Ilya Pfeijffer terug.

Ik laat hem de twijfel over de vrijgeleide die hij voor zichzelf schreef en wel op een tablet in spijkerschrift, in een Perzische gevangenis terwijl, in zijn thuis, al volop geschreven wordt op rollen papyrus. Maar het is zo poëtisch de wijze waarop hij dit vertelt dat we het graag geloven, zoals we geloven de onnavolgbare veldslagen die hij levert met zijn vloot én, het diepzinnig gesprek dat hij  heeft met zijn vriend Socrates.

Eigenlijk staat alles zo uitgebreid, zo vlot en zo taalkundig geschreven dat we het graag aanvaarden van hem. Hij is inderdaad een meester van het woord, onstuitbaar in de bouw van zijn zinnen die het aroma kennen van wat we filosofie noemen in het domein van de democratie; de democratie die zijn stokpaardje is alsof hij er de Westerse wil mee treffen of dan toch belichten.

Gezien we hem nog  altijd aan het lezen zijn, gezien hij dus elke dag voor minstens een uur met ons aan het praten is – wij die hem lezen - kunnen we er niet onopgemerkt aan voorbij gaan.

In tegenstelling tot wat An, een thuisverpleegster die me in de morgen bezoekt en aan wie ik mijn boek geschonken heb, me zegt dat ze mijn stem hoort als ze me leest, hoor ‘ik’ bij Pfeijffer eerder het geschuur van de pen over het papier (en zie ik de zweetdroppels op zijn voorhoofd) dan het geluid van zijn stem, wat minder prozaïsch is.

Je moet maar het geluk kennen, nu en dan, vroeg in de morgen, bezoek te ontvangen van een jonge, mooie vrouw die je onomwonden zegt, als ze tegenover jou zit met het verhaal van je boek in het hoofd, wat ze er laatst in gelezen heeft én, dat het was alsof ze mijn stem hoorde!

Ik wist niet dat  mijn boek, dat de woorden erin, zover droegen.

03-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Soms schrijf je een gedicht omwille van een woord, omwille van een zin zo in jou binnen gekomen, omwille van iets dat je niet definiëren kunt maar ook niet weigeren kunt want schrijven is flinterdun,  is afgaan op wat komt zelfs al weet  je niet waar het je voeren zal en, of het je ontroeren zal of dan toch minstens je bevallen zal.

Al ben je niet kieskeurig als het het woord betreft je kijkt er toch naar uit het zindelijk te houden en waardevol qua inhoud. Dit is het probleem dat je niet ontloopt en dat geeft je de richting aan waar je heen moet al ben je al onbewust op weg ernaar.

Dit is het bevreemdende van het schrijven, ik word er telkens mee geconfronteerd als ik uitkom op een uitkomst die er bij de aanvang helemaal niet was – er wel was in potentie – maar je komt er willens nillens op uit als je maar volgen blijft wat  je te  binnen valt, alsof iemand je hand vasthield en de juiste letters op elkaar volgen liet. Dit is wat je er achteraf over te vertellen weet, meer is het schrijven niet, dan toch het schrijven van een blog eens er zoveel pogingen al geschreven staan en je er, ondanks al wat er al is, er nog een aan toevoegen wil.

En je denkt er wel niet aan dat het  je laatste kan zijn.

En stel nu dat het je laatste is – die je ooit eens schrijven zult – heb je eraan gedacht, heb je erin de schijn verwerkt dat je wel wist dat het je laatste zijn kon, maar dat je het niet geloven kon en daarom verder hebt geschreven alsof er nimmer een einde komen zou?

In feite weet ik het omdat ik het geschreven heb, jullie weten dus dat ik me er bewust van ben, het heeft dus geen zin het telkens te laten blijken in mijn woorden.

Ik ga dus gewoon, heel gewoon verder, tot…

02-09-2023, 01:10 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een eenzaam, totaal achtergelaten gedicht dat hij herschikte omwille van september en alle maanden die nog komen zullen voor hem en, komen ze niet, in voorbereiding op de dagen leeg van hem.

Hij wilt het uitgesproken vederlicht zoals hij zal zijn als hij hier niet meer rondlopen zal, flinterdun, nog wat overgebleven herinnering:

Hij wou zijn gedicht
zo  licht
als pluisjes in de wind
gewaaid lijk vlinders
zo teder,
o zo vluchtig.

Hij, met lucht
getekend  in lijnen van licht,
als vloeiend zilver
en week om zijn hart.

Hij het niet wist
hoe gelukkig te zijn,
wijl hij het was
van een geluk
dat hij in lang niet had gekend.

Hij dacht
dat het genoeg
was geweest
nu alles was gezegd
wat kon gezegd,
hij uitgekomen was,
te arm aan woorden
om nog verder te gaan
in de wereld,

wel elders
wat hij nog niet wist.

Hij zich lang
heeft  stil gehouden
tot kwam wat komen moest,
hij zo frêle,
zo ingetogen licht,
doorzichtig amber.

Gelukkig ademend nog,
of zag je het niet.

 

01-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Dan toch het einde van de maand, nu augustus, voor de zoveelste maal gehaald.

Het was niet aan iedereen gegeven, velen zijn heengegaan, sommigen om september niet meer te ondergaan, anderen omdat het ‘Leven’ het hen niet meer gunde verder te gaan.

Wellicht – we zullen het nooit met zekerheid weten – stond het heel vroeg al, van bij hun geboorte zo geschreven, ergens in het domein van ‘het nergens’, dat ze september 2023 niet zouden halen. Het is dus geen toeval, het gebeurde omdat het zo gebeuren moest, gesteld de beweging van de aarde om de zon en van de zon tussen de sterren en gesteld vooral de omstandigheden op aarde, onoverzichtelijk, onontkoombaar, grillig in elkaar verweven op een onverklaarbare wijze en uitkomen opeen soort fataliteit, totaal onvoorzien en zeker totaal onverwacht.

Aldus mijn vraag er bovenop, haal ik september 2024 nog? Je hoort het wel hoe het zich zal voordoen.

Want, er kan ons zo veel gebeuren, het kan dat je slapen gaat en niet meer wakker wordt, of dat je in de wagen stapt en niet meer huiswaarts keert, of van een fietser die in het water rijdt en niet meer boven komt, of van een gewichtig man die een vliegtuig neemt dat onvermijdelijk vallen zou. Niemand van allen vóór hem die het wist, alleen hij, de laatste, had het moeten verwachten, maar hij meende dat dit ‘hem’ niet zou overkomen.

Maar hoe en wanneer en aan wie het ook gebeuren moge hoe vreemd het moet zijn voor zij die overblijven en horen dat iemand die ze zo goed kenden is weggegaan. Een holte plots in hun dagelijks ‘Dasein’ en een zwaarte in hun herinneren eraan toegevoegd.

Of, is het toch een lichtheid, is hij of zij die ging een stille stilte geworden in wat je, als overblijver doet en denkt, aanwezig in die stilte,  soms groot aanwezig?

En dan, waaraan je denkt als het over jou zou gaan: de vele kleine en grote dingen, je boeken en je tekeningen elk met je eigen herinnering eraan verbonden, plots leeg van deze herinnering, overgebleven, eenzamer dan ooit; herleid tot wat ze in wezen zijn. Nu voor zij die bleven een herinnering aan jou, een wereld van verschil, een leegte voor de dingen zelf, een armoede.

Je denkt eraan terwijl Klara’s muziek de kamer vult, rijk en onschuldig, zoals het leven in jou.

31-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Voel ik me eenzaam zoals gezegd wordt (op de VRT vanmorgen) van personen op  leeftijd die alleen wonen.  Ken ik hun eenzaamheid?

Neen, helemaal niet, ik ben trouwens niet alleen, ik leef met de persoon die schrijft en me bezig houdt, in feite van het eerste licht tot het laatste, zelfs tot in het donkerste van de nacht. Dit moet de belangrijkste dan toch de voornaamste reden zijn.

En ook, ik heb heel wat: ik heb KLARA; ik heb bezoek in de morgen, een jonge dame die me wat komt verzorgen, in de avond, de gebuur; ik heb Ilya Pfeijffer en zijn Alkibiades waar ik traag in vorder en ik heb op TV de mooiste concerten die ik kan bijwonen en er in opgaan tot ‘ontroerens’ toe; ik kan om het even welk boek uit zijn rek nemen en beginnen dromen, hoef het zelfs niet te openen. Ik heb dus heel wat, om dan nog niet te spreken van het leven in de tuin en van de vrienden om me heen.

Misschien, misschien ken ik bij momenten een greintje eenzaamheid maar ik let er niet op, het heeft geen vat op mij. Daarenboven, ik heb de kinderen en de kleinkinderen en de achterkleinkinderen. Ik ben een, in vele richtingen ruim voorzien man. Hoe zou ik eigenlijk me ooit echt eenzaam kunnen voelen?

En zoals je het nu ook al weet, ik reis in gedachten naar de plaatsen waar ik was, waarvan ik me, met een zekere intensiteit, tracht voor te stellen hoe ze waren en hoe ik er was, jong en krachtig en heelhuids, evenwel de behoefte tot schrijven nog niet kennende zoals ik deze nu ken.

De jaren hebben me zeker verrijkt als persoon, niet vereenzaamd.

30-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb me gisteren gedragen als een kind dat met zijn vader naar Disneyland mag gaan, zo enthousiast was ik, alleen maar omdat ik me in Zinal droomde en omdat ik me  licht en gelukkig voelde.

Het is maar dat het uitzonderlijk is als ik hoor van een vriend dat hij daar rondloopt zoals ik er ooit  rondliep. Schijnbaar heeft dit iets magisch voor de band die ik heb met dat dorp, maar wat ik schreef was licht overdreven. De foto van de ‘Besso’ was voldoende geweest en dan, ook niet. Maar ik zegde het al als ik schrijf ben ik een ander mens, is mijn werkelijkheid deze van het woord en het woord is oneindig, het kan alle kanten uit en ik wil het zo, ik geef het de vrijheid die het in zich draagt. Zo gebeurt het dat ik schrijf wat ik niet dacht te schrijven als ik mijn gedachten onbelemmerd neerzet voor de dagen die komen. Ik zie dan het onheil, als het er zou zijn, pas in de uren/dagen erna.

Dit alles om me te verontschuldigen  bij mijn vriend, indien dit nodig zou zijn, die ik wellicht grondig gestoord heb in zijn mijmeringen aldaar.

Maar toch, alles nuchter overschouwend, vraag ik me af hoe het kon dat ik me dusdanig heb laten verleiden door enkele lijnen en enkele foto’s van een vriend, is het omdat het van hem komt of, is het omdat het handelde over Zinal of, is het omdat het handelde over hem in Zinal?

Ik denk dat het dit laatste was dat me bekoord heeft en dan nog wel buiten mate.

Zo, wat schrijft iemand die schrijft elke dag en dan ook als zijn woorden uiting zijn van een soort zomerse euforie die hem overviel en waar hij heel gevoelig voor was?

Uiterst gevoelig!

29-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ondanks wind en regen wordt het een heldere dag, een vriend mailde me, hij is in ‘Zinal.CH’ en stuurde me enkele foto’s. Onder meer deze van de Besso die, zoals de Matterhorn is voor het mondaine Zermatt, de totem is voor het volkse Zinal.

Hij weet nu, want ik antwoordde hem, dat hij me ontroerde en niet in kleine mate, én met het feit dat hij daar was én met zijn foto’s. Er bewoog iets in mij te weten dat hij er rondlopen zal wetende dat hij tot zichzelf zeggen zal - op welke plaats hij zich ook bevinden mag - Karel was hier.

Ik zal hem dus vergezellen als hij wandelt over de brug over de Navizence en verder, ‘Le Plat de la Lée’ in. We zullen beiden oog hebben voor  de gevlekte orchis links van de wegel en verder rechts, voor de ‘linaigrettes’ in een poel water.

Als hij enkele honderden meters verder de weg zou verlaten en opgaan tot het kleine bosje rechts tegen de rotswand, zou ik  meegaan met hem en uitkijken naar de kleine orchidee  die daar ergens groeien moet tussen vlekken mos..

Misschien hebben we het geluk  er een te vinden om een foto te maken misschien niet, er staan echter bloemen genoeg en zelfs, dichtbij  de rotswand, struikjes génépi én edelweiss

Maar we zouden verder gaan tot aan de brug met het rotsblok ‘Arpittetas, chemin difficile’ en over de brug, stroomafwaarts terugkeren op de wegel langs de stroom, rijk aan een grote variëteit aan flora en misschien, naar gelang het uur, stoppen aan het restaurant bij de forellenvijver en er gezeten buiten aan tafel ‘une truite au bleu’ bestellen met een glas Fendantwijn..

Ik naast hem gezeten, luisterend naar wat hij te vertellen heeft en wat hij zich voorgenomen heeft te doen.

Zou hij het nog wagen de berg op te gaan, langs le ‘Chalet blanc’ naar ‘le Roc de la Vache’ of, op het einde van ‘Le Plat de la Lée’, verder gaan tot la Cabane du petit Mountet'?

Zou hij, met Gerda, zijn echtgenote?

28-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde