Wat kan ik nog kwijt voor ik de nacht inga, welke woorden resten er nog die ongeschreven bleven en nu rusteloos rondhangen hier of daar omdat ze niet genomen werden zoals een vrouw die alleen naar bed toe gaat om er te verstijven van verlangen, ineengedoken, niet meer wetende of het de nacht is die komt of de dag is die begint.

Zo de woorden die er nog waren, zoekend naar een uitweg om toch maar niet vergeten te worden. Het gebeurt niet zo dikwijls dat de dag zich heeft opgelost in een groot bewegen om alles af te schuimen, om het allerlaatste uit de dag te halen, de laatste droppel, de laatste ademstoot. Niet dat je verwacht dat het nog veel is dat er overbleef, maar je weet maar nooit, je wilt tot het einde gaan, je wilt je verschuiven naar andere gevoelens, een andere horizont opzoeken, zelfs al was het er een van het sneeuwlandschap dat een vriend je als mail toestuurde. Een schilderij dat hij vroeger, zegt hij, maakte. Wat hij niet zegt is of hij het maakte in de winter toen het sneeuwde of in de zomer toen de bomen in volle bloei stonden en hij schilderde wat hij wist hoe de bomen zouden zijn in de winter, naakt en hoog opgeschoten, hun donkere stammen met kleine plakken sneeuw bekleed, want je zag voldoende toen je hem bezocht hoe hij de lente schilderde in de herfst.

Zo is er niets dat hem belet in zijn oude dagen te schrijven over zijn jeugd, omdat je zijn beeld kende, omdat je het zo dikwijls hebt gezien als je door de velden wandelde op dagen dat je losgeslagen, verward verliefd, de eenzaamheid van bos en velden opzocht om dichter bij haar te zijn, die je in de morgen voorbij had zien fietsen, een blonde meid, de haren in de wind en de sjaal om haar hals lijk een wimpel waarmee ze jou begroeten wilde. Jij gedoken in een boek, een Gilliams misschien, een Knut Hamsun, een Jules Verne, alles dat leesbaar was las hij in die tijd, om achteraf als hij naast haar was, maar zo dikwijls was het niet, haar te vertellen wat hij gelezen had. Jij, zegde hij, jij over mij gebogen, je handen op mijn schouder, en hij nu - maar dat zou hij haar nooit zeggen - hij nu de wind voelde, ijzig in zijn gezicht, strompelend in de hoge sneeuw, zoekend naar haar laatste woorden, denkend aan wat ze hem schreef, hoe haar woorden suisden in hem, om ze te eten, te verdelen in cirkels, de zinnen lijk kransen kersenbloesems omheen zijn handen gewikkeld, ruikend naar witte seringen, die haar woorden waren. En hij haar raken kon als hij haar las, zonder dat ze er was. Hij haar vragen kon, zijn vingers over haar lippen zijn hand breed rustend in haar hals, opschuivend naar de kroon van haar hoofd, haar haren houdend tussen zijn vingers. En hij haar kussen kon, al was ze er niet, al was ze er nimmer meer, hij haar houden kon, zelfs nu, voor hij de nacht in ging, de laatste woorden opnemend, om te verdwijnen erna, opgeslorpt door dat oneindig verlangen haar bij hem te hebben, haar naakt lichaam tegen hem aangedrukt en hij haar voelen kon in elke porie van haar lichaam dat ook zijn lichaam was. Hij in haar geschoven en hij verlost in de diepte van haar, opschuivend van haar dijen naar haar mond en terug glijdend in de warmte van de schoot die hij bezat, en niet bezat, uiteen haalde en terug alle delen gesloten over hem. Niet wetende en niet willen weten wie hij was of van waar hij kwam maar haar nemend op alle plaatsen waar ze zo zacht ineengedoken wachtte en wachten bleef tot hij over haar gleed als een aal en in haar verdween, opschuivend keer op keer haar beademd met vreemde dwaalwoorden die van uit de holte kwamen van het niet-zijn, het brandende ogenblik dat alles loskwam in hem, een schreeuw van uit het hart dat van de haard was waar blokken eikenhout verschroeiden zoals haar lichaam verschroeide tegen zijn jagend hart, op de schapenvacht in het oude huis, waar hij dromen kon onder de zwarte balken van de zoldering.

Tijdloze ogenblikken die niet ophielden ogenblikken te zijn, haar woorden die ze zweeg tegen hem op botsend. Hij haar nog steeds houdend, haar nog steeds houdend een lange tijd die nooit tijd is geweest, maar een onmogelijk verlangen naar iets dat nimmer was en ware het geweest, hij nu wist dat het oneindig zou geweest zijn, hij en hij terug en terug haar naakte lichaam voelend, zijn handen dwalend over haar hals en haren over haar schouders over haar borsten als parels naar haar dijen. Het nimmer is geweest zoals het had kunnen zijn maar ware het geweest hij vooraf zou geweten hebben hoe het geweest zou zijn.

Nu, terugkerend van zijn reis, zijn wandeltocht in de sneeuw, hij het schilderij van zijn vriend bekeek en tussen de strakke lijnen van de bomen, de stammen kaarsrecht, wit bekleefd, hij haar rijden zag, zoals hij haar altijd zou zien, haar mond lichtjes open, haar lippen vochtig, haar gezicht besprenkeld met vlokken sneeuw.

Hoe hij haar lief had toen en nu nog.

25-10-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Denk vooral niet dat we, gelovigen van voorheen, het recht hebben het laatste greintje geloof dat we nog overhouden, méér te verliezen dan dat we al deden. Ons rest de plicht het te gebruiken als een dam, die we opwerpen moeten tegen de aanzwellende massa fundamentalistisch ingestelde massa die onze grenzen overspoelt en zich hier mengen zal, zeker niet met ons, maar met de massa van hun soort die zich hier al gevestigd heeft.

De Kerk heeft hier een enorme rol te vervullen, niet met door te gaan zoals ze bezig is en lijdzaam toe te zien hoe de jeugd hun kerken de rug toe keert, maar met een totale vernieuwing waarbij al het dogmatische verbannen wordt. Gezien dit niet gebeuren zal, het dogma zit bij hen te diep geworteld zal het aan ons zijn een dam hiertegen op te werpen - wat meer dan nodig is als ik de woorden lees van Meester Van Steenkiste. Deze zijn zo verrassend dat ik ze hier toevoeg aan mijn blog - een dam die moet aanvangen met het aanbrengen van een slagzin, niet ‘no to racism’- er is niemand die zich uit racistische overwegingen opblazen zal met de bedoeling te doden - maar ‘no to religious fundamentalism’ of dan minstens toch (religious inbegrepen zijnde), ‘no to fundamentalism’, een slagzin aan te brengen op alle scholen, alle universiteiten en hogescholen, alle openbare gebouwen in dit land. Want het fundamentalisme is het reële gevaar dat ons, als niet–moslim, te wachten staat.

Ik krijg ook als ‘beste internetgebruiker’ een boodschap binnen om deel te nemen aan de nieuwe editie van het onderzoek naar milieubescherming. Ik heb de neiging hen te antwoorden dat ik andere zorgen heb voor het moment die even dringend zijn en zelfs dringender dan de bescherming van ons milieu - waar ik in de mate van mijn mogelijkheden toe bijdraag - namelijk het verlies van onze vrijheid, is het niet die van ons, het zal de vrijheid van onze kinderen en kleinkinderen zijn die zich zullen te plooien hebben naar de wil van Mohammed.

Ondertussen zie ik op de BBC, dat de vluchtelingen nu een andere route gekozen hebben, namelijk per fiets (allen met een identieke nieuwe fiets) vertrekken ze van uit Syrië, doorkruisen ze Rusland om aan te komen in het noorden aan de Noorse grens, waar ze hun fiets zo maar laten vallen en Noorwegen binnengaan. Wie bezorgt hen deze fietsen, stelt iemand zich de vraag? 

Toevoegsel aan mijn blog van 24 oktober 2015 

24-10-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Waar wil ik heen, met mijn woorden die ik de wereld in jaag alsof ik schrijven zou voor de ganse gemeenschap van lezers die de behoefte kennen  de tijd te nemen om te lezen. Schrijvend ook voor hen die me nooit zullen lezen, die nooit weten zullen dat ik op deze wereld heb rondgelopen, gehuld in woorden.

En wat meer is, ik ben van elke dag de woorden die ik schrijf, en de woorden die ik gisteren schreef waren de zinnen en de onderwerpen van toen. Had ik ze niet geschreven ze waren er niet geweest. Nu liggen ze te wachten om gelezen te worden, wat jaren duren kan, maar ze zijn er om te worden ontdekt, zoals de gouden Carolus er lag, in de grond geborgen, op het erf van mijn grootvader, tot de hond hem boven krabde en grootvader het goudstuk wisselen kon, diep in de oorlog, voor een zak tarwe. Maar ik, ben ik vandaag nog iets meer, later ben ik enkel nog de woorden die ik schreef, want weinig meer zal er overblijven van wie ik was. Alleen het in de muren gebeitelde blijft, zoals de gedetailleerde beschrijving van de buit, meegenomen door de Sisak van de Bijbel (2 Kronieken 12: 1) uit de tempel van Solomon, en gebeiteld, beweert Velikovsky, in opdracht van Thutmoses III, de vader van Hatshepsoet, in de muren van zijn tempel te Karnak. Wat, indien juist – en ik vrees dat het juist is - een correctie van vijf eeuwen in de Egyptische chronologie vereisen zou[1].

En zo, verder denkend, weet ik van een beeldhouwer, schilder, tekenaar van bij ons, Daniël Janssens, die ik op woensdag bezocht; weet ik nu heel duidelijk dat zijn werk, meer dan ooit mijn woorden, zoals de in de muren gebeitelde buit, een grote kans maakt om eeuwen te trotseren. Niet zo zeer omwille van de aard van de gebruikte materie, maar wel omwille van de geest die het werk uitademt en het bekleedt met een tijdloosheid eigen aan grote kunst. Zijn werken zijn levend, dragen een warmte en een inhoud die verrukt, ze bewonen de ruimte waarin ze staan opgesteld en vullen deze, zoals een rustgevende pianosonate van John Field. Het is werk dat vibreert, dat leeft, dat roept om bekeken te worden, betast, gekeerd en verplaatst, omdat het een aanwezigheid is waarmee men converseert, een ‘iets’ dat de ruimte bewoont en beheerst. Je gaat er niet aan voorbij, je neemt het gecreëerde op in jou en je neemt het mee zoals ik heb gedaan. Nu als ik er over schrijf, wentelt het zich in mijn geest; het roept me toe met een indringerige stem. Het is het werk van een bescheiden man - zoals we allen zijn - maar groot van inhoud, een inhoud die neigt naar het spirituele, vast geankerd in het kosmische.

En dan spreken we niet over zijn tekeningen en zijn juweeltjes van schilderkunst die zijn van een niet in te beelden verfijning en een visuele wereld oproepen die qua detaillering, een Holbein benadert, een Van Eyck, een Memling.

Overdrijf ik? Niet wat mij betreft. Ik schrijf er over zoals ik het gezien, het beleefd heb, zoals ik het meegedragen heb om er nu over te spreken. Al was ik niet zinnens het te doen, al was ik niet zinnens te vertellen over de buit uit de tempel van Solomon, noch over Robert De Telder in voetnoot; maar al schrijvend hebben de woorden me bezocht en heb ik ze dankbaar opgenomen, zoals ik elke dag doe, de ene dag wat minder, de andere wat meer, maar telkens met grote dankbaarheid om op deze wijze mijn dagen een inhoud te geven die al het overige ver overstijgt. 

23-10-2015, 04:09 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik had aan mijn blog van enkel dagen terug, ook de verwittiging kunnen toevoegen die de Algeriaanse schrijver, Kamel Daoud, naar aanleiding van zijn roman - vervolg op L’Etranger’ van Albert Camus – richt tot Europa, namelijk dat het Westen de strijd tegen IS aan het verliezen is én, dat het Westen zich tegenover de Islamitische staat gedraagt zoals de Europese landen in de jaren dertig zich gedroegen tegenover het nazisme. 

Hebben we er een boodschap aan, en is de Islam een te mijden kwaal? Ik hoop het voor de boodschap, maar ik betwijfel ten sterkste dat we er een boodschap aan hebben, want ondertussen hoor ik weinig stemmen opgaan, toch niet op de VRT, toch niet uitgaande van onze machthebbers. Terwijl verwacht wordt dat er een beweging zou op gang komen, al was het maar om aan de steun die hier gegeven wordt aan de vluchteling-inwijkeling, een verwittiging te koppelen, dat hier het grondgebied betreden wordt van een beschaving die diametraal staat tegenover deze die ze gevlucht zijn, en dat ze zich hier en nu, te richten en te plooien hebben naar onze waarden, zo niet dat ze hier absoluut niet welgekomen zijn.

Trouwens als ik zie wie hier binnenkomt dan stel ik vast dat het grootste deel ervan jonge mannen zijn die het front, dat ze zelf in beweging hebben gezet, ontvluchten om hier, ja wàt te bereiken? In welke mate zijn ze niet – en in feite zijn ze het wel – de voorpost die de bestaande, hier gevestigde posten, komt aanvullen. 

Persoonlijk denk ik dat Staatssecretaris Theo Franken deze mening deelt maar dat hij niet de minste beweging krijgt van deze verdomde – letterlijk te nemen – politiekers in dit land. Wij echter, ten volle bewust van het dreigende gevaar dat boven het hoofd van onze kleinkinderen hangt, kijken toe en ondergaan. 

Ik schrijf dit in de morgen, aldus bewaarheid ik eens te meer dat morgengedachten strakker zijn dan deze die opwellen als de schemer valt. En eens ze er staan zijn ze niet meer te verwijderen, niet meer te verdoezelen noch te minimaliseren. De feiten zijn er, de fatwa hangt over het Westen, zoals hij (of zij of het) de schrijver Kamel Daoud en zijn boek ‘Meursault, contre-enquête’[1] - het boek een schreeuw om vrijheid, o.m. tegenover God – belaagt. Persoonlijk denk ik dat het voor een Arabier heel wat moed vergt om te schrijven – en ik citeer uit het interview in De Morgen van 14 oktober – ‘De religie is voor mij een vorm van openbaar vervoer die ik niet neem. Ik houd ervan om naar God te gaan, maar te voet, niet met een georganiseerde reis’. Het boek kostte hem een fatwa van een salafistische imam.

 En als betrokken Algeriaan die de invloed van de radicale islam voelt groeien, weet hij beter dan wie ook dat: ‘Islamisten proberen niet meer de macht te grijpen, maar dringen steeds dieper de samenleving in. Ze beheersen scholen, moskeeën, media, ze sporen mensen aan om op ‘juiste’ wijze gekleed te gaan… Islamitische boeken worden gratis verspreid. We zijn de strijd aan het verliezen. Zelfs in het Westen bent u de strijd aan het verliezen’. 

IJdele woorden, forget it.

22-10-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het heeft weinig zin, ondervind ik regelmatig, een dagboek van welk jaar uit zijn rek te halen en te gaan lezen op om het even welke pagina, ik kom er telkens ontgoocheld uit. Want waar ik dacht een rijkdom te vinden, een schat aan te hernemen teksten, vind ik maar wat gebazel, tenminste zo wordt het door mijn ontgoocheling geïnterpreteerd. Nochtans heb ik ooit een poging gedaan om uit mijn dagboeken van einde de jaren zeventig tot begin de jaren tachtig, fragmenten te halen die duidelijk als literatuur konden gelezen worden, maar de bundel is blijven liggen in de schuif en kan nu niet meer worden boven gehaald.

Zo zijn er heel wat teksten die geschreven staan of liggen en wellicht een zelfde lot beschoren zijn, want het essentiële dat van vroeger is staat in mij geprint, duikt regelmatig op, herkauwd en in een nieuwe mantel gestoken in mijn geschriften van vandaag. Toch, toch komt er nog van tijd tot tijd iets gans nieuw naar boven, waar ik dit haal weet ik niet, misschien is het een soort bevruchting die heeft plaats gevonden tussen twee verschillende ideeën, een vrouwelijke en een mannelijke, die elkaar hebben ontmoet op een wondere plaats en is aldus die bevruchting tot stand gekomen met een resultaat dat me verwondert, al zou je wel niet mogen verwonderd zijn over wat je zelf produceert. Zo iets lijkt op een gebrek aan nederigheid

Was César Franck verwonderd als hij zijn cellosonate heeft gecomponeerd, ik vermoed het niet. Hij zal eerder dankbaar geweest zijn zo iets te hebben kunnen creëren en fier uiteindelijk, wat zijn volste recht was of, is gelukkig, het meer precieze woord?

Wat ook, wat gecomponeerd of geschreven staat is slechts wat gebeuren moest, was simpelweg wat je altijd betracht hebt, het maximale te bereiken wat bereikbaar was. En andere regels zijn niet aan de orde. Dit is mijn ingesteldheid en die zal zo blijven. Elk woord afgewogen, elke zin  gebogen en gedraaid en gekeerd om toegevoegd te worden aan andere zinnen om een passend geheel te vormen dat ik uit dragen kan. Het lukt wel niet altijd,  mijn slaagkansen zijn beperkt, soms te kordaat, soms niet zo helder als ik het wel wensen zou, maar het staat er en het blijft er. Wat echter niet belet dat het later zal hernomen en verbeterd worden althans naar mijn maatstaven.

Ik dacht er aan van de wereld te zijn maar niet van het dagelijkse, van de hemel te zijn maar niet van het hemelse, van de stilte te zijn vooral nu ik weet wat de stilte is van het oud worden in een oude woning met donkere balken dwars over de kamer en een open haard donker van de geslachten die er voor zaten, luisterend naar het gewemel van de vlammen en het geknetter van het eikenhout; avonden lang, er zittend in een karigheid van woorden, de kamer een holte van duisternis en schemerlicht achter hen. Het beeld van wat rest van de jaren die voorbij zijn gegaan als trage schepen op de Schelde.

We hebben van vele zaken de kern geraakt maar zijn er nog niet binnen gedrongen om er te blijven. Het komt nog wel.

21-10-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik wil de geest oproepen die mijn ingesteld-zijn was, toen ik vorige zondag de bibliotheek betrad, zijnde de vroegere refter van het nonnenklooster in Bever/Biévène.

Een plaats, verheven in de wereld, die boeken ademde en ingetogenheid en dit, intiemer nog dan de rust en bezinning, die ik vooraf ontmoette in de kerk van het dorp waar we waren binnengegaan en waar de pastoor de laatste voorbereidingen trof voor het misoffer van elf uur. Het was het ogenblik dat het heimwee ons overviel naar de tijd van onze jeugd, toen alles nog duidelijk afgelijnd was en we als jonge knaap, het missaal onder de arm, ter kerke gingen om er te bidden tot de Heer, op de geheiligde dag die de zondag toen nog was.

Na de kerk was er het klooster, was er het betreden van de bibliotheek, een verrassende oase van rust in de vroegere refter. Ik werd er opgenomen in de door gebed en versterving gezegende ruimte in een onaardse stilte, die de stilte was van mijn hart.

Heb in het gastenboek geschreven: ‘heb ik de rust en stilte van deze plaats in mij laten bezinken opdat ik stilte en rust zou zijn eens ik deze plaats verlaten heb’. Dit zonder vraagteken want het is én als vraag én als zekerheid dat ik het nu, in gedachten gezeten aan die oude eiken tafel herschrijf, omringd door boeken en muren nog steeds in gebed gehuld, een kamer met de brandende haard die de sfeer verinnigde, een ruimte lijk een cel waarin mijn lichaam paste en mijn geest naar binnen helde om er nog vaster te zitten en er nog meer aanwezig te zijn om er te zeggen al wat ik voelde, wie ik was en hoe ik was, de plaats als een fluwelen mantel om me heen. En ik, ruimte ademend, komende uit de tijden dat, een Ruusbroeck, een meester Eckhardt, een Hildegard von Bingen schreven in een ‘cel’ zoals deze, gewenteld in hun God of badend in Zijn geest om te zeggen hoe ze voelden en hoe dicht ze stonden tot het Absolute. De eeuwigheid die nu de hunne is en de mijne worden zal.

Het is een dergelijke ruimte die ik altijd, zelfs in gedachten, bezitten wou opdat ik capteren zou wat ik capteren wou, de woorden grijpend en omhelzend die oprijzen van uit de dieptes van het bestaan.

Dit zijn momenten in je leven die wegen trekken naar andere oorden; die bakens zijn waarnaar je je oriënteren kunt om geestelijk je te vermenigvuldigen en sterk te staan, vooral in de tijden van nu. De dood ver af en zelfs als hij komen zou, niet zou deren, jij, los gehaakt, maar levend lijk de vlammen in de open haard. 

Minuten later, tijdens het recital, was dit alles, samengenomen, ook van de plaats in de vroegere kapel van het klooster, het licht, toen we er waren schoof er binnen ‘like a gilded Pavlova’, zoals Ezra Pound het in andere tijden schreef. En waar we zagen hoe geruisloos het zich spreidde, als een dimensie in meer over het gezang van viool, piano en cello, klanken die overrompeling waren.

En dan, dan was er César Francks sonate en je ogen, vochtig na een paar lichte, inleidende aanslagen van de piano, omdat je wist, vóór de celliste haar strijkstok had neer gezet op de snaren, welke melodie er komen zou. En, toen die kwam er een traan schoot in je ogen, geschokt bijna door de dringende schoonheid van de frasering ervan. Denkend onmiddellijk aan het moment, dat in de geest van César Franck, de melodie is opgerezen en hij verbluft stond, gekneld door de schoonheid ervan, de noten optekenend, bevend, wetende dat wat hij noteerde het hoogste was dat hij ooit bereiken zou.

Mooier is er weinig dan de aanhef van César Francks sonate, het is als een incipit van een incunabel, als de aanhef van een gebed, als een uiting van dank te zijn wie hij was om muziek neer te zetten die zo uit hem kwam opgeborreld en die hij maar neer te schrijven had, maar te nemen had in een grote wijde elan van de hand, het instrument van de geest.

De kapel, dacht ik, een heiligdom van het creatieve in de mens als componist, en de vingers gedrenkt in deze creativiteit van de celliste verlengd naar de hand die de strijkstok over de snaren stuurt, in kleur en ritme, mede onderlijnd door de piano, maar het is hier, de cello, immens beter dan de viool die Franck eerst in gedachten had, die het hoge woord voert. 

Mijn God, u waart tegenwoordig in de siddering van de klanken, in de golfbewegingen die ons wankel hart trillen lieten. Wat vertelde je ons, mijn vriend, César Franck, welke brief waart je aan het schrijven van uit je heerlijkheid van het mens-zijn naar de heerlijkheid van de celliste die jou interpreteert en je doorgeeft aan de mens die luistert en je boodschap tracht te lezen, afgestemd op wat leeft in hem. 

Alsof er iets te verklaren viel, alsof jouw boodschap niet het Eeuwige raken zou.

NB. Recital met Anne-Sohie Lemaire, viool; Camille Thomas, cello; Julien Libeer, piano.

20-10-2015, 19:31 geschreven door Ugo d'Oorde  

Heeft het westen wel oog voor de duidelijke verwittiging die tot ons gericht wordt door de Algerijnse schrijver, Boualem Sansal met zijn boek ‘2084, La fin du monde’, het evenement van het najaar, schrijft Marijke Arijs in haar interview met de schrijver ( DSL van 16.10.2015) want ‘de inktzwarte dystopie[1] scoort hoog in de top tien en is genomineerd voor alle belangrijke literatuurprijzen die de komende weken worden uitgereikt in Frankrijk.’

Het is een roman over de toekomst van de westerse beschaving die door de Islam, een fundamentalistische religie, wordt onder de voet gelopen. In navolging van het ‘1984’ van George Orwell ziet hij het jaar 2084 als het jaar waarin de ‘Grote Heilige Oorlog’, het einde zal betekenen van de westerse beschaving waarvan het proces, dat duidelijk de verkeerde kant op gaat, nu al begonnen is.

Het ergste is dat het een regime is dat geen intelligentie nodig heeft want de religie ontneemt hen – alle technische middelen waarover ze beschikken komen uit het westen of het oosten - het denkvermogen. ‘Religie ontmenselijkt, er wordt voor jou gedacht’ en het Europa van nu heeft geen religie meer, ‘het christendom ligt op sterven na dood en de democratie spreekt niet tot de verbeelding’.

Hij ziet geen heil in de westerse jeugd die geen houvast meer heeft. Het duurt nog wel een tijdje maar hij voorziet dat er meer en meer bekeringen tot de Islam zullen komen. ‘Jonge moslims en deze worden talrijker en talrijker – kijk naar de geboortecijfers in steden als Antwerpen en Brussel - behouden hun migratieachtergrond en voelen zich hier niet thuis, en vooraleer ze het begrepen hebben is het radicaliseringsproces al te ver gevorderd en kunnen ze niet meer terug, hun godsdienst, die ze niet ontlopen werkt als een drug. Want iedere moslim heeft de plicht zijn geloof uit te dragen – zijn geloof verzaken betekent de dood - dat kan met woorden, maar ook met geweld.’ 

Ik heb het al gezegd de Islam is een totaal andere beschaving, ‘het is een allesomvattend systeem met een eigen wereldbeeld en een eigen wetgeving, de sharia. ‘De moslim zal je vertellen dat de vrouw niet de gelijke is van de man omdat het in de koran staat. En zo zijn er massa’s waarden waar hij niet vanaf wil stappen omdat het voor hem hetzelfde is als zijn godsdienst verzaken’. Hoewel er in de islam verschillende stromingen bestaan ‘zijn ze allen over één zaak akkoord de verdediging van het geloof. De Koran en de profeet zijn de gemeenschappelijke noemer tussen soennieten en sjiieten. 

Wij weten dit, we voelen het aan dat ze met reuzenschreden vooruit gaan, dat ze ons aan het overrompelen zijn met hun moskeeën en hun geloof dat een racistisch geloof is - je bent gelovig of je bent het niet en dan blijft er niets anders over dan je te bekeren of te sterven - even erg racistisch, zo niet nog erger, dan het verschil tussen blank en zwart. Maar niemand stoort er zich aan, of niemand zegt maar iets. Ik zie Guy Verhofstadt ijveren voor een sterk Europa, hij overtreft er mee zich zelf, hij zou beter ijveren in het Europees Parlement voor een ‘vrij-van-Islam’- Europa, maar dat doet hij niet. Hier in België vitten we over futiliteiten, futiliteiten als we kennis hebben van de stortvloed die op ons afkomt en ons kinderen en kleinkinderen zal overspoelen. En niemand beweegt hier, geen schrijver, geen Stefan Hertmans, een belangrijke essayist, die opstaat en de Vlaming, de Belg, de wereld waarschuwt van het dreigende gevaar dat op ons afkomt. Neen, we gaan verder met detective verhalen, we gaan verder met romans zoals Kristien Hemmerechts ‘die aan de slag ging met ‘In ongenade’ van J.M. Coetzee, met als toetje enig dildofetisjisme’, schrijft de Morgen. We vergaan in de luxe van te schrijven wat we wensten te schrijven. Maar stelt er zich een schrijver de vraag hoe lang dit nog gaat duren? 

En zij die aanwezig waren de middag van 18 oktober op dat schitterend recital, met sonates van Beethoven, César Franck, Schubert en een Tempo di Borea van J.S.Bach uitgevoerd door drie veel belovende jonge musici[2], in Rosario te Bever/Biévène, kunnen zich best de vraag stellen of zo iets (en dan vooral de sonate van Franc) ook nog zal te horen zijn als onze klein- en achterkleinkinderen tot de jaren van ontvankelijkheid zullen gekomen zijn. 

We dromen niet, we zijn afschuwelijk ernstig.

19-10-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde