Stel, vraag  ik me soms af, dat mijn verhaal van elke dag zou stilvallen, zonder dat er gewild, een punt wordt achter gezet. Zou mijn blog gemist worden?

Enkele dagen geleden vloeide er uit mijn pen dat mijn blog me een goed gevoel gaf. Ik schreef toen dat ik ‘overleefde’ in de voor mij meest gunstige omstandigheden. En dit is het ook. Al weet ik voldoende dat ik weinig gelezen word, dat dit niet in verhouding is tot de energie die ik erin steek. Maar toch, stubborn, ga ik verder, zoals elke schrijver, zelfs deze die uitgeschreven zijn, verder gaan.

De jaren hebben enkel vat op mijn lichaam, nog niet op mijn geest, hoewel namen die ik zoek soms geborgen blijven. En wat er omheen mij zich afspeelt krijgt een rookgordijn voorgeschoven, al blijf ik alert voor wat een binding heeft met wie ik vroeger was, mijn woorden over de euro-geschiedenis zijn er het gevolg van.

Dan ook, lezer van mijn ‘ontboezemingen’, als ik hoor dat iemand die ik apprecieer, en volgens mij een Oscar of zegge een ‘Gouden Uil’ verdient, op zij wordt geschoven omdat hij, naar ik vermoed een teveel aan literaire kwaliteiten bezit, waarmee bedoeld wordt dat zijn boek niet ‘hapklaar’ is en dus weinig interessant voor een uitgever. En daar zal het wel op neerkomen, enkel een boek dat als zoete broodjes naar de man zal gaan, wordt de hemel in gepredikt.

Och, arme literatuur, verbolgen ben ik.

Maar goed, zo kennen we de waarde van een gouden uil of van welke uil ook.

Karel

04-03-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Dan was er ooit Stefan Hertmans die me verraste in de Standaard en me overhoop haalde met een gedicht van D.H. Lawrence: ‘Not every man has gentians in his house’. Herinneringen oproepend aan de bergen van de Valais en in het bijzonder aan een plaats gelegen boven Grimentz, op de weg naar le Pas de Lona et les Becs de Bosson, het precieze ogenblik dat je, klimmend de passage tussen de rotsen, de alp bereikt en het volop zomer is, en ook in jou, het volop zomer is:

Niet elk van ons heeft gentiaan

zien bloeien op de Lona-alp, terwijl

het sneeuwde en het pas augustus was.

En groot levend wij, de dood nog

onverwacht, al sneeuwde het,

en groot levend ook génépi en edelweiss

bestoven, al even onverwacht

bevruchting gaande was, we dachten het.

En tussen bloem en wordend zaad

geen overgang van wat van beide is,

want bloem die zaad al is en zaad de bloem,

conceptie maar van wat door tijd gebonden is,

al sneeuwde het en het pas augustus was.

En van de vlokken op ons hoofden

neergekomen, ook wij bevrucht

het rijpend zaad dat wordt

en kiemen zal tot wat ons wacht,

hoe later toch hoe des te beter.

Niet elk van ons heeft gentiaan zien bloeien

toen het sneeuwde in augustus op de Lona-alp.

03-03-2012, 04:07 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het jaarverslag 2011 van de Nationale Bank van België publiceert een veelzeggende grafiek over de Overheidsschuld in het Eurogebied.

Belangrijk hierbij is dat we cijfers krijgen van de globale schuld van de landen van de Euro-zone uitgedrukt in % van het bbp van al die Euro-landen samen.

Dit bedroeg in 2007, 62’% om te stijgen tot 88% in novenber 2011. De tabel pag. 35, geeft spijtig genoeg, niet de cijfers bij het ontstaan van de Euro, nu 10 jaar geleden, maar ik vermoed dat het cijfer ruim beneden de 45% lag.

Dus al die tijd van 2002 tot 2007 hebben, noch de ECB, noch de Euro-parlementsleden zich schijnbaar enige zorg gemaakt over de toename van de globale openbare schuld t.o.v. het globaal bbp van de Eurozone. Pas in 2010, toe ze zagen dat het percentage op weg was om de kaap van 100% te gaan bereiken zijn ze wakker geschoten en zijn ze gaan kijken waar de oorzaak van deze stijging zich bevond om tot hun ontsteltenis vast te stellen dat Italië met zijn 120% en Griekenland met zijn 160%, een zeer gevaarlijke zone waren ingegaan, ook Ierland, Portugal en Spanje hadden de 100% overschreden en België stond op het punt deze landen te vervoegen.

Ik ga niet verder cijfermatig in op deze evolutie van 2007 tot 2011, ik wil er enkel op wijzen, dat er hier vanwege de European Central Bank en de verantwoordelijken van Europa, veel te laat werd gereageerd op de evolutie die te lezen was in de globale openbare schuld van de Eurolanden en dat hun reactie, als beschermer van de Euro, veel vroeger, en zeker in 2007 had moeten komen en niet in 2010/2011. Er bestaat hiervoor een term: ‘schuldig verzuim’.

In 2007 waren de private banken, als ze het nog niet waren, op hun hoede geweest voor de toestand in bepaalde landen, ware het impact op de beleggingen van die banken minder dramatisch geweest – nu worden ze geconfronteerd met een afschrijving ad 73% op hun Griekse fondsen -  en zeker minder zwaar het impact van de te nemen maatregelen voor het Griekse volk.

Wat dit Griekenland betreft begrijp ik hoegenaamd niet hoe het zo ver is kunnen komen. Was de regering daar dan ingeslapen, of wisten ze dat Europa niet anders kon, om erger te voorkomen, dan bij te springen?

Nog minder begrijp ik waarom Papandreou, als een held, op gejuich moest ontvangen worden op de internationale bijeenkomst van de Europese socialisten in Brussel. Het bedrijven van de politiek is schijnbaar voor velen eerder tijdverdrijf dan een zorg.

02-03-2012, 07:31 geschreven door Ugo d'Oorde  

En er komt een dag dat er miljoenen dollars zullen betaald worden voor wat irissen van Van Gogh, wat zonnebloemen van hem. Of, hoe de waarde van zijn werk evolueerde in deze wereld, zo overwoekert de tijd alle verhoudingen, ook je Commedia, caro Dante.

Maar hoe hij, Ugo, ook moge bestaan, het ‘Korenveld’ is hem bijgebleven meer dan alle andere doeken, omdat het een dramatisch werk is, omdat het geschilderd werd zoals men in de open luchten, voor een levend landschap, een afscheidsbrief zou schrijven, vooraleer te gaan sterven in dat onooglijke kamertje waar zijn geest niet tot rust kon komen.
 

Uit een oneindig web van gebeurtenissen, zijn deze gedachten over zijn dood tot hem gekomen en neergezet in wat woorden die hij met veel moeite samenbrengt. En dit, via omstandigheden waarbij hij uiteindelijk terecht kwam in Auvers-sur-Oise. Maar dit was nog niet toereikend, pas vanuit die lichte regenval, toen ze geschaard stonden aan zijn graf, begon in zijn geest het verhaal, om met Dante in zijn hoofd, te beleven wat niet te herbeleven is.

Of te denken dat hij bij machte is ook maar in de verste verte, Van Gogh’s laatste ogenblikken, laatste bewegingen van lichaam en van geest te kennen, om over hem te gaan vertellen tot wat hij besloot in dat kamertje in de auberge, en hoe zijn laatste schilderij ontstond dat zijn dood vertelde en zijn dood betekende.

Er is de realiteit van de feiten die benaderd wordt door de realiteit van de woorden. Maar het blijft een benadering, zoals het vertellen van wat jij, Dante, de laatste ogenblikken van jou leven, zou kunnen gedacht of geschreven hebben, ook maar een verre benadering zou blijven.

De woorden tasten de feiten af omdat gedacht wordt, met de voelhorens van de geest, de draden van het web te kunnen ontrafelen en raakvlakken met de feiten te ontdekken. Wel is het zo dat het beeld van de vinger op de trekker, een raakvlak is, maar wat er was vooraleer het wapen uit de zak werd gehaald, zijn gissingen en er zijn er heel wat mogelijk.

Evenwel, zoals van elke mens het aangezicht verschillend is, maar toch aangezicht is, zo is elk facet van het gebeuren verschillend maar blijft het toch een facet ervan.

Het ontbolsteren van de feiten van vóór de eerste penseeltrek op het doek van zijn ‘Champs de blé aux corbeaux’, en van dit doek af tot het overhalen van de trekker, en erna tot zijn laatste ademtocht, kan enkel vermoed worden en beschreven alsof het werkelijk zijn gebeuren ware geweest.

Schrijven is een moeilijke taak. Het begin van vele dingen in het leven.

Ugo

01-03-2012, 07:44 geschreven door Ugo d'Oorde  

Geraardsbergen (3) en slot

Mijn blogs van 25 en 27 februari over het Manneken Pis hadden tot doel, naar aanleiding van het Krakelingenfeest, een kleurrijk en ongewoon feit uit de geschiedenis van de stad Geraardsbergen, onder de aandacht te brengen.

Was het dan wel waard, dit te herdenken met niet één maar met drie blogs, wie zal het me zeggen? Vooral dan als we het even hebben, over de wijze woorden die me bereikten uit het Noorden van Nederland - iemand die mijn blog las – die ons leerde, dat toen ze er voor stonden, het hen overkwam als ‘much ado about nothing’.

En eerlijk gezegd, wat Brussel betreft is dit maar al te duidelijk, terwijl het even duidelijk is dat Geraardsbergen alles in het werk mag stellen, opdat hun beeldje het respect zou krijgen dat het verdient en, qua vaderlandse waardering en publiciteit, minstens behandeld zou worden zoals dit van Brussel, waarmee het, precies omwille van zijn geschiedenis, niet kan en mag vergeleken worden.

Geraardsbergen vindt dat zijn Manneken, al is het dan maar een beeldje, meer rechten heeft dan dit van Brussel. Want hun beeldje IS geschiedenis.

Zijn geschiedenis kennende, word ik er schijnbaar door besmet.

29-02-2012, 00:26 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik voel me goed. Ik heb een doel om naar te schrijven, dit vult mijn dagen en mijn gedachten. Er is geen leegheid meer. Ik vertel al wat ik weet, als wat ik denk te weten, als wat ik me inbeeld en niet inbeeld, wat ik wil en wat ik niet wil.

Ik kan mijn blad vullen met de woorden die ik ontvang van waar ook, die ik schift, verwerp of aanvaard. Kan pagina’s schrappen, en nieuwe pagina’s vullen, kan in mijn woorden rozen laten verwelken, kan zeggen dat ik Venus zie, dat ik Orion zoek om Sirius te vinden of omgekeerd. Ik ben volledig meester van wat ik achterlaten wil aan woorden van mij.

Heb me nimmer zo vrij – en zo goed - gevoeld.

Ontdaan van elke belemmering van wie ook - zeker van deze die nu worden uitgekraamd en als stelregel worden voorgehouden - kan ik gebeurtenissen vertellen of die er waren of niet waren. Kan ik vertellen over een avond toen het sneeuwde en ik op een receptie was waar ik dacht niet heen te gaan, en dan toch ging en ik, zoals het wellicht voorzien was, in gesprek kwam met een dame, een Mexicaanse beeldhouwster, die het had over Auguste Rodin en ik, na van haar gehoord te hebben wat ze dacht over het witmarmeren beeld in de tuin onder de sneeuw, haar zegde dat diezelfde Rodin een boek had geschreven over de gotische kathedralen, wat ze niet wist.

Ik ken nu de vrijheid dit gesprek verder te zetten, te zeggen hoe het verliep, dat ze me haar kaartje liet, of hoe het had kunnen verlopen na het kaartje, zelfs indien er helemaal geen receptie was geweest waar ik naar toe was gegaan en er dus niemand was aan wie ik vertellen kon dat Auguste Rodin een boek had geschreven, over wat ook.

En dan nog, wat ik schrijf heeft waarde voor mij, of het ook waardevol is voor zij die me lezen weet ik niet, niemand zegt het me – een iemand, en dan  nog niet de minste, eergisteren - maar mijn blog blijft bezocht worden en dit is de enige aanduiding die ik heb.

Heeft een schrijver wiens boek in de etalage ligt, zelfs als het goed verkocht wordt, enige zekerheid dat zijn boek gelezen wordt, en dan nog gelezen met de zorg die hij eraan besteed heeft om het te schrijven?

Ik schrijf alsof mijn woorden onuitroeibaar de eeuwigheid zullen ingaan. Het is dus geen schrijven met krijt op een zwart bord maar woorden geëtst in het koper die niet meer vergaan zullen. Dit is het gevoel dat ik heb als ik schrijf, achteraf weet ik genoeg dat mijn woorden zullen vergaan onder het stof of in het vuur – wat ik al eens heb gedaan tot mijn spijt - maar het kan ook, en dit hoop ik, dat ze tot lang na mij gelezen zullen worden, zoals het ook kan dat ze op zij gelegd worden, vergeten voor een tijd om dan toch eens te worden opgedolven en ontcijferd.

Echter, zelfs indien alle tekens worden verschroeid tot as, dan nog zullen de ideeën die ik rondstrooide lijk een parfum blijven hangen in de luchten omheen de aarde en opgesnoven worden, omgezet in woorden door anderen na mij die denken zullen zoals ik dacht, en mijn ideeën verkondigen zullen – zoals ik gedaan heb met de ideeën voor mij - op een wijze die meer en beter te bewaren zal zijn voor de geslachten na hen. Aldus wordt alles uitgezuiverd en gaat er niets verloren, wat ook de Ecclesiasticus moge beweren.

Er zal dus nog altijd iets overblijven van wie ik was of wilde dat ik was. Is het dan verbazend dat ik soms denken moet aan wat Ovidius schreef over zijn Metamorfosen?

28-02-2012, 00:15 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een mail: een lezer wil weten welke het oudste is, dat van Brussel of dat van ‘ons’.

Welke van beide het oudste is, heeft voor mij weinig belang, vraag me liever welke het meest historische en het meest ludieke is en dan antwoord ik zonder de minste twijfel, dat van ‘u’, mijn waarde vriend lezer uit een der destijds ‘smalle steden van Vlaenderen’. Een stad, die in 1068 als ‘allodium’[1], aangekocht van een zekere Geraard Heer van Hunneghem, door Boudewijn de VI de, graaf van Vlaanderen en Henegouwen, begiftigd werd met een keure.

Historisch is de geschiedenis van het Manneken zeker, want een leeuw, het zinnebeeld van Vlaanderen, wordt vervangen door een ‘manneken’. En ludiek is het eveneens, want het getuigt van een kwajongensachtig antwoord op de plunderingen begaan door Gentse soldeniers, een antwoord  enkel eigen aan een volk dat met zijn ‘Krakelingen’, zijn ‘Tonnekesbrand’, en vooral met ‘het drinken door de notabelen van een in wijn zwemmend visje’, en dit alles boven op de Ouden Berg, kleur en pittigheid geeft aan zijn rijk verleden.

We weten nu dat die toch wel verrassende beslissing genomen werd op 11 juli 1452, bewijs dat de Geraardsbergenaars, ondanks de zware tegenspoed waaruit ze stilaan de kop opstaken, genoeg humor hadden overgehouden om op een meer dan passende wijze, hun afkeer tegen de geweldenaars te onderlijnen door een leeuw te vervangen door een manneken en dit ventje -  na drie jaren wachten op de afwerking ervan - op te stellen boven op de Brugstraat en dit, met zijn ‘veelbetekenende’ waterstraal in de richting van Gent.

Het simpele beeldje, nu geplaatst tegen de gevel van het Stadhuis van die ‘smalle stede van Vlaenderen’ is het zinnebeeld en de bekrachtiging van een groot verleden, zo naar binnen als naar buiten. En dit heeft een grotere waarde dan eventueel het oudste van het land te zijn.

Negatief voor mij was de 900^ste verjaardag van de keure van de stad, in deze zin dat er toen, in 1968, in zeer beperkte oplage, een prachtige zilveren gedenkpenning geslagen werd; dat ik als lid van een Comité een gedenkpenning kreeg uitgeloot, en dat deze penning, die ik open en bloot op mijn bureau had liggen, op 1 januari van 2009 gestolen werd, bij een inbraak, door een snoodaard die niet weet wat dergelijke dingen kunnen betekenen. Ze zal voorzeker ondertussen al te gelde zijn gemaakt en de opbrengst verbrast.

Maar dit ter zake. Zo, mijn vriend, liever de vraag over de ouderdom niet meer te stellen, ze heeft geen zin, het ‘uwe’ heeft geschiedenis en betekenis, het getuigt van een lumineuze ingesteldheid, die vandaag ontbreekt in dit land, Of dat van Brussel een even rijke geschiedenis kent betwijfel ik.

Trouwens, om het over iets anders te hebben, omwille van de geschiedenis van het Manneken alleen al, verdient de Ronde dat de Muur behouden blijft.

Men zegge het voort.

27-02-2012, 03:55 geschreven door Ugo d'Oorde