Een boud, zelfs een irreëel besluit is het dat ik neem, ik wil, om verder te gaan, stellen dat ik er nog zal zijn de dag van 29 december 2023.

Is het te ver geschat in de tijd of niet ver genoeg geschat? Deze vraag wil ik terzijde laten en me houden aan wat ik voorop stel, aan te komen op de morgen van mijn zesennegentigste. Dit betekent dat ik nog 440 blogs te schrijven heb die ik kan nummeren in dalende lijn naar 0 toe en me aldus, naarmate de tijd verloopt, meer en meer kwetsbaar gaan voelen dan wanneer ik naar 440 toe schrijf, het is in elk geval de indruk die ik heb. Ik zal dus voortaan mijn blogs in het secreet een nummer geven dat culmineren zal in nummer 440. Zo is dit hier blog 01.

Vooral wil ik hiermee de dood die zich, als de wikke om de tarwestengel, om mij gewikkeld heeft en zich verder en strakker dreigt vast te hechten een halt toe roepen; ik wil me ervan bevrijden dankzij mijn woorden die helen moeten, die me terug op het pad moeten zetten waar ik vertoefde meer dan een maand terug.

Echter, wie ik toen was, de gezondheid terzijde gelaten, ben ik schijnbaar nu niet meer. Er hangt een schaduw over mijn dagen, over mijn doen en laten, over mijn schrijven, maar of de schaduw ook hangt over mijn geest en of dit blijken zal in wat ik schrijf weet ik niet, geloof ik niet, de dagen die volgen met de snelheid die van de tijd is, zullen klaarheid brengen.

Evenwel is het zoals ik het stel, een raar gevoel, schrijven naar de dag van zijn einde toe – en toch is het onvermijdelijk - alsof ik er een voorgevoel over had, alsof ik het gelezen had in het boek waarvan sprake in psalm 139, 16 [1] dat ik, uitzonderlijk ik, had mogen inkijken op een dag zoals deze van 16 oktober 2022.

Zo geloof me of geloof me niet, het maakt deel uit van deze introductie, deel van mijn heropstanding. Het is de dag van mijn alfa dat me voeren moet tot mijn geschreven staand omega.

Ik houd me dus zelf in leven, ik garandeer me dat ik er zal zijn alle dagen van mijn 95^ste. Ik weet dus vooruit wat ik nog tegoed heb en ik claim die dagen die me rechthouden moeten tot dan, zelfs, niet ontspeend van de hoop op een hogere soepelheid van het nu krakend lichaam, maar eigenlijk vooral vooruitlopend op de soepelheid van de geest, de heler van alles.

Ik schrijf dit in het midden van de nacht. Ik lag al te bed toen de idee me wakker hield en ik niet anders kon dan de geest te volgen en op te staan om te ondervinden of ik er nog in slagen kon een blog te schrijven. Een blog die jullie met verbazing zou slaan, getekend met de zekerheid dat jullie me 440 dagen lang elke morgen terug zullen vinden bij het ontbijt.

Wie twijfelde aan mijn her-verschijning had het dus mis. Weliswaar is het dat ikzelf er lang aan getwijfeld heb, maar ik ken geen ander middel om de dood, die me trof in het diepste van mijn leven, een opgestoken hand te tonen: ‘Halt, man, tot daar maar niet verder.’

[1] ‘Thine eyes did see my substance, yet being unperfect; and in thy book all my members were written, which in continuance were fashioned, when as yet there was none of them. (King James’ Bible).

16-10-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde