Ik had gisteren kunnen  verder schrijven, maar ik ben spaarzaam ik wil me houden aan mijn, bij benadering, vijfhonderd woorden. Dit schijnt me een voldoende maatstaf toe én om te schrijven, én om te lezen. De ondervinding heeft me trouwens geleerd me te matigen maar je weet het, ik schrijf graag, het is het liefste wat ik doe en doen kan.

Dan ook in een oud, half volgeschreven dagboek van ‘The Economist’ noteer ik in het kort alle kleine feiten van de dag en de nacht. Sedert ik er alleen voor sta, is het een gewoonte geworden, het dagboek is een soort gezel die een afdruk bijhoudt van wat ik doe en wat ik beleef, hoe ik leef en hoe ik slaap, heel wat zet ik erin neer omdat het me pleziert het te doen. Het situeert zich dus ergens in het geniep – niemand weet er iets over - los van mijn dagelijkse blogs, maar voor mij is het een aanvulling hoe ik mijn dagen vul en in een zekere mate hoe ik ze beleef.

Is het nuttig? Wel neen, het is eerder een bezigheid, iets tussendoor, iets voor erna als ik er niet meer zal zijn en dag aan dag van een bepaald ogenblik af, vertellen zal hoe ik leefde in mijn alleen-zijn, een document voor mijn nageslacht, iets dat in meer overblijven zal van mij en van mijn laatste dagen, het zal dus ook een abrupte stop kennen, zo zie ik het. Ik zeg niet wat ik erin opteken, maar het kan van alles zijn, zelfs de keren dat ik moet opstaan in de nacht staan opgetekend, het resultaat van mijn saturatiemeter, en het aantal lezers die mijn blog bezocht hebben.

Ik dacht eraan er een spel van te maken en te ‘timen’ wat ik uur na uur gedaan heb om te weten hoeveel uren ik  verloor met niets te doen op een dag, maar zo ver ga ik nu niet.

Zo stond ik vanmorgen op om 06.10, heb ik een eerste medicament genomen met een glas appelsiensap  en ben ik begonnen aan deze blog, die traag vorderde zodat ik pas nu, om 07.30 hier aangekomen ben, 350 woorden verder.

Ik ga even stoppen nu om te ontbijten en me aan te kleden. Ik treuzel, ik lig neer op de sofa en word wakker om 09.50. Het is maar dat ik niet onmiddellijk de woorden vond om verder over  mijn doen en laten uit te weiden dat het langer duurt dan gewoonlijk.

Ondertussen kijk ik nieuwsgierig als ik ben dat er al zeven lezers naar mijn blog zijn gaan zien, de helft van wat ik ‘officieel’ verwacht. Zijn er meer het kan, alleen deze via internet worden opgeteld. Spijtig, want hoe meer lezers hoe mee vreugde bij mij, en ik heb wel een beetje vreugde nodig in mijn dagen.

 Maar de zon is er volop, ze zit bijna in het zuiden, ik moet me dus haasten want eens ik in het volle licht zit zie ik mijn scherm niet meer en moet ik de gordijnen naar beneden laten om verder te kunnen, wat zonde zou zijn, zonde van het licht dat ik afsluit, het licht dat ik broodnodig heb.

Het is nu 10.11 uur, dit zijn dus de eerste uren van mijn dag van 25 februari 2023. De uren erna zijn een toegift die ik enorm apprecieer. Zo gaat het bijna elke dag.

Vandaag aarzel ik, uitzonderlijk, om me aan te kleden. Echter niet al te lang, je weet maar nooit wie er langs komt.

26-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het bevalt me niet maar ik heb minder en minder te vertellen en wel omdat ik meer en meer zorgen heb met de toestand waarin ik verkeer en deze zorgen zetten zich vast in mijn gedachten. Mijn vertrouwen wankelt: als ik het cijfer 2027 vernoemde gisteren was dit zuiver oogverblinding, zoals ik er nu voorsta is zelfs het einde van 2023 halen onwaarschijnlijk.

Dit is dan mijn morose inleiding op wat morgen, 25 februari, verschijnen zal. Nu beperkt zich mijn leefwereld, durf ik het zeggen, tot de beweging van de vier – er zijn er niet meer - koolmeesjes in de tuin. Ik overdrijf hiermee natuurlijk, maar buiten het bezoek van vrienden in lijve of telefonisch gebeurt er niet veel en, zolang mijn blog niet geschreven staat aarzel ik om de wereld van Nooteboom te betreden.

Arme man, zul je misschien zeggen, maar dat ben ik nu juist niet, omgeven door mijn beperkingen te zijn wie ik ben en te denken wat ik denk voel ik me, ondanks alle pijnen en alle leed, voldoende goed om mijn inspanning van elke dag vol te houden tot spijt van wie me benijden zou.

Want ik ken het geluk, het grote geluk verliefd te zijn op het woord van elke dag of het nu hel gekleurd is of dof en zwak, het is de daad, het schrijven, dat me recht houdt. Ik schreef dit reeds honderd maal, je kunt er dus niet meer aan twijfelen, en dan denk ik telkens aan wie ik ook al dikwijls vermeld heb: T.S. Eliot: ‘For us there is only the trying, the rest is not our business’, waarmee ik het eigenlijk niet volledig eens ben, want ik tracht altijd ‘the trying’ maximaal uit te voeren en dit blijkt niet uit de woorden van Eliot, tenware het eronder verstaan was.

Ik wil in deze geschriften zo eerlijk mogelijk optreden, zeggen hoe mijn gedachtewereld bevolkt is, hoe ik er in rondloop of erin ronddwaal, dit is de zin van mijn schrijven. Ben ik er volledig naast, is mijn toestand niet zoals ik meen dat hij is, des te beter, maar zekerheid hierover heb ik niet en het is de donkerte erin die het haalt vandaag.

Hopelijk klaart het op, de beweging van de meesjes omheen de zaadbollen, hoe ze er hangen ondersteboven zou me moeten opmonteren, zou me moeten zeggen dat zo lang er leven is er geen nood is om alles zwart te zien, zelfs als het zo zou zijn, wil ik genieten van er te zijn, genieten van het licht en weten dat de natuur in beweging komt, weten dat het lente wordt en dat binnen korte tijd de rozelaar in bloei zal staan. Of ik er dan nog ben of niet, hij zal er niet door gehinderd worden, hij zal er niet minder mooi om bloeien, neen, hij zal doen wat hij hoeft te doen.

Ikzelf zal de rozelaar misschien volgen en openbloeien. Misschien voor de zoveelste keer, maar dit maal in prachtige, nog nimmer geschreven woorden, niet ‘à la musique de Arve Pärt’ maar gekroond met palm en laurier, met voluten en waarom niet, met marentak.

Zekerheid en onzekerheid die beide van het leven zijn in woorden neergezet.

25-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De appel- en appelsienpitten die ik plantte in vochtige aarde doen het goed, met dien verstande dat een van de blaadjes van de appelsienplant aangetast wordt door een of ander onzichtbaar diertje. Ik heb het blaadje moeten wegknippen.

Mijn bedoeling is niet van appelsienbomen te beginnen  kweken, het gaat er enkel om de verwachte verwondering die ik verwek bij mij – veel meer heb ik niet meer te doen - en tezelfdertijd vast te stellen de kracht die er steekt in elk pitje dat verloren gaat.

Ik zou nu kunnen vragen dat elk van ons enkele van zijn pitjes, welke ook, zou  gaan uitplanten in wat aarde om die later uit te zetten in de tuin.

En dan wat, zul je me zeggen. Wel niets, het is me er enkel om doen bij jou te bereiken wat mijn kleinzoon, Anthony, bij mij bereikte, hij besmette me. Men is inderdaad nooit te oud om te leren en dan vooral in de omgeving van de kleine dingen des levens die soms groot uitvallen.

Nu zo ver ben ik nog niet, maar stel je voor, kleine dingen die dan,  gezien in hun perspectief, groot uitvallen. Ik denk eraan, zoals ik aan vele dingen denk, ik zou er een bonsai boom van kunnen maken als ik er maar genoeg aandacht voor over houd en, er nog voldoende tijd voor zou zijn want, de dagen zijn te kort, de uren schieten voorbij. En ook je moet er een oosterling voor zijn, of dan toch oosters gaan denken waarbij de tijd geen rol speelt, niet vernoemd wordt. Het is de bonsai die alle aandacht krijgt, dag aan dag bekeken en bekeurd wordt met de schaar in de hand om de groei ervan te kortwieken. In feite is het een gevecht tegen de natuur in, de wetten van de natuur die ik gebruik om tot groei te komen en deze groei daarna te fnuiken. Wat oneerlijk is, zoals het in mijn ogen oneerlijk is planten te laten groeien/leven in a green bottle terrarium, volledig afgesloten van de buitenlucht.

Het is een dergelijke terrarium dat ik ten geschenke kreeg en nu midden op de tafel in de eetkamer staat opgesteld, ik er zorg voor dragend dat de glazen fles regelmatig een andere lichtinval krijgt, meer hoeft er schijnbaar niet.

Ik wacht dus af en hoe mijn plantjes in de woonkamer het gaan doen en hoe de plantjes in de gesloten glazen kolf het gaan doen en dit op mijn leeftijd, naast het vele andere dat ik nog te verrichten heb; Ik zal het maar niet vernoemen want anders zul je over mij vertellen dat ik hoop honderd jaar te worden.

Wat een verkeerde gissing zou zijn, alhoewel, het zou me ‘misschien’ niet misstaan: het schrijven van blogs tot einde 2027.

Kakushika Hokusai (1760-1849) wist het ook dat hij pas dan echt zou kunnen tekenen!

24-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De morgen is een opstaan uit het droomgebied van de nacht, om in het vroege licht de dingen te zien en te weten dat je terug levend bent en, levend zijnde, je te bewijzen hebt dat ook je geest terug is opgestaan als je neerzit en dankbaar bent dat je schrijven kunt.

Het is maar dat je ‘533, een dagenboek’ van  Cees Nooteboom aan het herlezen bent en dat je hem nog eens, in de marge van je dagen, meeneemt met jou als je je beweegt in het huis. Hij is er als een vriend die je gezelschap houdt en samen met de muziek van Klara je eenzaamheid opvult, zelfs als je hem niet leest zal hij er zijn. Je zult de dingen anders zien, minder de noodzaak iets te moeten doen, meer de vreugde het te mogen, het te kunnen doen.

Het is maar dat je anders denken/werken zult, daarom niet wijzer, maar met een grotere nauwgezetheid je woorden zoeken zult, omdat je voelt of meent te voelen dat hij van uit zijn woorden in het boek letten zal op wat je schrijft en vooral hoe je het schrijft.

Het is maar dat je terugblikt, zoals hij het doet, op wat je achterlaat van je dagen dat een warm aanvoelende bol wol werd, opgerold door de hand van moeder, waarvan je als kind, als jonge man, de streng hebt opgehouden met je beide armen gestrekt. De bol wol die je in de handen houdt, de draad ervan de dagen zijnde, het voorbije van je leven zijnde: herinneringen, die nu voor een laatste maal dag aan dag worden afgerold, tot er niets meer resten zal om over na te denken.

Het is maar dat je hier al een tijd aan begonnen bent, al lijkt het er niet op.

Het is maar dat je gelezen wordt door kenners met een rijke bibliotheek aan boeken en documenten die je graag helpen willen om aan te scherpen wat er al geschreven staat; je hen dankbaar bent.

Het is maar dat uit al deze ‘maars’ de idee is ontstaan dat het doen van je uiterste best, niet voldoende is, dat het altijd nog beter kan, dat het altijd het bestaande overstijgen moet, anders ingekleurd moet worden voorgesteld, uitgediept tot op het bot, wat heel moeilijk te bereiken valt.

Het is maar dat je het schrijft opdat geweten zou zijn dat je, ondanks al je onvolmaaktheden, je toch blijft verder gaan, én met het lezen van Nooteboom én met te trachten de kwaliteit van zijn woorden te benaderen, maar zeker niet hem te overstijgen.

Het is maar dat het niet fair zou zijn als ik dit betrachten zou.

Het is maar, dat de ene dag niet de andere is, dat je niet wijken wilt en dat je hoopt dat men je hierbij tegemoet zal komen en men  je blijven lezen zal.

Het is maar dat de dag die zich opent tot nu toe altijd raad heeft gebracht, dat het amper morgen is, dat je de voormiddag nog hebt en dat ook de namiddag soms verheldering is, vooral dan naar de avond toe en de cirkel zich sluit op de nacht.

Het is maar dat het woord je meester is en dat je dag erop is afgesteld.

23-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik hoop elke avond als ik slapen ga dat de ‘nacht-Muze’ me zal vertellen wat ik de volgende morgen schrijven moet of kan. Soms gebeurt het - meer of minder dan soms niet - maar ik hoop het toch en blijf het hopen. Het is telkens een poging om de dageraad voor te zijn en om klaar te komen vóór het licht. Een ‘truc’ eigenlijk zoals  er zovele zijn om te bereiken wat je bereiken wilt.

En dan stel ik me de vraag, als jullie slapen gaan, zijn  jullie ook  benieuwd met wat ik de volgende morgen, voor de dag er is, ga verschijnen, of is het niet de minste zorg te weten of ik er nog zal zijn of niet? Is er bij jullie en bij mij eenzelfde gedachte wat betreft de prestatie die wordt afgeleverd?

Of hoe bestaan we, welke gewoontes hebben we aangenomen en welke momenten zijn er in ons dagelijks bestaan die boven de andere uitsteken of, zijn er helemaal geen, is alles je eender en koester je geen verrassingen meer, zeker niet de blog van mij?

En ik die maar verder ga zonder om te zien, welke ook het antwoord op mijn vragen zou zijn; stoïsch verder ga met mijn woorden, alsof deze een eigen leven kennen zouden en alleen tot doel hebben er te staan, samen met het licht  als de dag zich opent.

Nuchter als ik zijn wil is het op deze wijze dat ik mijn woorden toevertrouw aan het internet; van het ogenblik dat ze er staan ben ik ervan verlost voor enkele uren, langer niet want onmiddellijk bijna dringt zich een identieke vraag op, een  vraag die opnieuw zijn antwoord zoeken moet.

Ik had dit niet voorzien als ik, aangespoord door het voorbeeld van José Saramago met mijn bloghistorie ben begonnen in mei van het jaar 2010, een tijdje al die nodig was opdat het een gewoonte worden zou voor mij.

Eigenlijk is het dagelijkse ervan er te veel aan, maar het is ook omwille van het dagelijkse ritme ervan dat ik heb kunnen volharden en wellicht jullie ook. Er is de grote zekerheid dat ik er zal staan de volgende morgen.

Mijn toestand zijnde wat hij is, zijnde hoe ik me voel en hoe ik vaststellen kan nu ik er een saturatiemeter op na houd, hoe het gesteld is met mijn hart, is die zekerheid afgezwakt.

Weliswaar, ik ga verder en blijf nog altijd verder gaan, tot ik zijn zal waar er niet meer geschreven wordt, eventueel zelfs niet meer nagedacht.

Het is maar dat ik jullie verwittigen wou, zoals ik me verwittigd voel. Ik heb nochtans nog heel wat te doen. Dit is de sfeer in mij die ik meedraag: ik hoop dat een van mijn kinderen, klein-of achterkleinkinderen, het aanvoelen zal - zoals Stefan Hertmans het aanvoelde met het dagboek van zijn grootvader in de handen - om van mijn geschriften een zaak te maken, op welke wijze ook het gebeuren moge, hij of zij krijgt mijn zegen.

22-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Laat me toe te dromen, waarde lezer, laat me toe te denken dat ik in volle kracht ben opgestaan en in volle kracht aan het werk ben gegaan, ongeacht, dit of dat, maar gericht op één duidelijk punt te slagen in al wat ik onderneem, om te beginnen in het afwerken van deze blog van, zegge 500 woorden.

Dat de muze me helpe zoals ze het gedaan heeft de vele dagen al van mijn leven, waarom dan vandaag niet?

Maar ik heb het gevoel dat het vandaag niet mijn dag is, er hangt een wolk van droefheid over mij, een niet te verklaren wolk, mijn ‘ik’ geconfronteerd met mijn ander ‘ik’ die tegen elkaar op botsen en me brengen in een toestand van neerslachtigheid die ik in lang niet meer kende, die ik misschien zoals nu nog nooit gekend heb, omdat het niet alleen dat gevoel is van  neerslachtigheid maar tevens van machteloosheid, ik kan me er niet over zetten de wolk blijft hangen wat ik ook denk of doe, ze is er en ze blijft er. Het is zelfs alsof ik ze niet kwijt wil, alsof ik ze nog grijzer, nog donkerder wens, alsof ik me erin onderdompelen wil.

Waarom schrijf ik dit, waarom voel ik het zo? Terwijl de ganse voormiddag op ‘Klara’ – deze van 20 februari - de mooiste opera-aria’s die er ooit geschreven werden te horen zijn, gezongen door de mooiste stemmen, sommige ervan verdiepen mijn gevoelens tot vochtige ogen, getroffen als ik ben door de ontroerende schoonheid ervan. Hoe gevoelig ik gebleven ben, kinderlijk gevoelig, waar ga ik heen?

Weliswaar de dag is nog vroeg, hij zal zich ontrollen over mij. Ik zal gaan neerliggen en de ogen sluiten en ver weggaan naar tijden van vroeger en van dichterbij, om in te slapen en gelouterd op te staan en, verder te gaan met leven, zoals ik het gewoon ben geworden nu ik er alleen voorsta.

Vooral dan, alleen in het schrijven, alleen in het bedenken want

Ik lees te weinig, mijn geest is afgewezen op zich zelf, op wat hij vermag te vinden met de hulp van mijn Muze als ik er een hebben zou die bereid is me te helpen.

Nu de Muze is een overblijfsel van de tijd van Dante die het doorgaf, onder meer aan Claudio Monteverdi (1567-1643) die  het verwerkte in zijn ‘Orpheus & Euredice’.

Is hij het die schuld heeft aan mijn neerslachtigheid, mijn zwaarmoedigheid, omdat ik Monterverdi, heel de tijd van zijn opera, gisteren gevolgd heb op TV?

Het verhaal van hem weinig geloofwaardig zou je denken in de wereld van  nu, maar wat dan denken van het succes van Harry Potter, is er hier, wat de geloofwaardigheid betreft, een andere verklaring voor?

Ik geef me bloot. Ik heb die gewoonte als ik schrijven ga. Ik neem geen blad voor de mond. Jullie mogen weten hoe ik me voel en hoe ik tracht die gevoelens te bedwingen of af te leiden in een aanvaardbare richting. Dan toch voor de tijd van het schrijven zelf.

Wat daarna komt houd ik liever voor mij.

21-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zoals het voorspeld was door een jonge vrouw die totaal onverwacht mijn linkerhand vastnam even met haar vingers over de lijnen ervan liep - het was in Fucine  een dorp in Noord-Italië, op de weg naar de Bernina-pas – en me zegde dat ik iemand was die het woord lief had. Ik vond het een speelsheid toen.

Als ik zie waar ik nu sta, dan vertelde ze me iets waar ik vandaag aan het ten onder gaan ben. Want het is zo, het woord heerst over me en ik laat begaan, ik verzet me niet en wat erger is, ik volhard erin.

Maanden geleden of is het al een jaar, of is het elke dag was en ben ik nog altijd bezorgd om wat er ooit gebeuren zal met al deze geschriften, of deze een literaire waarde hebben  en of ik niet trachten moet ze te vereeuwigen of tenminste een poging doen om ze met zekerheid te bewaren voor de geslachten na mij.

Ik denk niu aan Cees Nooteboom en zijn ‘533 Een dagendagboek’ dat ik las, uitgegeven met enorm veel zorg in 2016 door de Bezige Bij. Ik zie me wel niet als een Nooteboom, maar ik meen toch te weten dat ik in de loop van de jaren enkele literair-waardige blogs geschreven heb. Moet ik die laten vergaan tot stof negerend al de moeite die het me dag aan dag gekost heeft om deze te schrijven en, heb ik nog voldoende tijd om mijn blogs vanaf mei 2010 tot op heden te overlopen en er de beste uit te kiezen en op te kuisen/aan te passen waar nodig is?

Kan ik het aan? Kan ik het aan? Ten eerste, de duizenden die er zijn te herleiden tot een paar honderd en de overige te laten vallen alsof ze nooit bestonden en, ten tweede de moed opbrengen eraan te beginnen en te volharden tot het einde en, ten derde vast te stellen dat geen enkele uitgever ze willen zal om ze uit te geven in een boekvorm, die de woorden van Nooteboom gekregen hebben?

Ik ken wel iemand die me wekelijks tweemaal bezoekt om me te verzorgen zoals het hoort en die, als ik het hem vertel me aansporen zal om het te doen en niet alleen aansporen maar ook aandringen om vol te houden door me bij elk bezoek te vragen hoe het er mee staat en waar ik al aangekomen ben.

Het is een beslissing die ik nu te nemen heb, vandaag en niet morgen want morgen is het te laat, misschien is het zelfs nu al te laat en heeft het geen zin eraan te beginnen.

Het boek van Nooteboom beslaat, ruw geschat 80.000 woorden, ik moet die kunnen halen, beginnende met mijn allereerste, deze van  mei 2010. Ik moet ze niet dateren, enkel nummeren. Ik moet ze ook geen titel meegeven, het zijn kronieken van een kleine man die meent grote dingen te hebben geschreven.

Ik laat die man in zijn geloof, ik noem hem Ugo Carl d’Oorde, een naam die beter klinkt dan Karel Lodewijk Mortier.

Ik zou er onmiddellijk kunnen aan beginnen nu mijn blog voor 20 februari geschreven staat en ingelogd.

Of is het maar een fantasie van de dromer die ik ben, maar dan toch ‘una quasi fantasia’ zoals Beethoven er een sonate over componeerde.

Ik droomde even of, was het geen droom?

20-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde