Het wordt weer een geschrijf naar een eindemaand toe. Niemand ontkomt eraan, de aarde dicteert haar wet en we ondergaan het vluchtend-zijn van de tijd. Het is van een roekeloosheid te denken dat we toch, het einde van de maand zullen halen. Het geldt voor elk van ons maar liefst er niet aan denken, de ogen sluiten en je laten wiegen door het schuiven van de dagen, zo voel je, je er best bij, ook niet verwonderd zijn, ook en zeker niet opstandig, maar je te laten gaan alsof in slaap gewiegd op het ritme van  a lullaby.

En ondertussen, je schrijft maar, je duikt naakt in het water tussen de torren en de salamanders en komt naar boven bedekt met eendenkroos en de stengels van de waterlelie om je heen.

Zo is verwondering ons deel, telkenmale opnieuw verkwikkend als een lezer je schrijft dat hij je las, en jij hem lezen kunt wat hij dacht over de woorden van jou. Geest tot geest, gedachten gewikkeld omheen die van jou, lijk de wikke om de tarwestengel, een beeld van vroeger dat je bewaren wilt om mee te nemen. Of, eens te meer de melancholie die je bespringt van de dingen die waren en nu zijn opgelost in de nevels van de tijd.

Het was daarom niet beter toen, vele dingen zijn beter nu, daar gaat het niet om, maar het was anders. Je had de tijd om te leven, je kon er bij gaan neerzitten of neerliggen, in een tijdloosheid en toekijken hoe de dingen bewogen in een poëtische vergankelijkheid. Vandaag wordt je overvallen door het nieuwe, heb je de tijd niet meer er over na te denken, er is wat is en je hebt het te aanvaarden of te verwerpen.

Dit is wat ons stoort, dit is wat ons terug voert naar wat van  vroeger was, toen alles de tijd kreeg om door te dringen tot in de poriën van de huid.

En zoals ik het zie vanmorgen in de media, wil men binnen dringen in onze geplogenheden tot in het hart ervan en staat de sharia op de drempel van onze woning; keren we terug naar de veertiende eeuw waarin anderen nog leven. Het zijn spijkers die nu geslagen worden, als Ik hoor dat er partijen aan het opkomen zijn die de sharia willen invoeren.

Roei ze uit met huid en haar, laat ze hier geen vaste voet krijgen, geef ze geen morzel grond; ze horen hier niet. Zeg hen klaar en duidelijk dat ze hier niet welkom zijn - wij ook zijn trouwens niet welkom in de streken van waar zij komen - ze zijn onkruid, dus roei ze uit tot in de worteling ervan.

Het is het absurde, revolutionaire karakter ervan, het alles omver walsende diepgaande karakter ervan, dat ons raakt tot in het merg van ons zijn; dat ons teruggrijpen doet naar wat we denken de sfeer van vroeger geweest te zijn.

Ik hoorde vanmorgen Julien Libeer in een sonate van Beethoven. Ik dacht toen niet niet aan Beethoven, noch aan de pianist. Ik dacht aan vriend Hubert die op het einde van vorig jaar is heengegaan. Hij was het die me wees op de kwaliteiten als pianist van Libeer. Hij was het die me meenam naar een recital van hem.

Het is met de herinnering aan hem dat ik beginnen wou vandaag. Zie waar ik uitgekomen ben, nu ik de media heb gevolgd. Nog iets dat onze melancholie of ons heimwee, versterkt: er was geen media vroeger, er was wat was van het dorp en van de straat.

Begrijpelijk voor mensen op leeftijd, zelfs al hebben we ons aangepast aan het nieuwe, het oude blijft ons achtervolgen. Het verloochenen doen we niet.

02-09-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

September: het woord dat ik schrijf, de klank ervan, ruikt naar de herfst, is het vallen van de bladeren. Even geschrokken ben ik, al had ik het al zien aankomen dat alles aan het vertragen was, ook de woorden in mij die ik dieper zoeken moest, alsof ik ook boom zou zijn, gegroeid in de aarde.

Ongeveer is het zo, want ik verplaats me weinig nog. Laat ik zeggen: de trap naar beneden en de trap naar boven en eventueel gebracht worden naar de vijver heen en terug; het is maar ginds dat ik wat meer armslag heb en over het gras kan lopen. Ik zeg het maar opdat ik zelf, het weten zou dat ook in mij de herfst zich al een zekere tijd voelen laat, van in de zomer al, van in de lente zelfs.

Het lichaam van mij is geen gezel meer, het stribbelt tegen. Het is geen soepelheid meer, het is een stram iets geworden, een belager, waar ik naar opkijk met vragende blik, zo in de morgen als in de avond om te weten hoe hij reageren zal.

Gelukkig dat ik het nog schrijven kan, dat ik me er op deze wijze kan van ontdoen en vrij weg kan wandelen van wat het lichaam me dicteren wil. Ik luister er niet meer naar, ik ga gewoon mijn weg langs de paden die ik kies, in de oorden waar ik zijn wil: in de velden, in de bossen of aan zee hier of in een ver land, niets houdt me nog tegen.

Ik herken hierin mijn grootheid als mens. Het leven op mijn leeftijd heeft zich verlegd, het ligt verscholen in de geheime plaatsen van de geest en ik voel me er goed bij, het is mijn wandeling en het is mijn verstrooiing, het is mijn versiering van het woord. Het is de laatste toevlucht die me rest en ik houd ze met beide handen vast.

Met aandrang luister ik naar wat me wordt verteld via de wegen die ik ga. Soms hoor ik wondere dingen, soms is er heel weinig maar zelfs dan is het altijd nog meer dan ik normaliter zou te verwachten hebben, gezien dit en gezien dat. Nu sla ik mijn vleugels uit en kom ik waar ik nog nooit ben geweest, zelfs waar ik nog nooit heb aan gedacht. Ik denk dan aan de reis die mijn vriend Johan heeft gemaakt als hij zijn doek - mijn afbeelding van gisteren - heeft geschilderd. Waar hij is heen gegaan om te ontdekken wat hij zag in zijn verbeelden en de drang er was, en dit ook is onze grootheid, te schilderen wat hij zag.

Dit zijn telkens hoogtepunten die ons typeren als mens, ook dit schrijven van mij, hoe kort en hoe intens of losweg ook. Het is een buiten ons treden en een terecht komen in een andere wereld, deze van het innerlijke, het esoterische van ons bestaan.

We voelen er ons,  o zo goed. We voelen er ons heel dicht bij wie we maar waren, wel in potentie, toen we nog niet hier op deze aarde waren en waar we terugkeren zullen op het gepaste, voor ons dan, ogenblik.

Er kan ons in feite, weinig overkomen eens we heen gaan zullen, integendeel. 

01-09-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde