Hij dacht aan Zhivago vandaag die binnentreedt in de ruime werkkamer van Varykino en door het wijde raam geconfronteerd wordt met de oneindigheid van het landschap en neer zitten wil aan de grote schrijftafel om er het boek te schrijven waaraan hij zijn ganse leven werken zou.

Het moet een groot gevoel zijn een boek te schrijven, een boek te voelen groeien in zich en te zien groeien in de stapels pagina’s naast zich. Een boek over het leven, een boek over de kleine dingen van het leven, van wat het zaad van God kan zijn.

De boeken in zijn kamer vormen een gordijn dat hem afschermt van de wereld. Hij weet echter, en elke dag wordt hij ermee geconfronteerd, dat hij te weinig las en te weinig leefde opdat hij zich nog veiliger voelen zou in die wereld van boeken, die hij dan aanvullen zou met gebeurtenissen uit zijn jeugd, en kleuren met de echo’s uit zijn volwassenheid die zijn nu-wereld uitmaken.

Toch zijn er ook elementen die dieper zijn doorgedrongen en die hij afzonderlijk citeren wil, namelijk de Bijbel die hij na zijn ontmoeting met het werk van Velikovsky op een totaal andere wijze is gaan lezen, ook Lao Tseu, ook het evangelie van Thomas en andere werken nog, golfbewegingen op het watervlak, met licht gemengd.

Maar de vraag die hij zich stelt en blijft stellen is dit alles wel toereikend opdat hij iets te zeggen zou hebben dat meer is dan een herhalen van wat al opgetekend ligt. Want daar komt het op neer, iets te zeggen hebben dat méér is, iets waar anderen zich aan optrekken kunnen.

Zijn deze korte gedachten, verspreid onder Blog-vorm wel toereikend opdat hij iets zou gezegd hebben op een wijze en in een vorm die een opening biedt naar nieuwe horizonten.

11-12-2011, 00:14 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoog moeten we niet oplopen met de maatregelen die genomen werden op de Europese top van 8 december. Alsof de staatsuitgaven niet liefst altijd in evenwicht moeten zijn met de inkomsten. Alsof er niet zou moeten gestreefd worden naar een overschot in tijden van groei en economische welvaart om reserves aan te leggen voor de magere jaren die er kunnen opvolgen en waarin een budgettair deficit noodzakelijk kan geacht worden.

Maar wat hebben de vooropgestelde maatregelen te maken met de huidige problemen van Griekenland (Staatsschuld, 165% van BBP), van Italië (121%), van Ierland (109%), van België (94%). Zullen de genomen maatregelen ook maar iets wijzigen aan de op heden bestaande toestand?

Geblaat van schapen noem ik dit, hopende me te vergissen, maar wetende dat er andere, meer doeltreffende en meer ‘kostelijke’ maatregelen zullen genomen moeten worden.

Nu ik heb er mijn oordeel over gegeven, heb zelfs een geste gedaan om te zoeken naar andere maatregelen om uit het slop te geraken, Ik weet dat deze niet perfect zijn, maar ze zouden ingrijpende gevolgen hebben én voor de banken, én voor de koers van de staatsobligaties, én Signor Draghi die niet meer zou moeten lastig gevallen worden om tussen te komen - wat hij niet graag doet en terecht - op de markt van de ‘bedreigde’ overheidsfondsen.

De kostprijs van het gesuggereerde zal zeker lager liggen dan wat het kosten zou als we geconfronteerd zouden worden met een economische en financiële catastrofe.

Ondertussen wordt er al gedacht aan het oprichten van een E.M.F. (Europees I.M.F.) en van een European collective redemption fund.

Guy Verhofstadt en Philippe De Backer spreken zelfs van de oprichting van een Europees Schuldagenschap en een Europese obligatie markt[1] - waar ik het ook over had maar in andere bewoordingen - er wordt dus ook gedacht in de, voor mij althans, goede richting.


IK had nochtans gezworen niets meer te zeggen over de Euro - ik had aan een andere Blog gedacht - maar het is sterker dan mezelf, de resten van een beroepsmisvorming noemt men dit. 

10-12-2011, 00:35 geschreven door Ugo d'Oorde  

In het bos wist hij dat de bomen hem aankeken, dat ze voelden dat hij een boom-man was, iemand die hen waardeerde voor wat ze waren: beuken, eiken, dennen, berken. Wisten dat hij de geur kende van de aarde, de geur van rottende blaren in het kreupelhout, de geur van water en dat hij hun ganse cyclus volgde: openbarsten en bloeien, bevrucht worden en als vrucht een potentieel nieuw beginnen. En het licht vandaag zo teer, zo schraalblauw,  als geschrokken, doorheen de takken en de takken bewegend tegen elkaar, met kleine rukken, alsof het fezelen was in woorden. En zijn geest sprak tot de geest van de bomen.

Zo meende hij dat over over poëzie kon geschreven worden, dat deze begint daar waar het onnoembare begint; dat poëzie, dat kunst ontstaat bij wat verzwegen wordt. Het magische contact met het verbazende wordt een gesprek van inhoud tot begrijpen en we horen wat niet gezegd werd en we zien wat niet geschilderd staat.

En schrijft Okakura Kakuzo in dat eenvoudig, dun boekje: Le Livre du Thé[1].

’Onze geest is het doek waarop de kunstenaar zijn kleuren aanbrengt; de tinten zijn onze emoties en het clair-obscuur wordt gemaakt van onze vreugde, de schaduw van onze droefheid. En het kunstwerk groeit in ons en wij groeien in het kunstwerk.

Velen zullen dit boekje nooit lezen. Maar bij hem staat het tussen de boeken die hij koestert. Het verwijdert hem van hen die het niet lazen, althans wat deze aangehaalde zin over kunst betreft. En hij herhaalt dat hij in deze wereld een gerichtheid wil die positief is, en zin en betekenis moet geven aan zijn leven dat nu al lang genoeg een twijfelgeval is geweest. Hij weet ook dat creatief zijn een uitweg is voor de mens hier op aarde en dit is evenveel, zo niet meer, dan ‘ bemin je naaste als jezelf ‘, wat utopisch is.

Creatief zijn en je hart gebruiken in je omgang met anderen dit is het noodzakelijke en haalbare gebod voor ons, mens in wording.

09-12-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat over de Onbevlekte Ontvangenis, hoe is dit te begrijpen?

Ik consulteer le Dictionnaire de Théologie van l’Abbé Bergier, van 1792 weliswaar, maar wat waar was op theologisch gebied in de XVIIIde eeuw moet ook nog waar zijn op heden. Het is een tekst die ik al enkele malen heb opgezocht om er te lezen onder ‘Conception Immaculée de la Sainte Vierge’:

Le sentiment commun des Théologiens Catholiques est que la sainte Vierge Marie, Mère de Dieu, a été préservée du péché originel, lorsqu’elle a été conçue dans le sein de sa Mère.

Wat kan ik er meer over zeggen dan dat ik dacht dat Maria bevrucht was geweest, hetzij door de Engel Gabriel, hetzij door de Heilige Geest, maar heb nimmer gedacht aan haar vrij uitgaan van de erfzonde bij haar conceptie in de buik van haar moeder. 

Ik ga ook graag te rade bij Boris Pasternak die in zijn Dokter Zhivago onomwonden verklaart dat elke bevruchting een onbevlekte ontvangenis is. En dit wil ik ervan onthouden, het is vandaag het feest van alle vrouwen die kinderen hebben gebaard.

En wat ik op een vorige dag heb gezegd over de tekst uit het boek Wijsheid, die in de Mis van 8 december wordt gelezen, herhaal ik hier graag. Hij komt uit mijn missaal (Latijn-Frans) die ik voor 50 BF heb gekocht destijds, op de Sint-Jacobsmarkt:

Le Seigneur m’a possédée au commencement  de ses voies, avant de faire quoi que ce soit, dès le principe. J’ai été établie dès l’éternité, et dès les temps anciens, avant que la terre fut créée…

Er staat wel duidelijk ‘Dominus possedit me in initio viarum suarum, de Heer bezat me in het begin van zijn wegen… alvorens de aarde geschapen werd. En zegt mijn missaal: L’Eglise applique à Marie ce que Salomon dit de la Sagesse, la Vierge est la mère du Verbe qui est la Sagesse du Père.

Is er een mooiere tekst te lezen op 8 december?

En wie het verhaal van Maria lezen wil in de Koran kan dit vinden in Soerat XIX. Maar dit is voor later.

08-12-2011, 04:26 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij wil een leven dat positief gericht is. Dit is een absolute noodzaak wil hij de tijd die hem nog rest – als het nog jaren zijn des te beter - beleven op een wijze zoals hij het altijd heeft beoogd: creatief zijn, het werk van de geest. Creatief zijn is zijn binding met de eeuwigheid.

En de roep naar dit eeuwige dat we in ons dragen is de voedingsbodem voor ons bestaan: de creatieve krachten halen we uit de onverzadigbare creatieve eigenheid van het Universum dat ons omkleedt. Creatief zijn is een kosmische aangelegenheid.

*

Dat Frau Merkel niet akkoord gaat met de interventies van de ECB in de markt van de overheidsobligaties kan ik begrijpen, want wat gebeurt er op de vervaldag van de obligaties in de portefeuille van de ECB? Maar haar voorstel te komen tot de strenge toepassing van de 3% regel is wat zand strooien in de ogen van de niet-Europeërs.

Het is zoals de Belgen, waar Europa minstens het afschaffen van de index-regel verwachtte, verwachten de niet-Europeërs krachtige maatregelen die onmiddellijk ingaan, maatregelen die getuigen van creativiteit.

Met haar voorstel iets te doen voor wat de verre toekomst betreft, bewijst ze enkel haar onvermogen om iets te doen ter oplossing van de problemen, tot stand gekomen door de schuldencrisis van sommige landen van de Eurozone. En als ik er het verslag van de ING – zonder Euro 10% armer[1] - bij betrek dan zal er heel wat meer nodig zijn om te overtuigen.

Anderen dan Frau Merkel zullen moeten tonen dat ze creatief zijn.

07-12-2011, 08:02 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik zal wellicht haar boek niet kopen maar toch verheugde het me van Marie Depussé te vernemen:

Qu’elle a écrit son livre comme pour laisser une trace. Une sorte de testament. L’éternité, on n’y peut rien, mais l’immortalité il faut s’en occuper.[1]

Heb hier niets aan toe te voegen, de eeuwigheid ligt open voor ons, maar aan de onsterfelijkheid kunnen we iets doen.

Ik schrijf mijn Blog omdat er nog iets overblijven zou van de persoon die ik geweest ben. Wat woorden die nog een tijdje gelezen zullen worden, wat tekeningen die nog wat aan de muren zullen blijven. Grotere illusies heb ik niet. Een boek de dag van vandaag heeft niet veel vooruitzichten, het wordt overspoeld door de massas boeken die er aankomen. Een normale vloed is nog geen onoverkomelijk iets, maar een stortvloed van boeken, zoals ik de indruk heb dat er nu nieuwe boeken op de markt verschijnen is een tsunami.

En toch, onsterfelijkheid is het deel van Les Mémoires d’Outre-tombe, van Ulysses, van de Divina Commedia, van Don Quichotte, en deze onsterfelijkheid valt terug op de schrijver van het werk. Al zal het wel nooit zijn hoofddoel geweest zijn, al schrijvende zal hij er toch aan gedacht hebben.

Ovidius was overtuigd van de onsterfelijkeid van zijn Metamorfosen die, wat er ook gebeuren mocht, voor eeuwig zijn naam zouden meenemen in de tijd. En Dante wist dat hij, op dat gebied, Ovidius zou overtreffen.

En als het niet is om den brode, waarom schrijven we, waarom zijn we bezeten door het schrijven, door het aaneenreigen van woorden die een betekenis dragen. Pogende al wat er ooit geschreven werd te overtreffen.

Elk schrijven is een betrachten om beter te doen, om ooit iets te zeggen wat nog nooit gezegd is geweest, iets na te laten voor de tijd dat voor jou alle boeken afgesloten zijn. Draai en keer het maar zoals je wilt, l’immortalité il faut s’en occuper.

06-12-2011, 14:32 geschreven door Ugo d'Oorde  

Tussen het pak LP’s dat teveel plaats innam – hij wil die verhuizen naar de zolder - tussen zijn boeken, Schubert’s opus 959, een pianosonate met Christoph Eichenbach, een LP die hij lange tijd geleden ten geschenke had gekregen van Guy O., een vriend, die op de cover ervan een dedicatie geschreven had: to the man with the esoteric talk.

Waarom Guy dit toen had geschreven wist hij niet, wellicht omdat hij over dingen sprak waar anderen het nooit over hadden. Maar het was naar aanleiding van een recital in de stad, met een Russische pianist waarvan hij zich de naam niet meer herinnerde. En zittend naast Guy, toen het andante kwam schoten plots zijn ogen vol tranen. Waarom wist hij niet, of wist hij maar al te goed want zo iets gebeurde maar al te vaak, maar toen hij even later de tranen wegveegde zag hij dat ook Guy, in een zelfde mate geroerd was geweest. Achteraf waren ze een glas gaan drinken in een bar - de plaats to be in die tijd, waar hij ooit een kort gesprek had gehad over ‘De val van Icarus’, het schilderij van Brueghel, met niemand minder dan Hugo Claus - en waar hij diezelfde avond of nacht geschaakt had met een jonge dame, een vriendin van Guy.

Het leven is een aaneenschakeling van kleine gebeurtenissen die grote gevolgen kunnen hebben, niet te voorziene gevolgen kunnen hebben en die schaakpartij had gevolgen want enkele tijd later bezocht hij met haar de floralieën en deelde hij met haar het bed.

Maar het was dit niet dat hij nu vertellen wou. Hij wou enkel zeggen dat je, op een bepaald ogenblik in je leven, op een bepaalde plaats, verkerend in een bepaalde emotionele toestand, een blik ontmoet, een lach, een mond om te kussen en dat je zes maand later, of een jaar later gehuwd bent met die blik en die lippen, voor het leven.

Dit gebeurde nu precies niet met die schakende dame, maar het gebeurt elke dag, elk ogenblik dat een huwelijk op deze wijze tot stand komt. Maar ook hierover vertelt hij niet verder. Maar je hebt je appartement in de stad, een klein ingesloten ding en op een dag, op een morgen neem je de trein naar de hoofdstad en op die trein heeft een reiziger voor jou, een dagblad achtergelaten op de plaats waar je gaat neerzitten en op het ogenblik dat je het opneemt valt je oog op een openbare verkoop van een oude hoeve in je geboortestreek en het gebeurt dat je zes maanden later eigenaar geworden bent van die hoeve én met een grote open haard én met een zware Luikse bollenkast, én met een schuur met ploeg en kar en wanmolen, zaken die de vorige eigenaar ter plaatse heeft achtergelaten.

En het gebeurt ook, en dit is misschien een achterlaten te veel geweest – of een ruggensteun van het lot - dat onderaan in die kast, juist boven de bollen waar de kast op steunt een vooruitstekende rand is, waarvan je op een dwaas ogenblik vaststelt dat het een schuif is, een geheime bergplaats, waar je tot je verbazing een boek ontdekt met zwart couvert en je leest: Fabre-d’Olivet, ‘La Langue Hébraïque restituée’, Delphica. L’Age d’Homme[1].

Er zijn boeken en boeken, en boeken over boeken maar die dag, staande voor die kast, heeft hij het boek geopend en is hij beginnen bladeren. En dit werd een ontmoeting, niet met een vriend of een vrouw maar een ontmoeting met een boek, een boek dat in zekere mate zijn leven veranderen zou in die zin dat het hem een andere kijk zou geven op het ontstaan van het Universum.

Hoe leest men een boek dat geen roman, geen levensverhaal is; hoe wordt men geleid doorheen een boek dat je overhoop haalt geschreven door een subtiele en sublieme geest, bijna tweehonderd jaar geleden.

En je leest het bereshit bara elohim, je leest het ‘in den beginne schiep God’, de eerste woorden van Genesis, van de eerste tien hoofdstukken van Genesis, ook nog de Kosmogonie van Mozes genaamd, in een totaal nieuwe vertaling uit het Hebreeuws.

Deze versie was intrigerend voor hem. Hij kon wel niet oordelen over de preciesheid van Fabres vertaling maar het verwonderde hem, in deze vertaling van het begin van de XIXde eeuw, elementen te vinden die dicht aansloten bij de Big Bang-theorie, en hem daarenboven steunde in zijn geloof dat alles uit het Woord herkomstig was.

Het was niet de vertaling als dusdanig die hem interesseerde maar wel de vraag die onvermijdelijk gesteld moet worden, wat was er vóór de Big Bang, wat was er vóór het ontstaan van het Universum?

Fabre-d’Olivet heeft geen nood aan een antwoord op deze vraag maar merkwaardig is wel dat we in zijn vertaling lezen dat het scheppingswerk zich in allereerste instantie situeerde in de geest van Elohim waarbij deze begint met het opmaken van een soort van blauwdruk van wat hij denkt te doen om dan, de ‘zevende dag’ en niet vroeger, uit te voeren wat hij gepland had.

Lezen we trouwens niet in de Willibrordus-bijbel: Op de zevende dag bracht God het werk dat hij verricht(!) had tot voltooiing.(Genesis 2, 2). Volgens Fabre d’Olivet – en later zou hij de bevestiging hiervan lezen bij Paul Nothomb - heeft Elohim ‘zes dagen’ lang over alles nagedacht en heeft hij de schepping pas de ‘zevende dag’ in gang gezet.

Gezien, maar dit voegt hij, Ugo, eraan toe, de schepping van het Universum nog steeds aan gang is, loopt deze zevende dag nog altijd door. Met dien verstande dat Elohim zich heeft teruggetrokken omdat, eens het startsein gegeven, elke tussenkomst van Hem, elke bijsturing van Hem, overbodig werd: het Alfa-punt van het Universum doorlopend in een lang gerekte evolutie naar het Omega-punt dat door Hem, in potentie al bereikt is.

Als Ugo zich de vraag stelt wat er was vóór de Big Bang dan is er maar een antwoord dat hij halen kan uit het werk van Fabre, dat er, van in den beginne een Universum in potentie was, zijnde de ‘blauwdruk’ van Elohim - zoals ook in potentie aanwezig zijn, de gebeurtenissen die zijn leven zullen uitmaken in de dagen die komen.

En hij weet deze visie bevestigd door Prigogine die in een interview verklaarde:

‘Pour moi, la transition entre le pré-univers et l’univers est avant tout un problème de passage du vide, qui contient déjà des particules en puissance, à des particules réelles’[2].

Of, de overgang tussen het pre-Universum en het Universum van nu, is voor alles, het probleem van de overgang van de leegte, die reeds potentiële deeltjes bevat, naar reële deeltjes.

Er zou dus, als hij Prigogine volgt geen schepping hebben plaatsgehad, enkel een overgang van een Universum in potentie, de blauwdruk van Elohim, - Prigogine noemt dit le vide(potentiel) - naar het reële Universum.

Hijzelf kan hierbij nog bedenken dat in een fractie van tijd vóór de Big Bang (die nog geen tijd was), onwrikbaar, alle verwevenheden, alle evolutieprocessen, alle wetten, onveranderbaar, in deze blauwdruk aanwezig waren en dat het Universum voor eens en voor altijd ontstaan moet zijn op het ogenblik van de bevruchting - of was het een zelf-bevruchting - waarbij het Woord, zich voor het eerst openlijk gemanifesteerd heeft.

Hoort dit nu wel thuis in het boek dat hij schrijven wil. Hij denkt het. Het verhaal maakt deel uit van zijn ‘ontdekkingen van boeken’ die hij gedaan heeft, van de spirituele, religieuze weg die hij bewandeld heeft, veel meer dan het verhaal van gebeurtenissen uit zijn leven. Zo ervaart hij het toch.

05-12-2011, 00:43 geschreven door Ugo d'Oorde