Ik wou dat ik de woorden in hun volle betekenis gebruiken kon, de kleur ervan, de klank ervan, om in de grootste verfijning te vertellen wat van het leven is en nog nooit is gezegd geworden. Zoals Dante toen hij zijn ‘Vita Nova’ in het midden van een sonnet plots verliet om, zo zegde hij, te vertellen over een Dame wat nog nimmer over een Dame werd gezegd. Echter, en hierin onmogelijk hem te volgen, was zijn Goddelijke Comedie.

Evenwel, ondanks mijn mogelijkheden kennende, begin ik elke morgen met deze inzet, laat ik me gaan in het ijle, in het tijdloze, ben ik van alle plaatsen waar ik ooit was. En dan, om de spanning op te drijven, deze morgen dan wil ik me fixeren op een herinnering aan een lange autotocht in de striemende regen, komende van de boot in Hull, over York, over Carter Bar, Schotland binnen, om dan, over Inverness, doorheen de Highlands, in Oban de laatste boot te halen, een namiddag in de vroege lente, de zeeweg op naar the Isle of Mull.

En verder, staande op de voorplecht, kijkend hoe de boot door het water schuift onder zwermen krijsende meeuwen. En het suizen van de wind en de regen nog, In de oneindigheid van luchten, met de grijze schimmen van eilanden en wolken in de verte. Dit alles in echo’s van klanken: de Schotse symfonie van Mendelssohn op de achtergrond van onze gedachten, in een eerste beweging. En, getekend in een andere beweging: donker, de vage vormen van een kasteel van eeuwen her, oprijzend uit de laaghangende wolken: het Eilean Donan castle.

Een kasteel dat een droom werd. Je dacht er te wonen en er te schrijven voor de open haard, met in leder gebonden boeken in de rekken naast jou en de smaak nog van whisky op de lippen. En lezend bij de haard je gezellin. Schrijven tot de avond valt, woorden optekenend alsof het noten muziek waren. Woorden die ademend over liefde spraken, over tederheid en groot verlangen, om dan stil te vallen, jij, leeg geschreven, leeg gedroomd, opgelost in de schemer van de vlammen.

Je waart er ook om nieuwe verhalen te ontdekken in de spanning van eeuwenoude muren en open haarden gevuld met halve boomstronken. Ontdaan en ontgroeid van al wat was en je leidend naar, zoals het al opgetekend ligt, buiten je weten, binnen in het komende, dat er vlug zou zijn.

Of, het beleven van elke sprankel ogenblik, het ogenblik van het Dasein, of het nu reëel is of ingebeeld, beleefd of teruggewonnen op het voorbije in woorden die klanken zijn, lijk van de vallende knikkers op de rode keukenvloer in het kasteel van Elias, die herinnering zijn.

Maar, alles herzien wat hier opgetekend werd, wie luistert er naar mij die met zijn geliefde van Oban uit, naar Mull gevaren is, op een regendag, die het Eilean Donan castle zag in de verte, zoals het te zien is in regen en in mist en dacht er te zijn, om er te schrijven voor de open haard met de smaak van whisky op de lippen en vooral, zoals ik het nu, hertekend door Mendelssohns Schotse symfonie herontdekt heb, zonder er ooit te zijn.

Wie heeft er nood om dit te kennen als ik het niet zou zijn?

En of het dan beluisterd wordt of niet heeft weinig belang. Zoals het gesteld is met mij kan het me geen zier schelen, al wou ik ondanks alles, dat het goed is wat ik geschreven heb; al wou ik dat het de compositie was die ik had willen schrijven omheen dat oude kasteel op de westkust van Schotland.

Beelden die klanken zijn vroeg in de morgen. Er moet een nood zijn zich te herinneren, zelfs al ken ik deze niet.

24-11-2019, 08:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het godsbeeld van Freeman Dyson is van een grote waarde voor mij. Hij zegt heel belangrijke dingen die moeten gezegd en herhaald worden en die een standpunt belichten dat stilaan aan het doordringen is tot de mens – dan toch tot mij - overhoop gehaald door het bevreemdende van de kwantum fysica. Het is van die aard dat wat Genesis ons leert, als zouden we van stof zijn en terugkeren tot stof, volgens mij, een begrip is dat een fysicus van nu niet meer aankleven kan. Zo zegt Dyson:

‘Between matter as we observe it in the laboratory and mind as we observe it in our own consciousness, there seems to be only a difference in degree but not in kind [1] .

Een vreemde zin: het verschil tussen wat die stof in werkelijkheid is en de geest in ons zoals we die zien in ons bewustzijn, is een verschil in gradatie maar niet in soort. En:

‘If God exists and is accessible to us, than his mind and ours may likewise differ from each other only in degree and not in kind. We stand in a manner of speaking, midway between the unpredictability of matter and the unpredictability of God. Our minds may receive inputs equally from matter and from God.’

Is dit niet wat ik altijd heb vooropgesteld, namelijk dat matter in het Universum het zichtbare deel van God zou kunnen zijn - zoals ons lichaam het zichtbare deel is van onze geest - en kunnen aldus de inputs die we ontvangen, herleid worden tot de inputs, komende van de Geest - we noemen hem God - van het Universum. En, is ons leven niet even unpredictable als de unpredictability eigen aan de materie - op het niveau van het atoom dan toch – zijn we niet elk ogenblik onderweg naar Isfahan, naar een gebeuren of een ontmoeting die beslissend zal zijn voor het verdere verloop van onze dagen?

Dacht ik eraan tien jaar terug, dat mijn blog lopen zou tot waar ik nu aangekomen ben, en dat ik vandaag of morgen of overmorgen de moed moet vinden te beslissen, nu het vinden van een onderwerp moeilijker en moeilijker wordt, wat de toekomst betreft van mijn blog? En, eens wat nu nog enigszins unpredictable is, heeft toegeslagen, wie besliste er, ik, of die Ugo in mij, of het ik van het Universum - zijnde alle draden van het web waarin ik gegrepen zit?

Wat ik wel weet is dat ik op weg ben naar de laatste zin van mijn lang verhaal geleid door een unpredictable predictability.

Ik schreef deze woorden, lang geleden, ik vond ze terug, zoals ik een dagboek terugvond dat liep over een paar weken doorgebracht in 2012 in San Juan-Alicante. Teksten die ik moeilijk achter mij kan laten zonder deze een nieuw leven te laten leven, ook omdat het hoofdzakelijk gedichten waren geïnspireerd door de dichtkunst van Paul Auster, maar toch totaal anders. Ik denk eraan, ik kan die woorden niet zo maar laten vergaan. Het zou niet eerlijk zijn tegenover mezelf als tegenover jullie.

[1] Freeman Dyson: ‘Infinite in all Directions’, pag.8

23-11-2019, 07:56 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als ik hier schrijven blijf, dag na dag, blog na blog, proza of poëzie, hoe klein, hoe simpel, hoe ingewikkeld ook, voor wie is het dan als het niet zou zijn voor jou en ook voor mij, beide om te bewijzen dat ik er nog ben, zoals ik er gisteren was en de vele dagen ervoor, ongerept en ongeschonden, a messenger, een boodschap brenger van het goede woord.

Zo hoop ik toch, zo wil ik toch overkomen in de warmte van je geest, om er even, even maar te vertoeven; even maar er samen te zijn met jou; er mijn eenzaam zijn als ik schrijf, in jou afzettend, me uitspreidend languit in jou. Je vat me wel.

Ook omdat schrijven de echo is van mijn gedachten in woorden neergezet om je te zeggen dat ik niet veel meer ben dan een stukje land en luchten, een stukje zee, de golf ervan, een stukje berg en dal, en al wat ermee verband kan houden, tot jou gekomen, elke schilfer van mijn dag erin opgenomen, aangespoeld op die oever van jou. Meer is het niet, maar het volstaat eens het geschreven staat.

Zeg me hoe ik het vol kan houden elke dag er terug te zijn en woorden de luchten in te sturen, half verdwaasd door het vele van de wereld, maar, eens los ervan gekomen, neergezeten om enkel nog gesprek te zijn met jou.

Vraag ik me af hoe jij het ervaren zult, ik naast jou gezeten en we samen spreken, niet over wat van de wereld is, maar van ons beiden is, de roep van de roerselen waarin we gedompeld zijn, nu de zomer ver voorbij, de herfst zich sluiten gaat en wij erin vast gezet alsof we wandelen gingen over de lege velden naar de bossen aan de einder toe. Zoals alles hier getekend staat, geschilderd in dunne lagen verf, om nimmer te vergeten hoe de morgens zijn of hoe het is als de avond valt met slierten nevels in de bomen.

We hoge beloftes houden die zich niet realiseren zullen, maar toch blijven zullen zich wijzigend zoals het landschap zich wijzigt en toch hetzelfde landschap blijft waar we in opgaan, zoals we opgaan in een boek dat zich losmaakt in ons waar het wonen gaat of in een sonate van Chopin de vorm van klanken, uitgewaaid in kamers van George Sand - haar woning open voor het publiek.

Ik kan hier zijn en in gedachten ginds, niets meer dan dat, de zon hoog, de schittering dat het water is. Zijn en niets meer dan zijn, geen gedachten meer, geen verwachten, geen bewegen ook, maar zitten blijven waar ik gisteren zat en zwijgen tot het avond wordt, de nacht me overvalt. Op de sterren moet ik niet rekenen, op dromen evenmin. Zo is het nu eenmaal. Tot ik dacht aan een morgen in Maussane-les-Alpilles onder de olijfbomen, ik er wonen wou en een gedicht toen schreef, maar dat is al een tijd geleden. Eén vriend zal het zich herinneren.

Ik je ook zeggen moet, al ligt het niet in mijn aard, er kan geen ander woord af vandaag.

22-11-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als je, zoals ik gisteren, hals over kop binnenvalt in je jeugd, wat wil je hierover nog kwijt, welk beeld wil je je herinneren van de knaap die je waart, en verder, van de jonge man, van de gehuwde man, de vader-man, de rijpere man,?

Want het oproepen van de beelden is niet een terugblikken op wat goed en mooi was, als je er dieper op ingaat, ontmoet je ook andere omstandigheden die totaal verschillend waren, minder mooi en minder aantrekkelijk; wordt het eerder een zich zelf beschuldiging en zelf veroordeling voor wat verkeerd ging en waar je helemaal niet fier op bent.

Je vermoedt wel dat elk van ons, met zo een soort zwartboek op zak rond loopt en het zelden bovenhaalt om het te herlezen. Een zwartboek dat diep in jou geschreven staat met een onzichtbare inkt, die onder een speciale lamp moet gehouden worden, een lamp die jij alleen bezit.

Mits de nodige moed zou je al dit verkeerde ook kunnen optekenen in een echt boek om je er voor altijd van te bevrijden. Echter beter is alles te laten rusten, wat voorbij is, is voorbij en de gevolgen van het voorbije dat je wegbergen wilt; zijn verweven met het heden en erin opgelost. Er over uitweiden heeft aldus geen zin meer, het zit in het ‘nu’ waar je aangekomen bent, gekneusd en herop gestaan, in de nabijheid van je komende, allerlaatste nu.

Hoe nabij je gekomen bent weet je niet, maar waar het in je jeugd nog altijd, schijnbaar althans, een jaar in meer was, is het nu een jaar , een maand, een dag in min geworden.

Maar het bedenken van wat verkeerd ging heeft zin, het is meer dan een akte van berouw, het is een laatste maal kijken naar wat verkeerd was gegaan. Geen goed praten, geen zoeken naar een verontschuldiging voor wat je deed of niet deed, maar het definitief afsluiten ervan. Het zaad is uitgezaaid, wegen werden bewandeld die niet hadden genomen moeten worden. Maar, welke andere wegen hadden we kunnen nemen?

In deze uitzonderlijke ogenblikken van bezinning denkt je aan de Mattheus-Passion van Johan Sebastian Bach, denkt je aan een van zijn mooiste aria’s erin:

‘Erbarme dich, mein Gott, um meiner zähren Willen. Schaue hier, Herz und Auge weint vor dir, bitterlich’.

Evenwel, we willen hierin ook niet overdrijven, Bach zal geweten hebben waarom het ‘bitterlich’ was, en we aanhoren het in zijn onovertroffen aria. Er naar luisteren is als een balsem op de wonden, indien we nog balsem zouden nodig hebben. Er naar luisteren is meer dan een erover schrijven.

Ik weet dat, het ‘Erbarme dich’ voorop stellen voor de Top Honderd van Klara, zijn tijd heeft gehad. Die diepgang kennen we niet meer. Het ‘Stabat Mater’ van Pergolesi, samen met ‘Spiegel im Spiegel’ van Arvo Pärt hebben vorig jaar de fakkel overgenomen. Toch blijf ik trouw aan Bach, hij past bij mijn gemoed, meer dan Pergolesi. Arvo Pärt, daarentegen is meer een versnapering, een ‘in’ zijn in een andere wereld, die ook zijn tijd zal kennen. Ik ga hem niet op mijn lijst plaatsen, wel Bach, wel Mahler, wel Beethoven, wel Mozart, voor de anderen zie ik wel.

21-11-2019, 07:36 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het verhaal van Francesca en Paolo is geen verhaal van één dag, evenmin als het verhaal van Ulysses, zoals Dante het zag; evenmin als dat van graaf Ugolino zoals Dante het verwerkte in zijn verzen. Neen, het zijn verhalen die je blijvend achtervolgen op zomeravonden als op wintermorgens. Ze zijn in jou gegroeid, zoals de tak van een boom in de stam, en ze duiken op telkens je Dante vernoemt in je geschriften. Je hebt wel niet zijn Purgatorio en zijn Paradiso gelezen zoals je zijn Inferno heb verwerkt, maar veel maakt het niet uit, zijn Inferno is rijk genoeg om heel wat van je dag, zelfs van je dagen te vullen.

Dante is een landschap dat je binnenwandelt, waar je waarneemt wat je ziet en hoort, maar dat je opneemt en verwerkt in je gedachten, waar het opgenomene een eigen leven gaat leiden; de moeilijkheid van de taal en het ongebreidelde van het beeld, twee elementen die je verwerken moet, dragen er toe bij.

Dante lezen is een ander mens zijn, is vergeten waar je zit of staat, vergeten dat je van vlees en bloed bent, van adem bent, en hem volgen zoals hij zich zelf volgt op de weg die hij her-bewandelde met Vergilius, na terug op aarde te zijn gekomen:

Nel mezzo del cammin di nostra vita / mi ritrovai per una selva oscura, / ché la diritta via era smarrita. 

Dit zijn de drie eerst versregels van het Inferno.

En, om te beginnen, hoe begrijpt je dit of hoe vertaalt je dit: en,‘di nostra vita’, waarom niet, ‘di mia vita’? Het is toch over zijn leven dat het gaat, of bedoelt hij dat het ons allen betreft wat hem overkomen is, verdwaald in een donker woud, de rechte weg verloren dus?

Hij schrijft ook ‘mi ritrovai’ en niet ‘mi trovai’. Neen hij vond zich terug in dat donkere woud, verdwaald, en wel omdat hij, op het ogenblik van het schrijven, terug is van zijn tocht doorheen Hel, Vagevuur en Paradijs en hij pas nu gaat vertellen wat hij gezien en beleefd heeft. ‘Canto uno’ moet aldus gezien worden als een inleiding, een proloog, voor de drie maal drieëndertig canti, ‘gezangen’, die gaan volgen.

Maar, vraag ik me af, hoe verloopt een dag voor iemand die schrijft? ik was daar zo-even in de tuin om, samen met Dante in mij, samen met Francesca in mij, een exotische plant - ik weet niet dewelke, maar ik vermoed, niet vorstvrij - te bedekken met een doorzichtige plastieken zak, en er plots een ander verhaal opdook, een onooglijk klein gebeuren, een appel, een Jacques Lebel die ik ooit plukte, laat oktober, misschien was het zelfs al november.

De breed uitgegroeide bijna bladerloze appelaar op de ouderlijke boomgaard met, verbazend, nog een allerlaatste appel hoog in de kruin. En ik me toen, jong en overmoedig, opspringend naar de laagste tak, in de boom heb gehesen om die appel te plukken. En dat dit een daad moet geweest zijn van een wondere betekenis gezien het plukken van die appel een weergalm heeft gekend, tot de dagen van nu - en er zijn al heel wat oktobermaanden geweest ondertussen - en wat ik me nog steeds herinner, de glanzende, kleverige appel in de hand en de kleine ruk die ik geven moest, het licht gekraak van de korte steel die afbrak en de koele appel die ik in mijn hand hield. Alle minimale handelingen die omwille van de plaats, de tijd, het beleven van elk detail ervan, in mij een impressie hebben nagelaten die onuitwisbaar is.

Hoe kan het dat dit onbelangrijk gebeuren uit mijn jeugd, me zo duidelijk is bijgebleven, Is het omdat het zonder betekenis was of is het omdat ik op het ogenblik van de handeling, ik, uitzonderlijk, ervan bewust was dat ‘ik’ het was die de appel van de tak trok, ik, als nieuw geboren en nieuw ontvankelijk, en dat het plukken van die laatste appel aldus niet een klein maar een groot gebeuren is geweest?

Zijn er In mijn leven van vandaag nog dergelijke kleine gebeurtenissen die in feite grote gebeurtenissen zijn, bijvoorbeeld het schrijven van deze blog over Dante, gevolgd door een, normaal gezien, niet waard te vermelden gebeuren?

20-11-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

'Geen groter pijn dan zich te herinneren, de tijden van geluk in de dagen van ellende[1].

Uit een manuscript gelicht:

Waarom zijn het vandaag deze versregels van de eeuwige Dante die me onder ogen vallen: Dante in gezelschap van Vergilius die in het begin van zijn tocht door de Hel, kennismaakt met de geschiedenis van Francesca en Paolo, een van de prachtigste passages uit het Inferno van de Divina Commedia.

Francesca en Paolo die verliefd waren op elkaar zonder er zich rekenschap van te geven. Hun liefde was echter een onmogelijke liefde gezien Francesca de vrouw was van de broer van Paolo. Maar op een dag, samen de geschiedenis lezend van Lancelot, realiseren ze zich plots wat in hen levend is als ze diep ontroerd lezen dat Lancelot zich over Ginevra buigt en haar kust. En deze kus wordt hun ongeluk want ook zij getroffen door wat ze lazen, kussen elkaar. En in hun liefdesspel worden ze verrast door de echtgenoot van Francesca en door hem gedood.

Hun verhaal komt voor in canto V van de ‘Hel’, waar, wat rest van de overledenen, de zielen, door de winden worden opgejaagd. Dante ziet er twee in zijn richting waaien en vraagt even met hen te mogen spreken.

‘En zoals duiven, die door het verlangen bewogen, met wijd open vleugels naar hun nest toe zweven, verlieten de twee de schare zielen om doorheen de vreselijke lucht naar ons – Dante en Vergilius - toe te komen, zo sterk was mijn vriendelijke roep’.

Het is met Dante en de tedere Francesca, levend in mij, dat ik de essentie van het verhaal hier overneem. Het is Francesca die het gesprek voert met Dante:

‘O, lieve en welwillende levende die ons hier in deze duistere luchten komt bezoeken, wij die de aarde besmeurden met ons bloed, ware de koning van het Heelal onze vriend, we zouden hem bidden je vrede te schenken, omdat je medelijden toont met onze horribele toestand. Wat u graag wilt horen zullen wij u zeggen en wat u graag wilt zeggen zullen we aanhoren, tot zo lang de wind, zoals hij nu is, zwijgt.

Liefde, die aan geen enkele beminde het beminnen vergeeft, maakte dat hij die me zo behaagde, zoals je bemerkt, hij me zelfs nu nog niet verlaat.’[2]

Dante die begrijpt hoe ongelukkig die geliefden moeten zijn, wil weten hoe alles gekomen is en vraagt Francesca hoe het gebeurde dat ze elkaars verborgen verlangens hebben leren kennen. En Francesca vertelt:

‘Geen groter verdriet dan de herinneringen aan tijden van geluk in momenten van ellende. Maar als u zo verlangt het prille begin van onze liefde voor elkaar te kennen, dan zal ik het wenend doen. Op een dag lazen we voor ons plezier over Lancelot en de liefde die hem beving; we waren alleen in de kamer en hadden niet het minste vermoeden. Meermaals gebeurde het echter dat bij het lezen onze ogen elkaar ontmoetten en dat we verbleekten. Maar één passage was er die ons te machtig werd, toen we lazen dat de begeerde mond gekust werd door de minnaar. Toen kuste hij, die nooit van mij gescheiden wordt, bevend mijn mond. Koppelaar was het boek en degene die het schreef: en die dag lazen we niet verder.

En Dante, die het verhaal ontroerd aanhoorde, schrijft:

‘Terwijl de ziel dit vertelde was de andere zo aan het wenen, dat ik diep ontroerd door dit verhaal, het bewustzijn verloor alsof ik stervende was. En ik viel zoals een dood lichaam valt.[3]

* 

Het verhaal van de liefde tussen Francesca en Paolo, de broer van haar gehandicapte man, steunt op waar gebeurde feiten. Het geniale van Dante is dat hij er een verhaal omheen weeft waaruit blijken moet dat het, het boek over Lancelot en Ginevra, van Chrétien de Troyes was dat er de oorzaak van was, dat bij lezing ervan, het hen duidelijk werd dat ze op elkaar verliefd waren en dat geschiedde wat geschieden zou. Het boek dat hen samenbrengt is een vondst van Dante en het is dit dat het verhaal zo intrigerend maakt.

Wellicht staat de grote liefde tussen Francesca en Paolo symbool voor de liefde van Dante voor Beatrice, een liefde die van een andere aard en dimensie was. Beatrice trad in het huwelijk en overleed op zeer jonge leeftijd - maar het is voor haar dat hij zijn Commedia geschreven heeft. Het is pas op zijn weg door de Hemel dat Dante haar terug ontmoeten zal - nu aanhoort hij het verhaal en is er zo door bewogen, dat hij in zwijm valt: ‘En ik viel zoals een dood lichaam valt’

Dante plaatste dit verhaal in Canto V, komende uit het ‘Voorgeborchte’, bij het betreden van de Hel. We lezen dit, we herlezen het en gaan ermee slapen. We menen te weten waarom hij dit vooraan plaatste. Hij weet wat het is verliefd te zijn.

Wij, we dromen ons in slaap.

[1] … ‘Nessun maggior dolore / che ricordarsi del tempo felice, / nella miseria ...’.

[2] “Amor, che a nullo amato amar perdona / mi prese del costui piacer sὶ forte,/che, come vedi, ancor non m’abbandona. “(canto V: 103-105).

[3] Mentre che l’uno spiro questo disse,/ l’altro piangeva sὶ, che di pietade / io venni men cosὶ com’io morisse; / e caddi come corpo morto cade.( V:139-142)        

19-11-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Niets is dat niet wordt. Alles is beweging. Itzhak Bentov zegt ons dat er enkel die beweging IS, dat al wat is atomen zijn of deeltjes ervan, en dat ‘an atom is vibrating a million billion times a second’. Wat een overrompelend, onvoorstelbaar beeld is van een overrompelende realiteit, waar we – gelukkig – niet van wakker liggen. En Bentov gaat verder over deze ons overrompelende realiteit:

Objective physical reality is composed mostly of void permeated by oscillating fields. This matrix of oscillating fields, which is the human body is easily influenced by outside fields[1].

Onmiskenbaar, on-ontregelbaar zijn we aldus voluit, integrerend deel van het Universum en worden de golven inherent aan ons lichaam onvermijdelijk mede beïnvloed door de golven uitgaande van dit Universum, dus van zon en planeten en sterren, de dichtstbije als de verst afgelegene, en deze golven worden niet tegengehouden door muren hoe dik ook.

Zo, gezeten in de stilte van de kamer - er is geen Bach of Mahler - ingepakt in en door de golven van het Universum schrijf ik. Er is geen filosoof, geen schrijver die er aan denkt dit te vermelden en hieruit conclusies te trekken, ook niet dat hij zou kunnen beïnvloed worden in zijn gedachten en in zijn woorden door de aanwezigheid van de bomen aan de overkant, zelfs van de ceder in de tuin of, voor een flard door een of andere planeet, of die nu dichtbij is of veraf. Maar het is dit complexe beeld van ‘oscillating fields’, dat enkel kan ‘vermoed’ worden dat de sleutel is van ons bestaan: zijnde een massa cellen, atomen, elektronen die ons levend houden in een enorme vibrerende beweging.

Inderdaad, niets is dat niet wordt, niets is dat niet wordend is. Een vriend, een taalpurist, sprak me over het ‘onaffene’, dat onaf blijft.

Wat de diepe, reële ondergrond ervan betekent kan ik me onmogelijk voorstellen. Ik denk nu aan een vochtig blad aquarelpapier waarop verschillende kleuren verf worden aangebracht en in elkaar vervloeien, zoals ook de golven van mijn lichaam opgaan in de golven om me heen.

Ik heb hier geen vat op, ik word ‘begolfd’, bestraald, behandeld op een of andere wijze en ik verwacht, ook in de woorden die ik achterlaat als een spoor ervan.

Ik weet dat ik in een fase van mijn leven gekomen ben waarbij ik, bij gebrek aan nieuwigheden, blijf herhalen wat ik reeds voorheen geschreven heb, maar wat is het leven anders dan het hernemen van gedachten en van handelingen, een her-opdienen van wat was, in een amper andere of, totaal andere vorm, al naargelang de omstandigheden waarin we vertoeven.

Het hernemen maakt eveneens deel uit van het onaf zijn van onze mening over iets. Ook onze meningen evolueren, krijgen voortdurend nieuwe impulsen, krijgen ze die niet dat ligt het bij ons, omdat we niet horen willen of zien, of, omdat de impact van de nieuwe fysica nog niet is doorgedrongen.

Ik ga dus verder met de ‘oscillating fields’ van Bentov, omdat zijn ‘Stalking the wild Pendulum’ ooit voor mij een nieuwe wereld geopend heeft. En ik nog altijd de sequelen ervan meedraag met mij.

Ik me er maar van bevrijden kan met erover na te denken en erover te schrijven, want geen idee is, die niet wordende is.

[1] Itzhak Bentov: ‘Stalking the wild Pendulum’, Ed.Fontana/Collins, 1979.

18-11-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde