.

‘La poesía es algo parecido

A un sueño en la vigilia’¹

Alledaagsheid is hier niet je deel

je stijgt hier hoger dan de golven,

je zweeft, je raakt de wolken,

het licht waarin je zwemt,

erin onderduikt en zoals het water

je omkleedt van kop tot ingewand.

Want ook in boeken, je verdween in

‘¿Donde està Dios?’, je waart

er zo gelukkig mee omdat ook jij

een zoeker bent en meent dat Hij die is

de trilling is, het licht, het onverhoopte,

dat als stuifmeel is, en jij bestoven

en bevrucht. Een ingesteldheid

die je nimmer laten zult, want

je weet van Heidegger:

‘een idee eens opgedaan, je er

geen afstand meer van doet’.

Je stijgt hier hoger dan de golven

om glans te geven aan dit je leven.

Want je kon ook deze morgen,

zoals zovelen hier, zijn opgestaan,

verdord als schrale aarde

die naar regen snakt, maar

niets daarvan, je twijfelt niet,

je bloeit in woorden open

en als later komt, je keert vanwaar

je kwam, dit is wat je verkondigt,

een leven lang.

Heidegger tiene razón.

09-10-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een belangrijk gebeuren van toen was hem bijgebleven, zijn bezoek, samen met zijn twee vrienden, aan het graf van Rainer Maria Rilke, aan de voet van een Romaans kerkje. Een kerkje dat op zichzelf al gebed was, gelegen hoog boven de Rhone-vallei in het dorpje Raron¹ waar hij voor het eerst Rilke’s versregels las op zijn witmarmeren grafsteen.

Het was hij die zijn vrienden had meegevraagd. Gewoonlijk was het andersom. Met hen had hij heel wat bergtoppen beklommen en heel wat bergtochten gedaan. Beiden kenden zijn mogelijkheden en beiden wisten ze dat de Zinal Rothorn, boven zijn mogelijkheden lag, al liet hij herhaaldelijk uitschijnen dat het een droom was die hij realiseren wou.

Met hen voelde hij zich veilig, klimmend tegen om het even welke rotswand, in om het even welke omstandigheden.

Zo herinnerde hij zich de dag dat ze de top hadden bereikt van de Pointe de Moiry, genietend van het majestueuze uitzicht en van hun sobere lunch, toen Robert ineens aandrong om af te dalen. Hij vertrouwde de wind niet. En het gebeurde dat kort daarna tijdens de afdaling de lucht zich sloot boven hen en ze verrast werden door een wolk van fijne stukjes ijs (du grésil, zegde Robert) die tot binnen hun dicht toegehaalde windjak drongen.

Hij was bij het dalen altijd de eerste van de cordée, en toen hij aan een passage kwam waar de bergkam bijna loodrecht naar beneden liep, over een te lange afstand om er gerust in te zijn en dan nog met slechts enkele, met ijskorrels bedekte steunpunten, had hij niet geaarzeld, had hij even opgekeken naar Robert boven hem die knikte en zegde: “vas-y, je t’assure!” en deze woorden waren voor hem voldoende om rustig af te dalen tot een klein platform waar hij wachten kon op hen om verder te gaan.

Alleen dit kleine detail om te zeggen hoe groot de verbondenheid is tussen de gids en zijn cordée wier veiligheid hij letterlijk en figuurlijk in zijn handen houdt. Als er daarenboven tussen hen een grote vriendschap is gegroeid na tal van tochten, tal van dagen en avonden samen, na tal van degustaties van oude en jonge wijnen uit de streek, dan is er via het touw nog een band van samenhorigheid en groter veiligheid is er niet als je samen klimt of daalt.

Het was in die geest van verbondenheid dat ze de weg waren opgegaan die stijgt vanuit het dorp, Rarogne, naar de hoger gelegen Romaanse kerk. En hij die de kerk betreedt wordt stil in de stilte, wetende dat deze ruimte nog een roep tot de God, die kosmos is in meer heeft en hoe het eeuwige ervan geschreven staat, nu ook Rilke er heeft gestaan en hij moet gezocht hebben naar de woorden van een gebed die gedicht werden.

Lang zijn ze blijven staan voor de witmarmeren, met mos begroeide grafsteen onder de struik witte rozen en hebben ze gelezen:

Rose, oh reiner Widerspruch. Lust,

Niemandes schlaf zu sein unter soviel

Lidern.

Wie is hij, die bij deze verzen van Rilke niet stil is gebleven, die niet getracht heeft de betekenis van Rilke’s laatste boodschap te doorgronden. (Later zal hij lezen dat Anton van Wilderode er zich had vanaf gemaakt door ze als sibyllijns te betitelen).

Het Duits was een vreemde taal voor zijn vrienden en hij twijfelde aan de vertaling van sommige woorden; zodat Rilke’s raadsel bleef komen en keren in hem. Was het misschien dit blijvend bewegen van de woorden, dit blijvend trachten te begrijpen dat Rilke beoogd had. En ook, was het plaatsen van Lidern op een derde lijn, gewild door Rilke, of was het een noodzaak voor de steenhouwer geweest omdat het niet op dezelfde lijn kon gebeiteld?

En die avond - en hij vindt deze woorden terug in zijn dagboek - toen hij terug was in de eenzaamheid van zijn kamer met de boeken van Titus Burckhardt en La Kabbale van Serouya, uit de kleine exquise bibliotheek van de chalet, open op de schrijftafel, was het alsof zijn gevoelens voor zijn overleden vrouw terugkwamen, en kwam ook terug, lijk een gulp warmte, wat zo dikwijls was geweest, dat hij binnengleed in haar, haar houdend, haar bezittend, haar alles gevend en ze hem trillend ontving in haar schoot.

Hoe ver dit alles achter hem ligt, alsof het een gebeuren was dat hij gelezen had en niet zelf beleefd, een gebeuren dat betrekking had op een totaal andere persoon dan wie hij nu was.

En hij begreep het symbool van de roos van Rilke, de roos die niet zonder doornen is, de liefde die niet zonder pijn en het leven dat niet zonder de dood is. En hij meende in het grafschrift te mogen lezen dat hij, Rilke, die slapende is voor de levenden, thans levend is onder de slapenden. En zeker niet te zijn, en nimmer geweest is, slapend met degenen die door het leven gaan met gesloten oogleden. Was dit de betekenis van Rilke’s woorden? Wellicht niet helemaal, maar het voldeed hem. Hij was ervan overtuigd dat Rilke geloofde in het eeuwig leven. En hij was er nog meer van overtuigd omdat hij thans, zoals zovele anderen die het grafschrift lazen, blijvend begaan is met de zin ervan, wat al op zichzelf een bewijs is van de eeuwigheid die Rilke omgeeft.

08-10-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Deze blog is een blok aan mijn been, toch kan ik hem niet meer missen, ik zou het zonde vinden een dag over te slaan. En ik heb dit allemaal te danken aan Jose Saramago en zijn Blog die me verleidde met zijn idee elke dag een belangrijk deel van wat hij schreef, wereldbekend te maken.

Wat me hierbij het meeste intrigeerde was het feit dat hij mijn ouderdom had, en als hij het kon ik ook het moest kunnen. Mijn dagboek werd mijn Blog, een Blog dat pas vanaf 15 juli aan de vreemde golven van een Web dat zich een weg baant door de luchten werden toevertrouwd. Vandaag is het een toeverlaat geworden.

Een toeverlaat, een verlenging van de ingewikkelde persoon die ik ben. Of hoe het leven, de omstandigheden me hebben gevormd. Komende vanwaar ik kwam, geboren uit ouders, op hun beurt elk afzonderlijk geboren uit hun ouders, grootouders en zo maar verder. Een lijn van gebeurtenissen en omstandigheden van zijn en niet zijn. Geen toevalligheden, neen, omstandigheden ontstaan uit andere omstandigheden, onvermijdelijk terugaande tot Cro Magnon of een plaats in dat genre.

Uit al deze levens, voor mij ontstaan, om hier vandaag in andere oorden, bij het eerste morgenlicht te schrijven wat ik schrijf. Ik weet nog niet of ik het zal kunnen verzenden, echter zeker niet zoals het gebruikelijkwas, maar een zaak is zeker, als ik er niet in slaag de komende 15 bloggen te verzenden zoals het hoort, zal ik niet de persoon zijn die ik ben als ik het wel kan.

Iemand met een Blog is een andere persoon. Hij kan zich niet permitteren een dag over te slaan.

En daarna wat doe ik er mee. Een deel ervan wordt weldra geschrapt, verdwijnt in het niets. José Saramago wist dat hij zijn Blog schreef in opdracht, dat zijn uitgever op de loer lag om op zijn beurt in te loggen wat op het Blog van Saramago verscheen.

Ware het verschillend voor mij indien ik in dergelijke omstandigheden werken zou?

Niemand heeft me gevraagd om deze in hun totaliteit te zien, gebundeld in boekvorm en niemand vraagt het mij.

Trouwens, schrap ik niet wat ik schreef, mijn erfgenamen zullen het doen, want het is onmogelijk al wat ik reeds geschreven heb bij te houden, ik zelf weet het niet meer. Maar ik zegde het al, ik zal hen niet vragen mijn geschriften te verbranden, noch hen vragen ze te bewaren.

Uiteindelijk zijn het maar wat beelden en gedachten op een hoop, een opper hooi langs de Leie of elders, in de weiden van de tijd, die niet is.

07-10-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

‘Au fond, je ne crois à rien sinon peut-être à cette existence poétique, je n’ai aucun message à diffuser, j’ai soif d’illumination, ma seule obsession est d’élaborer l’objet rond et compact arraché par ma littérature aux ténèbres et à la mélancolie, objet résistant qui ensuite éclôt dans la substance du temps et la conscience du lecteur, comme la fleur en papier japonaise qui se déploie merveilleusement dans l’eau.¹ (Paul Nizon)

Ik begrijp mijn broer Georges als hij me zegt, na mijn Blog van 24 september, dat ik een rusteloze persoon ben, en ik moet hem gelijk geven. Wat het meest op valt is dat het niet strookt met mijn ouderdom. Dat ik, zoals vader zegde, ‘mijn spade zou moeten af kuisen en wegzetten’. De jacht om te presteren, in wat ook, is niet meer voor mij. Je n’ai plus droit au chapitre, mijn tijd is voorbij, is op.

Maar, het is zo verduiveld moeilijk dit te aanvaarden zodat ik nog actiever ben dan vroeger. Dit is dan mijn rusteloosheid: mijn tijd is niet op maar ik heb geen tijd meer te verliezen.

Ik herinner me een voormiddag in Crans-Montana waar een van mijn dochters woont – ik heb er vier - het was begin lente. Ik zat op een terras en dronk een koffie of een wijn misschien en waar ik zat ben ik beginnen schrijven in mijn dagboek dat ik altijd bij mij draag. De woorden kwamen zonder ophouden, ze vloeiden uit mijn hand, uit mijn pen, uit mijn geest, uit de beweging van licht en schaduw, uit de beweging van de mensen en de auto’s op de weg voor mij. En ik schreef maar. Ik herinner me met welk gemak de woorden op mij af kwamen gestormd. Pagina’s vol.

Heb die tekst nooit meer herlezen, zou hem nog kunnen terugvinden mits enkele opzoekingen te doen. Maar wat ik toen geschreven heb is zonder belang nu. Het is het gevoel dat ik toen kende dat van belang is.

Ik weet enkel dat er een enorme rust was in mij. Dat ik me goed voelde, een grote dag op een grote plaats, in een wereld zonder obstakels.

Vooral dit, een leven zonder obstakels. Ik geloof dat ik dergelijke ogenblikken niet meer gekend heb sindsdien, behalve in hetzelfde jaar, tijdens mijn verblijf in la Chambre des Preux in die archi-oude chalet in Grimentz, schrijvend aan die verweerde tafel, gemerkt met het jaartal 1699 in het blad geciseleerd.

IK was toen echter even rusteloos wat het schrijven betrof. Begrijpelijk dat ik het gebleven ben, begrijpelijk dat ik anders niets kan dan schrijven, hoe dikwijls heb ik dit nu nog niet verkondigd.

Mijn rusteloosheid is mijn leven. Er zijn er heel wat in mijn geval. Nu ook, het is 23.30, ik denk dat er nog heel wat dakvensters verlicht zijn op dit ogenblik.

En ook ik,

‘arraché par ma littérature aux ténèbres et à la mélancolie, objet résistant qui ensuite éclôt dans la substance du temps et la conscience du lecteur, comme la fleur en papier japonaise qui se déploie merveilleusement dans l’eau’.

Ook mijn woorden die zich ontplooien in de geest van mijn lezer zoals een bloem in Japans papier zich wonderbaarlijk ontplooit in het water.

7

06-10-2011, 11:03 geschreven door Ugo d'Oorde  

Maar nu hij vergroeid zit in de dagen, en het leven in hem begint te vertragen, zijn er herinneringen die bij het minste teken opduiken. Herinneringen die niet meer te wissen zijn, die in hem zijn gebrand. En dan denkt hij, aan dat dorp in de Val d’Anniviers[1] waar hij was met haar en de kinderen, vakanties lang, elk jaar opnieuw, er verblijvend, tijdens de maand augustus, in een oude maar comfortabele chalet. En na haar sterven, had hij dit dorpje en deze chalet elk jaar herop gezocht. Het was een door de zon verbrande chalet, un chalet brûlé par le soleil, geplant en gegroeid tussen sparren en lorken met enkele berken ook en een pracht van een lijsterbes die glansde van de vruchten. Een eiland van rust waarover het grote licht van de bergen was en in de nacht de ruisende stilte van de bergstroom in de diepte. Een chalet die lijk de voorsteven van een boot de vallei scheen binnen te schuiven. En het was daar dat zijn leven een andere dimensie kreeg.

Het was daar dat het zaad van zijn verlangen te schrijven vallen zou in goede aarde, en vruchten opleveren zou, ‘deels dertig-, deels zestig-, deels honderdvoudig’. Het is daar, dat uit de talrijke impulsen van die maand, hij zich gerealiseerd heeft dat zijn leven aan het uitdoven was en dat uit die dagen van toen, een nieuwe Ugo is opgestaan, herrezen in een wereld die gevoed door haar plotse dood, met de echo ervan klevend aan de dingen, zich opende voor hem.

En nimmer heeft hij een kamer gehad of zal hij ooit een kamer bezitten waar hij zich zo goed voelde, totaal in harmonie met de houten wanden met de foto’s en tekeningen, met de vele boeken, met de haard die wachtte om te worden aangestoken.

Hij voelde een ziel in die kamer die de eigenaars la chambre des preux hadden genoemd, zo iets als de kamer van de dapperen. Een ziel die tevens een binding was met wat zij had nagelaten in hem.

De kinderen betrokken op het verdiep de vele kamers, hij wist zelfs niet wie waar sliep maar de kamer op het gelijkvloers die hij voor zich gehouden had, louterde zijn alleen-zijn, en hij voelde in zich een diffuus geluk telkens hij neerzat aan de door de tijd gepolijste schrijftafel die, ingelegd in het bovenblad, de initialen C.H.E.E. droeg en het jaartal 1699.

En terwijl zij toekeek die niet meer was, was het aan die tafel, waarin de houtworm aan het graven was en waarover de geest nog hing van de vele geslachten die er zich over gebogen hadden, dat zijn eerste zinnen geschreven werden, een schrijven dat eens terug thuis, doorlopen zou tot het einde van het jaar om dan een volume te bereiken van meer dan honderd pagina’s en dan stil te vallen, alsof hij leeg geschreven was.

Kon hij schrijven nu dat zijn verblijf in deze chalet, het keerpunt betekende in zijn leven; kon het dat haar afwezig zijn en de geest van de kamer, een dergelijke impact hadden gehad, zo dat hij begonnen was alle gedachten op te tekenen die opstonden in hem alsof hij er plots nood aan had de essentie van al het voorbije terug te halen en neer te schrijven opdat ook maar niets van al wat geweest was zou verloren gaan?

Het is in die chambre des preux, met het veldbed tegen de noorderwand dat hij slapen bleef en waar hij kennis maakte met het werk van Titus Burckhardt, een schrijver en een werk dat voor hem een revelatie betekende en dat hem een andere kijk gaf op het geestesleven in de oudheid en in de middeleeuwen. En, wat meer was, hij begreep nu ook waarom er in de deur van de inkom, het kruis van de Tempeliers was gebeiteld en ook waarom op de gietijzeren plaat in de haard, de twee kolonnes van de Tempel van Solomon waren afgebeeld met de zon er tussenin.

Nimmer zou hij vergeten hoe gelukkig hij toen was, als hij, in afwezigheid van de familie die naar het dorp was om boodschappen te doen, neerzat in de zon om te lezen of te schrijven aan de oneffen leien tafel op het terras. Was er ooit groter geluk geweest en groter weemoed?

05-10-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De tijd is niet, Margot,

de tijd is helemaal niet.

.

Wat nu is, is voorbij

en wat voorbij is

is genesteld in het nu,

en uit dit nu ,dat al voorbij is,

komt het komende dat het nu zal zijn

het nu dat al voorbij is.

De tijd, Margot, de tijd is niet.

Wat beweegt staat stil,

en wat stil is, is beweging,

zoals de maan beweegt

de zon die niet beweegt.

Een meisje op een trampolino

in een lang wit kleed,

bekleed met roze bloesems

die geen bloesems zijn

is in de lucht en is niet in de lucht.
 

Komt een duif met in haar bek 
met witte bessen een marentak,

zoekt in de vlucht een boom

maar vindt er geen

en zet zich op de roze bloesems neer

die een boom zijn voor de duif

maar geen boom zijn voor het meisje.

En het meisje is met de duif in de lucht
en met de duif niet in de lucht,
ontelbare keren
in de lucht en niet in de lucht.

Tot ze hangen bleef

in de boom die er niet was,

met de duif die er niet was

met de marentak met bessen
die er niet was.

in de tijd die er niet was.


Of wat er gebeurt als je de column leest van Luuk Gruwez in de Standaard van vorige vrijdag, met
als titel: 'Alle Tijd is altijd verleden Tijd'. Waarin hij heel wat dingen schrijft over wat de poëzie van
Alard Schröder wel is.
Ik, om hem te zeggen hier, dat ik het groot vind, zo goed en zo veel te hebben geschreven over
zo weinig, althans voor mij.

04-10-2011, 00:53 geschreven door Ugo d'Oorde  

3 oktober

Fulminerend (weekend van 1 en 2 oktober)

Ik fulmineer tegen de euro, ik fulmineer tegen mezelf omdat ik weet dat, nu ik er deze morgen mee opgestaan ben, ik de ganse voormiddag, de ganse dag, zal bezig zijn met het thema Euro.
Ik fulmineer omdat het omwille van één land is – ik hoorde 3% van het globale BBP - dat het
ineens dringend wordt, de ganse wereld, zijnde BIRD, IMF, ECB, G20, Europa, op zijn kop te zetten om
uit te maken wat er kan gedaan worden om de euro te redden (van de ondergang). En ik fulmineer
omdat bij dit alles Papandréou met de glimlach en zijn beloftes van beterschap, van Berlijn naar Parijs draaft, omdat hij weet dat ze Griekenland niet kunnen laten vallen al zouden ze het willen.

Ondertussen staat, wat de euro betreft, het onheil voor de deur.

Il fut un temps, dat op de bankbiljetten van de Nationale Bank van België, boven de handtekeningen,
er waren er twee, vermeld stond: ‘betaalbaar op zicht’. Wat minstens betekende, dat de Bank zich verbonden wist, en er ook naar streefde, in tegenpartij voor haar passief aan chartaal geld in omloop, activa’s aan te houden die haar zouden toelaten het hoofd te bieden aan die eigenheid van het betaalbaar zijn op zicht.

Op de Euro-biljetten komt dat ‘betaalbaar op zicht’, niet voor, het is totaal overbodig, zelfs de
handtekening is te verwaarlozen, want God weet van wie deze is. Maar wat is een dergelijk biljet
eigenlijk wel waard als de tegenwaarde ervan voor een deel bestaat uit minderwaardig
overheidspapier dat de ECB uit de markt heeft gekocht.

Of het nu de Commissie is die de Europese zaken regelt of een Herman Van Rompuy - deze laatste
had misschien tijdig ingezien hoe landen als Griekenland aan het afdwalen waren - Barroso en zijn
equipe mogen nu roepen en tieren op hun plaats in hun parlement, ze weten nu à 100%, dat landen
die een zelfde munt aanhouden, geen 100% vrijheid meer mogen krijgen wat hun begroting en hun economisch beleid aangaat.

Ze weten nu ook – of zouden moeten weten - dat tien jaar geleden dergelijk gemeenschappelijk
beleid inzake begroting,  de stelregel had moeten geweest zijn om vandaag en pas vandaag,
de invoering van de euro in overweging te nemen.

Maar als ik dan hoor op TV dat er in dit land zijn die zo maar niet bereid zijn de Europese richtlijnen
terzake op te volgen – het komt er dus op neer dat, wat hen betreft, de euro hen kan gestolen
worden - dan vrees ik dat de toekomst er weinig brillant uitziet welke maatregelen ook, six pack
of niet, door Europa worden vooropgesteld.

Dus, zoals altijd beginnen met het begin, Heren van Europa, en vooral, vooral wachten tot alle
elementen voor succes voorhanden zijn, dit weten we nu als het kalf verdronken is.

Terloops, als je een goede, maar dan wel een uitzonderlijk goede mop te vertellen hebt – anders
zwijg je - aan tafel of, waarom niet in vergadering, wachten, wachten is de boodschap, wachten
op het goede moment om recht te staan.

Europa is rechtgestaan zonder de nodige wachttijd te respecteren, hun mop – was het er maar een -
heeft een averechts effect gekend.

*

Er was gisteren, zondag, in de ‘Zevende Dag, de aankondiging van wat ik graag en met vreugde
noemen wil de ‘G1000-revolutie’. Bravissimo[1]. Ik zeg niet dat zij de oplossing voor het probleem
van de euro vinden zullen. Maar, ik heb toch meer vertrouwen in hun voorstellen dan in deze die uitgebazuind worden, zoals ik hoorde, door iemand waar ik altijd respect voor heb gehad, respect
dat nu aan het tanen is.

En wat meer is, twee professoren economie, in Le Monde[2], hebben de oplossing gevonden:
terug, maar nu naar de Eurofrank.

Wat ik niet wist is, dat de biljetten in omloop een nationale code dragen. ‘Par là, notre monnaie,
 l’euro, a gardé l’identité de son ancrage national’, leer ik van deze twee professoren.

Elke centrale bank van de Eurocurrency-zone kent aldus het bedrag van haar totale omloop aan
biljetten en muntstukken. In de veronderstelling dat ook het scripturale geld zou kunnen gelokaliseerd worden als behorende tot een bepaald land – want ik doe geen moeite om hen verder te volgen
in hun artikel – komt men opnieuw terecht in het domein van de Centrale Bank van elk land en de mogelijkheid voor die Bank, het voeren van een eigen monetaire politiek, met wisselkoers en korte-termijnintresten als instrumenten.

Voor de twee professoren zou de betiteling, euro blijven, gevolgd door lire, gulden, pond (Iers),
drachme, frank… Misschien, maar ik betwijfel het sterk, zouden de landen dan, met wat meer
verbetenheid hun nationale rekeningen in het oog houden. In elk geval zou de besmetting
van hun munt, door de laksheid van andere landen, uitblijven.

Natuurlijk is dit de oplossing niet, al kan het wel, het uiteindelijk resultaat worden, want is er wel
een andere?

In mijn eerste Blog over de Euro - maar er is geen enkele politieke mandataris die zich gewaardigt
me te lezen, noch Verhofstadt, noch Rutten, noch Van Eetveldt. Bart Stouten, ja, mijn kinderen en kleinkinderen, ja, mijn broer, ja (voor hem ben ik een rusteloos persoon en hij heeft gelijk) - sprak ik
over het stichten van een nieuw Instituut, een ‘European Debt Institute’ met de status van bank.
Een Instituut dat om te beginnen beschikken zou over een kapitaal - of de belofte van inbreng -
van 440 miljard euro, en dat 1. Interveniëren zou op die fameuze obligatiemarkt, een soort van
Rentenfonds dus, om te redden wat er kan gered; 2. In zou staan voor de dienst van de openbare
schuld, van elke lidstaat afzonderlijk; 3. Nieuwe uitgiften moeten gebeuren via dit Instituut; 4. Het bekendmaken, op regelmatige tijdstippen, van het volume van de uitstaande openbare schuld
per land.

Zeker niet denken, om geen antecedent in het leven te roepen, aan om het even welke vorm van schuldkwijtschelding, want beginnen bij Griekenland kan betekenen verder gaan met Spanje, Italië,
België zelfs? Maar de schuld die hangend blijft, desnoods te vervangen door renteloze,
geindexeerde staatsobligaties, eens terug te betalen, in de toekomst.

Barroso ook liet zich een ‘eens’ ontvallen, en hij meende het: dat ‘eens’ Europa zal uitgerust zijn
met de instrumenten om de integratie en de nodige discipline te verzekeren, de uitgifte van Euro
Bonds zal gezien worden als de meest natuurlijke zaak van de wereld. Waarmee hij vooruitschoof
dat de uitgifte van Eurobonds de oplossing is. Wat ze volgens mij niet is.

Wanneer dat ‘eens’ gaat komen echter weet vandaag niemand, en zeker morgen nog niet.

Het in de boeken centraliseren van de globale openbare schuld ware een goed begin; het
toevertrouwen van de dienst ervan  (rentebetaling, terugbetaling, vernieuwing, nieuwe uitgiften)
ware een tweede goed begin; en de bekendmaking, gedetailleerd per land van de gegevens
van de begroting, een derde goed begin. Voorlopig, wat al moeilijk genoeg zal zijn opdat
morgen een begin zou kunnen gemaakt worden van het aflijnen van die ‘eens’ van Barroso.

Mijn schamele column in mijn schamele Blog is een vervolg op mijn Blogs van 19 en 30 augustus
en 14 september. Wat gaat de tijd toch vlug in dit land.

Het ga je allen heel goed. Ik, Karel Mortier heb gezegd wat ik te zeggen had, het E.F.S.F wordt het,
te stichten E.D.I, te stichten the sooner the better, the later the worser.

03-10-2011, 00:17 geschreven door Ugo d'Oorde