Waar vind ik vandaag de materie voor mijn blog. Welke gronden, welke luchtlagen moet ik doorwoelen ergens, in de meest verborgen hoeken die van mij zijn of, van deze om me heen? ik ben er nog altijd niet mee klaar gekomen en wellicht wordt dit klaarkomen een ijdele hoop, dan toch bij leven, daarna is het te laat opdat het nog van enige betekenis zou zijn.

Ik heb het al gezegd, de ene zekerheid is deze van het niet weten van wat er is van de plaats van onze gedachten, onze herinneringen. We denken dat ze ergens schuil gaan in onze hersenen maar er kunnen andere plaatsen zijn waar ze zich geborgen houden. Als ik Bentov van gisteren, er bij haal, schijnt het me toe dat wat het rijk van atoom, elektron, quarks  betreft, alles mogelijk is en ze zich, immaterieel zoals ze zich voordoen, evengoed kunnen bevinden in de omgeving van Mars of Saturnus duidelijk zichtbaar deze morgen op het maan overgoten laken van wat nog restte van de nacht.

Echter waarom is het nodig dit te weten? Wie ben ik opdat ik me die vraag stellen zou? De gedachten, de herinneringen zijn er en daarmee basta, het is voldoende dat ze er zijn, want wie of wat zouden we zijn indien ze er niet waren. En verder, waarom me maar steeds vragen stellen over het ontstaan van de wereld. Hij is er en we weten het met zekerheid, we menen hem te kennen, de uiterlijke, zichtbare wereld dan toch, deze die ons aanbelangt. Maar hoe hij er gekomen is, zeggen velen, heeft geen zin ons er vragen over te stellen. Hij is er. En ze hebben gelijk, wat niet belet dat er als een schaduw, een vraag hangen blijft, een dorst die niet gelaafd werd.

We zijn in feite geconcipieerd mét deze schaduw. Hij werd ons meegegeven en zoals ik het zie is er een reden voor, is het gewild, dat we ons de vraag naar onze herkomst zouden stellen. Om te beginnen deze wat onze ouders en grootouders betreft, die een logische vraag is, maar eens daar gekomen zijn we geneigd verder te gaan om uit te komen bij de Kelten misschien of bij de mens van Lascaux en andere plaatsen, die zich de dieren herinnerde die hij zag in de natuur om hem heen. Herinneringen die hij houden wilde en in kleuren tekende op de wand van de grot waar hij verbleef.

Het teken van zijn zelfbewustzijn: zijn bestaan als individu, met een eigenheid, een ingesteld zijn op wie hij was en wat hij was en hoe hij zich nestelen kon om zich goed te voelen, en zijn kennis, zijn gevoelens, zijn gedragingen ten overstaan van de anderen.

Hij werd de ‘denkende’, de man, afgebeeld door Auguste Rodin en, als denker, de man met de schaduw, de man met de vraag naar zijn herkomst en verder, zijn oorsprong. We ontkomen er niet aan. Zelfs als we zeggen dat we er genoeg aan hebben te weten dat we er zijn, dan is dit een standpunt innemen tegen de natuur van ons wezen in. We zijn, eens we gaan denken - wat ons beroep is - ingesteld op de vraag naar onze oorsprong. De vraag van de denkende Rodin, gestold voor eeuwig in brons.

En hieruit afgeleid: onze gedachten, onze herinneringen, liggen deze opgeslagen in ons lichaam, of in de golven die omheen ons lichaam zijn, ons lichaam de antenne zijnde?