Ik heb zelden - al wat ik schrijf gaat over mezelf - een tekst kunnen schrijven die geen vleugje filosofisch aroma met zich droeg, het stolde zich in mijn woorden, vooral dan in de gedichten die ik schreef.

In tijden zoals deze van nu is dit een vernietigende handicap die succes uitsluit. Ik ben dus van een andere tijd, van de tijd van de middeleeuwen, toen de geest opdaagde, opgerezen uit het secrete  karakter van de gotiek[1]. Ik ben die middeleeuwen niet ontgroeid, ik ben een Kelt en een Gotieker gebleven. Ik moet als dusdanig ontvangen en gelezen worden, maar wat wil je als je terecht gekomen bent waar de gotiek is uitgestorven in elke vorm van kunst, waarin het woord ‘kunst’ zelfs werd geschrapt.

Om te overleven zoals ik geaard ben, rest er me nog een morzel heide om te verblijven, een veld erica en een ven hier of daar, om even neer te zitten en te kijken naar de weerspiegeling van de wolken, waar ik dan over schrijven kan, over wat zichtbaar is en over het dieper reikende, al weet ik dat dit minder toegankelijk is, ook voor mij om er een passende vorm voor te vinden.

Hoe groot is dan onze eenzaamheid als Gotieker, als prediker van wat het ongerijmde geworden is, een pelgrim die zwerver is, ontheemd is, zonder een Compostella als eindpunt. Echter, ik voel me niet alleen, ik kreeg een noodoproep binnen van een vriend, een oud-leraar, hij schrijft:

‘Ons onderwijs zit in een zware crisis, en dat is nog braaf uitgedrukt, o.a., over schilderkunst wordt niet meer gesproken om de heel eenvoudige reden dat er geen enkele leerkracht er nog iets kan over vertellen dat zinvol is; nochtans is het onderwijs de hoeksteen van onze samenleving. Er komen nu jonge leerkrachten binnen die niet eens in staat zijn om zelfstandig hun lessen voor te bereiden. Ze gaan bedelen bij ouderen om hen uit de nood te helpen, nooit gezien. In mijn tijd gingen de besten van Wijsbegeerte en Letteren naar het onderwijs, nu, alles wat voor iets anders gezakt is! Ik heb gisteren mijn tweede prik gekregen, ik leef dus met de hoop coronasafe te zijn. Maar wanneer komt er een vaccin tegen de ‘verkleutering’, banalisering en verloedering?

Ik zelf heb hier niets aan toe te voegen, hij echter staat er nog met één voet in, hij spreekt met kennis van zaken. Maar ik, met nog één voet in de middeleeuwen, hoor hoe het leven hier verder gaat, er nu gesproken wordt over ‘een terrasje doen’; hoe uitgebreid een Arno aan bod komt; hoe er uitgekeken wordt naar de festivalweiden.

Tal van vragen komen op mij af, de moeite niet waard om beantwoord te worden. Ik houd ze best geborgen. Ook, de onverzorgde, sedert enkele jaren al opduikende baarden bij gezagdragers en VIPs, op TV, ik heb er een hekel aan; als ze een baard willen zoals de Arabieren, dat ze hem, minstens, verzorgen.

Het spijt me al, even uit mijn stuk heide gekomen te zijn. De wereld  zoals hij er thans bij ligt, lokt me niet, past me niet, helemaal niet. Het SOS-bericht van mijn vriend is blijven hangen, het zal niet zo vlug verdwijnen. Ondertussen verschuil ik me in, wat ik onlangs noemde, achterhoede gevechten. Het zijn oude gewaden, de relieken van vroeger, die niet meer door mij zullen afgelegd worden, maar, mettertijd verpulverd.

Ik schrijf maar, ik neem de woorden zoals ze komen. Twee gedachten houd ik achterwege: mijn herinnering aan de Heer Van Oudenhove, hoofdleraar van de gemeenteschool van Oordegem. Hij las op het einde van het schooljaar, in de klas, ‘De Witte’ voor en, ik kreeg van hem, een na een, de bijna volledige collectie van Jules Verne te lezen. Ik vraag me af wie ik zou geworden zijn indien ik hem niet had gekend, maar een van de leraren waar mijn vriend het over heeft.

En dan zwijg ik ook, over wat ik herhaaldelijk heb verklapt en schuil gaat in mijn aller diepste ik, namelijk dat we, wie we ook zijn of wat we ook doen, moeten evolueren naar de homo sapiens sapiens. Dit echter is geen kwestie van a lifetime, dit is een kwestie van generaties en generaties.

Ben ik duidelijk geweest, of, had je vandaag iets anders verwacht van mij?

[1] ‘l’art gotique’, komende van ‘l’argot’, de geheime taal van de kathedraalbouwers (Fulcanelli).

09-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Enkele tijd geleden had ik me beloofd, me te wijden aan het herzien van mijn blogs vanaf 2017, er prioriteit aan te geven. En wat doe ik? Ik ga verder met het schrijven van nieuwe blogs. Het is dus sterker dan mezelf en nochtans het kost me meer dan moeite.

Je zult het misschien al begrepen hebben, maar een dag zonder blog is geen normale dag voor mij, het is een verslaving, het is een drug die ik nemen moet om, in volle verstandhouding met mezelf, verder te gaan.

Nochtans is het een zelfpijniging, ik zegde het al, het kost me, en wat 2017 of 2018 betreft, ik voel me niet opgejaagd, ik handel alsof ik nog al de tijd van de wereld heb, en wie weet, misschien is het zo wel, misschien?

Wat een prachtig woord, ‘misschien’, het is geen ‘maybe’, geen ‘vieleicht’, maar als deel van de Germaanse taalgroep, een rasecht Nederlands woord, een woord om te koesteren.

Wat er ook moge van zijn, ik breng mijn dagen door met mijn blogs, ik begin er mijn dag mee en eindig mijn dag ermee; ze zijn mijn trouwste vrienden, ze vallen me niet af, zoals het kan gebeuren onder vrienden of vrienden-lezers die je afvallen. Maar je weet maar al te goed hoe het gebeuren kan, want je bent geen Pieter Aspe, geen Agatha Christie, geen Lucinda Riley, je bent niets van dat alles, je bent maar a poor writer van een weinig betekenend, dagelijks geschrift in de massa die vandaag elke dag geschreven wordt. Je hebt maar de dagbladen te bekijken om een idee te hebben van wat die massa betekent en wat tijd het moet vergen om geschreven te worden, zonder de zekerheid te hebben gelezen te worden.

Als je die zekerheid niet hebt, waarom is het dat je schrijft? Je schrijft omdat het je aard is te schrijven, zoals de schorpioen op de rug van de kikker, in het midden van de stroom, die het niet laten kan te steken en vergaat samen met de kikker, een gekend verhaal, er is dus geen ontkomen aan.

Ik denk eraan soms als ik bezig ben met me uit te sloven, vroeg in de morgen, zoals vandaag, met duidelijk de slaap nog in de hoeken van de ogen en toch verder gaan, niet luisterend naar de roep van je lichaam, terug te gaan naar bed, waaraan je, soms, niet weerstaat en ophoudt in het midden van een zin, wat nefast kan zijn voor het verdere verloop van wat je meende te vertellen te hebben.

Het is de dagelijkse struggle die je te voeren hebt met jezelf. Meestal is je geest de winnaar, soms niet, het is van vele zaken afhankelijk, vooral dan van de hevigheid van de stroom, de stroom van woorden, van zinnen, van gedachten.

Het is die stroom die telkens bepalend is voor het goede verloop ervan. Van waar hij  komt is niet met zekerheid gekend, maar hij is er en hij is nodig om er te zijn. Dit gebeurt met vele zaken, ze zijn er maar we weten niet hoe ze er zijn en van waar ze zijn. Men zou dit ook kunnen zeggen van een God die er is zonder er te zijn, of van de Muze, of van het lot dat gunstig of ongunstig kan zijn, je neerhalend kan zijn., Dit alles deel van het onbekende dat is zonder er te zijn; Het hangt in de lucht of het hangt er niet, maar als het zich manifesteert is het duidelijk dat het er was.

Het ‘er-zijn’ behoede ons ervan en dit geldt voor heel wat. Ook voor het geluk waarvoor het ons niet behoeden moet.

08-05-2021, 10:12 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wie is het, die persoon in mij, die enkele dagen terug, is opgestaan om blogs  te schrijven, zoals deze van gisteren over de handelingen van een God of, deze van geen-God. Ken ik hem of zal ik hem ooit kennen?

Ik ken hem niet volledig, hij heeft verborgen hoeken en kanten, maar ik weet hoe hij er toe gekomen is, hoe hij gegroeid is en daarna geleidelijk aan stil gevallen is en zich verborgen heeft gehouden gedurende jaren, om nu ineens weer op te duiken en zich meester te maken van je domein, ‘schrijver van een blog’.

Je hebt het gelezen wat hij schreef en je hebt het laten gaan, enigszins verbaasd over wat er stond en hoe het er stond - een oude koe van jou uit de gracht gehaald - eigenlijk het optreden van de persoon die je waart kort na je ontmoeting met de werken van Velikovsky. Een periode  in je leven die vele tientallen jaren heeft geduurd alvorens uit te doven.

Dit is toch wat je dacht. Terwijl, het (heilig) vuur is blijven vunzen en nu terug ineens is opgeflakkerd, te hevig om nog tijdig geblust te worden. Aldus werd de bres, geslagen ‘in a reasable safe Universe’, zoals Velikovsky het noemde, , ineens, vanuit een totaal andere hoek bekeken, bloot gelegd en verbreed.

Ikzelf noemde het een bevlieging, maar het was een uitloper van wat jaren lang was blijven liggen  en nu is opgedoken, geschreven door de man die ik toen was en, onderhuids, gebleven ben: strijdvaardig om te verdedigen wat waard was voor mij om verdedigd te worden.

Er hangt dus, ik denk vooral in de USA, en ook hier, wellicht in een klein deel in het Westen, een wolk van geest die pro-Velikovsky getint is gebleven.

Ikzelf ben meer dan geneigd hem te verdedigen dan hem op zij te laten en er voor eeuwig over te zwijgen. En het is deze ingesteldheid die alles wakker heeft gemaakt zodat er voor de zoveelste maal gehandeld werd over enkele wel bepaalde passages uit de Bijbel.

In een zekere zin voel ik me schuldig terug te vallen op een boek van de jaren vijftig van de vorige eeuw, en tevens op een naam die eerder bekeken wordt als een volger van von Däniken terwijl ik, hem blijf zien als een Darwin, als een Wegener.

Want, je moet ‘guts’ hebben om tegen alle gevestigde waarden in - de temperatuur op Venus was vóór vijftig, ongeveer de gemiddelde temperatuur van de aarde - te stellen als conclusie, dat de temperatuur op Venus heel hoog - 500 graden Celsius - moest zijn, wat later, en bemiddeld door Albert Einstein, door een sonde van de NASA bevestigd werd.

Waarop Carl Sagan, de grootste opponent van Velikovsky, zonder te spreken van een verrassing, onmiddellijk wist dat de hoge temperatuur het gevolg was van een ‘green house effect’, gezien Venus omgeven was door een dikke laag wolken. Alsof de wolkenlaag niet het gevolg zou kunnen geweest zijn van de hoge temperatuur op Venus.

Jullie stellen het vast, en ik ook, Ik ben eens te meer begonnen hem te verdedigen. Ik denk dat ik dit zal blijven doen, mijn leven lang, hij was een kranig man, hij was een visionair in de hoogste graad. Ik hoorde hem een eerste maal op een avond op TV, de volgende dag ben ik zijn boek gaan kopen bij Smith & Son op de Adolphe Maxlaan in Brussel. Sindsdien heeft hij me niet meer verlaten, ben ik door hem besmet geworden met een virus van aanhankelijkheid.

Of hoe een leven in een bepaalde richting verzeild. Ik was jullie deze uitleg verschuldigd

07-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De bevlieging - want dat was het - die ik gisteren had mag niet gelezen worden als een vrees die ik zou hebben dat een dergelijk iets ons zou kunnen te wachten staan. Ik denk er in de verste verte niet aan, maar wat gebeurde in een ver verleden mag/moet gekend zijn, zoals we kennis hebben over de periodes van pest en cholera.

Mijn twee scotoom-blogs zijn uitschieters, passen hoegenaamd niet in het stramien van de blogs die ik schreef over de jaren heen. Maar soms hebben ze hun reden van bestaan, worden ze een uitdaging.

Er is in mijn leven, in de jaren vijftig van vorige eeuw,  een man opgedoken, een rijzig man met een abominabele uitspraak Engels. Een man wiens werk vergruizeld werd, bespot en gekleineerd door zij die hem niet gelezen hadden, maar ook een vechter, iemand die absoluut zeker was van zijn stuk; iemand die nu is doodgebloed, verzwegen en begraven. Het uitspreken van zijn naam bijna een vloek zijnde, en ik weet waarom.

Ik heb bijna alles van hem gelezen, hij was een soort god voor mij, iemand die begreep dat de Bijbel op bepaalde plaatsen geschiedenis was die ons allen aanbelangde; en vooral dat de verhalen over de tien plagen van Egypte, over de stilstaande zon en maan, geen sprookjes waren, maar ruwe, ontstellende ‘reality shows’ van een uitzonderlijk karakter.

Of ik me dan toch niet heb laten misleiden?

Wel, na zeventig jaar geloof ik nog altijd in hem en wat meer is, heb ik eindelijk begrepen van welk belang hij is voor ons. Zeker is dat hij mijn geestelijk leven grondig heeft gewijzigd; dat ik, zonder hem, niet zou geworden zijn wie ik ben, dat ik geen blog zou geschreven hebben omdat de geschiedenis een levenloze, kleurloze poel zou gebleven zijn voor mij. Echter, dankzij hem werd de geschiedenis, zoals door hem gehaald uit de Bijbel, een overrompeling.

Er is één belangrijk feit dat als een vuurtoren boven de rotsen  uitsteekt, een gebeuren dat de godloochenaars, type Dimitri Verhulst, nog niet hebben ingezien, omdat ze niet verder kijken dan hun neus lang is - en allen van zijn soort kennen die kortzichtigheid - en dat ene feit is ‘de tien plagen van Egypte’.

Dit feit IS een weegschaal met twee armen:

Ofwel zijn deze natuurfenomenen, zoals gezien door de Israëlieten en, door de Kerk, het resultaat van een interventie van Jahweh, en dan is onweerlegbaar het bestaan van God bewezen, hoeft er niet meer gespeculeerd te worden, Hij is want Hij trad op. Dit gebeuren werd de Exodus en de Exodus de basis voor het ontstaan van het volk en van de Staat Israël omdat God het zo wou, zoniet was Hij niet tussengekomen;

Ofwel waren deze het gevolg van een natuurcatastrofe, en dan, gezien het voorgaande, mag  Israël de boeken sluiten en hun Jahweh naar het land van de sprookjes verwijzen en tezelfdertijd mag de Kerk haar God, die geënt is op Jahweh even duidelijk er naartoe verbannen. Want aldus blijft er niets over van de zichtbare handelingen of tussenkomsten van hun God, want het zijn de enige, voor hen, samen met de stilstaande zon en maan, die er geweest zijn in het begin van Israël als volk, zijnde de vijftiende eeuw voor Chr..

Dit is heel cru gezegd, maar Ik ben niet de enige die zegt dat de tien plagen van Egypte en het ontstaan van de Exodus naar het beloofde Land, het begin is van het ontstaan van Israël als volk.

Het verhaal van dit uiterst negatieve voor Israël, zit verweven in het boek ‘Worlds in Collision’  van Velikovsky - hijzelf alludeert er met geen jota naar - en als er één reden is waarom dit boek en zijn honderden verwijzingen, categoriek en blindelings verworpen werd dan was het om dit negatieve voor Israël.

Een reden die geen enkele godsnihilist heeft opgemerkt, te engzichtig om dit aan te grijpen en als bewijs van hun mening voorop te stellen.

Ze hoeven dus niet, op goed valle het uit, zeggen dat God niet bestaat, ze kunnen het bewijzen dat de God van de Kerk geen basis heeft, en de Bijbel er zeker niet is om te bewijzen dat Hij bestaat, in tegendeel.

Ik weet dat me dit de brandstapel kost. Maar, in grote openheid, het zijn feiten die onze aandacht moeten opeisen. Velikovsky is de weegschaal. Heeft hij gelijk of ongelijk, maar als hij ongelijk heeft, zoals zovelen beweren, dan bestaat de Jahweh/God van de Israëlieten en van de Kerk. En hoeft er niet meer gediscuteerd te worden, Hij was heel duidelijk een hulp voor het Joodse volk.

Heeft hij gelijk dat stort alles lijk een kaartenhuisje in elkaar, heeft de God van de Bijbel afgedaan en komt de discussie over zijn bestaan of niet, op andere gronden te liggen. Eenvoudiger kan het niet, de boeken die er zijn dragen het bewijs van gelijk of ongelijk. Aan ons om ze te doorgronden.

06-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik vertelde in mijn scotoom-blog van 25 april ll. - wie herinnert zich die nog? - één lezer reageerde erop, anderen zwegen, vroegen tijd om het te verwerken, of legden het op zij: ‘geen oude koeien uit de gracht, aub.’

Ik voeg er nu aan toe dat dit In feite slechts een voorspel was. Want  als ik gelijk zou krijgen, dan pas stelt zich het probleem, wordt het een echt, en wat was alsdan de oorzaak van de botsingen of bijna botsingen tussen Mars en Venus en eventueel de Aarde?

Eén persoon beweerde die te kennen, Immanuel Velikovsky, maar ik wil hem niet raadplegen, ik vertelde al voldoende over hem en over zijn boek, en om enig idee te hebben hierover is het ‘Worlds in collision’ dat je lezen moet en, verteren moet.

En of er waarheid steekt in wat ik vertelde over de natuurcatastrofen, hierna een korte bloemlezing uit de profetieën - genomen uit de Willibrordus van 1975 - die plaatsvonden in de achtste eeuw voor Chr. Een periode van onheil dat telkens het ganse volk van Israël treft. Hier wat de profeten Amos, Micha, Joël, Isaïas erover te vertellen hebben:

Amos : 8, 9 en 10 : ‘Op die dag - zo luidt de toespraak van de Heer Jahwe - doe ik de zon ondergaan op het middaguur, verduister ik de aarde op klaarlichte dag. Dan verkeer ik uw feesten in rouw, al uw liederen in weeklachten ...’

Micha : 1; 4 en 6: ‘Onder zijn voeten smelten de bergen, splijten de dalen vaneen, zij smelten als was voor het vuur, zij splijten als water dat gutst langs een bergwand ...      Van Samaria maak ik een puinhoop op het veld, als was er een wijngaard aangelegd; zijn steden gooi ik in het dal, zijn fundamenten leg ik bloot.’

Joël : 3: 3 en 4: ‘Wondertekenen zal ik tonen aan de hemel en op de aarde bloed, vuur en paddenstoelen van rook. De zon zal in de duisternis verkeren, de maan in bloed voordat de dag van Jahwe komt, de grote, angstwekkende dag.’

En dan Isaïas 1: 7: ‘Uw land is een woestenij, uw steden zijn platgebrand. Uw akkers worden voor uw ogen door vreemden leeggegeten. Het is één woestenij als bij de verdelging van Sodom.’

1: 9 : ‘Had Jahwe van de legerscharen ons geen rest gelaten dan waren wij als Sodom geworden en aan Gomorra gelijk’.

13: 10-13: ‘De sterren en planeten aan de hemel geven geen licht meer; de zon is reeds bij haar opgaan verduisterd ... Ik maak mensen schaarser dan goud, zeldzamer dan het zuivere goud uit Ophir. Daartoe doe ik de hemel wankelen, de aarde geraakt van haar plaats op de dag dat Jahwe van de legerscharen zijn woede loslaat. 34: 18 en 19: ‘ De sluizen van de hemel worden opengezet, de aarde wankelt op haar grondvesten, de aarde splijt gapend open; de aarde schudt en siddert, de aarde wankelt vervaarlijk’.

Wat gebeurde er toen in die fameuze achtste eeuw vóór Chr. en waarom die titel van "Heer van de hemelse legerscharen" die plots opduikt, een God die oorlog voert in de hemelen?

Het is duidelijk, we aanvaarden dit niet omdat we er geen verklaring voor hebben, we doen zoals de struisvogel, we steken onze kop in het zand, om niet te zien wat er was.

Het is onmogelijk dat er dergelijke catastrofen zijn geweest omdat we er geen verklaring voor hebben, en toch MOET er een verklaring zijn.

En, nu ik bezig ben. Een  vriend raadde me ooit ‘Pourquoi la Grèce?’ aan van Jacqueline de Romilly[1]. Ik kocht het en las het. Een wel bepaalde passage die handelt over de Illias trof me : ‘Une fois la longueur relative du jour et de la nuit est modifiée : c'est après que Pénélope et Ulysse se sont retrouvés, et qu'ils ont tant de choses à se raconter, et tant besoin, après ces récits, d'un peu de repos. Athène le leur accorde en retenant un peu l'Aurore au bord de l'océan, près de son trône d'or.’

Onmiddellijk maak ik hier de binding, niet zoals de Romilly met de stilstaande zon van Jozua, maar met de ‘sun-dial’, het schaduw-uurwerk van Koning Achaz[2], waarvan elke lezer van de Bijbel moet gehoord hebben. Ik weet ongeveer waar ik het vinden kan, bij Isaïas en ook in 2 Koningen. En enkele verzen verder luisteren we naar de woorden van Jahwe via Isaïas, bestemd voor Koning Hezekia:

‘Ik laat op de trap (de trap van het schaduw-uurwerk) van Achaz de schaduw, die de zon al tien treden omlaag heeft doen gaan, tien treden omhoog gaan. En de zon keerde tien treden terug op de treden die ze reeds afgedaald was.’

Wat de omvang van deze tien graden ook moge betekend hebben, hier dus ook werd de baan van de aarde verstoord. De godin vermag dus hetgeen Jahwe vermag en we kunnen niet anders dan besluiten dat hier eenzelfde gebeuren aan de basis liggen moet. Een gebeuren waarvan Isaïas getuige was en ook Homerus.

Ik zou verder kunnen gaan  en zoeken naar bewijzen in meer. Echter als degene die ik opgaf ontoereikend zouden zijn, dan is het duidelijk je zit met een scotoom. Dit is in elk geval mijn oordeel.

[1] Jacqueline de Romilly : “Pourquoi la Grèce?” Editions De Fallois, 1992 : pag 48 en noot 21 pag 65  [2] Het Schaduwuurwerk van Koning Hezekia : 2 Kon. : 20, 9 en 10; Isaïas : 38,8

05-05-2021, 05:16 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik kijk op de bloesems van de kweepeerboom. Als elke bloem een peer wordt gaan de takken breken. Is het: ‘ er gebeure maar wat er gebeuren moet’ of weet de boom hoe er mee om te gaan, weet hij zijn sappen zo te verdelen dat het niet gebeuren zal? Ik stel me de vraag omdat ik weet dat de natuur vol verrassingen zit, dingen die we niet begrijpen maar aanvaarden moeten als vaststaand.

Een interessant begin van je dag, of is het maar bijkomstig en hebben we de natuur niet nodig om te knippen wat geknipt moet worden, zijn we almachtig wat dat betreft, een almacht die we al te graag toepassen.

Het is ook het weinige dat ik heb vandaag, een leegte die opduikt en die ik niet vullen kan, de kracht niet heb om verder te gaan, de inzet niet. Schijnbaar lam geslagen, voor het eerst sedert lang richt me tot wat was van 2017/2018. En alles hernomen hebbende weet ik dat ik sedert die periode in mijn leven weinig verder geëvolueerd ben.

*

Ik tracht vooral, mijn pluimage niet te verschroeien, zoals Icaros, en in de eerste dagen van januari, vooral geen al te hoge vlucht te nemen, want te lang verblijven op grote hoogte is verwarrend voor mezelf als voor mijn lezers.

Maar ik ken me, ik weet nimmer welke richting mijn gedachten zullen uitgaan. Kalm blijven is de boodschap en afwachten, ook omdat de nacht te verwarrend  was en de morgen er veel te vroeg was.

Ik droomde van een gedicht, in het rood geschreven, waaraan ik een strofe van vier lijnen in het zwart aan toe te voegen had, zo dat al het negatieve in het gedicht, positief zou kunnen gelezen worden. Het hield me, in droomtoestand, lange tijd bezig en ik voelde duidelijk de moeheid en de gejaagdheid in mijn hart. De woorden bleven maar komen maar ik vond er geen antwoord op, de dag was te lang geweest, de gevoelens, tot het te ver gevorderd punt in de nacht, te geladen met beelden en lawaaierige muziek.

Een vriend belde me in de morgen, hij vertelde me dat hij negentig wordt op 16 september. Hij heeft nog heel wat reisplannen: het pas geopend museum van Abu Dhabi en een verblijf op l’Ile Maurice. Zijn stem klinkt heel goed. Het is me duidelijk, hij heeft een kalmere nacht dan ik doorgebracht.

Ik was met hem in Vézelay, in Fontenay en op tal van plaatsen in Bourgondië waar we de Romaanse kerkjes afliepen, en er zijn er heel wat. Ik was met hem in Schotland tot in het meest noordelijke punt van het main land, in St.John o’Groates. Ik was met hem in Yemen, in Ibb, in Kawkaban, was met hem aan de Rode Zee. En het waren telkens grote momenten met diepzinnige gesprekken over het leven en over wat onze rol op aarde wel zijn kon, want vonden we, hadden we hier geen rol te vervullen gehad, we zouden hier niet geweest zijn. Wat een belangrijke ‘item’ was vond hij.

Voor ons had het ontstaan van het leven op aarde – we dachten zelfs in het Universum - een groot doel: het ontstaan van de mens en meer in het bijzonder, het ontstaan van de Homo Sapiens, met de nadruk op Sapiens.

We zagen het ontstaan van het leven als de loopplank naar het spirituele en de groei naar dit spirituele als een kosmische groei, méér dan een ‘survival of the fittest’, dat het uiterlijke teken was. En die groei was van in de aanvang, van bij de Big Bang, ingecalculeerd, hij was vervat in het evolutieve karakter van het Universum.

Ik weet nu, dat ik dan toch te ver ben gegaan voor deze tweede dag van 2018; ik weet ook dat ik er nog iets aan toevoegen wil, iets dat misschien hemelschokkend is, maar me baserend op deze evolutiewetten, denk ik dat deze volop zullen blijven doorgaan in wat de/het sapiens vandaag is in de mens die evolueren zal naar een sapiens, sapiens.

Sprankels van deze ideeën zijn terug te vinden in alles wat ik schreef, in al wat ik heb uitgedragen in mijn vorige geschriften. Niet zoals ik het hier heb vermeld, maar de grond ervan is dezelfde. Ik ben dus, ondanks mijn voornemen vanmorgen, opgestegen, omdat ik op een gegeven ogenblik niet meer stoppen kon - ik had A gezegd en moest dus ook B zeggen - en ook en vooral, omdat ik een blog te schrijven had, en me opstellen wou in mijn rol als homo sapiens die ik te spelen heb in deze maatschappij die een totaal andere vooruitgang vooropstelt, een zuiver materiële, een belemmering voor de vooruitgang van de geest, in de mens, als in de Kosmos.

Zo, in welk landschap ben ik eens te meer terecht gekomen als het niet zou liggen in de lijn die van in den beginne moet zijn uitgestippeld. Ik voel me  hier heel goed bij te weten dat ik er deel van uitmaak.

Het vereeuwigt me.

04-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik lok met mijn geschriften geen nieuwe lezers aan, ik stoot nieuwkomers af. Wat doe ik eraan of, wil of kan ik er iets aan doen. Ik denk dat ik niet kan, dat, als ik schrijf, ik me beweeg in een wereld binnen de wereld waar weinigen me volgen. Gezien ik geen detective verhalen kan voortbrengen zoals Pieter Aspe het deed bij leven - God hebbe zijn arme ziel - een succes schrijver, ben ik gedoemd om te blijven wie ik ben, een sukkelatleet op de honderd meter.

Ik stel me erin. Ik reis niet meer de wereld af. Heb het trouwens, op enkele uitzonderingen na, nimmer gedaan. Ik voelde me gelukkig, ik voelde me leven in de bergen van de Val d’Anniviers, in de eerste plaats onder de vrienden aldaar, noodzakelijk opdat ik er keren zou. En later, als de vrienden verdwenen waren, bij de zee in San Juan bij Alicante.

Het eigenaardige is, en ik stel het pas nu vast, in de bergen schreef ik weinig, aan zee schreef ik bijna elke dag een gedicht; Ik heb er een verklaring voor, in de bergen leefde ik met vrienden, aan zee leefde ik met mezelf. De bergen waren de vrienden, de zee was het schrijven. Of hoe we bestaan.

En ik ondervind dat ook bij vrienden lezers, bij wie het landschap een en al inspiratie is en hen doet schrijven. We zijn aldus uit hetzelfde hout gesneden en getogen, en schrijven we niet in woorden uit onhandigheid of niet aandurven, we schrijven in gedachten een leven lang. Onze geest stopt niet, zelfs niet in de nacht als hij op wandel gaat in dromen.

In feite zijn het niet de gebeurtenissen die ons aanhalen, deze gaan verloren in de massa, het zijn de gedachten die de luchten in drijven en aanbotsen bij andere om zich ermee aan te vullen of ermee in osmose te gaan en het zijn meer de gedachten die de wereld in beweging houden dan de gebeurtenissen want deze blokkeren de beweging.

Wat voeg ik hier nog aan toe? Vandaag niets, ik heb de hoogte bereikt die ik bereiken wou, niet alleen vandaag maar elke dag van de week, van het jaar, wil ik eindigen met een hoogtepunt of, minstens een aanzet er naar toe. Dit is echter niet een eigenschap van mij, dit is een algemene eigenschap van de wereld der gedachten, die zich in en omheen ons  beweegt.

Er zich op openen is het teken van ons mens-zijn. Ik geloof niet dat er een andere is dat zo diepgaande is. We, het ik, is van het zijn en het zijn is van de geest, de enige die eeuwig is.

Het overige is aanvulsel dat uiteindelijk over boord gaat.

03-05-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde