Gisteren is de Elihoe in hem opgestaan en weet hij dat het nu, eens en voor altijd de tijd is van het woord. Hij wil nu in tekens bewaren en uitdragen, de mens die hij was en wilde zijn onder de mensen. En schrijvend heeft hij in gedachten, de zin van Freeman Dyson:

To me the most astounding fact in the universe, even more astounding than the flight of the Monarch butterfly is the power of the mind which drives my fingers as I write these words[1].

Een zin die hem blijft vervolgen als hij de beweging ziet van zijn vingers die over de lijnen glijden, zo maar tekens nalatend die te interpreteren zijn, die komen van binnen in hem en terechtkomen bij hen die deze tekens ontcijferen zullen.

En omwille van deze zin, die vanmorgen ineens in zijn gedachten opdook,  heeft hij ‘Infinite in all Directions’ van vele jaren terug, uit het rek gehaald en meegenomen in de wachtzaal van de dokter - hij heeft zorg om de stijgende pijn in zijn rechtervoet – waar hij, voor hij ontvangen werd, een andere prachtige passage[2] kon lezen, tevens de meest hoopvolle die hij de laatste tijd te lezen kreeg: 

Mind, through the long course of biological evolution, has established itself as a moving force in our little corner of the universe. Here on this planet, the mind has infiltrated matter and has taken control’. 

Hoewel hij al een belangrijke stap verder heeft gezet en gesteld heeft dat de geest altijd de controle over de materie heeft gehad, Is hij Dyson dankbaar, de aandacht te hebben gevestigd op de intrinsieke waarde van de geest.
En Dyson gaat hier op verder. De infiltratie van de geest in al wat is, is a law of nature. Het is de geest die heerst. Zijn infiltratie zal niet gestopt worden door om het even welke catastrofe of het nu hier is op deze aarde of op een andere plaats, of het nu plaats vindt, of binnen een miljoen jaar, het is de geest die als overwinnaar
overblijven zal. En de geest is geduldig: 

Mind has waited for three billion years on this planet before composing its first string quartet. 

Het Universum is lijk een vruchtbare grond omheen hem, klaar om de zaden van de geest te doen zwellen, te laten openbarsten en te doen bloeien.

Hij, Ugo, wil dit hier benadrukken omdat deze woorden hem diepte geven als mens en omdat hij voelt dat de ideeën in hem, evenwijdig lopen met deze van Dyson die een geestelijke broeder is. Beiden vertoeven ze, een groot deel van hun ‘zijn’, in de band geest, die lijk de ringen om Saturnus, omheen  de aarde drijft.

De woorden van Dyson en de woorden in hem,  omkringen hen lijk ranken klimop; staan al sinds eeuwen geschreven op de obelisk die met zijn schaduw, niet alleen het uur van de dag aangeeft, maar vooral de doorgang van de mens hier op aarde als zijnde een volwaardig element van ‘de Geest’ die in den beginne was.

En uit die Geest, die van het Woord is, is het Universum ontstaan. En een magisch deeltje van deze Geest is ingeplant in de mens, en het is dit deeltje dat de mens voedt.

Hoe verantwoordt hij dit, hij, Ugo die zich haast om nog niet te sterven. Hoe kan hij ernaar leven? 

*

06-01-2013, 00:13 geschreven door Ugo d'Oorde  

Aan mij is het schrijven, als de inspiratie er is, is er geen probleem.

‘La inspiración es la ocasión del genio’. Honoré de Balzac (1799-1850) zou dit gezegd hebben, lees ik in mijn Spaanse Agenda 2013. Maar of ik om deze reden een genie zou zijn heb ik mijn twijfels. Wel is het zo, en ik schrijf dit ergens in mijn tekst van vandaag, als de inspiratie opduikt sta ik (meestal) klaar om deze vast te grijpen.

05-01-2013, 04:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

In de valavond had hij de haard aangestoken en was hij gaan neerliggen op de sofa met een deken over zich. Hij was ingeslapen en had gedroomd dat hij met vader in een sneeuwstorm was. Dit was al eens in werkelijkheid gebeurd, toen ze, midden in de nacht, een nacht midden in de oorlog, - hoe oud was hij toen – bij een hevige sneeuwval, een eik hadden afgezaagd in het bos, hout om te branden in de Leuvense stoof bij gebrek aan kolen wellicht.

In de flarden droom die hij overhield, sneeuwde het en stonden ze voor een gebouw waarvan de gevel één grote poort was, met talloze kleine luiken die open en dicht sloegen. Zo leek het toch. Vader beukte met beide handen op de poort en riep woorden naar hem die verloren waaiden - lijk vele dagen die verloren waaien, een jeugd die wegwaait - maar hij wist duidelijk, heel duidelijk wat hij hoorde in het geroep dat van vader was of van de stormwind.

De woorden staan duidelijk getekend in zijn gedachten, en is het alsof hij ze lezen kan in het schrale licht dat nog in de kamer hangt. Hij kan deze woorden nu overmoedig, uitdragen over de holle weg die hij nemen wil, want hij weet duidelijk, en niemand zal hem dit ooit ontnemen, dat de geest niet ontstaan is uit de materie maar dat het de geest is die de materie heeft gebaard. 

In feite, als hij nadacht over de oorsprong van deze zin, waren zijn dagen er al lang van dooraderd. Het was een soort paradigma dat zich langzaam in hem had gedefinieerd,  een zaadbol die zich vormde, waarin vele begrippen uit zovele boeken en zovele gedachten in schubben over elkaar lagen. Het wondere was dat het kiemproces van deze zaadbol, in de voorbije uren, schijnbaar in gang was gekomen, alsof alle geheime elementen van zijn bestaan, zich gekruist hadden op die nameloze plaats die zijn lichaam was en nu, ineens, deze idee hadden geformuleerd dat al wat is, ontstaan is uit de Geest, al wist hij niet hoe die Geest eigenlijk kon geformuleerd worden.

Aldus gebeurde het, dat wat in hem van bij zijn geboorte, vervlochten in zijn DNA, moet aanwezig geweest zijn, en als een onzichtbare diagonaallijn, bossen en velden doorkruiste, zeeën en stranden, bergen en stromen, gebeurtenissen en gedachten, de adem van zijn dagen was, om plots, een fractie van tijd, los te komen en te convergeren in één enkele hoofdzin, getekend door de Geest die onvermijdelijk van in den beginne, moet aanwezig geweest zijn.

En als beschikker over het woord, is hij, Ugo, in deze ogenblikken van zijn bestaan, almachtig. Is hij todopoderoso, zoals Tzinacàn, de magiër uit het verhaal van Jorge Luis Borges[1], na het ontcijferen van de woorden van de god, verborgen in de vlekken op de pels van de jaguar die naast hem opgesloten zat, van elkaar gescheiden door een glazen wand.

Almachtig, om woorden te produceren die vertellen over wat gebeurde en wat niet gebeurde en op deze wijze te beschikken over de realiteit als over de irrealiteit der dingen. Wel wetende dat hij bij dit alles afstand zal doen – en hij kan hier niet lichtzinnig over heen - van het houvast dat jarenlang God is geweest voor hem. 

Zo zal uitkomen dat het boek dat zich schrijft vandaag en morgen, ver, ver voorbij halverwege, de enige mogelijkheid is die hem nog rest, in de laatste van zijn dagen, die zich aankondigen in de vertraagde gang van zijn lichaam, de totaliteit van wie hij was en is, te verlengen, over de dood heen, naar de eeuwigheid toe.

En dat het moment is aangebroken waarvan hij altijd, met grote zekerheid heeft geweten dat het eens komen zou: het ontwaken uit wat hij nu noemen wil, zijn geestelijke inertie.

Hij houdt hierbij twee voorbeelden voor zich uit, namelijk in de eerste plaats, de grote Ovidius die hem, zonder aan te kloppen, regelmatig bezoekt. Ovidius die, dankzij zijn Metamorfosen, overtuigd was van zijn onsterfelijkheid, want wat er ook gebeuren mocht, zij zouden voor eeuwig zijn naam meenemen in de tijd.

En een tweede beeld, krachtiger dan ooit voorheen, de Dante in hem die schreef - al was het Vergilius die de woorden sprak – “dat het noch neergezeten op het dons noch onder de dekens gelegen, dat je roem verwerft en dat hij die zijn leven aldus doorbrengt evenveel sporen nalaat als rook in de lucht en schuim op het water”[2].

Hieruit vloeide voort dat alle creatieve krachten in hem gericht waren op het nalaten van een blijvend, levend iets, dat van hem nog zou verhalen, de tijd in, tot het uiteindelijk, maar dan hopelijk ver erna, vergaan zou tot de letters van een naam in een oud register.

Zo, wat hij stellen wil zal opstijgen uit de rozenvelden, de weiden en de akkers, uit de stroom dichtbij en uit de open luchten erover; zal ontstaan uit een dichtgegroeid woud met varens in de zomer en bramen en netels tot in de herfst. En dwars doorheen dit alles zal hij een holle weg nemen waarvan de bermen begroeid zijn met gebeurtenissen, die alle, hoe groot of hoe klein, hun impact zullen hebben op het boek dat in potentie reeds geschreven ligt, gebundeld en in zijn gekleurd couvert.

Zoals in het boek van het leven – we lazen het in psalm 139 - reeds alle gebeurtenissen die nog komen opgetekend liggen, al hebben ze nog niet plaats gevonden, dus ook dit schrijven.

Het is van uit deze kamer van deze eeuwenoude hoeve, het enige gebouw dat rest van een vroeger nonnenklooster, in deze vroege morgen van deze vroege herfst dat het boek vertrekken zal om uit te komen in op de laatste pagina, in zijn omegapunt, dat reeds getekend ligt, ergens in de tijd.

05-01-2013, 03:56 geschreven door Ugo d'Oorde  

De aanhef van het boek dat zich nu schrijft ontstaat niet hier, in de kamer van deze oude woning, waar geslachten van vader op zoon hun adem hebben gebrand in de donkerte van de open haard als in de zware eiken balken van de zoldering, de aanhef ervan ligt veel verder in de tijd, ligt zelfs diep in zijn jeugd. In feite heeft hij er altijd aan gedacht, zo ver zijn herinneren reikt, maar het is pas vandaag dat hij is gaan neerzitten om te schrijven over de mens die hij was, die hij had willen zijn en die hij had kunnen zijn, onder de mensen. 

Hij, Ugo d’Oorde, voelt zich hierbij als Elihoe uit het boek van Job, die oordeelt dat hij te lang al heeft gewacht om te zeggen wat hij te zeggen heeft en dat nu zijn tijd gekomen is, nu of nooit, dit sacrale ogenblik van de eerste woorden.

“Elihoe”, zegt hij luidop, “al ken ik je maar uit de bijbel, maar ook ik steek vol met woord en argument, ook ik word opgehitst door wat me roert en gistend is als jonge wijn die nieuwe zakken dreigt te scheuren”[1].

En hij vereenzelvigt zich met Elihoe, omdat in hem, zo ver hij zich herinneren kan, gedachten roepen, smeken, om te worden neergeschreven en aldus bewaard te blijven – hopende, hopende zoals Ovidius, tot lang erna – ook omdat zoveel nog te begrijpen is, te verwerken is; ook omdat de geest hem wakker houdt en ideeën uitkomen op nieuwe ideeën; en ook omdat het grote mysterie van het ‘zijn’, oneindig veel facetten vertoont en de lichtinval hem soms overhoop haalt.

En dan vooral omdat hij denkt dat de Groot-Levende, onverklaarbaar, onvoorstelbaar, ontegensprekelijk niet is wat hij denkt dat Hij is. Maar dat Hij negenennegentig maal meer is.

Om al deze redenen en er zijn er nog vele andere, deze roekeloze, gotische woorden. Gotisch, waar gotiek verwijst naar het metafysische, het transcendente; roekeloos omdat hij niet weet waar hij uitkomen zal en of hij uitkomen zal. En hij wist zich, vooraleer hij één woord had neergezet, een man van de gotiek, hij wist dat hij, zoals de kathedraal haar wortels heeft diep in de aarde als hoog in de luchten, hij zijn woorden halen zal, niet alleen uit de dingen van de aarde, wat maar normaal is, maar vooral  in de brede strook geest die hoog boven de aarde drijft en even beschikbaar is, als water en aarde, als vuur en luchten. Die strook is brokaat, is paarlemoer. De kamers van het huis zullen ermee behangen worden alsof het woorden waren van Bijbel en Bhagavad Gita, in letters, in gesymetreerde letters die eeuwig zijn en waarvan de betekenis reikt tot in de verste uithoeken van de tijd. 

Hij droomt, het ganse boek wordt een gedroom, een autofictie. Het is, van al wat is en al wat worden zal, de toonaard van het boek.

*

03-01-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik begon mijn jaar 2012 met enkele regels uit psalm 139:

Thine eyes did see my substance, yet being unperfect; and in thy book all my members were written, which in continuance were fashioned, when as yet there was none of them.

Als het boek bestaat zal het een virtueel boek zijn, een boek dat enkel in potentie bestaat, waarin reeds opgenomen én al wat was én al wat is, én wat uit het reeds bestaande, voortkomen zal vandaag, morgen en zo verder de tijd in, tot het zal vol geschreven zijn om het te sluiten en of het daarna nog zal geopend worden valt te betwijfelen.

Al weet je maar nooit.

Al weet je maar nooit wat voort zal komen uit de wortels in de tijd verstrengeld.

Voor mij – of heb ik het al gezegd – is er is nog altijd, zoals voor elk van ons, ‘het’ ogenblik that we all have to overcome. Hoe weet ik niet, wellicht gelaten, of wie weet, verheugd misschien dat, nu alles hier geleden is, het keren naar de bron, een hoogdag is.

Zo houd ik me vertrekkensklaar, maar blijf ik schrijven tot het laatste is gezegd. U leest me voortaan op elke dag waarvan het cijfer of het getal deelbaar is door drie. Dit plande ik al een tijdje geleden, maar wat het precies wordt blijft zelfs voor mij nog een vraagteken, een vraagteken waar ik mijn jaar mee beëindig.

Het ga je heel goed, beste lezer, in het jaar dat zich opent.

31-12-2012, 07:15 geschreven door Ugo d'Oorde  

Waar het water zich haastte om nergens

aan te komen: de Leie en de vrienden,

omdat van vele dagen er een lijn getekend

stond die niet te nemen is, niet te overschrijden

of slechts met vrienden van ver en dichterbij

en hen te bekoren met zwermen vogels

in de luchten tot boven de torens

en de eenden in de beemden, de hartklop

van het land waar zij genodigd waren. 

En de woorden die zo zacht gesproken

alles gevend wat er te beleven is

gedachten zaaiend lijk kersenbloesems

in de lente, om te worden opgeraapt

en in een boek gekleefd om te bewaren,

kommerloos. En te openen op dagen

die als palen in de aarde, opgesmukt

te wachten staan voor later.

De Leie en de tijd, of waar de uren

niet verschoven, maar stille bleven

- lijk de reiger aan de overkant -

momenten van het samenzijn,

het licht als zilver opgespaard.

En toen het doofde gingen we, rijker

dan wanneer we kwamen.

En lang de tijd van groot herinneren.

31-12-2012, 00:40 geschreven door Ugo d'Oorde