Het was op een morgen in de lente dat hij, komende uit de bevangen geslotenheid van het Centraalstation van de Noord-Zuidverbinding, de trap opliep - hij had Pasternak gelezen in de trein - en toen hij buitenkwam in het grote licht, een gevoel van volheid en totale onkwetsbaarheid hem overviel.

Een fractie slechts duurde dit, maar het kan ook dat de tijd een fractie stilstond voor hem, dat de tijd hem doorlichtte zoals het ook gebeuren zal het allerlaatste ogenblik van zijn bestaan, waarna hij openspatten zal in miljoenen flitsende deeltjes die in cirkels en spiralen en gebogen stippellijnen zich mengen zullen met de deeltjes van wat hij denkt de Grote Allesomvattende Geest te zijn.

Dit plotse visioen van het opgezogen worden, versplinterd en toch samenhangend, zijn geest gegrift op de bewegende geest van het levend Universum, is gebleven en het is in dit geloof dat hij verder leven wil.

Maar het heimwee naar een wereld waarin de hemelen de glorie van God verkondigen kent hij niet meer, omdat die hemelen hem niet meer voldoen.

Het is een ingesteld zijn op het onmetelijke en onherkenbare Absolute van het leven dat ons, als mens, spiritueel in beweging houdt, dat ons vormt en ons voortstuwt op de weg naar het Omega-punt. Het is dit op-weg-zijn-naar dat zin geeft aan ons bestaan. Hij, die hierover heeft nagedacht alvorens er aan te beginnen en alles geregeld heeft opdat het verder in beweging blijven zou – ook de creatieve mens is hier in begrepen - is nu rustende. Onnodig Hem nog wakker te maken, wat Hij begonnen is, is de perfectie zelf, gemaakt om autonoom verder te evolueren, en of we ons naar het Oosten richten of niet – ook elke kerk is gericht naar het Oosten - heeft geen belang.

28-04-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

En dan het vers in het stripverhaal dat ik al zo dikwijls heb herhaald gedurende de zovele jaren dat ik T.S.Eliot lees en citeer:

‘The only wisdom we can hope to acquire is the wisdom of humility: humility is endless’.

T.S.Eliot, wie zorgde ervoor dat ik het (onverzadigbaar) geluk heb gekend je te lezen? Want had ik je niet gekend, ik zou niet geweest zijn wie ik ben, niet geschreven hebben wat ik schrijf en hoe ik schrijf.

Of, ben ik dan ook schaamteloos elitair?

En nu ik dit Nero-verhaal terugvond – verbazend dat Marc Sleen T.S.Eliot opnam in zijn verhaal - bestaat er ook een onzichtbare band tussen al degenen die Eliot in hun hart en vooral in hun geest dragen en kan het dan dat ik dit jaren geleden heb in gekleefd opdat ik het zou overnemen in mijn blog van 20 april? 

Is het in twijfel trekken van wat men toeval noemt en het laten uitschijnen dat er een andere macht in het spel is, deze van de omstandigheden en nog iets in meer, is dit wel een voorbeeld van nederigheid?

Is het ook wel nederigheid te spreken over wat ik las en heb opgeslagen; is het nodig dit alles te etaleren en te gaan vermengen met wat er zich binnen in mij afspeelt of anders gezegd mijn (te weinige) kennis te gaan versieren met flarden uit mijn jeugd, uit mijn liefdesleven?

Is het wel nodig zich te tonen zoals ik ben in mijn Blog/Boek en dan uiteindelijk toch het meest intieme te verbergen, het alledaagse dat van ons allemaal is, te verzwijgen; niet te schrijven dat ik opsta en ontbijt en de rest, maar dat ik wegrijd met een laatste zin in mijn hoofd die blijft terugkomen, zelfs al verdwijnt hij soms voor ogenblikken, maar me toch bij blijft waar ik ook ga of wat ik ook doe?

Het is wel niet zoals bij Rubinstein die opstaat met het pianoconcerto van Chopin in zijn hoofd, ontbijt, telefoons ontvangt en onderwijl in zijn onderbewustzijn, het concerto verder speelt om, naar het einde toe, het terug bewust op te nemen. Maar ik ook schrijf verder zonder pen in de hand. Ik ook zie, al is het soms aarzelend, hoe ik verder kan. En als ik dit hier opteken is dit dan wel een vorm van nederigheid? 

Het kan goed zijn dat ik hierover reeds een blog heb geschreven - het kan niet dat ik langer dan een jaar zou gewacht hebben om te spreken over de nederigheid van Eliot - maar dan zal wellicht niet het Nero-stripverhaal er de aanleiding toe geweest zijn.

27-04-2013, 00:45 geschreven door Ugo d'Oorde  

Jennifer Egan,  schrijfster van de alom geprezen roman ‘Bezoek van de knokploeg’ – een van de boeken van 2011 bekroond met een Pulitzerprijs – dat ik volgens de Standaard zou moeten kennen en niet ken, tot mijn spijt, leert me, dat, na het schrijven van de eerste schets, het lastige gedeelte er aan komt, ‘proberen te begrijpen wat ze gecreëerd heeft en het desnoods zeventig keer herschrijven tot ze tevreden is.

26-04-2013, 00:20 geschreven door Ugo d'Oorde  

Tussendoor duikt in mijn gedachten de allerlaatste regel op - voor mij de allerbelangrijkste - van Dante’s Paradiso: L’Amor che move il sole e l’altre stelle. En blijf ik me de vraag stellen, hoe ik het woord Amor begrijpen moet. Is het de Liefde (van God) die het Heelal in beweging houdt, of is het de innerlijke Kracht in het Universum aanwezig, die alles levend en bewegend houdt?

Ik mengde deze idee met de tekst die ik schrijven wil om gedrukt te worden op mijn doodsprentje dat bij het buitengaan door vrienden en kennissen zal worden meegenomen en misschien wel een tijdje bewaard. Een tekst waarin ik duidelijk mijn geloof in het eeuwigheidsbeginsel van de geest neerschrijven wil:

Geboren uit de geest ben ik teruggeroepen naar de eeuwigheid van de geest, ai-je rendu à son Propriétaire l’esprit qui fut mis à ma disposition. Ik voel me er goed bij. Ik ben nu los van alle pijnen, alle zorgen. Ik ben nu terug in en vermengd met Hem, die de zon en de andere sterren in beweging houdt. Maar wie die “Hem” is kan ik niet omschrijven, wel weet ik dat Hij IS dat Hij bewegend is, dat Hij immer ende immer bewegend is naar binnen en naar buiten.

Ik schrijf dit neer, gezeten onder de dennen, het is een schitterende morgen en het grote leven overvalt me, houdt me in zijn greep. Zaadjes kringelen naar beneden, vallen neer voor mijn voeten, vallen neer op de tafel, vallen neer op het gras, vallen neer op de wereld. En, Saint-John Perse:

Les graines flottantes s’ensevelissent au lieu de leur atterrissage, il en naîtra des arbres pour l’ébénisterie.[1]

In enkele woorden neergeschreven als in een haiku, een simpel dagelijks gebeuren, de levenslijn van een boom in een bijna kosmische visie eigen aan de poëzie en ik kijkend, samen met de laatste zin van Dante in mij, naar het vallen van de zaden, het handschrift van de natuur.

En in wat, is het zaad verschillend van het-bewegen-naar. Het is geest in beweging, het is beide samen, innig verstrengeld.

25-04-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

En kom ik in de valavond binnen in de woonkamer, Dante die zich gaat neerzetten in de schemering van de haard. Hij is nog immer mijn gezel, al versta ik zijn taal niet, al begrijp ik niet waar hij heen wil met mij, wat hij verwacht van mij. En hij die vroeg:

O Muze, o mijn grootste genie, help me, o geheugen dat schrijft wat ik zag, hier zal je je grootheid kunnen tonen. [1]

Ik ook moet zijn Muze blijven aanroepen. Niet een maar zeven kaarsen laten branden op mijn werktafel om me eraan te herinneren dat ik zonder deze Muze niets ben en niets schrijven kan. Wie deze Muze ook moge zijn, mijn goed gesternte bijvoorbeeld, mijn inspiratiebron, mijn ingesteld-zijn op de beelden die van buiten uit me beroeren, als ik maar open sta, als ik maar ontvankelijk blijf, de geest open en bloot.

24-04-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat is er van de mens die onbewogen de dagen binnenwandelt met nog een oneindigheid aan dagen in het vooruitzicht, zo denkt hij toch. En wat is er van de mens die weet dat het ogenblik heel dichtbij is gekomen, het ogenblik dat van alle ogenblikken, hét ogenblik is. 

Het jaar is pas begonnen en nu toont de lente zich die zomer zal worden en herfst terug en de aarde zal terugkeren op haar punt waar ze nu staat, en hij zal aan de cijfers beseffen dat de aarde een nieuwe, volledige baan om de zon heeft afgelegd.

En de cellen van zijn lichaam zullen zich blijven vernieuwen, aan een trager tempo wellicht, en dit ook zal hij amper beseffen, hier ook heeft hij te ondergaan en af te wachten in welke mate de krachten van zijn lichaam zullen afnemen, hopende, hopende dat de krachten van de geest in eenzelfde mate toenemen zullen. Al weet hij dat ook zijn geest de aarzeling kent van het woord dat hij gebruiken wil of van de zin die klaarheid brengen moet. 

Dan ook, denkt hij, laat me toe te zeggen dat ik geleefd heb onder de mensen, naar de geest in mij en over mij, al is dit maar een korte tijd geweest en al is er heel wat tijd en dagen verspild geweest. Of is het geen verspilling geweest, is het slechts een voorbereiding geweest, een tijd om te groeien, om te rijpen en nu hiervan de vruchten te plukken in de weinige bladzijden die ik los weg optekent.

Max Wildiers, zegt dat het een vreugde is te vertoeven in het gezelschap van zovele boeken, van zovele gedachten die uitgesproken worden, die geschreven worden, rondgedragen worden en ons bereiken op de een of andere wijze. 

Welnu, ook voor hem is het een grote vreugde deel te hebben aan die wereld van de geest die overal aanwezig is en telkens en telkens komt aankloppen. Een vreugde het levende leven te grijpen met beide handen, het te omknellen en neer te zetten op het blad, opdat anderen na hem, zo hoopt hij toch, zo verwacht hij toch, ook vreugde zouden beleven aan de kleine gestalten van geest die zijn woorden willen zijn. 

Hopende, denkt hij nog, dat het immer zo moge blijven en dan ook nog, crescendo, stijgend naar een steeds vollere dimensie. 

23-04-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijn blog is een veeleisend iets waar ik niet aan voorbij kan. Ik schrijf de tekst op elk ogenblik van de dag of de nacht. Ik schrijf hem juist voor het inloggen, of ik schrijf hem de dag ervoor, soms twee dagen ervoor, om toch maar geen dag over te slaan.

Tussendoor denk ik aan dat vreemde boek van mij dat al geschreven staat, maar me niet voldoet. Een zaak is zeker en wil ik vermijden. Ik wil geen drama toevoegen aan de vele drama’s die gebeuren in het leven van elke dag, er zijn er al voldoende die opduiken in de dagbladen of in de TV journaals, opdat ik er nog een zou aan toevoegen. Het zijn trouwens de woorden van een oude dame – ik ben nu ouder dan zij toen was – die vond dat het leven zelf al roman genoeg was, waarin ze gelijk had.

Er zijn natuurlijk uitzonderingen die recht hebben verteld te worden, maar er een gaan uitvinden is niet aan mij gelegen. En zo is het dat ik nog altijd zoekende ben om de juiste toon, de juiste inhoud, de juiste voorstelling te vinden.

Ik stapel passages op en vroeg of laat worden deze samengebracht, maar een verhaallijn moet je er niet in zoeken, het wordt geen roman,  geen fictie dus. Laat me stellen dat het een boek wordt over het leven van een man – die ik had kunnen zijn maar niet was – die zich verloren heeft in boeken en nu op zoek gaat naar zich zelf, om te zien hoe hij er uit gekomen is en tot hoe ver hij geraakt is.

Meer wordt het niet, meer is er ook, wat mij betreft, niet nodig. Ik ben aangekomen waar ik zijn moest, heb duizend boeken te weinig gelezen, heb duizend sonates, symfonieën te weinig beluisterd, of toch niet zoals Thomas Vander Veken – zie mijn Blog Scarlatti - ik ben blijven hangen bij enkele schrijvers (en componisten) die me in een bepaalde richting hebben geduwd en het is te laat om hen nu te gaan negeren. Ik ben door hen gevormd en word door hen gevangen gehouden.

Dit is mijn, lot wat het schrijven betreft, en het is niet noodzakelijk dat wat ik schrijf ooit tevoorschijn komt in een boekvorm. Ik heb er geen nood aan, ik moet er niet van leven, zoals zovelen.

Iets moet ik er aan toevoegen. Ik hoorde van een groot schrijver dat hij zich gelukkig voelde in een huis in de bergen, in een kamer ervan, een soort cel ervan, met dikke muren waar hij werken kon.

Ik heb een dergelijke cel niet, ik heb de zorg om een echtgenote die het niet zo gemakkelijk heeft en de zorg om dat lichaam van mij. Het zijn dingen die mijn dag vullen. Mijn  inleven van wat ik wil schrijven wordt er door bepaald en enigszins - zo niet heel wat – door beperkt. 

En tot slot wat nut kan het hebben een boek toe te voegen aan de miljoenen boeken opgestapeld in de bibliotheken. Mij volstaat het dat mijn familie en mijn vrienden weten dat ik soms aan het schrijven ben en weten dat ik een gelukkig man ben: ik heb een blog bij te houden en wordt gelezen.

22-04-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde