Het poëtisch-filosofische landschap dat ik bewandel in mijn dagen, is er niet vandaag. Vandaag is mijn lichaam, mijn rug, pijn in de morgen, pijn in de avond, en de pijn houdt me bezig, breekt mijn gedachten af en laat me met gesloten lippen achter.  Zelden heb ik me zo gevoeld zoals nu, al was die pijn er gisteren ook, maar ze drong niet door zoals vandaag, ze was geen belemmering voor  mijn geschriften, wat nu wel het geval is. Tenminste zo voel ik het aan als het schrijven niet vlot. Of anders gezien, hoe het lichaam ons bespeelt als de geest aan het wankelen slaat, en de bovenhand niet meer houden kan. Als de dag zich opende vanmorgen scheen het me toe dat ik aan het verdorren was van binnen.

Het is een akelig gevoel in een leegte te zijn terecht gekomen, zijn dit mijn laatste stuiptrekkingen van wat woorden zijn?

Ik heb altijd geschreven over heel wat dingen, over droge als over diepzinnige waarbij ik me verloor telkens en telkens, ik verlies me nu in mezelf, ik ken me niet meer. Ik beluister me niet meer omdat er niets meer te beluisteren valt. Vandaag toch niet.

Oud worden is niet erg, het is een evolutie; oud zijn is een toestand, een zware ziekte. je dromen ineens weggeëbd, de doos waarin ze zaten dicht geschroefd. Je nog ademt, maar dit is alles wat er nog is.

Je schrijft het maar, het vermelden is wat je nog rest van het vele dat er was. Of hoe je bent opgestaan deze morgen met een duidelijk gevoel van herfst en in meer, het vermoeden dat de dagen voor je uit, geen uitkomst bieden op verandering. Ook, er is me geen verrassing weggelegd, geen hoop op enige beterschap, vooral nu mijn geest schijnt te begeven. Ik zegde het al, ik ben verdord van binnen, de regen als hij komt zal me niet meer helpen.

Mijn vriend, de schrijver, jij me nu verlaten gaat, het heeft er toch alle schijn van, ik ga je missen en ik alleen zal overblijven. Moedeloosheid overvalt me. Het leven is plots een grote onzekerheid, een open vlakte zonder horizon, een woestijn, zonder ook maar ene oase.

Vanwaar deze gedachten, terwijl ik gisteren nog aan het dromen was; terwijl ik de vorige dagen nog een eeuwigheid voor mij had; terwijl ik dacht verder te gaan met moed en doorzetting?

Vanwaar deze gevoelens, alles te laten voor wat het is, dit moeë lichaam, deze moeë geest, zijn rust te gunnen. Geen woorden meer nodig, geen gedachten meer, een leegheid van hart en ziel, enkel ademen om in leven te blijven.

Terwijl ik buiten loop, de  plotse zon voel in mijn witte haren; terwijl de druiven zwellen tussen de ranken, de kweeperen een donzige laag hebben gekregen, het leven, in de pas een paar weken geleden  gesnoeide hagen, nog wordt aangewakkerd met nieuwe scheuten erin. En ik nodeloos vandaag ten gronde. Een grote begoocheling te denken dat een blog schrijven de remedie is die alles oplossen zou.

De dag die naar zijn einde neigt: een vage schaduw nog, een late ekster neergestreken op de tafel in de tuin waar ik een hoopje kaassnippers had neergelegd. De avond die vallen gaat.

Wat voor morgen?

08-09-2019, 06:32 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een goede dichter biedt een lezer iets dat anders is dan anders, maar toch vertrouwd aanvoelt. Op die manier leg je een essentie bloot die al ergens vermoed werd. (Rutger Kopland, 1934-2012)

Wat de avond voor de rozen is,

het licht is voor de nacht

kennelijk overbodig,

maar toch hier neergeschreven,

hoe verweven,

het ene in het andere in elkaar gebed,

als in gebed verzonken:

dromen van wat ons kan overkomen,

van ogenblik tot ogenblik,

samen genomen.

De dagen die waren en de dagen die zijn,

die uiteenlopend de toonaard zijn:

het blad waarop geschreven wordt,

het doek waarop geschilderd wordt

de marmeren blok en in dit blok

het beeld alvorens het te houwen,

vastgelegd: creatief te zijn,

de regen ons bevruchten zal zoals de velden

doordrenkt, we zelf de regen zijn, 

wij zijnde wat wordend is.

Terwijl zo teder, zo onopgemerkt,

de sterren een voor een gekomen,

de bedwelming van de avond ons geroerd,

omdat de rozen stil er stonden

de geur van de aarde die ons beving,

toen we, hoe ver is dit geleden,

laat wandelden de velden langs

en het regende, het wijde land,

met floers omfloerst, de nevel.

De tijd, een doek gesponnen,

tot zo lang nog als de dagen.

07-09-2019, 06:31 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik overloop voor het ogenblik mijn blogs van 2012, in totaal 675 pag. Vele blogs zijn tijdsgebonden, andere die het niet zijn handelen over ideeën die niet naar behoren zijn uitgewerkt. Vandaag, arm zijnde aan ideeën, keer ik terug naar wat was en voeg ik er aan toe wat de zeven voorbije jaren me hebben bijgeleerd. Al is het niet veel, het is dan toch een andere benadering, zeker geen kopiëren, maar een aanvulling, een herinterpretatie. Ik stel vast echter, zeven jaren is niet zo heel veel, en ook er vonden geen hemeltergende gebeurtenissen plaats. Soms heb ik zelfs de indruk dat het eergisteren was dat ik geschreven heb wat ik herlees. Dit om jullie te zeggen waar ik mee begaan ben deze dagen, maar ook met zaken die me plots te binnen vallen.

Nu, gebeurt het jullie ook dat je, je tracht in te beelden hoe de elektronen bewegen omheen de atoomkern; hoe binnenin die kern de neutronen en de protonen zich gedragen en dan, deze atomen zelf, hoe kleven ze samen met de eromheen liggende; en, eigenlijk, hoe ziet de structuur van de materie eruit herleid tot de massa atomen?

En ik ga verder, hoe is een dergelijke, eigenzinnige - want het atoom bezit kennis - structuur tot stand gekomen, wie of wat heeft die, absoluut noodzakelijke structuur, ooit bedacht of ooit kunnen bedenken. Dus eerst op een of andere wijze bedacht om daarna op te bouwen?

Gevaarlijk om zo iets te schrijven want dan moet er een bedenker geweest zijn of, moet de formule ertoe ergens - maar er was nog geen ergens - ‘en suspens’ of, in potentie, voorhanden zijn geweest. En, even gevaarlijk is het om die vraag te stellen, zo maar, voor de vuist weg, op een doodsimpele morgen, aangekomen op het einde van de zomer.

Dit is geen dagelijkse praat, ook geen praat tegen de vaak, dit is ernst, dit is van ons allen, dit is van het inwendige, van het kloppend hart van al wat is, dit is van het leven en van een bewegende Kosmos, alsof er in het Al enkel beweging zou zijn en niets anders dan die beweging.

Ik vind het aanstekelijk - de reden waarom ik er regelmatig op terugval - vast te stellen  dat in gesprekken over religie en over God, het voorgaande over het leven in en van het atoom, zelden ter sprake komt; verzwegen wordt alsof het totaal belangloos is, terwijl het voor mij de essentie is en er van een God nimmer sprake kan zijn als er niet verwezen wordt naar de structuur van de stof waaruit de sterren en wij, zijn gemaakt.

En nu weten we, of is het een groot vermoeden, dat aan de kennis over de materie een nieuw deeltje, het Higgs bosson[1] toe te voegen is dat, zo wordt er gezegd, aan de allerkleinste deeltjes van de materie, massa toekent; Waarbij een andere vraag oprijst is het enkel massa die wordt toegevoegd, is het geen vorm van kennis tezelfdertijd, want die deeltjes weten wat hen te doen staat? En onvermijdelijk: welke diepere betekenis er kan aan gegeven worden. Een vraag die velen zich zelf niet stellen. Zich zelfs geen enkele vraag stellen hierover.

Ik kan niet schrijven in den beginne was het atoom want dit is onjuist. Ik kan niet schrijven in den beginne was er de minimaalste partikel want deze ook moet van ergens komen, van een Ergens dat er niet was.

Ik val aldus terug op wat ‘ik’ als waarheid aanvaard: ‘in den beginne was er het Woord’ of was er, volgens Lao Tse, ‘in den beginne was er Tao’. Als er in den beginne het Woord was of Tao was, dan zijn we deel van het Woord, deel van Tao, dan is de essentie van ons zijn wat in den beginne was, het Woord of Tao.

En dit kan niet het Niets zijn, anders zijn we slechts deel van het Niets!

[1] Dan weet ik ook waarom men het waagt het, het Godsdeeltje te noemen, maar dan niet de God van Abraham of van de tien plagen van Egypte.

06-09-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Moeder, vader, wat is het dat me aanzet tot schrijven; welke genen draag ik in mij, voortkomende uit jullie en geconditioneerd door de positie van sterren en planeten? Genen die in zich de (zo voedende) drang kennen tot het ‘creatief-zijn’ onder om het even welke vorm: beroepshalve, zoals het in een ver verleden was, en tevens op een totaal vrijblijvende wijze in om het even welk domein dat ik het wil zijn.

Welke hunker leefde in mij, toen ik als tien-, elf-, twaalfjarige aan tafel zat te schrijven en vader me vroeg of ik straf aan het schrijven was, en ik hem vrij en vrank antwoordde dat het een boek was dat ik schreef. Vandaag weet ik dat ik gans mijn leven geschreven heb, hetzij in gedachten, hetzij in realiteit, aan dat ene grote boek – het was ook de wens van Zhivago/Pasternak – dat zou verbazen. Natuurlijk, als ik het aantal boeken zag waarmede de markt overspoeld werd, dat ik ook verleid werd om mijn boek in de etalage te zien liggen. Maar met de jaren echter en het on-succes dat ik op dit domein kende - en ook wat betekent het een boek als het een ‘Einzelgänger’ zou zijn - is deze menselijke droom afgezwakt en denk ik, diep kijkend in mezelf, dat de noodzaak en de wil creatief te blijven in deze laatste dagen/maanden/jaren misschien/misschien het haalt van het absolute ongemak van het ‘niets-doen’.

Dit is hoofdzakelijk de reden waarom ik blijf blogs produceren, de ene wat beter dan de andere, de ene wat lichter dan de andere. Het feit dat jullie me lezen is mooi meegenomen en ook tezelfdertijd, en ik beken het ootmoedig, een (geweldige) aansporing om door te gaan.

Ik moet dit  al geschreven hebben in de tien jaren die voorbij zijn, en heb ik het nog niet gedaan ik heb het al honderdmaal gedacht. En, als lezer verrast me je soms als ik vaststel op basis van de cijfers, dat mijn blog vier maal werd opgezocht na middernacht en vóór zes uur de volgende dag.

Ik weet wel dat mijn kinderen me lezen, soms, dat bepaalde vrienden me lezen, me herlezen misschien, en me bijna angstvallig in het oog houden; zodat ik dus zo maar niet één dag mag overslaan wil ik hen - en vooral mezelf - niet ontgoochelen of verontrusten. In feite is het maar normaal wat ik doe, gegrepen als ik ben door de beweging die een eigenschap is van de Kosmos over ons.

Een dierbare vriend schreef me over mijn blog, mooie woorden. Ik weet dat ze gemeend zijn, anders doet je niet de moeite om eraan te beginnen. Ik weet ook dat er andere zijn die het niet aandurven me te schrijven, die een soort track hebben me te schrijven.

Maar nu mijn woorden er staan voor de dag van 5 september, een bekentenis.

In reactie op wat ik gisteren las in de Standaard wou ik vandaag beginnen met te zeggen dat ik een hekel heb - ook, maar dit doet hier niets ter zake, en meer en meer, aan de baarden die ik overal zie tevoorschijn komen, maar dit weet je al, het is een besmettelijke ziekte - dat ik een hekel heb als ik lees, én wat er gezegd wordt over het onnut van religie, én over het beeld van een God die wordt voorgesteld als een soort persoon ergens in de wolken boven ons.

Ik heb vandaag die ‘hekels’ die ik heb, gehouden voor het laatste, maar niet voor het allerlaatste want een vriend schreef me mooie woorden over mijn blogs en wat ze betekenen voor hem. Ik dacht onvermijdelijk, en dit is dan een soort ziekte van mij, aan Saint-John Perse in zijn ‘Anabase’:

‘… Mais de mon frère le poète on a eu des nouvelles. Il a écrit encore une chose très douce. Et quelques-uns en eurent connaissance…’

En ik zou niet durven schrijven, dat wat ik schrijf ‘très douce‘ is; zeker is evenwel, er zijn er ‘quelques-uns’ die me lezen.

Ik weet het, moeder, vader, broer, het is, alles samen genomen, voor hen dat ik schrijf en blijf schrijven.

05-09-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een tere schijn al in het oosten, maar je weet nog niet hoe het licht  de nacht zal breken: lichtend groen of helrood, of als een schijf grijs die opstijgt tot hoog in de luchten, gezapig, om er lang te blijven, een laken gelijk. Wat je niet zou verwachten, toch niet in deze dagen van vroeg september. Anderzijds, al weet je evenmin hoe je dag zal zijn als de uren schuiven over jou, onopgemerkt maar met grote zekerheid er geen stop is ingelast, geen remmende beweging maar koud berekend de dagen tot het einde toe.

Hoe je het ook begrijpen wilt de tijd houdt niet stil als de dag nog beginnen moet. Ik heb lang geaarzeld wat ik denken kon hierover. Hoe ik  het verwerken zou, maar het overvalt me telkens als het begin van een verhaal dat niet verder doorloopt dan zijn aanhef. Je erover struikelt.

September is je niet gunstig, is je nimmer gunstig geweest. Dit is je oordeel erover. je voelt al oktober, je voelt de herfst al in je leden, wat er ook nog komen mag aan zonnige dagen, de geuren zijn er van paddenstoelen in de weiden, de groei vertraagd om ineens stil te vallen en bladeren die los komen, kringelend naar beneden in het weke gras. Het trage einde van de zomer kennen we, dragen we in ons, als we er op letten.

Maar of je er op let of niet, of je het gade slaat met argus ogen of er blind aan voorbij wil gaan, je zit er middenin, je zit erin vergroeid, de herfst palmt je in en het is aan jou om te verwerpen wat kan verworpen worden: het voorbijgaan van de dagen.

Je hoeft het niet meer te zien, je hoeft het niet meer mee te maken. Je hebt het zo dikwijls al ondervonden, zodat je het weet zonder het te zien, hoe alles zich nogmaals wijzigen gaat naar een dood punt toe, met tentakels tot diep in jou die er worden vastgezet.

De tijd is niet schreef je, nog niet zo lang geleden, maar alles is ingesteld op het verloop ervan. Al kunnen we dit omkeren en zeggen dat wat er is, is het verloop, is het bewegen getekend door wat dag is en wat nacht is, door wat lente is en herfst en, dat er enkel en alleen het bewegen is in de richting van Teilhards Omega. De rest is inbeelding, behoort ons niet om erover te oordelen. Ook, je ontkomt er niet aan, zoals je niet ontkomt aan al wat je verkeerd hebt gedaan in je leven en dat zich nu naar jou toekeert als een muur waar je over moet of er dwars door heen, een bres die je slaan moet. En de ingesteldheid ertoe die je ontbreekt. Je een donkere dag tegemoet gaat als je zitten blijft waar je zit, de ogen gesloten op je gedachten, ingekeerd.

Deze morgen, le qui je fus me parle, le qui je suis se tait. Een ander heeft zich meester gemaakt van jou, je hebt hem vrije teugel gelaten, al wist je dat hij te donker naar de dingen keek.

Jij er een andere kijk op hebt. Jij altijd gedacht aan de herfst als een symfonie van nieuw licht en nieuwe kleuren. Nieuwe geluiden dacht je, zoals deze van Mahlers vierde symfonie, elk instrument een andere geluidskleur, een schilderij van Seurat dacht je. 

04-09-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Aan de vijver: je plaats to be, to observe, to write, zoals je er gisteren waart en de dagen ervoor; altijd is er de zang van de wind in de bomen, al een eeuwigheid lang. Soms niet meer dan een gefluister, maar je kunt niet laten het te vermelden, omdat het van de stilte is, omdat het is van de glinster van de morgen, van de glinster van de sterren is. Vooral omdat het woord je adem is.

Aldus weet je iets van vele zaken die er zijn, of die je denkt dat ze er zijn, zo van de Muze dat ze komen zal. Echter, vandaag heb je, je dagblad nog niet geopend. Je hebt nog niet gelezen wat velen zoals jij, maar ijveriger, geschreven hebben, gisteren of de dagen ervoor. Gedachten neergezet waarvan gehoopt werd dat ze zouden echoën over de wereld, zoals donder en bliksem. En, indien niet, indien in alle verwarring ongelezen gebleven, neergezet om te verdwijnen ergens op een eiland, in het midden van de oceaan, een soort Paaseiland, waar alle ooit geschreven overbodige woorden stranden zullen om er te vergaan in het geruis van de golven.  

Woorden en nog woorden, tijdloos overspoeld met licht en donkerte. Dat ze, betoverd na een laatste stuiptrekking, moge rusten in peis en vrede.

Ondertussen wou ik je nochtans enkel zeggen vanmorgen dat je niet denken moogt dat een blog rozengeur en maneschijn is en dat me het schrijven ervan geen moeite kost. Neen, het kost me telkens, om op te staan uit de flarden droom die de slaap heeft achtergelaten om de dag in te wijden. met wat volzinnen, gedachten of beelden, nu het liefst à la Michaux, die me blijft belagen, om een gesprek te beginnen met mezelf en jullie erbij te betrekkern als rechter.

Al weet je het niet, het is toch met dit inzicht dat de woorden ontstaan, in overmoed soms bijna in overdrive. Ik er niet altijd meester over ben, ik me laat gaan tot in het ongerijmde.

Het is me dus duidelijk dat Michaux besmettelijk is voor iemand die meent te moeten schrijven, zo helde deze morgen mijn opening over naar iets vreemd, iets irreëels, iets droom gebonden en heb ik gemeend er niet te moeten op ingaan omdat je zo iets niet verwachten zou van mij. Eens zal het er toch uitkomen ten gepaste tijde, maar voorlopig houd ik het nog wat stil, en laat ik het verder evolueren in de richting die het nemen zal. Ik beloof dus in de komende dagen, een blog in navolging van Henri Michaux die even vreemd is, even bizar’ van inhoud als van vormgeving.

Nu Michaux is ook, en dit is het grote pluspunt ervan, een band, een teken van vriendschap, een blijvend geschenk van een goede vriend nu opgeslorpt door de jaren en niet te bereiken via e-mail, Een vriend van vroeger, met wie ik elke werkdag, na de lunch, op het terras van de Bank op en neer wandelde, sprekend over muziek, over kunst en vooral over grote namen in de literatuur, en voor hem, niet de minste, als hij het had over Musil, Canetti, Proust, Stendhal. Hij las veel, hij neuriede Bach en Beethoven en ik, ik leerde hem Gustave Mahler kennen, dezes vierde Symfonie, dezes ‘Lied von der Erde’.

Muziek die ikzelf had opgeraapt van een andere vriend met de naam Leonard Hoendervangers, overleden nu, een goede collega, een groot kenner wat de Amerikaanse literatuur betrof en de klassieke muziek destijd tot Michael Tippett toe, tot ‘la Symphony des Psaumes’ van Igor Strawinsky toe, tot de sonate voor piano en slagwerk van Bela Bartók, toe.

Zo leren we, zo stapelt het resultaat van de ontmoetingen van mensen onderling en met de werken en gedachten van die mensen zich op in ons; dragen we die uit en bevruchten we ermee de wegen die we betreden. Op ons eigen zijn we maar een eiland, eerder onvruchtbaar, het is maar als we aanmeren aan andere eilanden dat we ons rijker voelen, meer voldaan en voller mens, klaar om een baken te zijn op de weg die van het leven is.

03-09-2019, 06:11 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een goede vriend, een collega, Michel Jamar, met wie ik tijdens de middagpauze, op en neer wandelde op het terras van de Bank in Brussel, ‘koutend’ over literatuur en muziek, over kunst in het algemeen, schonk me ooit - na de Bank verloren we elkaar uit het oog, weet ik niet of hij nog leeft - het boek van René Bertelé over ‘Henri Michaux’[1].

Ik heb het gisteren uit zijn rek genomen, het gebeurt regelmatig dat ik het neem, maar heb het zelden met zo een intensiteit gelezen als gisteren aan de vijver, waar ik een lange tijd alleen was, met Michel in gedachten. En, misschien, ben ik er, en wel voor het eerst binnengedrongen in het werk van de rare, eenzame, afgezonderde auteur en schilder die Henri Michaux was.

Amélie Nothomb schreef ooit over de inspirerende kracht die uitging van het werk van Michaux, en verwondering was mijn deel, naarmate mijn lectuur vorderde.

Ik kwam tot de conclusie dat hij even eenzaat is als Rimbaud het is, dat hij nergens onder te brengen is, noch als dadaïst, noch als surrealist, noch als symbolist, maar dat hij schreef en schilderde op een wijze die niemand hem heeft voor- of nagedaan.

Hij heeft zichzelf ook nimmer willen situeren. ‘Il déconcerte’, zegt Bertelé, hij zet ons op een dwaal spoor. Als wereldreiziger schrijft hij over reële als over ingebeelde landen, over reële feiten als over ingebeelde met metafysische inslag, gesierd met bevreemdende monologen.

‘Je suis habité, je parle à qui-je-fus et qui-je-fus me parlent’ … ‘ou le désir d’écrire un roman, et l’on écrit de la philosophie’.

De passages lezend, aangehaald door Bertelé, voel ik me, om eerlijk te zijn, een beetje, als Henri Michaux, of zou ik me willen gevoeld hebben als hem, als ik schrijf.

Bertelé vergelijkt de manier van schrijven van Michaux, met het regenwoud – dat van voorheen – waar alle soorten van planten opwellen uit de humus en, geholpen door het klimaat gaan woekeren: ‘à chaque instant beaucoup naissent et beaucoup meurent, il suffit que quelques-unes puissent lancer dans le ciel le jet de leur sève originaire’.

Het valt niet gemakkelijk om over de veelzijdigheid van Michaux iets te schrijven met weinig woorden. Hij profileert zich in een wereld van realiteit en droom in een grote afzondering met eigen taal en vormgeving, van alle andere schrijvers en schilders van zijn tijd, en zeker van deze van nu.

Ik lees zijn verhaal ‘Wozzeck’ en realiseer me hoe inspirerend hij wel is voor iemand die schrijft. Amélie Nothomb die een veelschrijver is, moet zeker door zijn werk geïnspireerd geworden zijn:

En Michaux: ‘Ce soir j’avais pris une dose normale de chanvre’ begint hij en hij volgt de uitvoering van de opera van Alban Berg op de radio. Het is avond en het venster staat open op de tuin en dan ziet hij een persoon staan die duidelijk meeluistert, de blik gericht op de radio. En Michaux volgt de muziek via de reacties en gelaatsuitdrukkingen van die persoon.

Ik lees het verhaal. De vreemde, verrassende wendingen ervan geven me een gevoel van ruimte en van mogelijkheden, een gevoel alsof ik dit ook had kunnen schrijven:

C’était trop beau, c’était trop de malaise aussi… et je détournai les yeux, pour n’écouter plus que la musique… et l’écouter seul.

Als hij terug de ogen opent zijn ze met drie om Alban Berg te beluisteren, ‘avec naturel, installés dans les arbres, regardant comme s’ils étaient chez eux et confortables  sans du tout s’occuper de moi.’

Een vreemd verrassend verhaal, een opeenvolging van details, prikkelend die de geest opent op nieuwe gegevens die je plots aanwezig voelt ergens, ergens en je aanzetten om te schrijven, in de zin die Michaux gebruikte, even verrassend en even koelbloedig. En het is wel degelijk zo, als ik het boek op zij leg, als ik terug het geruis van de wind in de bomen hoor en gefascineerd kijk naar de rimpelingen van  het licht op het water, voel ik, zoals Michaux het schrijft, de sappen stijgen omheen mij, en met de sappen stijgen de woorden in mij. Is er het gevoel dat ik hierover schrijven moet.

Dit gevoel is blijven woelen in mij.  Er is nog heel wat gebeurt, een mosselfestijn die uitliep tot ver in de avond, tot het begin van de nacht bijna. Pas dan heb ik kunnen schrijven wat ik jullie nu aanbied, over Henri Michaux een groot man, miskend misschien, maar volgens mij, helemaal ten onrechte.

Michel Jamar, waar hij ook moge zijn, als hij er nog is, wist het toen hij me het boek gaf, ik groet hem hier met warmte en erkentelijkheid.

 [1] René Bertelé : ‘Henri Michaux' (Namur 1899 - Paris 1984), édition Pierre Seghers, Paris, (1957, 1969), 1973.

02-09-2019, 07:07 geschreven door Ugo d'Oorde