De tijdsgeest die ons omspant ijlt naar het metafysische, ijlt naar het innerlijke-mysterieuze toe, en we zien het niet, we lopen er aan voorbij. Dit is wat mij deze morgen te binnen viel en dat ik meende te mogen vooropstellen als een diepgaande beweging die aan gang is en, is het nog niet duidelijk waarneembaar, die onvermijdelijk op komst is.

Het is de regel die vervat zit in wat is achter de dingen; die de eigenheid van deze dingen is, die er het kloppend hart van is, de aders en de bloedstroom, het ruggengraatmerg. Al zien we het niet, het is er.

Het komt vanuit de Big Bang, van uit het eerste tekenen van leven, van uit de eerste tekenen van zelfbewustzijn op ons af, op ons af in een steeds maar vlugger tempo. Dit is gevoel dat ik er aan overhoud. Alle uitingen van creativiteit, willen ze als dusdanig beoordeeld worden, liggen in het zog van deze regel. Liggen op de lijn die gevolgd werd, van ver voor onze tijdrekening, en die vastligt in al wat ons van toen is overgebleven, alles wat ons bereikt, zo qua artefacts, geschriften en gebouwen van voorheen. Wat ik gisteren zag op de televisie, nl. wat de Kelten ons aan kunstwerken in hun graven hebben nagelaten, is er het schreeuwend bewijs.

Eeuwen lang hebben we deze regel gevolgd, het was de regel van de goden, de regel van de mens in zijn verhouding tot de goden, tot wat ze dachten van de Kosmos te zijn, een onwrikbaar geloof geworteld in hun genen. Een lange lijn die de menselijke geest heeft doorgemaakt sinds, een eerste hand, bevochtigd met kleurstof werd afgedrukt op een grotswand.

Wat we zien vandaag ligt niet in die lijn, die een lijn is die loopt in de richting van steeds meer en meer geest.

Vandaag, uit de Verlichting gekomen, zijn we nu weggezakt – en ik spreek dan niet over de kunst van Henry Moore, noch deze van Dali of van Miró zelfs - in de immensiteit van de duisternis, de lijn die deze van de geest van de Kosmos was is een gebroken lijn geworden die afbuigt naar een leegte die we voorheen nimmer gekend hebben.

Van wat vandaag ‘kunst’ wordt genoemd heb ik niet het minste besef omdat het me duidelijk is dat deze kunst niets te maken heeft met de evolutie die de menselijke geest, sinds die er is, heeft doorgemaakt. En het is nu zelfs geen trappelen ter plaatse, het is een totale ombuiging naar beneden, steeds maar verder en verder naar de diepte toe, onedel, onvruchtbaar, ontoegankelijk, niets zeggend dat verrijking zou kunnen betekenen.

Dit totaal-niets-innerlijk-zeggende, afgestemd op het uiterlijke, afgestemd enkel en alleen op wat het oog vermag te zien, wordt vandaag als kunst geprezen en aangekleefd.

Ik wil echter ‘vooruitzien’, ik wil de gegevens van nu aftasten om een beeld te krijgen waar we heen gaan zullen. En ik stel vast, als ik omheen mij waag te kijken wat er wordt voorgesteld: een ‘koe, de vorm ervan, opgehangen aan een kruis, neer geplant in een kapel, om van de rest maar te zwijgen[1].

Wat gaat er om in een hoofd dat zich hier mee onledig houdt, wat wil hij hiermede bereiken als het niet schokkend en vernederend zou zijn, welke andere boodschap brengt hij ons, zeker niet deze van het creatief zijn, noch van het creatief denken.

Als we niet reageren en dat lijkt me het geval, gaan we eraan ten onder. De Verlichting heeft ons te wijs gemaakt, te overmoedig; heeft ons goden gemaakt en ons blind achtergelaten voor wat achter de dingen aanwezig is: het ‘He’ of het ‘It’ van Eugene Ionesco, zijnde onze binding met het kosmische.

Wie dit niet aanvoelt is een meeloper.

[1] Op een tentoonstelling in Buenos Aires (El País 15.01.2005) verscheen, van een Italiaanse kunstenaar, León Ferrari, een Christus, genageld op de romp van een vliegtuig. Welke kunstwaarde kan hieraan wordt toegekend?