Ik kan niet altijd schrijven over wat ik gisteren schreef, te zwaar te geladen. Dergelijke zaken vergen trouwens een lange aanloop die in fazen gebeurt, die een benadering op kousenvoeten vragen. Wat niet belet dat sommige positie innames verrassend zijn, ook voor mij, en dat ik me hierbij de vraag stel waarom ik niet eerder tot dat besluit gekomen ben, alle elementen gegeven zijnde.

Zo, wat ik gisteren vertelde over ‘de genen van het Universum’, ook waarom ik het boek dat ik viseerde, ‘Mag God nog’, een andere titel heb meegegeven: ‘Kan God nog’, hiermede bedoelend, kan het, dat in de tijden van nu, Hij er nog is onder de mensen, dan vooral deze van goede wil, of anders gezegd deze die zich de moeite getroosten zich af te vragen, wie Hij is of wie Hij zou kunnen zijn als Hij er is.

Een antwoord hierop zoeken is een antwoord vinden op heel wat vragen: vanwaar we komen, waarom we er zijn en vooral, waar we heen gaan zullen als we het lichaam, dat ons gegeven werd, verlaten zullen.  Dit alle zijn de vragen des levens, ze begeleiden ons in onze dagen. Deze ter zijde laten en, voordoen alsof ze niet bestaan, is een gemakkelijkheidsoplossing die ons niet verder brengt. Tenware we niet verder willen gaan, tenware we ons zelfs geen vragen willen stellen en tevreden zijn en blijven met het weten dat er, gezien we niets zien, er ook niets is.

Ik heb je altijd gewaarschuwd dat ik niet uit het hout van de nietsers gesneden ben, dat ik een man van vragen ben, maar ook, een man van oplossingen. En deze man zijnde heb ik het noodzakelijk gevonden te gaan schrijven over deze vragen en de antwoorden e geven die ik meende hierop gevonden te hebben, antwoorden die alle draaien en keren omheen het centrale punt: ‘God’.

Er zijn aldus, drie belangrijke centra geweest in mijn leven, hoe gek het ook moge zijn: Velikovsky, Dante en God. De eerste Velikovsky lag achter mij toen ik mijn blogs begonnen ben; de tweede Dante, was ook voorbij maar er was nog een lange echo, en de derde is nog altijd in volle gang, hierover ben ik schijnbaar nog niet uitgeschreven, of zal ik wellicht nimmer uitgeschreven geraken.

Met wie of wat zal ik eindigen, hoe kom ik terug naar de paden van het gewone en zelfs deze van het buiten het gewone, naar wat zich afspeelt in de marge van het zijn of, wil ik nog wel en kan ik nog wel?

Het gevaar bestaat, als je dit een gevaar noemen kunt, dat eens in jou een nieuwe Spinoza is opgestaan, je het moeilijk hebt om tevreden te zijn met het gewone. Je dit overlaten wilt aan anderen, omdat hierin de ruggengraat ontbreekt, de echtheid, de ondergrond, vooral als je weet dat de dagen die je nog resten, flinterdun geworden zijn, en dat er  mogelijks een vriend wachtende is om de hoek.

Je ontdoet je moeilijk van deze gedachten, vooral dan als je onderwerpen aanneemt die onvermijdelijk hierdoor getint zijn. Je bent maar jezelf als je deze in je vaandel voert.

Het moet vervelend zijn je te lezen.ij wel zou kunnen zijn als Hij er is. 

19-11-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je schrijft maar, je tekent op wat je ontmoet, alsof je door een landschap wandelt, alsof je op weg bent naar Compostella. En je voelt je goed. Je hebt zelfs een deel van het geschrevene gebundeld; je hebt het voorgelegd en je vertelt zelfs dat je je bundel hebt doorgegeven. En het gebeurt dat  en een vriend je zegt - en je weet volmondig dat hij gelijk heeft - dat wat je geschreven hebt, te lankmoedig is, te teer, te effen, zoals de golven van de zee die aanspoelen in een eender ritme over het strand, zich terugtrekken en wederkeren, aanhoudend, dagen lang, met nu en dan even wat trager of een tikje heviger, donkerder zelfs, een doek van Van Saene. Maar geen dramatiek erin, geen opvallende dingen, geen sensatie verwekkende gebeurtenissen, geen verkrachtingen, geen moorden, geen bed histories. En dat dus je kansen heel matig liggen, zelfs nul zijn.

En nochtans wat je vertelde was diepgaande als je beweerde dat de God van de Bijbel, vandaag de God van de Nieuwe Fysica geworden is, dat we Hem duidelijker bereiken en bepalen kunnen via zijn atomen en elektronen en zwarte gaten, via de miljarden sterrenstelsels die er zijn, dan via wat geschreven staat in wat het Oude Testament maar is, in wat de Geschriften omheen dit Oude Testament maar zijn.

Niet dat die Bijbel niet nodig is geweest; niet omdat de werken van de Kerk die er uit zijn voortgevloeid niet belangrijk zouden zijn geweest om de grond te effenen, het landschap uit te maken van waaruit die Nieuwe Fysica is opgestaan. Neen, wat was is een lange voorbereiding geweest en wat nu is, is het begin van een nieuwe periode deze van het nieuwe landschap waarin we worden afgezet om er voortaan te zijn en te leven. Hoe weten we nog niet maar de vooruitzichten zijn mateloos en vooral zijn bevreemdend.

Wie bracht ons zo ver? Is het de mens zelf geweest die dit alles gevonden heeft en blootgelegd, of, en hier grijp ik naar het sensationele van mij – wellicht ook van anderen - is het de geest van de Kosmos, aanwezig in de mens, die er de aanstoker van is?

Of anders gezegd is het, het evolutionair karakter van de kosmos, blootgelegd door Charles Darwin, die er aan de basis van ligt, die ons de weg heeft getoond?

En een andere vraag die door de eerste belicht wordt, waarom zoeken we, waarom creëren we, waarom willen we steeds maar verder en verder reiken, meer en meer te weten komen, wat betekent, dichter en dichter, het beeld dat we zouden kunnen hebben van God te naderen. Alsof dit de hoofdbedoeling zou zijn?

We komen van heel ver, we komen van de man en zijn hand in de grotten van Lascaux, en de weg die we nog af te leggen hebben is nog heel lang. Maar er is progressie en deze houdt niet op, we dringen verder en verder het hart van de materie binnen, het hart van het Universum binnen. We weten niet waar dit stoppen zal, evenmin of het ooit stoppen zal, we zijn op weg naar het oneindige dat er te kennen is, te voelen, te weten is. En wat meer is, we groeien er naar toe, er wordt voor gezorgd omdat het ingebakken zit, niet zo zeer in de genen van de mens maar wel in de genen van het Universum dat we allen zijn.

Ik heb gezegd, ik heb geschreven, weerleg me, opdat ik weten zou.

18-11-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

 Het zijn geen morgens meer lijk vroeger, geen avonden meer zoals voor heen, de mot zit er in, de warmte is er uit, de ingetogenheid. Ik dacht altijd dat het momenten waren die boven de andere uitstaken: het eerste licht en de deemstering. Vandaag vloeit alles in elkaar, gaat de dag zo vlug dat de avond er is voor de dag begonnen is.

Ligt het aan mij, aan mijn ingesteld zijn op de dingen, ligt het aan de dingen, de omstandigheden zelf? Wie zegt het me waarom het is dat de dagen zo vlug schuiven, de weken zo kort zijn, de maanden, de jaren.

En dan ook, jij die me leest, je weet het niet hoe ik me inspannen moet om te gaan verhalen, over wat ik nog niet schreef, een column over niets en toch ook over alles, over het zijnde als over het niet-zijnde, als over het wordende; wat woorden die moeten gevonden worden, een uitdaging die moet beantwoord worden, met dien verstande dat, als ik schrijf ik me voel als een Icaros die aan het stijgen is naar de zon toe, met alle gevaren eraan verbonden.

Ik loop in de velden: de herfst die voor mij ligt verbergt zich in mij. Ik tracht hem te milderen, te denken dat de winter vlug komen zal, de lente komen zal, dat alles terug in bloei zal komen, dat de hemel blauw zal zijn, de wolken wit, en dat ik de vogels weer zal horen. En ik ben ruim, ik ben in de wijdte van het zijn, opgenomen in de enorme wijdte die de natuur is, de natuur die ook God kan worden genoemd, want er is geen andere naam voor die wijdte van het leven in en van de natuur. Echter weten we dat het gevaarlijk is er een naam aan te gegeven, als ik hoor waarover gediscussieerd wordt en dat uitkomt in een boek dat God ‘nog mag’.

Hoewel er zijn en het durven zeggen dat ze Hem nog niet gezien hebben, alsof je iets moet zien opdat het bestaan zou. Heb je al een cel gezien, van een bevruchting gezien hoe die tot stand komt, ooit een atoom gezien, de kern van een atoom met de elektronen met hoge snelheid er om een, een quark gezien, een Higgs deeltje? Ik geloof het niet. En toch bestaat het, weten we dat het bestaat, en desondanks: ‘God heb ik nog niet gezien, nog niet ontmoet’ waarmee bedoeld wordt, die, die man bestaat niet. Of course he doesn’t exist that man.

Het erge is dat hij, God, nog steeds gezocht wordt als man, zoals geloofd werd vóór Galileo er was. Nadien vergaten ze Galileo - zelfs Ugo Claus vergat hem - en bleven ze zoeken naar die man, niet denkende dat het een Iets kon zijn: een Universum in zijn totaliteit, een Universum dat IS in een materiële vorm en dan ook, onvermijdelijk, in een spirituele vorm. Zoals de mens er is, zoals, zegt Leibnitz een steen er is.

Ik heb een hekel aan hen die zeggen dat God niet bestaat en evenzeer aan hen die verklaren dat Hij wel bestaat. Echter, misschien kan ik beide stellingen bijtreden als me verteld wordt hoe Hij 'niet bestaat' of wel bestaat.

Ten minste, zo dit ooit op een duidelijke wijze uit te leggen valt.

17-11-2017, 07:41 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zal ik vandaag een brief schrijven van hieruit aan allen die me lezen, een lange brief die uitloopt over heuvels en dalen, over dorpen; alles gehuld in een levend schilderij, sober gehouden in kleur en lijn, onvergankelijk, zoals het een hoort voor een schilderij en, waar ik middenin sta, waar ik adem, mijn stilte dat mijn leven is, om er te blijven voor altijd; het land in en rondom mij, ik, niet als het centrale punt, maar erin verweven lijk een boom die alles overschouwt en weet dat hij deel is van het landschap en dat het goed is er simpelweg te zijn en, niets meer dan het landschap.

Of schrijf ik slechts hoe ver het gevorderd is met mij, hoe ik er sta, hoe ik er geboren en getogen ben, los van alles wat er is, van alles wat nog komen zal, een enkeling, een Einzelgänger, opgeschept met dingen die herinnering zijn en, gestold in het besef, meer niet, dat ik er nog ben, al is het maar voor een korte tijd, een tijd die ook voorbij zal gaan.

Of nog, zeg ik je niets meer vandaag, dan wat van het ontwaken is, een morgen die van alle morgens is, die van jou als die van mij, om er te zijn van het gekende en het ongekende en van het licht dat in brede stroken de kamer binnenvalt, op een wijze zoals Ezra Pound het ook eens zag als hij schreef: ‘Light enters the room like a gilded Pavlova’.

Zo weet, als je me leest, dat ik het moeilijk heb gehad om te beginnen, niet alleen om de sfeer te vinden om te schrijven, maar ook om te weten waarover ik je vertellen wilde. Want ik wil je niet verliezen, zeker in deze dagen niet.

Ik wil er dus niet zijn in alle rust en stilte opgenomen in het landschap, een boom gelijk die toekijkt en laat voorbij gaan wat voorbij gaat; ik wil er ook niet zijn als iemand verloren in zijn herinneringen waar hij mee leven moet. Neen, ik wil er zijn als een levend, denkend, veropenbarend iemand, die op zoek is naar het oneindige dat van de geest is rondom hem, waarin hij zich wentelen en keren kan, hij geen grenzen hoeft te kennen of te trekken, hij zich uit leven kan in woorden en zinnen en paragrafen.

Zo, je weet nu hoe mijn dag begonnen is, niet met de geuren van versgebakken broden, zoals het soms was ten tijde van mijne moeder – ‘mijne’, zoals Gilliams zijn moeder tekende – niet van het aroma van helzwarte koffie, geuren die lijk gedachten zijn. Gedachten die niet te houden zijn die zich verspreiden zullen nu, in vreemde, onzichtbare tekens tot ver over de heuvels, tot waar de zeeën zijn, tot waar de bergen, om dan toch ergens, waar hoef ik niet te weten, aan te komen.

Ik schrijf je morgen meer. Misschien vanavond nog.

16-11-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je hebt dan toch, ondanks de vele vooroordelen die je hebt, een poging gedaan om uit het anonieme van je bestaan te treden. Je waagt het er op, vooraleer te verdwijnen, je naam vrij te geven en te binden aan een massa woorden die een geheel zouden moeten vormen en uitwijzen waar je, na een lange tocht van vallen en opstaan, bent aangekomen.

Wat kan het vervolg zijn? Weinig meer dan zorgen, zorgen die je op je leeftijd vermijden moet. Toch heb je de stap gezet, heb je het risico genomen afgewezen te worden en geconfronteerd te worden met de ontgoocheling die een afwijzing zou inhouden, hoewel het niet de eerste ontgoocheling zal zijn die je hebt ontmoet. Nu, je kon ook andere wegen uit, maar je besliste, op basis van wat je meende een vingerwijzing te zijn, nl enkele lijnen in de Standaard de Letteren, je manuscript in te zenden en voor te leggen, zoals een thesis wordt voorgelegd, hopende maar even zeer, zo niet meer, vrezende.

Hoefde ik dit te vermelden in een blog, ware het niet wenselijk geweest het te verzwijgen, verstandiger ook? Ik denk v   an ja, het bewijst alleen hoe eerlijk ik sta tegenover wat ik dagelijks loslaat in deze geschriften, hoe bloot ik me erin te kijk stel, zonder omwegen, zonder iets te verbloemen, neen, recht voor de vuist. Ik wil dat men weet – dat men ‘wete’ paste beter bij mijn leeftijd - welke man ik was.

Maar welke verdienste heb ik eraan? Geen enkele, het plaatst me enkel daar waar ik thuis hoor, het toont wie ik ben, welke verwachtingen ik nog durf hebben, in een woord, hoe het gesteld is met mij. Nog wel niet de wanhoop nabij, maar ik nader het einde van mijn dagen en ik voel het maar al te duidelijk in mijn lichaam dat afbrokkelt, dat me in de steek laat. Gelukkig is er de kracht van de geest in mij die me recht houdt. Wie ware ik anders?

Wat ik gisteren geschreven heb over die fameuze zon die stil stond had ik ruimer kunnen doen. Het gebeuren is van een dergelijke aard dat er heel wat zijn die zeggen dat dit, samen met de tien plagen van Egypte, centraal staat in de geschiedenis van Israël. In feite is de impact ervan onoverzichtelijk als men plots tot de bevinding komt dat het niet Yahweh is geweest die dit heeft veroorzaakt maar dat het kan en moet herleid worden tot een weliswaar, ongewoon catastrofaal, maar in feite natuurlijk gebeuren. Wat voor gevolg heeft dat de geschiedenis van Israël ontdaan wordt van zijn sacraliteit, ontdaan wordt van zijn God.

Velikovsky heeft hier nimmer enig gewag van gemaakt, maar Israël heeft het gevoeld, de reactie op zijn werk is zo hevig geweest, dat de uitgever ervan onder druk werd gezet en verplicht is geweest het boek uit de handel te halen wou het verder academische werken kunnen uitgeven. Hierover zijn boeken geschreven in de USA.

Ik beken, na wat ik hier als bekentenis geschreven heb over mijn manuscript, dat Velikovsky mijn leven heeft veranderd, en zeker mijn visie op de Oudheid. Dat ik er door getekend ben geweest en dat ik, nu ik zijn werk van op afstand bekijken kan, meer dan ooit overtuigd ben dat hij, wat die beruchte komeet betreft, die Venus zou geworden zijn, het bij het rechte eind had, Carl Sagan ten spijt. Want als deze zegt dat de hoge temperatuur van Venus – meer dan 400 graden - te wijten is aan het green house effect, dan kan even goed het omgekeerde gesteld worden, namelijk dat de wolkenmassa omheen Venus te wijten is aan de hoge temperatuur op Venus. Maar niemand denkt hieraan, want Velikovsky zou wel eens gelijk kunnen hebben en dat mag of kan niet. De wereld van de kennis zou vergaan indien dit zo was.

15-11-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

In mijn blog van 4 november had ik het even over de bevindingen van een paar professoren van de Universiteit van Cambridge, Colin Humphrey en zijn coauteur, Graeme Waddington, in verband met een wel bekende als even vermaarde passage in het boek van Jozua, hoofdstuk 10, zijnde de verzen 12 en 13:

12: Op die dag, toen Yahweh de Amorieten aan de Israëlieten overleverde, heeft Jozua tot Yahweh gesproken en hij heeft in tegenwoordigheid van de Israëlieten gezegd: Zon sta stil bij Gibeon en gij maan, bij Ajjallons  dal.

13: En de zon stond stil en de maan bleef staan terwijl het volk zijn vijand afstrafte. Staat het zo niet geschreven in het boek van de Rechtvaardige? De zon bleef midden aan de hemel staan en haastte zich niet onder te gaan, ongeveer de hele dag.

Beeldspraak of realiteit, inbeelding of een historisch gebeuren?

Hilde Van den Eynde herneemt de woorden van Colin Humphrey, die vindt dat je de tekst ook kunt lezen dat de zon en de maan ophielden te doen wat ze doorgaans doen, namelijk schijnen. Zo bekeken kan de Bijbeltekst verwijzen naar een zonsverduistering, waarbij de maan voor de zon schuift, zodat die ophoudt met schijnen. Het Hebreeuwse woord ‘dôm’, dat zowel ‘geluidloos’ als ‘onbeweeglijk’ kan betekenen, zou dan vertaald worden als een bevel: ‘word donker’ in plaats van ‘sta stil’.

Hij vergeet hierbij dat het ‘donker worden’, het smeken om een zonsverduistering dus, Jozua niet helpen zal om de Amorieten te verslaan, integendeel. Jozua had dus zeker geen nood om dit aan Yahweh te vragen. Wel had hij iets anders nog kunnen vragen, iets in meer, dat zo voor de hand lag om te vragen en dat te lezen staat in het vers, vóór 12 en 13, namelijk in

11: Toen zij – het betreft hier de Amorieten – vluchtend voor Israël, op de steile helling van Bet-Choron gekomen waren, liet Yahweh uit de hemel grote stenen op hen neerhagelen die hen doodden. Er stierven er meer door de hagelstenen dan de Israëlieten er met het zwaard konden doden.

Dit, mijn waarde professor Humphrey, betreft een even belangrijk feit als het stilstaan van zon en maan. Het is een gebeuren dat even opmerkelijk was en gezien moet worden als de uitloper van een stilstaande zon. Het verbaast me dan ook dat de Professors hiervoor geen oog hebben gehad. Hebben ze de Bijbel wel ter hand genomen?

Trouwens waar ze uiteindelijk op terecht komen: een paar jaren meer in de regeerperiode van Ramses II, hoe weegt dit op tegen een natuurfenomeen als een regen van ‘barad’ – brandende stenen – en een stilstaande zon. Tussen haakjes, en dit wijst ook in de richting van een natuurfenomeen: Jozua had de maan niet nodig.

Het raadsel, want het is er een, steekt er torenhoog boven uit. De opgetekende feiten duiden op een kolossaal natuurfenomeen dat niets te maken heeft met een zonsverduistering of wat ook. Een verklaring, à la Humphreys, is een gemakkelijkheidsoplossing, is wat ik zou willen noemen a scotoma, een blinde vlek in het oog.

Is het niet willen zien, het niet willen geloven, omdat het, zo gezegd, onmogelijk wordt geacht. Men zegde dit ook van Wegener, men zegde dit ook van Darwin.

Wat er wel is, is wat Hevelius, in het Latijn schreef in zijn Cometographia van 1668: dat in het jaar van de wereld 2453 (1495 voor Chr.), according to certain authorities, a comet was seen in Syria, Babylonia, India, in the sign Jo, in the form of a disc, at the very time when the Israelites were on their march from Egypt to the promised land.

Het is een Russische Amerikaan die dit opgezocht heeft, een bevestiging van wat Plinius ervoor geschreven had;, van wat Rockenbach, gepubliceerd had in Wittenberg in 1602.

Kan het dat er een komeet in het spel was die dicht langs de aarde is voorbij gezoefd?

Ik weet bij ondervinding dat het geen zin meer heeft te verwijzen naar ‘Worlds in Collision’; ik weet dat niemand de moed zal hebben dit werk van 380 pagina’s, daterend van de jaren ’50, te lezen, overlopen is niet voldoende; ik weet dat de naam van de schrijver, Immanuel Velikovsky, voldoende is om af te schrikken. Ik weet dit allemaal – Israël wil niet dat de Exodus gebaseerd is op een catastrofaal gebeuren en niet op een tussenkomst van Yahweh - maar ik weet ook, met absolute zekerheid dat, als er één boek moet gelezen worden, het ‘Worlds in Collision’ is.

Colin Humphrey heeft dit niet gedaan. Had hij het gedaan hij zou niet geschreven hebben wat hij geschreven heeft. Hij zou gezwegen hebben.

14-11-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Twijfel is mijn deel, twijfel mijn gegoochel met de naam van God, twijfel mijn gestamel, want meer is het niet. En jij, je vraagt me of het wel nodig is, in de tijden van nu, uit te weiden over een onderwerp als God, of oneindigheid, of eeuwigheid en, zoals het gebeurt, er telkens op terug te vallen en me erin te vergalopperen alsof er over niets anders zou kunnen gesproken worden.

Zijnde wie ik geworden ben, is het zo, blijft het nodig voor mij hierover te spreken om een lichtpunt te hebben, vooral in morgens zoals deze met de regen tegen het raam en de wind in de lege bomen; vooral als alles buiten nog duisternis is tot de duisternis in mijn gedachten.

Gelukkig, ik las Pessoa voor ik slapen ging, ik las van hem:

‘J’ai la taille de ce que je vois!’ Quelle puissance mentale sans limites que celle qui va du puits de nos émotions les  plus profondes jusqu’aux étoiles les plus lointaines qui s’y reflètent et, d’une certaine manière, s’y trouvent ainsi à leur tour. Dès lors, conscient d’avoir appris à voir, je contemple la vaste métaphysique objective des cieux infinis, avec une assurance qui me donne envie de mourir en chantant : ‘j’ai la taille de ce que je vois[1] …

Dit gaat, zoals ik het lees, naar de essentie van het zijn. Dit is van het leven in ons en rondom ons, en enkel van het leven, niet van de omstandigheden, niet van de gebeurtenissen. Het is de eeuwige confrontatie van de mens met wat niet te noemen is, iets dat er is zonder er te zijn, iets dat is, iets dat er onvermijdelijk ‘moet’ zijn, en dat onze hunker betekent, dat onze hunker is naar het onbereikbare

Ik heb de grootte van wat ik zie, of van wat ik denk te zien achter de dingen; het kloppend hart ervan dat ik enkel raken kan met de voelhorens van mijn geest. Voor Pessoa ook was het schrijven een strijd met en over het metafysische bestaan. Hierover schrijven was noodzakelijk voor hem omdat het overige te alledaags, te voorbijgaand was en maar diende als een soort structuur waar hij zijn gedachten kwijt kon. Hij was een man van de dieptes en van de hoogtes, van al wat gebeurde binnen in hem als hij zich geplaatst zag tegenover de oneindigheid van het Universum.

Ik zal niet zeggen dat hij was zoals ik, wel dat ik geschreven heb in zijn spoor, een opeenvolging van stukjes tekst, niet zoals hij het deed, soms op sigarettenblaadjes die hij opsloot in een koffer, maar open en bloot en ook niet met een zelfde literaire geladenheid, verre van, maar dan toch in een zelfde richting en met een inhoud in het spoor van  hem. Natuurlijk zal ik er wellicht nooit toe komen te schrijven:

J’ai la taille de ce que je vois. Et la vague clarté lunaire, totalement mienne, commence à abîmer de sa lueur indécise le bleu à demi noir de l’horizon. J’ai envie de lever les bras… en criant des choses d’une sauvagerie inconnue, de lancer des phrases aux mystères.

Wel dat ik de grootte heb van wat ik zie en denk en niet de grootte van mijn gestalte.

[1] Le livre de l’Intranquilité’, par.81, page 92

13-11-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde