In wat is een 24 juli verschillend van een 23 juli? Ogenschijnlijk in niets. De dag opent zich op een identieke wijze met het gezang van de merel om kwart voor vijf en de eerste schijn van licht, een groenachtige laag op de dingen, maar wat hem betreft gewijzigd is er niets: hij schrijft en blijft schrijven, zich nog altijd afvragend of het enige waarde heeft en, of wat hij achterlaat doordringen zal tot de geslachten na hem. Waarin hij in feite verkeerd is zegt hem de Bhagavad Gita want: ‘Let your reward be in the actions themselves, never in their fruits. So be not moved by the fruit of actions, nor let inaction dwell in you.’

Dit is ook ongeveer wat ‘Prediker’ zegt: ‘Zo besefte ik dat het voor de mens nog het beste is te genieten van zijn werk. Dat is het enige dat hij heeft.’

Dit is inderdaad het enige. Het werk is ons leven is ons voortdurend pogen een zeker niveau te bereiken en de waarheid aan te kleven; is een ons instellen op het creatieve in de Kosmos, zijnde de echo van onze stoffelijke verbondenheid, maar tevens van ons spiritueel geïntegreerd zijn en het is aldus dat we opgenomen zijn in de draden van het immense web van krachten en, hieraan deelachtig zijn is een vorm van gebed en tevens onze vreugde. Of anders gezegd we kennen de vreugde van onze inzet en dit moet onze beloning zijn.

Met ons schrijven ‘tackelen’ we wat van de Kosmos is en tezelfdertijd nestelen we ons er binnenin, zo blijven we in beweging, is er van ‘inaction’ geen sprake, we blijven bezig, We zijn niet de mens van wie zal gezegd worden ‘laat de doden de doden begraven’, we zijn de mens die leeft onder de levenden en voor wie de dood een totaal andere betekenis gekregen heeft. We zijn de mens die steeds de weg volgt van de geest in hem, vooral dan tot het einde toe.

Op deze wijze bewandelen we de wereld van het onzichtbare – de gotische kathedraal is er het voorbeeld van – die meer dan de zichtbare zijn wereld wordt als hij, zich bevindend in een toestand van vervoering, schrijven gaat.

In deze zin kan het dat de dag van gisteren 23 juli verschillend is van de dag van 24 juli. Ik ben vandaag verder gegaan, ik heb dieper gekeken, ik heb andere grenzen overschreden en ben een ander landschap binnen gewandeld, het landschap dat me  duurbaar is,

Zo heeft dan toch elke dag zijn eigenheid, is er altijd iets nieuws te vertellen dat misschien zijn aanleiding vond in wat voorafging, maar telkens in een nieuwe vorm veropenbaard wordt, telkens hopende dat wat er geschreven wordt, gelezen wordt en meegedragen over berg en dal de oneindigheid van de dagen in.

24-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Is het een sonate die ik breng elke morgen, een traag beginnen in woorden; woorden lijk water vloeiend uit een onverwachte bron aarzelend zijn weg zoekend tussen stenen en wortels, eerst breed uit in alle mogelijke richtingen om dan samenvloeiend  in één geul naar zijn bestemming toe, is het aldus dat ik schrijf?

Poëtischer kan het niet als je het beeld oproept van een rivier, het water een zilveren lint meanderend door weiden en velden, met oevers vol bloemen en grassen, met struiken vlier en drijvend op het water, meerkoeten, duikend soms;

Je noemt het maar, je hebt beelden genoeg om je wereld op te vullen met wat je ziet, dan toch voor iemand die schrijft, die er alles aan doet om zich op te lossen in woorden, zich af te sluiten, sonate na sonate, afwisselend nu en dan met een nocturne of een aubade zelfs, oneindige mogelijkheden die je je toe-eigenen kunt

Je hebt de keuze het te noemen zoals het opkomt in jou, de naam ervan heeft geen belang het is de inhoud die telt, Shakespeare wist het al toen hij het had over de geuren van wat men een roos noemt.

Maar ik ben geen Shakespeare, zeker zijn Hamlet, Prince of Denmark niet die verzeild is in een toestand waarbij hij zich afvraagt – op de subtiele wijze van ‘to be or not to be’ - of het nog wel zin heeft te blijven leven en, ‘the slings and arrows of outragious fortune[1]’ te blijven ondergaan en of het niet beter is er een einde aan te maken maar dan, dan wie weet wat hem wacht erna.

Ooit waren we in Helsingør aan de Sont - Malmö op een boogscheut - waren we in het kasteel waar deze Shakespeareaanse woorden gesproken werden, maar de plaatsen waren leeg van Hamlet en van Orphelia die aan het lezen zou geweest zijn.

We hebben er nog herinneringen aan, maar het stuk zelf moeten we opzoeken, het ligt te ver in de tijd, zoals er zovele gebeurtenissen zich verwijderd hebben van ons. Merkwaardige, onvergeetbare die we toch bijna vergeten zijn tot ze opduiken op de meest onverwachte ogenblikken, zoals vandaag.

Zo waren we ooit in het kasteel van Macbeth, in Cawdor, hoog in Schotland van waar we de leuze in het wapenschild meebrachten: ‘Be mindful’. Wat altijd onze betrachting is geweest, maar altijd zo moeilijk om te volgen, we hebben immers nooit geleerd het vol te houden van de prille morgen tot de late avond. Dit voorbeeld werd ons nimmer gegund.

[1] To be, or not to be, that is the question,Whether 'tis nobler in the mind to suffer The slings and arrows of outragious fortune, ‘Hamlet', act 3,

23-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je schrijven is een aarzeling vandaag, een trachten door de laag slaap die overbleef door te komen. Heel exceptioneel nam je gisteren een ‘dafalgan’, waarom eigenlijk, wat ging er verkeerd met je geest want je lichaam droeg de pijn en last van elke dag, terwijl je geest deze was van voor je geboorte, niet uitzonderlijk, niets zoekend en ook niets vindend. Mijn geest, mijn ‘ik’, was ‘un dossier en suspens’, lijk er zovele dossiers zijn die ‘hangend’ zijn in de kamers van het gerecht en in deze van de regering; er zijn er zelfs, maar kleine dan, die hangend zijn in jouw kamers, waar je het soms over hebt zonder er ook maar niets aan te doen omdat ze ‘hangend’ er beter aan toe zijn dan liggend op de tafel of in je geschriften. Dit is het gevoel dat je er aan over houdt en dit laat je zo.

Ik denk dat we allen rondlopen met dingen die hangend blijven, die geen oplossing krijgen meestal omdat er geen oplossing is. De ongemakken van het lichaam bij het ouder worden bijvoorbeeld kun je beter houden zoals ze zijn dan ze te bestrijden, want ze komen even vlug terug. Best is dus ze te aanvaarden voor wat ze zijn, zo lang je schrijven kunt wat je wilt schrijven is er geen nood, want wat je nog kunt compenseert ruim wat je niet meer kunt.

De ongemakken van de geest is een andere zaak, je kunt ze opschroeven of je kunt ze de kop indrukken en dit is wat ik doe, erover zwijgen is het meest aangeraden, gewoonlijk lossen ze zich op uit zichzelf, is het een kwestie van de tijd die er overheen gaat. En tijd, die de helende factor is van vele zaken, heb ik voldoende omdat de tijd – dat wat was – wordt voorbijgestreefd en achtergelaten, vooral dan als we met beide voeten geplant staan in het nu van het nu, en we niet verder willen zien dan het woord dat uit je pen komt gevloeid.

Of het mirakel van het zijn  van het nu, met niets ervoor of niets erna, wat niet zo simpel is: er zijn en al wat vroeger was, en al wat komen zal, hangend houden. Jijzelf afgestemd op jezelf als een levend iets, iets zoals een gems in de rots of een slang in het  gras, kijkend maar niet denkend.

Het is maar hoe we dit stadium van ‘het zuivere erzijn’, los en bevrijd van alle ijdele dromen dat we de dag en de nacht op een normale wijze aankunnen Bewust levend en dankbaar zijn dat je er nog bent.

Van dat ogenblik af is ‘dafalgan’ uit den boze.

22-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je bent meestal wereldvreemd als je schrijft, je zondert je af in je schrijvers-cel en van hieruit is het dat je je eigen wereld, deze van het woord gaat oproepen, on-bevoordeligd, arm of rijk van geest. Je weet nog altijd niet wat het worden zal, je wacht en je   wacht. Vele morgens is het zo en tot hiertoe kwam je eruit als verzadigd, maar zal het blijven duren?

Wat als het je eens niet lukt; wat als je hangen blijft bij je eerste zin en niet verder komt dan  nog wat gebazel eraan toegevoegd, wie ben je dan nog, wat rest er nog van jou in dit dal van oorlog en van sport, van hittegolven en van natuurgebieden in vuur en vlam.

Je dacht ervan bevrijd te zijn in je cel maar je geraakt er niet van verlost, zeker niet met de schemer van de nacht nog in je ogen.

Waar sta je nu, hoe voelt het aan, de wereld om je heen, de stemmen die je horen wilde, zwijgend, gesloten, en hoe die stilte begrijpen alsof je zwemmen gaat ‘in shallow waters’, in de ondiepe waters van je geest die je geen soelaas brengen, geen lichtpunt om naar op te kijken en je erin te verliezen, gerustgesteld.

Er zijn van die dagen die je beter niet betreedt, die je achterwege laat alsof de dag niet geweest was, een schrikkeldag die niet je merkteken draagt, een dag die niet geijkt werd, zich niet geopend  heeft in woorden noch in daden.

Hoe schrijf je erover want je wenst geen opening in het vervolg van dagen, hoe verlies je hem, hoe verloochen je hem ten volle, hoewel hij geweest is van de morgen tot diep in de nacht maar niets heeft betekent, geen verlies maar ook geen winst, neutraal gebleven en als neutraal getekend?

Hoe kon het zul je je afvragen later, als je deze pagina herneemt; hoe kon het dat deze dag nu gekend staat als een dag zonder verwondering, zonder verblijding, een effen meer waar zelfs de zomerstorm geen vat op heeft?

Moet je hiervoor zo oud geworden zijn om het te wagen een dag, een uur te verspillen, te doen alsof je er niet waart, of te goochelen met woorden die weinig zin hebben omdat de dag zich niet heeft aangemeld als een dag, wel niet van glorie, maar dan toch van het ‘erzijn’ en zeker niet als een dag van het ‘er-niet-zijn.

Of hoe alles  ingewikkeld zijn verloop kan kennen als je niet doorgedrongen bent tot binnen in je schrijvers-cel maar bent blijven staan voor de deur ervan, nochtans geopend op een kier.

Morgen wordt een andere dag verwacht, we zien het wel in welke mate hij anders zijn zal.

21-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke morgen dompel ik me in de muziek van ‘Klara’ in de hoop, in de klanken die ik hoor de woorden te vinden waarmede ik mijn geschiedenis beginnen kan. Ik stel me de vraag of het omgekeerde ook zo is, de componist zoekt hij ook zijn heil in landschap van de woorden om te componeren?

Het zal wel, hoewel we beiden tal van mogelijkheden hebben, is de muziek voor de schrijver en zijn de letteren voor de componist, voedzame bronnen voor de creatieve impuls waar ze beiden  nood aan hebben om te blijven verder gaan. Immer verder, terwijl ze aan het schrijven of componeren zijn denken ze reeds  aan wat erna. Een altijd durend proces van het creatieve dat borrelt in hen.

Verder gaan is onze adem  is onze levensdrang, het is onze wijze van leven en de weg die we nemen hangt af van de persoon die we zijn of willen zijn en dat zijn uiting vindt in wat we presteren en hoe we het doen.

Het is duidelijk dat dit van mij het schrijven is, de drang er naar is zo ver gevorderd, heeft zich zo diep in mij gevestigd dat ik me geen leven meer kan indenken, niet schrijvende.

En ik heb geen idee meer van al wat ik al geschreven heb en herschreven. Ik weet dat de basis van mijn boek zich situeert ver voor 2009 en dat die erna regelmatig hernomen werd zo dat ik verschillende versies heb die ik  als boek had kunnen publiceren. Ik heb zelfs geen zekerheid dat ik het goede en volledige manuscript heb gestuurd naar de uitgever en wat erger is, ik blijf aarzelen één versie ervan te verwijderen.

Ik zit dus gevangen in mijn teksten; ik geraak er niet meer wijs uit, hoe zouden mijn erfgenamen er ooit kunnen in slagen?

Evenwel de essentie ervan werd nu beveiligd en deze zal na mij nog een tijdje blijven, zeker in de Koninklijke Bibliotheek waar twee exemplaren van mijn boek zullen worden neergelegd en ook een in de Koninklijke bibliotheek van Nederland, mijn naam wordt aldus vereeuwigd, al weet ik niet hoe ‘eeuwig’ dit is.

Weet ik niet of mijn naam, achteraf, in een of ander geschrift zal opduiken maar ik wacht toch, ook met een flard van hoop op enkele reacties.

Ik ben nu een verschijning in de wereld van de schone letteren. Ik had er meer zorg moeten aan besteden, had een beter boek moeten schrijven.

Heb ik de moed en de kracht om het geheel te herzien voor een tweede uitgave ervan?

20-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Nu je boek er is kun je gaan dromen dat het zich verspreidt over het ganse land, dat het gelezen wordt en besproken. Je kunt zelfs dromen dat het een succes wordt, want erover dromen kost je niets, wel ontgoocheling als het blijft bij een droom.

Ik wacht dus af hoe het zich vestigen gaat eens het aangekondigd wordt op enkele plaatsen in het land. Hoe dit gebeuren moet en op welke schaal houdt me bezig in de dag als in mijn slaap, maar de uitvoering ervan blijft achter. Of laat het me anders stellen, de uitvoering van mijn ‘vage’ plannen  verloopt traag. Ik denk dat het boek voor het ogenblik rond gaat en gelezen wordt, maar wordt er in beperkte kring over gesproken en komen er echo’s van deze gesprekken tot mij?

Een fase in mijn leven wordt met het boek bekrachtigd en afgesloten, niet de fase van wat ik gedaan heb maar wel deze van wat ik gelezen en gedacht heb, en nu, heb ik nog de kracht om opnieuw te beginnen na wat ik gisteren schreef over een vermoede aftakeling? Ik denk het niet, al wat ik nog vermag is verder gaan met deze gesprekken met mezelf; gesprekken ik elke  morgen herneem en die door een goed tiental – veel meer zijn er niet volgens de cijfers die ik krijg – gelezen worden.

Ik dacht er honderden te zullen hebben na al die tijd dat ik bezig ben, maar het is niet zo, mijn blogs kennen geen succes, toch niet het succes dat ik verhoopte. Ik vraag me af of mijn boek er een vervolg op wordt. Gezien ik er schijnbaar niet kan over zwijgen zullen jullie regelmatig op de hoogte gehouden worden en van de realiteit en van de dromen.

Een eerste reactie kwam van een lezer van het eerste uur. Een vriend, een grote kenner van de Franse Literatuur, hij schreef me, verrast wellicht door de bomen op  de cover van mijn boek: ‘un temple où de vivants piliers laissent parfois sortir de confuses paroles,’ of Baudelaire in zijn ‘Fleurs du Mal’ citerend waar deze het heeft over de ‘natuur’'.

Hij voegt eraan toe: ‘Geloof me het is iets emotioneel een vers uitgegeven boek van een vriend-schrijver te mogen doorbladeren en bij de eersten te mogen zijn om de wording van het boek en de lezing ervan te mogen kennen.’

Zijn woorden raken me, diep zelfs. Ze geven me een enorme verantwoordelijkheid hem vooral niet te ontgoochelen, het boek te hebben geschreven – komende van mij - dat beantwoordt aan zijn verwachtingen die mijn blogs bij hem hebben nagelaten. Ik denk dat allen die mijn geschriften regelmatig hebben gevolgd nu die hoge verwachtingen dragen.

Dit ook, en dit vooral houdt me bezig in deze dagen van spanning.

Het boek zelf is geen kind van mij, het is heel wat meer, het is de persoon die ik ben die zijn innerlijkheid bloot geeft opdat hij als homo sapiens door jullie zou gekend zijn.

19-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een nieuwe dag maar daarom nog geen nieuwe gedachten, maar wel wat ik vaststel: ik schuif op, nu naar augustus toe, kort, o zo kort voordien – het is de indruk die ik heb - was het nog naar juli toe en nu ben ik al voorbij halfweg - wat niets te maken heeft met het ‘halfweg zijn’ van Dante – en, als ik het verfijn, duikt augustus op, zelfs september komt in het zicht. Het is het gevoel dat ik heb van  de  absolute vlugheid waarmee  de dagen zich opvolgen, of opvolgen zullen.

Het wordt zelfs beangstigend te weten, dat ik me bevind op een stroom van weliswaar kalme wateren maar, en het woord schijnt me correct toe, waarop ik onoverkomelijk afgevoerd wordt naar zee of oceaan, waarin ik verdwijnen zal en de tijd zich sluiten zal voor mij.

Beangstigend niet omwille van het einde zelf, maar aangekomen te zijn op het punt van het – ‘niet-meer-te-kunnen-schrijven’ feit. Wel niet angstig beangstigend, zo  ver reikt het nog niet, maar het is een gevoel dat er toch aanwezig is als een waas over de dingen die ik doe, zodat het lijkt alsof ik van nu af halfslachtig bezig ben, meer nog, alsof ik bezig ben in een zone waar al meer de schaduw van de dood aanwezig is dan deze van het leven: halfslachtig dus wat het leven zelf betreft.

Het bewijs is dat ik aan twee verschillende personen op twee verschillende momenten verteld heb dat ik het gevoel had achteruit te gaan in vele zaken – gezicht, gehoor, het lezen - een gevoel dat ik voorheen nog niet gekend heb.

Er wijzigde zich dus iets in mij, mijn leeftijd begint zwaarder te wegen en het ergste is, ik schijn me er niet tegen te verzetten  het te aanvaarden, het zelfs te verkondigen. Ik zal dus duidelijk weten aan de hand van mijn blogs wanneer ik voor het eerst het woord aftakeling zal gebruikt hebben.

Misschien, misschien overdrijf ik nu.

Ik was aan de vijver gisteren, ik zag - heel goed bewust ervan -  hoe we stilaan terecht kwamen in de zone waar het licht verwelkt, de dag naar het einde loopt en de avond valt en ik was enigszins verwonderd, vast te stellen hoe ver voorbij haar ‘21-septemberpunt’ naar het noorden toe, de zon onderging: een fenomeen van kleuren die anders niet te benaderen, niet in te denken zijn, zoals niet in te denken is, het vlieden van de tijd.

Het zijn kleuren die je meeneemt, kleuren ons aangereikt door de Kosmos, onze Moeder, en die avond, als teken van vele avonden ik er door gegrepen. Ik, of wat er nog rest van mij, staande aan de vijver, terwijl de dag verging naar de nacht toe met de kwijnende maan en de eerste sterren.

De tijd vliedend, zich op een eigenaardige, zeer subtiele wijze vasthechtend in mijn lichaam.

18-07-2022, 04:34 geschreven door Ugo d'Oorde