Vandaag herneem ik voor de zoveelste maal het gedicht dat ik schreef over het huis van een vriend die is heengegaan. Het huis echter is gebleven. Ik sluit het nu op deze woorden.

Atomen van stenen,
ionen van geest,
de componenten
waaruit het huis is opgestaan.

Opgestaan
in een wondere harmonie
met bomen eromheen gegroeid, 
wat is van elk heeft geen belang,
beide zijn noodzakelijk,
in hun samenhorigheid.

Beleef met ons,
als je de drempel overschrijdt:
verbazing van conceptie
die je wacht.

je had het nooit gedacht
hoe vormen kunnen leven
en hoe kleuren inviterend
kunnen zijn.

Zo zegen ons begrijpen
want dit kan een tempel zijn,
consolidatie
van regels en maximes
van Euclides en van anderen,
bij oordeel en bij inspiratie
getemperd door de stand
van lentezon
en in de winter
door Sirius en Orion.

Herinner je
hoe de merel
opgestegen uit de vijver
waar hij drinken kwam,
hoe traag de avond viel
de lucht vol sterren stond. 

We waren er
woorden  zaaiend lijk mosterdzaden,
we spraken er met tussenpozen,
wijl Chopins Sonate een verbeelden was
een groot beleven 
er te zijn uitverkoren.                

Van oude wijn de smaak,
en van een gedicht
gerijpt op perkament,
de warmte van het samenzijn.

Dit alles opgetekend, de inkt
ons onvermogen meer te zeggen,
en toen we gingen,
wij bewogen.  

Nu
de tijd
erin opgesloten.

10-09-2023, 04:43 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het kan dat ik me te  veel  bezig houd met wat achter de dingen schuil gaat als ik schrijf of in discussie ga, maar over wat anders kan gesproken worden, kan er iets anders gezegd dat nog niet gezegd of geschreven werd, als het niet iets zou zijn dat zich bevindt in de schemerzone waar ik het over had in mijn vorige geschrift en waar ik telkens op terugval.

En vanmorgen, In de spiegel, even maar, het beeld van een oude man dat ik opvang, dat ik meeneem, dat hangen blijft, want hoe kun je dit beeld vergeten als je neerzit, om de schrijver te worden van woorden die er zijn maar die je nog niet kent.

Van het aantal dagen die ik nog te lezen/leven heb, het zoveelste blad ervan omgeslagen om nu verder te gaan, verder naar de herfst toe, of wie weet, verder nog het jaar, zelfs de jaren in.

Elke morgen is het zo dat je opstaat uit de as van de nacht, dat je even je beeld ziet in de spiegel en dat je een metamorfose ondergaat, er niet meer te zijn als lichaam, maar enkel nog als zijnde op weg naar een oord dat er nog niet is maar dat je aan het ontdekken bent.

In feite een moedig man te zijn: te gaan het hoofd in de wolken en er lang te verblijven in de schaduw van al wat was.

En zoals je er zit, ben je enkel nog het woord dat uit jou vloeit, als water uit een bron die maar al te lang al heeft gevloeid en nu de neiging heeft te vertragen en leeg te komen.

Dit is hoe je leeft in een trager wordend ritme, de armslag die beperkter wordt en dat je het aanvaarden moet, want er is nog heel weinig dat een opflakkering betekenen kan, een lichtpunt, een komeet de door de luchten scheert.

Je wacht erop, maar de kans dat hij er komen zal is een zandkorrel groot. Hopelijk, denkt je, hopelijk is dit maar een vreemdgaan, een morgen na een nacht die zonder droom gebleven is. Met nu een helling voor mij, die ik zoals Dante opgaan moet, zo dat de rechtervoet nooit de hoogste is, wat voor Dante zijn betekenis heeft.

Alsof er  voor mij nog heuvels zouden zijn die ik beklimmen kan.

09-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik word lui wat het lezen betreft, het boek van Pfeijffer ligt nu al meer dan een week open op de conversatie tussen Alkibiades en Socrates, alsof het me geen moer schelen zou om verder te lezen.

Het is maar dat ik nog heel weinig ben gaan lezen. Wat ik schrijf en de inspanning dat het me regelmatig kost zuigt alle geneigdheid om ‘meer-te-weten’ uit me weg. Het is alsof de plicht die ik ken om iets te doen me de vrijheid laat om iets niet te doen.

Het is fout, ik weet het, maar ik las vroeger heel wat zodat ik een reserve aan boekenwijsheid heb opgebouwd, in een zekere mate verouderd weliswaar

Maar de veroudering past bij de oude man die ik ben, het is dus maar een beperkte zorg voor mij: oud zijn en schrijven over oude dingen, wat is er verkeerd aan.

Ik blader nog wel eens door ‘de Standaard der Letteren’. Soms vind ik me erin terug, denk ik dat het goed zou zijn dit of dat boek te lezen, maar meestal ga ik eraan voorbij omdat het neerkomt op het zoveelste levensverhaal of het nu fictief is of half realiteit – ikzelf heb er wellicht ook aan gezondigd - een verhaal zoals er elke dag beleefd worden, ik heb maar naar het nieuws te luisteren om te weten hoe uiteenlopend levensverhalen kunnen zijn. Maar ik heb er geen nood aan, inhoudelijk zijn ze identiek, leren ze me niets dat ik kneden kan met de geest in mij.

Geef me dan maar liever, als ik toch iets lezen moet enkele uren van mijn dag in te vullen met de gedichten van Paul Auster die me terugbrengen in de poëtische schemering van de twilight zone.

08-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik weet nu met aangevoelde zekerheid dat ik geïnspireerd word van uit een ergens dat van overal kan zijn; dat ik elk ogenblik, wat mijn schrijven betreft - mijn doen en laten laat ik terzijde nog - onder curatele sta en dat ik schrijf wat ik te schrijven heb.

Er is hieraan niet te ontkomen, ik kan dit curatele wel negeren, doen alsof het niet zo is, maar eens ik me op het schrijven instel ben ik een gevangene ervan.

Dit moet ook gelden voor een schilder, een  componist, een beeldhouwer, ook ene zoals www.willemwouters.be die ik voorbije zondag ontmoette.

Dit geldt voor elk van ons omdat er ‘kosmische krachten’ zijn die van binnen ons, maar ik denk eerder van buiten ons, op ons inwerken om iets te doen dat in het domein van het buitenissige ligt, het creatieve dat zijn oorsprong heeft in de sterren en de planeten.

We zijn geneigd te denken dat het geen zin heeft het zo ver van ons te gaan zoeken, maar we vergissen ons schromelijk, want we denken ook dat de afstandsbediening van de poort niet doorheen de muren van het huis effect heeft,  zo ben ik ook verkeerd als ik denk dat ik, zeker bij mijn geestelijk ontstaan, niet bewogen ben geweest door de krachten van zon en planeten die hebben bijgedragen tot de, wellicht karakteriële vorming van de persoon die ik ben.

Er zijn hiervoor geen bewijzen voorhanden, toch niet bij mijn weten, maar we leven  in een uiterst vreemde wereld die gestoeld is op verwondering en als esoterieker – zoals een vriend me ooit schreef - voel ik het bevreemdende aan van de wereld waarin we zijn opgenomen en waarmee we innig verbonden zijn.

Dit aan te nemen is weten dat je, je bevindt van dat ogenblik af, in een schemerzone, deze die ligt tussen wat is en wat wordt gedacht, tussen wat reëel is en wat droom is, tussen het erzijn en er niet zijn. Het is de twilight zone, waar je heengaat om kunst te bedrijven of, poëzie te schrijven.

Ik kom er elke dag, ik duik er binnen en ik sta er uit op, en wat er rest na mijn duik krijg je te lezen.

Dit is wat van het wondere leven is dat ons omhult. Ik krijg er niet genoeg van, hoe dwaas of hoe vreemd het ook moge zijn, het staat er en het blijft er als een baken in de nacht en in de dag: het teken dat ik er was.

07-09-2023, 04:45 geschreven door Ugo d'Oorde  

De schreeuw die ik toen, 6 september 2022, liet echode tot lang erna in de holte van mijn innerlijke omgeving. Hoe me te redden wist ik niet, maar de tijd die er, traag ditmaal, over schoof heelde, bracht verpozing en vulde stilaan, stilaan de leegte die was ontstaan.

Ik adem terug, vooral in mijn geschriften, mijn redding. Ernaast is er blijvend een afwezige aanwezigheid die me gezelschap houdt en mijn eenzaam-zijn breekt. Ik stel het dus goed, ik stel het rustig goed in het huis en in de tuin, mijn wereld nu, samen met de muziek van Klara in sourdine en mijn boeken, samen met mijn herinneringen. Er is een bijna-volheid, een verder gaan in alle innigheid, in alle vertrouwen.

Heel wat gebeurde ondertussen, vooral dan mijn lichaam dat me ontglipt, het ritme ervan wordt dit van een traag gedicht, traag in woord en traag in gezang, ik wil het lang houden zo, er niets meer aan wijzigen maar het verder schrijven in alle eenvoud en tevredenheid dat ik het nog kan. Dat ik nog weet wat er gisteren was en wat ik schreef over gisteren en de dagen ervoor.

Mijn honger naar wat van het leven is wordt erdoor gestild, mijn verlangens opgevuld, ik ga waar ik nog gaan kan en met zin de dag in en uit, en als ik naar bed ga is het met het gevoel eindelijk rust te kennen met de vele uren van de dag achter mij en in die rust de ogen te sluiten.

Toch is er nog van Edvard Munch ‘de Schreeuw’ waaraan ik soms nog denk.

06-09-2023, 04:09 geschreven door Ugo d'Oorde  

De dag groeit uit het niets en vordert in gebeurtenissen, kleine, onopgemerkte, verwachte en onverwachte. vandaag weet ik van bij de aanvang dat het een ongewone, zelfs een moeilijke dag wordt. Het staat zo geschreven, ergens, in mijn gedachten.

Inbeelding natuurlijk: de dag van gisteren een dag van een verre verplaatsing zijnde, van een  lange dag en vooral van de te vele ‘ontroeringen’ bij het terugzien van  kleinkinderen en familieleden die ik in lang niet meer gezien had.

Dit alles samen laat vandaag zijn sporen na. Ik kan er niet  aan voorbij zonder het te vermelden want mijn  reacties op het terugzien kwamen, mijn leeftijd zijnde wat hij is, van heel diep en haalden me overhoop met hun weerslag  op vandaag wat zich uit in het verbreken van het levensritme dat vaste voet had gekregen en dat me rustig hield omdat het mijn dag vulde op een aangename - zo dacht ik – perfecte wijze die zich culmineerde bij het slapen gaan als het einde van een goed gevulde dag.

Vandaag komen de vele herinneringen terug die werden opgehaald, herinneringen die ik vergeten was maar nog heel klaar en duidelijk aanwezig waren bij de  anderen zodat ik ze wel geloven moest.

 Eigenlijk ben ik verrast door het leven dat ik geleid heb en dan vooral, zoals nu blijkt, door de impact die ik heb gehad op het leven van de kinderen tot zelfs op  deze van mijn boer Daniël als deze van mijn boer Georges en wat meer is die kinderen zijn nu allemaal minstens veertig jaar oud.

Zoals ik het nu zie en rekening gehouden met wat er in mijn aanwezigheid over verteld werd ben ik een soort spilfiguur geweest in hun leven die hen de liefde voor de bergen  en de dorpen van de Valais, in het bijzonder deze van de Val d’Anniviers, heeft bijgebracht.

Was het om deze reden dat ik geluisterd heb en gereageerd, zeventig en meer jaar geleden op de naam ‘St-Luc’.

Wie was ik geweest had ik  toen niet geluisterd naar de roep ervan?

05-09-2023, 04:43 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een tekst die ik  terugvond ik weet niet van waar hij komt, weet niet of ik hem al gebruikt heb en als het zo is wanneer en waar. Ik wil hem niet ‘deleten’. Ik wil hem bewaren op een plaats, waar hij thuis hoort als mijn blog voor 4 september. Het is echter een oude tekst of een gewild fictieve die ik nu aanpassen zal aan de realiteit van de dag:

Al wat ik schrijf eist een maximum aan aandacht, zo voor de kleine als voor de grote dingen, zodat er geen grote en kleine dingen meer zijn, zodat alles evenwaardig is en met evenveel aandacht en toewijding wordt opgetekend. Ook en zeker dit schrijven van elke dag, de tekst ervan zo volmaakt mogelijk qua vorm en inhoud.

En als hij zijn blog begint hopende dat de woorden die komen zullen en die hij nog niet kent, doordrenkt zullen zijn, zoals in Schuberts sonate 959 waarin de geest beweegt en overheerst, zijnde de boodschap van het leven dat in zich het wezen van de dood verbergt en Schubert in zijn pianoklanken die weer tot leven komt, alsof de dood ook leven zou zijn.

Gebogen over het woord, de wereld beperkt tot zijn blad, glijdt hij binnen in het onbekende dat hij straks ontdekken zal in de woorden die hij schrijft en die hij een fractie ervoor nog niet kende. Nochtans moeten deze woorden buiten hem of binnen hem aanwezig zijn geweest. 

Telkens is het een pogen alles te omvatten, alles te beleven, de geluiden van de wind in de bomen, van de geluiden van het verkeer in de straat, van de woorden in de vele boeken omheen hem, in de klanken die nog altijd Schubert is.

Het grote geluk, het gevoel – de instelling op het leven - te kennen dat hij kent en te zijn wie hij is.

Te schrijven, te dromen, te denken, te lezen en te leven, een wereld die niet stilvalt die niet ophoudt maar groeien blijft. Het zwellen van een gevoel dat vraagt om in woorden te worden omgezet, opgetekend in kleur, in vlakken en in lijnen, in licht en in donker, klanken neergezet in noten op een notenbalk. 

Welke waren de gevoelens die leefden in Schubert toen hij zijn Andantino componeerde? Wat bezielde Memling toen hij Maria Moreel schilderde?

Zo is alles vraag en uitdaging. Pogen en herbeginnen tot  bekomen wordt wat voorheen niet zichtbaar was, maar toch reeds aanwezig in potentie, in a somewhere, dat hem werd aangeboden zonder dat hij het had gevraagd.

04-09-2023, 05:03 geschreven door Ugo d'Oorde