Ik ben opgenomen in het ziekenhuis, hoping to stay alive. Er zal dus geen blog zijn vandaag of morgen, of? Ik zal zo al zorgen genoeg hebben.

Genegen groet,

Karel

17-04-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe ik me voel vandaag?

Lamlendig, noch min noch meer, met een piepende adem, beweegloos uitgestrekt op het bed in de kamer, redenen genoeg om ‘geen’ blog te schrijven.

Maar als ik het eenmaal doe, ik het nog zal doen en dan zit in een straatje zonder einde. Ik doe een poging  dus en ik  antwoord aan   wie me de vraag stelde dat de handelingen van de mensen hier op aarde, geen zorg zijn voor waar ik nog altijd geen naam voor heb, namelijk diegene die regeert over de Kosmos die Hij is.

Zijn domein is de geest van de mens en het is via deze geest dat hij de handelingen van de mens ombuigen zal tot wat hij wilt dat deze ooit worden zullen, een ooit, dat veraf kan liggen.

Dit is nog maar eens ‘arm’ menselijk bedacht en geschreven om te blijven binnen het paradigma waar ik nu al enkele dagen mee te koop loop en dat ik, ziek, gezond of het sterven nabij aanhalen blijf.

Maar zeg me, hoe kunnen wij, simpele geesten met weinig diepgang,  spreken in dagelijkse woorden over wat de Kosmos is, hoe hij er is en vooral waarom hij er is, opdat we beter zouden weten waarom wij er zijn, zoals ik denk, gekroond en op een ‘piédestal’ geplaatst.

Ik schrijf dit nogmaals, maar ik zeg je ook de wereld is me plots vreemd geworden, ik voel me moe, te moe om verder te schrijven vandaag. Ik houd het dus bij deze portie woorden, voldoende geladen opdat ik ze zou laten gaan zoals ze er staan

Altijd maar eindigend: hopende. Eens zal dit laatste woord ook niet meer geschreven worden.

16-04-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als ik, zoals gisteren, slapen ga dan heb ik het gevoel, al heb ik het nooit gedaan, op strooptocht te zijn geweest, wat zeggen wil dat mijn dag op een vreemde wijze verlopen is en dat ik in feite dit zou kunnen vermelden telkens ik aan het schrijven sla, op een strooptocht naar woorden, beelden, zinnen.

Op dergelijke momenten vindt er een metamorfose plaats, ben ik iemand anders, iemand die ik begin te kennen, een zoeker, iemand die denkt dat hij de geheimen van het Universum blootleggen moet, dat dit de opdracht is die hij nog te vervullen heeft alvorens te vertrekken en hij bekent dat hij meer en meer het gevoel heeft dat  dit vertrek nakend is.

Zo denkt die man in mij dat er vóór de tijd er was een onmetelijke massa oneindig kleine deeltjes moeten geweest zijn die het Zijnde uit maakten;  zo denk die man in mij dat die massa die er was, maar of ze er was of niet het maakte geen verschil, zich veruiterlijken wou opdat ze gezien zou worden, gezien door iemand die er zou zijn en weten dat het Zijnde er was.

En het Zijnde is eraan begonnen met een Big Bang, om 13.5 miljard jaren uit te komen bij het begin van wat ze zich had voorgesteld te bereiken

Ik herlees dit, dit is een mooi verhaal door een mens gezien, maar hoe ziet het verhaal eruit door het Zijnde gezien, het Zijnde dat een totaliteit moet zijn van op elkaar  inwerkende  Higgs en andere deeltjes.

Mijn God wat zet  er me aan hier altijd te willen over schrijven, is  dit eigen          aan allen die op het punt van hun stoel zitten klaar  om op te stijgen?

Het foute is dat het geschreven is vertrekkende van uit een vooropgestelde idee die zich herhaalt om een zekerheid op te bouwen namelijk dat de mens er gekomen is omdat hij nodig was er te zijn wat maakt dat de opbouw van de structuur van het Universum bijkomstig is.

Maar dat ik dit blijf herhalen als een soort zwanenzang, dat weet je al. Je herkent er misschien in de dwaas dit ik ben dit durven te verkondigen en het werk van  al de Hawkings die er geweest zijn sedert eeuwen, als bijkomstig te zien.

Er wacht ons een andere zoektocht.

15-04-2024, 04:28 geschreven door Ugo d'Oorde