Als je me voor tien vanmorgen heb bezocht ontbrak er een stuk tekst waarin ik me bloot gaf om jullie te zeggen - er was meer dat onbelangrijk was - dat er, op het ogenblik van het schrijven, drie gedachten waren die me bezig hielden: onvermijdelijk het beeld van mijn bloemenveld, het boek van Pfeijffer, open op de tafel, en de mail die ik ontving van Stefan Hertmans van uit Monieux in de Vaucluse. Hij schrijft me onder meer:

‘Nu ik het hier weer, in dit rustige bergdorpje, heb opengeslagen, lees ik je prachtige bladzijden over de gelijkenis tussen Akhnaton en Oidipoes - bijzonder intrigerend en geschreven vanuit een organische eruditie van een intens lezer die doorgeeft wat hem treft en bezighoudt. Dank daarvoor.’

Ik kan er mee leven, weten dat iemand als Hertmans mijn boek las en er iets over schreef,  neem ik mee in mijn dag als even belangrijk als het overige.

Het gebeuren op 8 juli was veel ruimer, maar ik weerhield enkel wat waard was afzonderlijk te vermelden op de dag van 9 juli.

Het zijn dingen die voorbijgaan, onopgemerkt indien ze niet zouden geschreven staan. Kleine onopvallende dingen die echter een grote weergalm krijgen omdat ze tekenend zijn voor de persoon die ik ben. Later, veel of, nimmer, zal dit gelezen worden als niet veel, zeker niet de waarde die het nu heeft.

Het is om deze reden dat ik het geschreven heb.

09-07-2023, 06:59 geschreven door Ugo d'Oorde  

Even tikken op de foto om me rechtop te plaatsen.

Op enkele maanden tijd is mijn leven volledig omgeslagen, wat vertel ik erover, wat over zoals ik daar sta, oud zeker, wijs misschien. Zeggen we in elk geval voor een deel uitgeblust, herleid tot de essentie van het ‘erzijn’, evenwel nog altijd getekend door de wilskracht van de geest.

Vergeef het  me als ik dit herhalen blijf.

Hoewel ik er sta als gebeeldhouwd door de jaren is er nog steeds groot leven in mij, al zou er twijfel over kunnen ontstaan, het zit nog altijd in mij aandacht te hebben  voor het kleine meer dan voor het grote.

Waar ik sta, sta ik voor het gedicht dat ik schreef zonder woorden waarin ik de goddelijkheid van de natuur in al haar glorie op het voorplan breng om aan te geven hoe vergroeid ik ben met het schone dat me begeestert, de wereld om mij vergetend voor een ogenblik, getroffen als ik ben door wat ik zie waar ik sta en zal blijven staan voor een lange tijd.

De foto is een klankbeeld van de aarde in volle bloei, ik ben ermee vertrouwd tot in het diepste van mijn cellen vanaf ik, om zo te zeggen, de ogen van de geest geopend heb en het beeld van een veld bloemen – de bloemenweiden uit mijn jeugd - zich terug heeft vastgehecht in mij. Ik draag het in deze dagen mee met mij als een simpel wonder iets, het heeft zich als een laken neergelegd over mijn gedachten  en over deze woorden hier.

Veel is het niet, juist genoeg om even te verbazen

08-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het uur één in de morgen, is een goed uur om te gaan slapen. Ik ben dan voldoende vermoeid om in te slapen zonder dat ik lig te piekeren over het een of het ander: mijn blog is ingelogd en ik heb nog enkele pagina’s gelezen in mijn Pfeijffer-boek.

Ik ben stilaan gewoon geraakt aan zijn uitgerekte zinnen die niet alleen bedoeld zijn om alles grondig te verklaren,  maar ook om de mogelijk reacties erop onder ogen te nemen en in detail te beschrijven. Er wordt dus meer geredeneerd in zijn boek dan gehandeld. Wat eerder ongewoon overkomt, maar schrijven kan hij en zijn woordenschat is verrassend ruim. Hij boeit me, hij zet me aan om verder te lezen - ben ongeveer halfweg - en wat het slapen betreft, vorige nacht sliep ik in een stuk van één tot zes uur dertig. Ik denk niet dat ik wakker geweest ben, in elk geval ik herinner me het niet. Ik ben dus ondanks de stijfheid in mijn wijsvinger, middenvinger en duim tot een zekere rust gekomen, een rust die ik in lang niet meer gekend heb.

Ik heb me ontlast van verleden en toekomst, ontlast van de grote dingen in het leven en vooral van het schrijven van een nieuw en beter boek, al was ik er al aan begonnen en durf ik er nog mee begaan zijn om te weten hoe het verder zou kunnen. Maar mijn gedachten overstijgen niet de gewone gang van zaken in een leven en mijn bedoeling was er ver van af te wijken om uit te komen in het totaal nieuwe, het totaal onverwachte en  te schitteren  als auteur.

Maar ik heb dit nu ver op de achtergrond geschoven, er is geen jacht meer, geen hopen op enige erkenning, neen, ik blijf bij mijn dagelijks optreden als blogschrijven en het volstaat me. Zo, wat me mijn ganse leven heeft beziggehouden is afgezwakt, is geen doel meer, elk verwachten is stil gevallen, is uitgedoofd met hoogstens nog wat rook.

Ik voel me er goed bij, geen al te grote verwachtingen meer te hebben, dan toch niet wat het schrijven aangaat.

07-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb gemeend de Bhagavad Gita te mogen volgen en te zeggen dat het deeltje geest dat we bij onze geboorte in leen ontvangen hebben, na ons sterven overgaat naar een kind dat geboren wordt.

Günter die me tweemaal per week als hulp bezoekt, merkte op dat er meer kinderen bij komen dan dat er personen sterven en dat mijn theorie niet opgaat. Ik moet hem gelijk geven, het kan niet zo eenvoudig zijn als ik het heb voorgesteld.

Ik dacht hieraan toen ik een poging deed in de tuin om zonder rolator te wandelen - strompelen is het juiste woord – en na vijf minuten moest gaan neerzitten. Ik heb nu nog een week om terug op een deftige wijze te leren lopen wil ik terug onder de mensen kunnen komen.                                

Mijn theorie of liever deze van de Hindoes wankelt zoals mijn wandelen/lopen. Ik zal hiervoor een andere uitweg moeten zoeken. Ik heb wel de zekerheid dat de geest in ons niets gemeen heeft met de stof van het lichaam; dat de geest zich enkel bedient van het lichaam om te functioneren. Eens het lichaam weg blijft de geest die we gebruikten over.

We zijn hier in elk geval niet om iets te wijzigen aan de natuur, daar ligt onze opdracht niet – hoewel er toch geprutst wordt aan onze DNA - deze kan enkel liggen in het domein van de geest.

Over hoe deze overblijft als entiteit of opgenomen in de geest van de Kosmos heb ik geen oordeel, ik kan enkel gissen maar dit brengt me geen stap verder.

Logischerwijze moet ik ertoe bijgedragen hebben het niveau van de geest op aarde beïnvloed te hebben en wel in de goede, in de positieve zin; Was dit dan de opdracht die ik meegekregen heb bij mijn geboorte, het volume geest en vooral de kwaliteit ervan te doen toenemen?

Wie zegt het me of dit niet het begin is van ons zoeken naar een meer passend antwoord. Ik herhaal het we zijn hier in geen geval niet om iets te wijzigen aan de natuur, daar ligt onze opdracht niet, deze kan enkel liggen in het domein van de geest.        

Ik zal en wil er verder over nadenken in de dagen  die me nog voorbestemd zijn. Hopelijk helpt het me om tezelfdertijd ook mijn strompelgang in een goede lijn te brengen.

06-07-2023, 07:21 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat lk gisteren schreef in een moment van onwezenlijkheid  trok een spoor dat nog enkele tijd blijven zal. Blijven zal tot het bedekt zal zijn met te vroeg afgevallen bladeren. In elk geval belangrijk was  dat ik het gesignaleerd heb voor mezelf en ook voor haar, al leest ze me niet het staat er, zo goed mogelijk gecamoufleerd voor de wereld.

In feite wist ikzelf niet goed hoe het te vermelden omdat het iets totaal nieuw was dat me overviel. Ik had er wel ooit aan gedacht dat zo iets gebeuren kon maar zeker niet op de wijze zoals het zich heeft voorgedaan.

Wellicht is het iets zoals de ‘ajada violetta’ van Borges – het verwelkt viooltje - bewaard tussen de bladen van een boek om iets niet te vergeten en dan toch vergeten.

Of zit het dieper dan ik vermoeden kan, een laatste strohalm om me er in gedachten aan vast te houden en dan tot het einde van mijn dagen. Want hoe bestaan we, eens geraakt door de pijl.

Of het nu waar is of niet, het staat er geschreven als een voorval in het reële, maar het kan evengoed een spitsvondigheid zijn om te misleiden, een poging om te stellen dat het zo is geweest, en dan heb je als lezer er een dubbel gevoel bij en zit je gevangen zoals ik. Ik die twijfel tussen inbeelding of realiteit en jij die niet anders kunt dan me hierin volgen.

Uiteindelijk moet het verbeelding zijn, mijn gedachten die op hol sloegen bij het horen van haar stem en het onverwachte van haar bezorgdheid, normaal om die te hebben voor een oud man.

Zo laat ons besluiten, dat zo lang ik haar niet gesproken heb alles berust op een groot misverstand van mijnentwege.

En sluit ik hier alles af, leg ik er een gordijn over die misschien ooit zal worden weggeschoven of toegedekt blijven voor altijd. Maar jullie zullen het nooit weten, omdat het een zaak is van het hart.

Hoewel ik niet nalaten kon het toch een kans te geven.                                                                                

05-07-2023, 08:51 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke morgen vraag ik me af welke woorden ik er nog heb aan toe te voegen om een geheel te vormen met wat er al staat. Dit, opdat alles zijn tijd zou krijgen zo in de morgen als in de avond.

Ik kijk dus voortdurend neer op wat ik denk om op te tekenen wat me past, denkend aan wat ik gisteren schreef en de dagen ervoor als ik het me nog herinneren zou.

Het gevoel dat overheerst is dat ik een eiland ben en als eiland fungeer dat ik, wat mijn schrijven betreft ik ben omgeven met een leegte die ik zie als een ‘schrijf-en-kijk-niet-om’ gebied’. Ik sta alleen in mijn geschriften. Eigenlijk heb ik alle contact verloren met de wereld om me heen, ik ben een wereld op mijn eigen geworden en ik begin het stilaan te realiseren hoe vereenzaamd ik wel ben, geconfronteerd met de ongemakken van vingers en lichaam en met wat ik schrijf en wat ik niet schrijf vooral dit laatste, de diepste geheimen van het hart die ik voor me zelf houden wil.

Waar stevende ik op af deze morgen, waar zou ik uitgekomen zijn ware er niet een telefoon geweest van een (grote) dame die zich bekommert over mij.

Hoe en in hoever ze zich bekommert weet ik niet, ik kan het enkel vermoeden, of beter, hopen dat er meer dan gewone gevoelens mee gemoeid zijn, meer dan deze van een broer of een zuster. En, in feite, het te weten met zekerheid ware me voldoende om het verder mee te dragen in mijn dagen.

Je schrijft dit, het wordt je gedicteerd door resten van vroegere gevoelens die je nog gebleven zijn en nu en dan, in je grootste eenzaamheid, de kop opsteken om te verdwalen in het irreële van een diep in jou gedoken rijkdom. met gevoelens die eerder irreëel zijn dan reëel. Maar zelfs al is het  irreëel het is een droomlandschap dat je o zo graag betreedt met het irreële van haar aanwezigheid.

En je weet hoe indringend dergelijke gevoelens zijn en hoe ze soms opstijgen in jou en mogelijks openbloeien zullen, buiten mate.

Zo wat is er van een telefoon in de morgen die je niet meer durfde verwachten.

04-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik zelf zie, op ditzelfde ogenblik dat ik schrijf, niet in waarom ik 2024, en in een goede bui, zelfs 2025 niet zou kunnen halen, maar dit is dan ook het verste dat ik durf gaan. Na 2025 zijn er geen jaartallen meer die ik neer durf schrijven, heb er ook geen nood aan, de marge die ik neem is me voldoende om nog het een en het ander te voltrekken, al weet ik nu nog niet wat.

Ik ga dus niet beweren dat mijn leven af is, wel dat ik het nog af te maken heb, niet met deze geschriften,  deze zijn inbegrepen in mijn dagelijkse handelingen, hoewel het geen handeling is, maar eerder een geestelijk proces dat dagelijks optreedt en me bezig houdt tot ik denk dat ik  ver genoeg ben gegaan.

Wat ik hierbij telkens betracht  is in afzondering te gaan met de muziek van ‘Klara’ en vandaag met het beeld nog aanwezig van het bloemenperk dat ik zo-even bezocht, beide als  meubelende elementen in mijn gedachten, om me hals over kop te storten in de ogenblikken van het ‘erzijn’, het erzijn in een totale totaliteit van het leven in mij, dit van wie ik ben, van wie ik was en van wie ik nog worden wil, alles samen en in elkaar lijk in een bol deeg onder een doek die aan het zwellen gaat.

Zo voel ik me als ik in een dergelijke toestand aan het schrijven ga,  zwellend en opstijgend in een wolk van woorden die een tuil zijn van rozen die zich openen zullen.

Het duurt maar de duur van enkele ogenblikken die je intensifieert door deze voluit op te nemen in de woorden die je achterlaten zult als  je reeds veel verder zult zijn, luisterend naar de zang van de merel en naar de muziek van Bartók misschien, al is dit zonder belang voor het nu van nu.

Zo wat is er van het schrijven van woorden die opborrelen komende van ergens dat een nergens is want we weten  niet van waar, weten evenmin hoe ze zich vormen. Om volwaardig op te treden kregen ze alle macht om te verschijnen zonder het te vragen en te voorschijn te komen als woord in een zin, zo maar, gewild of niet, om te blijven waar ze zich plaatsten.

Achteraf, in de avond of de nacht nagekeken om te zien of ze blijven mogen, te laat om er nog iets aan te wijzigen.

03-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde