Het einde van een maand, het zoveelste, stilaan wordt het ernst, ik denk er wel niet altijd aan, maar einde-maand-dagen zijn aanleidingen om me eraan te herinneren dat ik mijn restje tijd goed gebruiken moet, wat betekent dat ik nu niet in slaap moet vallen maar alert moet blijven.

Alert vooral voor de kleine dingen van het leven, de grote zijn voorbij, voorbij gehold en ik laat ze hollen verder het voorbije binnen waar ze zich vermengen tot een cluster van feiten en gevoelens die ik meedraag met mij, maar gedempt houd wat de impact ervan betreft. Het is meer me ervan ledigen, dan me erin te verzinken of te verdwalen.

Laat wat is geweest en kijk naar wat is, het licht in de morgen, de geluiden van de straat, het leven in de tuin en verder tracht zachtmoedig te blijven, teer uitkijkend hoe de dag verloopt, hoe de minuten wegglijden lijk zand door je vingers. Je lette er voorheen niet op, je wil er nu op letten en de ogenblikken zich niet laten verslingeren alsof ze er niet geweest waren, maar bewust zijn van het greintje leven dat je nog houdt, nog houden wil voor een tijd.

Weliswaar in jezelf gekeerd maar nemend wat komt met beide handen vasthoudend, de tijd die uiterst kostbaar is geworden, raar en rijper dan ooit. En wat je schrijft moet geladen zijn met inzicht en hoop op wat afkomt op jou, opdat je niet overrompeld wordt, zoals Strawinski – schreef ik gisteren – overrompeld werd op 29 mei 1913, tijdens en na de uitvoering van zijn ‘Sacre du Printemps’, want ik ook ben in woorden heel ver gegaan, ik geef er me pas nù rekenschap van.

Tot vandaag toe zijn het aantal lezers van mijn geschriften beperkt en geduldig wachtend op wat de volgende dag op hen zal afkomen. Ze kennen me, ze weten hoe ver ik me soms verwijder van de belopen paden. Dit zal niet het geval zijn als ik alle lichten op mij zal hebben gericht en ik er bloot zal staan, mijn visie op wat is wellicht onbegrepen omdat van mij verwacht wordt dat ik me koest houd en blij moet zijn dat ik nog leef, maar dan zonder het hoge woord te voeren, en zeker niet het woord dat ik gebruik.

Wel, vooruitkijkend, waarom is het dat ik telkens denk aan Strawinski en het totale onbegrip dat hem te beurt is gevallen die avond van 29 mei.

Ik vrees dat ik met mijn boek hetzelfde meemaken zal want ik heb erin heel wat zaken gezegd  die indruisen tegen alles wat gekend is. Ik ben erin een baanbreker, iets wat je in deze tijden beter niet bent, vooral als je ‘baanbrekerij’ zich afspeelt in de diepte van het woord, elke oppervlakkigheid schuwend.

Mijn hoop op het komende is aldus afgemeten op mogelijke reacties die ik verwachten moet, reacties die me treffen zullen in mijn innigste zijn. Hoe wapen ik me er tegen als een strijd gestreden moet?

Laat ik het over mij heengaan of sta ik in de bres om te verdedigen wat ik schreef, moediger dan ooit?

31-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik stel vast deze morgen dat in één nacht de teller van het aantal bezoekers op mijn blog, gestegen is van 76.884 naar 80.330: het kan niet dat een gans dorp is gaan kijken naar mijn blog van 29 mei. Er moet dus iets anders dan bezoekers in het spel zijn, de toename is te hoog om normaal te zijn. Het is de eerste maal dat zich dit voordoet. Ik wacht nu af hoe het verder evolueren zal om wellicht uit te komen bij een fout van het telmechanisme.

Ik signaleer het toch maar opdat je weten zou dat ik het cijfer van de bezoekers angstvallig elke dag bijhoud. Had ik het niet gedaan ik zou de sprong niet hebben opgemerkt en zou nu ook niet met een groot vraagteken achterblijven.

Nu het zij zo, we zetten onze telling verder en zien waar we uitkomen. Misschien komen de eigenaars van de Blog-computer met een uitleg?.

En dan is er nog het volgende waarvoor ik jullie hulp inroep:

Het wordt dan toch stilaan een realiteit, mijn manuscript, ‘De Adem van de Dagen’, een essayistische roman, wordt in de komende maanden uitgegeven door ‘Boekscout.nl’

Om hieraan ruchtbaarheid te geven, vraagt Boekscout.nl me hen een aantal e-mailadressen te bezorgen om te gepasten tijde naar deze e-mail-personen een bericht te sturen in verband met de uitgave van het boek.

Evenwel, de wet op de privacy laat niet toe dat je ongevraagd een dergelijk bericht krijgt toegestuurd. Om dit te doen hebben we de instemming nodig van de ontvanger van het bericht.

Kunnen jullie als lezers van mijn blogs me hierbij helpen:

Ofwel, door me een lijst te bezorgen van e-mails aan wie ik dit verzoek, in uw naam, mag richten;

Ofwel, eenvoudiger, dat jullie, aan de personen die jullie kennen als lezers van boeken, vragen me een e-mail te sturen waarin ze me laten weten dat ik hen een bericht mag sturen in verband met het verschijnen van mijn boek.

Mijn e-mail: karellmortier@skynet.be

Weet dat het boek voor mij, op mijn leeftijd, overkomt als het grote avontuur in mijn leven.

In alle vertrouwen: nu alles in gang is gezet, hoop ik dat het boek niet hetzelfde overkomt wat op 29 mei 1913 Igor Strawinski overkwam met de uitvoering in Parijs van zijn ‘Sacre du Printemps’.

Hartelijk en dankbaar.

30-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik schrijf is een momentopname van de dag, het kan dus alle kanten uit. Dit is ook de reden waarom mijn onderwerpen zo verschillend zijn, zo uiteenlopend, springend van de hak op de tak. Ikzelf ben erover verbaasd, maar ik laat begaan. Ik ben al gelukkig als ik in de goede richting bezig ben, want eens begonnen geraak ik altijd aan het einde ervan.

Maar, denk nu niet dat het een mechanisme is geworden, want dat is het hoegenaamd niet. Het is of het wordt, ofwel een wroeten, ofwel een bijna-magisch iets.

Het wordt niet altijd het werk van een ‘gezegend’ man, zelden bereik ik  nog een zegening van de Muze, integendeel ik heb de indruk dat ze me verwaarloost, dat ze me afgeschreven heeft als te oud, een man met een belemmerde verrimpelde geest, geen bezoek meer waard.

Ik heb dus meer en meer het gevoel dat ik er gans alleen voor sta, dat ik me zelf behelpen moet, wat ik vroeger niet gewoon was, er was altijd iemand of iets die/dat me, in nood, helpen kwam en werkelijk ik heb nu het gevoel dat alle sluizen dicht gedraaid werden en ik er gans alleen voor sta.

Misschien hebt je het al lang bemerkt dat er iets fout gaat met mij. Leest je me minder graag omdat het spontane van het woord eruit verdwenen is; omdat ik te strakke zinnen schrijf die daarenboven te licht uitvallen, wat je van mij niet gewoon bent.

Ik ga moeten denken dat ik een ander persoon geworden ben en dit is zo: mijn ‘fut is weg, mijn enthousiasme is opgedroogd, ik leef in een andere wereld waar alles wazig is, alles onduidelijk, onaf.

Ben ik dan toch aan het oud worden, nu mijn gang slabakt en ik er gebogen bijloop met een wandelstok in de hand. De eerste tekenen van verval, een verval dat zich meer en meer opdringt.

Lichamelijk verzet ik me er tegen, doe ik oefeningen om de stramheid weg te krijgen, mijn spieren aan te moedigen, maar dit helpt me weinig geestelijk, als mijn schrijven verzwakken zou, wat dan wijzen zou op een infiltratie van het oud worden in mijn geest, wat ik te allen prijze verhinderen wil.

Ik zoek dus naar een nieuwe krachtenbron, naar een vernieuwende ingesteldheid, naar een teruggaan naar wat van vroeger was, en ik hoop nog op een bloemenweide aan woorden en zinnen, blakend van het licht, het licht van een jeugdige geest.

Of die nog te vinden is ,eens het avontuur van mijn manuscript voorbij, valt af te wachten. Het kan echter niet dat ik het opgeven zou, mijn weg ligt in de andere richting deze van ‘plus est en vous’.

Wat ik nu geschreven heb wijst op vermoeidheid, mijn geest die zich stremt.

29-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ondanks de jaren droom ik nog altijd van plaatsen die ik graag zou bezoeken, plaatsen in Italië bijvoorbeeld of in Frankrijk, of het zuiden van Engeland. Alles is goed als ik er maar een buitenlandse sfeer kan ontmoeten. Het enige verkeerde hieraan is dat het dromen zijn die zich niet meer realiseren zullen, niet zoals het vroeger was toen er nog hoop was dat wat ik droomde, een reis naar hier of daar, zich ooit eens voltrekken kon.

Dergelijke dromen echter, bij ondervinding, zijn zeer luchtig en zijn zonder impact op mijn  gemoed. Maar toch houden ze me bezig als droom, op ogenblikken dat ik vergeet wie ik ben en in welke toestand ik ben. Het ergste zou zijn dat ik geen dromen meer zou hebben, want dat zou veelbetekenend zijn voor wat er nog rest van mij.

In elk geval, een zaak is zeker, de herinneringen zijn gebleven en deze zijn meer dan waardevol, laten me toe me te verplaatsen in gedachten, laten me toe erover te schrijven alsof ik er nog zou zijn of kunnen zijn.

Maar, en dit is een grote, waardevolle eigenschap, ik droom ook van dingen die ik schrijven wil en van andere die ik herschrijven wil en dit laatste gebied schijnt me oneindig toe als ik ga bladeren in al wat al geschreven heb wat ik nu zou kunnen herdenken  en brengen in een andere vorm, in een andere gelaagdheid, geplaatst in andere omstandigheden.

Mogelijkheden genoeg dus die me resten. Evenwel mijn belemmering hierbij is dat ik dagelijks een blog te schrijven heb, en dat dit heel wat tijd vergt en daarenboven wat ik herschrijf past niet altijd als blog en ik blijf dan telkens met twee zaken opgezadeld die alsdan mijn ganse dag in beslag nemen, wat niet meer passend is voor mij.

Voel je aan hoe ik gewrongen zit met al wat er staat en het opnieuw bekijken ervan.

Actief ben ik nog, actief in het schrijven, de laatste tijd minder in het bedenken van nieuwe zaken, ik beken het, de reden is dat ik ten volle begaan ben met mijn manuscript dat ik maar niet in de juiste technische vorm krijg omdat ik destijds, bij het schrijven ervan, spaties heb gebruikt in plaats van tabs en dat de uitgever vraagt dat ik alles herzie: de spaties verwijder en vervang door tabs. Waar ik nu al enkele dagen mee bezig ben en wat veel tijd vergt.

Vergeef me dus als mijn geschriften minder inhoud hebben, het is hopelijk maar tijdelijk want mijn manuscript moet binnen zijn op 30 dezer.

Het geeft me niet veel tijd meer en ik moet, ik moet in beweging blijven, dus ik kan geen urenlang aan mijn klavier blijven zitten, zoals ik in feite thans bezig ben.

Gekheid is het dit te doen - nog te moeten doen - op mijn gezegende, zegt men me soms, leeftijd.

Ikzelf vind er niet zoveel ‘zegeningen’ mee gemoeid maar ik beweer ook niet het tegengestelde want om eerlijk te zijn, ik voel me soms als een gezegende, nu ik dit nog allemaal schrijven kan, ondanks…

28-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Telkens moet ik me aftasten om iets te vinden dat waard is verteld te worden, en geloof me eenvoudig is dit niet als je de gewone gebeurtenissen op zij laat en je je begeeft op het terrein van de gedachtewereld, vooral dan als je de morgen heb gebruikt voor andere zaken en de dag heel gevuld was - lumineus was aan gebeurtenissen - en je dan, zoals het gebeurt, pas in de avond in gang schiet om iets zinnigs mede te delen.

En toch dwing ik me tot schrijven, dwing ik me verder te gaan, wil ik niet opgeven hoe het ook met mij is gesteld.

Weet echter dat ik een dag in de openheid van de luchten was, een oneindigheid aan luchten, een wijdheid van wolken met een stukje zon nu en dan, wolken die het ganse land overkoepelden.

Een heerlijkheid aan luchten over uitgestrekte velden en akkers met rijen bomen aan de einder, levende gestalten als bakens van stil maar broos geluk dat je houden wil voor een lange tijd.

Er te zijn alsof je er niet was, het leven te houden maar niet te denken, geen woorden te zoeken, niets te moeten, niets te hebben en niets te willen, alleen er te zijn als was je de koepel van luchten zelf en je neer kon kijken op de wereld onder jou, jij uitgestrekt van oost naar west van noord naar zuid, alles omvattend van wat er is op de aarde onder jou.

Het is, ik weet het, onzinnig waar ik mee bezig ben. Ik wil iets schrijven waar ik de woorden niet voor vind. Pessoa ook kende dergelijke toestanden. Het wijst op een ‘Dasein’, niet als lichaam en geest, maar totaal ontdaan van het lichaam en als geest zich vermengend met de luchten over de aarde, om zoals ik zegde alles te omvatten als gekleefd tegen de binnenwand van de koepel,

Een gevoel of een beschrijving die ik zelden heb uitgebracht omdat wat ik voelde - of meende te voelen - een gelijkenis had met een gevoel dat niets nog noodzakelijk was, dat het einde komen mocht dat je je uitgespreid had lijk een deken over alle leven dat je nog houden kon.

je duidelijk weet dat waar je was een middag en een namiddag lang een plaats was waar je je voelde leven in totale harmonie met de luchten en de wolken en de oneindigheid van het land om je heen, een gevoel dat je zelden hebt gekend, je lichaam als vergeten, je stramheid, je pijnen in de rug, in je lenden, vergeten, alleen nog alle aandacht gaande naar het leven dat je houdt. Pessoa, mijn reddende engel zijnde, mijn advocaat mijn verdediger voor wat ik schreef vandaag.

27-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Vanmorgen – het is altijd in de morgen dat mijn kwelling begint  – dacht ik: man, je hebt al genoeg geschreven, je hebt alles gezegd wat je te zeggen had; wat nu nog komen kan is een herhalen van wat al door jou opgetekend werd, waarom verder gaan?

Hoe reageer ik hier op mezelf; hoe zou ik me voelen indien ik geen blog meer te brengen had: opgelucht, bevrijd?

Ik stel me voor dat het zo is. Hoe zou ik hier in huis rondlopen met niets te ‘moeten’ doen, met enkel wat normaal is, wat gewoon is te moeten doen? Ik kan het me niet indenken. Ik weet alleen dat een grote rust over mij zou neerkomen het enig positieve dat er aan verbonden zou zijn en ook geen kwelling meer, geen opstaan meer voor dag en dauw.

En dan wat?

Echter, wat dan met die rust, wat vang ik er in werkelijkheid mee aan: tv kijken, boeken lezen, onledig zijn met dit of met dat?

Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik onvoldaan zou gaan slapen, want ik heb niets achtergelaten en dit schijnt me zo ongewoons toe dat ik me niet kan inbeelden dat zo iets me zou kunnen overkomen.

Wat doen vrienden van mij die me lezen, die niet de behoefte kennen om, zoals ik, hun gedachten te verwoorden en er mee naar buiten te komen. Hun dagen zijn natuurlijk even goed gevuld met andere dingen dan schrijven, wellicht is hun nachtrust verzekerd met wat ze uitrichten in de dag, en in feite komt het daar op neer, gaan slapen met een gerust gemoed voor de dag die komt.

Er is dus weinig verschil met mij want ik denk ook aan de volgende dag, maar dan, meer wat het schrijven betreft dan om het even elk ander gebeuren dat op de lijst zou staan. Mijn blog is iets waar ik niet aan ontsnap, aan een gebeuren kan ik ontsnappen, ik kan het uitstellen ook of er fysisch niet kunnen aan deelnemen, want mijn beperkt zijn in vele zaken neemt aanzienlijk toe.

Uiteindelijk – wat een woord! – leef ik in de toekomst. Ligt mijn nu- ogenblik in de dag van morgen, want ik schrijf mijn blogs de dag ervoor om ze vóór middernacht te kunnen inloggen..

Een goede vriend merkte ooit op dat ik er, als schrijver, een stramien op na houd: ik sta vroeg op, ik haal uit de natuur om me heen diepzinnige gedachten; ik voeg er deze van een of andere  schrijver aan toe en meng deze met elkaar en mijn blog is klaar. om de ether te worden ingezonden. En hij heeft in zekere mate gelijk, maar je moet het doen op vrijwillige basis en het doen is het moeilijkste, is je overtreffen om het te doen.

Zo, dit ben ik dan kwijt en kan ik overgaan tot de dagorde om te besluiten dat ik een ziek, een gekweld man ben die schijnbaar niet genoeg heeft aan het leven van elke dag. Hij wil daarenboven heel wat meer, hij wil er met zijn geschriften nog zijn als zijn lichaam al zal verpulverd zijn tot as.

Hoe noemt men zo iemand, een opportunist, een geschifte dromer?

26-05-2022, 05:10 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijmeren is niet veel, brengt je niet ver, maar het is van alle tijden en kent een ruime rij gemoedstoestanden. Daarenboven het houdt je half alert om, eens voorbij, aan ernstigere dingen te beginnen.

Ik ben doorgegaan met mijmeren in het bed tot de morgen kwam om nog maar eens te herbeginnen met wat ik gisteren deed en de dagen ervoor, één vast stramien dat werd opgebouwd en waaraan ik niet mee onttrekken kan, zelfs al heb ik geen jota te schrijven, ik schrijf om me niet te ontgoochelen.

Gelukkig heb ik jullie om me bij te staan op mijn tocht van elke dag.

Het stoort me echter, er niet meer toe te komen een gedicht te schrijven. Laatst kreeg ik er twee toegestuurd van een Franse dichter met Chinese roots die ik opzij heb gelegd voor betere, luchtigere dagen. Dagen en uren die nu meer dan vroeger een zwaarte kennen waar ik niet doorheen kijk, zodat de lichtheid van het woord me ontgaat en ik als een vreemde wandel door de woorden die ik vroeger schreef. Telkens met een zekere voldoening bij het aankomen waar ik verwacht werd.

Elke dag wordt nu een klaagzang of zou het worden als ik me er niet tegen verzet, als ik niet zoeken ging naar opbeurende woorden.

Echter vanmorgen ben ik begonnen met een totaal verkeerde zin die geen oplossing brengen kan, noch voor mij, noch voor de lezer. En ik stel me de vraag hoe ik de laatste tijd overkwam bij jullie, of je bemerkt hebt dat  er iets veranderd is, dat de toonaard waarin ik schrijf is niet meer deze van een jaar terug. Ik ben geslotener geworden, leger van inzicht, armer aan dieptes, ik fladder maar wat boven de begane grond maar stijg niet meer op als een leeuwerik - als deze er nog zouden zijn - ik ben er schijnbaar vreemd aan geworden en het ene positieve hieraan is dat ik het weet, maar voorlopig dringt het niet verder door,  komt er geen reactie.

Het betreft hier, zoals het nu en dan gebeurt over l’observateur qui s’observe, of ik die toekijk op wat ik doe en erover schrijf: mijn zelfkritiek waaraan ik bezwijken kan.

Er is weinig goeds aan uit te komen op het scherp van de snee.

25-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je zegt me dat ik verder moet, dat negatieve ‘overpeinzingen’ of gevoelens een gevaar zijn en te mijden zijn als de pest. Dus ik hoiud de blik vooruit en blijf positief ingesteld wat het leven betreft en, wat de toekomst ons brengen zal.

Je weet het, de Kosmos houdt ons in het oog en aan Hem ontsnappen we niet, we zijn een werktuig van Hem opdat bereikt zou worden wat Hij bereiken wil met ons.

Al weten we het niet, nog niet, maar misschien komt er een moment dat we het weten zullen, en zijn er al die het weten maar het verborgen houden omdat het zo onwaarschijnlijk is dat het nog niet mag getoond worden..

Sprankels van hoop en inzichten hopen zich op en zullen klaarheid brengen om te weten hoe het verder moet en we zullen klaar staan om uit te dragen wat ons wordt bijgebracht. Het creatieve zal ons niet verlaten en daarenboven zal het gewaarmerkt worden met alle krachten die zich in ons nog altijd verborgen houden en nog niet werden blootgelegd tot we er in slagen feniksen te zijn, gelouterd en gekroond. Want niemand zal ons tegenhouden als we ons oprichten zullen om én van de wereld én van de geest te zijn: er te staan en er vooruit te kijken opdat al wat is bewaard zou blijven en groeien zou naar nieuwe hoogten, tot op heden nog niet vermoed.

We komen er ooit. Staat het niet geschreven, het staat gewelfd over de dingen, over de waarden die er zijn. Uiteindelijk is er niets dat nog verrassing zal zijn.

Zo schrijven we de toekomst, van generaties ver voor ons uit met de zekerheid dat we, onder een of andere vorm of aanwezigheid, er deel zullen van uit te maken.

We dromen soms van grote werken die geschreven worden en tentakels zijn die doordringen tot in de verste tijden waar ze bloeien zullen in velden, geel en groen en blauw, velden van verrukking en van blijde verwachtingen. Ademend alle geuren en alle geneugten die er mogelijks kunnen zijn. Oplosbare en verscholene, ingekeerde en buitgemaakte, vertelbare en schichtige, te grootschalig nog om te worden omgezet. Maar we houden alles klaar om het rond te dragen onder een baldakijn van rozen en van brokaten. Wat ik schreef vandaag is om vlug te vergeten. Het zijn maar wat woorden in elkaar gehaakt om er maar te zijn waar ze horen te zijn, en andere die er niet zijn te verbergen voor andere dagen.

En, Gezelle zal blijven. Zijn ‘Die avond en die roze’ zal gelezen blijven worden als een meesterlijk gedicht, wat het ook in de diepte verbergen mag.

Zo kunnen we verder, toch een tijdje nog, mijmerend.

24-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een moment geleden wist ik nog niet hoe ik beginnen zou, het dan maar om het even wat opgetekend in de hoop dat komen zou wat normaal elke morgen komt. Maar ditmaal was er helemaal niets dat zich aanbood, omdat er te veel zorgen waren over het andere werk dat ik nog te volbrengen heb en ik erin de ban van was want ik wist dat het me heel wat tijd zou vergen, in grote afzondering, geconfronteerd met mezelf.

Een uiterst onaangenaam vooruitzicht vooral als ik dan denk aan mijn blog die ik dagelijks wil blijven schrijven, omdat  het mijn levenswerk is die prioriteit moet blijven krijgen.

Eigenlijk, uren later, waar ik nog niet aan dacht, wat ik nog niet had gevoeld, er is een leemte in mij, die ik pas nu ervaar. Ik heb ongeveer de helft gehoord van de halve finalisten van de Koningin Elisabeth-Wedstrijd voor cello. Ik heb wondere ontdekkingen gedaan van muziekstukken die ik niet of amper kende. Ik kan wel geen duidelijk oordeel vellen over het gepresteerde, maar ik beken dat hun optreden me getroffen heeft en dat er inderdaad vandaag (zondag) die leemte aanwezig is nu de uitslag gekend is en de twaalf ‘genomineerden’ bekend zijn. Mijn avond zal dus niet gevuld zijn, zoals sommige van de vorige dagen en ik mis het. Er is wel muziek genoeg maar niet de spanning die een wedstrijs  met zich meevoert.

En ik zegde het nog niet, ik leefde mee met hen elk ogenblik van hun optreden en dit met bewondering én voor het orkest, en Haydn, én voor de pianist(e), én de cellist(e), en voor de componisten  op de achtergrond.

En vandaag - ik heb niet gewacht op de uitslag - ik leef mee in de blijdschap van de triomferenden en zeker evenzeer, maar dan anders getint, met de niet - of minder geslaagden. Ik noem ze geen verliezers. Hun welslagen wordt nog even uitgesteld, hoop ik dan toch.

Voor hen is het nu een afwegen waarom ze niet geselecteerd werden, speelden ze minder goed, was er hier of daar iets dat aarzelend en onzeker overkwam, want ze hebben allen hun uiterste best gedaan, voldoende meenden ze om te slagen. Of misschien  wisten ze waarom en waar ze tekort gekomen zijn. In hun interpretatie wellicht, te zeer ingesteld op het technische aspect en te weinig gevoelsmatig geweest. Maar er zal in hun geval de moed nodig zijn voor een nieuw beginnen/herbeginnen. Volhouden is voor hen de regel, er zijn er nog die niet geslaagd zijn en toch een schitterende carrière hebben uitgebouwd.

En dan de overwinnaars, deze die slaagden in hun eerste proef of was het al niet de tweede waar ze zijn doorgekomen half gelauwerd. Voor hen is wat nu komt ‘de week’ in hun leven en wel in een heel bijzondere omgeving, meer afgezonderd dan ooit.

Hen wens ik het allerbeste toe en wacht nu al af welk celloconcerto ze gaan spelen want zo enorm veel zijn er wel niet bij mijn weten.

23-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zeg me wat ik schrijven moet vandaag, iets dat ik nog niet vertelde, iets dat nog nooit werd verteld of neergeschreven, iets waar er gisteren of alle dagen ervoor zelfs nog niet werd aan gedacht, door Plato niet, door Dante noch door Jung, noch door om het even wie?

Of het mogelijk is iets van dergelijke aard te vinden we weten het niet maar toch, we kijken er elke morgen naar uit in de hoop er ooit eens in te slagen een grote verwondering te brengen bij allen die ons lezen, ook voor hen die veel later ons lezen zouden, tenminste als er veel later nog gelezen wordt, wat we, in de tijd van nu, soms durven betwijfelen.

Ik dacht, om toch iets nieuws te vinden, aan de mens van twintig duizend jaar verder, die neerkijkt op ons. Zal het zijn zoals wij neerkijken, met tal van vraagtekens, op bijvoorbeeld de mens Cro Magnon in Dordogne of, zullen er voldoende sporen overgebleven zijn opdat ze weten zouden dat voor ons in den beginne het Woord was, en dat alles hier begonnen is met de Big Bang.

We vragen  ons af waar hij, die mens van twintig duizend jaar verder zal staan: zal hij dichter gekomen zijn tot de Big Bang en tot het Woord; zal hij ontdekt hebben - wat wij in onze stoutste dromen of verwachtingen nimmer hebben kunnen bedenken - zal hij triomfantelijk, met totale zekerheid, een ander ‘beginnen’ kennen, een waar wij nog niet aan denken, maar dan een dat alle vragen die er zijn in een slag zouden oplossen, en dan vooral dat we weten zouden als een paal boven water wat er is na de dood, om er dan naar te leven en er naar te sterven?

Maar ik denk toch dat het beter is de vraag niet te stellen omdat gissen zo ver vooruit zinloos is, en het niet mogelijk is te voorzien wat er zijn zal zo ver vooruit, vooral dan, vrezende  dat er misschien twintig duizend jaar verder, geen mens meer zal zijn: alles hier op aarde verdord, de kathedralen herleid tot een hoop gruis en gebleekte geraamtes overal verspreid onder het zand van eeuwen.

Dit te denken is doemdenken, is eerder een uitdaging opdat gebeuren zou wat voorop wordt gesteld. Het is dus beter over dit soort nieuws te zwijgen dan het te verspreiden.

In elk geval dit zou dan het utopisch beeld zijn waar nog niemand ooit over sprak.

22-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij ziet heel ver in zijn herinneren de vijver in het bos van zijn geboortedorp, een grote spiegel gelijk, met gele irissen erin en lisdodden en waterlelies - en met Van Eeden heeft hij de waterlelie lief - met eendenkroos in de hoeken en libellen even hangend boven de biezen en dan wegschietend.

In de tijd van toen, de tijd van zijn jeugd, was de vijver veel omvangrijker, was hij een groot blinkend vlak met de bomen die toekeken in het water, verrast op dagen in de zomer soms door de plotse plons van zijn naakt lichaam dat de spiegel brak in duizend kringen en hij lijk een grote witte vis onder het watervlak dreef, tussen de watertorren die naar de diepte doken, tussen de stekelbaarsjes en de salamanders, drijvend onder het eendenkroos door, langs de roodgroene stengels van de waterlelie, en daarna als hij zich aankleedde, het water effen terug en de wind suizend in de bomen voor een lange tijd. Hij kan het horen nog vandaag en voelen nog, de plons, de koelte van het water als hij het wil en houden voor een tijd terwijl hij het optekent. Zo stil zit hij er, afgezonderd.

Het was hier aan die vijver in dat grote bos van hem dat hij eens gestaan had met vader een avond in de herfst er  het geritsel was van de bladeren, en niets meer, die vielen rondom hen, een avond van vele avonden dat hij met vader was en hij tussen de bomen de sterren weerspiegeld in het water heeft gezien, een voldoende ogenblik, om veel, veel later eraan terug te denken, toen hij las in de Bijbel dat koning Salomon een soort ‘zee’[1], een grote kuip die rustte op twaalf ossen, had laten plaatsen naast zijn tempel, gevuld met water. Wellicht, maar hij las dit nergens, met het doel in de weerspiegeling ervan in de nacht de beweging van de sterren/de planeten te kunnen volgen en dit op basis van de dertig inkepingen in de rand van de ‘zee’.

Hij wist nu dat zoals hij, de vijver oud geworden was. De put, want meer was het niet, die ‘s winters en in de lente vol liep en in de zomer uitdroogde, was bijna volgroeid met struiken en biezen, met het wrak van een auto, met matrassen en nog wat brak water dat rook naar roest en modder. De prijs van een op hol geslagen beschaving die voor haar afval geen sluitende oplossing had en dit stukje ongerepte natuur had ingepalmd om er een ‘kunstwerk’ van te maken in deze voor velen schijnbaar, als hij hun kunst voor ogen krijgt,  zo troosteloze wereld.

(Troosteloos als de woorden die Dimitry Verhulst. gisteren - 19.05 - sprak tijdens ‘De Afspraak’ op Canvas.)

Maar hij hoopte, en hoop is leven, dat hiermee het punt was bereikt waarop de mens, dankzij de kracht van de geest, de weg terug zou vinden opdat de komende geslachten, zijn kleinkinderen en hun kinderen en kleinkinderen, hun papieren bootjes zouden kunnen uitzetten al was het maar met de bladen gescheurd uit zijn dagboeken, om deze uit te zetten zoals hij zo dikwijls had gedaan.

Hij zag al in zijn rijk verbeelden de papieren bootjes wegdrijven over het water, de inkt van het geschrevene uitlopend.

[1] 1 Kings 7: 23: And he made a molten sea, ten cubits from the one brim to the other; it was round  all about and its height was five cubits and a line of thirty cubits did compass it round about.

25: It stood upon twelve oxen, three looking toward the north and three looking toward the west and three looking toward the south and three looking toward the east and the sea was set above upon them and all their hinder parts were inside.

21-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik wil niet dat er enig misverstand bestaat wat betreft mijn verhouding tot Emmanuel Velikovsky en zijn werken. Hij is in feite een oude bekende van mij want het is in het begin van de jaren ’50 dat ik heb kennis gemaakt met hem, een uitzending op de televisie waarin hij verscheen als een rijzig bejaard man die een abominabel Engels sprak en met een theorie voor de dag kwam die alle theorieën bestaande over de Oudheid ver overtrof.

De man en zijn theorie, die overrompelend nieuw was bekoorde zo dat ik de dag erop zijn boek ‘ Worlds in Collision’ ben gaan kopen bij ‘Smith & Son’ op de Adolphe Max-laan in Brussel.

Ik heb zijn werk gelezen en het kostte me heel wat tijd en inspanning, en ik werd overdonderd door de wereld die hij haalde uit een enorm aantal geschriften handelend over de geschiedenis van alle bestaande volkeren van de Oudheid van Mexico tot China, waaruit hij de hoofdbrok van zijn betoog filterde dat - hou je vast - de planeet Venus zich pas rond 1500 vóór Chr. gevoegd heeft bij de andere gekende planeten om de zon. Een stelling die onmiddellijk overhoop werd gehaald en veroordeeld door de wetenschappelijk wereld, in zo ver dat de uitgevers van, zijn boek verplicht werden, onder bedreiging het werk, dat ondertussen in de USA een bestseller geworden was, uit de omloop te halen.

Ik ga hier niet verder op in, ook niet op zijn Venus geschiedenis, alhoewel alle astronomen verbaasd waren als ze van hem vernamen dat de temperatuur op Venus uitzonderlijk hoog moest zijn en achteraf bewezen werd dat het zo was.

Eén feit steekt er als een obelisk hoog en statig bovenuit, je hebt geen enkel recht iets negatiefs te schrijven of te vertellen over Velikovsky zo lang je niet ZELF zijn ‘Worlds in Collision’, zijn ‘Werelden in botsing’ niet gelezen heb van a tot z, voetnoten incluis. Je kunt je er dus niet van afmaken met te zeggen dat hij een tweede Von Däniken was.  Dit zou unfair zijn.

Nu, de Venushistorie blijft voor mij voer voor de astronomen - ze zwijgen zich dood hierover - maar, en het is dit dat ik stellen wil: vóór Velikovsky was ik een totale leek wat de geschiedenis van de Oudheid betreft, hij, de rijzige oude man die hij was, heeft deze geschiedenis voor mij geopend en wat meer is, hij heeft me - en velen met mij - begeesterd én met Akhnaton, én met de Queen of Sheba en het land Punt, én met de Sothis ster, Sirius, waaraan de Egyptische chronologie werd opgehangen.

En dan, en dit vooral, hij heeft  me binnengeleid in het Boek der Boeken, de Bijbel, en in twee van de centrale passages erin: ‘de stilstaande zon en maan boven Gibeon’ en, 42 jaar ervoor ‘de tien plagen van Egypte’. Twee gebeurtenissen die mijn ogen hebben geopend op God - het bewijs hoe naïef ik was vóór Velikovsky - want van dan af wist ik dat de God van de Bijbel een verzinsel was van de mens, dat Hij - wie Hij ook was - niet is tussengekomen in de twee vermelde gebeurtenissen, maar dat verwezen naar twee kosmische catastrofen die zich in die periodes moeten voorgedaan hebben en deze zeker niet de wil van (een) God waren.

Dus ik zeg jullie en ik herhaal me, had ik Velikovsky niet ontmoet, mijn humus zou er anders uitgezien hebben en ik zou geen blogs geschreven hebben zoals ik er nu al sedert meer dan tien jaar schrijf, blogs, die als ik ver terug ga alle te wijten zijn aan, volgens mij, een van de belangrijkste historische figuren van vorige eeuw.

You all are very lucky, meegesleurd te zijn door  iemand zoals ik. Of, was ik en ben ik, duidelijk, een stoorzender?

20-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik wachtte te lang vanmorgen om aan mijn blog te beginnen en ook ik had andere, meer dringende zorgen en het werd middag en namiddag en de warmte van het huis overviel me, zodat ik gewacht heb op de avond, op het begin van de nacht zelfs, een risico dat ik niet gewoon ben te nemen en toch genomen heb, ertoe gedwongen door de ongunstige omstandigheden.

Gewoonlijk zet ik die naar mijn hand, hebben die weinig of geen invloed op mij maar ditmaal kom ik er belabberd uit met een leeg hoofd.

Kennen jullie ook dergelijke gevoelstoestanden: niets te zijn en dus niets te vertellen te hebben,

De dag begon ik nochtans als een stoer man die de laatste hand legde aan een manuscript waar hij zijn ganse leven  - dan toch bijna - heeft aan gewerkt. Ik stuurde het binnen naar een uitgever die, zo werd er mij gezegd  het zal omvormen tot een boek.

Ik beken jullie ootmoedig dat ik er niet gerust in ben. Een bekwaam persoon, Roger Tas, die het grondig las en ontdeed van de te vele taalonzuiverheden, noemt het een ‘essayistische roman’ en nu hij deze titel gebruikt volg ik hem volledig want hij heeft het juist gezien, het is op heel wat plaatsen een essayistisch gedoe en op andere plaatsen  een roman. Iets dat je niet zo veel ontmoet in de literatuur, tenminste zo ik het kan of mag claimen als zijnde een brok Vlaamse literatuur,

Ik beken dus bij deze dat ik geen weet heb van een werk dat lijkend op dat van mij kan gezien worden, Maar ik beken ook dat ik de laatste jaren geen groot lezer ben geweest, ik heb niet het minste benul wat in al die jaren verschenen is, zelfs was ik een paar dagen geleden verrast te zien dat ‘Boerenpsalm’ van Felix Timmermans een nieuw literair leven is begonnen.

Waarom moest het bij mij een hoogdravend werk worden, waarom kon ik me niet tevreden stellen met een boek handelend over een doodgewoon eenvoudig leven, een leven, als ik de boeken van mijn jong jaren wegdenk dat ik ook heb gekend.

Wat is het dat me bezield heeft,, wie heeft er, van de schrijvers, die ik las schuld aan. Om eerlijk te zijn, Emmanuel Velikovsky treft grote schuld want hij heeft me verleid met zijn visie op het geschiedkundig aspect van de Bijbel en van dan af is alles verkeerd gegaan, zat ik in een wereld, die ver boven verwijderd was van de dagelijkse omgang en heb ik andere wereld betreden waaronder Egypte met alle gevolgen van dien, te vreemd opdat ik navolgers zou kunnen gehad hebben.

En dan, de Bijbel, wie onder jullie vermeld nog de Bijbel in zijn gesprekken of geschriften van elke dag, zeg het me, verbaast me ermee?

Ik zegde het al zo dikwijls, een vreemd man ben ik met vreemde gedachten, en vreemde schrijvers die hij opdist, zoals Fabre d’Olivet, Kamal Salibi, Robert De Telder en tientallen andern, allemaal de schuld van Velikovsky die me een totaal andere wereld heeft voorgeschoteld.

Maar ik verwijt hem niets al is hij van vele onderwerpen de oorzaak, integendeel ik ben hem dankbaar.

19-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je herkauwt zaken die je vroeger al hebt gezegd. Het kan niet dat je in de voorbije jaren niet zou gesproken hebben over tal van schrijvers die je nauw aan het hart liggen, die je geest besprenkeld hebben met hun woorden en waar je, die van vele anderen en van jezelf hebt aan toegevoegd, en dit alles, vormt nu de humus van wat je blijft verkondigen, je weinig nog hernieuwend maar vaak terugkerend naar wat er reeds geschreven staat.

Je volgt aldus niet helemaal het spoor van de componist van de ‘Vier Seizoenen’, Antonio Vivaldi, die liever een nieuw concerto schreef dan wat hij reeds geschreven had te gaan kopiëren. Maar dit zal wel zo zijn voor elke schrijver of componist die verder schrijft in de stijl die de zijne is. Je merkt dit onmiddellijk op bij Mahler. Als er een componist is die je onmiddellijk herkent dan is het Mahler, je ruikt hem van ver aan het optreden van de instrumenten, aan de vermenging van de klanken, aan de vele kleureffecten die hem eigen zijn.

Zo ook moeten zij die jou regelmatig opzoeken en je lezen, geraakt worden door jouw manier van schrijven, de plaats van de hulpwerkwoorden bijvoorbeeld, de structuur van je zinsbouw, dit alles en nog andere eigenaardigheden moeten bij jou herkenbaar zijn; zoals dit ook het geval is, voor de onderwerpen die je gisteren en eergisteren en de vele dagen ervoor hebt uitgebazuind, een soort gezang  over God en eeuwigheid, dat je verdedigt, dat je verantwoordt met te zeggen dat het, het enige waardevolle is waar je over schrijven wilt en kunt, de grondtoon ervan is immer het probleem God, wie Hij is en wat Hij is en hieraan gelieerd wat er was vóór het Universum er was, en hieraan gebonden, wat er is van de mens in het Universum, welke zijn rol is die hij hier te vervullen heeft en of hij er wel een heeft; of hij hier niet, zoals Monod het meent te weten, hier gekomen is, toevallig, zoals een winnend lot in Monte Carlo.

Vragen gesteld door de zoekende mens, die hij is, die zich even goed zou kunnen beperken tot commentaar op wat er gebeurt om hem heen en, ernaast, zelf zaken, gebeurtenissen en personages zou kunnen beginnen uitvinden die dan op hun beurt besproken zouden worden, in navolging op het fictief fenomenale door anderen gebracht. Een soort geschrijf over menselijke handelingen die de grond van het leven niet raken, zelfs niet benaderen maar enkel de oppervlakkigheid van het bestaan behandelen.

Neen, men moet begrijpen, dat in de loop der jaren, en er zijn er nu al enkele, zich een wereld hebben gevormd die hij niet meer verlaat of kan verlaten, al wou hij wel, als hij elke mogen, zoals nu, vóór het licht van de nieuwe  dag – nu steeds vroeger en vroeger - opkomt en hij neerzit om te gaan schrijven, de slaap nog in de ogen, zelden wetend waarover, maar eens zijn eerste zin er is, hij verder de loop van zijn gedachten maar te volgen heeft om uit te komen, zoals hij reeds herhaaldelijk schreef, op een plaats waar hij niet verwachtte uit te komen.

Een lange zin die maakte dat de zin die zich aan het vormen was terwijl hij de laatste hier neerschreef, verloren ging, zoals er zovele zinnen verloren gaan in een leven.

Zinnen die wel ooit eens terug zullen komen als de tijd er voor gekomen is. De geest van de mens een eindeloos vat van gedachten zijnde.

18-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er werd gebeld aan de deur vanmorgen. Twee dames, een jongere en een oudere die haar moeder kon zijn, beiden sober gekleed in het zwart.

Ze stonden daar glimlachend voor hem als boodschappers van de Heer, wisten ze, en of ze even van zijn tijd mochten nemen. Wat hij hen graag toestond. Al stond hij daar op zijn kousenvoeten.

“Mijnheer”, vroegen ze, “gebeurt het wel eens dat je nadenkt over het leven en over de dood, maar vooral over het leven” zegde de jongste. En de oudste: “gebeurt het dat u ooit eens nadenkt over de schoonheid van het morgenlicht dat” zegde ze, “het licht is van de Heer,. Wel, het boek over het leven en over de dood en over het licht, over het leven en de dood en het licht” herhaalde ze, is het wondere boek dat de Bijbel is.”

‘Leest u wel eens de Bijbel’, vroeg de jongste, ‘kent u de woorden van de Heer?”

Ze keek hem recht in de ogen en hij ontweek haar blik niet, er was iets kinderlijks in haar blik, iets dat eenvoud was en puur, zuiver als sneeuw, zelfs voorbereid op een verkeerd antwoord van hem.

Hij aarzelde om te antwoorden, maar hij wou hen overtreffen en tezelfdertijd hun plezieren: “de Bijbel is ‘mon livre de chevet’, ik heb hem onder mijn hoofdkussen, in het bed” zegde hij denkend aan de mogelijkheden van een familie Bijbel in het bed.

“Ik heb”, zegde hij, om me duidelijk te maken, een bijbel naast mijn bed op de nachttafel”, voegde hij eraan toe. 

Ze schrok even, de jong dame, wellicht dacht ze dat ik spotte met haar. Maar hij stelde haar gerust, “het is maar een kleine Bijbel, een van 1611 en ik lees er soms in, en ik weet dat de Heer het licht is van de wereld, maar ik ben niet zoals jullie een boodschapper van de Heer, ik draag het niet uit zoals jullie, ik hoop in elk geval dat je succes hebt met jullie boodschap.”

Ze keken hem aan, een ogenblik dacht hij dat ze hem wilden omhelzen en de oudste, een gezette dame met een hoed vol rozen, zegde toen “ U moet ons eens komen bezoeken”, en ze stopte hem een folder in de hand, “hier is ons adres en hier staat onze boodschap te lezen en we zullen u allen van harte verwelkomen, u op elk ogenblik van de dag. Het was aangenaam praten met u, het komt o zo zelden voor dat we iemand ontmoeten die hier in deze straat, die hier in dit dorp de Bijbel leest en dan nog in bed. Weet je wel hoe zelden dit ons overkomt dat iemand ons zegt dat het licht dit is van de Heer, van Jehova?

Hij nam de folder aan, en bedankte hen voor het bezoek: “Ik wens jullie beiden alle succes toe”, zegde hij, “Het wordt hoog tijd dat Jehova  terug opstaat in ons midden, dank u”, zegde hij, “het gaat jullie goed”.

“Onze dag is goed begonnen”, zegde de jongste boodschapster van de Heer.

“Ik ben maar een oude man” antwoordde hij, “mijn dagen zijn geteld maar ik weet hoe ze te gebruiken.”

“Oud, het kan, maar vooral ook een wijs man”, en ze reikte hem de hand, een mooie fijne hand, een tere hand, die hij even te lang hield, in haar ogen kijkend.

Wat van de dag is, is van de dag, maar als het opgetekend staat is er iets meer van de dag die voorbij is.

17-05-2022, 05:24 geschreven door Ugo d'Oorde  

Heb naast mij een stapel boeken liggen die mogelijks als ik het onderlijnde erin raadpleeg het begin kan zijn van een blog. Ze kijken me vragend aan maar elke dag ga ik er meestal aan voorbij, of neem ze hoog uit eens in de hand om ze daarna terug te leggen. Ik weet dat ik hen onrecht aan doe, een vreemd gebaar is het omdat er achter elk boek een schrijver schuilt die smeekt om gelezen te worden – zoals ik smeek dat mijn blogs gelezen worden.

Ik heb echter elke dag nog gedachten genoeg die vragen om genomen te worden. Dus er is geen gebrek aan ideeën, voorlopig nog niet. Het kan dat ik dit in de loop der jaren al enkele keren  heb gezegd, ook dat het ritme van mijn blogs eroor gezorgd heeft dat het schrijven ervan, de krachtlijn van mijn leven is geworden, mijn levensadem eigenlijk, zonder deze zou ik verwelken en opgaan in ouderdom zoals er zovelen zijn. Ik mag dus de hemel dankbaar zijn dat mijn levensadem gevoed wordt door mijn blogs en vice versa, zonder mijn blog was ik, wat ik noem, een levende dode.

Tezelfdertijd, en het is Pierre Hollevoet die me eraan herinnert - hij was van 1928 - realiseer ik me hoe dicht ik mijn eindpunt genaderd ben. Nochtans geef ik me er pas nu en dan rekenschap van, ik heb het bericht van iemand anders nodig om te weten hoe rakelings dicht ik gekomen ben. De ernst van het leven krijgt het gelaat van de dood. Ik weet dat ik hem gedenken moet met woorden, dat ik een éloge funèbre had moeten schrijven maar bij hem heb ik, eigenaardig genoeg, niet het gevoel gehad dat hij is heengegaan, neen, het is alsof hj dichter tot mij is gekomen, alsof ik hem raken kan, alsof hij bij mij staat en toekijkt bij het schrijven van deze woorden. Ik had het niet nodig, ik voelde die drang niet en  nog steeds niet.

Trouwens hoeveel woorden zijn er niet die nooit geschreven worden, Pessoa wist dat de mooiste en de meest prangende woorden nimmer geschreven worden. Ik denk erbij en wellicht dacht hij het ook, omdat het geen woorden zijn maar gedachten die het verwoorden ervan ver overstijgen.

Ik hoor nu hoe de afscheidsceremonie verlopen is. Het was een hoogstaand evenement door de familie en de vrienden gebracht. Het verheugt me want hij verdiende het, hij was een grote persoonlijkheid en het is als een broer van mij dat ik me hem blijf herinneren, hij spreekt met mij elke dag en er zijn er nog die ik elke dag ontmoet in mijn gedachten.

16-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij kan zich inbeelden dat de stenen die hij opraapte op zijn tochten in de bergen, in zich leven dragen, dat ze een uitstraling hebben, zelfs zoals hij ze bekijkt en in de hand houdt dat  ze gezellen zijn geworden. Hij weet niet wat ermee zal gebeuren als hij er niet meer zal zijn, maar ze zullen hun rol voor hem vervuld hebben want sommige ervan zijn kleine beeldhouwwerken, zijn meer dan kunstwerken omdat ze gebeiteld werden door de wind en regen en zeker door de eeuwen erover en erin. Het is onmiskenbaar, de vorm en het uitzicht die ze verworven hebben zijn kosmische vormen en kosmische beelden en het is om deze reden dat ze gekoesterd worden.

Ooit raapte hij op het strand van bij ons een stuk silex op, waar een oog werd ingekrast en een lijn voor de muil, duidelijk de kop van een vis, het werk van een van onze voorvaderen en waarover hij nu, geïnspireerd door Ouspensky, op zijn beurt geïnspireerd door Gurdjiev, woorden aan wijdt die misschien zullen gelezen worden, als zijnde te ver gezocht, maar hij herhaalt het, voor hem hebben ze de waarde van een gedicht opgerezen uit het onbekende van de geest.

Het zijn stenen die hij zou willen plaatsen in een glazen kast onder speciale belichting, als bewijsmateriaal van wat kosmische kunst is, grootlevend en onvergankelijk. Hij zou die kast plaatsen naast zijn boekenrek, de werken uit de kosmos naast de kracht van het geschrevene dat is van de kosmische mens in wording.

Want schrijven vereist een kosmische instelling, wat voor hem betekent zich bevrijden van het omringende en opstijgen boven de aarde in wat zijn sporen in het eeuwige heeft.

En dan zoekt hij bij Fernand Pouillon, de destijds omstreden architect, deze zin van Bernard de Clairvaux, stichter van de Cisterciënzers:

‘A l’oeuvre donc, sache que le moment est venu pour toi de tailler dans le vif, étant admis que celui de la méditation l’ait précédé. Si jusqu’alors tu n’as remué que ton esprit, il faut maintenant que tu remues ta langue, il faut maintenant que tu remues ta main.  Ceins-toi de ton glaive, de ce glaive de l’esprit qui est le verbe de Dieu.’

Een zin, wat minder religieus geladen, die ik altijd heb willen toepassen in mijn werk, zelfs in mijn beoordelingen van de stenen die ik raapte en zorgvuldig bewaard heb, omdat ze voor mij een binding hadden, de stenen met het kosmische en zijn werken met de geest in de Kosmos.

Vraag hem niet dit steviger uit te leggen, hij kan het niet het is een gevoelskwestie die hem niet loslaat.

Hij weet wat hij elke dag te doen heeft en hij weet dat het niet schuilend in de aarde  of juist op het aardoppervlak is dat hij het vinden zal, dat hij verder kijken moet, de blik voor hem uit naar het verste punt.

15-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er wijzigde zich iets, ik schrijf mijn blogs niet meer in de morgen vóór het eerste licht, ik begin er pas aan in de valavond als het licht verzwakt, hebben jullie het al opgemerkt?

Het is het begin van de aftakeling van mijn doorzettingsvermogen. Waar ik vroeger bleef aandringen om toch maar mijn 500 woorden te bereiken stap ik het nu eerder af, ik zie het niet meer als  noodzakelijk zo ver te komen. Ik zak weg.

Het kan dat het is wat ik vrees dat mijn geest verzwakt, dat hij zijn frisheid, zijn energie verloor of aan het verliezen is, nog niet grootschalig maar toch in afgang. Hoe verzet ik me ertegen, welke oplossing is er voorhanden nu de vreugde van het schrijven me verlaten heeft omdat mijn zelfzekerheid me verliet?

Ik zegde het al, ik begrijp dat het voor mijn lezers moeilijk moet zijn me te volgen in het landschap dat ik gewoon ben te betreden als ik aan het schrijven ga. Volg ik mezelf nog wel: ben ik niet terechtgekomen met mijn gefillosofeer over Bijbel en Egyptische geschiedenis, over Paulus en zijn verblijf in Arabië, over het Laatste Avondmaal en de rol gespeeld door Judas en Maria Magdalena, kan het dat een roman gevuld wordt met al deze zaken?

Ik betwijfel het ten stelligste. Niemand van de personen rondom mij hebben hier nood aan, niet in het minst, en  het is voor hen dat ik blijf schrijven, me in een zekere zin steeds maar verheerlijkend tot in het ijle.

Ik heb dus gewed op het verkeerde paard, op een paard dat niet winnen kan. Wie zal me dan lezen zoals ik wens gelezen te worden, traag en met interesse, vooral dan in de tijden van nu?

Ik weet dat ik me aan het afbreken ben, maar ik denk dat het niet zonder reden is, dat ik geen kans maak op enig succes, integendeel het is oneer die me wacht en hoongelach. Kan ik het aan op mijn jaren, zou iemand, zelfs van half mijn jaren het aankunnen?

Hoe groot is mijn eenzaamneid vandaag des te meer omdat ik me fysisch niet in staat voel me te verplaatsen naar de afscheidsceremonie van een vriend die voor mij zeer waardevol is geweest, die ik, zoals ik me thans neergeslagen voel, hem  vergezellen wou op zijn laatste reis. Dit ook, en nog het ergst van al, is van mijn eenzaamheid, groter kan niet.

Ik ijl wellicht, ik ben niet meer meester over mezelf. Hoe meer ik eraan denk dat ik er niet zal op aanwezig zijn des te erger dat ik me voel, erger dan erg. Ik werd in enkele dagen een zwakkeling, een ander persoon. Pijn is mijn deel, niet van mijn lichaam die ben ik gewoon, maar deze van mijn geest die amper te dragen is, die me overwelmt.

Wie ben ik vandaag, wie morgen?

14-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Omdat de nacht een deken is waarin je je wikkelen kunt en je niets méér moet zijn dan wat gedroom, bevrijd van het denken, bevrijd van het woord.

Zo, laat de nacht nog even slapen, laat je nog even gedachteloos alsof je, zelfs wakker geworden, nog slapen bleef met je vingers glijdend over het klavier, lettertekens achterlatend die je verklaren zult als de echo van wat je gisteren schreef; jij nog altijd verblijvend in de veilige zone vóór het doek opgaat en er nog aan toevoegen kan de echo van de echo van alle vorige dagen die er waren en er niet waren, sporen van de dagen van het niet-denken en van het er-niet-zijn, lijk het zilveren spoor van de slak nagelaten over de vloer (Stefan Hertmans).

Zo, te zeggen wat geen betekenis draagt, lijnen die lijken op vreemde wezens, elke letter een op en neer gaan, verder lopend, tekens van letters aan elkaar en in elkaar, woorden woordeloos van inhoud, dit alles vóór het licht er is.

Jij, onwetend hoe je dag verlopen zal maar niet wachtende op enkel nemende wat er komt.

En ik  beken ootmoedig dat ik geleefd heb zonder het werk te kennen van Jeroen Brouwers zoals ik ook het werk van tal van andere schrijvers niet ken. Ik ben altijd bezig geweest met wat ik meende te vertellen te moeten hebben en heb nu, als ik de media - Tom Lanoye - geloof een enorme achterstand in te halen.

Ik beken evenwel dat de onderwerpen behandeld door Brouwers eigenlijk niet mijn ding zijn, ze zijn te zeer geworteld in wat van het harde dagelijkse is en ik ben gevormd van jongsaf  om er buiten te staan. Ik verlang niet opgeschrikt te worden door vreemde gebeurtenissen of door onevenwichtige toestanden of omstandigheden. Dergelijke zaken zijn niet mijn ding, dus Brouwers ook niet.

Wat echter niet betekent dat hij geen groot schrijver zou zijn en ik hem alle eer verschuldigd ben. Vooral nu hij overwonnen ligt door de ziekte en naar ik hoor zijn werk zeker de eeuwigheid trotseren zal.

Maar ik las ook Brusselmans niet, al heb ik ook respect voor zijn veelschrijverij wat niet aan elk van ons gegeven is. Wel aan mij want ik schrijf minstens 175.000 woorden per jaar, zijnde grosso modo ruim 300 pagina’s, weliswaar onsamenhangende geschriften.  

Wat niet kan gezegd worden noch van deze van Brusselmans, hoog samenhangend, noch van deze van Jeroen Brouwers, misschien té samenhangend, maar ik ben er niet op gericht of erop gesteld om hen te willen evenaren in het schrijven, zeker niet Brusselmans die is trouwens onnavolgbaar en hij gaat er prat op.

Ik ga dus verder zoals ik het altijd heb gedaan.

13-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Moeder, vader, waarom lezen wij, wat is het dat ons aanzet om boeken te verslinden alsof het warme broodjes waren? Het is  een vraag, die mag, die moet gesteld worden dan toch door iemand die schrijft?

Waarom lezen jullie elke dag mijn blog, soms in het midden van de nacht, soms vroeg in de morgen? I wonder. En ik zoek niet naar een antwoord, ik zou me schromelijk kunnen vergissen. Wat echter belangrijk is, het zet me aan verder te gaan met wat ik zo lang al doe.

Het is meer dan een wandeling, het is een uitdaging, ik daag mezelf uit, ik wil weten of ik het blijf kunnen en hier wijk ik niet vanaf al kost het me heel wat, ik wil volhouden.

Gekheid?

Neen, het voedt me, het doet me leven, het houdt me wakker en uitzonderlijk levend. Kan er een betere reden zijn op mijn leeftijd dan in leven blijven en dan nog wel sterk geestelijk?

Wellicht is het dat wat ik bewijzen wil aan jullie en aan mezelf, mijn pogen om toch maar niet te vergaan in nutteloosheid. Ik heb dit reeds verwoord in alle mogelijke vormen en woorden, ik herhaal het en blijf het herhalen: elke dag/morgen pep ik me op, neem ik mijn drug om op het einde van mijn betoog er een gelukkig gevoel aan over te houden. Soms een gevoel van een glas champagne, soms het gevoel van een glas cava, maar elke  blog is een overwinning op mezelf. Ik hoop maar dat het in een zelfde mate, verbazing of verwondering betekent voor jullie.

Gisteren was er een ogenblik vertwijfeling, ik was vertrokken in een vreemde richting en geraakte pas na middernacht op een aanvaardbaar pad om te besluiten, het zijn dan dagen van spanning en vrees niet tijdig klaar te komen met mijn verhaal.

Eigenlijk, hoe ik het ook opvat die spanning is er altijd ook als de woorden gemakkelijk komen, omdat ik weet, dat ik zodra het laatste woord  daar is ik denken moet aan wat erna kan komen. Zo weet je dat je nimmer uitgeschreven bent dat er altijd een vervolg is of een nieuw begin.

Een rit gewonnen in de Ronde van Italië bevrijd je niet van het rijden van de volgende rit, kampioenen weten dit, zoals ik - geen kampioen - het ook weet.

De sleur, die elke dag zou kunnen zijn wordt aldus een attent zijn op het minste teken dat je wordt aangereikt, en niet alleen deze die van ergens komen maar vooral deze die van nergens komen en je met voorrang koesteren moet. Ze komen rechtstreeks uit de hemel al weet je niet uit welke hemel de tekens zijn er toch.

Dankbaar maakt je er gebruik van als ze er zijn want ze zijn je adem.

12-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De merel zong in volle glorie toen ik ontwaakte. Het was nog een stukje nacht en vormen waren niet méér dan schaduwen die de dingen in hun greep hielden. Het was alsof de tijd het ontluiken van de dag nog even tegenhield, tot de merel stil viel, tot het klaarder werd en de dag zich opende op een nieuw begin en wat het begin van gisteren was stond geschreven, toegedekt om het te vergeten.

Gelukkig, ik kon terug gaan schrijven en tekens neerzetten zoals het altijd gebeurde. Gedachten uitstrooiend, koel en sober, eigenwijs maar teder uitgespreid, verlangend om gelezen te worden. Je schrijft dan woorden die opduiken  uit de moslaag die van het leven is, die van de vele dagen is, die zich geopend hebben en zich daarna gesloten, en die ik soms terughalen wil uit hun verleden omdat ik er geen afstand kon van doen.

Vreemd dat ik dat nog vermag na al die dagen.

Wat ik wel weet is dat ik, eens ik begin te schrijven me metamorfoseer in een ander persoon - maar ik zegde dit al - en ik herhaal het omdat het een gevaarlijk iets is, omdat ik alsdan het gewoon-dagelijkse achter mij laat en ik oorden opzoek  waar ik me dan meer thuis voel omdat ik me er kan uitleven in wat ik noemen wil ondergrondse of bovenaardse gedachten. En het gevaar schuilt hem dan in het feit, dat de lezer van die geschriften terecht komt in een wereld die hij niet gewoon is te ontmoeten en een te grote inspanning moet doen om te vatten wat ik vertellen wil, tenminste als ik iets zou te vertellen hebben.

Hij zoekt dan iets dat hem opvrolijken kan en hij komt binnen in donkere gangen die de neiging hebben af te schrikken.

En waarom herhaal ik dit omdat dit misschien niet zo zeer geldt voor een blog van een paar honderd woorden, maar wel risicovol is als het loopt over honderd pagina’s.

Dit is, alles samen genomen, het probleem waaraan ik niet ontkomen zal en waarmee ik riskeer via mail veelvuldig geconfronteerd te worden.

Pas nu dringt door tot mij dat een boek schrijven gelijk is aan zich bloot geven.

Het zij dan maar zo.

11-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zegde ik jullie al dat wat je leest van mij een brouwsel is van droom en werkelijkheid dat soms uitmondt in filosofische beschouwingen; zegde ik jullie al dat mijn leven meer een leven is geweest van boeken dan van gebeurtenissen en dat het boeken zijn die me leiding hebben gegeven en me gevormd hebben. Zonder boeken, zonder het lezen en herlezen ervan was ik een bezadigd man gebleven, te weinig leven om buiten te komen.

Schrijf ik ooit in de richting van een soort roman dan zal ik dit brengen onder de vorm van een opeenvolging van  bedenkingen, verwacht je aan het watervlak van een vijver die ik bezoek in de morgen of in de avond, niet aan een stormende zee met boten die vergaan en opvarenden die verdrinken of gered worden, neen, verwacht je hoogstens aan wat rimpelingen op het water, of de gloed van een opkomende of ondergaande zon, het tere licht van de maan of het punt van een planeet in de nacht, wel een reiger die neerstrijkt en staat te ‘filosoferen op zijn manier’ op de rand van die vijver.

Verwacht je dus niet aan dramatiek, of aan al te hevige  gebeurtenissen, maar slechts aan wat schommelingen die in elk leven voorkomen.

Het is vanuit deze stellingname dat ik op een dag vertrokken ben, totaal vrij, vanuit een punt dat zich evengoed situeren kon in de tijd als buiten de tijd, waar of fictief het is om het even. De woorden staan er eerder als een sonate dan als een symfonie, als ik maar ergens uitkom waar het goed is er te staan als beginnend schrijver.

Mijn uitdaging is vergeten wie ik ben en hoe ik leefde en welke de wegen waren die ik ben ingegaan, een nieuwe tijd van een nieuw iemand die voor een deel ikzelf kan zijn maar evengoed iemand anders dan ik wat me meer ruimte zal geven, rijker opgevuld en warmer verteld.

Het resultaat ervan staat nog in zijn stellingen, zoals ‘Notre Dame’ in Parijs nu volop in stellingen staat, zoals het zichtbaar was een paar dagen geleden in een reportage op de BBC. Maar eigenlijk is een vergelijk onmogelijk, de stellingen binnenin ‘Notre Dame’ zijn op zich al een meesterwerk.

Wat van mijn bedoening zeker niet kan gezegd worden. Ik heb er ook niet het vertrouwen in dat de bouwers van de kathedraa wel hebben als ik zie hoe ze bezig zijn. Hun werk gaat de eeuwigheid in, waarheen dat van mij heen zal gaan weet ik hoegenaamd niet.

Het is maar een poging van een arme man al is het wel zijn levenswerk.

10-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Is het niet zo dat de Bijbel, dat elk boek, elk kunstwerk die naam waardig, het bewijs is van het creatieve dat ingebouwd is in het Universum en zich reflecteert in het creatief karakter van de mens; is het niet hét beeld van de vrijheid die de mens heeft, de vrijheid inzake creativiteit? In feite de enige vrijheid,  want een andere bezit hij amper, onderhevig als deze is aan de levensomstandigheden.

En deze beweging vinden we terug in ons  religieus denken, want, onder de bevreemdende impuls van de New Physics, is onvermijdelijk een nieuw paradigma, een nieuw gedachtenpatroon ontstaan want de New Physics dringen binnen in de wereld van het onzichtbare, het raakvlak met het metafysische. Zo ook heeft het religieus denken nood aan het onzichtbare dat og altijd te zichtbaar wordt voorgesteld.

Die tijd is voorbij. De begrenzing van het woord maakt plaats voor de ruimte van de geest. De mens overschrijdt thans de drempel van een totaal nieuwe dimensie, deze van zijn afgestemd zijn op de beweging van het Universum en binnenin de spirit van het Universum.

De boeken van de Bijbel, het grote epos van de mens in zijn verhouding tot zijn God die woorden sprak en daden stelde, zijn te hernieuwen in een epos van de mens in zijn zoektocht naar zijn geïntegreerd zijn in al wat is en komt.

Het is het doel van ons bestaan hier op aarde, wat volgens de Bijbel specifiek is van de kosmische Elohim - deze van baereshit bara Elohim - te benaderen en af te tasten, te omkringen is en erin binnen te dringen omdat we er deel van zijn.  

Hij beseft ten volle dat deze zoektocht niet altijd volgehouden wordt, dat er heel wat breekpunten zijn, momenten waarop hij begaan is met andere zaken, ernstige als onbenullige, waarbij hij amper de dag ziet opengaan en de dag ziet sluiten. Maar het is duidelijk: zijn beeld van God valt niet samen met het beeld dat Paulus ons voorhoudt. Paulus, die trouwens schrijft dat alleen de geest van God het wezen van God kan kennen. Hij schrijft ook dat we niemand behalve onszelf kunnen kennen. Maar Paulus zegt ook dat hij hierop een uitzondering is. Hij kent Jezus omdat ‘God besloten had zijn Zoon aan hem te openbaren’.

Hoe dit gebeurde weten we niet. Wat we wel weten is dat hij niet aarzelt te bekennen dat hij, na de ‘roep’ van de Heer op de weg naar Damascus te hebben gehoord, ‘onmiddellijk, zonder een mens te raadplegen naar ‘Arabië’ vertrokken is om pas drie jaar later naar Jerusalem te komen waar hij Kefas (Petrus) en Jacobus, de broeder van de Heer, zal ontmoeten.’[1]

Is Paulus naar Arabië gegaan om te weten wie Jezus was?

[1] Paulus: Brief aan de Galaten 1: 23

09-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Boodschap

Het is een boodschap die ik elke morgen schrijf voor jullie, een kort verhaal van wat ik denk of doe, geknipt uit de dagen van mijn leven.

Ik zie het als wat woorden samengebracht om een verpozing te zijn zo voor jullie als voor mij. Voor mij is het zelfs meer, is het om in leven te blijven als een levende en  niet als een levende dode die hier nog wat ronddoolt niet wetende waarom of waarvoor.

Ik vervul dus dag aan dag een opdracht die ik mezelf heb meegegeven. In den beginne als een soort spel, een weten of ik het kon, daarna werd het ernst, zocht ik te overbluffen in alles en nog wat, zelfs in het verkondigen van waarheden. Vandaag is het - durf ik het schrijven, - routine geworden om het toch maar vol te houden tot het einde toe.

Na al die jaren ben ik op een kruispunt gekomen in mijn schrijven, een tijd al dat ik me bevind op een plateau die ik nu aan het verlaten ben, ik daal af naar de vlakte toe en ik voel me er ongemakkelijk bij, het dalen is niet mijn sterkste kant want er zijn  schijnbaar geen vooruitzichten meer die ik tegemoet ga, het is eerder een hernemen, staande  in de schaduw, van wat vroeger was.

Ik zie ook hoe ik overkom bij jullie, de cijfers liegen niet, ze kalven af en zijn geen inspiratie meer om me te overtreffen waar het nog zou kunnen; wat erger is de vreugde van het geschrevene is  in vele gevallen verdwenen.

Wie ben ik dan nog als ik achterlaat wat niet gesmaakt wordt, niet als een dessert wordt gezien. Dit is hoe ik me voelde deze morgen, ik ben duidelijk overwerkt en op mijn leeftijd is dit een zwaarte die moeilijk om dragen is.

Door mijn manuscript in te dienen ben ik in een stroomversnelling gekomen die is uitgemond in een gevecht met mezelf, zo fysisch als spiritueel en het is dit laatste dat finaal het heftigst doorweegt.

Om te besluiten, denkt vooral niet dat ik verder ga uit ijdelheid om te tonen dat ik het nog altijd aankan, neen, ik ben een verminderd persoon geworden die evenwel niettegenstaande tal van ongemakken de ingeslagen weg blijft volgen tot het laatste woord ervan dat hij niet kent en ook niet kennen wil.

Hij wil nog alle kanten uit kunnen, hij wil nog gaan naar oorden waar hij nooit was, naar oorden die er zijn en andere die er kunnen zijn speciaal voor hem en waar hij heen kan gaan om zijn moeë leden neer te leggen en enkel adem nog te zijn en afgebroken stilte, echter, nog niet de stilte van Hamlet.

08-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

We schuwen allen de eenzaamheid omdat we niet eenzaam geboren zijn, omdat we herkomstig zijn uit het massale leven dat ons besproeit en voedt. We zoeken er een naam voor maar de naam zelf heeft geen belang, van belang is de lading van die naam, van belang is wat die naam betekent voor ons: hetzij een volheid, hetzij een leegte. Hier is geen ontkomen aan. Dit is waar we met leven moeten, waarmede we de dag moeten ingaan tot de slaap ons overvalt.

De keuze is dus, ofwel ruim zijn in je visie wat dan inhoudt een kosmische visie te hebben, met al wat dit betekenen kan; ofwel je beperken tot een visie begrensd door de aarde en dan is je rekening vlug gemaakt. Maar ons beperken tot de aarde is heel wat ignoreren, want we negeren de overkoepeling en het osmoserende. We zien niet verder dan de aarde die, zoals we het nu al weten om de zon tolt, maar we zien niet de beweging van de zon in haar zonnestelsel, noch de beweging van het zonnestelsel in de Kosmos, waar het allemaal op aan komt. En daarmee  zullen we het in onze dagen en gedachten moeten stellen.

Voor velen is dit voldoende, voor anderen is dit ontoereikend, is dit zeker niet hoopgevend, is dit te leeg aan inzet en zeker te arm aan creativiteit.

Daarom zoeken we naar een ingesteld-zijn met de Kosmos als  visie. We zwerven uit, we zoeken in ons leven naar een overkoepeling, die functioneert als een rijkdom, als een hoop op iets dat buiten het aardse ligt en ons mogelijkheden biedt om meer te zijn dan simpelweg mens. Het is het domein van onze dromen, van ons verruimen tot burgers van de Kosmos en niet enkel en alleen  van dat ene zwarte punt in de Kosmos.

Het blijft bij een zoeken in een domein dat van de geest is, pas daar kunnen we uitstijgen boven het alledaagse. Het eens uitproberen is een eerste stap in die richting.

Ik heb hier geen lessen te spellen of een leidraad voor het leven op te stellen, ik ben hier maar om in alle nederigheid te zeggen wat ik denk van het leven dat ons beschoren is en hoe we dit opvatten kunnen. Het is geschreven voor zij die zich geroepen voelen uit te kijken naar wat ik noem een soort overkoepeling die een verrijking betekent. Zo zie ik het.

07-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik wist dat zijn verstillen nakend was, toch was ik er niet op voorbereid, dacht ik er niet aan dat het zo vlug gebeuren zou, hoopte ik nog altijd dat het niet gebeuren zou, dat hij niet voor mij zou zijn weggegaan, hij was een jaar jonger dan ik en ik schreef nog over hem een paar dagen terug. Maar mijn vriend, mijn broeder in de geest, is heengegaan.

Wat is er van het verkillen van het lichaam dat je zolang al hebt bewoond, gekoesterd en verzorgd en nu je het hebt afgestoten  je je ervan hebt bevrijd, nu je opgestegen bent, zoals we weten grootmoedig,  wat is er van het verstillen in de dood?

En wat is er van het moment dat je terug opgenomen wordt, ontkleed van alle materie, tijdloos, vederlicht en puur en glorierijk in het wonder van de geest die van het Universum is en waaruit je in den beginne als kind was ontstaan;

Het is aldus dat we je hebben weten heengaan, los en open naar oorden van eeuwige klaarte en zelfvoldaanheid nu de strijd gestreden en gewonnen is.

Niet dat er geen pijn is, geen droefheid is, niet dat er geen leemte is ontstaan bij je kinderen, je klein- en achterkleinkinderen, bij je vrienden en je kennissen, allen treuren we om jou. Maar, en dit wil ik je zeggen, bevrijd als je bent van het aardse en het wereldse zingen we allen in koor je alleluja, je ‘requiescat in pace’, je ‘in paradisum’. Gregoriaans willen we  omhelzen het beeld dat je ons laat van jou en het hoog in ons herinneren houden, gekroond met laurier en edelweiss.

En ik, je reisgenoot, je gezel, hoe groet ik je voortaan als ik je spreken wil, als ik je vragen wil hoe je werd opgenomen in het Arcadia waar je wacht voorbij de poort op ons en waar we, eens samen terug, spreken zullen - als spreken nog nodig zal zijn - over dingen waar het hier op aarde beter is erover te zwijgen, woorden van Dante.

Het andere leven dat ons stervelingen nog wacht is jou beschoren, een leven dat is van het eeuwig leven dat van de Kosmos is, je bewegend van oost naar west, van noord naar zuid, van  zenit naar nadir, zonder je te verplaatsen omdat je bent van al die plaatsen. Ineens hoeven we niet je te volgen, je bent nu overal waar wij zijn en gaan, je vergezelt ons op onze wegen al weten wij het niet zo duidelijk afgelijnd  waar we je vinden kunnen we weten toch dat je niet bent heengegaan omdat je je verslingerd hebt in ons waar we je houden willen tot we zelf zijn aangekomen.

Mijn elegie tot jou, mijn vriend, Pierre Hollevoet: je ging niet heen, je kwam dichterbij want er is geen afstand meer tussen ons.

En, T. S. Eliot; ‘We die with the dying. See, they depart and we go with them. We are born with the dead. See, they return, and bring us with them.

06-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Vanaf een bepaalde dag in mijn leven heb ik gepoogd het bewijs te vinden dat de dood niet het einde is maar ofwel een nieuw beginnen, ofwel een terugkeer naar de bron waaruit we ontsproten zijn. Van deze zoektocht zijn bijna in al mijn geschriften sporen te vinden. Ik vond dit zo belangrijk dat ik er mijn slaap voor opofferde.

Er is nu in mijn laatste blogs een beeld opgedoken van een realiteit die ik voorheen nog niet gezien had, het beeld én van de aarde verloren in de oneindigheid van het Universum, én het beeld van de mens, niet in verhouding tot de massa aarde, maar in zijn verhouding tot het Universum, wat een totaal ander beeld geeft en de nietigheid van zijn volume als deel van dit Universum duidelijk onderlijnd.

Hij is in dit Universum niet op te merken, zo minuscuul is hij. En toch Pessoa wist het, hij vertelde dat hij de grootte had van zijn geest en niet de grootte van zijn gestalte, en het is hierop dat ik me steun om te zeggen dat ik, hoe miniem ik ook moge als zijn deel van het stoffelijke van het Universum, ik dankzij mijn geestelijk vermogen groter ben dan al de stof aanwezig in dat Universum want ik ben in staat te denken.

Er zijn dus twee maatstaven naast elkaar zoals Pessoa die aanduidt,  deze  van het stoffelijke en deze van het geestelijke,  beide hebben niets gemeen met elkaar, beide zijn duidelijk gescheiden van elkaar en het sterven van het ene heeft niets te maken met het andere. Daarom houd ik het bij de onsterfelijkheid van de geest.

Wat dit precies betekent weet ik (nog) niet , maar weten dat in het lichaam stof en geest gescheiden zijn is al voor mij een stap vooruit in de richting  van wat ik altijd getracht heb te bewijzen.

Ons lichaam functioneert als een ontvangtoestel voor de geest, de groei van dit functionele betekent de groei van het gebruik ervan, zijnde de groei van het gebruik van de geest in ons, een geest die oneindig is, die deze van het Universum is.

Het gebruik van die geest, dat in den beginne voor de beginnende mens dicht bij zero lag is vandaag gegroeid tot een zeker percentage, we zijn het zeropunt al ver voorbij maar hoever weet ik niet, tien, twintig percent?

Echter het cijfer is me geen zorg, toch niet vandaag. Ik meen dus dat ik, waar ik nu aangekomen ben, met een min of meer gerust gemoed mijn blog kan sluiten.

Het ga je goed, het ga je heel goed, beste lezer!.

05-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een vriend van mijn leeftijd vroeg me vanmiddag hem nu en dan mijn blog te mailen.

Toen ik hem antwoordde dat hij mijn woorden elke dag vinden kon op ‘Bloggen.be’, deed hij een beweging met de hand, om me duidelijk te maken dat het te ingewikkeld was voor hem om me daar te gaan opzoeken, hij wou het rechtstreeks op zijn e-mail.

Hij kent me, hij weet dat ik van zijn soort ben nog steeds bezig met wat me in mijn jeugd werd bijgebracht, wel wetende dat ik vandaag niet meer op een identieke wijze aanvaarden kan wat me toen geleerd werd. Niet dat ik God wil wegdenken uit mijn leven, maar de God van mijn jeugd is niet meer diegene waar ik nu naar opkijk, of beter waar ik nu naar op zoek ben en ik meen de schaduw van Hem gevonden te hebben.

 Het verschil met mijn vriend is dat hij gestopt is met zoeken of misschien nimmer gezocht heeft.

Ik denk, heb ik gezegd dat er heel wat zijn die hier zo rondlopen, die weten dat ze misleid werden met verhalen die opgetekend staan in het Oude als in het Nieuwe Testament, verhalen die nu niet meer gelezen worden als een schittering van waarheid, zoals het destijds gepredikt werd in een voorbije encycliek. Ik ook ben een van hen, bij mij ook is de echo van het vroegere blijven hangen en ik kan dit zo maar niet wegdenken. Maar, het is en was een begin, een noodzakelijk begin, want waar zouden we gestaan hebben hadden we dit begin, de Bijbel én de Kerk niet gekend? Misschien nog altijd bij een of andere godheid, bij Mars of Saturnus of de zon. De zon schijnt me een waardige God toe voor iemand die nooit hoorde van de God van de Bijbel.

Maar we hebben nu een God die ik verweven weet in zijn Universum omdat we redenerende mensen zijn en we sedert Galileo Galilei weten dat de aarde niet meer het centrale punt van het Universum is met God er precies boven en onder en opzij om alles in het oog te houden wat er hier gebeurt. Dit is echter nimmer het geval geweest want we weten nu dat Hij weggedeemsterd zit in elke cel, in elke atoom van zijn Universum, dus ook in de cellen en de atomen van ons lichaam, een lichaam gemaakt uit de stof van sterren.

Aldus, wat er ook moge gebeuren, wat we ook mogen vernemen, de essentie van wat we geloof noemen is er nog maar het is een geloof geworden in een onzichtbare, onnoembare Aanwezige, wiens uiterlijke is wat we kunnen zien en waarnemen van het Universum om ons heen, waarin die Aanwezige verblijft in elk deeltje, hoe klein ook ervan.

Ik heb dit niet gezegd aan die vriend en ik ga hem deze blog niet laten geworden. Ik zal dit enkel vertellen - ik herhaal me dus voor de zoveelste maal - aan jullie die gewoon zijn dit van mij te vernemen, niet zoals ik het vertelde de vorige keren, maar gewijzigd in de zin dat ik vanuit een andere plaats begonnen ben om uit te komen waar ik uitgekomen ben. En dat die Aanwezige aanwezig is in de mens, maar nu gezien in zijn verhouding tot de totaliteit van het Universum, zoals ik, dit schrijvende, me wil zien, niet veel zijnde, nog geen speldekop groot, maar in één blik het ganse Universum met de Aanwezige erin, overschouwend.

Hoe klein ben ik dan wel, of beter, hoe groot.

04-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het jaar ontrolt zich, de dagen komen en gaan, ongeacht of we er zijn of er niet zijn en ongeacht hoe we er zijn, het gebeurt onverstoorbaar dat de massa die de aarde is zich tollend slingert om haar zon. geregeld tot op een fractie van een seconde na, tot op een gespleten haar na.

Een op zich ontstellende beweging waar we geen zicht op hebben ware het niet dat de zon zich schijnbaar verplaatst van oost naar west wat zich uit in een speling van het licht: een opkomst ervan en een afgaan ervan, dag die overgaat in nacht en nacht die overgaat in dag met al de kleurschakeringen van licht eraan verbonden

Het is een klein deeltje leven in het Universum dat we mee maken, hoewel de beweging zelf van de aardmassa niet in te beelden is, zodat we hier rondlopen de ogen gesloten op wat het eeuwige is van de aarde om de zon én van de zon gekneld in haar zonnestelsel én van het zonnestelsel gekneld in de ontelbare zonnestelsels van het Universum, die met steeds maar toenemende snelheid - wat ook niet in te beelden is - zich van elkaar verwijderen.

Dit is tenminste wat er gezegd en bewezen wordt, dit is wat er gebeurt, dit is wat er met ons gebeurt, maar we zijn er ons niet, of maar voor een sprankel, van bewust.

En dan, wie denken we wel dat we zijn en wat komen we hier doen?

 In feite zijn we, alle verhoudingen naar beneden gehaald, niets meer dan de kleinste mier in wat er rest van het Braziliaans regenwoud.

Dit is onweerlegbaar de realiteit van ons bestaan hier op deze aarde, dit is wat we meemaken van wat we kunnen zien en waar we mee omgaan alsof dit allemaal niet bestond voor ons, geen snars ervan, geen seconde tijd ervan.

Het fenomenale is dat wat we ons niet inbeelden kunnen wat er te zien zou zijn indien we het Universum zagen zoals het in de ‘reële werkelijkheid’ is opgebouwd, alles met alles verbonden. Dit is wel iets dat geweten is maar wat dit ‘verbonden-zijn eigenlijk betekent, geen snars kunnen we ons ervan inbeelden. Want dit betekent dat de deeltjes van ons lichaam verbonden zijn met de deeltjes die zich bevinden op het einde van het Universum als dit ooit een grens zou kennen.

Of het nuttig is dit te weten is een andere vraag, het is maar een beeld dat ik meen te mogen oproepen om ertoe te komen te kunnen schrijven dat het meest fenomenale, het fenomenale in het vierkant, is dat die onzichtbare kleine mier in dat onzichtbaar klein regenwoud weet heeft van dat fenomenale in het vierkant dat ze zich er een beeld kan van vormen dankzij de geest die dat klein nietig mens- miertje in zich heeft.

Hoe weten we niet.

Is die geest eigen aan het mens-miertje of is het zo gebouwd en zo opgevat opdat het gebruik zou kunnen maken van de geest die van het Universum is om te weten ‘hoe’ het Universum is

Gebruik maken van de geest die onsterfelijk is.

03-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb de dag van 1 mei aan mij laten voorbijgaan. Hij staat teveel in  de kijker, te politiek geladen opdat ik er een symbolische waarde zou aan toekennen. Ik heb al genoeg problemen met wat ik te schrijven heb op een normale dag, opdat 1 mei me zou beroeren of meeslepen in een of andere richting.

Vorige jaren heb ik er misschien anders over gedacht, was het een soort van mikpunt in het jaar, maar vandaag bij het ontwaken heb ik niet gevoeld dat de meimaand begonnen was en ben ik ‘cool’ gebleven, afstandelijk van alles en ben ik de dag, hoewel een zondag, binnengegaan zonder plichtplegingen welke ook. Want de dag van 1 mei is het moment van mijn schrijven dat jullie pas morgen 2 mei onder ogen krijgen als 1 mei al zal vergeten zijn door velen, wellicht ook door mij, ware het niet dat dit geschrevene hier, nog een tijd zal  blijven hangen zoals er zoveel is dat blijft hangen in de mazen van mijn geschriften.

Hoe sta ik er tegenover, ja welke betekenis geef ik eraan? Eigenlijk geen enkele. Ik weet alleen dat wat er staat, dat wat er overgebleven is van mijn dagen, alleen betekent dat ik bezig ben geweest met woorden, zoals anderen bezig zijn geweest met muzieknoten, of met een blok hout, of met het beschilderen van een doek.

Het is het bezig zijn zelf dat telt. ‘For us there is only the trying the rest is not our business’ zegt mijn kameraad van vele dagen, T.S. Eliot, en ik volg hem als de koele kikker zoals ik me voel vandaag.

Want ik voel me niet goed, er drijven onrustwolken aan, ik zie donkere tijden opduiken, tijden waarin ik misschien neergehaald wordt, met de voeten getreden, omdat ik gewaagd heb voorvallen te beschrijven, gedachten te verdedigen die ik beter verzwegen had op mijn leeftijd. Waar ik thans mee begaan ben is om de massa woorden die er staan en bloot zullen gegeven worden, te ontdoen van alle taalonzuiverheden, en er zijn er veel, die werden bloot gelegd door meer bekwamere dan ik.

En dan betreft het nog maar de uiterlijke vorm maar hoe staat het met de innerlijke, met de inhoud ervan?

Men zegt me wel dit en wel dat, maar uiteindelijk waar het op aan komt is hoe wordt het opgenomen en hoe verteerd, mogelijks hoe wordt het de kop ingedrukt.

In feite sta ik nergens, is alles nog te voltooien, is er nog maar een eerste contact met een uitgever die zich ontfermen gaat over mijn manuscript van 114.000 woorden dat ik binnen leveren moet voor 30 mei. Ik werk eraan om binnen die termijn klaar te komen.

Ik vertel jullie dat omdat ik al enkele dagen opgestaan ben in een wolk van werk en onzekerheden, en meer dan ooit nood heb aan doorzettingsvermogen terwijl de twijfel groeit. Twee toestanden waarmede ik word geconfronteerd in de komende dagen.

Kan ik die confrontatie meester?

02-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Na het verhaal gehoord te hebben van Francesca en Paolo valt Dante als voor dood. Het overkwam ook Ugo, midden zijn geschriften, maar hij is onmiddellijk terug opgestaan trouwens het was, zoals bij Dante, een ingebeelde val.

Hij, Ugo, heeft dan de pen weer opgenomen om te zeggen hoe hij het stelde en hij stelde het goed maar voelde zich als een man die na een lange reis huiswaarts keert, alle deuren en luiken gesloten vindt, het grasperk overwoekerd en de hagen hoog opgeschoten. En ook dat hij voor het huis een vreemde was geworden en het huis zelf maar doodgewoon: dat er geen krachtlijnen doorheen liepen en vooral dat het geen eigenschappen genoeg bezat om er te zijn zoals hij er wou zijn. En hij besloot er niet verder te blijven wonen maar te vertrekken naar waar hij nog nimmer had gewoond om er te zijn met al wat hij wist en niet wist en er te schrijven zoals hij er hoopte te zijn.

Hij zocht in zijn geheugen welke plaats hij uitkiezen zou en er waren er vele, sommige kende hij al, van andere had hij al gehoord, van nog andere enkel gehoord in zijn verbeelden.

Hij dacht toen aan de bergen. Hij wist van een groep chalets, in de Valais op een hoog plateau waarvan de eigenaars te oud waren om er nog heen te gaan, drie chalets in een driehoek geplaatst, nu verlaten door God en iedereen. Drie chalets, met in een ervan, zoals hij ooit had gezien, een kamer vol boeken, maar hij wist niet of hij er nog op zijn leeftijd geraken zou. Hij wist ook van een chalet hoger nog  gelegen en meer nog afgezonderd op de rand van een alp waar de reeën en de hinden zich verzamelden in de valavond, een chalet die hij misschien betrekken kon als hij het vroeg voor een zomer en een herfst tot de sneeuw zou komen.

Hij wist op andere plaatsen in Schotland, waar hij ooit was, op het eiland Mull, van een witte woning met groene luiken aan de oevers van een loch  en een berg die erover helde; zoals hij wist van een plaats in Toscane, waar Dante had geweest en er wellicht gewerkt aan zijn Commedia; zoals hij wist in de Provence, in Maussane-les-Alpilles, van een woning, ‘le Mas des Anges’, middenin de olijfbomen en nog een andere, een veel oudere, dichtbij de Cisterciënzers abdij van Le Thoronet met een kamer lijk een cel met blote muren, zoals een schrijver van bij ons, Stefan Hertmans, in de Ardèche er een kamer heeft, waar hij ‘de Bekeerlinge’ schreef, of deze van Cees Nooteboom waar deze dan zijn ‘533 Dagenboek’ schreef maar dat was op een Spaans eiland.

Maar hij had eerst de boeken uit te kiezen die hij meenemen zou, en toen hij die had klaargelegd samen met inktpot, pennen en bladen papier, met nog wat kleren erbij, hoorde hij de weeklachten van de boeken die thuis zouden blijven, zo intens was hun klagen dat hij dit niet kon aanhoren en hij heeft toen gedacht dat het misschien wijselijker was te blijven bij het oud vertrouwde om niets van zijn boeken te moeten achterlaten.

Hij aarzelde lang om zeker te zijn, neergelegen op de sofa voor het vuur in de haard en toen het vuur was uitgedoofd dacht hij te zijn waar hij zijn wilde zijn.

En is hij beginnen schrijven aan de eiken tafel voor de haard, elke dag een nieuw beginnen. Hij leefde er lang en eerder gelukkig dan ongelukkig want hij had weinig contacten met de wereld erbuiten. En toen het lente was, was hij  nog niet uitgeschreven.

Hij heeft het grasperk gelaten zoals het was met de bloemen, de bijen en de vlinders en de haag laten dichtgroeien omdat de merel die elke dag aan het zingen sloeg vóór het licht opkwam erin zijn nest had gebouwd, want hij ondervond dat noch het verwilderd grasperk, noch de hoog opgegroeide haag, noch de merel een hinder was voor zijn dagelijks schrijven.

Integendeel.

01-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde