I

Weke wieren waren het,

verweesd in holtes,

woorden er gestapeld,

eeuwenlang,

Vreemd genoeg

om te verdwalen,

ergens op de aarde.

maar niet verhaald als plaats,

eens onze schaduw

weg.

II

Op deze plaatsen

is de zee meer zee,

dan gisteren, onrustig, ongeduldig

alsof ze stijgen wou tot boven

de luchten.

Ontoegankelijk,

zoals een gedicht

niet te ontcijferen,

ons toevertrouwd.

III

Woorden die je laten zult,

te dor, te laks,

te open gespreid,

dadels die hier rijpen zullen

tot vervelens toe,

maar vergeten,

voor wat er geborgen

in de luchten

Gedichten

raken weg gespoeld,

gelukkig de meeuwen

die ze lezen zullen.

IV

Ik was hier

om er niet te zijn,

om te denken

dat ik droomde er te zijn

terwijl ik er niet was.

Om er te zijn is weinig nodig,

niets meer dan om er niet te zijn,

al ben ik er.

De vraag van de zee

Zal ik altijd horen om er te zijn,

zelfs als ik er niet zal zijn.

18-11-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik hoef hier maar aan zee te komen,

neer te zitten en een gedicht,

uit de wereld gelicht

te schrijven met het fijnste potlood

op wat oud papier,

Opdat zou zijn wat me

telkens overkomt, andere woorden

tot andere beelden die identiek

dezelfde zijn, voller geladen echter,

neergezet met wat heimwee erin.

Veel is het niet, is het nimmer,

maar uit mijn hand gevloeid,

hopende te weten hoe en waar

het was en wie ik was, toen ik

versteend hier geraakte,

met graffiti beschreven, het lot,

dat mijn bestemming is,

uitgebeeld, tenzij ik stoppen zou

en onderdook, de dood nabij.

Ik raapte hier een golf

toen het nog kon, ik raapte hier

wat woorden,

mijn blog, mijn eeuwigheid.

17-11-2012, 11:30 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als ik het niet meer weten zal

hoe boven de golven uit te stijgen,

fluisterwoorden me gelaten,

avondschemer voor de nacht invalt,

zoek me dan waar ik vertoeven zal

schrijvend in mijn pelgrimsoord,

gedoken.

Als ik na te veel geschreven

niet meer weten zal, mijn woord

gedoofd, mijn stem gescheurd in flarden,

van wat ik al verhaalde,,

wat er hangen bleef, hoe verneem ik het.

Kom ik dan langs in het geruis van bomen,

met wat nog gebleven is,

in de randen van mijn woorden?

Ik raapte een stuk wortel op het strand,

het laatste wat ik te verhalen heb

op een blad gekleefd

en woord geworden.

16-11-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een blog bijhouden is voor mij a full time job en ik daag allen uit dagelijks een blog vol te houden en er naast en er boven op, een boek te willen schrijven. Een blog is een avontuur, is een tocht in het onbekende, is elke morgen een uitkijken naar wat de dag opleveren zal, een zin, een woord om je te voeren naar een tekst waarvan je, een fractie van een ogenblik ervoor, nog niet het minste benul had.

Telkens verrast je jezelf, of je het zelf bent of iets of iemand naast jou of in jou, of komende van waar ook, je loopt uit in wat voorheen nog het luchtledige was. Dit is zo geweest de laatste dertig jaar, elke pagina in mijn dagboek was een stap in het luchtledige en mijn blog is niets anders.

het is mijn vorm van oud worden, en ik dank een vriend, Jacques v.I., die me een mail stuurde met een verwijzing naar het boek van Bernard Pivot: ‘Les Mots de ma Vie’ handelend over het oud worden en ik neem er een zin uit, had er meerder kunnen overnemen: oud worden: ‘c’est laisser son esprit vagabonder entre le désir et l’utopie’.

Elke dag word ik een blog ouder en het schrijven van mijn blog is mijn vorm van oud worden, is mijn manier om eraan te ontsnappen:

And of each thing he has seen

he will speak

Zelfs van wat ik niet heb gezien zal ik spreken om toch maar niet elke dag te denken dat ik een dag ouder ben geworden. Het weten volstaat me, voor het ondergaan heb ik mijn wijze van handelen.

En het kan me geen zier schelen of mijn woorden ontstaan zoals hier aan zee, of in het midden van de nacht of in de schemer van de morgen, zoals vandaag, woorden die ingelogd worden voor de dag van 15 november, zijnde de dag van de Dynastie.

Zijnde ‘Al Hijra’, Islamic new year 1434, in most Islamic countries. Dus stilaan bij ons in het Westen ook, wat cultureel geen aanwinst is als ik hun Koran lees en hun Sharia zou opgelegd krijgen – ik nog niet, mijn kinderen ook nog niet, maar mijn vrees voor mijn kleinkinderen – terwijl hun literatuur, filosofie, kunst en wetenschap hoge toppen scheerde toen ze Andalusië als hun land beschouwden.

En dat hun penetratie zich aan het voltrekken is, kijk maar naar de media vandaag, ben er zeker van dat de VRT haar best zal doen om het ons te melden. 

Zo dit wordt dan de inhoud van mijn blog van vandaag en ik herhaal, ik werd geen dag ouder, maar een dag jonger nu mijn blog geschreven staat.

15-11-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik moet hier niet gaan schilderen

om uit te komen met een doek

dat op verre na niet zeggen zou

hoe het licht hier is en hoe het spel

van golven en hoe de wind.

Kan er amper, kan er amper

over schrijven, van uit mijn stille hoek,

er over schrijven om te suggereren

hoe ik overrompeld hier, met lichtfestijnen

in een draaikolk ben terecht gekomen

en hoog gelicht in aureolen.

Vergeet ik dan, de witte schittering

Ik, zwemmend in het licht.

Wat ik schreef houd ik verborgen

om dan leeg te zijn van woorden,

uitgedoofd, mijn stem in ademnood.

Vertel me dan hoe ik in je hart en nieren

over ben gekomen, vertederd

of overhoop gelezen, of slechts

resten van wat woorden, die bleven,

terwijl de zee, een zee van licht hier was.

Ik moet hier niet gaan schilderen

om uit te komen met een doek

vol feestelijke kleuren dat niet zeggen zou

hoe enig glorieus het licht
hier het wonder was,

het licht dat zingt tot in mijn vochtige ogen.

Amper in woorden kan het aangewezen

of ook niet, alleen in ons verbeelden,

en dan nog, omdat het niet te herhalen is,

lichtend licht van luchten en van wolken,

als symfonieën op het trillend vlak

van goud en zilver, het levend leven

in wat schamele woorden

ondergedompeld,

Ik kwam maar langs, maar even,

mijn woord gebogen, opgeraapt wat

waardevol, in witte schelpen neergezet.

Het laatste dat me overbleef.

14-11-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Neem de tijd,

houd hem opgesloten,

houd hem in je cellen

en laat hem niet meer gaan.

Houd de zon, de aarde,

houd de wind, de golf, het licht,

houd het geboren worden

en het sterven,

houd alles wat te houden is,

en neem de tijd,

gevangen.

Veel tijd

hebben we niet meer te gaan,

hem houden is belangrijk dus,

Zo, te schrijven en verlost te worden

woorden die nu opgestapeld

staan,

wachtend op de zegen

van de tijd

om ze vast te nagelen daarna.

voor een tijd.

13-11-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Heb na het lezen - en herlezen - van Paul Auster’s gedichten[1] begrepen wat poëzie eigenlijk is. George Steiner zag het juist als hij schreef dat vandaag in poëzie het contract van het woord met de wereld verbroken is. Wat betekent dat poëzie het woord is en het beeld opgeroepen door het woord, maar dat het woord geen drager meer is van een filosofische gedachte.
Zo begrijp ik het toch en ondervind ik het in elk gedicht van Auster. Ik wou dit schrijven aan een groot dichter van bij ons - hij geeft geen teken van leven meer - ik wou hem zeggen dat de poëzie van Auster, echte en grote poëzie is, dat ik dankzij hem weet dat begrijpen minder belangrijk is dan geraakt te worden door de poëtische kracht van de woorden en deze te ondergaan als ik bijvoorbeeld lees:

And of each thing he has seen

he will speak

the blinding

enumeration of stones

even to the moment of death

as if for no other reason

than that he speaks

…

Sommige van zijn gedichten zijn maar een paar regels kort, maar zeer sterk poëtisch al weet ik niet waar zijn poëzie begint en waar ze eindigt. Maar het effect dat hij bekomt door de verwarrende verrassing van het woord is, zo lees ik het, grote poëzie. En in de vertaling naar het Spaans van Jordi Doce, wordt het poëtische karakter nog meer onderlijnd door de grotere klankrijkdom.

In de laatste gedichten die ik schreef onderging ik (ongewild) de invloed van Auster. IK heb wel niet zijn onbeperkte woordenschat, ik zou mijn Van Dale hier naast mij moeten hebben om de meest weinig gebruikte woorden op te zoeken en hiermee totaal nieuwe beelden te kunnen oproepen, beelden maar geen gedachten.

In de dagen die ik hier nog ben worden ze ingelogd. Wat de waarde ervan is weet ik niet, het is maar een pogen om wat literatuur te bereiken.

12-11-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde