Hoog en waardevol bezoek, niemand minder dan Jan Hoet, samen met vrienden van hem, Guido D.W. en Lieve, zijn echtgenote, en een andere vriend van hem Paul V.

Ik ben niet gewoon een blog te schrijven over een dagelijks gebeuren, maar deze zaterdag van 22 december was een hoogdag op alle gebied.

Jan Hoet is een beminnelijk man, een man met zin voor humor, een man die met aandacht luistert en er een grote levenswijsheid op na houdt. Had hem slechts enkele malen ontmoet vroeger maar ik voelde me onmiddellijk als een oude vriend van hem en had de indruk dat het wederkerig was.

Mijn werk verraste hem, hij noch Guido hadden dit verwacht – Paul kende het van vroeger – en hun oordeel: grote originaliteit, sterke persoonlijkheid en prachtig werk aanvaardde ik met dank.

Ik weet nu waar ik sta na de evolutie die ik heb doorgemaakt en zich spreidt over ettelijke jaren.

Jan Hoet vond dat ik nood had aan een ‘discours’, een mogelijkheid om over mijn werk te spreken met andere kunstenaars en ook te zien hoe andere kunstenaars hun werk beleefden. Maar ik dacht aan mijn ouderdom en dat ik nu niet meer zoveel evolutie in mij draag.

Ik ben hem uiterst dankbaar én Gonda, mijn echtgenote voor wat ze wist te bekomen. Iemand, zoals Jan Hoet, heeft nu mijn werk gezien, mijn tekeningen, mijn etsen en mijn collages van ets en kleine elementen uit de natuur.

Hij weet nu dat zo iets bestaat. Ik ben er zeker van dat hij er over praten zal met Luc Coene, de Gouverneur van de NBB, bij een volgende gelegenheid. Alleen schijnt het me toe dat hun oordeel wat kunst betreft enigszins uit elkaar loopt.

23-12-2012, 00:14 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het godsbeeld van Freeman Dyson is een grote waarde voor mij. Hij zegt heel belangrijke dingen die moeten gezegd en herhaald worden en die een standpunt belichten dat stilaan aan het doordringen is tot de mens – dan toch tot mij - overhoop gehaald door het bevreemdende van de kwantum fysica.

Het is van die aard dat wat Genesis ons leert, als zouden we van stof zijn en terugkeren tot stof, volgens mij een begrip is dat een fysicus van nu niet meer aankleven kan. Zo zegt Dyson:

Between matter as we observe it in the laboratory and mind as we observe it in our own consciousness, there seems to be only a difference in degree but not in kind [1] .

Een vreemde zin: het verschil tussen wat die stof in werkelijkheid is en de geest in ons zoals we die zien in ons bewustzijn, is een verschil in gradatie maar niet in soort. En:

If God exists and is accessible to us, than his mind and ours may likewise differ from each other only in degree and not in kind. We stand in a manner of speaking, midway between the unpredictability of matter and the unpredictability of God. Our minds may receive inputs equally from matter and from God.

Is dit niet wat ik de laatste tijd altijd heb vooropgesteld, namelijk dat matter in het Universum het zichtbare deel van God zou kunnen zijn - zoals ons lichaam het zichtbare deel is van onze geest - en kunnen aldus de inputs die we ontvangen, herleid worden tot de inputs, komende van de Geest - we noemen hem God - van het Universum. En is ons leven niet even unpredictable als de unpredictability eigen aan de materie - op het niveau van het atoom dan toch – en zijn we niet elk ogenblik onderweg naar Isfahan, naar een gebeuren of een ontmoeting die beslissend zal zijn voor het verdere verloop van onze dagen?

Dacht ik eraan één jaar terug, dat mijn blog lopen zou tot waar ik nu aangekomen ben, en dat ik vandaag of morgen of overmorgen de moed moet vinden te beslissen wat de toekomst van mijn blog betreft?

En eens wat nu nog enigszins unpredictable is, heeft toegeslagen, wie besliste er, ik, of die andere, Ugo in mij, of het ik van het Universum - zijnde alle draden van het web waarin ik gegrepen zit. Wat ik wel weet is dat ik op weg ben naar de laatste zin van mijn verhaal geleid door een unpredictable predictability .

22-12-2012, 00:14 geschreven door Ugo d'Oorde  

Vandaag bereikt de zon haar grootste zuidelijke declinatie, og haar verste punt naar het zuiden toe. Vandaag begint de astronomische winter. Op ons halfrond zijn de dagen nu het kortst (Sterrengids 2012, pag 92).

Welke betekenis geven we er vandaag nog aan, als alles licht wordt mits een druk op de schakelaar. We zijn te rijk geworden aan alle mogelijke comfort en te arm om nog te denken aan het spirituele effect ervan en stil te staan bij de kosmische gerichtheid van de aarde ten opzichte van de zon; te arm om ons even af te vragen welke de betekenis was voor onze verre voorvaderen.

Het effect ervan is niet onmiddellijk zichtbaar maar het was een duidelijk teken van winst op de duisternis, een passage die gevierd werd en uitmondde uiteindelijk in het feest van Kerstmis.

Ik haal het aan omdat ik weet dat de kinderen en kleinkinderen mijn blogs lezen (soms) en opdat ze weten zouden dat de spirituele betekenis er aan verbonden niet mag teloor gaan. Opdat ze weten zouden, wat zo mooi wordt uitgedrukt, dat van vandaag af, de zon op haar terugweg is naar de lente-equinox.

Ik leerde dit in de allereerste plaats van mijn moeder, die het geleerd had van haar moeder en zo verder en verder in de tijd toen het nog van een enorme betekenis was.

21-12-2012, 01:19 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ben ik er gelukkig mee als ik naga wat ik in de loop van het jaar heb gepresteerd en niet te kijken naar wat ik nagelaten heb te presteren?

Gelukkig? Neen, maar mijn vraag is verkeerd gesteld, had ik meer kunnen doen dan elke dag een blog schrijven, en tussendoor wat gedichten samenbrengen en wat etsen van vroeger omkleden met stukjes steen, schilfers hout en wat zaad van planten, en inlijsten?

De tijd is heerser hier, er is enkel en alleen het zijn en het blijven, en ook het niet-meer-zijn, maar dit is dan voor anderen om het vast te stellen. Maar het had meer gekund en beter en productiever. Ik had de pagina’s die ik nu heb samen gebracht een aaneensluitend onderwerp kunnen geven en een soort boek voortbrengen in plaats van 354 blogs tot en met vandaag in te loggen.

Wat ik wel wil zeggen is dat ik me gelukkig mag voelen in staat te zijn geweest die blogs te schrijven en in mij nog de potentie aanwezig te weten voor het realiseren van de twaalf nog ontbrekende blogs. Tenminste - hoe zegde Dante het ook weer? -‘se innanzi tempo, grazia a sé nol chiama’ [1]. 

Waar mag ik nog op hopen dat me ongevraagd in de schoot zou vallen?

Ik heb eigenlijk niets gezaaid of geplant er is dus geen oogst te verwachten, geen publieksprijs, geen eervolle vermelding voor het gepresteerde. Niemand is komen aankloppen om mijn spullen van blogs te bundelen en te verspreiden op een andere en meer complete wijze dan ik heb gedaan. En, na 31 december, op mijn ouderdom een sabbatjaar inlassen is niet ernstig, de tijd zou me voorbij hollen.

Dus…

20-12-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijn tekeningen hebben enkel het voordeel origineel te zijn, bijna even origineel, zo niet meer zelfs, dan wat ik schrijf. Ze zijn zeker, geen grote kunst, verre van en verdienen geen ereplaats bij iemand die me niet kent, behoudens nu, in de plaats waar alles werd opgehangen en opgesteld, om er niet op te vallen als teveel. De vrienden die gisteren avond werden uitgenodigd om het zaaltje in te huldigen (!) hebben zich kunnen overtuigen én van de hoeveelheid én van de originaliteit.

Er is een tekening bij waar ik precies een jaar aan gewerkt heb, telkens met kleine stukken tijd. Een grote massa ingebeelde planten en diertjes in allerlei vormen en volumes, zoals een diepzeeduiker die zou kunnen ontmoeten op de bodem van de zee, maar dan - spijtig genoeg – in zwart-wit en in twee dimensies. De tekening is nu dertig jaar oud, de lijnen en de punten, de opvulling met minuscule kleine driehoekjes of cirkeltjes is gebleven, maar het papier is vergeeld.

Als ik er niet meer zal zijn, wat zal er met die tekening onder glas gebeuren, want de afmetingen zijn respectabel, het formaat van papier was het grootste dat ik vond – was het Schoeller of Steinbach? – maar hoe het ooit in mijn gedacht is gekomen een dergelijke tekening te beginnen en af te maken is me een raadsel, ik zou het moeten opzoeken in mijn dagboeken van toen, want het kan niet dat ik er niet zou over geschreven hebben als ik er dag aan dag, zoals met mijn blog vandaag, mee geconfronteerd ben geweest.

Maar wat ook en hoe het verder zal verlopen, na mij zullen de tekeningen overblijven, ze zijn niet zo volumineus, ze kunnen opgehangen worden, verspreid over de woning, wat niet het geval is met de dagboeken, deze zijn niet alleen volumineus en zwaar, maar praktisch onleesbaar omwille van mijn eigenaardig – heel mooi zegt een vriend mij – geschrift en de tijd en volgehouden inspanning die het vergen zou om gelezen te worden.

Ik vrees soms dat mijn echtgenote en/of de kinderen al hebben gedacht: ‘Van zijn dagboeken, spaar ons Heer!'

19-12-2012, 02:43 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben dertig jaar teruggegaan in mijn leven. Heb de tekeningen en de etsen die ik toen gemaakt heb gaan halen op zolder en het was nodig dat ik de foto’s terugvond die een vriend-fotograaf van Tienen gemaakt had, om vast te stellen dat er heel wat tekeningen verdwenen waren. Zo dacht ik toch, tot mijn echtgenote ook gaan zien is op zolder en terug is gekomen met een grote farde, waarin de verloren gewaande tekeningen geborgen lagen.

Ik vermelde deze periode in de aanvang van het boek dat geschreven wordt. Opdat je weten zou over welke tekeningen het hier gaat neem ik een passage over uit dat boek, al in wording sedert enkele jaren:

Hoe hij er toe gekomen is om met sobere middelen, op grote witte bladen Schoeller-papier, met potloden van verschillende hardheid, het wondere leven van de natuur te benaderen weet hij niet meer. Alles was het product van een geestelijke visie. Zijn betrachting was, de groei van mossen op rotsen en stenen, de fascinerende nervenstructuur van rottende bladeren, de stilte van de bevruchting, in meeldraden en stampers, weer te geven en aldus de verborgen energie erin, tot in de fossielen ervan, te suggereren.

Maar hoe eenvoudig van vorm de elementen optraden in de tekening en hoe geheimzinnig ook de opbouw ervan was, is hij er wel ooit in geslaagd iets van wat zijn bedoeling was, over te brengen in zijn potloodlijnen en -vlakken en was het niet zo, dat hij trachtte te tekenen wat niet  te tekenen was?

Maar als oningewijde kon hij zich enkel het tekenen indenken als het op papier brengen van het onvatbare, het enige dat de moeite loonde en dit betrachten hield  hem uren weg uit de wereld, met enkel de muziek, Bach als Ravel, als Mahler, als zo vele anderen als zuurstof in de ruimte over hem.

Niemand ook zal maar enig vermoeden hebben gehad van de innerlijke vreugde die hij kende, de impuls van zijn hand te volgen en te zien hoe op het blad, geleidelijk aan, de sluimer van de levensenergie in lijnen en tekens werd opgebouwd, om dan op het einde vast te stellen, dat eens voltooid, eens zijn naam eronder geplaatst, de tekening begon te leven en hem aanstaarde vanuit haar eigenheid.

Dit was een grote intens opgevulde periode geweest, het leven van de tekenaar die hij was, die kleur gaf aan zijn leven van elke dag, zijn leven als echtgenoot, als vader, als ambtenaar, als liefhebber van literatuur en van alle vormen van kunst.

Hij wist dat wat hij schiep, origineel was en als dusdanig waarde had; hij wist dat het iets was dat nog niemand gedaan had, iets dat nog niet bestond in de wereld van tekeningen en etsen, maar grote kunst was het niet, er kwam geen kleur aan te pas, enkel wat potlood en hoogstens wat Oost-Indische inkt.

Deze tekeningen en de etsen die erop volgden werden samengebracht in een kleine ruimte; maar zou een kenner en belever van de hedendaagse kunst die deze ruimte betreed er een woord van lof voor over hebben?

Ik denk het niet, voor die kenner is het niet veel meer dan een bevlieging, een Spielerei, meer niet. Voor mij was het de noodzaak creatief te zijn op welke wijze ook, maar zo zal het wel niet begrepen worden en zelfs, het is het resultaat dat telt. Mijn echtgenote vindt het 'tentoongestelde' waardevol. Het samenbrengen van alle werken is trouwens haar idee.

18-12-2012, 06:01 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik kan niet zwijgen over Velikovsky, hij heeft me beroerd tot in mijn ingewanden, van de avond af, dat ik hem hoorde praten op TV, welke weet ik niet meer, in een ruw Engels, over zijn boek ‘Worlds in Collision’ was ik verloren. Ik heb hem jaren gevolgd, alle boeken van hem en vele over hem, gekocht en gelezen, uitgepluisd zelfs. En wat Akhnaton – Oedipus - betreft, waar ik het gisteren over had, heb ik begrepen waarom Akhnaton (Amenhotep IV) met een nieuwe God is voor de dag gekomen – nadat hij zonder het te weten zijn moeder had gehuwd -  omdat hij niet werd opgevoed in Egypte, als een zoon van zijn vader, maar in een naburig land aan het hof van een of andere koning.

Het is laat al, ik ga alle gegevens nu niet meer gaan opzoeken, maar hij groeide niet op als Egyptenaar, al was hij de zoon van Amenhotep III.

Maar in dit verband kan ik nog het volgende schrijven:

In september van 2010 publiceerde het National Geography Magazine een artikel: ‘King Tut’s DNA, unlocking Family Secrets’, van de hand van Zahi Hawass, Egypt’s head archeologist.

Ik vernam toen dat na de DNA-analyse van de mummie van Toethankamon en de DNA-analyse van tien andere mummies[1], zich onder de ongeïdentificeerde mummies dit van een mannelijk persoon bevond, gemerkt als KV55, waarvan men dacht dat het waarschijlijk dit van Akhenaton of Semenkhare zijn kon. Bij de vergelijking van de DNA’s was het team van onderzoekers:

able to establish with a probability of better than 99.99 percent that Amenhotep III was the father of the individual in KV55, who was in turn the father of Tutankhamun.

Verder kon aan de hand van de DNA van haar ouders, Yuya en Tuyu, het graf KV35EL (Elder Lady) geïdentificeerd worden als dit van koningin Tiye, de vrouw van Amenhotep III, en bleek ook, dat KV55 de mummie was van haar zoon Akhenaton, vader van Touthankamon.

Verder kwam aan het licht dat

Akhenaten had conceived a son with his own sister, the child would be known as Tutankhamun.

Maar het raadsel begon pas nu voor mij, want de DNA-analyse had wel uitgemaakt dat Toethankhamon geboren was uit het huwelijk van Akhenaton en zijn zuster - beide kinderen van Amenhotep III en zijn vrouw Tiye - maar wat indien men de DNA-analyse, in plaats van deze van de zuster te nemen, deze van Tiye had genomen, ware men niet even goed, zo niet beter, tot de conclusie kunnen komen dat Toutankhamon de zoon was van Akhenaton en zijn moeder Tiye. Deze laatsten, buiten hun weten gehuwd zijnde met elkaar?

Of,

Œdipus gehuwd met zijn moeder, Jocaste, en de oude Tiresias die uiteindelijk, na lang aandringen, aan Œdipus vertelt[2]:

Qu’il est de ses enfants et le père et le frère,

De la femme dont il naquit et le fils et l’époux

Et de la même femme tour à tour fécondée

De son père le meurtrier…

Ik zelf zou nooit deze vergelijking tussen Akhenaton en Œdipus hebben gemaakt ware er niet Immanuel Velikovsky geweest die op een schitterende wijze, volledig onafhankelijk van zijn andere werken, een soort van detectieve roman uit de Oudheid heeft gebracht met zijn Œdipus and Akhenaton[3], waarin hij hoopte te bewijzen dat de geschiedenis van Œdipus samenloopt met de geschiedenis van Akhenaton.

Ik heb toen een e-mail gericht aan de National Geographic Magazine, ngsforum@ngm.com, om hen te vragen of de DNA van Tiye en Touthankamon ook niet kon laten vermoeden dat Tiye zijn moeder was en niet de zuster van zijn vader, Akhenaton;.

Heb hierop wel een bevestiging van ontvangst gekregen, maar nooit een antwoord op mijn vraag. Waarom, was mijn vraag te ongewoon of waren ze bevreesd mijn vraag te bevestigen?

Het probleem is hiermede natuurlijk niet opgelost. Zoals ik gisteren vermeldde leefde Akhnaton, volgens de traditionele Egyptische Chronologie, in de XIIde eeuw v.Chr., Sophocles in de IVde eeuw v.Chr. Het schijnt me onmogelijk toe dat een verhaal gedurende tien eeuwen wordt doorverteld.

Velikovsky wist dit ook, maar hij vond a gap van vijf eeuwen in de Egyptische Chronologie - wat hem niet in dank werd afgenomen - en situeerde Akhenaton in de – VIIIste eeuw, wat een punt is voor de vergelijking die hij trekt tussen Akhnaton en Oedipus.

Maar dit is dan een gans andere geschiedenis die me veel te ver brengen.

Gezien deze tegenstelling voor altijd boven onze hoofden zal blijven hangen, is het misschien beter het te houden bij Stefan Hertmans en voorop te stellen dat het weinig loont te weten of de geschiedenis van Oedipus deze is van Akhnaton of niet. Alhoewel...

17-12-2012, 01:06 geschreven door Ugo d'Oorde