Ik denk dat ooit, in een verre toekomst, de wetenschap, verwikkeld in het ongenaakbare van de New Physics, er in slagen zal te bewijzen, zwart op wit, dat de essentie, de geest, van de mens blijven zal, onder een of andere vorm, nadat het lichaam stil gevallen is. Dit zal heel wat een oneindig groter impact hebben dan de Verlichting, dit zal een revolutie teweegbrengen in onze wijze van zijn en denken.

Ik weet dat dit een boude uitspraak is, maar de toekomst is gebaseerd op boude veronderstellingen, uitzonderlijk hier is dat deze uitspraak zich steunen zal op wat tot hier toe aanzien werd als het domein van de metafysica, wat dus neerkomen zou op het doorbreken van wat de fysica ons verborgen hield.

De aanleiding tot deze baanbrekende gedachte, kwam er na lezing van de column van Jeffrey Eugenides, met als hoofding ‘Het Einde’[1], Het einde zegt Eugenides is opgaan in het Universum en het zou wel kunnen – een absolute zekerheid heeft hij niet – ‘dat de dood de ultieme realiteit is die zich achter de sluier van de zichtbare werkelijkheid bevindt, een bundel energie die de dood overleeft.’

Hij komt aldus tot het besluit: ‘Jeffrey Eugenides zal helemaal verdwijnen maar misschien blijft er iets van mij hangen in een vorm di ik me nog niet kan inbeelden.’

Ik voel me er oneindig goed bij, hij herhaalt wat ik zo dikwijls al geschreven heb, waarvoor ik zelfs – maar ik zou het moeten gaan opzoeken - een sprankeltje van een bewijs, gemeend heb te mogen vooropstellen. Want denken in deze richting is mens zijn, is homo sapiens zijn, is van de geest zijn.

Vanmorgen: Mars nog altijd op zijn zelfde plaats aan de hemel, wat ik niet begrijpen kan, alsof de planeet, vastgehecht aan de aarde draaide omheen de zon. Maar waarom het zo is, is al eeuwen geleden uitgeklaard door de astronomen, de baan van Mars heeft geen geheimen meer, alleen Mars zelf schijnt er nog heel wat te hebben, maar wat er is na de dood van het lichaam, na het verdwijnen van de tuner die het lichaam is, blijft een raadsel waarvoor we de oplossing zoeken en menen gevonden te hebben, dan toch de ‘denkers’ onder ons.

Dit is ook de reden waarom ik er telkens op terug val. Als er iets is waarover kan geschreven worden dan is het over de dood. Het leven van elke dag kennen we. We hoeven slechts rond te lopen met open ogen en we zien wat er te zien is van de natuur en de seizoenen die de mens bespelen. Wat we niet zien is, wat we enkel vermoeden kunnen,dat, zoals Eugenides het zegt, achter de realiteit der dingen is. En waarom is dit belangrijk omdat het, het domein is waar we op af stevenen en het beter is voorbereid er op af te gaan.

Dit is mijn visie erover, dit is waarom ik er zo intens mee bezig ben en ik elke strohalm vastgrijp om er meer over te vernemen.

Dit zoeken, dit betrachten er iets meer willen over weten, zit gehaakt in mijn genen, het is – ik denk aan de schorpioen van Hemingway – sterker dan mezelf.

[1] Jeffrey Eugenides, 57, is de schrijver van ‘The Virgin suicide’ (1993) en ‘Middlesex’(2002). Opgetekend door Katrien Steyaert in de SDL van 23 februari 2018.

25-02-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik vraag me af – Mars nog altijd trouw in het zuiden – wat de groep vrienden-kennissen, die twintig, dertig en meer jaren jonger zijn dan mij, denken over mij. Ik, die er maar bij loopt en toeziet op wat er gebeurt en hoort wat er gezegd wordt, zonder al te veel tussen te komen in hun gesprekken. Ze aanvaarden me, en ogenschijnlijk ze tolereren me in hun gezelschap, maar in welke mate weet ik niet.

Ikzelf voel me soms als de vreemde eend in de bijt, van hen gescheiden door mijn leeftijd en de weinige hulp die ik ben.

Ik moet ook niet met hen gaan spreken over dingen zoals, het bewustzijn van het Universum, waar ik het laatst over had, ik weet waaraan ik me houden moet, er zijn grenzen die ik niet moet overschrijden. Trouwens, ik zegde het al, de man die schrijft is niet noodzakelijk de man van het dagelijkse doen en laten en ik houd me aan dit doen en laten als ik onder hen ben.

Wat er ook moge van zijn, ik draag meer en meer mijn leeftijd met mij mee, ik kan me er niet van ontdoen dat ik me altijd kan verwachten aan een totale instorting, dat ik onvermijdelijk dag na dag dichter komt tot dat fatale – George Steiner zegt ‘wondere’ – ogenblik. Dit is dan mijn realiteit en ik kan niet verder gaan zonder het op te tekenen.

Nu het ogenblik kome wanneer het komen zal, maar ik kan niet voordoen alsof het nog oneindig ver af is.

Wat echter erger is, ik heb niet de moed me erop voor te bereiden. Ik denk er wel aan, ik vermeld het wel regelmatig, maar ik doe voort zoals ik bezig ben in plaats van alles te laten vallen en ernstig na te denken over wat ik achterlaat, onder meer de massa teksten die opgestapeld liggen op een on andere harde schijf en waar ikzelf amper weg mee weet, laat staan een buitenstaander, wie die ook moge zijn.

Dit is dan van mijn morgengedachten die in de nacht, tussen waken en droom, zijn ontstaan, een tekst die ik in gedachten geschreven heb, want deze blogs zijn een voortdurende bekommernis. Ze bezoeken me in mijn slaap, en schrijven zich al slapende. Ze bezitten me, met een grote intensiteit of smeulend in de as.

En, zoals vandaag, wat komt er uit voort, hoe staan mijn gedachten opgetekend. En eens ingelogd en op een groene ondergrond neergezet, welke betekenis moet er aan gegeven worden?

Er zat gisteren, toen ik er als eerste aankwam, een reiger aan de overkant van de vijver.

Ik heb me neergezet in volle zon kijkend naar hem, het grote licht een verblindende glinstering in het water. Maar hij, aan de overkant, bewoog niet. Hij stond daar pal alsof ik geen gevaar betekende voor hem – ik was het niet ook -  hij droomde wellicht dat niets hem deren kon. Lang ben ik blijven zitten, starend naar hem, een vogel die leefde, die niets afwist van de dood, maar het vreemde schuwde.

Ik was die reiger die daar stond, ik zat er zoals de reiger, niet denkende, juist zijnde.  Wachtend tot ik, zoals ik hoopte, zoals ik verlangde, gegrepen zou worden door het licht en opstijgen zou, verpulverd. De reiger achterlatend aan de overkant en hier, de stoel waar mijn leeg lichaam nog was.

Niets, helemaal niets is ons vreemd als we dromen gaan.

24-02-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Is het zo zoals je denkt te zijn, dat je onuitputtelijk bent, dat je teksten schrijven kunt die verbazen, die je elke dag een beetje meer onsterfelijk maken? Johan Sebastian Bach kon het en bevestigt het elke dag opnieuw als je naar Klara luistert en verrast wordt door zijn cantate ‘Nun verschwinden alle Plagen’.[1]

Wat een weelde aan klanken die man in zijn hoofd had en hiermee eeuwen wist te overbruggen en hopelijk voor de geslachten na ons, blijvend, in de positieve zin, verrassen zal, hopelijk; dat hij nooit afgeschreven worde, dat hij nooit verdwijne uit de ether, omdat hij een van de weinigen is die nooit mogen verdwijnen.

Zo lang we ingesteld blijven op de muziek van Bach, zolang deze voedsel is voor ons hart en  geest, kan onze beschaving niet stuk. Hij is onze pionier en baken, hij is en blijft onze toevlucht. Als er iemand is die heilig moest verklaard worden dan is hij het, hoewel een heiligheid niets toevoegen kan aan wat hij nu al is.

Maar Bach is ongenaakbaar in al wat hij aanraakt en het is zeker niet mijn bedoeling ook maar in de verste verte me te gaan vergelijken met hem, te laten uitschijnen dat wat ik doe evenzeer wijst op een onuitputtelijkheid,  evenwel niet gericht op het eeuwige - en zeker niet qua complexiteit - maar op het dagelijkse.

Ik benader niet zoals hij, het goddelijke in de mens, het hoogst verhevene. Ik raak het soms maar heel even aan, zo dat het amper op te merken valt, maar het is een betrachten van mij, aan te tonen dat ik steeds op zoek ben naar een landschap, a landscape  in between, dat zich dus telkens situeert op de grens van het zijnde en het niet zijnde, daar waar de hemelen zich op het punt staan te openen.

Ik ben de mening toegedaan dat het daar is dat de literatuur begint, dat het landschap van de geest – Hawking noemt dit, en het is zijn recht, the mind of God – zich opent. Het woord ‘God’ hier in de meest ruime betekenis, namelijk datgene wat het Universum ons nog altijd verborgen houdt.

Het is in het verborgene dat de mens zich blijft wentelen, zich verfluisteren wil - zoals Rilke: ‘ich verflüstre mich über dir’, over zijn geliefde - zo wil ik me wentelen in en over het woord dat is van al wat ons verborgen blijft.

Van de aarde zijn is geen oplossing voor ons, zoals het zeker geen oplossing was voor Bach, maar zoals Bach het risico loop verzwolgen te worden in de hooggeprezen muziek van nu, zo loop ik het risico onbegrepen achterwege gelaten te worden en is heel mijn leven dat een poging is geweest los te komen van het aardse als het, het schrijven aanging,  totaal waardeloos geweest.

En het ziet er zo naar uit, ik begin het me te realiseren. Ik heb, dromer als ik was, het niveau van Bach willen bereiken terwijl dit onbereikbaar was en blijft. Zo onbereikbaar dat het thans opzij wordt geschoven en de neiging er is hem opzij te laten, de laatste ‘Top honderd’ van Klara wijst in die richting. Alsof er een verzadiging was van Bach, alsof we ons van hem hadden afgekeerd, omwille van precies zijn ‘goddelijkheid’, en dan vooral omdat het goddelijke, en dan zeker door deze komende uit het oosten, miskend, misbegrepen wordt, omdat het niet gezien wordt als wat ‘Universum–gebonden’ is.

Aardse goden zijn het die aanbeden worden; de God van de totaliteit, van het uiterlijke als van het innerlijke Universum, wordt dood gezwegen.

Als we hierin lijdzaam blijven, ver  zal dit zwijgen ons niet brengen.

[1] Nun verschwinden alle Plagen, uit cantate BWV 32: Klara om 06.05 op 22 februari, of het geluk dat ik kende.

23-02-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De BBC stuurt me elke morgen, heel vroeg, een mail met het grote nieuws van de dag. Nieuws dat ik niet gebruiken kan noch wil. Ik heb mijn eigen nieuws, dat gelukkig geen nieuws is, maar slechts wat woorden in de marge ervan.

Vandaag werd ik wakker – Mars nog altijd in het zuiden - met de zin van Paul Valéry die ik had neergezet in een blog van korte tijd geleden[1]. Valéry stelt hierin, dat de filosofische poëzie haar tijd heeft gekend en dat voortaan

 ‘le poète moderne essaie de produire en nous un état et de porter cet état exceptionnel au point d’une jouissance parfaite’.

Hij schreef dit bijna honderd jaar geleden, en ik stel vast dat zijn woorden bij vele dichters succes hebben gekend: de poëzie moet om te beginnen een sfeervolle omgeving oproepen en deze, de sfeer, opvoeren tot ‘une jouissance parfaite.

Ik dacht aan Valéry omdat een goede vriend me onlangs de opmerking maakte dat het gedicht van Remco Campert, waar ik me min of meer lovend had over uitgesproken, voor hem geen poëzie was, dat het geen ruggengraat had en dat het dramatische erin op een eerder sarcastische wijze afgesloten werd met de woorden dat hij aan de feiten niets wijzigen kon, hij had het enkel maar genoteerd, wat, voor mij, dit laatste dan, woord voor woord genomen, een verrassende wending – het enige positieve - inhield.

Ik dacht in die blog van toen niet aan Valéry, ik volgde maar de prijzende woorden van de recensente, Maar vanmorgen, terugdenkend aan het gedicht en het metend aan de woorden van Valéry, vind ik er hoegenaamd noch de nodige sfeer in terug noch ‘la jouissance parfaite’ die het filosofische zouden moeten vervangen.

In feite is het een gedicht, eerder gebrekkig geschreven, gewild gebrekkig wellicht, waarin het dramatische onbesproken blijft, enkel genoteerd, alsof het slechts een fait divers zou zijn.

Dat ik me vandaag niet voldaan voel met dergelijke poëzie, die me een ogenblik in de war bracht, is duidelijk, Maar ik was toen geboeid door de eenvoud van de woorden en het verrassende van de laatste zin, en vond het heel wat gemakkelijker dan gedichten te schrijven zoals ik het altijd heb gedaan, me uitslovend om woorden/ideeën te vinden die er een filosofische, zelfs religieuze basis zouden aan geven.

Ik denk dat ook Valéry het gedicht onvoldoende zou gevonden hebben. Echter, het is het werk van Remco Campert, het ligt in de lijn van al wat hij al geschreven heeft en het moet gezien als de verlenging ervan. Het moet dus wel waardig zijn gekend te worden.

Je moet je dus eerst een naam maken, je moet doorgedrongen zijn tot het grote publiek, pas van dan af moogt je je wagen aan welke woorden ook, ze zullen gehoord en gelezen worden.

Ik denk aan Saramago die de aanleiding is geweest van het schrijven van mijn blogs, zonder hem zou ik er wellicht nooit aan begonnen zijn, zelfs niet aan gedacht hebben, maar als hij het kon dan kon ik het ook, dacht ik.

Niemand echter heeft me ooit gevraagd of hij mijn blogs, die in feite mijn dagboek zijn, publiceren mocht. En met reden, ik heb nog niets bewezen, ik ben een illustere onbekende en voor wie onbekend is gelden andere regels. Wat ik ten volle begrijpen kan.

Dit geldt trouwens voor alle kunstenaars van wie het werk, dat nochtans heel goed is en volgens mij, ver boven het werk van succesrijkeren uitsteekt, ongewaardeerd overblijft, alleen omdat hun naam onvoldoende gekend is.

Het blijft dus een strijd om als schrijver, als kunstenaar, te overleven, ook om verder te gaan.

 [1] Blogs van 12 en 13 februari en, Remco Camperts gedicht:

Ik zag een jongetje zitten / verwezen op een stoeltje / bedekt met bloed / en asgrauw puinstof / onder een huis weggehaald / met bommen bestookt / door Assads moordenaarstroep / dit gedicht helpt hem niet / maar het is genoteerd.

22-02-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als hij op de middag naar de vijver rijdt, met Dvorák op de radio, de horizon laag, de wolken hoog schuivend over het wijde landschap, is er, lijk de zon die door de wolken breekt, de plotse zekerheid dat er altijd iemand zal bestaan die denken en aanvoelen zal zoals hij thans denkt en voelt. Het perfecte evenbeeld van zijn innerlijkheid: iemand geënt op zijn geest, zoals hij bij zijn geboorte of conceptie, geënt werd op de geest van iemand vóór hem.

Hij draagt deze gedachte mee tot aan de vijver waar hij neerzit op het terras, hij is er alleen. Hij weet precies wat hij vooraf optekenen wil en dat een vervolg is op wat hij dacht in de wagen: het meer dan het bevreemdende van een gevoel dat hij gekend had toen één van zijn achterkleinkinderen, dat kleine ventje dat amper lopen kon, naar hem toe kwam, en hij de woorden sprak die hij nog nimmer gesproken had tot een van zijn klein– of achterkleinkinderen: ‘toi tu es mon préféré’.

Hij zal zijn naam niet noemen maar hij wist met een ongelooflijke zekerheid dat hij zich als kind – het kind dat hij geweest was – weerspiegeld zag in het baasje voor hem. Niemand had het gehoord, en niets wees erop dat het zo uitvallen zou, en toch had hij de woorden gesproken.

Waarom tekent hij dit hier op? Waarom is dit de eerste zin die hij schrijft? Een klein voorval, maar voor hem nu, het meest belangrijke dat hij gezegd had, de middag dat de kinderen hen hadden uitgenodigd op een lunch in een oud klooster, omgebouwd tot restaurant.

Wat bezielde hem toen te zeggen, zonder na te denken, zonder bijbedoeling dat, dat baasje, dat kind, zijn ‘uitverkorene’ was? Wie legde hem deze woorden in de mond, en waarom vermeldt hij dit hier, terwijl het beter verzwegen bleef. Zelfs, waarom kwam hij naar de vijver als het niet was om dit te schrijven.

In feite kwam hij hier zelden op de middag, had hij de aanwezigheid van de vijver niet nodig om te weten wat te vertellen. Maar de woorden kwamen als hij neer ging zitten, thuis gebeurt het ook dat ze komen rechtstaande, worden ze rechtstaande geschreven op losse stukjes papier die hij altijd op zak heeft, de wijze waarop wellicht Pessoa het deed.

En pas nu, dat in de wagen die vreemde gedachte gekomen was dat hij geënt was op de geest van een andere, herinnerde hij zich het voorval met zijn achterkleinkind, even onverwacht als wat hij gedacht had in de wagen.

Niemand van de familie wist het, niemand behalve zijn vrouw aan wie hij het achteraf in een moment van openheid verteld had. Zij wist het, en vroeg of laat, als hij er niet meer zal zijn, zal ze vertellen wiens naam ik haar toen heb toevertrouwd.

Hoefde dit te worden opgetekend zoals het hier staat, was dit nodig opdat het ooit uitlekken zou, later en het ter ore komen zou van hij die de ‘préféré’ was van zijn betovergrootvader?

Dit is een uiterst persoonlijke bekentenis die hier staat, het verhaal van een fractie tijd: een gedachte plots opgerezen alsof ze ver ervoor al geschreven stond en hij ze in een fractie van tijd had gelezen.

Hij dacht nog: 'als ik hem naar mij toehaalde om hem te kussen, heb ik me toen geënt in hem of, was het al geschied en heb ik het gelezen in zijn ogen als hij opkeek naar mij?'

Zal dit ooit in de verre toekomst  nog gelezen worden of zullen deze woorden vergaan zoals er zovele vergaan of ongeschreven blijven.

21-02-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Is het niet zo dat ik in het vel kruip van een ander als ik de pen in de hand neem of ga neerzitten voor mijn klavier; vindt er niet telkens een metamorfose plaats die maakt dat ik Ugo ben en niet Karel?

Wie zegt het me, als ikzelf het niet zou zijn?

En het gebeurt, als ik achteraf herlees wat er geschreven staat dat ik er een manier van zijn in herken die eerder uitzonderlijk dan normaal is. En het is zo, er is altijd een soort van verbazing.

En waarom is het zo, omdat, en dit wist Umberto Eco, schrijven een kosmische aangelegenheid is, want schrijven betekent, zoals elke andere vorm van kunst, creatief zijn en creatief zijn is een eigenschap van de Kosmos. Johan, deze van de vijver zou zeggen: ‘ zo simpel is het’, maar het is niet simpel, het is een teken van wijsheid.

Dit is wereldnieuws van een aard die niet over de lippen komt; die geen vaste vorm heeft, niet afgelijnd is naar een gebeuren toe. En ik herhaal me hierin, ik heb dit al gezegd, met andere woorden. Maar ik ga verder, ik volhard en neem je mee op mijn tochten, of die nu van Karel zijn of van Ugo, je volgt me. Je krijgt geen keuze. Ik weet nu wel dat je me trouwer bent in de week dan in het weekend, but who cares, als je een rustperiode wilt inlassen die ik niet nodig schijn te hebben want het ritme van het schrijven zit in mij gebakken, ik ontkom er niet aan, het is mijn adem. Ik moet me bevrijden van de gedachten die me bezig houden, het formuleren ervan is een spel geworden, het is als het luisteren naar de echo van een verliefd zijn die hangen blijft, van beelden ervan die terug bewegen gaan: een hand op je arm, een avond in de velden en vuurvliegjes in de struiken?. En eens ervan verlost, een andere, veel zwaardere echo die zich horen laat: ‘jij met je vertelling over het Universum, als zou dezes bewustzijn, dit zijn van de mens die deelneemt – en ik wik mijn woord – 'aan' dit Universum. Want niets is, als het zich niet bewust is dat het er is, zelfs het Universum is er niet, als het niet weet dat het er is.

De centrale vraag hierbij laat ik opzij liggen, namelijk, wie of wat maakte in de eerste plaats dat het Universum er is, en daarna, dat het er is zoals het er is?

Een vraag die enkel met een symfonie van woorden en klanken en beelden kan beantwoord worden. Beter is, er niet aan te beginnen, omdat er geen vast en stevig antwoord is, en als er een zou zijn, het schuil gaat in de nevelen van de tijd en de nevel eerst verdwijnen moet. En hier ook is het beter er aan te wennen, want de nevel zit aan de andere kant van het glazen scherm dat de nevel tegenhoudt – een beeld niet van mij maar komende  uit het Nieuwe Testament - woorden die ik hoorde tijdens een mis opgedragen in de catacomben van Rome door een priester die ik ook een vriend mag noemen.

In feite is wat is. Het ontstaan van wat is, is opgelost in het voorbije en het voorbije is het tijdloze, is gevat in het nu van het ogenblik, is gevat in een successie van ogenblikken die doorlopen zullen tot in de eeuwigheid.

Een mooi woord, eeuwigheid, dat evenmin te begrijpen is, zoals zovele zaken vragen blijven en geen antwoord kennen zullen, later misschien? Eerst moeten we dit leven hier op aarde gekend hebben, om het andere te kennen.

Wat we kunnen is er al naar uitzien.

20-02-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik gisteren heb voorop gesteld: het bewustzijn van het Universum dat geleidelijk aan, tot stand komt in het bewustzijn van de mens – de mens deel van het Universum, zoals de planeten en de sterren – echoot nog na in mij. Ik zelf schijn nog niet begrepen te hebben hoe ik er toe gekomen ben dit aldus te formuleren. Is het zo, is het zo niet? Het staat er toch, het werd vandaag gelezen, begrepen of niet begrepen, beoordeeld of op zij geschoven omdat het maar wat woorden zijn die los staan van de realiteit van elke dag, ook van de realiteit die het leven is, die de dood is.

De realiteit die de dood is. Laat het Universum toe dat een part van zijn bewustzijn zou verloren gaan bij het afsterven van een lichaam dat een deel is?

Het is een even gevaarlijk terrein dat ik hiermee betreed, waarop ik geen antwoord geven kan of wil, omdat je het antwoord van mij, al moet kennen, omdat het bewustzijn een dermate ‘fine-tuning’ is dat het ontsnapt aan onze kennis die nog ontoereikend is. Maar ooit begrijpen zullen we, het evolutieproces in die richting is aan gang, il nous faut que de la patience et de l’audace de croire. We hebben dus ook onze rol te vervullen, geloven dat we evolueren naar meer geest, naar meer bewustzijn en er naar handelen.

Ik schrijf dit. Ik stel me de vraag waarom ik altijd over dergelijke zaken schrijven wil; waarom ik, per sé, je mijn gedachten wil opdringen; waarom ik me telkens bewegen moet in sferen die niet alleen onbereikbaar zijn maar ook bijna ontoegankelijk, ondoordringbaar? En toch waag ik het erover te schrijven, en toch denk ik dat je me leest omdat je, me kennende, het verwacht van mij.

‘Ik lees je elke dag, maar ik begrijp niet alles wat je schrijft’ wordt me gezegd. Begrijp ik zelf wel wat ik waag te schrijven, bv wat ik gisteren heb opgetekend? En verder, heeft het enige zin het te schrijven, het niet over te laten  aan de wetenschap die alles erover weet en erover schrijft zoals in het artikel van Philipe Goff van gisteren dat je gelezen hebt of niet.

Een zaak is zeker, en het verwondert me, voor eenmaal heb ik gisteren niets gezegd over God, heb ik gedaan alsof hij niet bestond, of liever alsof hij nog niet bestond, maar zich aan het vormen was via het bewustzijn van de mens. Een nog zwaardere gedachte als deze waarmede ik mijn blog begonnen ben.

Ik denk aan wat Frans Sierens, een van de vele vergeten schrijvers van bij ons, die me op een dag zijn detective verhaal ‘De sterke geur van terpentijn’ schonk, gededicaceerd met een stevige zin van Hemingway over een kikker die het gewaagd had een schorpioen mee te nemen op zijn rug om een rivier over te steken:

‘The frog felt an atrocious piercing pain. The scorpion had stung it. As it sunk below the surface, taking the scorpion with it, it cried out with its dying breath: ‘Is that logical?’ ‘No’, said the scorpion, it’s not. But what would you? I can’t help it. It’s my nature.’

Ik ben die schorpioen, ik ook kan niet andere dan schrijven over dingen die maar niet lijk manna uit de hemel vallen. Stoort het je?

19-02-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde