Hij stond stil voor haar, ze hield haar zonnebril in de handen en duwde een haarlok weg van haar voorhoofd, haar ogen lichtend grijs, haar lippen, haar mond, haar hemd open op haar hals. Hij zag alles van haar, hij zag dwars door haar, en zij voelde het. Ze stond daar, een vrouw om te kussen, om in de armen te nemen. Ze stond daar voor de man, die haar verteld had dat hij de Bijbel las, dat hij Fabre d’Olivet gelezen had en dat deze vertelde dat we niet van stof zijn maar van geest, en dat hij geloofde in het eeuwig leven. Onderwerpen waar hij niet kon over zwijgen en die hij haar zeker moet verteld hebben onder de sterren.

‘Jij, vreemde man’ zegde ze nog eens, en het was alsof ze zong. En hij zag dat haar ogen donkerder werden. Dat er iets onmetelijks was aan het ontstaan tussen hen, een gevoel van oneindigheid en tevens een lichtheid om het hart. Dwaas, had hij gedacht, zeg niet wat op je lippen ligt, roep het niet uit wat je voelt, houd het, houd het.

Ze waren gekomen op het einde van de gletsjer waar de kloven heel breed zijn en verraderlijk diep en waar het pad is gemerkt met hoopjes stenen, Steinmänner noemen de alpinisten ze. Hier bereikten ze vaste grond, de plaats die genoemd wordt le Plan des Lettres.

De dag dat ze vertrokken waren, had Gustave er een fles Johannisberg weggeborgen. Hij wou haar verrassen en hij had haar gevraagd eens te gaan kijken achter de rots, onder een steen in het water. Ze had een schreeuw gelaten toen ze de fles vond. Hij had de fles geopend en twee bekers vol geschonken. Een schitterende wijn was het, c’est un délice, had ze gezegd. Hij vertelde haar niet hoe die fles er gekomen was en zij stelde geen vragen alsof ze het normaal vond dat er in een stroompje water een fles wijn lag te wachten. Ze had enkel nog gevraagd of hij nog van dergelijke plaatsen kende.

Daarna waren ze verder gegaan, over de lage bedding van een stroom die steil naar beneden liep, en later een hoge aluminium ladder op, die vast zat aan de rotswand om dan na een lange wandeling over het moreen tot de lager gelegen berghut du petit Mountet. Het afscheid was toen al heel dichtbij.

In de brede vallei, die over kilometers afstand door liep tot de eerste huizen van Zinal, stopten ze bij haar wagen die op enkele plaatsen van zijn wagen was geparkeerd. Het geluid van de sterk stromende rivier, de Navizence, vulde de ganse ruimte. Ze stonden er in het volle zonlicht. Er waren parels zweet op haar voorhoofd, in haar hals, haar gezicht open, zo dicht bij hem, een groot levend iemand, waarvan hij, een dag geleden, nog niet vermoedde dat ze bestond. En hij, hij wist het nog heel goed, hij staande voor haar, een lang ogenblik staande voor haar, oog in oog met haar, hij twintig jaar ouder dan zij, wachtend. En hij haar niet kuste. Hij haar niet kuste, niet even aanraakte. Hij reikte haar de hand en haalde haar even naar hem toe. Maar hij kuste haar niet, hij raakte niet haar mond.

Wat hij zich al vele malen heeft verweten en blijft verwijten, tot hier in deze schemerkamer, hij had haar moeten houden die dag, die namiddag, die uren samen op de wereld. Twee levende wezens, naar elkaar toegezogen door de bergen, door al wat er is tussen man en vrouw, klaar om open te barsten, klaar om elkaar te benaderen in het diepste van het zijn. Het kon, het was, het gebeurde.

Maar er gebeurde helemaal niets. Ze had haar rugzak in de koffer van de wagen gelegd en was weggereden, haar blote arm door het raam. Hij keek haar na. Een paar meter reed ze, dan stopte ze en kwam naar hem terug. Ze bleef staan op een meter van hem alsof ze schrik had hem aan te raken.

‘Onze ontmoeting was geen toeval, Ugo, geen toeval, het was een bestemming. Ik zie je terug, morgen, overmorgen, toekomend jaar, maar dit is geen afscheid tussen ons, geen afscheid, ik weet het. De bergen schreeuwen het uit, hoor je het, hoor je het?

Tranen sprongen in zijn ogen. Ze had zich omgekeerd en was weggereden, slalommend over de weg tussen de stroom en de grasvlakte, de weg met bulten en putten. Hij zag haar nog even over de brug rijden, daarna verdween ze tussen de andere wagens op de weg naar het dorp.

Zeker was dat hij verliefd was op haar, dat hij van het ogenblik dat de gardien van de cabane haar had voorgesteld aan Robert en ze zinnens was samen met ons drieën te gaan klimmen, hij het wist dat er weinig nodig was opdat gebeuren zou wat gebeurd was. Hij wist ook dat de minste toegeving dat hij zou doen, de minste poging dat hij zou doen, hij het gevaar liep, radeloos verliefd te worden op haar. Nachten erna dat hij wakker lag, en zich voortdurend verweet niets te hebben ondernomen, helemaal niet wat zij van hem verwachtte en als er niets gebeurd was, zij wellicht denken zou dat hij haar niet goed genoeg vond, wat een vloek was zo iets te denken.

Maar aan de kinderen heeft hij dit nimmer verteld, zelfs aan Robert en Gustave niet, hoewel zij het hadden kunnen vermoeden.

Zo waarom had Robert zijn voet verstuikt toen ze op weg waren om de Besso te beklimmen, hij een geroutineerde bergbeklimmer die van rots naar rots sprong, zoals een gems. Waarom?

Het was omdat het zo geschreven stond dat hij, dankzij het ongeval van Robert, hij die namiddag alleen zou geweest zijn op de gletsjer met Beatrice. En wat was het nut ervan geweest, het grote spijt dat hij kende nu, haar niet te hebben gezegd wat hij voelde, wat ook haar antwoord zou geweest zijn.

Kundera zou dit verhaal helemaal anders geschreven hebben, hij zou verteld hebben wat er had kunnen gebeuren indien hij  gesproken had. Maar hij is Kundera niet en heeft ook geen nood het te zijn.

De dagen, weken erna was ze niet meer uit zijn gedachten. Hij wist dat ze in Saint-Luc was, het dorp boven Vissoie, aan de overkant van de vallei, het dorp dat hij zien kon als hij even naar de weg toe ging. Hij zat neer op de bank met een boek, tot laat in de avond, als in Grimentz[1] het licht al aan het tanen was en haar dorp nog leefde in de zon, lang bleef hij er zitten, soms tot de nacht inviel zich nog steeds afvragend welke planeet hij zag tussen de duizenden sterren.

Hij had schromelijk gefaald. Staande voor haar was het ogenblik van het beslissen geweest en hij had niet beslist. Hij kende weinig meer dan haar naam, wist echter zelfs niet hoe haar naam correct klonk, want ze had hem niet verbeterd toen hij haar naam uitsprak.

Schostakovitch op de radio, of is het Dvorak, of Yanacek, wat belang heeft het nog?

*

Hij heeft de nacht doorgebracht op de sofa en hij wordt wakker, het ogenblik tussen nacht en dag, het punt dat door de Romeinen le silencium genoemd werd, cette heure trouble qui est celle des morts et des naissances.

Dit is waar hij zich thans bevindt, precies tussen duisternis en licht, het silencium, het ogenblik dat noch nacht noch dag is. Hij heeft niet de kracht op te staan maar hij heeft een boek te schrijven over zijn zoektocht naar de zin van het leven, alsof het nodig was dat hierover geschreven werd.

J’apprends aussi longtemps que je vis,  schreef de Gentenaar in Parijs, Louis Pauwels, met wie hij dweepte tientallen jaren terug, maar hij, Ugo gaat verder, hij mag optekenen: ik  lees, ik leer, ik schrijf zo lang ik leef. des te meer omdat het boek een werk van lange adem was.

*

20-11-2011, 01:25 geschreven door Ugo d'Oorde  

De Adem van de Dagen (12)

Zondagavond, na het vertrek van de kinderen, de echo van hun stemmen die nog hangen blijft in de schemerruimte van zijn gedachten, woorden die hij gehoord had en begrepen of niet begrepen. Maar één zin die heel duidelijk was toen hij onverwacht in de keuken kwam waar de dochters aan de afwas bezig waren.

Liggend op de sofa, in een deken gewikkeld, draagt hij de moeheid van hun bezoek in zijn lichaam, tot in zijn geest. Hij heeft de bevestiging nu dat het steeds moeilijker wordt hen allen samen uit te nodigen, bij dergelijke gelegenheden ontbreekt hem voldoende houvast en ook hij weet het, hij moet de wijn laten, hoogstens een glas, en water drinken, maar die flessen Pinot ‘Sainte Anne’ had hij al zo lang in de kelder en de wijn was prachtig in het glas, lichtjes bruin naar de boorden toe. Begrijpelijk dat hij er een glas te veel van gedronken had.

Hij had ook niet gereageerd toen de kleinkinderen naar boven in de kamer waren geweest en evenmin toen ze met kadertjes van haar naar beneden waren gekomen en gevraagd hadden of ze er enkele mochten behouden. Neem maar, had hij gezegd, kies maar uit. Nu weet hij niet hoeveel er weg zijn, maar dacht hij, zoals er lege plekken zijn in mijn herinneren, zullen er nu ook lege plekken zijn op de muren.

Waar hij lag, in zijn deken op de sofa voor de haard, voelde hij zich goed en voldaan omdat alles voorbij was. Hij dacht aan Tony, zijn kleinzoon, die trouwen ging in juni, hij dacht aan Carla, zijn meisje. Er was groot jolijt geweest toen Tony was binnengekomen met een fles champagne in de hand, die hij hem aanreikte. Hij begreep er eerst niets van, maar Tony zegde hem dat hij lezen moest wat op het etiket stond. Hij las de naam van de champagne en er onder de woorden, ‘Elle a dit oui’. En hij had begrepen. Zijn ogen waren – ze hadden zo weinig nodig - vochtig geworden, en heel de kamer was beginnen roepen en juichen. ‘Elle a dit oui, elle a dit oui.

Zijn trouwen was een groot onderwerp geweest: toekomend jaar in juni. Toekomend jaar is nog ver af, dacht hij, zou hij er nog zijn? Hij had hen iets gezegd over de ernst van het huwelijk, en dat het ook betekende samen oud worden. En iets gezegd over wat er gebeurde in de wereld en dat niemand er vat op had, maar hier lag de wereld achter de muren, ver voorbij het bos, hier was de innigheid van het samenzijn in deze kamer in het licht van de haard en van de vele brandende kaarsen. Vergeet deze dag niet, had hij gezegd toen ze vertrokken.

Hij lag roerloos, ontspannen nu, uitgestrekt op de sofa, de tijd stond stil in de kamer. De tijd in de schemering is niets, dacht hij, het is het uur entre chien et loup. Alleen de smeulende haard is, alleen de zware Luikse kast is, de tafel en de stoelen, de rekken met de boeken zijn, en het vele gebeuren waarover gesproken was, het gebeuren uit de wereld dat zich afspeelde buiten en het nieuwe erin dat niet meer te volgen was.

Maar hij lag er heel goed. Hij dacht aan wat er gezegd was toen hij onverwacht in de keuken was gekomen: waarom papa niet hertrouwd was.

Hij had gedaan alsof hij niets had gehoord. Ofwel wisten ze dat er na de dood van hun moeder iemand geweest was, ofwel waren ze in de waan dat er na hun moeder, niemand meer was geweest bij hem. Maar hier lag hij heel goed, de muziek in sourdine, Haydn dacht hij, of Händel. Toen kwamen de beelden voor de zoveelste maal en hij herinnerde zich.

Komende van de berghut[1] en haar hand houdende, daalden ze de steile helling af naar de gletsjer toe. Losse aarde en stenen – de la caillasse - die wegschoven onder hun voeten en dit over een lange afstand tot ze op het ijs kwamen en hij haar hand, haar fijne warme hand, losliet.

Hij kende haar amper, wist alleen dat ze gescheiden was, dat ze binnenhuisarchitecte was, zeker twintig jaar jonger dan hij, maar uit zijn streek. Zo kende hij haar meer dan voldoende, alsof het al jaren was, omdat ze de vorige avond lang samen waren geweest, kijkend naar de sterren die verschoven, kijkend naar een planeet in het zuiden, hij dacht dat het Jupiter was, maar het kon ook Saturnus of Mars geweest zijn, of Venus had ze gezegd, maar dit kon niet. Hij had haar gesproken over dingen die diep in hem lagen. Hij had haar ook gezegd dat haar naam de mooiste was die hij kende omdat het de geliefde van Dante was. Noem eens mijn naam had ze gevraagd. Hij had haar aangekeken en haar naam klaar en duidelijk uitgesproken, Beatrice, op zijn Italiaans, terwijl hij dacht aan het gedicht op de postkaart met de afbeelding van Akhnaton.

Hij zegde haar dat het ngewoon was iemands naam zo maar uit te spreken. Had haar ook gezegd dat er een vreemd gedicht was van een zekere Carl Sandburg:

You and a ring of stars

may mention my name

and then forget me.

Love is a fool star.

‘Het is inderdaad een vreemd gedicht’, had ze gezegd, ‘denk jij er ook zo over?’

‘Integendeel’, had hij geantwoord, ‘love is a wonderful star’.

Ze zaten toen naast elkaar op de bank voor de berghut, voor hen uit, boven de besneeuwde toppen van de La Pointe de Zinal met le Col Durand, een hemel vol sterren en achter hen, binnen in de berghut de stemmen van zingende Duitsers, Zwitsers, Italianen.

‘Maar voor jou’, vroeg hij dan, ‘is liefde ‘a fool star’ voor jou?’ ’En’ vroeg hij nog, en zijn stem had een voor hem omfloerste klank, ‘do I have to forget you?’

Helemaal niet, had ze geantwoord, helemaal niet.

Dit was hun avond geweest en heel wat meer nog dat gezegd was geweest en nu bekende hij haar dat dit de liefste plaats was die hij hier kende, deze lange afdaling over de gletsjer naar le Plan des Lettres.

Deze tocht over de gletsjer moet hij gezegd hebben, heeft me een altijd een heerlijk gevoel gegeven en vandaag, nu met jou, zijn het momenten om nooit te vergeten. Hij wist dat hij dit open en vrij kon zeggen, omdat hij de vorige nacht na hun afscheid, wist dat er iets was gegroeid tussen hen en dat hij het nu wou laten blijken, want er was respons bij haar en zeker hier is er een andere realiteit, hier is er het lichte kraken van het ijs als je er over loopt, is er het geluid van het vloeien van water in die kleine kloven, is er, alles overheersend, alles penetrerend, het wonder van het licht. Hij moet haar zo iets ook gezegd hebben en iets over de bergen om hen heen.

Ze was blijven staan, ‘Ugo, jij houdt van dit land’. Ja’, had hij gezegd, ‘dit hier is de plaats die ik verkies van al mijn tochten, deze afdaling over de gletsjer.’

Het was toen dat de helikopter met zijn twee vrienden, Robert, de enkel in het ijs, en Gustave, plots met groot lawaai over hen vloog en in een zwaai verdween langsheen de flank van de Besso.

‘Ik ook zegde ze, ‘ik ook vind het heerlijk hier te zijn en het lichte kraken van de korrels ijs te horen onder mijn voeten omdat het met jou is, omdat je mijn eenzaamheid van de laatste jaren, plots doorbroken hebt, jij, Ugo, jij vreemde man die ik al jaren ken, al is het pas van gisteren.’

Hij lag zo oneindig goed en totaal ontspannen op de sofa. Het was alsof ze in de kamer aanwezig was, of was het zijn overleden vrouw en was het tot haar dat hij sprak.

En hij moet haar toen nogmaals herhaald hebben dat er niets aangenamer is, dan het ijs van de gletsjer, in het midden van de namiddag, na de inspanning van de klim, en dit in het grote licht van augustus’. 

19-11-2011, 07:03 geschreven door Ugo d'Oorde  

Sobinco 50 jaar

Wat geschreven over het feest SOBINCO, bedrijf gesticht in 1961 door Remi en Paule Van Parijs, dat op een periode van 50 jaar uitgegroeid is tot een zuiver familiebedrijf. Een bedrijf om meer dan fier over te zijn, fier niet alleen voor de familie maar ook fierheid voor het personeel met wie we spraken, hetzij zij die ons ontvingen, hetzij zij die ons rond hebben geleid, hetzij de arbeider/arbeidster aan hun werktafel of aan de machine.

We hadden het voorrecht, dat ook een eer was, het bedrijf aan den lijve mee te maken en met bewondering doorheen de werkruimtes te wandelen met ogen groot open op het enorme, hoogtechnologische machinepark, even hoog geautomatiseerd waar mogelijk.

Verbazing van de niet technisch geschoolde, zoals ik, meer dan verbazing, omdat het bezoek een hoogstandje was van hoe een bezoek in een ruime ruimte waar het meest moderne het meest verfijnde hang- en sluitwerk voor metalen deuren en ramen vervaardigd wordt op de meest effectieve wijze georganiseerd wordt.

En wat het feest zelf betreft, zelden – om niet te zeggen, never – heb ik een feest meegemaakt dat een dergelijke perfectie bereikte, van de ontvangst af, verrassend, even verrassend als het prachtige beeld van Follon, als de enkele kunstwerken in de ontvangsthal, en dan de rondgang, perfect, verwondering overal tot de walking dinner, schitterend, qua inhoud en organisatie. Bravissimo, Remi en Paule.

De nacht is gevorderd als ik dit schrijf maar het enthousiasme is nog steeds meester over mij, meester over de woorden die ik gebruik en maar een schamele getuigenis zijn van de voorbije dag.

Ik heb gezegd, Remi en Paule en allen die er aanwezig waren. Ik heb gezegd.

18-11-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Quathem, gehucht van Sint-Maria-Leerne

Wat ik vorig jaar op 19 november schreef in mijn Latemse Geschriften I, en vandaag nog altijd actueel is, herhaal ik hier, op verzoek, het volgende verhaal.

In Sint-Maria-Leerne, in het gehucht Quathem, een inventief en technisch onderlegde bewoner, stelde op een uitgekozen plaats, een camera op die, van het ogenblik af dat iets er duidelijk bewegen ging, beelden opnam.

Achteraf, het opgenomen beeldmateriaal bekijkend, was hij getuige van het onheil dat de vos betekende voor de meerkoeten, en bij extrapolatie, voor de patrijzen, fazanten, vogels in de streek. De camera filmde een vos die een voor een de eieren halen ging uit het nest van een koppel meerkoeten.

Zo komt het dat fazant en patrijs, meerkoet, gans en eend en leeuwerik – de zang van de opstijgende leeuwerik is niet meer te horen in dit land - worden uitgedund en stilaan aan het verdwijnen zijn. Wat voor onze kinderen van al deze prachtige vogels, nog zal overblijven zijn de documentaires op tv.

Gelukkig (!) hebben we nu in compensatie, de vos die binnendringt tot in onze woningen.

18-11-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

En dan het gedicht ‘Antico Inverno’ van Quasimodo dat hij ooit eens opviste uit Le Monde:

   Desiderio delle tue mani chiare

nella penombra della fiamma

sapevano di rovere e di rose

di morte. Antico inverno.

Cercavano il miglio gli uccelli  

ed erano subito di neve,

cosi le parole

un po’di sole, una raggiera d’angelo

e poi la nebbia, e gli alberi

e noi fatti d’aria al mattino.

Hij denkt, hoe vertaal ik dit gedicht van Quasimodo. En is het wel te vertalen, is ‘neve’ niet meer sneeuw en heeft ‘rovere’ niet meer de geur van eik dan eikenhout? En als men het gedicht enkele malen heeft gelezen, zoekend naar de preciese betekenis van elk woord, is het niet meer nodig te vertalen en is het woord evenveel klank geworden dan inhoud.

Zo wat met ‘una raggiera d’angelo’, is het een engelenlicht dat een ogenblik de mist doorbreekt?

Maar helder is het begin: verlangen van je blanke handen in de schaduw van de vlammen, die geurden naar eikenhout, naar rozen, die geurden naar de dood. Winters van oudsher.

Of, denkt hij, herinner je mijn lief, we zaten voor het haardvuur in die oude chalet die als een boot de vallei inschoof. Je blanke handen lijk een verlangen in de schaduw van de vlammen, de geur van eikenhout toen, de geur van rozen, van de dood, in die winters van vroeger.

En vogels die de granen zochten in de sneeuw, die plots waren als sneeuw, zo de woorden een weinig zon, het licht van engelen en dan de mist erover en over de bomen, en wij,  als van lucht in de morgen.

Maar het gedicht vertalen kan men niet, wel aanvoelen hoe het is gegroeid uit zijn eerste zin, verlangen van je handen, of verlangen naar je handen. Een eerste veelzeggende zin met al wat verband houdt met wat vrouwenhanden betekenen kunnen, een zin die een gedicht in potentie is, zoals in een eerste lijn een tekening schuilt, en in enkele noten een sonate.

Hij wist het nog heel goed, ze waren verrast door de regen en naar huis gerend. Hij had de haard aangestoken, de grote brede haard van de oude chalet, zwart geblakerd, met de boeken omheen hen, vreemde boeken met vreemde titels en even vreemde namen van schrijvers. Ze lagen uitgestrekt elk op een schapenvel voor de vlammen, enkel hun vingertoppen raakten elkaar terwijl het regenen bleef.

Quasimodo en zijn Antico Inverno, hoe dicht alles bij elkaar ligt. En nu vandaag hoe het kan dat hij hier in deze woning gezeten, teruggrijpt naar wat Quasimodo, wie weet waar en wie weet wanneer en onder welke omstandigheden, geschreven heeft. En thans, eens te meer zijn woorden lijk una raggiera d’angelo.

Totaal onverwacht springt de herinnering op, een woord, een geur, een ritseling en de beelden vertellen je. En wat al heel ver in de tijd lag, plots te dichtbij.

17-11-2011, 00:54 geschreven door Ugo d'Oorde  

La Part des Anges[1]

Le Blog que je m’efforce de produire jour après jour – la plupart du temps, nuit après nuit – me vient de ces particules Higgs, incontrolablement présentes; des particules d’esprit, qui ont été mises à ma disposition au moment de ma naissance, qui ont été mises à la disposition de l’homme, blanc ou noir, rouge ou jaune, sans qu’il ait dû dépenser un sou pour en disposer.

Par un simple mouvement du doigt, ce Blog, l’arôme de mon être, s’évapore dans les cieux. Peut-être arrive-t-il d’une façon ou d’une autre, jusque chez Borges et Bernanos, chez Proust et Pasternak, et chez tous les autres qui savent que je les ai lus, que je les ai aimés et que je continue à parler d’eux avec respect et amour.

Toutefois, de ceux-là, personne ne me l’a jamais fait savoir. Et de ceux ici sur terre, très peu eurent connaissance de son existence.

Ainsi, mon Blog, parcourant les ondes, est aussi volatile que ne l’est la part des anges pour la distillerie. C’est le destin de beaucoup de choses ici sur terre, il n’y a que les écrits des grands qui y échappent.

*

Also sprach Ugo d’Oorde, vivant dans deux mondes qui s’entrelacent, le monde des évènements et le monde de l’esprit, qui est l’arôme de la vie. Et ce matin, feuilletant dans son journal, il était heureux de retrouver ces mots de Valéry,  écrits en lettres d’or sur les murs du Musée de l’Homme à la Place du Trocadéro à Paris:

Dans ces murs voués aux merveilles, j’accueille et garde les ouvrages de la main prodigieuse de l’artiste, égale et rivale de la pensée. L’une n’est rien sans l’autre.

Le genièvre de chez nous ne vaut pas grande chose,  s’il n’y a pas la part des anges.

16-11-2011, 01:16 geschreven door Ugo d'Oorde  

Les jours se suivent mais ne se ressemblent pas.

De boswegel bestrooid met eikels en bladeren; eikels en bladeren die in zich het mirakel dragen van de jonge eik, en de oude met nieuwe bladeren. De eeuwige stofwisseling in de levende materie, de materie die geest moet zijn om te weten hoe het verder moet eens herfst en winter voorbij.

Bij Ithzak Bentov, een esoterieker en wetenschapper, in zijn meer dan eigenaardig boek, zijn ‘Stalking the wild Pendulum’[1] lees ik over het atoom dat:

Even the most solid matter, the one that imparts most of the mass to it - the nucleus of the atom, which at first appeared as a solid grain of matter – upon a better look dissolved into a vortex of pulsating fields. Thus we found a void to be the common denominator of all matter.

Rijst dan de vraag, de eikel zijnde in essentie a vortex of pulsating fields, waar bevindt zich dan de kiemkracht, de boom in potentie, is deze dan al aanwezig in deze werveling van pulserende velden? En, was het Universum, met inbegrip van al zijn evolutie-eigenschappen van zijn begin af tot de mens van vandaag, was het Universum vóór de Big Bang, dan ook a vortex of pulsating fields?

En een andere vraag wie of wat is het die de kiemkracht van de eikel in beweging brengt, wie of wat komt er tussen in deze vortex opdat uit de eikel een nieuwe eik zou ontstaan en groeien?

 Het wordt me meer en meer duidelijk dat, willen we God gaan zoeken, willen we God begrijpen – als Hij ooit zou te begrijpen zijn - we de structuur en de wetten van het Universum moeten begrijpen. En het is niet de Bijbel die ons dit leren zal, wel de wetenschap en dan kom ik onvermijdelijk terecht op het besluit van mijn Blog van 13 november: de wetenschap op zoek naar the Higg’s particle, het deeltje van God.

Hoe zullen de komende geslachten denken over ons, arme zondaars, zal het niet zijn zoals wij nu denken over de mens van het jaar 1000: God als een anthropomorfe God, een God die nood had aan woorden, die dacht en strafte, liefhad en beloonde. Wagen we nu voorop te stellen dat Hij ook a vortex of pulsating fields is, voorop te stellen dat Hij deze vortex IS.

Vertrekkende van de eikel op de grond en de woorden van Bentov, waar kan mijn redenering fout lopen?

Jij die me (ooit) lezen zult, tell me!

15-11-2011, 16:01 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe kun je, ga je me zeggen, in een land zoals dit hier, in een wereld zoals de Europese Unie hier, schrijven over je gehechtheid aan stenen en verdorde wortels. Kun je daarenboven nog luisteren op ‘BBC four’, naar een heruitzending van een schitterende negende van Beethoven, opgenomen in 2004; of gaan kijken naar een tentoonstelling over wie Maeterlinck was en zijn binding met Minne; dit als er geen oplossing wordt gevonden, noch voor de problemen van de Eurozone, noch voor dat vaderland van ons en als de financiële wereld om je heen aan het instorten is.

Ja, hoe kun je met dergelijke zaken bezig zijn, als er zich op de achtergrond van je gedachten een toestand aan het ontwikkelen is die je levensgewoonten gaat vergruizelen. Hoe kun je dan in dergelijke omstandigheden, in je Blog, een tekst produceren waarin je wat schoonheid van taal wil mengen met het verhaal van een klein gebeuren.

Wat je zeker niet wilt is de toestand te nemen zoals die zich voordoet en zich verder ontwikkelt, en hierover te gaan schrijven om het negatieve ervan te gaan uitbuiten, en uitvergroten. Voorbeelden hiervan zijn er genoeg hedenten- dage. Het verbazende is dat deze schijnaar gesmaakt worden. La vie n’est donc pas encore assez roman pour qu’on en ajoute d’autres.

En wat dit land betreft, is het duidelijk dat het in de eerste plaats om besparingen moet gaan. Heel veel hoor ik er echter niet over, duidelijk, omdat de partijen die het voor het zeggen hebben allergisch zijn aan besparingen. Want, waarover het hier gaat mag geen storend element zijn voor de partij, het land er weer bovenop helpen is secondair.

Er wordt niet geraakt aan de indexatie van de lonen, alhoewel dit een totaal onlogische principe is en dit om twee redenen. Een loonsverhoging is een beloning voor meer en beter werk en twee, elke verhoging betekent in dit (apen-)land, een afroming van het effect van de indexatie, ad 50% via belastingen.

Welke waarde heeft dan een verhoging gebonden aan een evolutie van de index, en wat ingeval het tegengestelde met de index zou gebeuren.

De Vakbonden ondertussen staan klaar om in te grijpen, ze staan klaar om in ons democratisch land, hun tweede stem te gebruiken en met de vuist op de tafel te slaan. Zeg me dan eens waarom deze personen nood hebben aan een volksvertegenwoordiger als ze toch dezes beslissingen niet willen aanvaarden.

En dan nog iets, hoe komt het dat in een land waar waarden als sociale vooruitgang, uiteindelijk neerkomen op een algemene verarming, zoals dit thans in diverse landen duidelijk zichtbaar is?

 Is het niet omdat sociale vooruitgang niet mogelijk is als er tevens geen vooruitgang is wat betreft de productieve krachten in het land.

En nog iets, ik dacht hier niets over te zeggen toen ik me neerzette om te schrijven, maar uiteindelijk zijn we getuige van de totale onbekwaamheid van de politiek in dit land om een land te besturen. 500 dagen nodig hebben om een land op zijn poten te zetten – maar we zijn er nog niet - gekheid, pure gekheid.

De onbekwaamheid geldt ook voor wie de sterren van Europa in hun vaandel voeren. Zij hebben te laat ingezien hoe de zwakke broertjes van de eurolanden aan het wegzakken waren omdat ze niet de guts hebben gehad tijdig – en nu ook nog niet - beslissingen te nemen die beslissingen zijn. Schijnbaar wachten ze liever om te zien hoe de financiële catastrofe zich zal voordoen. Pas dan zullen ze reageren, want wie gelooft er in de wijzigingen die opgelegd worden aan Griekenland en Italië? En wat erger is wie gelooft er in Di Ruppo, zou hijzelf één idee hebben gegenereerd.

Ik had geschreven dat ik over dergelijke zaken niet meer zou schrijven, maar ik kan het niet laten, het betreft hier de toekomst van mijn kinderen en kleinkinderen, niet de toekomst van om het even welke politieke partij.

14-11-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde