Ik ben niet zinnens jullie in de steek te laten ik behoud mijn blog maar de regelmatigheid in het verschijnen zal niet meer elke dag zijn.

Wat ik wou toevoegen aan mijn blog van de vorige dag is: dat ik denk/vermoed dat wij behandeld worden vanuit de toekomst zoals min of meer blijkt uit mijn blog van 8 maart.

Deze nacht had ik een gedachte maar ik was in de onmogelijkheid om die neer te schrijven – op dit ogenblik nog altijd, maar mijn kleindochter Margot is op bezoek en het is zij die deze tekst typt – in de morgen was er aldus ‘een kleine big bang’ en heeft Margot de tekst neergeschreven. Wat ik hiermee bedoelen wil is dat er vóór de ‘kleine big bang’ een gedachte was.

Zoals er een graankorrel nodig is voordat hij kan kiemen - kleine big bang - aldus, is er altijd iets dat de Big Bang vooraf gaat.

Hetzelfde wat betreft het oeratoom van Lemaître het was er voor de Big Bang.

Aldus moet er een tijd geweest zijn vóór de Big Bang, was er een gisteren voor de dag van de Big Bang.

Dit is dankzij Margot wat jullie te lezen krijgen vandaag, 11 maart.

11-03-2023, 10:59 geschreven door Ugo d'Oorde  

9, 10, 11 Maart                                    

Alles is voorzien. Alles is geregeld.

IK weet waarom mijn lapop ‘gestruikeld’ is over Miguel Asín Palacios, en waarom ikzelf daarna gestruilkeld ben in het midden van de nacht.

Het is omdat ik de reden heb gevonden waarom Dante gestopt is met het schrijven van zijn Vita Nova omdat hij een vertaling in handen heeft gekregen van de Futuhat van Ibn Arabi en hij beslist heeft Vita Nova stop te zetten en te beginnen aan zijn Commédia, waarin hij iets zeggen zal over een Dame, wat nog nooit gezeg d werd over een Dame.

En ikzelf ben gestruikelt op 9 maart in het midden van de nacht opdat mijn pace-maker zou ingeplant worden in het AZ Geraardsbergen door de zeer vaardige chirurg De Vuyst.

Mijn gevolg hierop is dat ik besloten heb - zoals Dante - met het schrijven van mijn  dagelijkse blogs te stoppen en te beginnen met de meest selecte blogs van mei 2010 af, te bundelen Ik ben dus geen morgen zender meer,of ik een jaar zender wordt hang af van de omstandigeten.

Een feit is zeker een Commédia  wordt het niet.

..

Zeker kom ik ook nog terug op het oeratoom van Lemaître. Er was wel degelijk een gisteren voor de dag van de Big Bang.

Het is me uiterst aangenaam geweest te schrijven voor jullie. Ik ga nu schrijven voor mezelf.

10-03-2023, 17:53 geschreven door Ugo d'Oorde  

Verrezen uit de nacht der nachten ben ik er terug om jullie te groeten en jullie te bekoren met mijn woorden, misschien is dit wel ijdele hoop van mij, maar we gaan  verder alsof er helemaal  niets aan de hand is met wat ik verkondig elke dag, nu al een jaar of twaalf lang. En zeggen dat er zijn die me al die tijd gevolgd hebben, voor wie mijn geschriften hun dagelijkse ontmoeting is met wat uit mij is opgestaan.

Heel wat landschappen hebben we in die tijd  bewandeld en elke dag ontdekken we er nieuwe omdat we  blijven zoeken en zelfs, vinden we er geen nieuwe, we diepen de oude uit zodat er geen breuk ontstaat in onze dagelijkse afspraak. Zo leven we, zo werken we, het is een standvastigheid die de gewoonte ons heeft opgelegd.

En elke morgen is een nieuwe dag heb ik, meestal gewild,  vergeten wat er de vorige dag was en is het een nieuw beginnen om uit de nevels van de nacht mezelf te verliezen in de woorden die ik schrijf – ik of iemand anders in mij die ik ooit Ugo noemde – hopende dat het woorden zijn die als een balsem of waarom niet als een zegen neerkomen over jullie.

Is het een missie die ik op mij genomen heb,  verre van, het is een kostbare vreugde voor mij het te doen en dit is de reden van mijn volharding, elke dag vast te stellen dat ik er nog altijd in slaag, en wat meer is dat de woorden blijven komen, vanwaar weet ik niet maar ze staan er na een tijd die heel kort kan zijn maar ook gespreid over de ganse dag zoals dit gisteren het geval was en vele dagen ervoor.

Om maar te zeggen dat het me moeite kost een besluit te vinden, echter hoe groter de moeite des te groter de vreugde te slagen. Maar het kan niet dat ik dit nog niet ooit zou geschreven hebben, jullie kennen me misschien beter dan ikzelf me ken, dat ik me herhaal weet ik wel maar in wat ik me herhaal zie ik zo niet onmiddellijk in, het ontgaat me.

Een zaak is zeker ik kopieer niet wat ik al geschreven heb zonder het te vermelden.

Zo, vanmorgen ‘struikelde’ mijn laptop over een naam Miguel Asin Palacios, een Spaanse arabist die beweerde en bewees dat Dante zijn inspiratie voor zijn ‘Commedia’ is gaan halen bij Ibn Arabi en verscheen uit het niets de blog die ik hierover destijds geschreven en herschreven heb.

Ik geloof niet in toeval, dus moet er een reden zijn en permitteer ik me deze blog ‘tel quel’ hier te kopiëren.

Miguel Asin Palacios

Voor zijn verhaal, ‘La Busca de Averroës’, is Jorge Luis Borges te rade gegaan, zo schrijft hij toch, bij (de geestelijke), Don Miguel Asín Palacios (1871-1944), De meest vooraanstaande onder de Spaanse arabisten.

Asín Palacios, leert ons dat het Spaans-Musulmaans gedachtegoed, gedurende zeven eeuwen onder het stof is blijven liggen en dat het pas in het begin van de XXste eeuw is geweest dat de Spaanse arabisten interesse hebben getoond voor de relaties die vóór de renaissance bestonden tussen het christendom en de islam en oog hebben gehad voor de grote inbreng van de Arabische literatuur uit Andalusië, in de westerse cultuur van die tijd.

In 1919, bracht Asín de Westerse literaire wereld in beroering toen hij, bij zijn aanstelling als lid van de Real Academia Española, in zijn toespraak, het grootste middeleeuwse poëma van het christendom, de Divina Commedia, vergeleek met de vóór Dantes tijd bestaande legendes, hadiths en eschatologische opvattingen van de muzelmaanse mystiekers over de isra (nederdaling) en de mirach (opstijging) van de profeet Mohammed naar de hel en het hiernamaals. En dat deze muzelmaanse elementen, voor Dante, de voornaamste bron moeten geweest zijn voor het schrijven van zijn Commedia. 

De kritiek op deze stellingname van Miguel Asín, vooral van Italiaanse zijde, werd door hem weerlegd in zijn ‘Historia y critìca de un polémica’ gepubliceerd in 1924[1], om daarna in 1927, in zijn ‘Dante y el islam’[2], onontkoombaar te bewijzen dat Dante wel degelijk zijn inspiratie gevonden had in de Muzelmaanse literatuur, met haar verre oorsprong uit de IX_de eeuw.

Zo lezen we bij Asín dat al deze legendes en hadiths van de IIde hegira (hidzjra)[3] af, van en over Mohammed, door ‘el murciano’ Mohidin Abenarabi (ibn Arabi) in zijn Fotuhat verzameld werden en aangevuld.

Interessant is het te vermelden dat het ontstaan ervan  zijn oorsprong vond in de eerste verzen van soerat 17 die Asín als volgt vertaalt

Loado sea el (Señor) que hizo viajar, durante la noche, a su siervo (Mahoma) desde el templo sagrado (de la Meca) hasta el lejano templo (de Jerusalén) cuyo recinto hemos bendecido, para hacerle ver nuestras maravillas.[4] 

De conclusie van Miguel Asín is dat Dante – en zijn bewijs is overtuigend – deze Fotuhat van Ibn Arabi moet gekend en gelezen hebben en dat hij de structuur – de verzen zijn natuurlijk de woorden van Dante – van zijn Commedia moet hebben afgestemd op de verhalen over de pelgrimstocht van Mohammed.

We komen hier nog bij een volgende gelegenheid op terug, want deze vaststelling geeft ons de mogelijkheid te vertellen waarom Dante zijn werk aan zijn Vita Nova ineens heeft afgebroken.

Ik voeg er hier nu aan toe dat  Antonio Coen in zijn ‘Dante et le contenu initiatique de la Vita Nuova’, (Jean Vitiano Editeur, MCMLVIII) dit niet vermelde. Ik durf schrijven dat het, wat het werk van Dante betreft, een vondst is van mij.

[1] Dante y el islam, pag 5

[2] Miguel Asín Palacios: ‘Dante y el Islam’ Urgoiti editores, 2007.

[3] De mohammedaanse tijdrekening begint op 15 juli 622, de IIde hegira is onze IXde eeuw.

[4] Geloofd weze Hij die zijn dienaar in de nacht heeft laten reizen van de heilige tempel (deze van Mekka) naar de verre tempel ( van Jerusalem), wiens verhaal we gezegend hebben om ons deze wonderen te hebben laten zien.

08-03-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Halfnegen: gelaarsd en gespoord ben ik klaar om mijn werkdag te beginnen. Ik vraag me af hoe de dag zich openplooien zal want ik zit nog altijd met het boek van Thomas Hertog in mijn hoofd.

Ik weet nu dat Stephen Hawking  ‘altijd dol is geweest op gedachte-experimenten, ook al had hij de filosofie afgezworen  toch hield hij ervan te experimenteren met grote filosofische vragen… Hoe wij als ‘waarnemers in het kosmisch verhaal passen. (pagina 58)’.

Dit is zo iets waar ik aan lijd, aan gedachte-experimenten in de omgeving van het ontstaan van het Universum en waarvoor ik het wetenschappelijk aspect graag over het hoofd zie.

Ik denk echter dat het antwoord hierop gezocht moet worden in de gedachtesfeer, eerder dan in domein van de wetenschap. En als ik dan hoor dat ‘onze priester-astronoom, Georges Lemaître, bedacht dat het heelal een begin moet hebben gehad in wat hij een oeratoom noemde’(pag. 62) dan vermoed ik sterk dat Lemaître, meer aan God heeft gedacht dan aan zijn oeratoom, maar het woord God wordt niet gebruikt in de wereld van de Wetenschap.

Dit wou ik nog kwijt vanmorgen ten titel van inleiding en ook omdat het me in de nacht heeft bezig gehouden dat het maar logisch is dat een man zoals Hawking die hierover een leven lang – en welk leven – heeft nagedacht, nu en dan in eenzelfde omgeving is uitgekomen, heeft hij de naam van God niet gebruikt, maar een ander woord dat Hem verving, het woord zal toch op zijn ‘lippen’ gelegen hebben.

In feite, het gebruik van het woord God  is verboden geraakt, de Bijbel en het Christendom hebben ervoor gezorgd.

Ik ben eens te meer ver afgedwaald, te ver als ik denk dat ik, terwijl ik bezig was met het ‘oeratoom’ van Lemaître, plots dacht aan mijn dagen in San Juan-Alicante, hoog op een rots gezeten met de zee onder mij, een notaboekje in de hand en dat de woorden kwamen, gedicht na gedicht, de brute vorm ervan maar de inhoud was er, ik hoefde later enkel nog wat bij te schaven.

Dit ook waren grote tijden, van gedachten als van lucht en licht en oneindigheid, elementen die zich ankerden in mijn woorden.

Ik, tijdloos jong, drijvend op een stil geluk daar te zijn en me nu te voelen in mijn herinneren:  de smaak van zout op mijn lippen, de wind in mijn haren, als had ik vleugels, licht, zwevend, gevangen in een stil geluk dat nu, jaren later nog steeds als een echo aanwezig is. Ik had haar toen nog en zij was dat stil geluk.

Hoewel die plaats op die rots onbereikbaar geworden is, ben ik er nog, zit ik er nog, schrijf ik er nog, woorden die wegdrijven met de wind en neervallen op de golven, ze aanspoelen zullen klotsend tegen de rotsen, waterdroppels tot op mijn voeten.

Ik er in gedachten ben – ver van Hertog en Lemaître - en er blijven kan zo lang ik het wil en in mij opnemen terug het stil geluk van toen, van toen tot in der eeuwigheid van het ‘erzijn’. Er geen beletsel is, integendeel.

Dit alles gebeurt dan als ik ‘gelaarsd en gespoord’ ga neerzitten voor mijn scherm en de woorden binnenkomen die beelden zijn die herinneringen zijn, die gevoelens zijn waaraan ik niet kan weerstaan omdat gevoelens beelden zijn, luchten van oneindigheid  die zich openen voor mij, met de meeuwen erover en een eenzame blauwe reiger in het water onder mij, zoals hij er was de dagen dat ik was.

Waar is hij vandaag gebleven, de golven leeg van hem en leeg van mij de plaatsen waar ik zat.

07-03-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Na een herfst, een winter en met de lente voor de deur is de holte die geslagen werd grotendeels gedicht en opgevuld. Er is stilaan een nieuwe grondlaag gekomen in mijn leven, een laag van mos op plaatsen, van heide op andere, en van een beginnend bos in schakeringen van groei en kleur.  Er is geen minuut leegte meer, geen doelloos neerliggen, geen angstvallig vooruitkijken, alles heeft zich geschikt en geordend tot een volheid van zijn met tal van variaties die zich aanvullen en zich bestendigen in mij.

Het gaat van kleine zaken zoals de meesjes in de tuin, de groei van enkele pitten in vruchtbare aarde en van de orchidee in een hoek van de kamer, onderlijnd ten volle met de muziek van ‘Klara’, van ‘Classica’ of ‘Mezzo’, met de bezoeken of telefoons nu en dan op de gepaste ogenblikken  van de kinderen, van de buren, van de vrienden, van diegenen die me helpen met hun zorg voor mij. En boven dit alles, breed uitgestreken mijn zorg voor de woorden die ik schrijf vroeg in de morgen of zoals gisteren laat in de avond.

Heeft er zich nu aan toegevoegd Thomas Hertog zoals ik hem ontmoet in zijn boek ‘Het ontstaan van de tijd’ en, ik weet nu dat ik er het boek zou moeten aan toevoegen van de grootste der Belgen, Georges Lemaître, zijn ‘L’hypothèse de l’atome primitif.’

Dit alles, opgevuld met de vele herinneringen is mijn geestelijk  leven geworden, het lichamelijke met de ongemakken die er zijn neem ik er glimlachend bij, of wat dacht je dat ik ze ook vermelden zou?

Een  vriend - van vele gelukkige jaren met hem – verwijst me vanmorgen naar het boek van Michael Kempe: ‘De beste van alle mogelijke werelden’[1] en de recensie erover van Chams Eddine Zaougui in de Standaard der Letteren van 4 maart over het leven van Gottfried Wilhelm Leibnitz: ‘Hij die het integraalteken bedacht’,

Mijn vriend haalt er de essentie uit en schrijft:

‘Zijn levenslange overtuiging was dat God de best mogelijke wereld had geschapen. Een wereld waarin de mensen vrij zijn en waarin natuurwetten bestaan. Als een kleine god staat iedere mens elke dag voor een uitdaging om te kiezen uit vele mogelijkheden die werkelijkheid moet worden.’

Ik ben amper 60 pagina’s ver in het boek van Hertog, ik weet niet hoe zijn eindbesluit, als er een is, er zal uit komen, maar ik vrees dat het niet een bevestiging zal worden van wat Leibniz vooropstelt, de naam van God die er bij Leibniz achter schuilt, zal er zeker teveel aan zijn.

Maar ik ben het volledig eens met Leibniz dat dit de best ‘mogelijke’ wereld is – gezien de aard van de mens – die kon geschapen worden.

Hiermede, alles samengenomen, hebben jullie een ruime kijk op wat me bezighoudt in mijn dagen van nu. Ik had het heel wat eenvoudiger en gemakkelijker kunnen doen, maar zo ben ik, gelukkig, niet ingesteld. Want als ik de moeilijke weg opga dat is het ook omdat ik niet teveel denken zou aan de mogelijke faling van mijn versleten – denk ik, voel ik – hart.

Trouwens het loont wel de moeite je bezig te houden met Gottfried Leibniz, met Thomas Hertog en dezes band met Stephen Hawking.

Ik had me ook kunnen bezig houden met het aanbrengen van een tekening op een wit blad in het boek van Thomas Hertog maar ik zal verder gaan, hopelijk krijg ik de tijd tot het einde, met de lectuur ervan.

[1] Kempe Michael: ‘De beste van alle mogelijke werelden’, de Bezige Bij

06-03-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde