Euro: Reacties en Conclusies

Ik kreeg (positieve) reacties op mijn Euro-Blog van 4 november. Samengevat puur ik hieruit volgende bedenkingen:

1.       

De onmacht van de Griekse Regering om haar Openbare Schuld te honoreren op de vervaldag, zal onvermijdelijk een zwaar impact hebben op Europa en in de eerste plaats op de landen van de Eurozone.

- Ofwel zijn het de banken die in Griekse obligaties belegd hebben, die het verlies zullen ondergaan;

- Ofwel zijn het de landen van de Eurozone, de E.U. zelf, wat volgens mij het meest logische zou zijn – mijn Blog van 4 november - en zeker ook het minst storende.

2.

Zijn het de banken die de totaliteit of een deel van de Schuld ondergaan, dan ontstaat er een probleem, namelijk het vinden van de nodige kapitalen ter aanvulling van hun liquiditeitspositie. Maar in de huidige omstandigheden, wie is er bereid in te tekenen op de kapitaalverhogingen van de banken?

3.

Is het de Eurozone die de volledige/gedeeltelijke terugbetaling – ik opteer voor de volledige terugbetaling - van de Griekse Schuld op zich neemt, dan vermijden de banken de aanvulling van hun liquide middelen. Op dat ogenblik stelt zich het probleem van de financiering van de interventie van de Europese Commissie in de markt van de ‘Bad Bonds’ van welk land ook Deze financiering kan gebeuren door de uitgifte van Eurobonds en deze

kunnen en zullen wellicht, aangekocht worden, én door China, én door Brazilië en door anderen, ook door de ECB, indien nodig.

4.

In mijn vorige Blog van 4 november heb ik vooropgesteld dat de Europese Commissie, eerlijkheidshalve, de schuld van de probleemlanden moet waarborgen – de oplossing gezocht in het oprichten van een Fonds gaat in deze richting - in dit geval, welke beslissing Griekenland (of Italië) ook neemt, en ongeacht de tijd die deze beslissing vergen zal, zal de bekendmaking van de beslissing van de Europese Commissie de schulden nte waarborgen, de spanning in de markten weg te nemen. Er hoeft enkel gewacht op de instemming van Griekenland/Italië met de voorwaarden gesteld door de Commissie, om in actie te komen

Ik vermoed – zeker ben ik niet – dat hiermede het probleem van de 8 miljard euro die Griekenland in het begin van december nodig heeft om bestaande schulden af te lossen, van de baan is. Het FMI hoeft dus niet aangesproken te worden.

5.

Welke bedragen staan hier voor de Commissie op het spel?

We spreken niet meer over nieuwe kredieten die zouden toegestaan worden. Wat dit betreft moet Griekenland zich zelf behelpen. Het betreft enkel en alleen de Griekse Overheidsobligaties die voor het ogenblik in omloop zijn. Het betreft evenmin de gelopen intresten, deze moeten ingeschreven staan in het Griekse budget.

Het maximum bedrag, wat Griekenland betreft, kan in het slechtste geval, na de laatste vervaldag, oplopen tot 380 miljard euro, maar dit is gespreid over een gamma van vervaldagen wellicht.

In het Fonds was er sprake van een virtuele waarborg van 1.000 miljard euro. Er is dus enige ruimte.

Maar, en nu begint het pas. Een dergelijke omloop aan Eurobonds aan 3%, kost vlug 30 miljard euro aan intresten. Te verhogen met een bedrag aan terugbetalingen. Een zwaar verdict voor het Europese budget.

Pas nu realiseer ik me het volume en het impact dat deze schuldenmassa kan hebben op het budget van de EU.

6.

Vanaf het bestaan van Eurobonds in omloop, zullen de Europarlementariërs en Barroso en Van Rompuy, weten wat het is een openbare schuld aan te houden en de dienst ervan op een correcte wijze te verzorgen. Ze zullen tevens een duidelijk beeld hebben van de moeilijkheden waarmede bepaalde landen geconfronteerd zijn om hun openbare schuld in de hand te houden.

7.

De bestaande voorstellen onlangs genomen door de Europese regeringsleiders, om 4 uur ‘s morgens, zijn meer dan duidelijk ontoereikend en wachten op een nog zwaarder vervolg. Wat er ook nog uit de bus moge komen, vroeg of laat moet er betaald worden.

8.

Kwijtschelding van Schuld is uit den boze, het schept een precedent zonder einde. Dus laat ons hier niet aan denken. Wel aan een Inschrijving van elke wanbetaling van de schuldenaar van zijn obligaties, in het ‘Grootboek van de Schuld van de eurozone Landen’, wat voor vele landen een rem zal betekenen, in elk geval is het een afschrikking.

9.

Europese integratie betekent: één budget, één openbare schuld, één munt - en dit ware de correcte volgorde geweest – en één administratieve taal.

Deze laatste is even noodzakelijk. De kosten van de te talrijke vertalingen zijn absurde kosten. Wie in het Europees Parlement zetelt en zijn stem verheffen wil, doet het in die ene officiële Europese taal.

De vertaalkosten vallen weg, wellicht een kleine compensatie voor de te betalen rente op de Eurobonds. (Ik ben niet gaan kijken naar het budget van de EU, het was te laat.)

10.

Mijn kinderen en kleinkinderen, hebben heel wat te winnen bij een goede en vooral vlugge oplossing van het europrobleem. Maar dat het Barroso en Van Rompuy, dat het Europa in zijn geheel, heel wat zal kosten dat staat nu al vast. Illusies hebben hier geen plaats.

*

Geschreven na de uitvaart van een groot staatsman, Willy De Clerck – de zoveelste van mijn geboortejaar - ben ik er van bewust, dat wat ik hier verkondig niet de perfecte oplossing biedt. Mijn woorden beogen alleen enkele formules naar voor te schuiven opdat, getoetst aan andere, du choc des idées jaillisse la lumière.

Weet ook dat deze Blog, na een dag van grote emoties, het bijwonen van de uitvaart van Willy De Clerck en de toespraken van de kinderen en vooral van Guy Verhofstadt, me heel wat moeite heeft gekost, meer dan ooit een Blog me gekost heeft. Wil  hier rekening mee houden.

Ik heb gezegd!

06-11-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Eugène Ionesco[1].

Er komt een dag dat ik, vooraleer deze wereld te verlaten, orde op zaken zal moeten stellen, want het kan niet dat ik alles achterlaat zoals het er nu bij ligt en staat. Vooral in mijn boeken moet een schifting gebeuren en ook in de vele teksten die hier en daar, met hun klad nog, liggen opgestapeld. Er zijn bijvoorbeeld boeken die in hun rek blijven vele ervan heb ik zelfs nog niet geopend en andere eens overlopen misschien, en mijn teksten en gedichten zijn een grote verwarring.
Maar dan gebeurt het dat ik, om een of andere reden, die ik niet ken of niet wens te kennen, of niet nodig heb te kennen, een van die ‘verwaarloosde’ boeken zo maar uit zijn rek neem om het in te kijken en dan te vallen op een onderlijnde passage, met een foto als bladwijzer erbij, en te lezen wat ik maar al te graag wou lezen, een bevestiging van wat ik ook vroeger al geschreven had.

Zo was er deze avond voor het gaan slapen, ‘Fragments of a Journal’ van Eugene Ionesco[2], waarin ik, over een passage uit zijn ‘Exit the King’ – de Engelse vertaling van ‘Le Roi se meurt - te lezen kreeg:

‘Is there a universal consciousness? Is consciousness all pervading? Is there a dormant consciousness in stone, as I believe Leibnitz thought? Neither Planck, nor Heisenberg, nor Einstein, nor de Broglie wholly rejects the idea of a universal, cosmic consciousness. There may be some plan, some intention. If there is an intention, there is consciousness. These thinkers do not exclude the idea of a God who would be that consciousness’.

Een ‘kosmisch bewustzijn’ aanwezig in de steen van Leibnitz. Of, Hij die zich, verborgen in de brandende braamstruik in het Boek Exodus, ‘Ik Ben’ noemt, aanwezig in al wat IS.

                                  

Maar ik viel nog op een ander punt dat ik aanhalen wil. Ionesco kon niets anders meer dan schrijven. Zo lees ik op het einde van zijn tekst in zijn Journal, over ‘Exit the King’:

Perhaps I shall keep on to the end writing books and plays, because I can’t do anything but that. I’m incapable of any other profession. Since I’ve known myself, I have never done anything else.

Schrijven is een ziekte, is een drug, ik voel het, ik beleef het. Mijn schrijven echter heeft niet de geladenheid die een schrijver als Ionesco heeft. Ik neem over of inspireer me op wat ik gelezen heb
en voeg eraan toe wat ik zou kunnen gelezen hebben.

05-11-2011, 05:54 geschreven door Ugo d'Oorde  

Le G20 s’ouvre sur une crise européenne[1].

Een Europese crisis waarvoor Europa zich op de borst moet kloppen, maar het niet doet, als ik Barroso zie acteren als een pauw.

Ik heb nooit geweten dat de NBB niet nauwgezet de regering in het oog hield wat haar budget betrof, wel wetende dat een evenwichtig budget, een gouden regel was voor het behoud van de waarde van de BEF. Maar weinig heeft het geholpen, de politiek wist het beter, zodat jaar na jaar de openbare schuld toenam en het steeds maar moeilijker en moeilijker werd om een budget in evenwicht voor te dragen. Pas na de komst van de ploeg Martens-Verhofstadt is er enige rigiditeit gekomen wat het budget betrof, maar lang heeft dit niet geduurd en het land België is uitgekomen waar het zich thans bevindt met een schuld die de 100% van het BBP floreert - Le Monde van enkele dagen terug meende zelfs dat het 120% was.

Dit alles ter inleiding, om te zeggen en te volharden in wat ik zeg, dat Europa de schuldige is van wat zich op het ogenblik voordoet met de euro van ons allen.

De fout of de schuld ligt voornamelijk bij Griekenland natuurlijk, en dan vooral bij de Centrale Bank - al weet ik niet of ze niet hebben gedaan wat bij ons de NBB regelmatig heeft gedaan - en verder bij de Regering, en ik begrijp hoegenaamd niet dat een Eerste Minister, die de openbare schuld van zijn land oogluikend heeft laten groeien tot 180 % van het BBP, nog recht heeft op enig ontzag in het buitenland.

Maar de talrijke Europaparlementariërs, waren aan het slapen van 2005 tot en met 2010, en zagen niet wat er aan het gebeuren was én in Griekenland, én in Italië, én in de andere landen, waaronder, spijtig genoeg ook België, want als de toestand in Europa geworden is tot wat hij vandaag is dan hebben zij er schuld aan niet tijdig te hebben gereageerd. Dit is de bemerking die ik hoor om me heen.

Vandaag, en liefst niet morgen, moeten zware, ingrijpende maatregelen genomen worden. Maatregelen die duidelijk en doorslaggevend zijn en als ik Le Monde lees, met aandrang - en terecht - gevraagd worden door de niet-Europese landen van de G20.

Zo mijne Heren, Barroso, Jüncker, Van Rompuy, toon dan dat u waardig bent de plaats te bekleden waarvoor u verkozen werd.

Vergeet al wat u en uw commissies hebben voorgesteld om de euro te redden want dit is onvoldoende.

De 380 miljard euro overheidsschuld van Griekenland is meer uw zaak dan die van de banken, zoals ook de 1.800 miljard euro van Italië uw zaak is. Als deze schuld gegroeid is tot wat ze is, had u dit al jaren vroeger moeten zien aankomen. De maatregelen die Griekenland nu moet nemen zijn dodelijk voor de ‘verwende’ burgers als voor het land. U had dit moeten voorkomen. U als verantwoordelijke voor de euro.

Het wordt hoog tijd dat u dit inziet en dat u deze schuld niet langer afwentelt op de banken, gezien u de waarde van de beleggingen die de banken hebben gemeend te mogen doen, hebt laten verslechteren - oogluikend voeg ik eraan toe, schuldig verzuim voeg ik er aan toe.

Het is aan Europa, en aan niemand anders, om de ramp, o.m. deze van de Griekse overheidsschulden, op te vangen. Het principe waarin het fameuze Fonds gedoopt werd, is oog verblinding, want vroeg of laat krijgt u, Europa, toch het deksel op de neus.

Zo, doet wat moet gedaan om de euro te redden. En er zijn geen tien oplossingen. U hebt er één, maar een oplossing die draagkracht heeft en een kostprijs.

U verleent – mits voldaan wordt aan de voorwaarden aan Griekenland gesteld - uw waarborg, wat de terugbetaling op de vervaldag betreft, van de Openbare Schuld van Griekenland, de schuld die tot op heden bestaat. De schuld van morgen is niet uw zaak, maar die van Griekenland. U waarborgt op zelfde wijze ook de openbare schuld van de andere eurolanden. Maar u betaalt geen cent uit zonder deze in te schrijven in een Grootboek van de Openbare Europese Schuld van dat land. Er is hier geen sprake van kwijtschelding, hoogstens verschuiving van de terugbetaling ervan – wat nu ook al zat in het plan van 27 oktober - op dertig jaar, maar dan een schuld van Griekenland tegenover Europa en niet een schuld tegenover de banken.

Dit is de hoofdbrok: de overname van de schuld, vervaldag na vervaldag, indien er om gevraagd wordt.

Ik vermoed dat, als gevolg van de vraag aan de banken einde juli gesteld, er een idee bestaat van het volume van de Griekse schuld in handen van de niet-Griekse banken. Er zou dus kunnen gedacht worden, de schuld in handen van de Grieken niet te waarborgen???

Van hieruit zijn diverse scenario’s mogelijk waaronder de meest elegante, de uitgifte door Europa van Eurobonds, geliefd bij velen naar ik hoorde.

Hierop kan zelfs door de ECB worden ingeschreven, zullen andere, niet-Europese landen, kunnen intekenen en is aldus de financiering van de Schuldencrisis een oplossing nabij.

Maar dan, Mijne Heren, Verkozenen van Europa, Is het aan u om de dienst van de aldus door Europa opgebouwde  Openbare Schuld te verzekeren, en te zorgen voor de afbouw ervan. Te zorgen dat de rente op uw schuld en de afbouw ervan terecht komt op uw budget. Het is aan u om te tonen dat u, wat budgetcontrole betreft, betere regeerders bent dan de Grieken, de Italianen, de Portugezen, de Spanjaarden, de Belgen.

Ik word binnenkort 84 jaar en geloof me, ik had liever een Blog geschreven over de poëzie van Saint-John Perse of een of andere élegie – misschien ware het beter geweest en had het me meer aanzien gegeven, maar het probleem van de euro is te intrigerend om het terzijde te laten - dan over het mismanagement dat de euro is te beurt gevallen.

Een zaak is zeker, dergelijk voorstel zou Brazilianen en Chinezen misschien wel aanlokken. En in elk geval, als Europa iemand zoekt om dit verder uit te werken, dan sta ik er nog maar met weinig enthousiasme, Ik deed het maximum.

En nog iets, ik hoor vandaag dat de arbeiders van Arcelor-Sidmar niet akkoord gaan met de voorstellen van hun bazen, wensen ze het lot van hun Waalse broeders te delen? Maar dit doet hier niets ter zake.

04-11-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elle a dit oui

De dagen komen en gaan, en zo komen en gaan mijn Blogs. Maar er zit meer afwisseling in mijn teksten dan dat er afwisseling steekt in de dagen die een ritme kennen van opstaan en slapen gaan, en tussenin, de momenten dat ik neerzit om te schrijven, wat nu ook, sinds bijna twee jaar, deel uitmaakt van mijn levensritme.

Op de dag van Allerheiligen – maar dit verschijnt pas op mijn Blog van 3 oktober - waren er twee gebeurtenissen.

Ik maakte kennis, via Internet, dankzij Kim en Jeroen – ze bezochten zijn atelier - met het verbazende werk van een jonge kunstenaar, Nick Erwin. Nu, er kan wel elke dag een nieuwe kunstenaar ontdekt worden op het Internet, maar Nick Ervinck is meer dan een uitzondering, wat hij maakt is geniaal. Zoek het maar eens op, het loont de moeite.

Maar voor mij had een tweede gebeuren, een heel bijzonder, ontroerend karakter. Meer dan een Blog is het waard, als een kleinzoon, die je van kleinsaf heb gevolgd, op een morgen plots voor jou staat als een ernstige jonge man, en je een fles champagne aanreikt, je aandacht vestigend op - en je grijpt naar je leesbril – het speciaal aangebracht etiket waarop te lezen staat: ‘Elle a dit oui’.

Hij heeft haar ‘de’ vraag gesteld en nu roept hij het uit, opdat de wereld het weten zou: ‘Elle a dit oui’ of, ze is in zijn armen gevallen en heeft, met tranen in de ogen, in haar grote liefde voor hem, ja gezegd.

En jij, oude man met een jong hart, toen je begreep waarover het ging, hield je tranen geborgen, omdat hij je eerste kleinzoon is die je met dergelijke verrassing overvalt.

Nochtans, dat zoiets zich zou voordoen was te verwachten. Anthony was al meer dan een tijd samen met die lieve, kokette, verstandige Ruth, maar dat het zo ineens gebeuren zou dat hij haar ten huwelijk zou vragen, en dan nog op de wijze waarop het gebeurde, en meer nog, op de wijze waarop hij het verkondigde, geschreven op het totaal vernieuwde etiket op een fles champagne, was meer dan origineel.

Hij, Anthony, is me totaal ontgroeid, ik zie hem in mijn gedachten nog steeds als jonge knaap, maar hij is ondertussen een jonge man geworden die heel goed weet wat hij wil.

Ruth en Anthony, ze zullen samen hun wegen gaan, innig gebonden aan elkaar als één persoon. Hun verhaal zal geschreven worden in woorden van wijsheid dat hun geluk zal zijn, aan elkaar gesmeed tot hun haren grijzen en verder nog.

03-11-2011, 04:59 geschreven door Ugo d'Oorde  

Papandréou en zijn volksraadpleging, wat vermag Europa.

1.     Europa annuleert haar verbintenissen van 27 oktober t.o.v. Griekenland en garandeert de op vandaag bestaande Griekse overheidsschuld à 50 of à 75 of nog het liefst à 100 %, op de vervaldag ervan, dit ontslaat misschien de banken beroep te doen op de kapitaalmarkt;

2.      Ofwel gebeurt de financiering van deze waarborg door de uitgifte van Eurobonds, ofwel door een inbreng van elk van de ‘17–1’ landen van de eurozone;

3.      Elke betaling op de vervaldag van Griekse overheidsobligaties wordt ingeschreven in een Grootboek van de (Griekse) Schuld;

4.      Griekenland wordt definitief uitgesloten van de landen die een bijkomende waarborg kunnen genieten van de Eurolanden;

5.      Papandréou mag dan van nu af aan zijn eigen pot koken. Nieuwe obligaties uitgeven, maar wie zal inschrijven en aan welke voorwaarden. Hij kan ook de Grieken verplichten, 33% van hun spaardeposito’s bij de banken, te beleggen in Griekse Staatsobligaties om verder zijn burgers te kunnen betalen.

6.      Hebt u een andere oplossing om de Euro te redden? Tell me.

03-11-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elegie

In een boek, een postkaart, een afbeelding van Akhnaton en overgeschreven op de keerzijde ervan, in een vloeiend, inviterend handschrift, enkele lijnen uit een gedicht van Carl Sandburg[1]:

You and a ring of stars

may mention my name

and then forget me.

Love is a fool star.

Hij denkt, noch tijd, noch afstand, kan hier iets aan wijzigen; de hand die dit geschreven heeft en het ogenblik waarop het geschreven werd, de plaats waar, in de luchthaven misschien, en in de meest vreemde omstandigheden misschien, dood noch leven kan hier iets aan wijzigen. De kaart is met haar postzegel al wat er mee verband houdt, de kaart is een spiegel van wat was.

En lijk bloesems in de wind blijven herinneringen dwarrelen erover, vallen in mijn handen en over mijn haren, over mijn bezig-zijn, lijk de sluimer van een stil parfum in de wind. Zo, na een lange tijd die nu geen tijd is, die niets is, die nooit tijd is geweest, die gisteren was en morgen zijn zal, haar woorden terug, haar stem terug en een waas in zijn ogen.

Zo spreek nog eenmaal mijn naam, en vergeet me dan, vergeet me, want liefde is een dwaze ster.

Ze was nog aanwezig toen hij die avond uitkeek over het grasperk, toen er het moment was dat de witte schemer van een kerselaar in volle bloei hem even verwarde en toen ze, maar hij droomde, hem tegemoet kwam, een wit kleed als een fluisterwolk om haar lichaam, en zij zwevend.

En uitgebalanceerd, de roep er was van Orion, dat hun sterrenbeeld was, met Sirius, de Egyptische Sothis-ster heel laag, en naar het zuidwesten toe Cassiopeia en Perseus, de twee geliefden.

You and a ring of stars may mention my name.

02-11-2011, 00:42 geschreven door Ugo d'Oorde  

Allerheiligen.

Was onlangs terug daar waar de zee zich onvervaard op de rotsen stort, was er omdat ik er blijven wou, was er omdat ik er leven wou.

Ik schreef er de woorden voor mijn Blog van Allerheiligen, me inspirerend op de woorden die werden aangebracht op de steen, geplaatst daar waar de urne met Saramago’s as werd achtergelaten, in het hart van Lissabon, met zicht op de Taag:

‘Mais não subiu para as estrellas,

 se a terra pertenecia’.

Maar hij steeg niet naar de sterren,

tot de aarde behoorde hij.

Terwijl ik dacht dat het zeker niet deze zin is die ik wens op de steen die mijn as bergen zal, wel:

Hij steeg op naar de sterren,

wat hier nog rust is wat as die overbleef.

Maar hier is het, het boek van de zee dat ik lezen blijf. Zin na zin, die ik volgen blijf op de plaats waar ik eens, eens in een tijd bij stormweer, duidelijk, zo duidelijk de stem van mijn broer heb gehoord die me toeriep: Karel ik leef, ik leef.

En nu kijkend, binnenin de beweging van de golven die de beweging van het Zijnde is. En niet begrijpend wat was en wat is en wat uit dit zijnde voortkomen zal.

Niets ervan begrijpend, nada. Luisterend naar de fluisterstem in mij, de glinstering van water in mij, van water over mij, de beweging van de Kosmos over mij.

Omdat ik méér hier ben, omdat ik hier eerst en vooral als geest geboren ben, geleefd, gehoopt en ik hier stijgen zal naar de sterren als hét Moment er is.

Mijn beste Saramago, het is hier dat ik je zeggen wil over je woorden, hoe oncorrect, hoe onterecht die zijn.

Toch schrijf ik je naam in alle geluiden van de zee, omkleed ik je met mijn ziel, met mijn inhoudelijk-zijn. Ik beroer je met de witte schuimlijn die van alle zeeën, alle oceanen, die van je eeuwigheid is.

Ik ben niet meer van de aarde als ik hier kom, Ik ben van de Geest die Kosmos is. Het is naar die Geest dat ik keren zal, dit kan niemand me ontnemen.

De wind jaagt door de bladen van je ‘Convento’ jouw geest is het, niet je nadas. Je leeft als ik je lees en je zult blijven leven als ik je lees, als anderen je lezen, alle nadas van de nadas ten spijt. Je vergiste je, je vergiste je schromelijk. En je weet het al.

De ware Saramago is hierbij opgestaan, zijn resurrectie is voltrokken. Ik heb hem hier ontmoet in de geluiden van de zee over mij en in mij, de geluiden van de wind dwars door zijn woorden heen.

Je sterft niet de dood, je sterft het eeuwig leven.

01-11-2011, 05:43 geschreven door Ugo d'Oorde  

Gezangen die ons raken in ons diepste zijn: Requiem eternam dona eis, als het lichaam binnenschuift in de ruimte van de kerk. En na het Kyrie, ‘Absolve Domine, animas omnium fidelium defunctorum’. Gezangen die de ruimte sacraal opvullen, sacraal verbreden, verlichten en verdonkeren; die in kringen naar de hoogste toppen stijgen om af te dalen in voluten tot laag bij de grond, om dan terug het licht te zijn dat in kleuren binnenvalt: het Gregoriaans waaruit de gotiek is ontstaan, de enige gezangen die toegelaten zijn om de dood binnen te leiden in het leven.

Het bidden is er teveel aan. We zijn aanwezig en dit is ons gebed. En Heer geef haar de eeuwige rust en zuiver haar ziel van wat ze ooit – if ever – verkeerd heeft gedaan.

En in de gesloten kist het dode lichaam dat vergaan zal tot stof, zoals het geschreven staat in Genesis, maar waar ik mijn twijfels over heb dat God, en wij geschapen naar zijn gelijkenis - wat enkel een gelijkenis naar de Geest van Hem kan zijn - dit ooit zou gezegd of geschreven hebben.

Daarna voor de kerk, we staan samen, in het boeiende licht van laat oktober. Vrienden die overblijven voor een tijdje nog, een tijdje dat heel kort kan zijn. En een goede vriend, van geen kwaad bewust, die het waagt me te vragen naar Dante. Dit zeven honderd jaar nadat hij hier op deze aarde aan zijn Commedia werkte.

En schrijver dezes, die uit zijn voegen springt en zeggen durft dat hij over Dante één zin heeft geschreven die nog nooit door iemand anders werd uitgebracht.

Ook zeggen durft dat hij er zeker van is, en als Dante plots gestopt is met het werken aan zijn Vita Nuova, het was omdat hij de tekst onder ogen had van een Murciaanse Arabier die vroeg in de twaalfde eeuw, de hadiths van Mohammed had samengebracht en zijn pelgrilmstocht naar Hel en Hemel had samengebundeld.

Nadien heeft schrijver dezes zich op de borst geklopt, omdat hij zich eens te meer had laten gaan in Dante en met Dante en over Dante. De Dante die niet meer uit hem te rooien is.

31-10-2011, 00:38 geschreven door Ugo d'Oorde