Maar je bent geen wetenschapper denkt hij, je waagt je op een terrein dat je niet betreden mag, evenmin als je het gebied van het landgoed betreden mocht, maar je doet het en zult het je ganse leven blijven doen. Dus, je luistert niet als de Ecclesiasticus je zegt: Hou je niet onledig met wat je niet begrijpen kunt.

Je blijft geloven dat de waarheid moet liggen in wat ongrijpbaar en onzichtbaar is, dat het aftasten ervan een goede stap is in de richting van wat je intuïtief vermoedt erin aanwezig te zijn en dat het precies dit aftasten is, dit zoeken naar, dat het doel is van je bestaan.

En hij wordt hierbij geholpen door die ene zin uit het evangelie van Lucas, zijnde het antwoord van Jezus op de vraag waar het Koninkrijk Gods te vinden is:

De komst van het Rijk Gods kun je niet waarnemen, men kan niet zeggen: kijk hier is het of daar is het, want het Rijk Gods is binnen in jou.

De vertalingen van de Willibrordus-Bijbel en van la Bible Osty spreken van ‘midden onder u’. Terwijl Bruckberger in zijn ‘l’Evangile’[1], categoriek kiest voor het ‘au-dedans de vous’, (het ‘within you’ van de King James’ versie).

De Osty-Bijbel die aanvoelt dat dit een belangrijke passage is voegt erin een voetnoot aan toe: La traduction ‘au-dedans de vous’, qui exprime une idée juste, semble déconseillée par le contexte.

Wat een probleem creëert want waar anders dan binnen in ons, binnen in onze geest, kan het Rijk Gods zich bevinden.

Jacques Monod[2] kan dan schrijven dat de mens een product is van het toeval: ‘un numéro sorti au jeu de Monte Carlo’, om zich aldus te ontdoen van alle transcendente gevoelens. En een man van nu, die furore maakt als schrijver, Michel Onfray, wiens Tratado de Ateologìa[3] hem in Spaanse versie in de handen viel, bij gebrek aan de oorsponkelijke Franse versie, richt zich tot zijn lezers met het verzoek, zo verstandig te zijn, ‘de mytische verhalen en deze voor kinderen’ te mijden want voegt hij er aan toe ‘el intelecto, ateo a priori, impide el pensamiento màgico’! Ons intellect, a priori atheïstisch, verbied ons elke magische gedachte. Wat betekent: geen dromen meer, geen speculaties, geen transcendente gedachten en zeker geen zoeken naar wat achter de dingen schuil zou kunnen gaan, het paradigma dus van de atheïst.

Het doet hem pijn dit te lezen, het doet hem pijn vast te stellen dat Michel Onfray, samen met zovele anderen zich nog steeds wentelt en keert in  la época pregalileana.

Ondertussen proclameert Alain de Botton[4], dat we het waardevolle uit de religie moeten halen zonder noodzakelijk weer gelovig te worden. Wat er in feite op neerkomt dat de mens behoefte heeft aan een vorm van religieus denken en dat het leven en het omringende moet gezien worden als sacraal.

En dit is ook wat hij, Ugo, proclameert. Hij zal alles blijven zetten op dit religieuze, deze verbondenheid met het Onnoembare dat over alles en in alles tegenwoordig is en ons voortstuwt in de voor ons nog onbekende richting, die de enige bestaande richting is, deze naar het Omega-punt toe, zelfs al hebben we maar een klein besef wat dit punt zou kunnen zijn.

Leven in die geest is een vorm van religie, een vorm van verbondenheid met al wat is, het aardse als het kosmische. Dit plaatst hem radicaal aan de overzijde van Jacques Monod voor wie alles toeval is, en ook in oppositie met Michel Onfray die hem zijn transcendente gevoelens ontnemen wil.

Trouwens indien hij Onfray volgen zou, indien hij Monod aankleven zou, indien hij geloven zou, dat ‘de mens alleen staat in de oneindige onverschilligheid van het Universum waaruit hij toevallig is ontstaan’, zoals Monod dat ergens met zijn woorden schrijft, dan is de rol die hij hier op aarde meent te vervullen te hebben, namelijk te leven naar de geest in dit Universum, uitgespeeld.

Hij begrijpt zelfs niet hoe Monod er kan toekomen te spreken over toeval als alles met elkaar verweven ligt. Het plots opduiken van iets, uit deze in elkaar verweven massa, maakt er niet een uitzonderlijk iets van, maar wordt en is  een facet van het geheel.

Op trage ogenblikken als de tijd zich stolt omheen de dingen, is het alsof hij plots op het punt staat het beeld te grijpen dat alles uitklaren zal, datgene wat niet te verwoorden is en toch, lijk het geruis van de wind in de bomen, aanwezig is, ons begin en ons einde verstrengeld.

Hij leeft in de onbegrensde ruimte van de geest waar alles mogelijk is, droom die realiteit is en realiteit die droom kan zijn. Waarin hij zijn herinneren vervormen kan en aanvullen tot een nieuw herinneren, waar hij wegwandelen kan in het landschap van schijnbaar onbenullige gebeurtenissen, die toch hun belang hebben of zullen hebben vroeg of laat.

Zoals onze primitieve(!) schilders op de achtergrond van hun doeken, droom-landschappen wisten te schilderen om meer intensiteit te geven aan hun onderwerp, om aan te tonen dat in hun verbeelden er ook een totaal andere wereld aanwezig was, zo ook wenst hij de aanwezigheid van het niet te verwoorden Andere, te benadrukken.

Hij wil dus dit zeer conformistisch, kleinburgerlijk leven dat hij gekend heeft en in al zijn dagelijkse gebeuren nog kent, bemeubelen met de dingen die hij niet bezat, herbeleven wat geweest is en dit herbeleven schuiven in en over wat hij gewenst heeft dat het zou geweest zijn.

Hij wil dat de muren van de woning die hij betrekt doordrongen zouden zijn van alle huizen die hij heeft bewoond, van alle plaatsen waar hij is geweest en van alle tijden die hij heeft gekend. Zo wil hij thans alle blanke vlekken kunnen invullen, nu hij heel goed weet dat in zijn lichaam de krachten aan het minderen zijn, en dat deze afname enkel gecompenseerd kan worden door een grotere aanwezigheid van geest.

De tijd van ledigheid is voorbij. Hij heeft nu een gevecht te leveren tegen die andere persoon in hem die hem ontmoedigen wil, die hem voortdurend wijst op het nutteloze van zijn denkpatroon.

Maar de Ugo in hem die verder wil, houdt vol. Onderaan de titel van het tijdschrift Le troisième Millénaire - waarop hij van het eerste nummer af geabonneerd is geweest, tot jaren erna – heeft hij gelezen, gedrukt in kleine letters: ‘de l‘homme en devenir’, van de mens in wording. En zo is het ook, de schepping is amper begonnen, ze loopt dwars door de mens heen. Hij wordt verder geschapen, wat hem immer verder moet voeren op de weg naar het meer zijn, de enige weg die er is.

En dan komt de vraag: is dit ingeschakeld zijn in de evolutie van het Universum een deel van de waarheid?

Is dit doordringen tot een verinnerlijking van het zijn, de weg die voor de mens is weggelegd en dit na het overschrijden van de drempel, duizenden eeuwen terug, tot een zelfbewustzijn; en wacht ons een verder doordringen, ditmaal tot voorbij dit zelfbewustzijn, tot het punt waar dit van de mens samenvalt met het zelfbewustzijn van het Universum, is het dit, het Omega-punt?

Kan dit geen nieuwe dimensie betekenen voor de mens-in-wording?

For us there is only the trying, zegt T.S. Eliot en hij voegt er nog aan toe, the rest is not our business.

We kunnen enkel betrachten, en dit is onze opdracht of een deel ervan, namelijk in de voetsporen van een Universum in evolutie, naderbij te komen. Begrijpen dat we ingeschakeld zijn in het evolutief karakter van dit Universum - het zichtbare imago van de God die we zoeken. Is dit dan niet de opdracht die ingebakken is in onze genen?

En Leo Apostel[5], die hij onlangs nog doorbladerde, na een gesprek met een oude vriend van Apostel, die beweerde dat de mens dit Andere, dit au-delà nimmer bereiken zal en – misschien had Apostel ook Eliot gelezen - dat hij zich tevreden moest stellen met het streven naar dit onbereikbare Andere.

Zo, streef mens, en heb er geen zorg mee waar je uitkomen zult. Op een dag zul je, zonder het te beseffen een nieuwe drempel overschrijden en binnentreden in het grote verblindend Licht om te bereiken wat vandaag nog een wereld verwijderd is.

En hij leest ook die prachtige zin van de vrijdenker die Apostel was:

Indien ik slechts zinloosheid aantref dan nog zal ik pogen woestijnen tot vruchtbaar land te maken ... ook al is er geen objectief vaststelbaar doel dan toch werk ik van uit de objectieve gegevenheid van zin.

Een objectief vaststelbaar doel is er niet, of is nog niet zichtbaar. Maar het is niet het zichtbare dat het leven is, het is het onzichtbare dat zin en inhoud heeft. En Apostel vermoedde duidelijk de aanwezigheid van zin erin.

22-04-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Schrijvend in zijn dagboek, voelt hij hoe goed en hoe gemakkelijk de woorden, die o zo vreemde tekens, uit zijn pen vloeien en hij denkt, in een opwelling van vreugde: ik dank je Adonaï, Heer, of hoe je ook wensen zou dat we je noemen.

Terwijl hij beseft dat hij niet meer zovele overgangen van winter naar lente beleven zal; dat hij niet meer so often getuige zal zijn van het stijgen van de sappen in de bomen en het openbarsten van de botten, en dat er in zijn geest, blijvend nieuwe gedachten zullen opduiken, vertrekkende van uit de bronnen van zijn jeugd.

Zoals vandaag, de beelden die staan te dringen, die hij niet meer houden kan.

De knaap die over de weide rent, onder de ruisende canadabomen naar het wondere bos van zijn jeugd - Adonaï zorge ervoor dat elk kind een bos moge leren kennen -  bedwelmd door de geur van varens, van mossen, van paddenstoelen, van aarde en rottende blaren. Verhit ook door het plotse jagen van zijn bloed dat hij niet immer bedwingen kan. Het wilde bloed van de geslachten die elkaar bezaten, tussen de varens en de struiken op zwoele zomernachten als de roep er was van de uilen in de eiken.

Hij ziet in zijn lang verbeelden, de spiegelvijver in het bos met lisdodden en waterlelies - en met Van Eeden heeft hij de waterlelie lief - met vlekken eendenkroos en libellen boven de biezen en de bomen die toekijken, wachtend op de plons van zijn naakt lichaam dat de spiegel breekt in duizend kringen en hij lijk een grote witte vis onder het watervlak drijft, tussen de watertorren die naar de diepte duiken, tussen de stekelbaarsjes en de salamanders, drijvend onder het eendenkroos door, langs de roodgroene stengels van de waterlelie, en daarna als hij zich aankleedt, het water effen terug en de wind even zacht in de bomen.

Het was hier dat hij eens gestaan had met vader op een koude novembernacht en hij een deel van de sterrenhemel weerspiegeld had gezien een voldoende ogenblik, waaraan hij later terugdenken zou toen hij las dat Solomon een soort ‘zee’ had laten plaatsen naast zijn tempel, misschien om in de weerspiegeling, het verschuiven van de sterren op te volgen. Misschien, want waarom de inkervingen in de rand van die ‘zee’ die rustte op de rug van vier maal twee ossen of runderen, hij wist het niet meer zo precies, maar het zal wel een enorme kuip geweest zijn.

Nu, niet zo lang geleden, was hij teruggegaan naar het ouderhuis en de plaatsen van zijn jeugd. De vijver was, net als hij, oud geworden. De put, want meer was het niet, was bijna vol gegroeid met struiken en biezen, met het wrak van een auto, met matrassen, met repen behangpapier en nog wat brak water dat rook naar roest en modder. De prijs van een op hol geslagen beschaving die voor haar afval geen sluitende oplossing heeft en dit stukje ongerepte natuur had ingepalmd om er een ‘kunstwerk’ van te maken in deze voor velen schijnbaar, als hij hun kunst voor ogen krijgt,  zo troosteloze wereld.

Hij hoopte dat hiermee het punt was bereikt waarop de mens, dankzij de kracht van de geest, de weg terug zou vinden opdat de komende geslachten, zijn kleinkinderen en hun kinderen en kleinkinderen, bootjes zouden kunnen maken al was het met de bladen gescheurd uit zijn dagboeken, om deze uit te zetten in de grachten zoals hij zo dikwijls had gedaan.

Hij zag in zijn verbeelden de vergeelde papieren bootjes wegdrijven over het water, de inkt van het geschrevene zich vermengend met water, de betekenis ervan uitwissend om aldus de tijd die alles in de vergeethoek duwt, voor te zijn.

Als hij dan herneemt dat precies vóór de Big Bang, de ganse evolutie van kosmos, naar aarde, naar mens, naar homo sapiens, in potentie reeds aanwezig was, dan was ook het negatieve van nu, de vervuiling die we kennen, hierin opgenomen en dus ook de oplossing die eraan zal gegeven worden.

Of misschien ook niet, en dan zal de Heer van het Heelal, zoals Hij het misschien voorzien had  herbeginnen met  een ‘nieuwe mens’ op een van de ontelbare planeten dat zijn Universum rijk is.

21-04-2012, 00:02 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een dag

was ook de tijd niet meer,

het licht was uit en eeuwigheid

het ogenblik.

Herinneren we ons, Marc, mijn vriend,

we waren zonder ouderdom,

bewust van binnen en van buiten

doordrenkt, en dronken van het leven.

Wisten we de Leie verderop,

meanderend,  met meerkoeten,

met aalscholvers, de beemden langs,

de huizen en de dorpen.

Wisten we in die  vrij gelaten tuin van jou,

de meesjes ondersteboven.

Herinneren we ons

die zomers, de zon, de wolken, de wind,

de regen, de bramen en de varens

en er boven uit de kreet:

die het Universum was

in totale totaliteit, kerend, draaiend

in en over ons en wij, wij ingetogen.

En nu de greep in de keel

die dichtgesnoerd, de tijd die niet meer is

en niet meer komen zal.

Hoe zullen we het noemen

het gevoel van samenzijn,

gedachten, niet meer nodig te verwoorden,

wijsheid die ons handen waren toen.

En zij die bleven,

de late wijn religieus geschonken

en in de flonkering ervan

de beeltenis gezocht, gevonden

van wie ging en van wie nog na zal komen.

Elegie,

uit ons hart gevloeid, je vastgehouden,

toen de tijd niet meer vast te houden was.

20-04-2012, 23:50 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben altijd een ‘explorer’ geweest, een zoeker, een vinder soms. Heb altijd getracht binnen te dringen in die vierde dimensie, in een dieper beleven van mijn dagen, zoals het bij T.S. Eliot[1] geschreven staat:

Old men ought to be explorers

Here and there does not matter

We must be still and still moving

Into another intensity

For a further union, a deeper communion…

Dit is mijn leven geweest, ben er zelden van afgeweken al wist ik dat wat ik vinden zou niet noodzakelijk de waarheid was, dat die waarheid misschien zelfs niet bestond of als ze bestond niet te begrijpen was, noch door mij, noch door iemand anders.

Ik ben een ‘duiker’ geweest naar wat binnen de dingen leeft. Niet wetende waar ik beginnen moest, niet wetende waar ik aankomen zou. En hoe dieper ik dook hoe verder ik me verwijderde van wat er te vinden was. Ik zit gewrongen in een kafkaiaans gevoel dat me overhoop gooit. Maar alles wel overwogen weet ik, en dit is belangrijk, weet ik dat ik onderweg ben, niet heb gestopt onder een of andere boom, wachtend, maar uitkijkend naar wat op mij afkomt,  in vertrouwen, of het nu hier is of daar, het positieve dat ik beleef is mijn onderweg zijn naar een grotere levensintensiteit, gedragen en gevoed door een diepere vereniging met wat IS, met wat verborgen is. Dit is niet altijd zo, integendeel dergelijke ogenblikken zijn eerder zeldzaam maar ze zijn opvallend omdat ze er torenhoog boven uitsteken.

*

Ooit schreef hij aan zee – zijn plaats op de rots is er leeg nu, al is hij er nog in gedachten, al hoort hij nog de zang van de golven en de wind - een gedicht over het herderstasje, la bolsa a pastor, een onooglijk plantje vast geankerd  in de dorre aarde. Een klein wit dingetje, wat bloem, bevrucht door de wind misschien en tot zaad gekomen zich uitzaaien zal om te overleven, de manifestatie van het grote leven in het kleine. Een onopgemerkt gebeuren dat tekenend is voor het onopgemerkt zijn van vele dingen. Op het niveau van het herderstasje is de bevruchting het summum dat het overkomen kan. Maar wie denkt er aan bevruchting bij zo een klein nietig ding.

En hij beseft dat ook zijn leven zich ontrolt en dat zijn gebeuren niet veel meer is dan wat gebeurt met het herderstasje, opgemerkt alleen misschien door enkelen.

Zijn dag komt dat zijn bevruchting – deze van de geest - zal stil vallen, op het einde van een regel misschien, of afgebroken middenin een woord, maar het zaad, het woord dat hij naliet zal zich uitzaaien, zoals dit van het herderstasje, in een tijd die voor hem geen tijd meer is, maar het met-l’ineffable-gevulde is, dat het ‘wat-binnen-in-de-dingen’ is. Datgene wat we niet wagen een naam te geven. Soms.

19-04-2012, 00:01 geschreven door Ugo d'Oorde  

Boeken en de nachten lang, en wegdromen terwijl je woorden leest en je dromend het boek verlaat: een lichaam naast jou, warm en slank, dat je omknellen kunt als je wandelt met haar omheen de vijver met de eenden die erop neerstreken, in de herfst of in de lente. Of een dag dat je waart met haar op het verlaten strand met de meeuwen en de schelpen en het water rollend tot aan hun voeten, en de strakke wind, onbewust van wat komen kon en kwam. 

Hij kan er evenmin van los als hij ‘s namiddags neerligt op het bed, het venster open, de meesjes en de merels en de mussen, en het in gedachten zomer is en ze beiden diep in het korenveld zijn binnengedrongen en zijn hand geschoven onder haar half open bloes, een kleine godin die ze toen was. En omdat ze niet wachten konden, omdat het leven zo overrompelend was, zo tintelend, zo bruisend, het gouden stuifmeel dwarrelend over hen en zich mengend als om hen te bevruchten.

Terwijl de leeuwerik opsteeg die ze volgen konden en de leeuwerik hen zien kon : het golvend korenveld een vlek midden de akkers en de weiden en zij beiden, klein en beweegloos, tussen het rood van de papavers en het blauw van de korenbloemen, ademend met het koren, ademend met de aarde.  

Zovele kleine, herinneringen die hem bestormen terwijl hij ze neerschrijft en andere die staan te dringen om opgenomen te worden. Hij het medium zijnde langs waar de essentie ervan, de sappen ervan, de zaadcellen ervan, zich opnieuw openbaren kunnen.

Hij denkt, als ik dit alles neerschrijf dan blijft dit behouden voor de eeuwigheid en kan er niets in min aan gewijzigd worden maar wel veel in meer als het ooit herlezen wordt.

Dan die andere dag. Hij denkt, het gaat goed met mij. Ik voel dat ik leef, heb me nimmer in mijn ganse leven zo goed gevoeld. Ik voel dat de geest leeft in mij, dat de wereld zich buigt over mij, dat het Absolute zwelt omheen mij en dat ik me erin wegschrijven kan, dat ik opgezogen word samen met al wat geweest is en al wat nog komen zal. Het gaat heel goed, er is een opening in de cirkel licht over mij, hier in deze kamer waar ik schrijf.

Maar dit moet ik al eens gezegd hebben, ooit.

Ugo

18-04-2012, 03:59 geschreven door Ugo d'Oorde  

‘De Schreeuw’ van Edvard Munch.

Ik las in ‘El País’ van 13 april, dat de derde van de vier versies – twee werden ooit gestolen, maar nog niet zo lang geleden teruggevonden - die er bestaan van ‘De Schreeuw’ van Edvard Munch (1863-1944), op 2 mei bij Sotheby New York, onder de hamer komt, samen met andere werken van Munch en werken van Picasso, Miró, Bacon, Liechtenstein, Warhol, onder vele anderen.

Maar het hoogtepunt, de ster van de openbare verkoop, wordt zeker ‘El Grito’ van Munch, de derde versie, de enige die in private handen is, die verkocht zal worden. Een prijs van 80 miljoen dollars ligt in de lijn van de verwachtingen.

Deze derde versie werd in 1895 geschilderd. De kleuren van dit doek zijn veel levendiger, in de luchten overheersen het bloed rode en het gele, in mindere mate het blauwe. Het is het enige doek waarin een van de twee personages, links, achteraan in het schilderij, voorovergebogen naar de stad kijkt in de verte. Het is ook het enige doek dat een gedicht draagt van de hand van Munch, een gedicht dat vertaald naar het Spaans, als volgt werd overgenomen in El País:

‘Estaba  yo caminando por la carretera con dos amigos / a la puesta del sol – El cielo se tornó rojo sangré / Y sentí  un aroma de melancolía – Me quedé parado / muerto de cansancio – por encima del negro-azulado / de la leguas de sangre y de fuego del Fiordo y la Ciudad – Me quedé atras / temblando de Ansiedad y sentí el gran grito de la Naturaleza’.

Ik veronderstel dat de correspondent van El País in Londen, Walter Oppenheimer, de tekst van het gedicht gevonden heeft, vertaald uit het Noors naar het Engels en dat het werd vertaald uit het Engels naar het Spaans. Ik kan het nu overbrengen naar het Nederlands maar wat rest er dan nog van de originele woorden/gedachten van Edvard Munch?

Een poging van vertaling toch, omwille van Munch’s schilderij:

Ik wandelde langs de weg met twee vrienden / bij zonsondergang – de hemel kleurde bloedrood / ik voelde er een smaak van melancholie in – ik bleef onthutst, dood van vermoeidheid – bovenop was er blauwachtig-zwart / mijlen van bloed en vuur van de fjord en de stad – ik bleef achter / bevend van angst en ik hoorde de grote schreeuw van de Natuur.

17-04-2012, 04:58 geschreven door Ugo d'Oorde  

Sàbado 14 de abril de 2012:

Het is koud vandaag, heb het hier zelden zo koud geweten.

Gevlucht naar  Alicante. In de boekenafdeling van ‘Cortès Inglès’ val ik - onder heel wat meer, zelfs een whisky 1946, van 3.650 € - op de werken van José Saramago, hij die de oorzaak is van mijn Blog, maar dit is een andere geschiedenis, op zijn ‘Caïn’ maar zal het zeker niet kopen, de broedermoord schrikt me af. Trouwens, ik ben er bijna zeker van dat Saramago[1], in Steinbeck’s ‘East of Eden’, niet heeft gelezen wat hierover kan gezegd worden. En bepaald niet zijn passages over de vertaling van het Hebreeuwse woord ‘timshel’ uit Hoofdstuk 4, vers 7 van Genesis.

In het appartement zoek ik de zin met het timshel-woord op in mijn King James’ versie van de Bijbel die ik ooit voor quinientas pesetas heb gekocht op de oude-boekenmarkt vóór de ayuntamiento, het stadhuis van Alicante.

Het is the Lord die spreekt tot Caïn:

If thou doest well, shalt thou not be accepted? And if thou doest not well, sin lieth at the door. And unto thee shall be his desire, and thou shalt rule over him.

Ik zal dan toch Steinbeck moeten gaan opzoeken om me precies te herinneren waarom hij de vertaling van timshel, zo belangrijk vond. Als ik me goed herinner ging het erover te weten of de ‘thou shalt rule over him’ wel de correcte vertaling was.

Maar wat het boek ‘Caïn’ van Saramago betreft, vrees ik dat hij, na zijn ‘Evangelie volgens Jezus-Christus’ zijn vete tegenover de Kerk hier even scherp heeft gesteld. Om deze reden onthoud  ik me liever.

*

Heb hier meer geschreven - het positieve in mij - dan gelezen en wat ik schreef ging meestal over de wereld van de geest wentelend over de oneindigheid van water tot voorbij de horizon, de enige werkelijkheid, enkel zichtbaar met de geest in ons, of het nu veel is of weinig, maar in die mate slechts.

Dit is wat ik hier verkondigen wou en ook dat ik dacht van de bergen te zijn maar ik ben van de oneindigheid van zeeën en luchten. Ik dacht van het sterven te zijn maar ik ben van het grote leven. En dus schrijf ik eeuwigheid, omdat ik de eeuwigheid heb aangeraakt met de vingertoppen, het grote moment van de geest.

Een laatste schrijven hier alvorens, na mijn bakens te hebben geplaatst voor de (vele) dagen dat ik hier niet meer zal zijn, plaats te ruimen. De zee zal ik laten en of ik hier nog ooit keren zal moet je vragen aan Vrouwe Fortuna, zij alleen kan het weten.

Het was een lang verblijf van weinig dagen, gevuld met woorden, van laat in de nacht of van vroeg in de morgen. Ik heb het zo gewild, het heeft zich zo voltrokken.

We – alle Karels en Ugo’s in mij - beginnen het te kennen, de dagen die verschuiven, de aarde kerend tussen sterren en planeten, bewogen door wat Dante in de laatste regel die hij schreef, ’Amor’ wist te noemen. Of hij hiermee heeft bedoeld, de totaliteit aan Energie - waar de vriend waarvan je hoorde sprak –, kunnen we niet weten, wel vermoeden.

Of misschien dacht hij aan die borrelende bron die enkel God kan wezen, hoe je Hem ook noemen wilt, want dichter dan de naam zal je nooit komen. Tenware, tenware je Hem zocht in de kleinste bloem, hier ingesloten in de dorste rotsen of in het kleinste zaad hier opgesprongen. We weten het pas later als het te laat zal zijn.

Maar bewonderenswaardig is an old proverb van lang geleden:

Any fool can count the seeds in an apple; but only God can count the apples in a seed.

Het is maar dat we hier, meer spiegelbeeld dan ooit, uit de zee zijn opgestaan, herboren.                                                                                                   

16-04-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde