Ik schrijf je elke dag, in gedachten, zonder één woord uit te brengen.

Je boek ligt naast mij in de duisternis van de nacht. Ik betast het. Ik voel de koele gladheid van de kaft tegen mijn gloeiende handpalm, het is een kloppend hart, een rode gloed van woorden die zich in mij hebben vast gehecht en zich mengen met mijn bruisend bloed.

Het ligt in mijn nabijheid in de dag. Een levend iets, een aanwezigheid, een gezel.  Ik verlies me erin. Ik volg hem waar hij gaat, waar hij staat, groot in al zijn doen en laten. Hij is deel van mij geworden. een onbekende is gegroeid in mij, een Hertmans die ook de grootvader is waar hij over schrijft, onverbloemd, maar zo stevig, zo alles gevend, zo helder en zo teder.

Het is geen boek over een overledene, het is een boek over een levende.

Ik lees niet wat anderen erover schrijven, heb er niet de minste nood aan. Ik weet dat het een groot literair document is. Enig, origineel en verbijsterend geschreven, zoals alleen Hertmans het kan: ‘Oorlog en Terpentijn’ (De Bezige Bij, Amsterdam, 2013) ik ,kreeg het als geschenk van een vriend, een trouwe lezer van mijn blogs.

15-09-2013, 11:45 geschreven door Ugo d'Oorde  

In het ziekenhuis trachtte ik Octavio Paz te lezen. Zijn dichtbundel ‘Zonnesteen’ ‘Piedra del Sol’(Meulenhoff 1974), een tweetalige dichtbundel die ik gemakkelijk in de hand kon houden. Ik besloot eruit, met het Spaans dat ik kon, dat poëzie niet te vertalen is, maar de Nederlandse goede vertaling van Laurens Vancrevel, hielp me de schoonheid van Paz’ enorm rijke woordenschat te bewonderen. Heb er zelfs een paar zinnen aan overgehouden die ik later kan gebruiken, bij mijn hopelijk, volgend gedicht over de Leie.

Thuis heb ik Hertmans gelezen. Flarden van zijn boek drijven in mij, Ik sta met hem aan de brug van Tervaete in de IJzervlakte. Hertmans beschrijft dit meesterlijk, haarfijn zoals zijn grootvader schilderde.

Ik heb naast het bedevaartsoord Oostakker, een plaats gemeen met hem. Ik ook liep rond in ‘De Pluim’ op de Vrijdagsmarkt om er etsplaten, inkt en andere zaken zoals ijzerperchloride te kopen. Ik stond regelmatig precies daar waar hij moet gestaan hebben om zijn aankoop te betalen. Ik zie hem dan zoals hij zich geschilderd heeft op pagina 331van ‘Oorlog en Terpentijn’. Een statig man, zoals ik me zie in hem, maar ouder.

14-09-2013, 11:32 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij loopt al wekenlang rond op de bodem van een krater – de inslag van een meteoriet – hij tracht hoger op te geraken maar hij blijft  cirkels trekken op de bodem. Hij schrijft drie lijnen.

Hij leest wel Stefan Hertmans, zijn 'Oorlog en Terpentijn'.
Hij herleest wel sommige passages. Van andere waagt hij het niet. Hij weet dat hij grote literatuur leest. Een verbazende woordenschat, beschrijvingen om er bij stil te staan. Origineel, nooit geschreven in het Nederlands taalgebied, toch niet in wat hij er van kent. Het is wereldliteratuur. Het maakt hem nog stiller, nog meer ineengedoken.

De dagen zijn fris hier in september. Misschien heeft hij de kracht morgen drie lijnen in meer te schrijven.
Men weet maar nooit.

13-09-2013, 11:58 geschreven door Ugo d'Oorde