Een nieuw maandeinde, zo lang het geen jaareinde is, is het nog draaglijk, maar toch, ‘Mei’ die komt heeft een klank die naar de zomer neigt, en, de zomer naar de herfst. Het is duidelijk hoe de dagen schuiven, hoe we bewegen; en hoe bewust we er ook van zijn, we ontsnappen er niet aan, de tijd is meester over ons en zal het blijven. We kunnen hem enkel meten en meedragen waar we gaan.

Is hij een vriend, brengt hij me waar ik verwacht dat hij me brengen zal, of moet ik hem blijvend uitdagen opdat ik niet vergeten zou dat hij mijn meester is?

Om maar te zeggen dat ik hem houd als vriend en compagnon, als iemand die me brengen zal op de plaats en in de omstandigheden waar ik hoor te zijn om te schrijven wat ik schrijf. En, ik dank hem hiervoor, omdat ik dagelijks ondervind hoe hij me helpen wil keer op keer, vooral dan als ik niets heb om mede te delen. Hij helpt me zelfs om te zeggen wat ik een fractie van een ogenblik er voor, zelfs nog niet wist dat het kon gezegd worden of, dat het in hem, als tijd, ergens aanwezig was om ooit geplukt te worden: een appel op een boom in laat oktober.

Ik pluk dus mijn woorden, ogenblik na ogenblik  uit de tijd. Ik pluk ze zoals ik een appel pluk. De tijd die mijn vriend is, hij was het en hij zal het blijven, mijn lijfspreuk, veel beter dan de tijd die vliegt en wel gebruikt moet worden.

Neen, als vriend weet ik dat hij er is en, als vriend wil hij me geen kwaad, hij wil me rust en peis, en brengt me zaken aan die  nuttig zijn en eventueel als mooi gezegd overkomen. Ik zeg het maar, ik schreeuw het niet uit, het zal geen wereldnieuws zijn, enkel geweten door een paar lezers die het geduld zullen hebben te lezen wat ik schrijf. Speels en uitgelaten wat niet zo dikwijls gebeurt met mij.

Maar vandaag, op deze laatste dag van april, weer een maand die ik meester bleef, gebeurt het - al dacht ik er helemaal niet aan voor ik begon – dat ik verder ben blijven schrijven na mijn laatste zin van gisteren: ‘Voor ik hier weg zal gaan’.

Mijn laatste zin die een dubbele betekenis had: weg gaan van de vijver waar ik zat en, weg gaan, het nieuwe leven in, zoals het wellicht, de lezer me kennende, zal worden geïnterpreteerd.

Waarmede ik toen bedoelde, heel eenvoudig, weg gaan van de vijver. Maar, om eerlijk te zijn, en dat ben ik altijd, ik toen niet dacht aan weg te gaan uit het leven, zelfs al sta ik wel altijd, zoals Cervantes het schreef, met een voet in de stijgbeugel.

Zo  ben ik nu, in een ruk, en zo vlug schreef ik nog nooit mijn blog, in de verlenging van de vorige verder gegaan, omdat de tijd – die mijn vriend is - zo welwillend was me te inspireren. Ik hem dankbaar ben, hij mijn zekerheid is aan te komen.

30-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Na een lange tocht in de contreien van de geest, terug op aarde. Of ik me nog herken na al wat ik schreef en al wat ik nog in mij draag om te schrijven? Om eerlijk te zijn, ik heb er moeite mee. Ik zit aan de vijver en het is lente, ook in mij. De wind jaagt in de bomen en bloesems van de wilde kerselaar dwarrelen over mij, weg over de wereld. Ik weet zijn vruchten zwellen al, ik weet hoe, in zijn verste worteling de sappen bruisen en zijn gaan stijgen, en hoe het grote, zinderende leven zich toont aan ons, aan mij, die hier verlaten zit, vergroeid met al wat is en hier wortel schieten wou om nimmer nog hier weg te gaan: er te zijn zoals de bomen er zijn, het riet, de grassen, de netels en de bramen, de eeuwigheid. En ik toeziende hoe het leven woekert, en ik weet het, tot diep in mij.

Er is weinig nog dat moet. Wat ik ook nog toevoeg aan wat er al staat, het zal niet nieuw zijn, het zal een herhaling zijn van wat er al is, ik heb het beste van mezelf in woorden al opgestapeld. Ik kan er wel een laag uit terugnemen, traag, maar gestaag herlezen en herdenken en er nog aan toevoegen wat er misschien nog niet stond, maar ik kan ook, niet verder gaan en me stollen in wat er geschreven staat; ik kan zoals de lente - mijn lente – kijken wat er voort zal komen uit deze stolling van gedachten naar de zomer toe, en verder naar de herfst toe.

Hoewel er geen zekerheid is – enkel deze van de lente is er – of, wat is verder zal gaan, gekruid zal worden met engelenwortel en wilde selder, met marjolein en bovenal met thymus in de zon in bloei.

Waar zit ik hier dan, waarom niet aan de hand van grootmoeder in die holle weg naar het kapelletje in de velden, de bermen vol met vreemde geuren die er nu niet meer zijn, deze van de wilde thymus met bijen en vlinders, massa’s, en vliegen en kevers. Waar ben je beelden uit mijn jeugd en ik die hier maar zit te kijken hoe het is om me heen, met in mijn ooghoeken de glinster van het sprankellicht op het bed dat van het water is.

Ik zoveel kan denken, waar ik beweegloos zit. Ik me verplaatsen kan, een boogscheut verder, in de woning waar ik zat rechtover de vriend die ging, in de veranda, toen het laatst, winter was en het licht verschralen ging in de namiddag. Denk ik dat hij wacht op mij, ergens, ergens waar niets anders dan een ergens is; gedoken hij, trouw als vriend, wachtende, zoals de vader aan de hemelpoort die wachtte op zijn zoons om binnen te gaan.

Dit is van deze middag dat ik hier ben, hoog en boven alles uit; waar ik me teken, waar ik me schilder, me beeldhouw. Hoe het er aan toe gaat binnen in mij, en te verzwijgen, al hangt het wel in mijn hoofd, wat ik nog te doen heb, een allerlaatste stap die ik nog te zetten heb, de voet reeds opgeheven - in de stijgbeugel, zegde Cervantes - en ik nog wacht, even nog, om hem neer te zetten. Of, wat is er van het afscheid nemen en daarna, de plaats hier, waar ik zit, leeg van mij.

Misschien, je weet maar nooit, blijven de gedachten nog die ik hier vandaag, als fluisterwolken achterlaten wil, voor ik weg zal gaan. 

29-04-2018, 07:09 geschreven door Ugo d'Oorde  

Kon ik maar, dacht ik deze morgen – het licht als staal opgeblonken - kon ik maar mijn geschriften opbouwen zoals Johan Sebastian zijn suites? Het zouden hoogdagen zijn. Ik hoop  dit voor elke dag als ik er aan begin, maar het hoeft ook niet, want wat indien het zo was, hoe zou ik me ooit nog overtreffen kunnen en het is precies op het zich overtreffen dat het aankomt.

Vanmorgen ook dacht ik aan Lao Tseu. Ik zag hem  als de poëet die onder de bloeiende kerselaars, op zijn boek in slaap was gevallen en toen hij wakker werd, bedekt met bloesems, hij herlas wat hij geschreven had:

‘There was something undifferentiated and yet complete, which existed before Heaven and Earth. / Soundless and formless, it depends upon nothing external, operating in circular motion ceaselessly. / It may be considered the root (Mother) of all beings under heaven. / I don’t know its name, / And call it Tao.’[1]

En ik toen dacht dat Tao het begin van alles was, zoals het geschreven staat bij Johannes: ‘In den beginne was het Woord[2]’, een zin die alles overtreft wat er ooit geschreven werd en al wat nog geschreven zal worden.

En de Evangelist gaat verder in 2: ‘The same was in the beginning with God’, wat me over komt alsof er naast God, het Woord was (als tweede persoon van de Heilige Drievuldigheid).

Maar, ik houd me bij wat hij verder zegt in 3: ‘And the Word was God’, dat overeenstemt met wat Lao Tseu ons leert over Tao, al zegt deze zeker niet dat het God was. Maar Tao of het Woord of God het doet er niet toe, allen waren ze het Begin en er kan maar één Begin geweest zijn.

En wat de Drievuldigheid betreft, zie ik enkel het Universum, bestaande uit het zichtbare, het lichaam ervan, en uit het onzichtbare, de Geest ervan. En wij, de mens, als zoon/dochter van het zichtbare als van het onzichtbare.

Er was in den beginne ook geen Chaos. De ‘tohu wa bohu, van Genesis, leert ons Fabre d’Olivet in zijn ‘La Langue Hébraïque restituée’, was een ‘potentieel zijn’ en het woord, het eerste woord van de Bijbel ‘Bereshit’, vertaalt hij niet door ‘in den beginne (schiep God), maar door een ‘aanwezig zijn in potentie’.

Het begin van alles is aldus niet - nog altijd hoe de Hebreeuwse tekst gelezen moet volgens Fabre d’Olivet - het zichtbare dat geleidelijk ontstaat, maar, het onzichtbare van het nadenken of het plannen en dit gedurende zes dagen. Om pas de zevende dag uit te voeren wat gepland was. Een metafysische subtiliteit die ik graag vermeld, ook omdat het van Fabre komt.

Ik was, zo zie ik het nu na wat ik de laatste dagen schreef, verkeerd, in GENESIS I, het Woord te vervangen door het Zijnde. Heel wijs was dit niet. Ik zal er dan ook, later, wanneer weet ik nog niet, op terug komen.

[1] ‘The Book of Lao Tzi’, Foreign Language Press, Beijing, 1993, Chapter 25

[2] Johannes schreef: 1. In the beginning was the Word, and the Word was with God, and the Word was God. 2. The same was in the beginning with God. 3. All things were made by him; and without him was not any thing made that was made. 

28-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Gelezen dan van Lao Tseu.

Van hem gehoord,

er iets Onbepaalds bestond

in den beginne dat, van al

wat komen zou de moeder was.

Tao wist hij het te noemen.

En wij denken gingen, ongestoord en onvervaard

dat het Onbepaalde even goed

het Woord kon zijn.

En in alle rust we zeggen konden

dat in den beginne  Tao was,

orde  die geen chaos was, geen tohu wa bohu

maar in potentie Universum was.

Maar een schepping was er niet

en ook niet nodig.

Zoals het water borrelt uit de bron

en beken vormt en beken stromen worden,

zo borrelt uit het Woord

wat in potentie reeds er is.

En dit is precies, zegt Fabre d’Olivet

wat ‘Bereshit’ betekent,

het eerste woord dat in de Bijbel staat:

het aanwezig in potentie zijn.

De kracht van die potentie,

zo bezeten en zo hevig was

dat, miljarden jaren later het nog te horen is,

zo wordt momenteel het toch gezegd.

En wij het verder horen zullen

tot in onze genen, waar het zich stapelen zal.

27-04-2018, 06:41 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ontwaakte met Jean-Philippe Rameau: het beste dat ik hoorde van hem[1][. Hij doet me een ogenblik denken aan Bach.  Een ogenblik zelfs droomde ik weg; droomde ik de muziek voor mijn uitvaart, maar er is zo veel dat hiervoor kan gebruikt worden, dacht ik.

Maar dan – hoe gedachten schuiven kunnen - kwam ‘de onbehouwen steen’, kwam de Almendres . Ik weet nu dat het verhaal ervan wel degelijk driemaal voorkomt in de Bijbel, niet alleen in Exodus 20, 25 maar ook in Deuteronomium 27, 5, en in Joshua 8, 31. Ik vond dit terug in mijn Portugal-reisverslag van 1997, toen ik me vragen stelde bij ‘o Olmeneque dos Almendres’: het veld van 92 (het cijfer stond  vermeld op een bord), dolmen, opgesteld in twee bijna-cirkels. Mijn geheugen had me dus niet in de steek gelaten.

Het veld  is gelegen dicht bij Evora in de Alentejo regio, op de hellingen van de ‘Monte dos Almendres en gekend als ‘cromelegue dos Almendres’. Het is een van de belangrijkste Megalithische plaatsen van het Iberisch schiereiland, de ouderdom ervan wordt geraamd  op 3000, sommige delen zelfs van 6000 jaar voor Chr.

Wat de Bijbel betreft en dan Deuteronomium 27, 5, luidt de tekst: ‘And there shalt thou build an altar to the Lord thy God of whole stones: thou shalt not lift any iron tool upon them.

Deze van Joshua 8, 31 is een verwijzing naar: ‘as it is written in the book of the law of Mozes, an altar of whole stones over which no man hath lift up any iron.

En dan iets totaal anders. Ik heb me, naarmate mijn tekst vorderde, heel de tijd ongemakkelijk gevoeld omwille van het Evangelie van Johannes, waarin ik die prachtige eerste zin: ‘in den beginne was het Woord’ heb verwaarloosd, en 'Woord' om een of andere eigenzinnige reden heb vervangen door het Zijnde. Het Woord nochtans poëtischer zijnde en in deze zin  ruimer van inhoud en visie.

Ik heb getracht hieraan tegemoet te komen door in Genesis IV de zin van Johannes aan te halen, echter onvoldoende krachtig omdat ik geen afbreuk meer kon doen aan wat ik in het begin had gezegd. Ik heb getracht het op te lossen zoals ik het gedaan heb, maar ik denk nu dat ik ongelijk heb gehad te beginnen met het 'Zijnde' en niet met het 'Woord'.

En wel omdat het Woord ook de Tao was die er ook was om er te zijn van in den beginne en de moeder was van waar uit alles is ontstaan.

Het is me dus duidelijk dat Johannes, of de schrijven van het evangelie naar Johannes genoemd, ook geïnspireerd

GENESIS was door de idee van Lao Tseu, een idee die strookt met wat ik heb willen besluiten over wat er moet geweest zijn in de beginne, namelijk een soort van wil om te doen ontstaan wat is ontstaan en zoals het is ontstaan en een vervolg heeft gekend zoals het vervolg is geweest. Een ander kon niet.

Ook, ik vergiste me, naarmate ik vorder verdwijnt de drang om verder te gaan. Ik voelde me heel goed toen ik van de ene blog naar de andere ging, maar dit gevoel heeft zich opgelost, ik ben in een labyrint terecht gekomen waar ik blijf ronddolen. Ik heb nog één GENESIS die ik er wil aan toevoegen, daarna komen de overige of komen ze nimmer, maar als ze komen dan, gebundeld van I tot IX, want ik heb het gevoel dat het geen poëzie is die ik aan het schrijven ben, maar dat ik op weg ben om een metafysisch betoog te houden en me dus aan het herhalen ben, zelfs, et j’exagère pour me faire comprendre, dat ik aan het ijlen ben. 

[1]Jean-Philippe Rameau: ‘Les Boréades: Entrée de Polymnie.

26-04-2018, 10:42 geschreven door Ugo d'Oorde  

En eeuw na eeuw, en veel vlugger nu

het  Zijnde hier, de duisternis verdrong.        

Maar, geen overhaasting was vereist

en zeker niet, zoals zo dikwijls is gebeurd,

het zwaard gezwaaid

en sprokkelhout met stapels,

om Giordano Bruno  te verbranden

en zovelen ook

die zochten wat hen dichter bracht

tot wat er woonde van het Zijnde diep in hen.

ik, een moeheid soms, een onvermogen,

uit te maken hoe ik het lezen moet.

Verwenst de mens die het geduld niet kent                 

als het Woord dat van Johannes was,

het Zijnde, zijnde,

oneindig lang gedreven bleef

om van af het allerkleinste,

tot atoom  tot cel,

tot mens te bouwen, om aldus

terecht te komen waar Het wonen wou.

Een openbaring was het wel,

al werd het Woord, het Zijnde, God genoemd

en geen Heer noch Adonaï,

omdat de ‘Zeventig’ het zo, graag vertalen

wilden om de Grieken te behagen.

Een eerste naam aldus, een aanzet

voor de naam die ongeschreven blijven moest.

Zo is thans van alle namen

die we noemen, gekend de naam

die ons verdeelt in plaats van te verenen.

Zo beter hem niet uit te spreken en geen

triomf te roepen van het zeker weten.               

Hoe zijn we ertoe gekomen,

Hij spreekt toch niet

met woorden en ziet toch niet met ogen.

Zijn taal is stilte tussen stiltes ingeschoven,

zijn blik zijn verre sterrenstelsels

die de NASA, dagelijks ons wil tonen.

Hij al wat is, ook kan bewonen.

Kom denken we de wereld is ons vreemd,

de toegankelijkheid van spiegelwaters

is zo broos, de biezen staan er rank,

de torren en de wieren, het eendenkroos,

verzameling van clusters elektronen.

Hoe goed het is te weten niet te weten

wat Hij ons verborgen houdt.

Maar geef geen naam

aan goden uit de mens geboren.

25-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het was ook de mens, 

geïnspireerd door wat hij zag en hoorde

de stem toen die het hem vertelde,

in het verbazende Hebreeuws,

hij, de Boeken van de Bijbel, schrijven ging.

En wij er meer dan even toch,

bij stil gestaan want, bij Pessoa gelezen

dat je de grootte hebt

die van je kennis is en niet van je gestalte.

En ruimer dus gekeken,

en ook ons afgevraagd,

denkend nu aan Avebury,                         

waarom de Bijbel-mens

dan schrijven ging dat God van toen

hem opdracht gaf :

‘Als jij me een altaar bouwt                                  

in onbehouwen steen het moet’.

Waarom dit opgetekend,

kwam misschien het onbehouwen-zijn                           

van wat men dacht in Avebury,

van wat men dacht in Stonehenge ook?

Maar, achteraf,

hoe onverstandig te verklaren                                       

in plaats van doodgezwegen,

dat de eerste mens die Adam was

de allereerste zonde

binnen heeft gebracht;           

het mag nog Paulus wezen

die het beweerde in wat hij

aan de Romeinen schreef.

Waarom dan later nog, veel later,

waarom dan deze zonde te behouden

en als ‘mysterieus’ te tekenen

in de ‘Veritatis Splendor’-encycliek?

Waarom dit doorgegeven nu we weten

dat het bij dood en leven

Adam niet kon wezen.

24-04-2018, 09:28 geschreven door Ugo d'Oorde  

Van je vrienden/kennissen/lezers zal je het gedaan krijgen: een groot Bijbelkenner – ik noemde hem reeds in vorige blogs - helpt me uit de nood.  Ik was begonnen met het overlezen van ‘Genesis’, zoekend naar de zin van Jahweh, over het onbehouwen stenen altaar, maar hij citeert me klaar en duidelijk,  Exodus 20, 25, en de tekst ervan:

‘Maar indien je me een stenen altaar zult maken, zo zult gij dit niet maken van gehouwen steen, zo gij uw houwijzer erover verheft, zo zult gij het ontheiligen.  

Wat ik opzoek in mijn King James’ versie, waar ik lees:

‘And if thou wilt make me an altar of stone, thou shalt not build it of hewn stone: for if you lift up your tool upon it, thou hast polluted it.

Echter, ik zag het totaal verkeerd als ik schreef dat deze versregels vermeld staan in drie verschillende boeken van de Bijbel, of laat ik je zeggen dat ik misleid werd door de nota’s in de marge van de King James’ tekst.

Ik denk evenwel dat dit een van de oudste teksten uit de Bijbel moet zijn, die wijzen op iets dat destijds – is het prehistorisch-esoterisch geladen? - gangbaar was: het sacraal karakter toegekend aan onbehouwen stenen, dolmen of menhirs. Want in 1 Koningen en 1 Kronijken wordt er over het ‘onbehouwen zijn van stenen’, niet meer gesproken, integendeel:

In 1 Koningen 5, 17: 

‘And the king commanded and they brought great stones, costly stones, and hewed stones, to lay the foundation of the house’.

Bij de bouw ervan, de tempel in Jerusalem, kwam alles klaar gemaakt op het bouwterrein want:

6, 7: ‘So that there was neither hammer nor axe, nor any tool of iron heard in the house, while it was in building.

En in 1 Kronijken 22.2 ‘

And David commanded to gather together the strangers that were in the land of Israel; and he set masons to hew wrought stones to build the house of God.’

Wie dit leest voelt onmiddellijk de enorme poëtische kracht van de Bijbel. Het is, voor mij, het Boek der boeken, onovertroffen, onevenaarbaar en dan denk ik zowel aan het Oude als aan het Nieuwe Testament.

Ik wil dit beklemtonen, ik wil duidelijk stellen, de waarde die ik hecht aan dit boek dat ik zie als een gezel, het boek dat ik zeker meenemen zou op mijn onbewoond eiland. Ik denk zelfs dat ik er geen ander zou aan toevoegen om zeker geen spijt te hebben over de keuze van een tweede boek.

Het is tezelfdertijd een bekentenis die ik doe omdat ik, met mijn Genesis-gedicht dat wordende is, onvermijdelijk afwijken zal van de Jahweh die erin optreedt.

Deze blog wijst ook op de struggle die ik ken om verder te gaan zoals ik zou willen dat mijn bundel verder verloopt. Het is in feite geen gebrek aan inspiratie, eerder een gebrek aan concentratie, aan het nemen van een beslissing die definitief moet zijn.

Dit geldt evenwel voor elke blog die ik schrijf, de inspiratie is er, maar het schrijven ervan verloopt soms heel stug.

Soms ook word ik er voor beloond.

23-04-2018, 06:41 geschreven door Ugo d'Oorde  

I can’t write a religious philosofical poem a day. Deep reflexion is necessary for both, writer and reader. So, in order to arrive where we ought to arrive, both of us, we need more time. 

Ik was aangekomen bij de woorden van Jahweh: ‘als je me een altaar bouwt in onbehouwen steen het moet’. Ik weet dat dit opgetekend staat, in drie boeken van de Bijbel. Heb mijn King James’ Bijbel mee genomen naar de vijver, en gezeten in de schaduw, heb ik getracht de zin van Jahweh te lokaliseren. Ik ben er niet in geslaagd, nog niet. Maar ik moet verder zoeken omdat, vond ik, het een belangrijk gegeven was, dat het onbehouwen laten, herkomstig was uit een gemeenschappelijke bron en ik hier een binding zag met de talloze dolmen en menhirs over West-Europa verspreid - ook deze van Stonehenge - die onbehouwen zijn gebleven, onbehouwen wat betekende ongepollueerd door een beitel, of door mensenhanden. omdat aan de stenen - en dit is een visie van mij en van heel wat anderen - in hun natuurlijke staat, een innerlijke kracht werd toegekend.

Ik herinner me, het was in Avebury, dat een jonge man – ik was toen ook nog jong – de stenen die er in een cirkel liggen betastte met een wichelroede en dat de roede heel duidelijk begon heen en weer te slaan.

Ik vroeg hem of het zo was dat de stenen magnetisch geladen waren, en hij antwoordde: Didn’t you see my dowsing rod, how strongly it was moving? Kon het dat dit een algemeen verspreid beginsel was die destijds doorgedrongen was tot onze eerste kathedraalbouwers die ook, zoals Louis Charpentier[1] laat opmerken de stenen lieten trillen zoals de snaren van een piano.

Zo, er gaan heel wat opzoekingen aan vooraf, wil je niet op de vingers getikt worden voor plagiaat,

En dan is er nog, het weergeven van de grondgedachte in een zo beknopt mogelijke vorm, waarbij elk woord zijn betekenis heelt, telkens trachtend én het ritme te behouden, én kleur te geven aan de klank van het woord. Om deze redenen ook riskeert de bestaande tekst, bij elke lezing ervan te worden gewijzigd. Dit overkomt me regelmatig, zodat ik verplicht ben, op een gegeven moment, de tekst los te laten zoals hij er staat en hem niet meer te gaan herlezen. Wat ik uiteindelijk toch doe, zoekend naar de perfectie die, ik beken het, veelvuldig kan zijn.

Het herlezen houdt dus telkens een gevaar in, ik weet het maar al te goed, vooral omdat het draagvlak van mijn Genesis, gedachten zijn die iets verkondigen willen en in deze toestand minder poëtisch worden opgebouwd – de poëzie zit hem in de gedachten zelf – en minder in de woordkeuze.

Ik dacht dat dit nodig was vermeld te worden. Is het niet voor jou, als lezer, het is in elk geval geldig voor mij als schrijver. En het is dubbel nodig want ik wil me er van ontdoen, ik wil me er van bevrijden door het neerschrijven ervan.

Creatief zijn op alle vlakken is het bewijs van ons mens zijn, vooral dan het bewijs van de geest in ons. Het bewijs dat deze niet ingeslapen is maar functioneert zoals het Universum functioneert, altijd bewegend.

In dit opzicht ben en blijf ik een slaaf van het woord.

[1] Louis Charpentier: ‘Les Mystères de la Cathédrale de Chartres’ Robert Laffont, 1966

22-04-2018, 07:26 geschreven door Ugo d'Oorde  

In de tijd van toen,

zo zachtjes aan, maar o zo afgemeten,

is uit de stof van melkwegstelsels

hij geboren die silexen tot messen sliep

en zijn hand, gekleurd met oker,                                    

op de grots-wand hier heeft afgezet.

Hij, zoals hij zag en hoe het hoorde

de hunker zijnde van het Zijnde

dat zich zelf in hem wou zien

om te weten dat het er wel was.

De mens,

een noodzaak voor het Zijnde was                                

dat anders, in zijn eenzaamheid van zijn,                                 

wegkwijnen zou, in overbodigheid.

En hij,

hoe onderlegd hij Stonehenge bouwde,

niet alleen bewogen

door van zon en sterren het bewegen,

maar het meest nog door de geheime

krachten die onzichtbaar,

te ontdekken waren als verhalen.                

Hoe hij, in zijn eigenzinnigheid,

in de Almendres

waar olijven rijpen en de kurkeik groeit,

menhirs heeft opgericht.

En wij er waren, de nagalm nog gehoord

van psalmen en gebeden, zo stil het was.

Hoe zullen we hen begrijpen ooit,

en weten wat zij ons vertellen wilden.

Zo wij gedacht:

in hen ontstaan,

dat dit een allereerste revelatie

hier op aarde was.               

21-04-2018, 07:03 geschreven door Ugo d'Oorde  

To find more what holds the nuclei (of atoms) together, many experiments were made in which protons with higher and higher energies were smashed into nuclei. It was expected that only neutrons and protons would come out. First there were pions, then lambdas, and sigmas and rhos, and they ran out of the alphabet. Then came particles with numbers (their masses), such as sigma 1190 and sigma 1386. It soon became clear that the numbers of particles was open-ended, and depended on the amount of energy used to break apart the nucleus. There are over four hundred such particles at present. We can’t accept four hundred particles; that’s too complicated.

Richard Feynman: 'QED, the strange theory of light and matter'; Penguin Books, 1990.

In den beginne was het Zijnde,

was er de kracht van het Zijn.

Het Zijnde kende geen begin,

het ook geen einde kennen zal.

Het er was als een substantie,

noch in min, noch in meer,

als het weefsel van een Universum

in potentie, het Zijnde er was,

Niet te tellen,

uit het Zijnde zijn tot stand

gekomen, met een donderslag

te horen, dromen van vormen

in een limietloze verwevenheid.

En alle vormen die ontstonden

zijn vormen van het Zijnde,

en alle vormen in hun totale totaliteit,                              

zijn dragers van het komende.

Dit was in den beginne dat begin

gebleven is, want niets is af

en niets is dat niet bewegend is

naar binnen als naar buiten,

in een mateloze complexiteit.

Zo verwierf het Zijnde

dat onzichtbare was, een andere vorm

een vorm die zichtbaar was,

maar niemand was er

om te getuigen van wat zichtbaar was               

noch iemand om te noemen

wat onzichtbaar was.

Zo, wat was het nut ervan? 

20-04-2018, 08:02 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik schreef, verblind door het cijfer, in het jaar 2000 een aantal gedichten, gebundeld ‘Genesis 2000’, met als eerste versregel ‘In den beginne was het Woord’.

Wat het Woord was wist ik niet, weet ik nog niet, zal ik wellicht nimmer weten, maar er was ‘Iets’ dat er nu nog is en dat er niet, niet kon geweest zijn ware het er niet geweest – eventueel in potentie - in den beginne.

Het Iets is er nog, het zit zelfs in de kleinste zandkorrel die er is, onomstootbaar, onweerlegbaar is er het Iets-dat-er-was-in-den-beginne, al zien we het niet met onze blote ogen, in aanwezig. Het is er, het schittert er, en het is niet te begrijpen; wel hoe het er is: een bundeling atomen, want het is beweging.

En het is er omdat het beweging is en omdat er niets is dat niet in beweging is, zelfs het lichaam na de dood, want wat stof is vergaat tot stof, maar wat van het Iets is, kan niet tot stof vergaan want het Iets is geen stof, het is het ‘zijnde’ en het ‘wordende’, en meer het wordende dan het zijnde.

De beweging is in het atoom, de elektron zich slingerend omheen de nucleus. Ware er deze slingering niet, er zou geen beweging zijn, geen wordende, en waren wij er niet er zou niemand zijn om dit vast te stellen. Het Iets zou er zijn, zoals het er nu is, in de strook van 4 km tussen Noord- en Zuid-Korea, een strook niemandsland. En zou het ganse Universum, de totaliteit van alle atomen en nuclei, een niemandsland zijn. En of het er nu was of niet, het had niet de minste betekenis om Universum te zijn, en evenmin om het Iets te zijn.

Wie dit niet aanvaard, wie dit niet begrijpen kan is een doofstom en blind iemand die, precies in dat Universum, op zijn plaats zou zijn, zoals een oceaan er op zijn plaats is, een berg, een boom en een bloesem, een bij en een vlinder er op zijn plaats zou zijn. Maar tot welk nut, tot welke bezieling, tot welke vooruitzichten?

We hebben dit al ettelijke malen geschreven; we kunnen er ons niet van los maken, omdat het o zo duidelijk de rol van de mens in het Universum belicht, aantoont en noodzakelijk maakt. De mens die er is omdat het Universum er zou zijn.

Niemand kan dit ontkennen, zonder de mens, de denkende, redenerende mens is het Universum zero, zoals er misschien ontelbare universums zijn die met hetzelfde fenomeen opgeschept zitten, namelijk nood hebben aan een homo sapiens, aan een denkend iemand of iets.

Ik heb dit destijds uitgeschreven in een twaalftal gedichten. Ik kan het  niet over mijn hart krijgen deze twaalf gedichten te laten  vergaan tot stof. Ik meen me te herinneren ooit een poging te hebben gedaan deze binnen te schuiven als blog, maar ik heb het niet opgezocht in de bijna 3000 blogs die ik al geschreven heb. Trouwens  wat ik je de komende dagen ga voorleggen à rato van twee of drie gedichten daags, is mijn nieuwe en allerlaatste versie.

Ik begin eraan vandaag.  Eens die geschreven wens ik er niet meer op terug te komen want de tijd dringt.

Weze, het zijnde en het wordende me genadig.

19-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Op een avond neer gaan zitten – waar

heeft schier geen betekenis - en in dromen

of gedachten, de bolster laten barsten

die omheen ons lichaam ligt en achter

ons te laten, lijk de slang haar vel afschuift 

het loze leven dat ons gebonden hield:

Wij toen, de oneindigheid zijn in gegaan.

We hebben het zelden zo geweten

maar op een morgen ook, we zagen het,

de meidoorn als met late sneeuw bedekt,

zoals we ook het lazen van T.S. Eliot.

En even blank nu, alle ogenblikken

die nog komen zullen, uitgebalanceerd.

Wie of wie  we hebben bemind,

in de grenzeloosheid van schoot in schoot

ineen gevlochten en  ineen verschroeid

tot pulver van smaragd en amethist.

En niet nodig te begrijpen omdat

het zo doordringend is:

de elektron zich slingerend

omheen de nucleus, de siddering

van al wat is gekend en niet gekend,

ijl beademd en beneveld,

het zijnde en het wordende. 

De nachten hier zijn koel in dit oord. 

18-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik dacht eraan, de laatste dagen, dat ik op een punt gekomen was dat ik alles gezegd had wat ik te vertellen had; dat er voor mij, zoals voor de Ecclesiasticus, niets nieuws meer was onder de zon en ik het voortaan stellen moest met wat er in de loop der jaren opgetekend stond. Een nefast gevoel, alsof er over jou een net gespannen wordt waarvan de mazen zijn dichtgesnoerd en je nog enkel, binnen dat net, functioneren kunt, een niet alleen nefast maar ook een verstikkend gevoel.

Is het zo, ben ik aan het einde gekomen van mijn Latijn en ben ik aangewezen op het herkauwen van wat er al staat?

Zo, lezer, heb begrip voor de toestand waarin ik me bevind als het te opvallend zou worden dat ik me begin te herhalen - wat ik in feite altijd heb gedaan, maar dan gecamoufleerd, hernomen heb, aangevuld of neergezet in een ander kader, vergeef het me. Een man zonder gebeurtenissen, is aangewezen op zijn verbeelding; een verbeelding die niet altijd is wat ze zou moeten zijn. Maar inspiratie is nu eenmaal afhankelijk van heel wat zaken.

In feite zou ik dit niet moeten schrijven, maar ik schrijf het aan mezelf, het is een excuus dat ik zoek omdat ik mezelf vertellen wil dat ik het gevoel heb, leeg geschreven te zijn. En ik zeg het openlijk omdat ik in deze geschriften altijd eerlijk ben geweest.

Misschien is de tijd gekomen om gedichten te schrijven; losse zinnen op te tekenen die samengebracht een verrassing inhouden die Edgar Allan Poe als poëzie bestempelen zou; of, zoals Paul Auster te werk gaat, in een hoop zinnen alle overbodige woorden schrappen om nog enkel de graten, de beenderen over te houden ontdaan van al het vlees er omheen.

Tal zijn de mogelijkheden die overblijven, tal zijn de richtingen die ik zou kunnen inslaan. Ware ik een halve eeuw jonger, ik zou me kunnen voordoen als een verliefde man, terwijl de liefde, die er nog altijd is een gestolde vorm heeft aangenomen, een vertrouwenskwestie geworden is, een steunen op elkaar met evenwel, en deze is noodzakelijk, een diepe innige band die een vergroeiing geworden is, een op elkaar ingeënt zijn, geworden.

Je komt er niet van los, je kunt je er niet van bevrijden, want dit zou een vorm van oneerlijkheid in houden: een oude boom die plots terug bloesems krijgt en vruchten draagt, zoals er nog nooit vruchten zijn geweest.

Dit ook maakt deel uit van de beperkingen die mijn leeftijd met zich brengt. Ik zou het wel kunnen maar het is niet passend meer, ik zit wel degelijk gevangen in een net waarvan de mazen heel klein geworden zijn.

Ik heb een vriend, die in zijn gedichten - althans ik hoop dat deze de spiegel zijn van zijn geest – verliefd overkomt, hij is nochtans niet meer van de jongste, maar als ik zijn beeld weg denk, en als ik hem lees, dan komt hij over als een jonge man. Ik kom over zoals een Cees Noteboom overkomt bij mij.

Ik wil ook niet meer teruggrijpen naar wat vroeger was, naar mijn verliefd zijn van toen; de verliefdheid die we allen gekend hebben, in een eerste fase verslingerend, en daarna verstillend, verinnigend de uitgroei ervan. Omdat deze terugkeer naar vroeger pijn betekent, die soms niet te houden is. Die pijn om de pijn is, wat ik vermijden wil. Zelfs nu, is het lijk een – andere - schaduw die hangen blijft achter de ‘dingen’ die er geweest zijn.

Nota.

Wat de presentatie betreft? Ik werk nu met een nieuwe laptop die me  parten speelt.

17-04-2018, 06:40 geschreven door Ugo d'Oorde  

Waar vind ik vandaag de materie voor mijn blog. Welke gronden, welke luchtlagen moet ik doorwoelen ergens, in de meest verborgen hoeken die van mij zijn of, van deze om me heen? ik ben er nog altijd niet mee klaar gekomen en wellicht wordt dit klaarkomen een ijdele hoop, dan toch bij leven, daarna is het te laat opdat het nog van enige betekenis zou zijn.

Ik heb het al gezegd, de ene zekerheid is deze van het niet weten van wat er is van de plaats van onze gedachten, onze herinneringen. We denken dat ze ergens schuil gaan in onze hersenen maar er kunnen andere plaatsen zijn waar ze zich geborgen houden. Als ik Bentov van gisteren, er bij haal, schijnt het me toe dat wat het rijk van atoom, elektron, quarks  betreft, alles mogelijk is en ze zich, immaterieel zoals ze zich voordoen, evengoed kunnen bevinden in de omgeving van Mars of Saturnus duidelijk zichtbaar deze morgen op het maan overgoten laken van wat nog restte van de nacht.

Echter waarom is het nodig dit te weten? Wie ben ik opdat ik me die vraag stellen zou? De gedachten, de herinneringen zijn er en daarmee basta, het is voldoende dat ze er zijn, want wie of wat zouden we zijn indien ze er niet waren. En verder, waarom me maar steeds vragen stellen over het ontstaan van de wereld. Hij is er en we weten het met zekerheid, we menen hem te kennen, de uiterlijke, zichtbare wereld dan toch, deze die ons aanbelangt. Maar hoe hij er gekomen is, zeggen velen, heeft geen zin ons er vragen over te stellen. Hij is er. En ze hebben gelijk, wat niet belet dat er als een schaduw, een vraag hangen blijft, een dorst die niet gelaafd werd.

We zijn in feite geconcipieerd mét deze schaduw. Hij werd ons meegegeven en zoals ik het zie is er een reden voor, is het gewild, dat we ons de vraag naar onze herkomst zouden stellen. Om te beginnen deze wat onze ouders en grootouders betreft, die een logische vraag is, maar eens daar gekomen zijn we geneigd verder te gaan om uit te komen bij de Kelten misschien of bij de mens van Lascaux en andere plaatsen, die zich de dieren herinnerde die hij zag in de natuur om hem heen. Herinneringen die hij houden wilde en in kleuren tekende op de wand van de grot waar hij verbleef.

Het teken van zijn zelfbewustzijn: zijn bestaan als individu, met een eigenheid, een ingesteld zijn op wie hij was en wat hij was en hoe hij zich nestelen kon om zich goed te voelen, en zijn kennis, zijn gevoelens, zijn gedragingen ten overstaan van de anderen.

Hij werd de ‘denkende’, de man, afgebeeld door Auguste Rodin en, als denker, de man met de schaduw, de man met de vraag naar zijn herkomst en verder, zijn oorsprong. We ontkomen er niet aan. Zelfs als we zeggen dat we er genoeg aan hebben te weten dat we er zijn, dan is dit een standpunt innemen tegen de natuur van ons wezen in. We zijn, eens we gaan denken - wat ons beroep is - ingesteld op de vraag naar onze oorsprong. De vraag van de denkende Rodin, gestold voor eeuwig in brons.

En hieruit afgeleid: onze gedachten, onze herinneringen, liggen deze opgeslagen in ons lichaam, of in de golven die omheen ons lichaam zijn, ons lichaam de antenne zijnde?

16-04-2018, 06:21 geschreven door Ugo d'Oorde  

Vanwaar ik ook vertrek ik kom meestal telkens aan in een zelfde omgeving, deze van de geest, alsof ik er al schrijvend naar toe gezogen werd. Het teken van een pendelbeweging, gaande van het uiterlijke naar het innerlijke, er even te vertoeven, en terug naar het uiterlijke. Mijn gans ‘woorden-leven’ is aldus verlopen, een gaan van het alledaagse naar het verheven en terug.

Ik denk dat dit bij velen het geval is, dat het een eigenschap is van de mens, die, van het ogenblik dat hij het resterend dierlijke overstijgt, de regionen van de geest betreedt waar hij zich thuis voelt.

Nu is het wel zo, als ik sommige bezig hoor, deze zelden in de hogere regionen terecht komen, dat ze hangen blijven op het laagste niveau, even boven de scheidingslijn als die er zou kunnen zijn. Ik zal zijn naam hier niet vernoemen, maar hij is een onlangs opgedoken ster die waanbeelden verspreid en ons in de ban houdt van het gevaar dat hij uitademt.

Ik zelf moet er me van ontdoen, vooral als ik hem ga vergelijken met de ‘quotes’ van een andere staatsman die vandaag meer dan nodig zou zijn om hem als wederwoord te dienen. Ik noem Winston Churchill, de Nobelprijs winnaar en ik weet nu waarom hij die prijs gekregen heeft. Hij is een man die ons vergastte op gezegdes die waard zijn, in de wereld waarin we leven, aan de muren van onze ministeries opgehangen te worden. Ik kies er drie van de vele die me werden toegestuurd:

The positive thinker sees the invisible, feels the intangible, and achieves the impossible.

The main vice of capitalism is the uneven distribution of prosperity, the main vice of socialism is the even distribution of misery.

Islam is more dangerous for man than rabies for a dog.

Wat dit laatste betreft zal Engeland het, in sommige regio’s, al voldoende ondervonden hebben.

Om maar te zeggen hoe met deze quotes de spirit van de mens regeert in deze wereld. Het zijn meer de woorden die hij ons heeft nagelaten dan zijn daden die we maar al te vlug vergeten.

Ik ook ben hierop ingesteld. Ik vermeld niet wat ik doe, hoe ik mijn dagen doorbreng, de ene weinig verschillend van de andere; enkel mijn geschriften geven er de kleur van weer, de beginnende tragiek soms, de warmte of de begeestering die me bezielde, de pijn om wat voor altijd en altijd voorbij is, en dat we desondanks, nog steeds houden willen, al weten we dat het onbegonnen werk is.

Zo is dit ook vandaag het geval, ben ik eens te meer aangekomen waar de slinger even stoppen zal, een minimale, minimale fractie van tijd, stoppen zal in het punt zero, waarvan Itzak Bentov schreef in zijn ‘Stalking the wild Pendulum, en ik herneem het hier omdat het totaal niet in te beelden is dat het zo zou zijn, maar weet dat het van een atoomfysicus komt:

‘We have now established that the momentum of the pendulum at that point is zero, that is we know its value very precisely, it’s zero. But we have said before that if we know precisely the momentum of a particle, than its postion becomes diffuse and completely indefinite. That is, the pendulum can be just about any place, even at the end of the universe. Yes, but it has very little time to get there because this whole event occurs in zero time. So there we go again. The pendulum has to disappear in all directions at infinite velocity. It will have to expand very rapidly into space, like a balloon, and then collapse just as rapidly.[1]

Ik heb dit eraan toegevoegd, omdat ik het aanvoel dat de wereld van het binnenste van de materie wonderbaarlijk moet zijn. Al wat Bentov schrijft is bijna even ondoorgrondelijk omdat hij de wereld beschrijft van het grootste wonder, dat van het atoom, waar we dagelijks aan voorbij gaan.

[1] Itzhak Bentov: Stalking the wild Pendulum’- On the mechanics of Consciousness - Fontana/Collins,1979, page 53.

15-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het leven is een vat vol onzekerheden, het is de impact ervan die ons schrijven doet alsof dit ons vrijwaren kon van alle kwaad en kwalen; alsof we aldus het negatieve erin, ontmaskeren zouden en we in ons woorden een zekerheid zouden kunnen opbouwen die ons het leven gemakkelijker maken zou.

Hoe we het ook beoordelen, ons schrijven heeft een doel, heeft een betekenis. We weten niet hoe we in het net ervan zijn verzeild geraakt, het feit is dat we erin gevangen zitten en dat we blijven wandelen zoals een equilibrist op de draden ervan, ootmoedig alsof we ermee de wereld konden veranderen van een becijferd gedoe, angstvallig gade geslagen, naar een - zoals het glinsterwater van een vijver - geestelijk spel waarin we ons vermeien kunnen, en een waas van geluk ontdekken die ons uren bezig houdt, ontdaan van al het andere.

Een waas van geluk dat ons stiller maakt, dat al het verkeerde van ons verwijderd houdt en wij, effen als een bergmeer in de morgen, waar we neer gaan zitten om niet méér te zijn dan het water met erop weerspiegeld al de herinneringen die we houden. Er neerzitten met al wat ooit was, van je kindsheid tot je laten jaren, opgerold tot een bol wollen draden, zoals de bol die je moeder rolde en jij erbij stond, de streng wol  gestrekt tussen je beide armen. Hoe dikwijls je er niet stond, mijn vriend, mijn ‘ik’ dat zo gekoesterd wordt.

Zijn er andere plaatsen waar je je nu begeven kunt, nu je, herleid tot de essentie van wie je bent of denkt te zijn, om er meer te zijn, of liever om er in gedachten niet te zijn. Er juist te staan of te zitten, ontdaan van al wat je waart, ont-lichaamd, ontbolsterd tot een wolk van deeltjes geest, een voorbode van wat je worden zult, later, als er enkel nog het licht zal zijn, de nachten uitgedoofd in een eeuwig ontwaken en, wat je allemaal hebt geschreven en indien niet, hebt gedacht en op zij geschoven voor de dag die er geschikt zal voor zijn.

Alsof niet elk ogenblik, van elke dag, een zelfde waarde hebben zou, deze van het leven in jou, waar je ook bent: luisterend naar wat over Karl Marx verteld wordt of naar een vriend die je spreekt over wat hij denkt dat zuiver creatieve kunst moet zijn: een componist van klanken die er nog niet zijn, of een beeldhouwer van vormen die nog niet bestaan, of – zoals hij nu bezig is – een weefsel  van woorden die hij ergens haalde en samen bracht tot een tapijt waarin hij de stilte van zijn Dasein weven wou, zoals in het tapijt waarvan hij las, o, zo lang geleden, in het boek van Marcel Brion, ‘La Ville de Sable’ - heeft hij dit boek nog tussen de boeken die hem nog resten?

Je zult het niet leggen over het parket, je zult het niet ophangen aan de muur, het niet oprollen als de Thora; je zult er geen gebed over uitspreken, geen gewijd water over sprenkelen. Je zult het simpelweg laten waar het geschreven staat als een tapijt dat er niet is, maar waar je, miraculeus, in gedachten aangekomen bent, een dag van half april toen de lente was in het land.

Naschrift:

Er is een moord gepleegd op mij, als ik denk aan al de boeken die ik heb moeten achterlaten bij de verhuis. Ook Brion is weg. Maar ik hield ‘The English Year’, Oxford University Press, 1967 en wat er, van wat Francis Kilvert (Radnorshire) op 14 april 1872 schreef, in overgenomen werd:

The blossoming fruit trees, the torch trees of Paradise, blazed with a transparent green and white lustre up the dingle [a deep hollow in the landscape] in the setting sunlight. The village is in a blaze of fruit blossom.

14-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als ik het gordijn openschuif een planeet in het zuidoosten, duidelijk zichtbaar. Mars of Saturnus, vertelt mijn sterrengids, ik geloof in een goed gesternte in de morgen, maar of het vandaag zal helpen?

Wie was het die schreef dat ze, elke dag, om vier uur opstond om te beginnen schrijven in haar kamerjas; wie was het die beweerde dat hij zijn duizend woorden wou geschreven hebben voor zijn ontbijt; wie was het die slapen ging met nog een uit te werken gedachte zodat hij in de morgen wist hoe te beginnen?

Van de eerste ontgaat me de naam, de tweede was Koestler en de derde was Hemingway, wiens raad die ik trachtte op te volgen en te gaan slapen met een ‘eerste zin’ waarvan ik hoopte dat die, de daaropvolgende morgen, uitmonden zal in een veld van woorden – een bloemen-woordenveld – en één zin is toereikend, want ik hoef niet verder te gaan met een verhaal zoals Hemingway, mij staat het vrij te kiezen.

Vandaag moet ik verder met wat me wordt aan gereikt van uit de schemering en het beeld van de planeet die ik hield vanmorgen. Ik ben ditmaal inderdaad een vroege vogel als ik er zit, vóór de merel aan zijn gebed begint. Ik weet hoe hij gebekt is, hij is een trouwe vriend die begint op uur en tijd en ophoudt als, zijn gebed gezegd, hij leeg gefloten is.

Ik ook heb nu mijn gebed, mijn eerbetoon aan de lente die me gisteren letterlijk overviel, die me de ogen opende en me op mijn plaats zette met nuchtere feiten, zodat ik er nu op terugblikken moet.

Vroeger – laat me zeggen veel vroeger - zag ik dit als een normaal gebeuren, het drong amper door tot mijn geest, het was zo en het bleef zo. Het gaf wel een aangenaam gevoel, maar ik hechtte er geen diepere waarheid aan. Waarom zou ik? Ik wist dat het geuren zou, dat het leven herop flakkeren zou, maar het was een zonder-meer.

Hoe kon ik er toen zo over denken, er niet over nadenken?

Het leven wordt bepaald door de intensiteit waarmede we door de dagen gaan; bepaald door de graad van ons bewust ‘daar zijn’; door wat we zien en hoe we het zien en hoe het ons raakt. Meestal, uren lang, een dag lang, lopen we er blind bij, weten we achteraf, niet precies hoe we de dag hebben doorgebracht, waren er niet die enkele zeldzame ogenblikken dat we heel bewust hebben geleefd. Bewust dat wij het waren die dit gezegd hebben of dat gedaan of ons zo gevoeld hebben.

Zulke momenten zijn heel kostbaar, ze blijven ons bij, hoe minimaal ze ook waren. Zo herinner ik me een onooglijk voorval uit mijn jeugd: ik was in de appelboom gekropen, laat oktober, misschien was het al november, ik had heel hoog nog een Jacques-le-Bel zien hangen en toen ik hem bereikte, hij kleverig aanvoelde en ik hem met een korte ruk van de tak haalde. Als ik er nu aan denk meen ik nog altijd het lichte gekraak te horen van het steeltje dat afbrak. Hoe intens ik toen moet geleefd hebben, dat ik me dat moment blijf herinneren. Ik weet zelfs nog hoe ik in de boom gekropen ben en me langs de onderste takken naar boven heb gehesen. Knaap die ik toen was.

Mijn gevoelens van gisteren zijn ook blijven hangen, ze zinderen nog na vandaag. Ik ga nu optekenen wat ik zou willen dat er met mijn lichaam gebeure als ik heen gegaan ben.

13-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben nimmer zo open geweest, ik schrijf over mijn mislukkingen. Wat ik niet graag doe, maar deze blogs zijn het vervolg geworden van mijn dagboek van vroeger, toen ook schreef ik niet omheen de dingen, neen, ik zat er middenin. En nu terug, ik schrijf over wie ik ben en vooral over hoe ik er ben.

Ik was een drietal dagen bijna beweegloos, geteisterd door de pijn in mijn rechtervoet die mijn bewegingsvrijheid beperkte tot de sofa – ik overdrijf nu licht – maar ik kon me toch niet verplaatsen zoals ik wilde. De dokter schreef me de gepaste medicatie voor en, ik zat gisterennamiddag aan de vijver, als een blij man, een bijna gelukkige man. Ik voelde duidelijk voor het eerst terug de lente, ze hing in de luchten, in het licht, in de geluiden. Ik wist het met grote zekerheid omdat ik het al zo dikwijls had meegemaakt.

Ik zag hoe de jonge fruitbomen uitgelopen waren, hoe de botten open gesprongen waren en het wit van de bloesems te voorschijn was gekomen. Morgen dacht ik, morgen als ik hier terug ben, is de bloem er al, de bijen en de vlinders; morgen, staat de meidoorn hier in bloei, als met late sneeuw bedekt, wist T.S.Eliot.

Het mirakel van de natuur, van het kosmische dat in de luchten drijft, maar dat we niet zien als een mirakel, maar het is er een, het is een opstaan uit de dood, een verrijzenis naar een nieuw leven, zo enig, zo plots, zo ontstellend mooi.

En, toen ineens overviel me de gedachte, dat dit gevoel een rariteit ging worden, dat ik het niet meer zo dikwijls kennen zou. Een vreemd gevoel is dit, weten dat je lentes geteld zijn, dat je heel gelukkig moogt zijn het nog eens mee te maken, terwijl een vriend van jou er niet meer is om te zien hoe de hagen, hoe de bomen reageren, hoe het gras zich opricht en hoe het groen de wereld kleurt.

Het plotse gevoel dat kwam als een verrassing en een verwittiging, schokkend ook: ‘Pas op, dit kan je laatste lente zijn, veel zekerheden heb je niet meer, maar dit is er een. Wees ze indachtig als je hier bent, als je neerzit in de zon en je blind staart op de beweging van het water met de glinstering erin; de bomen er over gebogen, het grote leven dat lijk een paukenslag in een symfonie van Beethoven, openbarst om je heen.

Machteloosheid die aanvaarding is, die van het weten is, die van het leven is. Je kunt er aan ten onder gaan, je kunt het naast jou neerleggen, maar de echo blijft, de achtergrond waarop je je beweegt, de stilte die nu geladen is met die ene zekerheid die je nog rest.

Ik dacht: het is omdat ik schrijf dat dit gevoel er hangen blijft, dat het in mijn woorden druipt, dat ik het accentueer en dat het, veel meer dan bij alle vorige lentes op de voorgrond treedt. Vergeet het, man, vergeet het, er zijn andere dingen om over te schrijven; over, bijvoorbeeld, wat je nog allemaal te regelen hebt, vooraleer. Wat in feite, nog erger is.

12-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb me gisteren, dit is het gevoel dat ik er aan overhoud, afgesloofd in de pure contreien van de geest. Ik heb het innerlijke opgezocht, dit van de Kosmos, zoals ik, een dag ervoor, dat van de Bijbel had betreden. Dit innerlijke biedt me mogelijkheden die ik niet zou hebben indien ik het uiterlijke ervan - alles duidelijk afgelijnd zijnde - behandelen zou.

Zo is er een lezer van mij, ik noemde hem reeds, die een groot kenner is van het innerlijke van de Bijbel, maar hij behandelt het uiterlijke, de historische waarde ervan. Hij weet heel precies het geval Job te situeren op de tijdsbalk. Hij is wellicht een van de weinigen die zo diep en zo fijn besnaard, zijn doorgedrongen tot de vezels van het Boek der Boeken. En wijselijk heeft hij het resultaat van zijn zoektocht gezien als de ‘Tijd der Tijden’.

Ik bewonder hem, zijn werk is een zeldzaam document, een aanvulsel van de Bijbel, dat nu te boek staat, ter beschikking van ons allen[1]

Ik zeg hem langs deze weg – en het is een groot geluk dat deze weg er is – dat hij Job een statuut geeft, zoals Velikovsky aan Oedipus een statuut heeft meegegeven. We weten samen, en hij kent het verhaal heel wat beter dan ik, hoe dit laatste tot stand is gekomen.

Wat hier telt is dat we beide vertrokken zijn van hetzelfde Boek, van dezelfde bronnen. Hij heeft die bronnen geplaatst in hun historische verbanden, ik heb gekeken naar wat het water ervan was, ongeacht van waar het kwam of waar het opborrelde. Het is een andere vorm van groot respect voor feiten of gedachten die ontstonden en neergeschreven werden door verlichte geesten ver voor onze tijdrekening.

Het waren mensen zoals wij allen mensen zijn, zij, grote schrijvers die het beste van zich zelf hebben gegeven, die zich uitgeleefd hebben in wat ze ons te vertellen hadden. Noch hij, noch ik wensten hier aan voorbij te gaan, zonder er bij stil te staan en minstens te zeggen dat het Boek der Boeken een baken en een mijlpaal is geweest en hopelijk, hopelijk nog lang zal blijven als een document van grote waarde voor de geslachten na ons.

Ik heb van hem nog altijd zijn eerste werkje (er was een getypte versie er voor) dat hij publiceerde in 1987, ‘Van Noach tot Christus’. In 2015 is zijn ‘Tijd der Tijden’ uitgekomen, zijn levenswerk.

Hij noemt me nog altijd, geachte heer, omdat hij me waardeert, denk ik toch, waarvoor mijn grote en gemeende dank, maar ik voel voor hem een grote genegenheid omdat hij me meer en meer herinnert aan vroegere, heerlijke tijden, aan de jonge man die hij was toen ik hem kennen leerde, en hij ons, toen al, verbaasde met zijn Bijbelkennis.

Waarom ik dit schrijf?

Omdat ik dertig jaar geleden, veel zal het niet schelen, begonnen ben aan het schrijven van een boek, dat ik geen roman durf noemen maar er toch het uitzicht van heeft. Een boek dat ik ettelijke malen heb herwerkt en herschreven, een boek dat in de loop der jaren geweigerd werd door twee uitgeverijen; een boek waarin ik al mijn hoop heb gesteld en dat thans als manuscript sinds november van vorig jaar rust of ligt op de tafel van een derde uitgeverij.

Ik blijf dus wachtende op hun oordeel, dat lang uitblijft. Wat zal ik aanvangen als het resultaat negatief is, zal ik het nog eens herschrijven of zal ik het, ontmoedigd, overdragen aan de kinderen, als de visie op het leven en het Universum, van hun vader, hun grootvader, hun overgrootvader?

[1] Robert De Telder: ‘Tijd der Tijden’. Ik gaf dit reeds door maar kan er telkens niet aan voorbij het te herbenoemen, Uitg. Bookscout.nl.Soest, 2015

11-04-2018, 06:21 geschreven door Ugo d'Oorde  

Soms denk ik – een originele zin om te beginnen is dit niet - dat, als er een uiterlijk, een zichtbaar Universum bestaat, wat het geval is, er ook een innerlijk, een onzichtbaar Universum moet bestaan, het ene impliceert het andere. Dan zie ik de uiterlijke vorm als een materiële en de innerlijke als een spirituele vorm. Dan denk ik ook dat het de spirituele vorm is die de dominerende is en de uiterlijke vorm bepaalt.

Ik zou verder kunnen gaan, ik zou deze idee kunnen verleggen, bijvoorbeeld naar de mens toe, en zeggen dat het intellect van de deeltjes van het lichaam, alle zeggingskracht heeft over het stoffelijke lichaam en, het leven, het bestaan ervan dirigeert.

Wel te verstaan, als ik hier spreek over het innerlijke dan heb ik het over ‘kennis’, over het weten hoe het lichaam moet geregeld en geleid worden. Ook voor het Universum is dit het geval. Het wist hoe het ontstaan kon en moest en wist hoe het in stand moest gehouden worden, in beweging, een statisch Universum kan niet.

Ik spreek dus nog niet van het ‘bewust zijn’ van dit intellectueel element eigen aan de stofdeeltjes, zo van het lichaam als deze van het Universum.

En ik ga verder met mijn betoog over het ‘weten’, dit van het lichaam van de mens als dit van het Universum, want dit ‘weten-wat-te-doen’ was aanwezig in het Universum van in den beginne, was aanwezig in de allerkleinste deeltjes ervan, deeltjes stof, hoe minimaal ook, die steeds maar zijn blijven uitgroeien naar een grotere complexiteit, tot steeds naar meer en meer complexere delen. Deze groei zit in de genen van de deeltjes, en deze groei zit hem ook – zo verwacht ik logisch toch - in het ‘weten-wat-te-doen’.

En nu komt de aller belangrijkste vraag, die uitgesplitst wordt in meerdere vragen:

Was deze groei een bewuste, een gewilde groei; ging deze uit van een Universum dat aldus zich zelf zag groeien en evolueren; of was alles, groei en evolutie, vervat in dat ene onovertrefbare beginpunt?

Van de mens weten we dat hij geëvolueerd is naar een zelfbewust iemand, dat hij bewust is van het leven dat hij leidt; van een boom, een bloem, een dier, kan er, maar zeker is dit niet, een lichte vorm van bewustzijn zijn, maar, wat het Universum betreft, wat de totale totaliteit ervan betreft, is het Universum bewust van zijn bestaan, weet het dat het bestaat, zoals de mens het weet?

Is de ‘thou mayest’, je kunt, die geldt voor de mens, ook geldend voor het Universum; kan het zeggen, ik doe dit of ik doe dat? Kan het zeggen ik houd dat gindse puntje daar, de Aarde, nog geen speldekop groot, een ganse dag in mijn greep, zodat zijn zon beweegloos zal staan boven Ajallon’s dal?

Vragen die ik niet wens te beantwoorden, noch wat de ‘thou mayest’ van het Universum betreft, want dan kom ik terecht bij Yahweh van de Bijbel, noch wat het zelfbewustzijn van het Universum betreft. Ik heb er geen zicht op, geen zicht op de innerlijkheid der dingen. Maar ik weet dat de Kosmos, het Universum, zo uiterst fijn is afgemeten, dat er niet mag aan geraakt worden of het verliest zijn evenwicht en het stort in elkaar.

Het enige ‘zelfbewustzijn’ dat ik met zekerheid weet is dit van de mens. De mens die deel is van het Universum en als dusdanig het zelfbewustzijn van het Universum vertegenwoordigt. En ik zou dan nog een vraag kunnen stellen, de ultieme vraag: waar is het dat het zelfbewustzijn van de mens zich bevindt, in de mens zelf of in de Kosmos?

Het antwoord hierop opent voor mij grote perspectieven: we zijn, wat men soms zegt, de hemel te rijk.

10-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Twee zaken nog die ik hier vermelden wou:

Een eerste die ik al vertelde, wellicht in lang vervlogen tijden, nl. waarom ik als Bijbel steeds maar deze van King James, deze van 1611 opzoek.

De schuldige(!) is John Steinbeck – daarna is er George Steiner geweest en Pierre Alain Bergher die dezelfde keuze, maar om andere redenen, hebben gemaakt – die in zijn ‘East of Eden’, het uitvoerig heeft over de vertaling van het Hebreeuwse woord, ‘timshel’, het woord dat in Genesis 4, 7, in de passage na de dood van Abel, gesproken wordt door Yahweh en gericht is aan Cain:

‘If thou doest well, shall thou not be accepted? And if thou does not well, sin lieth at the door. And unto thee shall be his desire, and thou shalt rule over him’.

Het ging hier over de juiste vertaling van ‘thou shalt rule over him’, wat een belofte van God inhoudt. Maar Adam Trask, de vader, en zijn Chinese kok hebben twijfels. Er is zelfs een groep Chinezen in een nabije stad, die Hebreeuws zijn gaan studeren om het woord ‘timshel’ te vertalen. En, schrijft Steinbeck in zijn boek, en ik herneem de tekst zoals hij er staat:

‘This was the gold from our mining: ‘Thou mayest’ The American Standard translation orders men to triumph over sin (and you can call sin ignorance). The King James translation makes a promise in ‘Thou shalt’, meaning that men will surely triumph over sin. But the Hebrew word ‘timshel – Thou mayest’ – that gives a choice. For if ‘Thou mayest’ – it is true that ‘Thou mayest not’. That makes a man great and that gives him stature with the gods, for in his weakness and his filth and his murder of his brother he has still the great choice. He can choose his course and fight it through and win.’

Dit was van de tijd dat de Bijbel nog zin had, dat er nog schrijvers waren die het woord van God tot in het merg ervan, ontcijferen wilden. Het boek van Steinbeck dateert van 1952, we zijn nu twee generaties verder. Wat zal er van overblijven nog eens twee generaties verder?

Ter illustratie, voor Bijbelfanaten (zoals ik ooit was, en nog):

La Bible Osty vertaalt ‘ and thou shalt rule over him’, door ‘mais à toi de dominer sur lui’; la Biblia de Jerusalen: ‘y a quien tienes a dominar’ ; de Willibrordus Bijbel van 1975: ‘Als gij het goede doet is er opgewektheid, maar doet gij het goede niet, dan loert de zonde, als belager, aan uw deur. Zult gij hem meester kunnen blijven?,

Enkel Willibrordus schijnt zich geïnspireerd te hebben op de King James vertaling, Willibrordus maakt er een vraag van die dicht aanleunt bij de ‘thou mayest’ van Steinbeck.

 En dan, wat ik er gisteren, in laatste instantie - en vergeef me als ik te ver ga - los van al het voorgaande, nog wenste toe te voegen aan mijn blog.

De linkse partijen hebben altijd openlijk de Kerk en de God van de Kerk en de Bijbel, bestreden. Gaan ze vandaag hetzelfde doen en met de zelfde ijver, zich openlijk opstellen tegen Allah en de Islam? Of laten ze de kelk aan hen voorbijgaan en doen alsof er geen vuiltje aan de lucht is?

Nochtans is er voor hen, als voor ons, maar een oplossing: zoals ze de Kerk uit hun leven hebben gebannen, dat ze nu ook de Islam definitief verbannen; we hebben hen, en zeker niet hun Allah en hun Sharia nodig, zelfs in Europa niet. Ze hebben hier niets verloren in het land van de ongelovigen en hebben hier zeker hun wetten niet te stellen. Ze zijn van een totaal andere instelling, hoe gematigd ook, de Islam zit hen in het bloed.

Ik hoor ook dat de vrouwen hier lastig gevallen worden op de bus. Welke vrouwen zijn het, en wie zijn zij die hen lastig vallen.

09-04-2018, 06:42 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wie heeft me gisteren gelezen? Wie heeft nagedacht over wat hij las voor hij aan het werk is gegaan, of misschien juist voor het slapen gaan. Bij wie ben ik aldus op bezoek geweest alsof ik naast hem zat en hij zag hoe ik mijn teksten schreef, vlot of aarzelend?

Ik heb het Boek van Job gaan herlezen, het kostte me uren, het kostte me een voormiddag en een groot deel van de namiddag. Ik ben er uit gekomen met het gevoel dat Job, me uit mijn dagelijks ritme heeft gehaald; dat nu, al mijn gedachten naar hem toe gaan en ik niets anders kan dan begaan zijn met het drama, zo lichamelijk als geestelijk dat hem overkomen is. Het verhaal van een gelukkig en rechtvaardig man, een patriarch, die door God, opgestookt door Satan (!), diep getroffen wordt, eerst in zijn bezittingen, daarna in zijn kinderen - zeven zoons en drie dochters die sterven – en ten slotte in zijn lichaam, dat vergaat van de zweren, niet om aan te zien, en toch nederig blijft, de wil van God ondergaat.

In zijn meer dan netelige toestand ontvangt hij het bezoek van drie vrienden, en pas na een zwijgen van zeven dagen en zeven nachten verbreekt Job de stilte, opent hij zich en vertelt hij hen, met bitterheid in de stem, wat hem overkomen is.

Zijn vrienden, in ellen lange discours nemen een voor een het woord (driemaal zes hoofdstukken) en besluiten dat Job schuld treft, waarop Job telkens antwoordt en hen in even lange bewoordingen  tracht te weerleggen.

Komt daarna Elihoe, een buitenstaander aan het woord die tot de drie vrienden zegt:

32,12: Yea, I attended unto you, and, behold, there was none of you that convinced Job or that answered his words.

En, 32, 17: I will answer also my part, I also will shew mine opinion.

En, 32,19: For, behold, my belly is as wine which is not opened; it is ready to burst like new bottles.

In feite herneemt Elihoe de hele discussie zonder nieuwe argumenten aan te brengen. Eindelijk verschijnt Yahweh die de houding van Job aan de kaak stelt en van 38 tot 41, een opsomming geeft van alle grote en wondere dingen die Hij gedaan heeft. En Job bekent zijn ongelijk:

42, 3: ‘Who is he that hideth counsel wthout knowledge? Therefore have I uttered that I understood not; things to wonderful for me, which I knew not.

42, 5: I have heard of thee, by the hearing of the ear, but now mine eye seeth thee

En dan, die prachtige zin van Job die alles goed maken zal:

42,6: I abhor myself, and repent in dust and ashes. waarna de Heer hem tegemoet komt in 42, 10: and, gave him twice as much as he had before’, en wat hij krijgt staat in de meest prachtige bewoordingen beschreven.

Om te besluiten wil ik jullie de twee laatste verzen van Job niet onthouden:

42, 16: After this, lived Job an hundred and forty years, and saw his sons, and his sons, sons, even four generations.

42,17: So Job died, being old and full of days..

Het 'Boek van Job' is, wat ook, een meesterwerk. Ik dacht aan de schrijver ervan, meer dan aan de woorden die er staan. Welke inspanning het hem moet gekost hebben, en vooral hoe geïnspireerd hij moet geweest zijn, om in 42 hoofdstukken te vertellen wat hij erover te zeggen had.

En dan weet ik niet hoe het er staat in het Hebreeuws. Daarom ook dat ik het gaan halen ben uit het Engels van de 1611, opdat het dan toch iets van zijn authenticiteit als document uit de Oudheid, zou behouden hebben.

Zo is de Bijbel in de eerste plaats het werk van schrijvers, die het beste van zich zelf hebben gegeven en in feite zijn zij het die moeten beoordeeld worden, en dan niet zo zeer wàt ze schreven, maar hoe ze het schreven; welke kunstenaars van het woord ze wel waren. Het Oude Testament is aldus een boek van grote waarde want het vertelt ons over het leven en de geest van de mens van vroeger, de mens die opgestaan is uit de nevelen van de tijd en wedijverde met, zo niet ver overtrof, de schamelheid van de schrijvers van nu.

Zij leefden in wat ze ons nalieten, zij ademden erin en werden door hun woorden gevoed. Ze kenden slechts één hoofd onderwerp en al wat er omheen gebeurde: het werk van een machtig Iemand, die ze Yahweh noemden, Iemand die ze duidelijk, maar onzichtbaar aanwezig wisten; met wie ze spraken, en naar wie ze luisterden. Wat er gebeurde was zijn gebeuren, een groter epos, voor ons, mens van het westen, werd er nimmer geschreven.

Behandelen we het met het nodige respect, en niet – en dit overbodige moet me van het hart – niet zoals een schrijver waarvan ik de naam niet noem, hij is onwaardig hier genoemd te worden, na mijn verhaal over Job.

Hoe ver zijn we, blakend van wijsheid, zoals we denken, afgedwaald?

08-04-2018, 07:15 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het eerste licht, het eerste gezang van de merel in de tuin – dan toch het eerste dat je hebt opgemerkt - het bloed in jou dat traag vloeien gaat. Je de draad weer opneemt om verder te weven aan het tapijt van het leven. Je denkt, vandaag neem ik grijs en donker gekleurde draden, teken ik het acanthus blad als incipit. Het past bij mijn gemoed vandaag, dat naar het zwaarmoedige neigt, de naar de donkerte van het zijn, van wat van de dingen is, van wat het komende is.

Een ongerustheid die onzekerheid is, die me doet aarzelen om verder te gaan, denkend aan Paul Auster:

‘To feel estranged from language is to lose your own body. When words fail you, you dissolve into an image of nothingness. You disappear’[1].

Beter is te wachten tot wat mogelijks de volgende uren me brengen zullen, nieuws misschien dat ik al lang verwacht, zoals de droom van Brodsky[2]: ‘your name on an arriving letter’ of een bericht, of een teken van een goede vriend, van hier of elders.

Of kom ik vandaag niet onder de mensen, omdat er in de luchten, in de tanende half geborgen maan, een weemoed staat getekend die ik zal ondergaan, de dag in tot de dag uit. Want er zijn van die momenten dat je denkt, hoe loop ik hier, hoe wring ik me er door tot mijn laatste dag die toch eens komen zal, mijn laatste uur, minuut, seconde, al mijn tijd opgebruikt zijnde.

Zo, als ik er toe kom, donkere draden zal ik weven als ik nu verder ga. Ik voel dat het licht gedempt zal zijn, dat de regen blijven zal, dat de knoppen, vol beloften, niet open barsten zullen. Zo, wat heeft er me zo diep geraakt vanmorgen, dat er is wat er normaal niet is, woorden die talmen, gedachten die flou blijven, die zich niet ontbolsteren.

Ik hoor van Job, geraakt in al wat hij bezat, zijn zoons en dochters, tot in zijn lichaam. En zijn vrouw die hem overhalen wilde, God te vervloeken :

‘But he said unto her. Thou speakest as one of the foolish women speaketh. What? Shall we receive good from the hand of  God and shall we not receive evil?[3]

Vraag  me niet waarom ik ineens, na Auster en Brodsky dacht, aan het Boek van Job, dacht aan een van de vele passages erin, het Boek, een hoogtepunt in het literaire landschap van de Oudheid en zeker van de Bijbel, maar zo iets lezen we niet meer, ondanks de wijsheid die dit Boek van Job ons te bieden heeft. En als ik er over spreek, ik me beter voel, ik zeker niet te klagen heb, zeker niet het lot dat me deze morgen schijnbaar beschoren is te verwensen in plaats van het te verwelkomen.

Je weet nooit waar je gedachten uitzwerven zullen, echter, weinig kansen zijn er dat je op een dag in april of, op welke dag ook, zult terechtkomen bij Job, en zijn belevenissen, zijn gesprek met God en zijn houding tegenover God.

Ik zal het verder lezen, zal alles laten liggen waar ik mee bezig was, om voor de zoveelste maal binnen te komen in het leven van een man die tot in het diepste van zijn wezen getroffen werd en er glorierijk is uit opgestaan.

Het was dan toch een morgen van ontbolstering.

[1] Paul Auster : Poesía completa –Collected poems, ED. Seix Barral, 2012, Barcelona. P.292

[2] Joseph Brodsky : ‘A part of speech’, Oxford University Press,1987, p.61.

[3] Job, 2, 10

07-04-2018, 06:55 geschreven door Ugo d'Oorde  

Gevarieerder schrijven, wat het onderwerp betreft, dan wat hier als blog verschijnt kan niet. Dit is dan toch het gevoel dat ik er aan overhoud als ik denk aan wat ik gisteren heb geschreven en de dagen ervoor. Ik geloof niet hiermede een uitzondering te zijn, de gedachten die jullie kennen moeten even uiteenlopend zijn, en, als je er dan een zou uitkiezen dan is het heel goed mogelijk dat die haaks staat op wat je ervoor hebt gedacht.

Dit is wat gebeurt bij iemand die dagelijks iets na te laten heeft, hij springt op de eerste tram die zich aanbiedt, zonder te weten waar die heen gaat. Wat er trouwens ook de charme van is, vertrekken zonder je einddoel te kennen. Wat nodig is, absoluut nodig is, is het vertrekken zelf, de sprong te wagen op goed valle het uit.

Ik dacht eraan deze morgen – ik denk aan heel wat elke morgen – dat ik in 1978 begonnen ben met het schrijven van 500 woorden, dag in dag uit en dat ik veertig jaar later nog altijd bezig ben met het zelfde ceremonieel, alsof het een gebed zou zijn, het dagelijks noodzakelijke brood om de dag door te brengen; me te herhalen, me te vernieuwen, herkauwend wat er al geschreven staat, niet eenmaal maar tienmaal, telkens trachtend een stap verder te gaan dan de stappen die ik al zette.

Zo ver is het al gekomen dat ik, als de gelegenheid qua tijd en stilte zich voordoet, ik verder schrijven zal, beginnen zal aan een nieuw onderwerp voor de dag erna. Dat ik dus niet stil val maar verder ga op een elan die me soms zelf verbaast.

Zo, soms gebeurt het dat ik van de ene tram op de andere spring, maar telkens helemaal niet wetende waar ik aankomen zal, zoals nu niet en zoals al de andere malen die er geweest zijn niet.

Ik vond gisteren in een boek van waardevolle dingen – tekeningen, knipsels, kaarten, herinneringen – een menu terug van het Hotel ‘Bella Tola’ in Saint-Luc, Valais, een menu van 1998. Ik toonde de menu aan mijn echtgenote en ze vond dat het oneerlijk was wat ik gedaan had, want ook zij herinnerde zich de uitzonderlijke momenten dat we er waren. Herinneringen die pijn doen omdat ze voorbij zijn. Ik schrijf erover, terwijl ik er beter zou over zwijgen, want het is zelfpijniging. Maar het zijn voorvallen uit vroegere dagen, die plots opduiken, waar je aan denkt en, als je er ook iets tastbaars hebt aan overgehouden, je diep treffen kunnen.

Zo had ik, uit plaats gebrek, een deel van mijn boeken geschonken aan mijn kleindochter, Gwen. Ze schreef me gisteren over wat het betekende voor haar, in die boeken een postkaart te vinden, een gedroogd blad of bloem, een kleine tekening op een half wit blad, of enkele regels door mij geschreven, hoe ze er door getroffen wordt telkens ze, een boek openend, een teken van mij haar bereikt.

Ik heb naast mij, een plaasteren Boeddha beeldje staan, een vuist groot, maar een wereld aan herinneringen, doorgedrongen tot in mijn bloed. En je schrijft maar, je blijft schrijven, vandaag over dit, morgen over dat, eens opgetekend denkt je ervan verlost te zijn, maar zo gaat het niet, het wordt als een herinnering in meer, een zwaarte in meer die lang hangen blijft.

06-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ken niets af, maar dan totaal niets, van de muziek die gespeeld wordt op de festivalweiden, evenmin van de orkesten, de ‘bands’ die er optreden. Ik vermoed nochtans sterk dat ik een van de festivalgangers zou geweest zijn indien ik terug zou gaan naar de ouderdom die zij thans hebben. Ik denk niet dat ik een uitzondering zou geweest zijn. Vandaag moet ik bekennen dat ik wel de Beatles heb gekend maar nooit hun muziek in mijn hart heb voelen kloppen, ABBA misschien, maar dan enkel maar sporadisch.

Is het een gebrek, een tekort? Wellicht ja, het is een enthousiasme dat ik niet gekend heb, of dan toch maar heel in het begin, in de periode op het einde van en na de oorlog: The Ramblers, Duke Ellington, Sydney Bechet, Django Reinhardt en vooral Louis Armstrong. Daarna is plots de film van Walt Disney, ‘Fantasia’ gekomen, is Mahler opgedoken en is er de ‘klassieke’ muziek geweest die me heeft verwijderd gehouden van de ‘Kreuners’ – de eerste naam die me te binnen valt - en alle andere ‘bands’ die er sindsdien zijn geweest.

Hoe gebeurt zo iets, hoe kon het dat ik de muziek van de jeugd van nu niet heb gevolgd, dat ik met mijn mond vol tanden sta als een vriend van mij, een groot specialist van akoestiek en luidsprekers, met veel kennis spreekt over namen van muzikanten die allen vreemd klinken voor mij, en die ik dus niet opneem in mij? Hoe komt het dat ik, op dat gebied, een totale leek ben en een leek blijven zal.

Het is maar een van de vele dingen die ik niet ken, waar ik zelfs niet de minste notie van heb. Een handicap als er over gesproken wordt en ik me wijselijk terzijde houd. Het had anders kunnen gelopen zijn, maar ik was betoverd door Bach en Beethoven, door Mozart en Mahler en Shostakovich en Ravel en noem maar op, en het voor mij, kakofonische van guitaren en drums raakte me niet, integendeel, het stootte me af, en nu nog meer.

Het is dan ook begrijpelijk dat ik me afgezonderd voel van die grote massa op de weiden, mijn leeftijd mijn excuus zijnde voor mijn onbegrip.

Ik veroordeel echter niet, ik denk dat het zal overwaaien, dat het van deze generatie is en dat er een andere op komst is die andere handelingen stellen zal, welke weet ik niet. Ik hoop echter dat er minder lawaai en geschreeuw zal mee gemoeid zijn en meer spirit, minder sensatie en meer diepgang, minder naar het uiterlijke toe maar meer naar het innerlijke, naar de meditatieve toe.

Maar dit is maar een wens van mij, van vandaag en van morgen, rekening houdend met wie ik ben en wat ik vertel.

Stel je even voor een weide vol mediterende aanwezigen, met sprekers ter inleiding en aangepaste inspirerende muziek. Is er iemand die bereid is dit te organiseren. Ik weet dat het Sint-Pietersplein in Gent te klein was om de toehoorders op te vangen die ingetogen kwamen luisteren naar de ‘Carmina Burana’ van Carl Orff. Maar dit was eenmalig. Er werden hierbij geen tenten opgeslagen maar, misschien zou het wel gebeuren als het gaan zou over een meditatie-avond of -nacht. Ik ken de jeugd niet meer, ik kijk naar wat ik zie, maar ik denk dat er heel wat zijn die meer willen dan wat muziekgeweld en –geraas.

Of vergis ik me volledig. Projecteer ik mijn gedachten over de weidebezoekers en zouden ze er niet in massa op afkomen, geladen met pak en zak, als het een weide van stilte zou zijn die ze betreden alsof het heilige grond was - wat nu gebeurt. Het ware nochtans iets om over na te denken.

Misschien beginnen met er over te schrijven in de sociale media, de vraag te stellen of er een behoefte aan is, af te stappen van het oude om iets nieuws te beginnen; de aanloop naar een nieuwe vorm van een beschaving die thans aan zijn teloorgang bezig is?

Tonen wat het betekent een volk te zijn dat zich bevrijd heeft van de Kerk en haar God en snakt naar nieuwe waarden om er naar te leven.

Misschien?

05-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Over de stilte van het zijn wordt weinig gezegd, weinig geschreven. Het is alsof die stilte, van de stilte, niet zou bestaan, dat het een tautologie zou zijn; dat de stilte enkel een geluidloosheid zou zijn en niets meer, wat ik betwijfelen wil. Want er is ook een stilte die neigt naar beweegloosheid: het neerliggen, de ogen gesloten, weg in een totale roerloosheid, gedachteloos, in een onzeglijke rust geborgen, weg uit deze wereld, alsof deze wereld er niet meer zou zijn en jij het niets dat je lichaam nog is.

Ken je dit? Ken ik het: een gevoel dat geen gevoel meer is, een zijn dat geen zijn meer is, enkel een toestand van zijn. Meer niet maar ook niets minder?

De tijd die nog tijd was waar hij erlag, het licht dat de lijn trok van de schaduw over hem, waar hij lag. Er neergelegd als een lichaam dat niet meer beweegt, waarvan de adem verstilt, het hart trager kloppen gaat, de bloedstroom door de aderen wordt geremd en de geest die zich zelve dooft; geen gedachten meer, er simpelweg nog neer te liggen en er te zijn, alsof je er er niet meer bent, alle krachten uit jou weggezogen, een lichaam, willoos, in totale rust.

Was het zo, was het werkelijk zo dat hij er lag, dat hij meende dat hij er lag, een toestand die hij niet kende, die hij niet dacht te bestaan, die hij thans voor het eerst ontdekte?

En, als hij het nu nagaat, dat het een lang ontspannen was, een ontspannen tot in het oneindig oneindige tot op de grens van het leven, een zucht verder en hij hoefde niet meer terug te keren, een zucht verder maar.

Hij, gekomen tot het zijn dat achter de dingen is. Bijna, dacht hij, rakelings langs de grens van het zijn en het niet meer zijn of, bijna het anders-zijn binnen. Hoe gerust hij zich voelde, hoe alles in hem, alles wat hij nog wist van hem, verdwenen was in een witte nevel, een laken over hem heen gelegd, en hij er onder lag, en al wat hij nog meende te weten.

Hoe hij terug gekomen is, herrinnert hij zich niet. Hij heeft er lang gelegen in een rust die meer dan stilte was: dat een meer was van immense zaligheid, een bergmeer met de besneeuwde toppen erin weerspieheld overheen wat was van hem neergelegd. Hij een nooit gekende uitgestrektheid van zijn, rakend het-niet-zijn.

Hoe schrijft hij erover, hoe roept hij weer wat geweest was, een tijd lang die hij niet bepalen kan, die zowel één enkel ogenblik kan geweest zijn als een uur, als een halve dag, hij het niet wist. Hij, van alle ‘hij’s’ die hij ooit geweest is, voor het eerst volledig weg was, van de kaart geveegd, een roekeloosheid die gevaarlijk was, wist hij nu; nu zijn bloed terug was gaan vloeien naar zijn hersenen toe, zoals het hoorde. Hij dacht nog, hier begin ik niet meer aan, dit laat ik aan de anderen, dit is niet mijn ding. Misschien zal het nodig zijn, later, als er niets meer zal te schrijven zijn.

Dit alles, half verdwaasd, werd in een ruk geschreven. Ondertussen is het licht gekomen, is er een weinig blauw tussen de wolken. In het oosten hangt een lange band wit die, zoals ik het zie, verdwijnen zal, opgelost.

Ik ben terug wie ik was en heb herlezen wat ik schreef. Ik heb stoïsch gelaten wat er stond.

04-04-2018, 07:52 geschreven door Ugo d'Oorde  

De tijdsgeest die ons omspant ijlt naar het metafysische, ijlt naar het innerlijke-mysterieuze toe, en we zien het niet, we lopen er aan voorbij. Dit is wat mij deze morgen te binnen viel en dat ik meende te mogen vooropstellen als een diepgaande beweging die aan gang is en, is het nog niet duidelijk waarneembaar, die onvermijdelijk op komst is.

Het is de regel die vervat zit in wat is achter de dingen; die de eigenheid van deze dingen is, die er het kloppend hart van is, de aders en de bloedstroom, het ruggengraatmerg. Al zien we het niet, het is er.

Het komt vanuit de Big Bang, van uit het eerste tekenen van leven, van uit de eerste tekenen van zelfbewustzijn op ons af, op ons af in een steeds maar vlugger tempo. Dit is gevoel dat ik er aan overhoud. Alle uitingen van creativiteit, willen ze als dusdanig beoordeeld worden, liggen in het zog van deze regel. Liggen op de lijn die gevolgd werd, van ver voor onze tijdrekening, en die vastligt in al wat ons van toen is overgebleven, alles wat ons bereikt, zo qua artefacts, geschriften en gebouwen van voorheen. Wat ik gisteren zag op de televisie, nl. wat de Kelten ons aan kunstwerken in hun graven hebben nagelaten, is er het schreeuwend bewijs.

Eeuwen lang hebben we deze regel gevolgd, het was de regel van de goden, de regel van de mens in zijn verhouding tot de goden, tot wat ze dachten van de Kosmos te zijn, een onwrikbaar geloof geworteld in hun genen. Een lange lijn die de menselijke geest heeft doorgemaakt sinds, een eerste hand, bevochtigd met kleurstof werd afgedrukt op een grotswand.

Wat we zien vandaag ligt niet in die lijn, die een lijn is die loopt in de richting van steeds meer en meer geest.

Vandaag, uit de Verlichting gekomen, zijn we nu weggezakt – en ik spreek dan niet over de kunst van Henry Moore, noch deze van Dali of van Miró zelfs - in de immensiteit van de duisternis, de lijn die deze van de geest van de Kosmos was is een gebroken lijn geworden die afbuigt naar een leegte die we voorheen nimmer gekend hebben.

Van wat vandaag ‘kunst’ wordt genoemd heb ik niet het minste besef omdat het me duidelijk is dat deze kunst niets te maken heeft met de evolutie die de menselijke geest, sinds die er is, heeft doorgemaakt. En het is nu zelfs geen trappelen ter plaatse, het is een totale ombuiging naar beneden, steeds maar verder en verder naar de diepte toe, onedel, onvruchtbaar, ontoegankelijk, niets zeggend dat verrijking zou kunnen betekenen.

Dit totaal-niets-innerlijk-zeggende, afgestemd op het uiterlijke, afgestemd enkel en alleen op wat het oog vermag te zien, wordt vandaag als kunst geprezen en aangekleefd.

Ik wil echter ‘vooruitzien’, ik wil de gegevens van nu aftasten om een beeld te krijgen waar we heen gaan zullen. En ik stel vast, als ik omheen mij waag te kijken wat er wordt voorgesteld: een ‘koe, de vorm ervan, opgehangen aan een kruis, neer geplant in een kapel, om van de rest maar te zwijgen[1].

Wat gaat er om in een hoofd dat zich hier mee onledig houdt, wat wil hij hiermede bereiken als het niet schokkend en vernederend zou zijn, welke andere boodschap brengt hij ons, zeker niet deze van het creatief zijn, noch van het creatief denken.

Als we niet reageren en dat lijkt me het geval, gaan we eraan ten onder. De Verlichting heeft ons te wijs gemaakt, te overmoedig; heeft ons goden gemaakt en ons blind achtergelaten voor wat achter de dingen aanwezig is: het ‘He’ of het ‘It’ van Eugene Ionesco, zijnde onze binding met het kosmische.

Wie dit niet aanvoelt is een meeloper.

[1] Op een tentoonstelling in Buenos Aires (El País 15.01.2005) verscheen, van een Italiaanse kunstenaar, León Ferrari, een Christus, genageld op de romp van een vliegtuig. Welke kunstwaarde kan hieraan wordt toegekend?

03-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik wil hier, ter bevestiging van wat ik maar blijf schrijven, namelijk: ‘of er andere zaken zijn waarover ik, in volle ernst zou kunnen spreken’, Ionesco in roepen die in zijn dagboek[1] schrijft:

‘I assert that learning is useless. I assert that science can never get to the essence of our being. I don’t care if I know nothing, for learning is ‘mundane’, and I am not interested in such things: what takes place, what’s done, what moves. I am not interested in the mechanism of our movements, not at all; what lies behind, the Unknown, He or It, is only worthy of our interest. 

Ik sta dus niet alleen, en Ionesco was een wijs man als hij het had over ‘the Unknown that lies behind’.

Hoewel er (desnoods) over andere dingen kan geschreven worden, het is in vele gevallen altijd met deze zin op de achtergrond; al wat we vertellen zal uiteindelijk uitmonden, daar waar alles uitmondt, ook het leven, bij ‘He or It’.

Je viel niet zo maar, op deze passage. Heel wat is er aan voorafgegaan. In het midden van de nacht heb je gedacht aan een zin die je bewaren wou; heb je gezocht naar een blad papier om te schrijven, je blocnotes lag in de kamer ernaast waar je niet heen wou; heb je een dagboek van jou, in het rek naast je bed, genomen, een van de dertig die er staan en heb je gezocht achteraan naar een onbeschreven blad; ben je gevallen op een eivormig stukje zwart, fluwelig papier dat de lijn van je gelaat in profiel vertoont, en je herinnert het je zo duidelijk nog, geknipt met een schaartje door een Chinees die jou een tijdje gevolgd had, ergens in een tempel of luchthaven, die aan je mouw trok en het je toonde en je niet anders kon dan het te nemen en hem een fooi te geven - wat hier eigenlijk zonder betekenis is - maar het papiertje was er, en er was ook wat ik in 1994, in mijn dagboek, had overgenomen en duidelijk zichtbaar had aangemerkt: de passage uit het dagboek van Ionesco, die, het moet gezegd, totaal uit mijn geheugen verdwenen was.

Deze ontmoeting met Ionesco ’s idee, was absoluut, géén, toeval. Toeval bestaat niet, toeval is het resultaat van een samenloop, een ineen schakeling van omstandigheden, maar, in dit, mijn geval, was het méér: was het Iets of Iemand die me – ik onbewust – er naar toe heeft geleid. Iets of Iemand die wist waar het geschreven stond en het me op een, op het eerste zicht, onopvallende wijze heeft onder ogen gebracht.

Ik ril als ik er aan denk op welke wijze ik, in het midden van de nacht Ionesco heb ontmoet. Het is voor mij, te opvallend, opdat het ook maar, wat men noemt in de volksmond, toeval, zou kunnen geweest zijn.

Wat het wél was, kan ik, en wil ik, heel graag vermoeden. Maar ik houd het voor mij, geborgen in mijn beide handen en in de vezels van mijn geest.

Maar toeval was het niet, was het zeker niet.

[1] Eugene Ionesco: ‘Fragments of a journal’. Translated from the French by Jean Stewart; Paragon House, New York, 1990, page 33.

02-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik denk dat, op basis van wat ik schrijf en hoe ik schrijf, ik enkel gelezen wordt door luisteraars van Klara; door mensen waarvan de geest een rustig landschap is, niet onderhevig aan de dagelijkse beslommeringen van een beroepsleven en aldus geen tijd hebben om aandacht te tonen voor wat ik hier breng.

Ik ben me hier ten volle van bewust. Ik weet dus dat mijn lezers behoren tot een zeer beperkte groep, mensen die nog de tijd hebben even te gaan kijken wat er naast hun dagblad en hun TV-scherm nog te vinden is van een soort zonderling, het mag zelfs een vriend zijn.

Dit is mijn gegeven, hierop tracht ik in te spelen, ook op deze eerste dag van een nieuw trimester van het jaar 2018. Ik zal dus, indien het een doel op zich zelf zou zijn, nooit de grote massa bereiken; zal dus nooit met hun kritiek, die er zeker zou zijn, geconfronteerd worden, wat dan toch een geruststelling inhoudt, want ik weet dat niet alles wat ik schrijf à 100% te verdedigen is.

Mijn werk is maar een voortdurend vooruitzien op de weg naar de waarheid, indien deze zou bestaan; op weg naar het weten, vooral dan, of er iets is na de dood. In feite komt alles daarop neer: het bestaan al dan  niet van God, of van een God, bv. à la Spinoza; het bestaan van een hiernamaals of, het bestaan van een totaal andere vorm van leven, dat kan zijn, een terugkeer naar de bron van alle leven, die er moet zijn, en waaruit we geboren zijn.

Die ‘we’, niet ons lichaam zijnde, wel ons bewustzijn, wel onze geest zijnde. Zeg me of er andere zaken zijn waarover ik, hier en nu, waar ik na negen decades aangekomen ben, nog in volle ernst zou kunnen over spreken?

Ware het geschrevene hier, waren deze laatste paragrafen, te vergelijken met een pianoconcerto – het Vijfde van Beethoven – dan waren deze het solospel van de piano, licht emotioneel en sprankelend, om te spreken over wat is van het leven en waren daarna, ingevallen, de strijkers, de blazers en de pauken om het te bevestigen en te bekrachtigen en, om te spreken over de dood. Waarna een ander thema zou volgen, het thema van de componist zelf die vindt dat wat hij gezegd heeft, goed was; wat in vreugde door het ganse orkest zou hernomen worden met de piano ter confirmatie.

Leven dat neigt naar de dood, en de dood die van het leven is. Al wat ik schrijf is er een interpretatie van, wil ik zien als het spel van de piano of de viool of de cello in een concerto, een vertedering van kleur en inhoud, neigend eens naar wat van het leven is, neigend eens naar wat van de dood is, beide neigingen in elkaar versmolten.

Ik ben deze versmelting, ik kan het niet genoeg beklemtonen met woorden neergezet op een notenbalk, helder als het vallen van parels op een oude, rode keukenvloer.

Weinig meer dat ik wil of wens te zijn, een componist van het dagelijks brood dat we vragen, of vroegen vroeger, zijnde ons deel aan spiritualiteit.

01-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde