En alles in deze dagen vloeit naar eenzelfde begrip toe. Op de markt in de schaduw van de Sint-Jacobskerk, waar hij vorige zaterdag rondliep, had hij een boek gekocht dat nog amper samenhield, en er thuis in bladerend leest hij, dat de priesters van Memphis en Thebe ‘enseignaient qu’il y avait un Dieu unique et suprême, qui avait conçu le monde par son intelligence, avant de le faire par sa puissance et par sa volonté’. Of, dat deze priesters ons leerden dat er een grote en enige God was die de wereld geschapen had met zijn geest alvorens het te scheppen met zijn kracht en zijn wil.

Dergelijke zinnen, weliswaar uit hun context gehaald, maar zich situerend in het domein van het Onnoembaar-Onzichtbare, houden het mysterie van de schepping levend in hem en hij is er gelukkig mee. Hij heeft een getuige gevonden van Fabre d’Olivet, ook hij leest de schepping als vooreerst een nadenken over wat en hoe het gebeuren moet en pas de uitvoering ervan op de ‘zevende dag’.

De mens van vandaag meent dit mysterie opgelost te hebben door het uitdokteren van wetenschappelijke formules waaronder de Big Bang-theorie. En eigenlijk ligt deze theorie hem heel goed, niet alleen omwille van het feit dat de paus ermee gediend was, zoals hij las bij Hawking, maar omdat de priesters van Memphis en Thebe, en zoals het vertaald staat door Fabre d’Olivet, aanvaarden dat er een ‘Denken’ moet geweest zijn vóór de Big Bang.  

Dan is daar ook de schitterende wijze waarop de schepping vertolkt wordt in het epistel van de mis van de Onbevlekte Ontvangenis – van 8 december - tenminste zo dit epistel is bewaard gebleven. In elk geval, zijn missaal, die bij hem het beeld oproept van de zondagmorgens uit zijn verre jeugd, liegt er niet om want hij leest er:

Dominus possedit me in initio viarum suarum antequam quidquam faceret a principio ..., of de Heer bezat me in het begin van zijn wegen nog voor welk werk ook, vanaf het begin, vanaf de eeuwigheid ben ik gevormd geweest ... vóór dat de aarde ontstond ...

Een tekst die de kerkvaders zijn gaan halen uit het boek ‘Spreuken’, hoofdstuk 8, verzen 22 tot 35 die handelen over de ‘Wijsheid’. Hij gaat te rade bij Fulcanelli die schrijft dat  met de ‘wijsheid’ hier de Moedermaagd wordt bedoeld qui n’est autre chose que la personnification de la substance primitive dont se servit, pour réaliser ses desseins, le Principe créateur de tout ce qui est. Die niets anders is dan de verpersoonlijking van de primitieve substantie waarvan het scheppend Principe van al wat is, gebruik maakte om zijn doel te verwezenlijken. Wat enkel betekenen kan dat het, het oerbeginsel is – ‘la substance primitive’ van Fulcanelli, de ‘purée initiale’ van Hubert Reeves - die bezeten werd, bevrucht werd door ‘le Principe créateur’. Wat op heel weinig na, aanleunt bij wat de priesters van Memphis en Thebe wisten te verklaren.

Dit is dan het poëtische beeld van de Big Bang dat de Bijbel ons voorhoudt, diepzinniger dan welke wetenschappelijke formulering ook. Maar als het Dominus possedit me in de King James’ versie zo prachtig vertaald wordt door: ‘The Lord possessed me’, waarom Willibrordus, waarom Osty, dit vers verkrachten door het te vertalen door: ‘Jahwe schiep mij’, ‘Le seigneur m’a créée’?

Zo diezelfde dag, dankzij de priesters van Memphis en Thebe, een wondere lichtheid in hem, goed te zitten tussen het diep-poëtische van ‘Dominus possedit me’ en zijn herinnering aan het onovertroffen beeldje van de zwarte Moedermaagd in de Romaanse kerk van Orcival. En het is Anja, met wie hij jaren geleden op de gletsjer was die plots in zijn gedachten komt en die hij schrijvend bevruchten wil met de roep van zijn verlangen.

En als hij buiten komt, als het eekhoorntje wegspringt uit het gras en de ceder inklimt, als hij naar de brievenbus gaat, hopende op een brief, komende van om het even wie uit het gewelf van de dagen over hem, O Brodsky: 

  The dreams you dream are not of girls half nude /  but of your name on an arriving letter. 

Uren later echter, is de lichtheid van de voormiddag opgelost en is er een spanning die hem overvalt omdat hij, toen het nog zo veilig ver af lag, toegezegd had de allereerste cd met kamermuziek van de al lang overleden Robert Herberigs voor te stellen aan de pers, en dit gebeuren nu ineens zo rakelings dicht is gekomen.

Laat in de namiddag rijdt hij weg naar het dorpje in West-Vlaanderen waar hij verwacht wordt. De te volgen baan is goed uitgestippeld op de uitnodiging, maar het gebeurt dat hij, eens de hoofdweg verlaten, omgeleid wordt en zich, na enkele straten en kruispunten, niet meer terugvinden kan op het plan. Hij stopt om de weg te vragen en hoort opgelucht dat hij vlakbij zijn doel is. Het huis waar hij verwacht wordt staat op het einde van een doodlopende weg, middenin de velden. 

28-02-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Tekst geschreven de dag na het overlijden van Umberto Eco. 

En iets anders nog, zelfs indien dit hier niet passen zou, past het voor hem: hij hoopt dat Umberto Eco – en is het niet zo, hij ziet het in zijn gedachten – opgebaard staat, niet zoals Zhivago, omgeven door een wolk witte bloemen, maar wel omgeven door de stapels boeken die hij schreef en andere die hij bezat en liefkoosde. Hij denkt dan aan wat Marcel Proust zo mooi wist te vertellen over Bergotte, de schrijver, die in het Louvre overleed bij het bewonderen van ‘le petit pan jaune’ van het schilderij ‘zicht op Delft’ van Vermeer: 

‘On l’enterra, mais toute la nuit funèbre, aux vitrines éclairées, ses livres, disposés trois par trois, veillaient comme des anges aux ailes éployées et semblaient, pour celui qui n’était plus, le symbole de sa résurrection’. 

En deze morgen heel vroeg, Jupiter in samenstand met de volle maan, heeft hij zich voor het eerst afgevraagd waarom Proust aan zijn ‘la Recherche’ het woordje ‘perdu’ heeft toegevoegd aan de tijd dat hij meer dan leefde, aan de tijd dat hij schrijvende was. Hij zelf zou zijn boek niet willen zien als zijnde op zoek naar iets dat verloren was gegaan, of als op zoek naar de ‘time largely wasted’, zoals T.S.Eliot het zegt. Het was wel zo dat hij heel wat tijd had verspild in zijn leven, maar alles samen genomen was het precies ‘du temps perdu’ die hem gebracht heeft tot waar hij nu aan begonnen is en dat hem ‘largely’ overstijgt.

Hij wil die tijd die voorbij is en die nog is, niet zien als verloren maar als de adem, als de adem van zijn dagen en dit wordt de titel van zijn boek: ‘De Adem van de dagen’. De dagen die hij schrijvend beleefde in tegenstelling tot alle andere toen hij, wel bewust was van het leven in hem maar dat hij niet schreef met een vooropgesteld doel. Zijn leven was toen niet het schrijven zelf, terwijl hij nu, en hij voelt dit goed, ademt al schrijvend.

Is dit dan een bijzondere dag?

Ja, het is, het is geïnspireerd in de eerste plaats op het beeld van de volle maan met Jupiter dichtbij erboven én, gevoed door de dood van Eco, door de vrijgekomen elektronen uit de geest van Eco, alsof het een deel was van Eco’s geestelijk testament dat zich nu aan het vastzetten is in hem. Het is een idee die pas al schrijvend is ontstaan maar hij weet nu duidelijk waar hij mee bezig is, en dit dankzij Proust en Eco, in betere handen kan hij niet zijn.

Dit is een tekst die hij opdraagt aan hen beiden en waarvan hij de woorden zal vasthaken in zijn boek, omdat het veel betekenend is voor de persoon die hij is en ook, en vooral omwille van het kosmische dat Eco zag in het schrijven, het kosmische dat van de persoon was die Umberto Eco heette. Zijn woorden zijn ook een eerbetoon aan Eco die weggegaan is, de stof die zijn lichaam was toevertrouwd heeft aan de vlammen, wie hij was blijft over in zijn boeken die onsterfelijk zullen zijn, Ovidius, Vergilius, Dante, Cervantes en zovele achterna.

Het is, om correct te zijn, een goede vriend, Jacques van I. die me attent maakte op het bestaan van de enkele hoger geciteerde lijnen van Marcel Proust. Ze komen uit ‘La Recherche du Temps perdu’ deel ‘La Prisonnière’ (La Pléiade 1954, pagina 188). Het bewijst dat hij een groot kenner is van Proust en als ik hem dichters en schrijvers hoor citeren, een groot kenner van de Franse literatuur, zoals Raoul/Albert een groot kenner is van de Germaanse literatuur, vooral dan als ik hem Duitse en Engelse schrijvers hoor citeren uit de jaren dat hij die talen doceerde. Jacques was geen docent, hij was notaris, maar hij leidde een dubbel leven. Hij was poëet zonder het te zijn, hij was groot in klassieke muziek als in schilderkunst, als in concerten en musea als in kennis van de historie van de Egyptische farao’s. Er lopen er weinige rond van dit gehalte. Gelukkig voor hem kent Ugo er andere die beslagen zijn in de Griekse en de Romeinse cultuur en literatuur. Het zijn allen vrienden die hem in dergelijke zaken ver overtreffen en hij is gelukkig, soms over hun kennis te kunnen/mogen beschikken. Zoals hij gelukkig is met Johan, met wie hij, wandelend omheen de vijver, filosoferen kan over het leven, over de natuur en zovele andere zaken, zoals hij gelukkig is met Paul V. die meer dan beslagen is wat de geschiedenis van het westen betreft.

Hij is en weet zich omringd door heel wat vrienden die alhoewel niet ingesteld op het schrijven van een boek, maar die zelf een boek zijn en tussen hij die schrijft en hij die weet is de marge heel klein.

27-02-2016, 08:06 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zaken als Bijbel, als Kamal Salibi waren infiltraties in zijn gedachtenwereld, hij kon die zo maar niet voorbij, kon die niet ongeschreven laten en vele andere waren aan het dringen, maar de vijver en de natuur er omheen veegden alles weg. De laatste malen dat hij er was speurde hij telkens naar tekenen van de nieuwe lente en vond hij die in de aarzelende groei van de witte dovenetel die, de vorst lang uitblijvend, tot bloei gekomen was en, eens het een paar nachten gevroren had, nu was ineengezakt. Het waren maar kleine tekenen van het grote leven dat hij thans, van o zo dicht bij, volgen wou, of hoe wijs en nederig men wordt en met hoe weinig men tevreden is als de ouderdom afkomt op jou.

Hij bleef geboeid en getekend door wat zich voordeed op de boorden van de vijver en hij met argus ogen gade sloeg en opvolgde. In zijn hele leven had hij nimmer zo dicht gestaan als nu bij de visuele heropleving van de natuur, het was als een voorbereiding op, en verzekering van het andere leven, dat voortdurend, seconde per seconde, nader kwam. Hij beloerde de natuur met een zeker ongeduld, maar hij wist, hij voelde, dat diep in de aarde de sappen zich aan het voorbereiden waren om bij het minste teken, op te stijgen en in alle mogelijke vormen leven te laten opborrelen. Sinds enkele dagen was er de gewone berenklauw die uit zijn knop gekropen was en elke dag wat hoger uitstak, en telkens hij er kwam nam hij er een foto van om te zien met welke voortgang de stengel uit de knop was gekropen. Hij begreep ineens het ingesteld zijn van de schrijver in Houellebecq die de groei van de takken en de beweging ervan in het oog hield in zijn bos waarvan hij elke beweging vastleggen wilde. En nu was het hem zelf overkomen dat hij zich vasthechtte aan elk teken van leven, en dat hij bijna geboeid, alsof het een groot gebeuren was, meeleefde met de groei van de (schermbloemige) gewone bereklauw.

Hij dacht ditmaal zal me niets ontgaan, noch het zwellen van de botten, noch het wegwaaien van het stuifmeel uit de katjes van wilg en hazelnoot, noch het neerstrijken van de eenden op de vijver, of de reiger die wacht op de rand ervan. Hij zal er over schrijven, hij zal alle tekenen vermelden alsof het de laatste maal zou zijn dat hij het, tot in de minste details, waarnemen kan. Is het een voorgevoel dat hij heeft van wat nakend is?

Hij kan nu niet anders dan zich afvragen of het om deze reden is dat de vijver werd binnengebracht in zijn leven, opdat hij getuigen zou over het kosmisch gebeuren dat is van de heropleving van grassen, struiken en planten, van weidebloemen hier door Johan gezaaid. En dit wist Umberto Eco, dat het schrijven er over, even kosmisch getint was, omdat het de waarneming was van iets dat ontstond uit het kosmische. En in Ugo was een gevoel van dank, niet alleen om de mogelijkheid die hem gegeven werd het waar te nemen en er over te getuigen maar vooral omdat hij hierover de verwondering kende. Hij, mens, komende van heel ver in de tijd toen hij nog een amoebe was, opgeklommen tot de mens die de verwondering kent. Jawel, mijn vriend, Ugo, jij ontstaan uit de eencellige amoebe, die je ooit maar waart, en na een lange weg van mutatie en mutatie en mutatie gekomen bent tot mens die woorden kent om te verhalen wat hij heeft vastgesteld met de voelhorens van de geest in hem en zeker ook buiten hem.

Weten we dit nog wel, heeft het nog enige waarde dit te vermelden opdat we ons afvragen zouden, al was het maar een fractie tijd, hoe dit mogelijk was dat we die lange weg ‘ooit’ hebben kunnen afleggen; welke krachten, welk immens inzicht in deze krachten moet aanwezig geweest zijn, opdat de mens worden zou wat hij is, weliswaar in de mate dat de geest in hem, hem definitief heeft bevrijd van het dierlijke dat er nog overbleef, wat bij velen, vandaag, meer dan ooit duidelijk, nog niet het geval is.

Het is denkt hij, uitsluitend de vijver die gemaakt heeft dat ik ‘dit’ vandaag hier schrijven zou. Ware deze niet binnengebracht in mijn leven, ik zou dit nimmer hebben hebben verkondigd zoals ik het verkondigd heb en wat meer is, dacht hij nog, ik heb er mij oneindig goed bij gevoeld.

Zo Ugo, man, schrijf, schrijf je ziel uit je lijf – komt bekend voor, moet dit al eens gezegd hebben – je bent aangekomen waar je zijn moest om te zien en te beleven hoe het wonder dat de natuur is zich eens te meer voltrekken zal. Open wijd je ogen opdat je zien en begrijpen zou wat er te zien en te begrijpen valt: het groot bewegen dat, met de lente op komst, zich in je leven eens te meer gaat manifesteren.

Hij dacht, ooit zal ik deze woorden voorlezen in de ‘kabuze’ aan Johan en Geert, aan Jan en Ignace. Ik zal hen zeggen wat de vijver in mijn oude dagen betekent, en vooral hoe dankbaar ik ben de vijver, ontvangen te hebben als een geschenk, als een vriend onder mijn vrienden.

Hij schreef dit in zijn dagboek, de morgen van 25 februari van het jaar des heren 2016, vóór het licht opkwam, zijn gordijn opengeschoven op de schim van een paar sterren op het lichtend blauw laken van de hemel. Hij zou dit overnemen om te bewaren en uit te dragen. Hij wist nu hoe belangrijk zijn ontmoeting met de spiegelvijver was. Hij was er voor de zoveelste maal, deze keer in gedachten, omheen gewandeld, vijf honderd passen ver, de strook gras er omheen, zompig op plaatsen, drassig; de knoppen van de takken wachtend op de gunstige stand van maan, sterren en planeten om open te barsten met een kreet. En hij nederiger dan ooit.

26-02-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er was ook, in zijn dagelijks leven, de vijver van Johan die een grote resonantie had op zijn geestelijk bestaan. Het was niet de vijver van zijn jeugd, het was deze van zijn oude dagen, een soort annexe toegevoegd aan de persoon die hij geweest was, en hij denkt aan een liedje van vroeger: ‘I got you under my skin’ want het was onder zijn huid, naast het grote bos van zijn jeugd, dat de vijver geschoven werd en soms dacht hij, als hij er heen reed – een tiental minuten met de wagen - zijn bos ontrouw te zijn, door meer naar de vijver te verlangen dan naar zijn droomplaats in het bos, hoewel dit een plaats waar hij naar toe kon wandelen om er als boom onder de bomen te zijn. Maar de vijver was een geliefde van een totaal andere soort, hij lag buiten het dorp en hij was openheid, hij was lucht en wolken, was regen en wind, was koralen van licht in het water. En de eerste maal dat hij er werd heen gebracht door Geert, zijn vriend die  vriend was van Johan, trad de vijver binnen in zijn leven, binnen in zijn geest, lijk een vrouw die hij bezitten kon, die hij lief hebben kon. Het impact van die eerste kennismaking was zo verrassend dat hij er een gedicht had over gemaakt, dat nu al ver in de tijd lag en hij zich zo maar niet herinnerde. Hij had het zelfs mooi uitgeprint en ingelijst en het stond nu nog steeds, schijnbaar onaangeroerd, daar waar hij het had neergezet op de tafel in de, wat Johan, poëet van de natuur als hij was, gedoopt had als de ‘Kabuze’, zijnde een verblijf met zonnepanelen op het dak en met een naam die spontaan bij Johan was opgekomen, zo zegde hij toch.

De vijver was gelegen midden in de velden in een laagte tussen weiden en hoger gelegen akkers. Je bereikte hem langs een met hek afgesloten verharde weg tussen een bosje kreupelhout enerzijds en de gracht omheen de aanpalende weide anderzijds. Zijn ontmoeting met Johan moet hartelijk geweest zijn want na een paar bezoeken had hij een sleutel gekregen en van het hek en van de ‘kabuze’ zodat hij er vrij heen kon  als het hem paste. Hij reed dan langs licht heuvelende wegen met de horizontlijn van huizen en bomen ver voor zich uit laag boven de velden, er over was de massa van de luchten, soms gesloten, grijs tot grauw, soms met enkel een lichtende band juist boven de horizont, soms met het enorme schuiven van de wolken in een teer blauwe hemel, en soms in de late herfst met het vuurwerk van de dalende zon. Het waren luchten van de grote dagen in zijn leven. Telkenmale hij er heen reed noteerde hij in zijn dagboek, dat hem niet verliet, welke luchten hij ontmoet had en aldus stond het landschap in al zijn variaties geschreven zoals het er stond in hem geprent. Hij had aldus, dankzij de vijver een totaal nieuw landschap ontdekt, het vervreemde hem van het landschap van zijn jeugd met de molen aan de horizont omdat het, in plaats van ingesloten te zijn door de vele bossen, het nu een groot doek geworden was waar lucht en wolken een openheid brachten die hij altijd op zijn reizen had opgezocht.

Hoe hij die vijver ontdekt had was van minder belang. Hij hoorde er voor het eerst Geert over spreken in de vorige lente: een ‘iemand’ die een moerassig stuk grond, een dichtgegroeide vijver had gekocht, deze had uitgebaggerd, de oevers had verstevigd en dat zo een schitterend watervlak was geworden waar hij kilo’s karpers en andere vissen had in gezet. Een klein wonder dus dat zich daar had afgespeeld. En op een dag in de lente werd hij er heen gebracht door Geert en werd het liefde op het eerste gezicht.  Het was voor Ugo een ‘product’ van de gang van het leven, van omstandigheden die leiden naar andere omstandigheden, die leiden naar ontmoetingen, die leiden naar gesprekken, naar een begin van vriendschap om, uiteindelijk, uit te monden waar je uitmonden moest, in een rijkdom voor het hart. Je hoeft hiervoor niets te doen, enkel te zijn en in te schuiven, de tijd – ce grand sculpteur van Yourcenaer - doet de rest.

Hij kende er nu al een lente, een zomer en een herfst en vandaag was de herfst/winter er over en voelde hij de winter/lente op komst toen hij er een paar dagen geleden was. De vijver was een verlenging geworden van al wat hij was en nog zijn zou. Verre reizen plande hij niet meer, hij had zijn woning en zijn boeken, hij had zijn vele herinneringen en nu werd er plots, op een zo korte tijd, de vijver als een nieuw herinneren aan toegevoegd. En, was het ook niet een beetje de vijver, durfde hij schrijven, kosmisch geladen  die hem aan het schrijven van zijn boek heeft gezet, of, om het anders te formuleren, zou hij gedacht hebben aan een boek, ware de vijver er niet geweest?

25-02-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij weet dat hij met zijn Exodus-interpretatie op zijn hoede moet zijn. Hij herinnerde zich hoe in de Knesseth het Bijbelverhaal van Koning David en Betsabeh ter sprake was gekomen waarbij men David verweet oneerlijke (eigenlijk moorddadige) praktijken te hebben aangewend om Betsabeh, de vrouw van een van zijn legeraanvoerders, in zijn bed te krijgen en te houden. Maar de fundamentalisten in de Knesseth zagen het zo niet en vonden dit een heiligschendende verklaring. Hij is dus gewaarschuwd.

Het onbegrijpelijke is dat deze bijbelfanaten nimmer schijnen gehoord te hebben dat God in de Kabbala omschreven wordt als de ‘En-Sof’, de Oneindige, naar wie alles convergeert, die één is met het Universum en uit wie alle vormen van leven zijn ontstaan en blijven ontstaan.

Dan is er nog een tweede zaak die evenmin de fundamentalisten in Israël zal kalmeren, namelijk het geval Kamal Salibi, de geschiedkundige die een totaal nieuwe theorie ontwikkelde over het land waar de Bijbel zich zou hebben afgespeeld. Salibi bewijst dit aan de hand van de plaatsnamen uit het Oude Testament; een groot aantal van deze namen konden nimmer gelokaliseerd worden, zeker niet in Palestina. Salibi beweert deze namen terug te vinden in Saoedi Arabië. Een waardevol voorbeeld van bewijs is de begraafplaats van Sarah, de vrouw van Abraham. Sarah werd volgens de Bijbel begraven in Kirjat-Arba - de vertaling van ‘vier dorpen’ - in de grotten van Makphela, waar ook Abraham zal begraven worden en na hem Isaac en Jacob.

Salibi maakt zich sterk dat deze namen te vinden zijn in de streek van Qunfuddah, ten zuiden van Medina: vier dorpen hebben er een naam die begint met Kirjat en in de buurt ligt Maqfalah.

Is Salibi, hoofd van het Departement Geschiedenis en Archeologie van de Amerikaanse Universiteit van Beiroet, - overleden in 2011 - een fantast en hoeven we ons helemaal niet te storen aan zijn werk, of heeft hij het bij het rechte eind als hij onder meer de zwerftocht van Mozes uitstippelt, telkens de bijbelnaam plaatsend naast de gelijkluidende, en nog steeds bestaande naam in Saoedi Arabië en het vroegere Noord-Yemen.

Hij, Ugo, heeft het geluk gekend, samen met enkele vrienden en onbekenden die vrienden werden, een grote reis te maken doorheen Noord-Yemen, slapend onder de tent en rijdend in een landrover van dorp tot dorp tot stad. Een groot gevoel domineerde als hij de kinderen zag, de mensen, de gesluierde vrouwen; als hij de boeren bezig zag die hun in terrasvorm aangelegde velden omploegden; de jonge meisjes met hun kudde geiten en dit allemaal in een onwezenlijk landschap dat hem ‘déjà-vu’ toescheen. En het gebeurde tijdens die reis dat rond het jaareinde zijn zoveelste verjaardag ‘gevierd’ werd ergens onder de palmbomen aan de Rode Zee, en dat hij er twee boeken ten geschenke kreeg, een van Joseph Conrad en een ander waarvan de titel onmiddellijk raak was: ‘La Bible est née en Arabie’ van Kamal Salibi.

Het was de avond dat hij de nacht doorbracht op een brits gelegen, onder de blote sterrenhemel, luisterend naar het geruis van de wind in de palmbomen en het schuiven van de golven op het strand en hij volgen kon, nu en dan de ogen openend, hoe het sterrenbeeld van Orion, en de planeten Jupiter en Mars naar de zee toeschoven om naar het eerste gloren toe, onder te dompelen in de Rode Zee. Een onvergetelijk beeld voor een bijna slapeloze nacht. En het was pas tijdens de terugvlucht van Sa’ana naar Parijs, dat hij het boek lezen zou, terwijl onder hem, het land wegschoof waar, volgens Salibi, het Oude Testament zich zou hebben afgespeeld. 

24-02-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Indien het opgegeven adres, https://www.youtube.com/embed/44szMNG2fZc. niet antwoordt en je kennis wil nemen van de inhoud ervan, stuur me een mail en ik stuur je de mail door die ik ontving en wel degelijk kan geopend worden.

23-02-2016, 07:06 geschreven door Ugo d'Oorde  

Terwijl de zon, in de greep van haar sterrenstelsel, de aarde mee zoog, terwijl de aarde zich keerde en wentelde in haar opeenvolgende banen omheen de zon, de punten van equinox en solstitium voorbijschuivend; heeft hij, geest in de ruimte van geest, omringd door zijn boeken, broeders in dezelfde geest, gedacht de inhoud van de Bijbel, kathedraal van onze beschaving, te mogen zien als waarheden/gebeurtenissen die de schrijvers ervan hebben gemeend te mogen optekenen als komende van de God binnen in hen. Hoewel door sommigen in hun kleingeestigheid, op zijn minst als meer dan overtollig behandeld, zijn deze teksten sacraal voor hem. Vele passages er uit ontroeren hem, omknellen hem lijk poëzie, leren hem hoe groot de mens kan zijn in zijn vernesteling in het Absolute – het Absolute dat Elohim werd genoemd en later Yahweh – maar, wat de filosoferende religieuze mens dacht van God te zijn, is ook denkt Ugo, het domein dat van de aarde is.

Hij mag erin binnendringen, eerbare voorstellen doen om te interpreteren wat geschreven staat en het boek in de eerste plaats zien ook als een geschiedkundig verslag en het is in deze geest dat hij gewerkt heeft, dat hij dingen die hij geloofde van de aarde te zijn, heeft herdacht en gesitueerd. Als hij zich hier de poëtische passage herinnert uit het ‘Boek van Job’, gelicht uit de King James versie: 

‘Who is this that darkeneth counsel by words without knowledge? Gird up now thy loins man; for I will demand of thee, and answer thou me.’

Dan kan hij vrij antwoorden dat hij het nimmer aandurven zal het woord van Elohim-Jahweh, opwellend uit de mens van toen, te bedekken met woorden zonder inhoud, want hij heeft niet nodig ‘Job’ te lezen om te weten dat hij diep buigen moet, al was het maar voor de enorme orde en preciesheid waarmede de aardmassa zich door de ruimte wentelend beweegt.

Als hij zich daarna met de wagen begeeft naar de vijver van zijn vriend Johan en omheen de waterspiegel wandelt, die hij ziet als de verlenging van Bijbel en van boeken en aldus de ruimte van zijn mindscape - bij wie las hij dit woord voor het eerst? – verlengt naar zijn landscape, schijnt het hem toe dat de aarde is losgekomen uit de greep van de winter, dat hij dit ruiken kan in de luchten boven hem, in de geuren van struiken en van bomen die ook, zo waagt hij het te denken, hun wortels voor een klein maar wezenlijk deel binnen in hem hebben.

Zo, denkt hij, laat je werk je gebed zijn en je gebed je werk. Laat beide in jou en met jou vermengd zijn lijk lente in winter en laat de grote rust van deze vijver met de bomen erin weerspiegeld binnenglijden in jou. Je hebt geschreven wat je te zeggen had en je hebt herhaald het grote respect dat je voelt voor de drie Bijbels op je tafel, naast Cervantes en het stuk gesmolten steen of ijzer dat je opraapte in de woestijn en waarvan je dacht dat het een meteoriet was.

Heeft hij nu met wat hij denkt dat de Bijbel in de eerste plaats een historisch document is, de waarheid bereikt tot op het bot? Welnee, en het is ook nimmer zijn bedoeling geweest tot op het bot te gaan. Hij herinnert zich de schildpadden-geschiedenis van Fred Hoyle en Co, over een oude dame die, een spreker onderbrekend, maar bleef beweren dat de aarde rustte op de rug van een reuze schildpad, die op haar beurt steunde op een andere, en zo verder schildpad onder schildpad tot in het oneindige.

Het bereiken van de waarheid is ook iets dergelijks. Karl Popper zegt ergens dat er geen enkele uitleg is die geen nood heeft aan een verdere uitleg. Hij weet voldoende dat bij het cataclysme, gekend als de Tien Plagen van Egypte, dat hij zich tevergeefs tracht in te beelden, niemand gespaard is gebleven, noch de Egyptenaren, noch de Israëlieten, noch de andere volkeren, en dat de tocht of beter de vlucht door de ‘Rode Zee’ - maar het kan ook heel wat anders geweest zijn - zoals het geschreven staat, levens gekost heeft onder de Israëlieten. Hij bereikte dus slechts een deel van de waarheid, steunend op de zoveelste schildpad. Maar dit is het lot van al degenen die zoeken. De schittering van de waarheid zal hen niet zo vlug verblinden.

Maar zijn belangstelling ging vooral uit naar de aard van de straf die toen door die God werd bedacht, en moet hij hier beklemtonen dat hij het concept van een God die dergelijke straffen zou bedenken niet dit is van de God die hij soms in zich en dan vooral hier onder de ruimte van de luchten over hem, bewegen voelt.

23-02-2016, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

 Ik citeer Dyab Abou Jahjah uit zijn column in de Standaard van 19 februari 2016 met als titel ‘China is een beetje als vergrijzing’: 

‘Het is ironisch maar het spook dat vandaag over Europa waart, is niet dat van het communisme, maar dat van een wild Chinees staatskapitalisme dat door de globalisering niet te stoppen lijkt. De enige remedie was, is en blijft anders globaliseren. Dat is nodig, niet alleen om een aantal jobs in Europa te houden of om een sector hier en daar te beschermen, maar om de wereld van conflict, ziekte, honger en ecologische verloedering te redden.’ 

Hij zal wel gelijk hebben, ingesteld als hij is Belg/Europeër met Arabische roots, op de westerse beschaving en daarenboven met een perfecte kennis van ons Nederlands, maar hij vergist zich of komt te kort als hij het heeft over de ecologische verloedering, hij had ook, hij die drager is van de cultuur van de Islam, kunnen spreken over de geestelijke verloedering die zich aanbiedt en gepaard gaat met de hordes vluchtelingen die voor het ogenblik het westen overstromen en op vele plaatsen zelfs verwelkomt worden.

Ik zou hierover geen blog geschreven hebben had ik niet zo ‘onvoorzichtig’ geweest, in plaats van me in te stellen op het zondagsgebed, een mail te openen die mijn goede vriend Reynold me heeft toegestuurd en die ik, nu het zondag is niet wens verder te mailen naar vrienden en kennissen van mij. De zondag een dag van bezinning zijnde – of zou moeten zijn zoals het ons altijd geleerd werd – verkies ik de mail door te geven op een dag in de week, het mag dan zelfs een maandag zijn.

Het Youtube filmpje – eigenlijk is het een film van de waanzin – breekt met alles wat ik als ‘geestelijke verloedering’ al gezien heb en schept me op met de vraag die hangen blijft, hoe de op onze beschaving ingestelde oosterlingen in het westen, de Dyab Abou Jahjahs hier op reageren.

Ik noteer hier het www-adres voor zij die de proef op de som willen doen en een slecht uur beleven willen als ze daarna even gaan denken aan wat onze kinderen en vooral dan kleinkinderen en verder, te wachten staat en ik ook denk aan de Merkels en consoorten, de Verhofstadts van Europa die het voor het zeggen hebben, hoe zij er op reageren. Je riskeert heel wat gemoedsrust als je inlogt op:

https://www.youtube.com/embed/44szMNG2fZc.

Voor het overige, mijn vriend het ga je heel goed, maar wat mij betreft heb ik heel wat moeite om verder te schrijven en verder te denken over wat ik me zo plechtig heb voorgenomen te doen. Steun van jullie ware me welkom en kwam die ooit van Dyab Abou Jahjah, dubbel welkom. 

22-02-2016, 06:26 geschreven door Ugo d'Oorde