Ik voel me rustig waar ik ben, voldoende om te blijven waar ik ben en de deur niet meer uit te gaan, behoudens één plaats die me bij blijft, een onooglijke hoek van een alpenweide in de omgeving van de Moirygletsjer boven Grimentz waar mijn as zal worden uitgestrooid. Niet dat ik er heen wil, niet dat ik daarna op het terras van het restaurant (van Clément Salamin) aan de barrage een ‘kaasfondue’ zou willen gaan eten, met een glas Amigne of Arvine er neergezeten met een schaapsvel in de rug.

Niet van dat alles, geen dagdroom dus die ik nog eens zou willen beleven in de volle realiteit van het ‘erzijn’, ik weet enkel hoe goed het zou zijn indien ik het nog kon en het is aan het nog kunnen dat ik hangen blijf.

Maar dagdromen doe ik niet meer, zelfs niet als ik in  de dag ga neerliggen met mijn voeten hoog - omwille van het ophopen van water erin – neen, zoals ik zegde ik voel me goed tussen de vier muren van het huis met de vertrouwde zaken om me heen, zaken die me vertellen ook hoe het voorheen was, het heden allesomvattend dus: het voorbije en het komende samen en toereikend. Al weet ik niet met preciesheid wanneer, ik weet toch wat binnen korte tijd komen zal, en dat het komende zijn wortels heeft in  het heden.

Ik er dus niet aan ontkom, alles geregeld zijnde voor mij, elke minuut, elke seconde ervan. Wat ik ook doe of niet doe, het doen of het niet doen ligt vast, het is slechts een kwestie van tijd, tijd een kwestie zijnde van de baan van de aarde om de zon en van de zon in haar zonnestelsel.

Durf ik dan schrijven dat elk punt van de aarde om de zon gebonden is aan al wat me nog te wachten staat of omgekeerd dat al wat me nog te wachten staat geschreven staat in de baan van de aarde om de zon?

Ik heb er geen zicht op, gelukkig maar, ik hoef er niet aan te denken gezien ik er niets tegen vermag, want het feit van er iets tegen in te brengen ligt vast op de punten van de baan. En dit is zo omdat ik geen weet heb van de omstandigheden omheen mij ver af en dichtbij die bepalend zullen zijn voor de omstandigheden waarin ik verkeren zal. Ik weet niet waar ik dan die fameuze ‘vrije’ wil van mij plaatsen moet.

Ik verkondig maar wat ik blijf verkondigen in alle talen: ik ben het resultaat van de omstandigheden waarin ik van mijn geboorte af ben opgegroeid, hierin begrepen de ontmoetingen die ik heb gekend, de boeken die ik heb gelezen en de plaatsen die ik heb bezocht, al dit heeft bijgedragen tot de persoon die ik geworden ben.

Andere elementen kunnen  bepalend geweest zijn, maar wat is er van mezelf geweest, iets dat ik zelf, totaal onafhankelijk van mijn omgeving, zou gedaan hebben, is er ooit zo iets geweest?

Zijn we dan een speelbal van onze levensomstandigheden?

27-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Let niet al te veel op de inhoud van mijn woorden, schrijven is een noodzaak, is mijn leven. Het schrijven zelf komt eerst daarna wat ik schrijf, waarheid of twijfel-waarheid.

Met dit voor ogen moet je me lezen. Hopelijk heb je er geen last mee. Het betekent hoegenaamd niet dat ik niet trachten zou aandacht te hebben voor wat ik achterlaat (voor de eeuwigheid). Zo gek ben ik nu ook niet,  maar het kan dat ik in mijn besluitvorming terecht kom op onontgonnen terreinen die ik ontginnen wil met alle gevolgen van dien omdat mijn ontginning steunt op een  vindingrijkheid die ik denk te hebben, maar dan toch niet heb.

Weet dus, en beoordeel me in dit licht, dat het schrijven voor mij een stille vreugde is, een binnenpret die ik tracht te delen met jullie. Ik ben een gelukkig man als ik me inbeeld hoe ik elke morgen sta te wachten op je drempel tot je me openen zult om mijn woorden te lezen. Mijn vreugde is dus dubbel – ik herhaal me nu – één, deze van het schrijven of dit nu lichtend is of een dofheid verbergt en twéé te weten dat je me toelaat binnen te treden in jou, en dan liefst binnen in het diepste van jou, om er een tijd te verblijven en aldus deel uit maken van je dag.

Aldus versplinter ik me naar vele oorden toe, destijds zoals ik vernam naar Bretagne toe en naar Perth en naar een plaats in Thailand toe om de andere plaatsen die ik ken niet te vermelden, onder meer een plaats met de echo nog van een notelaar die ontwortelde en terecht kwam op het dak.

Wat doet het me, dit alles?

Wel, in mijn omstandigheden doet het me meer dan je vermoeden kunt, het vult me met een vreugde; het is een lichtpunt dat me, eens geschreven wat geschreven moet, me volgen blijft tot het begin van de nacht – tot binnenin de nacht - als ik aanvang te denken aan wat ik schrijven zal de volgende dag.

Ik dacht aan de glasparels van mijn paternoster die door mijn vingers gleden als kind. Wie vermeldt vandaag nog het woord ‘paternoster’, en waarom doe ik het dan? Omdat het een flits is die me toegeschoven wordt van uit mijn verre jeugd, een paternoster én, een schapulier op het blote schouderblad die ik een tijdje droeg. Mijn God, waar zijn die tijden heen gegaan, welke wijsheid zit erin verborgen, of eerder, welke ‘onwijsheden’ droegen we mee met ons in die tijden van toen?

Ik sprak, amper enkele dagen terug, over die tijden van toen met mijn broer, die toekijkt op mij van uit zijn cluster. Misschien is hij het die de woorden schapulier en paternoster binnen schoof in mij, hij aldus me volgen blijft en me zeggen wil dat hij er nog altijd is.

Inbeelding wellicht, niets meer dan het verzinnen van iets dat er niet is, hoewel ik het schreef en behouden wil als een mogelijkheid.

Ook schreef ik eens dat alleen het meest onwaarschijnlijke het meest waarschijnlijke is, en ik blijf erbij, en waarom niet, waarom zou ik vandaag verloochenen wat ik ooit schreef op andere dagen, dagen van een andere kleur en een andere inhoud als ik rekening houd met mijn dagen van nu, nu het stil is geworden in mij?

Een stilte die ik houden wil.

26-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Teer blauw, onwezenlijk blauw is de horizon van mijn gedachten, het wordt een moeilijke dag/blog. Dood en leven liggen ineens te dicht bij elkaar, raken elkaar zodat ik geen scheiding zie. Ik zal hier niet uitweiden over de dood van mijn broer voor wie het leven té genadeloos werd, té bitter, té onleefbaar, maar hij ging in alle rust en alle zekerheid dat zijn weggaan een nieuw beginnen was.

Hij wist dat hij het wist, en het was zijn sterkte in zijn laatste momenten hier, zijn allerlaatste momenten van zijn aardse ’zijn’. Hij wist genoeg dat geschreven stond dat zijn lichaam maar wat stof was, maar vooral dat niets geschreven stond over wat zijn geest betrof, omdat er niets geschreven hoefde, omdat de geest niet van hem was, maar dat de geest van hem geïntegreerd was in de geest van de Kosmos en er door het verdwijnen van zijn stoffelijk lichaam niets, niet de minste jota, gewijzigd werd aan het deel geest dat hij toegewezen had gekregen bij zijn conceptie/ geboorte.

Ikzelf heb hem nooit bezocht in zijn stoffelijkheid, wel in zijn geestelijk bestaan. We stonden tegenover elkaar als twee lichamen, maar dit was niet wat ons bond, wat ons aan elkaar hechtte was het innerlijke. Of hij er was of er niet was het was deze onzichtbare maar wezenlijke binding die er was tussen ons en deze is gebleven met hem, zoals ze gebleven is met  mijn andere broer die de aarde veel vroeger heeft verlaten. In feite blijf ik alleen over maar dit alleen-zijn is geankerd in een drie-eenheid van zijn, ik in hen en zij in mij en de essentie wat is van hen is in de essentie van mij.

Je sterft dus niet de dood, je sterft het hechte leven.

Je bent, mijn broer, zoals wij allen, een vrucht van de Kosmos geweest, zichtbaar als deel  van de zichtbare kosmos, maar  evenzeer en even duidelijk, deel van de onzichtbare Kosmos, deel van het ruggenmerg ervan, de geest van de kosmos.

Het ene beweegt en veroudert, het verschrompelt in zijn stoffelijkheid van vlees en bloed; het andere, het geestelijk element hebben we ontleend aan de Kosmos, het is onaantastbaar, het is onveranderlijk, het bestaat buiten ons lichaam als onvergankelijk.

De vraag is of dit ontleende deel na ons vertrek, aanwezig is in een cluster of, aanwezig in de totaliteit aan geest. In de Kosmos. Ik kan hier niet op antwoorden, ik kan enkel stellen dat het een cluster is, en als dusdanig  een deel is van het geheel met een vorm van eigenheid als een van de ontelbare clusters. Maar dit overstijgt me, ik neem hierin geen vaste stelling in.

Trouwens heel mijn betoog hier is gevoelsmatig, heeft geen wetenschappelijke ondergrond. Hierin is geen wetenschappelijk bewijs mogelijk, het is wat ik denk, het maakt deel uit van het onwezenlijk blauw van het licht in mijn horizon  van gedachten.

Ik verdedig me dus enkel en alleen met de argumentatie die ik (schaamteloos) hier ontwikkeld heb, en ‘honi soit qui mal y pense’.

25-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Na al wat ik al geschreven heb, maar dan gekeken naar de laatste dagen, wat kan ik er nog aan toevoegen of hoe kan ik  nu ineens opnieuw een andere weg inslaan?

Ik ben in feite een speelbal van mijn gedachten, schijnbaar met een ganse gamma aan mogelijkheden die ik maar ontdek als ik me open in mijn woorden.

De aanleiding voor mijn laatste blogs waren de ‘ontstellend’ mooie natuurfoto’s in een e-mail van ‘Natuurpunt’ - waar we allen lid van zouden moeten zijn – en dan vooral deze van een libelle, haarscherp en van een opvallende schoonheid.

Ik stelde me de vraag welke evolutie deze had doorgemaakt om te komen tot dergelijke elegantie en verfijning wat elk puntje ervan betrof, en dan niet alleen het uitzicht ervan maar ook wat er binnenin dat lijfje/kopje/oogjes omging om te ‘weten’ wat het hier te doen had om het libellenbestand in leven te houden.

Een vraag die ik alleen beantwoorden kon met te schrijven wat ik schreef, ontoereikend misschien maar toch gaande in de goede richting uitkijkend naar wat ik noemde ‘de Bedenker’ ervan. Niet specifiek van deze libelle maar specifiek voor elke vorm van leven hier op aarde, alles toegespits op perfectie, tot, maar dit is dan een uitloper van het leven in de mens, de perfectie van de camera en de fotograaf/fotografe die de foto nam.

Waarom ik niet ophoud dit te herhalen in een of andere vorm, wel het is omdat ik verwonderd ben, omdat ik geraakt wordt door alles wat ik zie omheen mij.

Dit is niet altijd zo geweest maar met de jaren, en er zijn er al enkele – echter noch te veel noch te weinig – is mijn verwondering toegenomen, groeide mijn geest meer en meer naar de Natuur toe of beter, weg van het menselijk gebeuren.

Ik denk dat het een vorm van verzadiging is wat het leven betreft en een stijgend verlangen door te dringen tot de essentie van het ‘zijn’, tot dit van het kleinste leven dat we waarnemen om ons. De foto van de libelle die ik spijtig genoeg niet meer heb kunnen terugvinden om deze over te nemen in mijn blog, was exceptioneel, nooit gezien, hij liet me toe elk detail er van, het minste inbegrepen, na te gaan in een grote bewondering van wat ik zag als het werk van een Genie.

Overdrijf ik hiermee als ik dit schrijf, als ik uitweid zoals ik het doe over een onooglijk deeltje van wat ons gegeven is te zien hier op deze aarde die, als ik lees en hoor wat ik lees en hoor, aan het wegkwijnen  is.

Gelukkig enerzijds, de libelle intens en met alle omschrijvingen te hebben meegemaakt, en anderzijds meer dan bezorgd om het wegkwijnen dat ik ook aan het meemaken ben, heb ik enkel het woord om mijn gevoelens weer te geven.

Maar wat indien ik het Woord niet zou hebben?

24-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik schreef ooit dat als de homo sapiens is voortgekomen uit de aap, het noch dankzij de aap, noch dankzij de homo sapiens is geweest, maar enkel en alleen dankzij de dwingende krachten verweven in de Kosmos.

Klinkt dit als een vloek, als een vernedering voor de mens die we zijn, of betekent het dat we gegrepen zijn door de Kosmos en een wezenlijk, duidelijk element ervan zijn?

Aan ons de keuze maar ik opteer zonder de minste aarzeling voor het element Kosmos in en over ons, het plaatst ons op een verheven hoogte als deel ervan en niet als totaal losstaande van aarde en luchten, neen, we zijn van de Kosmos, we zijn kosmische wezens.

Ik besef niet ten volle welke betekenis hier moet aan gehecht worden maar als dusdanig zijn we ingeschakeld in het kosmisch proces met de impact ervan op het leven in ons en wordt het duidelijk dat het deze impact is geweest die ons gebracht heeft tot wat we geworden  zijn als mens.

Het is op deze wijze dat ik mijn verbondenheid - in feite mijn lichamelijke en vooral mijn spirituele verbondenheid – met de Kosmos onderlijnen wil.

Mijn lichamelijke is duidelijk, mijn spirituele vereist dat er een spirit, een geest aanwezig is in het Universum. En van dit ben ik ten stelligste overtuigd als ik om me heen kijk en zie welke ongelooflijke verfijning ik ontmoet in alles wat mijn oog bereiken kan. Als ik dan hoor – ik heb het nooit gezien – hoe alles wat ons omringt gestructureerd is in cellen, in atomen, in elektronen en noem maar op, in Higgsdeeltjes - voorlopig als laatste in de reeks - dan kan het moeilijk anders dan dat er om dergelijke constructies, om te beginnen te bedenken, maar daarenboven uit te voeren zonder verpinken, dan moet ik voor mij uitmaken dat hier een fenomenaal intellect dat alles overstijgt aan het werk is geweest en aan het werk blijft.

De aarde zit hierin vast, zit hierin gekneld, normaal gezien zou dit ook de toestand op aarde moeten omvatten, maar schijnbaar is dit niet zo, onze handelingen beroeren het leven van onze planeet op een negatieve, onvoorziene wijze.

Was de mogelijkheid dat dit revolutionair gebeuren zich zou voordoen, voorzien door de ‘Bedenker van alles’ en is Hij al naar het uitkijken om aan het werk te gaan - of is Hij al aan het werk? – en te herbeginnen of verder te gaan met een nieuwe poging ergens op een andere plaats in zijn Kosmos.

We hebben het gissen ernaar, maar kan het dat de ‘Bedenker van alles’ – de Kosmos zelf – niet reageren zal?

Uiteindelijk kan het dat het leven op aarde zo onbelangrijk is in het geheel, dat wat hier gebeurt onopgemerkt voorbij zal gaan, maar dan waarom is Hij met ons begonnen?

In feite weet ik weinig meer met een zekere zekerheid dan wat ik schreef in mijn eerste zin bovenaan.

En dan nog?

23-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De komst van het licht is een kosmische wetmatigheid, de komst van mijn blog is om het even wat maar geen zekerheid, het kost me wat, soms heel veel, zijn komst zal ophouden als voor mij het licht niet meer zal opstaan, dit is dan mijn wetmatigheid en ik hoop dat deze ook geschreven staat in de kleine letters van wat de Kosmos is.

Want ook mijn blog heeft een kosmische inslag, waar zou ik anders de woorden gaan halen die ik schrijf dag aan dag. Van het ogenblik dat ik neerzit voor mijn klavier ben ik erop ingesteld, van   dan af is het een fluitje van een cent, is het een kwestie van tijd en wat is tijd, tijd is onbestaande, zijn ogenblikken die in elkaar schuiven, ogenblik in ogenblik en het is enkel het ogenblik dat telt, het is dan dat gebeurt wat moet gebeuren, gebeuren opdat de Kosmos in beweging blijven zou, alles een kwestie zijnde van ogenblikken: voorbereiding en uitvoering, voortdurend voorbereiding vervat in uitvoering en omgekeerd.

Het fenomenale hierbij is dat mijn blog geen voorbereiding is, dat hij komt niet zoals de regen komt, aangekondigd, maar plots, opduikend uit het ‘niet’ van het zijn.

Dit is de indruk die ik heb van het ogenblik dat ik begin tot het ogenblik van het laatste woord, dat eigenlijk nimmer het laatste is maar het begin van het daaropvolgende, doorlopend reeds tot het einde ervan, dat ik niet ken, dat ik pas kennen zal als het er staat.

Wat ik nu schrijf is misschien gebazel maar het is op deze wijze dat alles voltrokken wordt, dan toch wat mijn geschriften betreft. Veel meer zijn ze niet. Een fractie ervoor bestond niets ervan, dan toch niet geschreven, maar iets in mij zorgt ervoor dat ze vastgelegd worden en aldus ontstaan uit het niet-bestaande, een schim van wat gebeurde met het ontstaan van de Kosmos die ook moet ontstaan zijn uit het onbestaande, ‘het Onbestaande’ dat toen al moet bestaan hebben onder een vorm die toen bestond als ‘onbestaande’.

Om nog maar eens te verklaren dat er in den beginne iets moet geweest zijn dat materieel nog niet bestond maar waaruit al het materieel zichtbare is ontstaan, of de Kosmos ontstaan uit het niet-materiële, zijnde de geest.

De vraag stelt zich hierbij of de geest ook een materiële vorm hebben zou, en of het Higgsdeeltje er een deeltje van zou zijn. Wat ons overstijgt!

Aldus op deze 21 november komende tot het besluit dat ik nog maar eens terechtgekomen ben, waar ik in lange tijd niet meer vertoefd heb, in het onwaarschijnlijke waarschijnlijke.

Ikzelf voel me er goed bij, en jullie?

Ik vraag me trouwens af hoe het godsmogelijk is geweest voor mij, om vertrekkende uit de opkomst van het licht, de opkomst van de geest te puren, de geest die me gedurende enkele ogenblikken, de tijd van het schrijven, bezeten heeft, bezeten zoals een man de vrouw bezit en zich erin oplost met een schreeuw.

22-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Gisteren, een blog vol tederheid voor wat de Natuur ons te bieden heeft  maar zoals zo dikwijls de laatste dagen met een half morbide ondergrond, want je blijft in de greep van wat je noemt het ‘half morbide’. Je komt er niet meer van weg en eigenlijk, je schuwt het niet je aanvaardt wat is en wat naderkomt. Op deze wijze worden je dagen ingekleurd, zelfs al tracht je er aan te ontsnappen, het lukt je niet, het onderliggende komt steeds weer naar boven.

De Klara-dagen van de ‘Top Honderd’, was het bij momenten nog dringender, overviel me – een wellicht laatste telefoon met mijn broer de oorzaak zijnde – de donkerte van het leven: ‘dunkel ist das Leben, ist der Tod’ of Mahler in ‘Das Lied von der Erde’, dat weinigen schijnen te kennen als hoogstaand.

Je weet het maar al te goed in deze dagen van de herfst die ook naar zijn einde loopt, zoals het leven in de bomen aan de overkant. Ik volg dag na dag hoe de bladeren vergelen en weggejaagd worden door de winden die van verre  zeeën en verre landen komen, zoals ik denk dat ze komen, zoals ik denk dat het gebeurt, het weinige dat ik nog denken kan of wil, alsof lamgeslagen door het verlopen van de tijd: opstaan in de morgen en doorgaan tot de avond en de nacht die me aanspreekt in woorden die niet te vatten zijn.

Terwijl de muziek van Klara me week blijft maken, Bach, Händel, Vivaldi, Ravel ze haken zich vast in mij, overlappen de beelden die ik draag en zijn van de stiltes in mij als ik schrijf.

Ik zit er, ineengedrongen, in een bundel van gevoelens en toch wil ik verder luisteren naar die honderd muziekstukken gekozen uit de duizenden die er zijn, zoals ik vaststel, jaar na jaar steeds maar dezelfde die weerkomen, alsof er in totaal maar honderd zouden gekend zijn door de luisteraars van Klara..

Ik dacht Bartók binnen te leiden, zijn ‘Sonate voor twee piano’s en slagwerk’ maar hij kwam niet aan bod, mijn suggestie werd niet aanhoord, nochtans zou dit werk niet misstaan hebben, het zou zelfs een frisse klank geweest zijn, het tegengestelde van de vooraf gekende hoofdvogel ‘Spiegel im Spiegel’. Het is niet dat ik Bartók op de eerste plaats wou, maar ik wou hem bij de ‘honderd’ opdat zijn sonate bekendheid zou krijgen, zeker meer dan ze nu heeft.

Aldus kom ik te kort met mijn keuze, zoals in vele zaken, en blijft het stuk van Béla Bartók ongekend en dus onbemind. Zouden er nog anderen geweest zijn die uit waren op een vernieuwd aanbod van uitzonderlijk mooie muziekstukken?

Het is in feite geen zorg van mij, het is maar een poging zoals de vorige jaren dat ik er niet in slaagde het door mij gekozene op het voorplan te brengen. Ik begrijp het wel, de hoogtepunten van mij zijn niet deze van de anderen, gelukkig schijnen mijn gevoelens anders afgestemd of zoek ik te ver als ik Bartók er bij neem, Bartók die geen Arvo Pärt is.

Ik zeg jullie maar dat ik ontroerd was, meer dan door het kleurloze van Pärt, door  het ‘Che faro senza Euridice’ uit ‘Orféo ed Euridice’ van Chistophe Willibald von Glück.

21-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde