Als Zelenski zijn wil krijgt en er in alle steden - beginnen we met deze van het Westen - op donderdag 31 maart een betoging op gang komt, dan zou het er een moeten zijn gebaseerd op Westerse maatstaven, liefst hoogstaande, daarom, met enkel als klankborden de namen van grote Russische componisten,  schrijvers, geleerden of andere namen met betekenis.

Het is een idee van deze nacht. Ik stelde me, meer dan eens de vraag, hoe een optocht in stilte - of eventueel onderlijnd door de muziek van een Russische componist - door de starten van de hoofdsteden, overkomen zou, welk effect zou dit hebben indien enkel gezwaaid zou worden met de namen erop van Strawinski, Rachmaninov, Shostakovich, Poesjkin, Tolstoj, Pasternak, Sholokhov en noem maar op, er zijn er genoeg, samen met één grote slogan in het Russisch: Niet Poetin, wel … gevolgd door een resem namen die de kern uit maken van de ziel en de geest van het Russische volk.

Het zou het beeld zijn van de oorlog van het Westen tegen Poetin, het beeld van de rede tegen de kanonnen en de destructie van Poetin. De enige die we voeren kunnen deze van de geest, de geest die overwinnen kan.

Waarom vermeldt Charles-Michel dit nooit, waarom spreekt Biden dit nooit uit, denken ze er niet aan zich te richten tot het Russische volk opdat doordringen zou tot hen dat we niet hun ondergang willen, zoals hun machthebbers beweren, maar dat ze deel uitmaken en blijven uitmaken van onze cultuur en we dit zo houden willen?

Hoe kan ik deze boodschap verspreiden opdat ervan enig effect zou te zien zijn in de optochten - als deze zouden plaatsvinden - en opdat ze, hoe ook, hun weerklank zouden krijgen in Rusland zelf, maar dan niet als ‘faked propaganda’ maar als een sterk teken van de ingesteldheid van het Westen tegenover het Russische volk?

Ik vraag het jullie: hoe dring ik door tot mensen zoals Alexander De Croo, zoals tot om het even wie met de nodige zeggingskracht hier  in het Westen.

Hoe zeg het me. Opdat we oorlog kunnen voeren op onze wijze.

27-03-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het is mijn echtgenote die me er op wees dat ik enkel ‘zotte’ dingen schrijf die weinigen begrijpen/lezen, maar dat het tijd werd dat ik eens iets schreef voor mijn achterkleinkinderen die ik niet zal zien opgroeien zoals ik het wel willen zou.

Wat ik gisteren schreef zijn maar schemergedachten, zijn maar mogelijkheden die mettertijd een verdere, ruimere uitstrijk zullen krijgen. Twintig, dertig, vijftig jaren verder zullen we de realiteit van wat ons lichaam is duidelijker onder ogen hebben. We zullen het gaan zien als een sterrenstelsel in het klein, een wolk van minieme deeltjes, innig met elkaar verbonden en even innig inwerkend op elkaar, een wolk gelijk, zonder duidelijke omlijning/grenzen. In een dergelijk beeld kunnen de  ‘energievelden’ waar ik met goochel, aanvaardbaarder opgenomen worden.

Ik meen dus er te mogen op vooruitlopen en te schrijven wat ik schreef, nogmaals, hoe onwaarschijnlijk dit ook moge zijn. Vele zaken zijn onwaarschijnlijk als men zijn gedachten onbeperkt en onkritisch volgen blijft, als men laat gaan wat op jou afkomt, ongeacht wat het is en hoe het overkomen kan. Je maakt altijd gebruik van de vrijheid die je gelaten wordt als schrijver, er wel de nadruk op leggend dat het gedachten zijn van het ogenblik  en op andere ogenblikken gewijzigd kunnen worden, dat je de waarheid niet in spé hebt.

Wat ik hen, mijn achterkleinkinderen, hiermede heb willen duidelijk maken is het feit, dat mijn wereld van kennis maar een deel -deeltje misschien - zal zijn van de wereld die zij zullen kennen in normale omstandigheden. Alleen weet ik niet, gezien de toestand waarin deze zich thans bevinden of deze omstandigheden normaal blijven zullen. Ik sluit mijn ogen en mijn verstand als ik dit schrijf, maar er lopen hier gekken rond, niet zoals ik, die spelen met gedachten maar anderen die spelen met de meest barbaarse wapens. Dit wijst ook op de wereld waarin ik schrijf, de angst om wat er te gebeuren staat, indien.

Ja, indien om het even wat, alles kan aangegrepen worden als een dreiging in deze dagen. Het ergste is dat ik het ergste vrees.

Ik schrijf dus met enerzijds de gedachten gelogeerd in wat van de Kosmos is en enkel van hem, en de gedachten uitkijkend naar wat van de mens is, een bepaald individu die is opgestaan onder ons.

Alles is dus wankelbaar, onvoorzienbaar de toekomst die op ons afkomt en ons meeslepen zal in welke richting dit ook moge zijn. Mijn leven is er een van vrede geweest in het Westen, enkele minieme jeugdjaren uitgezonderd voor mij. Mijn vrees is groot dat je jeugd er ook door getekend gaat worden.

Eerder doffe vooruitzichten voor een overgrootvader die aan zijn volgelingen denkt. En dit voor weinige keren dat ik openlijk en vrij aan jullie denk. Vergeef het me als ik het te onachtzaam zou geschreven hebben.

26-03-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er hebben altijd heel wat boeken op mij liggen wachten.  Nu ook van Stanislas Dehaene, zijn ‘Face à face avec son cerveau’, dat ik aarzel om te kopen omdat er, dagelijks, ook nog heel wat te schrijven én te herzien valt. Echter, het lezen biedt me nieuwe inzichten, leert me hoe anderen er in slagen hun schrijversproblemen op te vangen, maar ik zou nu vier uren per dag moeten werken om te doen wat ik gepland heb, en bij ondervinding weet ik dat vier uren intens bezig zijn gedurende een etmaal zeer uitputtend is voor mij. Ik heb dus weinig keuze. 

Het feit hier is dat Stanislas Dehaene me zeer intrigeert omwille van een bepaalde reden, en ik hem toch opzoeken wil om zijn antwoord te kennen op een blijvende vraag van mij: waar zijn onze herinneringen opgeslagen, in of buiten onze hersenen?

Ik vind dat het goed is dit te weten, omdat ik stelselmatig heb verklaard dat onze herinneringen in een wolk omheen ons lichaam drijven en ze ons, van tijd tot tijd, als ze het passend vinden, benaderen, zoals dit gisteren bij mij het geval was. Waarom het precies deze waren weet ik niet, maar ze waren er zo sterk dat ik, als gedwongen, ze genomen heb.

Iemand zoals ik die elke morgen vertrekt met heel weinig bagage heeft er nood aan die ingevingen - want dit zijn ze - te volgen en  mee te nemen op zijn tocht.

Ik sta dus voor mijn publiek op de planken, telkens aangekleed met wat ik in mijn leven heb gelezen, ontdaan van al wat ik niet gelezen heb en dit is ontmoedigend veel. Aldus ben ik aangewezen op de ideeën die in mij zijn ontstaan, ideeën zoals deze die ik hier verkondig ontstaan uit wat de Kosmos en bijna uitsluitend deze, me leerde.

Heb ik het bij het rechte eind, of neem ik hiermede een te hoge vlucht of nog, zijn het maar wat zinsbegoochelingen, wie zegt het me, Stanislas Dehaene?

Er is weinig, maar toch een kleine, en wellicht enige kans, dat mijn achterkleinkinderen deze woorden hier van mij, ooit lezen zullen, twintig jaar of meer, verder. Ze zullen geconfronteerd worden met ideeën die ontstonden ver voor hun tijd, in een periode dat de opgang in kennis met exponentiële snelheid vooruit schoof.  Wellicht zullen ze meer dan wij ingesteld zijn op het feit dat alleen het meest onwaarschijnlijke in de natuur waar kan zijn. Ik zie dus dat ze me volgen zullen en een beeld hebben waar hun overgrootvader mee bezig was. Een van ‘God’ verweesd man achtergelaten in de catacomben van het leven.

Want het is een wereld in ‘vreemde’ wording die ik zal achterlaten, die ik, als de tijd me nog enkele seizoenen gunt, ondergaan zal, om daarna  met nog wat resten van resten over te blijven, een naam in een register als die zou overgebleven zijn.

Maar je weet maar nooit. Wat ik deze morgen in de lente van 2022 hen zeggen wil is, - en ik denk stevig aan hen als ik dit schrijf - dat alles wat ik ben en was beschreven ligt, niet in mijn hoofd of hersenen, want dan kan het sterven, maar in de energievelden omheen mij, velden die me niet verlaten zullen.

En dat, wat ik vandaag neerschrijf uit dit energieveld is opgerezen, louter voor hen.

25-03-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het land is openheid, is bloei, is blijheid, een festijn dat aanvangt om niet meer op te houden voor een lange tijd. Erin ondergedompeld spat ik open in een veld elektronen, in lijnen en ovalen en cirkels. Kringelend, als  het leven dat weegt op het water van de vijver, heb ik alles lief wat ik ken en hoop te kennen. Tot de winden komen, de blauwe luchten, de wolken en de regenbogen; heb ik alles lief wat is en wat gezegend nu tevoorschijn komt.

Kortstondig is de tijd van het ogenblik.

Onbevangen wachtend op de beelden die zich uitstorten over mij, ineengedrongen in trillingen van ingetogenheid, waaruit ik niet meer ontsnappen wil omdat het is zoals het nooit is geweest. Behalve.

Behalve toen ik, op de hoogte naar Kawkaban[1] toe, dacht aan jou die mijn geliefde is en ik, naar de diepte toe, je naam toen riep in een zevenvoudige echo naar mij terug gekeerd, alsof je me hoorde en je ogen een kreet om me nimmer te vergeten.

Zo weet je nooit - zeker vandaag niet - hoe je dag zich schrijven zal, hoe je woorden eindigen zullen op wat je nalaten zult, jij, door de gewilde stilte binnen in jou, opgeslorpt, geborgen als je gebogen zit tussen de plooien van je herinneren. Hongerend naar het voorbije dat niet te stuiten is.

Als je diep in jou gekeerd, overlopen zult hoe het was en hoe het leven zich ontwikkeld heeft. Het wijde land van je jeugd, de bossen en de velden je bedekkend met hun geuren en hun energieën die je o zo goed gebruiken kunt om je los te rukken van het beeld van de wereld over jou, de wereld die eeuwen oude relieken  tot stof verpulveren wil.

Alles, een tijd maar blijvend, verstrengeld sedert dagen nu wat is van jou en van die gek en zijn gebeuren, aanwezig op de achtergrond van je gedachten. Je hem niet wegdenken kunt.

Kortstondig is de tijd van elk ogenblik.

Echter, niet nu. Nu ik als knaap nog altijd wandel aan de hand van grootmoeder, de hand die bleef, ik nog voelen kan, ik nog denken kan aan de hand die bleef; ik barrevoets in het mulle zand - waar is dat wegje nu gelegen? - van de holle weg, de bermen begroeid met de intense geur van tijm, van duizendblad, van kamille, in de zomers van toen, met onvermijdelijk hier ook, en meer dan op andere plaatsen, het gezoem van vliegen, van bijen, van vlinders lijk zeepbellen. Jij haar hand houdend, en toen ze een kaars aanstak in de kapel midden de velden en ze bidden ging opdat niet geschieden zou wat al gebeurd was. Jij, nu getekend door de jaren zoals zij toen getekend was, teruggegaan langs die holle weg die er nu niet meer is, ook geen thymus meer, geen gegons van bijen meer, naar die kapel en die brandende kaars van haar, de weg van vele tijden terug genomen, ootmoedig gebeden om niets meer te vragen, enkel om er nog te zijn. een laatste maal.

Al weet je niet hoe je bidden zult na al die jaren.

[1] Dorp in het vroegere, eeuwige Yemen. Voor Kamal Salibi, het Bijbel land. Nu een sukkelstaat, zoals er zovele zijn en wij machteloos toekijkend.

24-03-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Is het verkeerd als ik me blijf verdiepen in de wetenschap er te zijn, met de nadruk op mijn ‘hier-rondlopen-op-aarde’, mijn ‘hierzijn’?

Er is geen alternatief, wil ik dit blijven kunnen dan moet ik meer vrijheid geven aan de Ugo in mij, de dromer, de uitloper, de fantast. Moet ik hem terughalen uit de catacomben van het verleden en hem laten optreden in tijd en ruimte, ademend als een jonge knaap onder de ruisende populieren van de laatste weide waar ik voor de laatste maal - zoals ik het me herinner - neergelegen heb in het gras tussen boterbloem en margeriet en koekoeksbloem, met de gonzende bijen over mij, de vlinders en de kevers, en wat verderaf de grazende koeien. Werelden geleden, toen ik pas was opgestaan uit mijn jeugd op weg naar mijn volwassenheid die er stilaan aankomt nu, tenware deze al voorbij zou zijn.

Verlossing van het oude, het verweerde: waar het op aankomt in deze dagen als het licht door de staalgrijze luchten breekt, tere vlakken getekend op de planten in de tuin, lijk bundels gedachten, lijk samengesnoerde tuilen van verwachtingen die zich mogelijks realiseren zullen - de Nooteboom in mij die spreekt.

Zo is elk opnieuw beginnen, het binnendringen in wat van vroeger was of het buitenkomen uit parken bomen die bossen zijn van uitgelaten leven, opstijgend uit humus en mossen, uit salomonszegel en dalkruid, uit geurende varens die hun sporen laten waaien tot op mijn woorden, tot in mijn hart.

Me vermengend met al wie ik ooit was, waar ik ooit gekomen ben, zoals deze morgen, ik plots terug was op een plaats in de bergen, op weg in die oneindige sneeuwvlakte die we te kruisen hadden, komende van de cabane du Grand Mountet naar de voet van ‘la Pointe de Zinal’ en er aangekomen, treden moesten gehakt worden in de sneeuw en in het ijs om in de wand hoger te komen, waar ik hing, de voeten in de gehakte treden, de handen bevroren, en het niet meer houden kon, los ging laten verdoofd van de koude, tot Robert, de gids, zag dat het zonder ijsvijzen te gevaarlijk en te moeilijk het was hoger te klimmen.

Plaatsen die ik meer dan ken, waar de vreugde er te zijn en de pijnen om er te komen zich oplosten, ondanks alles, in een immens geluk te zijn waar ik was, losgebroken van al wat me gevangen hield, unieke momenten van het zijn, zelfs en vooral als een inbreuk op wat is van het dagelijkse van het bestaan.

Zo ook is een woord, een zin, een beeld, genoeg om weg te schieten in oorden en dingen die waren en waar je nu niet meer komen zult, die lijk speldenkoppen op een landkaart geprikt, te wachten liggen in je geheugen.

Dit is dan wat ik heb bereikt, denkend aan de Ugo in mij en hem toch het woord niet latend terwijl de tijd is voorbij geschoven, hij, Ugo verborgen tussen de lijnen van  waar hij soms opduikt  uit een stolling van de geest, een kiem uit een zaadbol.

En ik teruggaan moet tot mijn prille begin, en verder nog, oneindig verder nog, en toch zo dichtbij, tot wat in den beginne was, het zijn van het zijnde dat nog altijd wordend is, waaruit ik eveneens  gans in de beginne ben ontstaan toen er enkel aanwezig was, onder een of andere vorm van aanwezigheid, niets meer dan het allerprilste begin van wat wordend is.

Ik, en jullie erin aanwezig in het eeuwig potentiële.

23-03-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Terugblikken op vroeger en, het vroegere evalueren en aanpassen waar het kan of moet, zodat het einde maar steeds verschoven wordt in het deeltje toekomst dat er nog is voor mij, nu ik, met een onzinnige belager  in mij en een nog onzinnigere in de verte, er, in feite, twee bressen te slaan heb in de muur waar ik voor sta.

Nochtans stel ik vast, dat er nog heel wat te doen valt én, dat de tijd me ontglipt, me verrast me keer op keer door de akelige snelheid die hij kent om te gaan, zoals gisteren, op zijn manier van dag naar nacht. De slaap die ik zo nodig heb is er te veel aan, wat een onlogische uitspraak is; het is wat ik nog zou willen doen dat te veel is, dat ik herleiden moet tot wat haalbaar is, de enige manier om de tijd te temmen, de tijd zelf te verrassen.

Of, hoe het leven, in al zijn vormen, in al zijn stellingnames,  lijk het raderwerk in een klok, me in elkaar heeft gestoken, ja, toegetakeld, het woord dat ik gisteren gebruikte preciezer gericht.

Als ik tracht te concluderen, hoe ik me heb laten uit bloeien, niet alleen als schrijver van blogs, maar als mens die niets anders meer kan dan schrijven, met verwaarlozing van al het andere dat mijn hart - vandaag om te beginnen - verzadiging zou bijbrengen, berusting al was het maar om de 4.000 blogs van minstens 500 woorden die te lezen staan op mijn Blog-side, is dan het moment niet gekomen om het te doen?

Het is me wat, woorden en nog woorden, zijnde mijn levensader, en als ik het naga tot in de diepte, heb ik in the mean time, nog niet genoeg geschreven over de naam die niet uit ons te branden is: de gedachte ‘God’, wie Hij is, en als Hij is, hoe Hij er is, hoe ik erover denk?

Een zaak is zeker ik ben niet ‘pregalileiaans’, niet zoals zovelen die het gebleven zijn wat hun religieuze ingesteldheid betreft. Zoals ook de Kerk het gebleven is. Terwijl ondertussen door de Kwantum Fysica een totaal nieuwe Bijbel geschreven werd. Een Bijbel die ik tracht te lezen en te begrijpen. En hoe dieper ik erin wegglijd, hoe meer al wat me omringt in de natuur, en de processen in de natuur, een wonder wordt, een on-begrijpbaar, onvatbaar, onvoorstelbaar wonder. En hiermede is het meest bijzondere gezegd.

Zo, als ik gefilosofeerd zou hebben dan ligt alles verweven met de idee God, met mijn visie over het leven en, met wat er is van het leven na de dood.  En dit laatste, dit allerbelangrijkste, gedragen door mijn visie op het wonder dat het leven is, en hier uit voortvloeiend, het wonder dat de dood moet zijn.

Dit is de kern van mijn filosofie, een andere is er niet, een andere hoeft er niet. Vandaag niet en morgen niet.

22-03-2022, 06:32 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik kom niet los van Oekraïne, vooral dan bij volle maan, zoals deze nacht als ik denk dat er gevochten wordt bij maneschijn. Het zal er wel geen volle maan geweest zijn over de stukgeschoten steden in Oekraïne zelf, maar op andere nachten wel. Ik stel me dan vragen bij de gevoelens van jonge soldaten en andere met vrouw en kinderen thuis, waar kunnen die aan denken als het niet zou zijn er heelhuids van af te komen, als het niet zou zijn zich terug te trekken in alle stilte indien ze wisten waarheen te gaan achteraf.

En dit alles en nog oneindig meer, omwille van de beslissing van een mensdier, een absurd geval van het 'Dasein'.

Of, zijn ze al afgestompt, zien ze niet, of willen ze niet zien de miserie die ze veroorzaken onder de bevolking, de vrouwen, de kinderen, de ouderlingen? Voelen zij zich dan ook zo veilig, weten ze dan niet dat het ook hen kan overkomen, eerder vroeg dan laat.

Oorlog voering in de maneschijn, wie denkt eraan ware hij Poetin niet, zoals ik hem noem, het mensdier, heb ik geen andere naam voor een gek en een leugenaar die durft te beweren dat het liefde is voor de evenmens als je de kogel opvangt die bestemd is voor je vriend. Wat weet hij ervan als hij er staat als een leugenaar wat al de rest dat hij vertelt betreft. Hij maakt me ziek  die man, zieker dan ik al ben, hij verwaarloost mijn gedachten, hij herleidt me tot een iemand die rondloopt met wraakgedachten en ik ben voorzeker niet de enige, en ik, ik heb geen nood aan dergelijke gedachten.

Ik heb dus, en het spijt me, sedert hij zijn wil heeft doorgedreven, elke morgen een bres te slaan in de muur die hij opgetrokken heeft in mij naar het gewoon dagelijkse

als ik begin te schrijven. En wie ben ik dan met het stof van de geslagen bres verspreid over mijn haren en mijn leden; hoe kom ik eruit tevoorschijn, met welke gedachten nog, als het me al heel wat moeite heeft gekost om de bres te slaan. Vooral dan bij volle maan, zoals het deze nacht het geval was, als ik het gordijn wegschoof hoe helder, even voorbij middernacht, de morgen al was. Een voorgevoel dat ik kende, de roep van de maan zelf die ik meende te horen, staande precies boven de nok van het huis van de gebuur, alsof ze er op speciale dagen, zoals deze, niet van afwijken wil.

Ik het gordijn heb opengelaten op de nacht, met de maan vanwaar ik lag, precies in de rechter bovenhoek van het raam, maar verdwenen in het eerste morgenlicht.

Maar de impressie van de maannacht is me bijgebleven, ik dacht dat het geen nacht was om te doden of huizen kapot te schieten, de straten vol steengruis en stukken glas. Hebben de Russische soldaten dit niet meer gedacht dan de Oekraïense het gedacht hebben?

Absurd, schreef ik, wat er gebeurt in deze dagen, in deze tijden van heel wat hoogtepunten in een beschaving die nu aan het wankelen is geslagen. Het zijn gevoelens die me meer besmetten dan corona of covid of welke ziekte ook.

Hopelijk besmet ik er jullie niet mee.

Een zaak is zeker Poetin heeft me toegetakeld in mijn laatste dagen.

21-03-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde