Weet je wel welke stille vreugde het soms is Eric Satie (Gnossienne nr 3) te ontmoeten bij het ontbijt, hoe zijn muziek je opent en je de impressie ervan meeneemt naar je klavier om er mee je dag te beginnen?

Het gevoel zal je volgen de ganse voormiddag, wat je ook doet, het zal  aanwezig blijven ergens diep in jou als iets in meer, iets dat je dag een innerlijke, niet te bepalen kleur meegeeft en zich zal reflecteren in de woorden die je schrijft.

Je bent zo gevoelig de laatste tijd dat het minste gebeuren zich vermenigvuldigd vasthecht in jou en je het aldus meeneemt in al wat je mogelijks schrijven zult vandaag.

En nochtans hoe dikwijls hoor je Satie niet op Klara en hoe dikwijls gaat je eraan voorbij, maar niet ditmaal en je vraagt je af waarom het is, waarom de dag anders is begonnen dan de andere dagen? Is het omdat ver van jou, een kleine Rachelle, een parel in je oog, vier jaar is geworden - je schrijft deze woorden op 6 januari – of is het om welke andere reden ook. Maar je herhaalt het in een andere vorm, hoe goed het is Eric Satie te horen bij het ontbijt.

Mijn God een klein gebeuren in het kleine leven dat je kent maar het verheugt je zoals verder in de dag Mahler je verheugen zal en Bach en Maria Callas in Casta Diva uit Norma (Bellini); maar Sqtie was het begin, alles wat je verder schrijven zult is ervan doordrongen.

Zo weet je wat het betekent als ‘stille man’ met de muziek in het hoofd rond te lopen in de kamers waar je komt, klanken waar ook, en erin op te gaan, erin op te stijgen om minder gebonden te zijn aan de wereld om hem heen en meer, veel meer zichzelf te zijn om - laat het me anders zeggen - een groter geloof te hebben in wat hij doet of denkt of schrijft of, achterwege laat omdat het te ingewikkeld is het te formuleren op een lichte en klare wijze.

Hij kent dergelijke momenten wel eens nu en dan, maar nimmer had hij de gelegenheid erover te schrijven zoals nu, met Eric Satie aan zijn zijde.

Eigenlijk had het om het even wat kunnen zijn, hij was  opgestaan en had het gevoel dat hij een gelukkig man was te kunnen opstaan en zijn dag te beginnen met het herlezen van zijn blog van de vorige dag waarin hij  heel ver was gegaan, veel verder binnen in zich dan dat hij ooit gegaan was, en eigenlijk, zoals hij het al zegde, was het niet om het nu te lezen nu hij nog bij leven was, maar pas  erna als hij vertrokken zou zijn naar  andere, wellicht wijzere en betere oorden.

Maar dit is nu eenmaal hoe het schrijven is en hoe de woorden soms, het gebeurt niet elke dag, blijven komen alsof er geen einde hoeft aan wat je schrijft, maar dat je je blijft herhalen gedragen door wat je ontmoette bij het ontbijt, wie het was en wat het was en hoe het je dag kleurde en zeker de woorden die je achterlaten zult eens en voor altijd, om later, hopelijk heel wat later, opgepikt te worden waarbij men zich afvragen zal wat die man, die zich een stille man noemt, wel heeft willen duidelijk maken.

In feite niet veel meer dan dat hij enkele ogenblikken gelukkig was.

08-01-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je weet nu hoe ik bezig ben maar je weet niet hoe ik me er bij voel, welke gedachten er bij horen, welke ik behandelen en welke hangen blijven voor later. Het ganse proces van het schrijven van een samenhangend verhaal waarover je luttele gegevens hebt, dus niet over zaken die je weet of meent te weten, maar over de stiltes in jou als je bezig bent met de kleine dingen zoals je wassen en scheren in de morgen of het klaar maken van wat je eten zult, of het wachten op woorden, een tijd lang tot je neer gaat zitten voor je klavier en opneemt wat je in feite gedicteerd wordt van uit een of andere hoek. Ikzelf heb er het raden naar. Maar het eist een ingesteldheid op het nog niet bestaande dat je bestaansrecht geven wilt.

Je hebt geen vast stramien meer in je leven, je schrijven kan plaats vinden op elk ogenblik van de dag of de nacht. Je zegt wel dat je de voormiddag vrij houdt voor je blog, maar niets is minder waar, het gebeurt wel dat het vroeg in de morgen is maar ook dat het laat op de avond is of, wat in een zekere mate erger is, in het holste van de nacht, Zo wordt je vrijheid van het zijn gedragen door de drang, waaraan je niet ontsnappen kunt, voor je klavier te gaan zitten, alsof het de woorden zouden zijn die beslissen over je doen en laten, meer nog de ogenblikken te bepalen die rijp zijn om te gaan schrijven, al weet je meestal niet over wat, zoals dit hier nu aan het zich voltrekken is, en ik houd het vol tot ik voel dat mijn hart, mon pauvre coeur, me verwittigt dat een moeheid zich aan het opstapelen is, en je weet dat het best is te stoppen en te gaan neerliggen waar ook, in bed terug of op de sofa, maar je weet dat het dringt.

Zo leef je in het huis en zo leeft het huis met jou erin en in elke plaats waar je gaat de muziek van ‘Klara’ voor het ogenblik je enige geliefde, al denkt je wel aan andere (vrije) vrouwen, ver en dichterbij, en dringen gedachten zich op, gedachten die misschien over de rand gaan van het toelaatbare, dat hij graag eens met hen het bed wou delen tegen hem aan, zoals het vroeger was. Hij denkt dit niet over elke vrouw die hij kent, maar er zijn er toch die hij zou kunnen liefhebben de tijd dat ze naast hem liggen zou en hij de warmte zou voelen én van haar lichaam én even noodzakelijk en meer zelfs, de warmte van haar gevoelens voor hem.

Het hoeft geen nacht te zijn, hij dagdroomt dit zelfs nu en dan, als het eenzaam-zijn hem ogenblikken te zwaar wordt. Echter is het van voorbijgaande aard, hij voelt het aan wanneer die dromen gaan komen en hij kan ze meestal wegduwen uit hem met een boek te nemen of zich een tonic uit te schenken, of zelfs met wat koud water in zijn aangezicht.

Maar, vraagt hij zich af, was het wel nodig deze laatste paragraaf toe te voegen aan zijn blog?

Wel, waarom niet, zo abnormaal is het toch ook niet wat hij hier heeft nagelaten, er was alleen wat schuchterheid te overwinnen. En, hij overwon die schuchterheid  zoals je lezen kunt. En als je het weten wilt, hij schrijft dit de avond van Driekoningen en het is nu precies, 21.47 uur. Eigenlijk zijn het zaken die maar zouden mogen gelezen worden als hij er niet meer  zal zijn.

Maar waar begint de schuchterheid of waar eindigt ze?

07-01-2023, 02:19 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je hebt afscheid genomen van heel wat zaken, tot zelfs van het rondwandelen in de tuin en te gaan kijken naar het weinige dat beweegt: de struiken kerstrozen onder de herfstbladeren; Je vreest een misstap en een val en de mogelijke gevolgen ervan, het einde van alles dat roert in jou en in je woorden, altijd maar woorden die komen en gaan, die worden gekleed, geschikt en verspreid.

Wat je hoofddoel is in je leven van nu, eigenlijk van altijd als je het waagt terug te blikken in wat je leven is geweest, want al het andere kende een einde maar het schrijven dag aan dag is wat overbleef, een stukje oneindig verre echo van de oerknal doorgekomen tot jou, denkt je soms – of is dit te ver gedacht? – denkt je soms 13,8 miljard jaren eerder, zoals elke van jullie, aanwezig te zijn geweest in potentie toen ontstond wat nu het Universum is.

Het is gewaagd zo iets te schrijven of zelfs te denken, maar alles is voortgekomen uit die oerknal en er is maar een knal geweest voor dit alles. Zo wat is er verkeerd aan in potentie aanwezig te zijn geweest toen gebeurde wat te gebeuren stond. Of, stond dit ‘niet’ te gebeuren, was er helemaal niets vóór die fameuze knal?

Dit is nu eens wat ik graag noemen zou de hamvraag, de nacht- en de dagvraag waar we met opgeschept zitten. Wijs is deze terzijde te laten, maar eens gesteld, eens met wit krijt op het bord geschreven blijft ze er tot ze ons bekoren gaat en blijft bekoren, zo dat we geloven gaan, zonder maar een fractie te aarzelen dat de oerknal te gebeuren stond, dat er iets ‘moet’ geweest zijn vóór de oerknal.

Ik tril bij de schoonheid van deze besluitneming, de schoonheid ervan die maakt wellicht dat ik hier in alle rust zit te schrijven in het morgenlicht, terwijl het roodborstje in de zaadbollen hangt in de rozenstruik, terwijl er een ‘Fantasie nr 3’ zingt van Peter Benoit op Klara en terwijl je wacht – een gedachte in je achterhoofd - op het bezoek van vrienden dat een paar uren verder realiteit zal worden.

Al dit aanwezig in potentie aanwezig in het massaal enorme waaruit de oerknal zal ontstaan.

Je schrijft maar, je wordt voortdurend uitgedaagd vernieuwend te zijn, of af te wijken of te bevestigen van wat jet ooit al schreef  om te bereiken van wat je je voorgenomen had te bereiken.

Of, waar je soms aankomt als je je gedachten vrije loop laat en je zonder het eigenlijk te willen terecht komt in een wirwar die een beeld moet geven van de oneindigheid vóór ons en de oneindigheid na ons die wacht.

Geloof me zo ver ben ik zelden afgedwaald. Het is voorzeker de schuld van die professor Thomas Hertog, hoe mooi is het zich af te vragen of er misschien een oerknal is geweest voor deze die we kennen, het wonder van een begin voor het beginnen en wie weet, nog een begin ervoor tot in het oneindige ervoor.

We struikelen niet, we willen enkel soms eens gaan tot er geen wegen meer te vinden zijn en alles samenkomt in wat genoemd zou kunnen worden, het ongerijmde van het eeuwige waar ik vandaag heen ben gereisd.  En, er triomfantelijk aan te komen.

Hoe dwaas ik soms ben te schrijven.  

06-01-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben eens  te meer vol op weg, maar naar waar weet ik nog niet, wel weet ik dat de weg lang zal zijn. Maar ik ben begonnen en alleen hij die begint kan eindigen, zo is het dat ik met een groot gevoel van slagen begonnen ben aan iets dat zal ontstaan op de achtergrond van mijn dagelijkse blogs zo verwacht ik toch. Maar het is geen Eureka, het is niet dat ik nu al duidelijk weet waarover het gaan zal, neen, het zal ontstaan uit een groeiproces dat een paar dagen terug in gang werd gezet. Meer  valt er nu niet over te zeggen; Pas op 20 maart, de dag van de astronomische lente of de lente-equinox, zal ik weten waar ik sta en of ik enige kans maak tot slagen.

Dit is een belangrijk, voor mij een ontzaglijk engagement dat ik mee neem in de dagen vóór me, of het een weerklank zal hebben in mijn blogs weet ik niet, wel misschien op de lengte ervan maar dit gezegd zijnde weet ik dat niet slagen een ontgoocheling van formaat zou zijn.

Een blog schrijven is een wandeling maken in ‘Van Dale’ en nog iets meer. Ik dacht er ooit aan erin te gaan  bladeren, er de meest ongewone woorden op te zoeken en deze een rol te geven in een verhaal. ‘Van Dale’ dus te gaan lezen en er een zoektocht van te maken – ik las zo iets  van de hoofdpersoon in ‘La Nausée’ van 1938 van Jean-Paul  Sartre, maar weet niet meer om welke reden deze het woordenboek las – Ikzelf heb het wel eens gedaan maar wat ik bereikte was niet voldoende om er iets uit te halen, wel ben ik geschrokken én bij het aantal woorden én bij woorden die ik niet of amper kende. Begrijpelijk voor iemand zoals ik die weinig tijd heeft zich te vermeien met lezen van dag- of weekbladen, zelfs boeken raak ik niet meer aan. ‘Verschuivingen’ van Hertmans ligt wel naast mij, volgt me waar ik ga zitten maar ik open het niet alsof ik vreesde me erin te verliezen of niet te begrijpen wat ik lees.

Niet dat ik er geen essays uit gelezen heb, maar ik maak me wijs dat ik er de tijd niet voor heb wat, ik weet het maar al te goed, fout is en een belemmering is voor de variatie in mijn blogs.

Zo hangt alles aaneen  is het absoluut nodig altijd bezig te zijn met lezen, met denken over wat je leest, en met schrijven over wat je gelezen hebt en wat je erover gedacht hebt. Het is een manier van leven, een proces van denken en werken het beeld van het grote ‘Dasein’ van de mens in zijn dagelijkse omgeving om toch maar geen greintje tijd te verspillen. Iets, en ik ondervind dit dagelijks, niet vol te houden is, niet dat de televisie een verleiding zou zijn, verre van, maar er zijn ogenblikken nodig om terug, zoals een afstandsloper, op adem te komen en deze zijn noodzakelijk.

Zoals nu.

05-01-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

06.00:  Ik voel me goed, had een goede nacht en als ik me  bekijk in de spiegel vind ik me  niet oud-oud. Wel mijn lichaam, maar dit heeft weinig betekenis, als ik schrijven ga zijn de kwalen van het lichaam opgelost. Wat ik schrijven ga weet ik nog niet, het komt wel. Ik weet ik dat het een vreemde, eerder eigenaardige ingesteldheid vergt om, naast het schrijven van een blog, een verhaal te vinden, een  verhaal over een half ingebeeld iemand, iemand die je kent maar optreedt in omstandigheden die je je indenken moet.

Wat ik jullie gisteren meegaf, zijnde iets tezelfdertijd dwaas en oneindig is iets dat me bezig houdt in de dag, ik vraag me af of ik Hertog niet verkeerd begrepen heb en ik herbeluister in gedachten het verloop van zijn boodschap om te horen dat wat ik schreef wel degelijk het besluit is dat ik er uit halen wou.

Ondertussen ben ik ver weg van het verhaal dat ik begonnen was en zich afspeelt in een totaal ander klimaat van het ‘zijn’. Ik moet dus een andere wereld binnenstappen en dit vergt een zekere tijd en een andere plaats van je harde schijf. Het is dit verlaten van en het betreden van dat o zo moeilijk is, zo totaal onlogisch is. Je maakt geen twee reizen tezelfdertijd en nochtans is het dit dat ik willen zou.

Een gekheid natuurlijk, maar passend voor de vreemde man die je bent, die je altijd geweest bent. Wat je wel weet, je wilt geen verhaal van 120.000 woorden zoals het vorige. Je wilt er een van 30.000 zoals ‘Verschuivingen’ van Hertmans, of van hoogstens 50.000 zoals ‘Het dagenboek’ van Nooteboom. Als ik zo ver kom zal ik al heel gelukkig zijn.

Maar je ziet in welke omstandigheden ik me bevinden zal heel die tijd, schrijven zal dus een kwelling worden, een zelfkwelling.

Ondanks dit, kijken we het met een zekere hoop tegemoet. Zullen we er ons goed bij voelen en meenemen wat we vinden zullen op beide reizen waarop we ons hebben ingesteld, de ene met de wagen  de andere met de fiets.

Ondertussen heb ik allerlei zaken afgehandeld, even gestopt om te ontbijten, gestopt om me te wassen en te scheren, om me aan te kleden, om mijn e-mails te checken en te schrijven, om verder te schrijven aan mijn blog en is het 10.30 geworden.  Hoe vlug de tijd vervliegt en hoeveel tijd alles niet in beslag neemt de dagen van vandaag. Tussen haakjes ik was ook even(?) ingeslapen op de sofa, en ook, ondertussen was er heel die tijd de muziek van ‘Klara’. Echter niemand stoorde me in mijn opzet te doen wat ik deed.

IK ben dus door het verlies dat me overkwam uitgekomen, op een ander iemand die zijn dagen vullen kan nog altijd zoals hij het wenst, maar dan toch met een zekere gerichtheid in zijn wensen.

Zeggen we dat ik geen tijd te verliezen heb, niet zoals het vroeger gebeurde.

04-01-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als ik even maar terugga naar de spreekbeurt gehouden op de VRT door Thomas Hertog, professor Kosmologie aan de KUL op 31 december, en dan meer in het bijzonder naar het raadsel verweven in zijn besluitvorming, dan komt het raadsel neer op het vermoeden dat er vóór de Big Bang een ander Big Bang kan plaats gevonden hebben maar dan van een gans andere orde, namelijk het punt waar de natuurwetten zijn ontstaan. Hertog heeft dit zo niet gezegd maar ik heb het opgemaakt uit zijn woorden als hij stelt dat mogelijks de natuurwetten een ‘darwiniaans’ ontstaan kunnen gekend hebben, dat ze zichzelf geschreven hebben, vertrekkende om zo te zeggen uit het niets. Tenware, en dat zeg ik, dat laatste ‘niets’ zou voortgekomen zijn uit een vorig ‘niets’ en zo  verder de ‘negatieve tijd’ binnen.

Of hoe moeilijk het is voor de wetenschap het antwoord te zoeken bij Johannes en  te zeggen dat de Big Bang van Lemaître ontstaan js uit de Higgsdeeltjes, die deeltjes zijn van de geest die er in den beginne was.

Thomas Hertog heeft het nodig geacht het woord God uit te spreken, ik heb het noch gisteren gedaan, noch vandaag omdat het woord God een ‘vindsel’ is van de mens, zoals roos er een is en wolk er een is. Zeg ik dus dat er in den beginne het ‘Onnoembare’ was waaruit de Big Bang is ontstaan.

Lemaître was een religieus man, maar ook een wijs man. Hij wist voorzeker tot hoever hij gaan kon opdat zijn theorie aanvaard zou worden– geen nutteloze woorden dus. Hij kon wat hij vooropstelde wetenschappelijk bewijzen, het daaruit volgende was van een gans andere orde. die hij, zoals ik die behandel voor mezelf, hij voor zichzelf zal gedaan hebben.

Al heb ik geen absolute zekerheid, ik denk niet dat ik een andere weg ben opgegaan dan Lemaître. Hij heeft het gedacht en voor zich gehouden Ik heb het gedacht én het geschreven om het over te brengen aan de vrienden die me lezen. Het is nu aan hen om zich een besluit te vormen en dit besluit te koesteren als een (mogelijke) waarheid.

In elk geval eens het raadsel van Hertog opgelost zal er moeten gezocht worden waarom dit raadsel opgedoken is. Was het niet  omdat er nood was aan een Iets zoals de  denkende mens?

En nog dit om er aan toe te voegen, het is zondagavond 1 januari, 23.17, het is niet omdat er tot hier maar 411 woorden  staan dat dit geschrift hier minder wegen zou dan een  van 500 woorden.

Ik weet heel goed wat er staat. Weten jullie het ook?

03-01-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Reken van nu af niet meer op  blogs van 500 woorden, het kan nog wel maar het kan even goed dat ik mijn inspiratie verschiet op andere plaatsen, plaatsen die ik voorlopig nog voor mij houd. Het is dat een blog soms heel wat tijd vergt, weet dat ik meer dan een uur intens gewerkt heb aan mijn blog van gisteren en dan zeg ik  nog niet op welk uur van de dag/nacht.

Gelukkig is hij nochtans die zijn dagen ten dele vult met het woord dat in den beginne was. Weet dan ook dat bij de broeders in de Tempel van de Loges, deze die de Grote Architect van het Universum hoog in hun vaandel voeren, de Bijbel open ligt op de eerste regels van het Evangelie van Johannes, wat ik enig vind en hoogstaand. Welke tekst is meer valabel, is meer de geest aanroepend dan de eerste woorden van Johannes. Een spreker over de Big Bang en het ontstaan van het Universum heeft hier geen woorden voor en nochtans schijnt het me toe dat die zin van Johannes, ‘in den beginne was het Woord’, dat de geest, dat het spirituele het begin van alles moet geweest zijn want hoe konden de eerste deeltjes waarmee wellicht alles begon, ooit weten hoe zich te gedragen  zich in te stellen op andere deeltjes om, al was het maar een atoom te vormen.

Ik heb hier geen zeggingskracht over maar het schijnt me toe, en ik herhaal me in het begin van het nieuwe jaar, dat de Big Bang niet begonnen is met het grote maar met het minieme waaruit het grote is ontstaan. De spreker van gisteren, een grote wetenschapper, heeft hier met geen woord over gerept.

Zo vraag ik me af waar we zouden gestaan hebben indien Johannes – maar was hij het wel? – deze woorden nooit noch  zou geschreven hebben noch uitgebazuind. Echter of het Woord daarna is vlees geworden en onder ons heeft gewoond is op vele wijzen te interpreteren. Duidelijk is het me, dat het woord zich gevestigd heeft in de mens en niet in plant of dier, dan zeker toch niet in zelfde mate, en dat het aldus onder de mensen geleefd heeft, dus ook in de Jezus van de Kerk, maar ik wil er niet verder op in gaan. Ik wil enkel deze blog wijden aan de geest in ons, hoewel ik nog niet precies weet hoe ik deze omschrijven kan met de juiste woorden. Ik weet het wel omdat ik het voel als ik aan het schrijven ben, maar meer dan het voelen, het omschrijven bijvoorbeeld, is er niet.

Ik zoek ook niet om te trachten de woorden te vinden die een radiografie zouden inhouden van het woord geest, het volstaat voor mij dat hij er was in den beginne, zelfs voor de tijd begonnen is, dat hij dus geen begin heeft gekend en ook geen einde kennen zal, maar daar houdt het op, verder reikt mijn verklaring niet, want ik geloof dat het niet mogelijk is verder te gaan.

En, weet dat het in het licht – en de schaduw – van dat alles is dat ik schrijf alsof ik genoeg heb aan datgene dat ik meen te bezitten en te begrijpen, dat ik niet dieper moet ingaan op de dingen die ons verbazen als zijnde het terug tot leven komen van een schijnbaar uitgedoofde orchidee.

Welke krachten zijn hier aan het werk, als jullie het weten zeg het me, ik zal jullie misschien dankbaar zijn, misschien zo ik ermee instemmen kan.

Er is een groot deel ongeloof in mij, het ongeloof waarin Thomas, ten onrechte volgens mij, werd gehuld, terwijl hij misschien de enige was die met Paulus de man Jezus Christus begreep. Men leze maar zijn Evangelie dat door de Kerk gewild apocrief gehouden werd.

Er zijn er nog die denken over Jezus Christus zoals Thomas. Gelukkig.

02-01-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde