Ik wil altijd beginnen met iets of iemand anders dan mezelf maar slaag er zelden in. Het is altijd een kijken binnen in mij om te zien wat er te wachten ligt of wat ik wakker schudden kan en ik ontmoet toch altijd iets, hoe weinig ook dat ik het vermelden waard acht.

Het is vandaag de kweeperenboom in de wijngaard van Gustave en Germaine  op de flanken van de Rhônevallei in de Valais.

Ik ben een eerste maal naar die wijngaard geweest met vader om te helpen bij het oogsten van de druiven. Het jaar erna was het met Paul en Guy, en zo is het gebleven jaren lang, soms was er ook Pierre, soms Georges, mijn broer. De feiten zijn vandaag dat van de zeven alleen Paul en ik er nog zijn, de vijf anderen zochten de eeuwigheid op. Hoe schrijf ik erover nu zij er niet meer zijn, hoe vertel ik aan Paul, mijn vriend en wijnoogstgezel en aan jullie allen over die dagen van laat oktober die we er uitzonderlijk intens beleefden als deel van de grootste momenten in ons leven?

Hoe kan ik de beelden terug oproepen van de morgens terwijl de sterren doofden.

We verbleven in de chalet hoog in de bossen, van Aristide en Georgette, ook beiden opgelost in het eeuwige, in een chalet zonder elektriciteit maar met lopend water uit een kristalheldere bron. Een klein paradijs eigenlijk, totaal afgelegen met in de nacht een sterrenhemel die we niet meer kenden en Venus in de morgen, een klaarte als een stem die ons wenkte.

En de wijngaard zelf, gelegen op de flank van de Rhônevallei, met aan  de einder de bes neeuwde toppen van de bergen daar,  de Weiszhorn,  de ZinalRothorn, la Dent Blanche en andere teveel om te noemen. Maar wat een landschap dat trilde in ons als we even opkeken met de druiventrossen die we knipten vochtig van de dauw in ons handen. Wij staande tussen de ranken,  jong, gelukkig daar te zijn om te vergeten wat van de wereld was.

dan een vuist boven mij, onuitwisbaar in mij gegrift, zoals ‘Les dix heures’ om even te stoppen voor een homp brood met wat kaas en dan knippen tot de middag en na het maal, ik even ging neerliggen in het gras onder de kweeperenboom, in de geur van de kweeperen  groter het knippen van de druiven, het dragen van de kisten, het laden en het vervoeren van de oogst naar de wijnproducent in Sion.

En dit alles met e Rhône vloeiend onder ons en de rust  van de besneeuwde bergen aan de einder. En nog veel meer dat ik niet vernoemen wil om geen ‘hartepijn’ op te wekken, bij jou, Paul, en bij mij, al was het maar de muscatwijn van Travaletti, al was het maar het avondmaal bij Marie-Claude en Jacky – die er nog zijn - de avond van de dag dat Sadat werd vermoord in Egypte.

Herinneringen en hoe we die beleven als, zoals gisteren de kweeperenboom van mijn vriend in West-Vlaanderen oprijst uit de vele dagen die voorbij zijn.

            l

16-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Verder de zomer, verder het jaar in, maar het specifieke van de tijd heeft voor mij nog weinig betekenis, wat telt is het eindpunt dat akelig dichtbij gekomen is.

Ik schrijf dit hier voor de zoveelste maal, maar word er niet door bevangen, niet door beangstigd  Het deert me niet omdat het onvermijdelijke ervan me heel duidelijk is maar onzeker qua ogenblik. Zo maakte ik gisteren nog een afspraak met vrienden voor mei 2024, en waarom zou ik niet, ofwel ben ik er nog in een consumeerbare vorm ofwel als wat as uitgestrooid in de bergen in welk geval er bijeen zal gekomen worden met ikzelf erbij in hun gedachten.

Ondertussen openen zich elke morgen de dagen en kom ik in het licht te staan met mijn woorden bij vrienden en kennissen de ik ken en die mij kennen. Van sommigen hoor ik, bijvoorbeeld van mijn dochter Cathy, dat ze me lezen, van anderen weet ik het met zekerheid omdat ze nu  en dan reageren, en dan  zijn er wellicht, zo hoop ik toch, van wie ik het niet weet. Maar allen die me lezen, zelfs die me lezen nu en dan,  beschouw ik als mijn vrienden. Ze lezen mijn gedachten en ik kom binnen in hen waar ik een tijd verblijven zal. Hoe ruimer ik schrijf des te langer ik in hen aanwezig zal  blijven. Ik ben dus een persoon die zich vermenigvuldigt elke dag en zo wil ik het houden. Me bewegend naar buiten en naar binnen.

En als ik niet onmiddellijk reageer op wat je me stuurt: de foto van een beeld of een fotoreportage of een gedicht dat kreunt van weemoed om wat voorbij is, of een dat sprankelt van geest, weet dat ik er mee bezig ben en dat ik je dankbaar ben me binnen te hebben gelaten in die gedachten van jou, waar ik op mijn beurt ogenblikken heb mogen vertoeven. Zo ook bij de vriend uit West-Vlaanderen die me vertelde dat hij in zijn tuin een mispel- en een kweeperenboom heeft staan. Hij weet nu dat hij er mij mee raakte omdat het de fruitbomen zijn die ik verkies, vooral dan de kweeperen goudkleurig in een schaal geplaatst op de tafel en de geur ervan in de kamer

15-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Jullie weten niet hoe ik me voel als ik ga neerzitten om te schrijven wat ik nog niet weet. Ik wacht dan, zoals jullie wachten op de komst van, ja van wat, op het verschijnen van mijn blog?

Vanmorgen dacht ik een ogenblik mijn hand genezen, maar het is het nog niet, verre van, eerder het tegendeel, weinig bemoedigend om een gedicht te schrijven of een sprookje voor grote mensen en toch ontkom ik er niet aan, zou ik niet willen ook want dan zou ik een dag niet geleefd hebben en dit kan ik me nu niet meer permitteren. Ik vraag me af of  Milan       Kundera die van mijn jaar 1927 was, ook zo dacht als hij de dag inging,  zelfs als hij het wist dat het zijn allerlaatste was? José Saramago wist het want hij schreef in zijn laatste blog  dat hij de aarde niet wou verlaten, dat hij niet wou opstijgen naar de luchten boven hem, en ze hebben zijn as bewaard onder een olijfboom die ze zijn gaan halen in zijn geboortedorp en verplant hebben voor het stadhuis van Lissabon.

We hebben allen zo een idee waar ze ons as uitstrooien of bewaren mogen. Ik vermoed dat ook Kundera er zal aan gedacht hebben en niet zoals Saramago, want ik geloof niet dat Kundera atheïst was, hij geloofde in de eeuwigheid van de geest en hij zou nooit geschreven hebben wat Saramago schreef.  

Ikzelf heb gevraagd aan de kinderen om mijn as uit te strooien op een plaats hoog boven Grimentz ln de Valais

aan de voet van de Moirygletsjer of wat er nog zal van overblijven. In elk geval ze kennen de plaats: een stuk alpenweide tussen edelweiss en gentiaan, arnica en génépi en zilverdistel, mos en lichen en al die andere die ik ten gepaste tijde met wat er nog rest van mij tekenen wil

Ik heb er vertrouwen in dat het zo gebeuren zal.                                                                                             

14-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zijn het de morgenluchten die bepalend zijn voor wat ik schrijven ga of de stille winden om het huis, of de regen tegen het raam, of misschien zoals vandaag het felle zonlicht op mijn handen of, is dit alles van de wereld en heeft wat van de wereld is geen vat op mij?

Ronduit gezegd ik weet het niet vanwaar het komt ik neem het en denkt dat het goed is of zelfs vraag ik het me niet af hoe het is.

Een vriend, bewogen door de renners van de Ronde van Frankrijk in hun rit door Auvergne, stuurde me een  fotoreportage  (https://youtu.be/XeozanaxU9 U) van de reis die hij er gemaakt heeft in 2013: een niet voor te stellen rijkdom aan romaanse kerken in onvergetelijke landschappen.

Ik ben er herhaaldelijk geweest op de plaatsen waar hij was. Ik herinner me de Christus van Vézelay, de ingekleurde kapitelen van Issoire, de Zwarte Maagd van Orcival zoals deze van Marsat.

We zouden kunnen spreken van de ‘Heilige Grond’ van Auvergne op basis van de romaanse kerken die we vinden in elk dorp. Er moet in Auvergne een school van bouwers en architecten aan het werk zijn geweest van in het begin van de XI_de eeuw en zeker ook van beeldhouwers die de meest schitterende werken (naamloos) hebben nagelaten.

Ik citeerde maar drie plaatsen, ik had er dertig kunnen noemen en mijn vriend die de reportage maakte heeft de meest romaanse eruit belicht. Ikzelf heb geen foto’s gemaakt maar heb erover geschreven in mijn dagboeken Ik zocht in het bijzonder naar tekenen die verwezen naar de Keltische traditie van de bouwers en beeldhouwers en heb er gevonden, zeker in ‘La Madeleine’ van Vézelay.

Als ik iets nog zou willen doen in mijn leven dan is het een pelgrimstocht naar de kerken en kerkjes van Auvergne. Maar de tijd zal me ontbreken.

13-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb gisteren geen aandacht geschonken aan de Vlaamse feestdag. Heb er wel aan gedacht maar niet als een dag om feest te vieren, voor mij was het zoals elke dag een dag van  bezinning, want ik zag niet in wat er heden ten dage te vieren is, iets te schrijven ja, iets te doen dat je wat kost om de realiteit van de dag anders te beleven. Hoe heeft geen belang,  maar anders.

Mijn dochter, Patricia heeft weken geleden een vlinderboom geplant in de tuin, deze staat in bloem vanmorgen en we wachten samen op de eerste vlinder die gaat komen, tenminste zo er nog vlinders zijn.

Dit wachten op, is voor mij iets anders, het is wachten op een bericht uit de Kosmos, het is het gewoon dagelijkse te verruimen en uit te kijken op wat de natuur me in het bijzonder te bieden heeft, a    l was het maar de komst van een vlinder die opduikt uit het niets, zo maar omdat ik het verlang.

Dit is dan een van de dingen waar ik mee begaan was de dag van 11 juli 2023 meer dan met wat de geschiedenis ons vertelt over de dag van 11 juli van 1302. Ik zat buiten in de schaduw met het boek van Ilja Pfeijffer voor mij, met twee ogen op het boek en een half op de eventuele verschijning van een vlinder die uiteindelijk niet gekomen is, wellicht de ganse dag niet, en eigenlijk niet nodig want Alkibiades had  me meer te vertellen, pagina’s vol om niet licht te vergeten waar hij het heeft over de reis van de Perzische koning en zijn gevolg, naar een van zijn satrapen.

Het is een echte volksverhuizing die plaatsvindt en een Ilja Pfeijffer die zwaar, maar met een onovertrefbare  schittering van zinnen, overdrijft als hij de tent van de koning beschrijft - pagina’s 403 tot 406 - badend in een enorme luxe van details waarbij de schrijver vergeet, als ik de afmetingen en de meubilering ervan geloven moet, dat die elke dag moet worden opgebouwd en terug afgebroken.

Dit is wat bijzonders was aan mijn dag van 11 juli

12-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat me te binnen valt teken ik op, aldus gaat niets verloren van het moment dat ik me actief ga vertonen, of het nu belangrijk schijnt of niet ik neem wat ik krijg alsof het een gift was komende van nowhere, komende van nergens.

Dit is het fenomenale van het schrijven, het opvangen van woorden  die zich aanbieden, soms overvloedig,  soms stug en aarzelend en je hebt weet van beide, het is een kwestie van openheid, eigenlijk van jeugdige overmoed, en dan verloopt het vlot, of van wachten op gezangen in je hoofd die je om te zetten hebt in woorden en dan is er inspanning nodig, dan wordt het schrijven een last, een trage trein die over  een lege vlakte bolt.

Je ondervindt de laatste dagen/weken  dat het spontane van het woord gebroken js, dat je, ondanks je pogen, het ritme niet meer haalt van vroeger. Je onderwerpen liggen uitgezaaid maar komen niet aan de oppervlakte, je schrijven wordt afgeremd en wat doe je eraan? Weinig, als de inspiratie op zich wachten laat.

En toch, toch moet ik verder en liefst boven de oppervlakte in het domein dat me lief is dat van de geest, waar ik alle vrijheid heb om te zeggen wat ik zeggen wil. En, iets moet me van het hart – ik zegde het reeds wellicht – maar ik dank de vriend die me aanraadde Pfeijffer verder te lezen, want het is een meer dan merkwaardig boek, het boeit, het ligt open in een boekenhouder of -standaard op de tafel en het houdt me meer dan gezelschap, het intrigeert me, ikbegrijpniet hoe hijwegwijs kan én in de namen van de hoofdpersonen, én in de eilanden en  baaien, én in de plaatsnamen.

Het moeteenkolossaalwerk geweest zijn alles bij te houden.

Gemakkelijkheidshalve volg ik hem niet op de bijgevoegde landkaart, het zou me teveel tijd vergen maar ik veronderstel dat hij duidelijk weet wat hij schrijft  over de de plaatsen  waar hij langs komt en over de tradities eigen aan die plaatsen.

In elk geval Alkibiades is een uiterst sluw man, een gewiekste diplomaat die weet wat hij wil en Pfeijffer schetst hem meesterlijk.

Het boek heeft alles  zelfs op plaatsen langdradigheid, wat ik Pfeijffer graag vergeef.

11-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

In feite is mijn leven van nu, in de eerste plaats,  bijna uitsluitend gericht op het schrijven van mijn blogs. Ik leef als geest en als lichaam, dus 100% als mens, gebruikmakend van wie ik ben en wat ik ben met een blik in de toekomst gericht, een toekomst die dag na dag inkrimpt om op een bepaald ogenblik een einde te kennen, een einde dat er plots zal zijn, totaal onverwacht misschien.

Ik weet het, het hangt boven mijn hoofd en toch ga ik verder alsof er geen einde zou zijn. Ik moet het neerschrijven om er bewust van te zijn, wel niet ten volle elk ogenblik, dat zou niet houdbaar zijn maar dan toch in de omstandigheden te verkeren die me in staat stellen erover na te denken en erover te schrijven met open vizier.

Zo wil ik deze geschriften zien als een voorbereiding op mijn laatste ogenblikken. Zelfs al houden deze geschriften niet veel in, zelfs al zijn ze maar de overname elke dag van enkele momenten bewust leven en zijn ze nog niet één honderdste van wat er is, toch aanzie ik ze als een voorbereiding van wat er ineens zal staan als een dief in de nacht.

Dag aan dag ga ik dus verder al is het geen sinecuur, drie vingers van mijn rechterhand zijn nog steeds gevoelloos gebleven en het typen vergt veel tijd . Ik weet niet meer wanneer de gevoelloosheid begonnen is maar zeker al vier maanden dat ik ermee sukkel en toch ga ik verder.

Maar er is en er blijft een reden  waarom ik volhard in het schrijven, waarom ik me elke dag blijf uitdagen om desondanks te schrijven alsof mijn leven ervan afhangt, omdat ik anders een geestelijk dode man zou zijn, nog juist goed genoeg om zijn dagen te slijten voor zijn televisiescherm.

Ik wil nog altijd volwaardig in het leven staan en dan als iemand die schrijft.

10-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde