Eerst dit. Ik heb gisteren eens te meer een te lange blog laten verschijnen. Maar je zult me begrijpen dat ik, na de vele contacten die ik met Kamal Salibi heb gehad, niet minder kon dan hem, als is het maar even, terug te brengen onder de mensen en hem via mijn blog mijn vriendschap en respect te betuigen voor het werk – verrassend en baanbrekend – dat hij presteerde. Het is, zoals van velen hier op deze aarde, het werk van een leven.

En, een tweede ‘maar’. Een om bij te wenen en de politiek voor eeuwig te vervloeken. Ze wil nu haar integratie programma uitbreiden en de moeilijkheidsgraad van ons Nederlands verlagen omdat ze tegemoetkomend wil zijn, en niet wenst dat mensen – Nederlands onkundigen dus - die hier zijn binnengevallen in het land van melk en honig uit de boot zouden vallen. Ze, de politiek, wil dus een tussentaal Nederlands onderwijzen, ‘een tussentaal voor een tussenvolk’, zegt Stefan Hertmans in de Standaard van 31 augustus – een artikel dat we allen tweemaal zouden moeten lezen - en hij noemt deze tussentaal, ‘Onzin, onzinnig en onzindelijk’. Ik noem het een smerige boel.

Ik dacht dat integratie betekende aanpassing aan de cultuur van een land, aan de taal, aan de geplogenheden, aan de wijze van leven van een land. Hier binnekomen met zijn eigen cultuur en deze cultuur blijven beleven zoals van oudsher, is geen integratie en zeker niet als ze de bevolking van hier - zoals het regelmatig gebeurt door de ingewijden die het, onder de geïmmigreerden, voor het zeggen hebben – verwijten en behandelen als ongelovigen.
Als wij voor hen ongelovigen zijn zullen ze zich nooit ofte nimmer hier integreren, zijn ze hier gekomen met oneerlijke bedoelingen, zijn ze hier gekomen om ons vroeg of laat te overrompelen. Ik let op mijn woorden wat al een begin is van overrompeling.

Wel ik wens niet dat mijn taal, mijn Vlaams Nederlands gedesintegreerd wordt voor de integratie van zij die me als ongelovige bestempelen, het is me trouwens heel duidelijk wat ze hier komen doen in dit land van ongelovigen, wat er in hun achterhoofd leeft of wat ze verbergen in hun baard verzwijgen ze niet.

Ik las over ‘l’Algérie de la France’ in Le Monde. Als ik verneem wat er zich afspeelt in la France van nu dan wordt er, binnen afzienbare tijd, geschreven over ‘la France de l’Algérie’.

02-09-2012, 00:14 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik kon ik niet onopgemerkt voorbij 31 augustus ik kan ook niet voorbij 1 september omdat het op die dag is, precies een jaar geleden, dat in Beirout, Kamal Salibi overleed. Weinigen in het westen hebben Salibi gekend of gelezen. Hij was de auteur van diverse boeken over het land en het volk van de Bijbel, en van een ontstellend, bijna provocerend boek over Jezus.

Ik hoorde voor het eerst van Salibi in 1986, de dag van mijn verjaardag in Al Tawila aan de Rode Zee in Noord-Yemen, toen ik zijn boek ten geschenke kreeg van vrienden uit Parijs.

Ik herinner me dat ik het een eerste maal, maar dan vluchtig, gelezen heb op het vliegtuig dat ons van Sana’a terugbracht naar Parijs en dat het voor mij een revelatie was die me ettelijke jaren zou bezig houden en leiden zou tot een correspondentie met de auteur, en veel later tot een uitwisseling van e-mails. In den beginne over het gebeuren, gekend als de uittocht uit Egypte en de veertigjarige tocht van Mozes door de Sinaï woestijn en later over de veroveringstocht van Thutmosis IV ofwel in Palestina, ofwel in de Asir.

Nu, Salibi lezen is één zaak, de verhalen van de Bijbel lezen en er geloof aan hechten is een andere zaak. Absolute zekerheid, wat de plaatsnamen in het Oude Testament  betreft – ik spreek niet over de rest - is er niet. Wat Salibi me wel leerde, en wat ik van hem aanvaardde is dan hij op basis van de plaatsnamen die nog steeds bestaan in Saudi Arabië, de tocht van Mozes en de Israëlieten wist te situeren en dat ik de overtuiging opdeed dat ik met mijn vrienden, bij onze tocht door Yemen, in het spoor van Mozes had gelopen. Wat me een zeer ongewoon gevoel gaf en aan onze reis een kleur en een diepte gaf die ik op andere plaatsen nimmer heb gekend.

Ik ga hier niet verder op in, maar voor zij die het wagen zouden Salibi te gaan lezen - maar het is best dat je er een goede reden voor hebt – hierna de lijst van de werken van Salibi:

Zijn eerste boek ‘Die Bibel kam aus dem Lande Asir’, verscheen eerst in ‘Der Spiegel’ en pas daarna in boekvorm in 1985 bij Rowohlt Verlag GmbH Reinbek bei Hamburg. In hetzelfde jaar gevolgd door ‘The Bible came from Arabia, bij Cape ed. London en, ‘Het ware Land van Abraham, Een nieuwe theorie over de oorsprong van het volk van Israël’, bij Elsevier.

In 1986 kwam de Franse vertaling uit: ‘La Bible est née en Arabie’, bij Grasset. Het is deze vertaling die ik ten geschenke kreeg.

In 1988 verschenen ‘The Secrets of the Bible People’ bij Saqi Books, London, en ‘Conspiracy in Jerusalem, The hidden origins of Jesus’, bij I.B.Tauris & Co London.

IK heb altijd getracht de werken van Salibi te vergelijken met de herziening van de Egyptische geschiedenis door Velikovsky. Ik ben er niet in geslaagd, in het werk van Salibi enige bevestiging te vinden van wat bij Velikovsky centraal staat, namelijk dat Thutmosis IV leefde in de -Xde eeuw en niet in de -XIVde, zoals algemeen aanvaard.

Ik kan hier ooit op terugkomen maar het is een essay dat ik dan zou moeten schrijven, wat ik niet zinnens ben. Eigenlijk heb ik er al genoeg tijd in gestoken, én in Velikovsky, én in Salibi.

Wat ik wel nog kwijt wil is het volgende:

Zijn de fundamentalisten in Israël er wel zo zeker van dat het graf van Abraham zich bevindt in Hebron, waar ze gemeend hebben het te moeten situeren, samen met een nog meer twijfelachtig oord, het Kyriat Arba uit Genesis 23: 1 en 2?

Ze hebben het graf gelokaliseerd binnen hun grenzen van nu, en hebben er een pelgrimsoord van gemaakt. Echter van de grotten van Maqfellah wordt niet meer gesproken.

Misschien hadden ze vooraf Kamal Salibi moeten lezen over het nog steeds bestaan van een Hebron in Saudi Arabië, met aldaar vier (arba) dorpen (kyriat) en van een plaats Maqfellah en ook lezen al wat  Salibi wist over het Beloofde Land van Abra(ha)m. 

Maar zoals de fundamentalisten, de moordenaar van Uriah zijn bevelhebber, namelijk Koning David die met Bethsabee, de vrouw van Uriah, in bed wilde – een verhaal, breed uitgesponnen in hoofdstuk 11 van Samuel II – hoog in het vaandel voeren, zo zullen ze, er mogen nog tien Salibi’s opduiken, geen duimbreed toegeven wat het graf van hun aartsvader betreft.

Het weze dan maar zo.

01-09-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

31 augustus is voor mij een dag om zo maar niet voorbij te schrijven. Het is een dag die ruikt naar een begin van herfst met de eerste tekenen van de natuur die stilvalt, die omgebogen wordt naar de aftakeling: de hortensia’s die hun kleur verliezen, de eerste bladeren op het gras en de wind steviger in de bomen. De aftakeling ook in mijn lichaam met ongekende opstoten van pijn en stijfheid in hals en schouders.

Een dag om niet te koesteren want ik weet dat de voor mij nog komende ‘dagen van 31 augustus’, zeldzamer en zeldzamer zullen worden. Maar dit is dan ook een reden om deze dag maximaal te beleven; om geen ogenblik ongemerkt of onbewust te laten voorbijgaan. Me toe te spitsen op al wat ik doe, wat ik lees of schrijf. Te leven à 100% van mijn mogelijkheden; me in te schakelen in het leven van de natuur, me voor te bereiden op de positieve kant van de herfst die eens te meer me overvalt, zoals een zin me overvalt, een beeld, een herinnering, en ondanks alles, met een aangenaam gevoel, september, de herfst, de winter tegemoet te gaan.

Ik zal die ook nog wel doormaken. Zal de nieuwe lente binnengaan, herboren, zoals de natuur heropgestaan, zoals het zovele malen vroeger al is gebeurd en aldus een volgende 31 augustus bereiken en op die dag te hernieuwen wat ik vandaag heb opgetekend.

Ik kijk dus, gelaten, maar ook vol vertrouwen de kleuren, de luchten, de regen, de vroege avonden van de herfst tegemoet. Het vooruitzicht van wat de natuur me brengen zal, vermengt zich met het vele werk dat ik voor ogen heb: mijn blog, nog voor een tijdje tot ik totaal leeg geschreven ben; mijn boek waaraan ik werken zal, waaraan ik een structuur geven moet wil ik er ooit iets leesbaars van maken. En, zoals augustus is voorbijgegaan, zal september zo voorbij zijn, opgelost in oktober en oktober in november.

De tijd stopt hier nooit.

31-08-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zocht vandaag tussen de rekken boeken, naar ‘Disjecta’ van Samuel Beckett, omdat ik dacht dat het bij Beckett was dat ik gelezen had dat schrijven een kosmische aangelegenheid was.

Ooit hebben de boeken alfabetisch op naam van de schrijver geklasseerd gestaan, nu is dit niet meer het geval maar, de rug van de boeken overlopend stelde ik me de vraag, welk verschil het zou maken indien er één enkel boek van mij zou staan tussen de vele die ik heb, of tussen de vele boeken in de  stadsbibliotheek bijvoorbeeld. En ik kwam tot het besluit dat dit geen verschil zou maken, dat het beter is, zoals nu, te werken aan een boek, want pogen een boek te schrijven, er mee bezig zijn op alle uren van de dag en de nacht soms, zoals voor mijn blog, nadenken over hoe het verder moet,  is oneindig meer dan een geschreven boek te koesteren en te denken dat je aangekomen bent.

Neen, ik voel me heel goed als ik er in slaag enkele pagina’s verder te schrijven, alhoewel ik er soms lang mee bezig ben hoe het vervolg zal zijn. Tot ik dan, zoals het ergens werd voorzien, een postkaart vind met een foto van Akhnaton en een gedicht van Sandhurst.

30-08-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik weet, wil ik mijn positieve ingesteldheid van nu bewaren, dat de weg die ik nog te bewandelen heb even creatief moet zijn als de weg die ik al bewandeld heb. Creatief zijn is mijn binding met de eeuwigheid. En de roep naar dit eeuwige draag ik in mij. Dragen we allen in ons onder de ene of de andere vorm, zelfs al weten we niet wat het eeuwige is, het is onze diepere voedingsbodem, het is de hoop dat de geest die ons bewoont nooit sterven zal.

Creatief zijn is een kosmische eigenschap. Schrijven is een kosmische aangelegenheid, is een zich inschakelen op een zeer minimale wijze weliswaar – de wijze die ons eigen is – in de onverzadigbare creatieve eigenheid van het Universum dat ons omkleedt. Het is functioneren zoals het Universum.

Als Wildiers het heeft over een ‘werkzame aanwezigheid’, dan heeft hij het, volgens mij, over én het Universum, én over die aanwezigheid, maar het kan ook, en dit is mijn gedachte, dat die aanwezigheid het Universum IS, dat het Universum zijn materiële vorm is en dat al wat is, ook de mens een vorm is van die aanwezigheid.

Ik zit hiermee op een ongekend, onverwacht, gevaarlijk – want te ver reikend – domein. Maar uiteindelijk is het daarover dat ik dacht een boek te schrijven, handelend over het leven. En in een leven gebeurt niet zo heel veel dat verschillend zou zijn van het leven van iemand anders. Een boek dus met een minimum aan gebeuren, maar dan vooral een boek over iemand die zoekt, die zoekt in het ijle naar wat niet te bepalen, niet te noemen is.

Ik tracht dit ook te doen onder de vorm van gedichten, eerder filosofische dan poëtische – ik geloof niet dat ik poëzie schrijf al zou ik wel willen – Ik schrijf over de geest in ons, dit is mijn Leitmotiv.

Het is een droom die zich wil los wrikken, die zich projecteren wil op het nog witte doek van de dagen voor mij. Die een projectie wil zijn van de levende geest. Die een elegie van de geest wil zijn.

Tot vandaag beperkt zich deze droom tot het schrijven van mijn dagelijkse – tot nu dagelijkse – blog. Het is een begin. Of het ooit verder uitlopen zal in de richting van een boek, weet ik niet, maar de hoop blijft, de droom zeker.

29-08-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik weet, wil ik mijn positieve ingesteldheid van nu bewaren, dat de weg die ik nog te bewandelen heb even creatief moet zijn als deze van de weg die ik al bewandeld heb. Creatief zijn is mijn binding met de eeuwigheid. En de roep naar dit eeuwige draag ik in mij. Dragen we allen in ons onder de ene of de andere vorm, zelfs al weten we niet wat het eeuwige is, het is onze diepere voedingsbodem, het is de hoop dat de geest die ons bewoont nooit sterven zal.

Creatief zijn is een kosmische eigenschap. Schrijven is een kosmische aangelegenheid, is een zich inschakelen op een zeer minimale wijze weliswaar – de wijze die ons eigen is – in de onverzadigbare creatieve eigenheid van het Universum dat ons omkleedt. Is functioneren zoals het Universum werkt en beweegt.

Dit heb ik ooit gelezen, ergens, was het bij hij die wachtte op Godot? Zelf zal ik het niet hebben durven denken.

Als Wildiers het heeft over een ‘werkzame aanwezigheid’, dan heeft hij het, volgens mij, over én het Universum, én over die aanwezigheid, maar het kan ook, en dit is mijn gedachte, dat die aanwezigheid het Universum IS, dat het zijn materiële vorm is en dat al wat is, ook de mens een vorm is van die aanwezigheid.

Ik zit hiermee op een ongekend, onverwacht, gevaarlijk – want te ver reikend – domein. Maar uiteindelijk is het daarover dat ik dacht een boek te schrijven, handelend over het leven. En in een leven gebeurt niet zo heel veel dat verschillend zou zijn van het leven van iemand anders, een boek dus met een minimum aan gebeuren, maar dan vooral een boek over iemand die zoekt, die zoekt in het ijle naar wat niet te bepalen, niet te noemen is.

Ik tracht dit ook te doen onder de vorm van gedichten, eerder filosofische dan poëtische – ik geloof niet dat ik poëzie schrijf al zou ik wel willen – Ik schrijf over de geest in ons, dit is mijn Leitmotiv.

Het is een droom die zich wil los wrikken, die zich projecteren wil op het nog witte doek van de dagen voor mij. Die een projectie wil zijn van de levende geest. Een elegie van de geest wil zijn.

Tot vandaag beperkt zich deze droom tot het schrijven van mijn dagelijkse – tot nu dagelijkse – blog. Het is een begin. Of het ooit verder uitlopen zal in een resultaat, weet ik niet, maar de hoop blijft, de droom zeker.

29-08-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Onooglijk bloem te zijn in dorre

aarde, of het grote wonder

dat we nimmer zagen omdat we

                          de wereld blind zijn ingegaan,

ongeduldig, onvermogend om

een ogenblik bloem te zijn.

Zo de winden niet gevoeld, de regen

niet gesmaakt en evenmin gehoord,

geroken van de wieren, het klotsen

van de golven op de rotsen:

deeltjes elektronen die onzichtbaar

bleven, maar Capra wel gelezen.

Bloem te zijn en niet te dromen,

niet woorden moeten schrijven,

niet tijd te kennen maar te bloeien

en bevrucht te worden,

door God weet wie of wat,

en met de wenteling der sterren

zaad geoogst om in de wind

gezaaid te worden.

Herderstasje is mijn naam,

la bolsa a pastor  alhier,

het water uitgekomen, of uit de luchten

levend hier op aarde neer,

in een of andere vorm

de tijdloosheid van  eeuwen ingegaan.

Wie weet het nog, wie heeft gezien

hoe plant geworden, hoe gegroeid

hoe een gerokken lijn: mutatie in mutatie

die evolutie wordt genoemd,

survival of the fittest.

Vanwaar die groei, die drang tot

voortbestaan, komt het van binnenin

of is het, beademd door de liefde

waarvan Dante dacht dat zij het is die zon

en andere sterren in beweging houdt?

Perplext te staan hoe zo iets

worden kon tot wat het is,

wat wortel en wat stengel

een vinger lang, uit resten rots gerezen

om dan te bloeien in het teerste wit

en zaad te geven, zoals het staat

geschreven in het boek dat van het leven is,

te dik, te onbegrijpelijk.

Maar wie leest het nog, wie neemt

er nog de tijd om dichterbij te komen :

het herderstasje, het minst van al

dat hier bekeken wordt.

            Zo deze woorden.

28-08-2012, 00:05 geschreven door Ugo d'Oorde  

‘Wie we ook zijn, wat wij ook mogen denken, allen worden wij geconfronteerd met het grote mysterie van het universum en voeren op onze manier een nooit eindigend gesprek met deze ondoordringbare wereld. In deze confrontatie met het universum heeft alle mystiek zijn oorsprong en vertrekpunt. Want de religieuze mens is hij die achter deze zintuigelijk waarneembare wereld een hogere geestelijke realiteit, een werkzame aanwezigheid vermoedt, die hij zal trachten te begrijpen, ook al weet hij dat hij haar nooit volkomen zal omvatten, en met wie hij zich verenigen wil, al blijft hij zich bewust van zijn onmacht en begrenzing’.

Over Cervantes gesproken en over de melancholie van het oud worden die hem aanzette, na zijn Don Quichotte, verder te blijven schrijven, is het deze zin, en weinig is er aan toe te voegen, door Gérard Bodifé[1] gehaald uit het werk van Max Wildiers, die niet alleen centraal staat in al wat ik schrijf, maar hoofdzakelijk ‘de’ reden is waarom ik schrijf.

Ik schrijf omdat ik zoek, gans mijn leven ben ik een zoeker geweest. Als Elias – Maurice Gilliams - een grassprietje uit de grond haalt en zich vragen stelt bij het tere van de worteling ervan, dan ben ik het die zich vragen stelt over het grote wonder van het leven.

Als ik in een van mijn gedichten over het herderstasje, uit mijn, een paar dagen geleden aangehaalde dichtbundel, dan is het omwille van de levende kracht erin aanwezig, de ganse structuur ervan, de bloei en de vorming van het zaad en vooral het ingehaakt zijn in het grote, immense kosmisch gebeuren dat het Universum is: telkens stil te vallen in de herfst en opnieuw te ontwaken in de lente, keer op keer op keer.

En als ik in dit nieuw beginnen, zoals Wildiers het noemt, een ‘werkzame aanwezigheid’ ontwaar die maakt of maakte dat het herderstasje er is, en als het er is, dat er een tijd was dat het er niet was, en dat die ‘aanwezigheid’ er voor gezorgd heeft dat het geworden is wat het is, dat in de diepste elektronen ervan, die ‘aanwezigheid’, werkende is, zoekende is, zoals ik, naar een betere wijze om beter de negatieve krachten omheen zich te neutraliseren, dan is het niet alleen een struggle for live, maar tevens – en dit is het blijvende wonder – een zoeken naar een verbetering van deze struggle.

Het is dit allemaal dat ‘mijn’ reden is, voor mijn schrijven. Er is er geen andere dan die ‘werkzame aanwezigheid’. En het is aldus dat ik, én Gérard Bodifé, én Max Wildiers, én een ganse wereld van zoekers, vervoeg in hun zoektocht.

Het is dit zoeken dat me levend houdt.

27-08-2012, 02:13 geschreven door Ugo d'Oorde