Heb geen boeken meegebracht om hier te lezen op het strand of op de rotsen, ben zelf boek genoeg om me, na een gedicht geschreven, goed te voelen en het te gaan herlezen alsof het nog beter kon. En al gebeurt hier weinig toch is elke dag de zee een andere zee.

Dit is het leven hier, bezig zijn, gestadig, vernemen wat het leven is, wat de wind hier is, wat de luchten zijn; denken en schrijven en herschrijven. En wat je schrijft tracht je op te bouwen, in elkaar vervlochten, zoals de cellen in blad en bloem en vrucht.

Het geluid van de wereld is dan lijk het ruisen van de wind in de palmbomen, lijk het geluid van de branding in de golven, veel meer wordt het niet en ik kom in een geestelijke ruimte waarin ik met mijn gedachten vrij bewegen kan en zoeken kan in te gaan op wat achter de dingen is. Dit is het domein waar ik nergens ben en overal, niet tijd gebonden, niet onderworpen aan regels.

Zo wil ik het boek dat ik van in mijn jeugd in gedachten aan het schrijven ben, maar waarvan ik amper een jota op papier heb gezet.

28-10-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Deze morgen, vroeg genoeg ‘pour ne pas rater ma vie’, op het laken van de lucht, het winter sterrenbeeld van Orion. En in de verlenging van de gordel van Orion, Sirius, de Sothis ster, waaraan de huidige chronologie van Egypte werd opgehangen, een geschiedenis die ik wel eens vertellen zal - bij kaarslicht en open haard - als het me nog toegelaten wordt.

Maar Sirius, de helderste onder de sterren – ze had ook het hart gestolen van de jonge dichteres, Alice Nahon – draagt een bijzondere betekenis voor mij. Ze herinnert me aan een Joods-Russische- Amerikaanse interdisciplinaire schrijver, wier naam voor velen een vloek is – omdat ze hem nooit ‘zelf’ hebben gelezen -  Immanuel Velikovsky, totaal vergeten nu, wier werken me jaren lang hebben bezig gehouden. Alles was Velikovsky in die tijd, eigenlijk te gek om waar te zijn zul je zeggen, maar het was.

Het is met hem dat ik, hem volgend, jaren gewandeld heb doorheen het Oude Testament, dat ik de Egyptische Geschiedenis heb doorlopen en deze van de Zeevolkeren. Het is hij die heel wat wist – of meende te weten - over de planeten, Jupiter, Mars en vooral Venus. Het is hij die getracht heeft te bewijzen dat de fameuze koningin van Sheba niemand minder was dan Koningin Hathsepsut. En het allerbelangrijkste dat hij mij heeft bijgebracht is het feit dat de tien plagen van Egypte geen plagen van God waren maar de gevolgen van een zware catastrofe die ongeveer 1500 jaar v.Chr. Egypte heeft  geteisterd.

het is ook de reden waarom ik Sirius-Sothis behandel met respect. En dit is het belangrijkste dat ik te vermelden heb van wat de wind me bracht vandaag of de meeuwen. Al gebeurt er elke dag heel wat, dat echter geen woorden waardig wordt geacht.

De rotsen hier zijn dood gebloeid, nog wat verdroogde bloemen, lijk dorre gedichten, nog wat zaden hier en daar, uitgezaaid over wat spleten in van ouderdom  wit gewaaide rotsen.

Vandaag nadert vlugger dan gisteren het avonduur, de eerste ster is er nog niet en ook voor Sirius is het nog wat wachten. Maar komen doen Orion en Sirius zeker, ze zijn niet zoals de zeemeermin.

Niet elke dag is de zee een vruchtbare akker voor de woorden die ik schrijf.

27-10-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het was verkeerd te denken
dat de zee was zoals ik dacht dat ze was,

toen ik hier kwam de eerste dag.

Was totaal vergeten

dat de zee als een geliefde was.

Dat ik haar stem vergeten was,

haar tongval en haar glinsterogen,

En toen ik haar omhelsde, ingetogen,

hoe ze toen oneindig was.

En ze me verwachtte,

verwachtte me terug te zien

al had ik slechts wat schaduw nagelaten,

maar geen teken om naar uit te zien.

Maar van haar, was ik vooral

in mijn gelaat, de koelte van de wind
vergeten, voller dan de dorre woorden

die ik dromend opgetekend had,

op avonden met Orion

of morgens met de koekoeksroep.
 

Maar me nooit had ingebeeld

hoe haar streling was,

hoe haar immens bewegen

in het licht van oktober was.

Was totaal  vergeten hoe de zee

hier was en hoe het was om hier te zijn,

gelouterd van al wat vroeger was,

en hoe het kon, ik, opnieuw geboren.

26-10-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben een arenlezer, die na de oogst de stoppelvelden afloopt om de overgelaten korenaren, lijk woorden, op te rapen en hiermede wat zinnigs te doen.

Van Paul Auster las ik:

‘I dedicate these words to the things in life I do not understand, to each thing passing away before my eyes. I dedicate these words to the impossibility of finding a word equal to the silence inside me’[1].

Dit is het gevoel dat me overheerst deze morgen, dit zijn de woorden waarmee ik de dag moet ingaan: de grote stilte in mij om enkel over deze stilte te schrijven, na te denken, alsof er veel na te denken zou overblijven als ik in de toekomst kijkt; de dagen tel die nog komen zullen, eng in aantal.

Uitzonderlijk deze morgen, die van alle morgens is, omdat alles stilte is en ik niet schrijven wil over de zee, noch over de zon, noch over de wind in mijn gelaat als ik op de waterlijn loop, een arenlezer van wat woorden. En even uitzonderlijk, ik over niets, over nada, schrijven wil deze morgen.

Ik weet, morgen zal het beter gaan, leeg geschreven ben ik nog niet.

25-10-2012, 06:48 geschreven door Ugo d'Oorde  

Uren aan de zee gezeten, er gewacht alsof ik een afspraak had – una cita - met een zeemeermin. Het had van vele dromen het hier wel eens gemogen, het zou me niet hebben verrast ware ze opgedoken, naakt als een vis en druipend van het water. Zo, Ik wacht dus nog een wijl, na de vraag van Einstein hier gelezen.

Want niets gebeurt er hier dat niet van de zee zou zijn of van de meeuwen of van de boten met witte zeilen lijk verre dromen hier voorbij gekomen. Had, op dagen zoals deze, woorden hier verwacht die uiteindelijk, zoals de zeemeermin,  niet kwamen.

Maar wel aan Fritjof Capra die ik lang geleden las, gedacht, een verre gezel die ik hier herdenken wil omdat hij mij ooit heeft meegegeven wat hij, op een dag - gezeten op de rotsen, zoals ik, aan zee, - als fysicus zag wat ik niet zag - en nooit te zien zal krijgen - en dit optekende in zijn ‘Tao of Physics’, dat vreemde boek van hem, waarin hij de kwantum fysica vergeleek met de wijsbegeerte van het Oosten. Ik ga het halen wat hij schreef en hoe hij het schreef: 

‘As l sat on that beach my former experiences came to life; l ‘saw’ cascades of energy coming down from outer space, in which particles were created and destroyed in rhythmic pulses; l ‘saw’ the atoms of the elements and those of my body participating in this cosmic dance of energy; l felt its rhythm and l ‘heard’ its sound, and at that moment l knew that this was the dance of Shiva, the Lord of Dancers worshipped by the Hindus’. [1] 

Dit ook is de zee voor mij, op mijn rots gezeten, of wandelend op het strand, of waar ook ik ben, als ik aan Capra denk, gehuld in een  gigantische cascade van energieën neergekomen uit de ruimte en hoe de atomen ervan, de protonen en fotonen en quarks ervan en ook deze van mijn lichaam deelnemen aan een kosmische dans van energieën, waarbij telkens en telkens minimale deeltjes vernietigd worden en er voortdurend nieuwe ontstaan.

Aan deze dans van Shiva, ontkom ik hier niet. Het is dit beeld van Capra dat ik zoek te begrijpen, dat het watermerk is van mijn blad waarop mijn woorden worden neergezet.

Begrijpe dat het hier een vreemde wereld is: het Onzichtbare dat meer reëel is dan wat zichtbaar is. Maar zij, in Rome, die het meer dan alle anderen zouden moeten weten, wensen het niet te weten.

24-10-2012, 05:20 geschreven door Ugo d'Oorde  

In ‘El País van 20 oktober, een interview met de Noor, Jostein Gaarder, auteur van ‘El mundo de Sofía’, (30 miljoen exemplaren in 61 talen), een interview met de veelzeggende titel: ‘No necesitamos los libros, pero sí las historias’.

Ook Gaarder zich stelt zich vragen – het zijn ook die van mij - over de herkomst van het Universum, of er iets is dat altijd heeft bestaan, en of alles ontstaan is uit het Niets?[1] En dat het deze vragen zijn die gesteld worden in zijn nieuw boek: ‘Me pregunto’ (Ik vraag me af).

Als de dynamiek van ‘De Wereld van Sofie’ erin bestond de grote vragen van het leven te laten beantwoorden door de filosofen, dan ligt de dynamiek van zijn nieuw boek bij de lezer die nu het antwoord op zijn vragen zelf moet trachten te formuleren.

Hem werd de vraag gesteld of hij zich een wereld kon indenken zonder boeken.

‘Moeilijk, zegde hij na lang nadenken, ’maar ik geloof eigenlijk dat we ze niet nodig hebben, maar waar we nood aan hebben zijn verhalen, gebeurtenissen’.

Ik weet niet in welke taal het interview werd afgenomen, maar zijn antwoord verrast me enigszins, als ik lees: 

‘Es dificil. Pero creo que realmente no los necesitamos: lo que hace falta son las historias’.

Ik vertaal ‘historias’ door ‘stories’, verhalen gebeurtenissen. Maar wie verhalen zegt, zegt boeken want verhalen zijn er om verhaald te worden.

Hij ziet de ecologische problemen als de meest dringende voor de filosofie en hij hoopt dat de XXIste eeuw ons ‘una Declaración Universal de las Obligaciones Humanas, opleveren zal. 

Was vandaag in de boekenafdeling van ‘el Corte Ingles’ in Alicante. Er was wel nog één exemplaar van ‘El mundo de Sofía’, maar het nieuwe boek kwam zelfs nog niet voor op de lijst op hun PC. 

23-10-2012, 00:46 geschreven door Ugo d'Oorde  

Eens te meer op weg naar het einde van de tiende maand, hoe vlug de aarde om de zon. En hiermee verbonden, hoe waag ik het je te blijven verzoeken, je te verzoenen met mijn woorden die eens gelezen verdwijnen zullen, opgeslorpt door de tijd.

Ik weet het wel maar kan het niet laten – gelukkig maar – me keer op keer te laten verleiden en op te tekenen wat me wordt ingegeven, om hier niet te vergaan van golven en van luchten, zo uitgestrekt, tot oneindig verder dan de horizont, zodat ik me erbij verliezen kan, o zo gemakkelijk.

Heb vrienden hier gevonden die zijn heengegaan en nu terug heb opgezocht om een gesprek met hen te voeren zoals het vroeger was, al zijn ze hier niet in wezen, ze zijn hier toch in woord. Zo in woord ik ze noemen kan, al hoeft het niet, ze weten het. Ze zijn hier zoals ze zijn op alle plaatsen waar ik me vertonen zal, ze zijn hier zoals het opgetekend staat, in elke letter die ik schrijf. Terwijl niemand schrijven zal over mijn aanwezigheid hier, ware ik het niet.

Wat van de zee te lezen is: de tijdloosheid van dagen die zich volgen en zich gelijken eens de zon is opgestaan of de nacht is ingegaan. Golven lijk gedachten, aangespoeld en teruggegaan van waar ze kwamen. Zonder op te houden al was het maar, al was het maar, een fractie van een ogenblik. Zo de dagen.

En dit alles, deze wolken atomen in elkaar verstrengeld in gangen energieën, niet zichtbaar voor ons ogen, tot wanneer we in die wolken zullen aangekomen zijn. Volleerd voor eeuwig.

*

He leido aqui:

Ik heb hier gelezen dat de theoloog José Antonio Pagola in 2007 een boek heeft uitgebracht: ‘Jesùs. Approximación histórica’, een boek dat in het begin op geen reactie stuitte maar eens vastgesteld werd dat het ‘als broodjes verkocht’ – que se vendía como rosquillias – een bisschop van de Spaanse Inquisitie stokken in de wielen heeft gestoken zodat het vandaag in Spanje clandestien circuleert tot zo lang de Romeinse Inquisitie zijn oordeel, waar lang mee gewacht wordt, niet heeft uitgesproken.

Ik las nog dat José Antonio Pagola niet minder dan drie oude en vier levende talen spreekt en in meer, Spaans en Baskisch. Dat, van zijn ‘Jesùs’ reeds 140.000 exemplaren in twaalf talen zijn verkocht. En dat de negende editie in Spanje is uitgeput. Met kerstmis verschijnt een Franse vertaling en vertalingen in het Russisch, het Japans en het Kroatisch zijn in voorbereiding. Komt er ooit een Nederlandse?

Het artikel in El País draagt als titel: ‘A quien tienen miedo es a Jesùs, no a Pagola’, of het is Jezus die bevreesd moet zijn niet Pagola, tenminste, indien Jezus terug zou komen op aarde, wat eigenlijk niet zo evident is. Al weet je maar nooit nu, met het Concilie in Rome.

22-10-2012, 00:23 geschreven door Ugo d'Oorde