Waarom begin ik altijd bij mijzelf, waarom begin ik niet eens met een document over l’Art de l’Islam, dat een vriend, Frank Pletinckx, me toestuurt van uit Zwitserland waar hij woont. Een voor mij en wellicht voor ons allen ‘ontstellend’ document van craftmanship dat je allen nu raadplegen kunt - het vraagt je wel heel wat tijd - je vindt het op https://youtu.be/Og6cTlwBTrk; ik zend het jullie zoals ik het kreeg, als nieuwjaarsgeschenk.

Eigenlijk ben ik overstelpt hiermee, is er bij mij een vorm van ‘onbegrip’ en ‘ongeloof’ over het hoog gepresteerde dat nu door vakmensen-kunstenaars, van november 2010 tot juni 2011 werd ingewerkt, als binnenhof in het Metropolitan Museum of Art van New York; een vorm van kunst en vakmanschap die ons ongewijzigd, wel misschien nog meer verfijnd, bereikt van meer dan duizend jaren terug, eigenlijk van uit de VII^de eeuw, dat, totaal naamloos, ontstond samen met de Islam en die van vader op zoon, van generatie op generatie tot ons is doorgedrongen. Gedragen in de allereerste plaats, en dat is de grootheid ervan, door een hadith van de Profeet: ‘God-Allah is schoon en hij houdt van schoonheid’.

AL wat te maken heeft met kunst is in de Islam hierop afgestemd. Hun geloof is het draagvlak. Wat ze doen en hoe ze het doen is een offergebed gebracht aan Allah, en dit is altijd van in de aanvang tot op heden zo geweest is en zal verder  worden uitgedragen tot zo lang hun geloof levend zal blijven. Hun werk is het voortbrengen van schoonheid in dienst van Allah, dit betekende dat het van het meest verhevene moest zijn, gemeten en geordend zoals zijn Universum, Allah waardig.

Terwijl in het Westen de kunst een vloek is geworden tegen het schone, het ordelijke, is hun kunst sacraal gebleven, het schone en het ordelijke geheiligd: ‘une vie toute centrée sur le ‘tawhid’ la conscience de l’unité divine’, schrijft de arabist Titus Burckhardt in zijn ‘L' Art de l’Islam’[1].

En ook:

En considérant l’essence de cet art, nous serions tentés de parler d’une seconde révélation … Ce que nous voulons dire est ceci :  la naissance d’un art sacré - et l’art de l’Islam mérite cette epithète - correspond nécessairement à une extériorisation providentielle de ce qu’il y a de plus intérieur dans la tradition d’où le lien entre l’art sacré et l’ésotérisme.

Ik denk dat de beelden voor zich spreken, dat het een document is dat voluit als met een symfonische suite de grootheid van de kunst van de Islam onderlijnd wordt; dat we deze kunst hebben getracht over te nemen  in de jaren duizend tot in de middeleeuwen, zeker tot het begin van de Verlichting, maar dat we wat de ‘kunst als versiering’ betreft er nooit in geslaagd zijn - ook omdat we er geen nood aan hadden - de mathematische vormgeving erin te bereiken die de Islam wel bereikte.

De erbij horende ‘youtubes’ bewijzen dit op een ruime wijze.

[1] Titus Burckhardt: L’art de l’Islam’ la Bibliothèque de l’Islam, Collections éditées par Pierre Bernard. Sindbad Paris, 1985.

09-01-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe verlos ik me van de jaren die ik meedraag in mijn lichaam, hoe ignoreer ik die eens uit het bed en te been? Eenvoudig is het niet, de stramheid van mijn leden is een zwaarte die ik te ondergaan heb vooraleer ik neerzit voor mijn klavier. Pas dan neemt het Woord het over en verstillen de ongemakken. Zo voel ik het elke morgen van mijn nu-bestaan. Dit is het uiterlijke ervan, het Woord is van het innerlijke.

Of hoe we bestaan, hoe we telkens overgaan van het ene naar het andere, het andere dat het ene bepaalt en omgekeerd: de werking van het lichaam en de werking van de geest op elkaar afgestemd maar totaal verschillend. Ik ben deze twee-eenheid die optreedt, de man die neerzit en de man die schrijft, de zichtbare en de onzichtbare die ik ben, de kramakige en de filosoferende, de eindigende en de vooruitstrevende: mijn dagen een wandeling zijnde van de ene naar de andere. Echter wie zou ik zijn indien ik die wandeling niet kende?

Wie ware ik indien ik niet elke morgen opstond met als doel mijn wandeling in de tuin van, of beter, in het bos van de gedachten te doen en te verwoorden wat ik of wie ik er ontmoet; soms heel veel, soms heel weinig, soms is het een bestorming, soms is het maar een streling. Wie dit regelt weet ik niet, ik aanvaard wat gelegen komt, het is wat het is. Ikzelf kom er niet aan te pas, het komt van ver buiten mij. Er is in mij - in ons - een mechanisme dat de gedachten-golven opvangt, er zijn er die deze ongeschreven houden, andere die ze omzetten in de hiëroglyfen van de taal om ze te bewaren, om ze te verspreiden. Ik ben zo iemand  een actieveling in het domein van het woord.

Iemand die meent dat hij geroepen is om de gedachten die hij binnen krijgt om te zetten zodat ze doorgegeven en gelezen kunnen worden. Meer ben ik niet dan een vertaler, die vertelt wat hij ontvangt. Ik ben erop ingesteld om dit te doen, een opdracht die ik meekreeg en ‘niet’ een opdracht - zoals ik het al schreef - die ik mezelf heb opgelegd. Ik voel nu dat ik verkeerd ben geweest, dat het me ingegeven wordt, te doen wat ik doe, opgetekend in mijn DNA en ik er dus niet aan ontsnappen kan.

Deze woorden dus, dit ganse betoog van 500 woorden hier, komt niet van mij, het werd me ingegeven door mijn ‘gedachten-meester’, mijn goeroe, want hoe kan ik hem anders noemen. Al wat hier staat komt van hem, niets van mij.

Van mij zou er zijn, en dan nog, wat als volgt zou gaan: ‘Ik lees al enkele dagen tussendoor van Cees Nooteboom, zijn ‘Omweg naar Santiago’[1]. Ik volg hem op zijn reis. We zijn nog in een beginfase,  we vorderen traag, omdat hij, zoals hij zegt, ‘twee reizen maakt, een in zijn auto en een in het verleden dat wordt opgerakeld door forten, kastelen, kloosters en de documenten en de verhalen die hij erin aantreft.’

Ik maak er drie want ik zoek de steden op waar hij langs komt, op Google. Ik ga dus nog trager, maar het is Nooteboom die vertelt en niet iemand anders, het is een groot schrijver.

[1] Cees Nooteboorm: ‘De omweg naar Santiago’, De Bezige Bij, 2018.

08-01-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben Driekoningen voorbij gegaan zonder om te zien, wat niet het geval was in mijn jeugd. Vandaag echter zie ik er de ernst niet meer van in, het ligt zo ver al weggedrumd in mijn tijd van vroeger, zo ver dat ik begin te twijfelen aan de dingen van vroeger, waren die er echt of zijn ze inbeelding geworden. Er is dus twijfel mogelijk of ik, zoals ik nu lees op sommige facebooks, of ook ik een van die kinderen was die van deur tot deur  ging om over de ‘Drie Koningen die van verre kwamen’, te  zingen. Deed ik het of denk ik dat ik het gedaan heb?

Vreselijk zo iets te schrijven, vast te stellen dat je begint te twijfelen aan wat je jeugd is geweest. Echter het gaat hier over een periode van meer dan tachtig jaar terug, beeld je in hoe het met mij is gesteld, welk pak herinneringen ik mee te dragen heb, herinneringen die minstens enkele malen per jaar opgedoken zijn, voeg er de gedroomde aan toe, het is dus goed mogelijk dat ik de ene niet meer onderscheid van de andere, en dat alles één grote smeltkroes is geworden, die, misschien, met deze die ik overnam van anderen als die van mij - wie weet? - moeten aangevuld worden.

Best is er geen acht op te slaan, als ik ze gedroomd heb of overgenomen dan is het omdat ze in de lijn van mijn mogelijkheden lagen en op het punt waar ik nu sta heeft het weinig belang nog, alles kan als echt genomen worden. Eens het geschreven staat, staat het er als echt gebeurd en beleefd. Er zijn trouwens geen getuigen meer overgebleven, behalve misschien mijn jongste broer Georges,  maar die leest me niet, wat ik schrijf is te diepzinnig voor hem, zegde hij me ooit en wellicht heeft hij gelijk. Dan maar verder zonder hem, het land in en uit, mijn jeugd binnen en mijn jeugd uit. Erop lettend niet te ver uit te schuiven in totale onwaarheden.

Wat ik niet durven zou. Ik zou dan zeker niet zeggen dat ze mij overkomen zijn, wel iemand anders, een vriend een kennis. Maar toch is er één gebeuren in mij gebrand dat dramatisch had kunnen aflopen.

Het duikt regelmatig op, veel meer dan eens per jaar. Hoe oud ik toen was of wij toen waren weet ik niet meer, gis ik ook niet, maar ik had een vriend Robert D. K., we waren altijd samen, maakten een hut in de uitgedroogde bedding van de vijver in het bos; we speelden indiaan en gooiden met speren naar elkaar, een lange stok met gescherpte punt. En op een namiddag gebeurde het. Hij stond geborgen achter een boom en ik gooide, hij kwam kijken en de punt van de speer trof hem vlak in de wenkbrauw, een millimeter lager en het was in zijn oog, nu was het maar… een bloederige wonde juist boven het oog. Hoe het verder verlopen is weet ik niet goed meer. Ik vermoed dat de wonde gehecht werd door de dokter waar hij een litteken aan overgehouden heeft. Het leven heeft ons gescheiden, we hadden geen contact meer met elkaar tot op een dag, vele, vele jaren later, ik op weg met de wagen naar, ik denk Aalst, ik stopte voor een man langs de weg die autostop deed, het was Robert met zijn nog zichtbaar litteken.

We waren beiden verrast elkaar op deze wijze terug te zien. Ik vertelde hem dat het voorval met de speer me nog altijd beroerde. Niet doen, zegde hij, niet doen, het was dom van me om van achter de boom te komen als je speer afkwam, trouwens ik, ik zie mijn gezicht niet als ik spreek met iemand.

Zo, wat ik ook beweerde in het begin van deze blog, dit is een voorval dat me met grote zekerheid is bijgebleven, de details ervan zijn afgestompt maar zijn litteken is zichtbaar gebleven bij hem en even duidelijk maar onzichtbaar bij mij.

En geloof me, ik heb er me niet van verlost door er hier over te schrijven, integendeel.

07-01-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Voor het ogenblik kan ik schrijven dat ik succesrijk ben geweest in het schrijven van een blog en dat ik dit wil bestendigen, het is wel niet om de klaroenen te laten schallen wat het aantal lezers betreft, het enige dat ik wil beklemtonen is mijn bestendigheid, waar tegenover de bestendigheid van mijn lezers staat.

Hoe ik erin slaag is me vreemd. Maar op de 7.000 en meer bloggers, in de rubriek ‘Dagboek-bedenkingen’ sta ik er als meest bezochte, en op een totaal van de meer dan honderdduizend bloggers die er zijn sta ik de 26_ste geklasseerd. Ik zeg het maar om me bezig te houden want dit verandert helemaal niets aan het feit van het schrijven, het bewijst enkel dat ik een man ben en blijf, met een opdracht, een voor het leven, tenminste zo het leven me gunstig blijft.

Denk echter niet dat het een gemakkelijke opdracht is, wel een zeer interessante. Elke morgen bijna sta ik op met een leeg hoofd, nu en dan met een idee dat ik uitschrijven kan, er is echter geen vaste regel, maar hoe dikwijls gebeurt het niet dat ik mezelf verras dat ik aankom waar ik nooit gedacht had aan te komen. Ik ben dus een reiziger in het onbekende dat het bekende wordt.

Hoe is het zo ver gekomen met mij, hoe ben ik geworden wie ik ben voor het moment?

Eenvoudigweg eigenlijk, tien jaar en meer las ik in El País dat de blogs die José Saramago schreef, in boekvorm in het Spaans[1] verschenen waren. Ik zag plots een opening voor mij, het over een andere boeg te gooien, en het dagboek dat ik dertig jaar lang had bijgehouden, een meer elegante, meer openbare, meer verdienstelijke vorm te geven. Ik ben er in mei 2010 mee gestart, Saramago meer dan imiterend want ik schreef elke dag een blog wat hij vergat te doen.

Echter, het verschil met Saramago was op vele vlakken heel duidelijk: hij stond er voluit in de wereld als een groot geëngageerd schrijver en handelde over die wereld en dan vooral over de Kerk in de wereld, terwijl ik amper de persoon oversteeg die ik was, ook omdat ik me nooit, in tegenstelling tot Saramago, had ingeleefd in wat er gebeurde in de wereld maar wel wat er gebeurde binnen in mij.

Maar ik las zijn blogs, hij boeide me, vooral dan als hij het had over zijn strubbelingen met de Kerk. Zo schreef hij op de dag van 9 oktober 2008, over ‘Dios y Ratzinger’, deze historisch geworden woorden die ik vond in Spaanse vertaling uit het Portugees:

‘Como escribí en horas de vaga interrogación metafísica, harà alredor de quince años, Dios es el silencio del universo y el hombre el grito que da sentido a ese silencio’.

Larie, José Saramago, u vecht tegen windmolens. De stilte van God stoort u schijnbaar, maar de stilte van God is, dan toch voor mij, het leven in de Natuur, is de beweging van het elektron in het atoom, de baan van de aarde om de zon.

Uw floue metafysische beschouwingen van vijftien jaar terug hebben u dus niet veel opgeleverd, u bent blijven vast hangen aan de God van vóór Galileo Galilei. En: ‘de mens de schreeuw die betekenis geeft aan deze stilte’, een zin die ik niet meer begrijp of wil begrijpen, want het is geen ‘grito’, het is geen schreeuw, het is een onmetelijke verbazing.

Of, hoe men winnaar 1998 wordt van de Nobelprijs Literatuur.

Ik reken hem dus af op deze woorden over zijn God uit de middeleeuwen en zeker over de laatste zin van zijn ‘Memorial del Convento’[2] over Baltasar Sietesoles: ‘pero non subió a las estrellas, si a la tierra pertenecía y a Blimunda’. ‘Maar hij steeg niet naar de sterren, maar behoorde aan de aarde en aan Blimunda, (zijn echtgenote)’. Een zin die Saramago zal overnemen op zijn grafschrift.

Ik kende de moed zijn ‘Memorial del Convento’ te lezen. Het handelt over de bouw van een klooster in Mafra, Portugal, een immens bouwwerk met een immense bibliotheek, boeken nog meer zwijgend dan zijn God.

[1] José Saramago: ‘El cuaderno’, textos escrittos para el blog, septembre de 2008 - marzo de 2009, Santillano editiones, 2009. Ik kocht het boek in San Juan/Alicante op 20 mei 2010

[2] José Saramago: ‘Memorial del Convento’, Santillano editiones, 2009

06-01-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik kreeg deze foto, nu al een lange tijd geleden, toegestuurd via facebook, niet dat ik een fervent lezer ben van facebook, maar de foto bekoorde me en bleef me bekoren. Ik vond hem terug telkens ik de rubriek ‘Afbeeldingen’ van mijn PC bezocht.

Meer nog, hij intrigeerde me zoals de titel van een boek intrigeren kan, of een gedroogde bloem teruggevonden  in een dagboek. Hij droeg als titel niet ‘avond in Schellebelle’ , maar ‘een’ avond’. Hij had dus iets in meer te vertellen, het was een foto met een verleden eraan vastgehaakt. Want ‘een avond’ is van een plaats, is van een ‘erzijn’, is van een gebeuren hoe min ook en het is daar dat het mysterieuze eromheen een aanvang neemt, gesymboliseerd, als getatoeëerd in de kleuren afgegeven door de ondergaande zon én door het even ons tartend element, de sprekende naaktheid van de zwijgende bomen die er staan, wachtende.

Vooral dan die boom links op het voorplan is van een statige verzorgdheid, zoals alle andere bomen trouwens, even verzorgd op hun plaats en even stil en wachtend. De zon en de kleuren, de bomen en het land met de einder, appeared in sight of a leisurely mind’ - zoals het geschreven staat, voor de heuvels in  de verte, op een fontein ergens in China - een opmerkzame, levendige geest die in een fractie van een ogenblik gemerkt heeft dat het beeld voor haar -  de foto komt van een dame - uniek was, zo uniek een rariteit van een ogenblik dat nooit meer komen zou.

Duizenden van dergelijke foto’s verschijnen in de National Geographic Magazine, maar geen is zo treffend voor mij als deze van een avond in Schellebelle, laat in de herfst, omdat ik Schellebelle ken, omdat ik weet dat achter de einder de Schelde vloeit met een plaats op de oever ervan, waar ik dikwijls heb zitten lezen in de meest vreemde boeken onder de drie abelen die er stonden, terwijl eenden neerstreken op het water en boten voorbij gleden waarvan de schipper me soms groette, zich afvragend wellicht wat ik daar in godsnaam zat te doen onder die drie abelen.

Dit alles draagt de foto, het ganse land van een deel van mijn jeugd. Voor de dame die de foto nam, ik weet het, was het ook een deel van haar jeugd, haar echtgenoot die ze veel te vroeg verloor was een vriend van mijn broer Daniël, onvermijdelijk hebben we gezamenlijke herinneringen en dit zal de reden geweest zijn waarom ze me die foto uit Schellebelle - wat een naam en wat een streek - heeft toegestuurd.

Wat ze niet wist en ik evenmin is dat ik er op 5 januari 2022 zou over handelen in een blog, al was het maar om haar te zeggen hoe ze me geroerd heeft met die foto op haar facebook.

Ik wou dat ze wist dat het uniek mooie van haar foto een kwelling was voor mij, een kwelling en een vreugde die ik nu heb samengebracht in mijn woorden en aan haar heb toevertrouwd.

05-01-2022, 05:35 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zelden schrijf ik  over wat ik doe, of welke mijn bezigheden zijn, je moet dus deze blogs zien als wat George Steiner noemen zou, ‘An examined Life ‘ of, nog sprekender zoals in de Franse titel, ‘ le Récit d’une Pensée’. Meer zijn deze geschriften niet en meer willen ze ook niet zijn. Als dusdanig echter hebben ze het voordeel, noch begin noch einde te kennen zodat, wat ik ooit begonnen ben, een werk van lange adem is dat mijn leefgewoontes de fond en comble heeft gewijzigd, om maar niet te spreken van mijn leven, dagelijks leven zelf.

Het moet ook een impact hebben gehad op het leven van jullie die me dagelijks opzoeken, een verwachten van iets waar jullie naar uitzien. Het flatteert me in een zekere zin maar tezelfdertijd verzwaart het mijn opdracht, ik kan er niet lichtzinnig overgaan, integendeel ik moet er mijn beste krachten aan wijden, er is geen andere uitweg voor mij en het houdt me bezig tot in mijn slaap, die onrustig verloopt.

Deze nacht was het een foto van een ondergaande zon die me bezig hield, ik wou er een blog over schrijven omdat ik dacht dat er iets geheimzinnigs aan verbonden was. Ik begon eraan vanmorgen, maar het lukte niet mezelf te overtreffen, misschien gebeurt het morgen of overmorgen of gebeurt het niet zoals zovele blogs zijn achterwege gebleven.

Het is geen evidentie, het is geen klein bier klaar komen zoals ik klaar komen wil, verrassend, boeiend dus en dit een jaar lang. Ik weet dus voortdurend wat er mij te wachten staat en geloof me de feestroes van de laatste dagen heb ik niet gekend, had er trouwens geen behoefte aan ik wist wat er me wachtte, tijdens en na het feest.

Ik zeg je dit, vriend lezer, niet omdat je toegevend zou zijn als er iets verkeerd zou lopen, maar opdat je mijn gemoedstoestand, vooral dan deze van vanmorgen, kennen zou. Hoe verschillend hij is van deze van gisteren toen ik het had over de ontdekkingen die de astronomen te wachten staan eens de James Webb telescoop geankerd zal staan op zijn voorziene plaats. Er wordt trouwens heel wat van verwacht, gehoopt wordt zelfs dat de resultaten, eens en voor altijd, diep de gemoederen van de Kerk zullen beroeren, zelfs al blijven wij het betwijfelen.

Maar hier begeef ik me op een terrein dat kwetsend kan zijn voor velen en zeker voor de ontelbare die ik - soms of uitzonderlijk - in massa circuleren zie omheen de Ka’aba in Mekka, inébranlable is hun geloof, onuitroeibaar.

En ook, zal ooit wat er als nieuw gevonden wordt toereikend zijn om te stellen dat er ‘Iets’ of helemaal ‘Niets’ aanwezig was vóór de Big Bang, het antwoord op de hamvraag, dat ons allen bezig houdt.

Tenware we nog niet rijp waren, nog niet ver gevorderd genoeg om elk mogelijk verdict, komende van de astronomen, de Kerk, de Islam incluis,  te aanvaarden. Maar  hiermede ben ik terug aangekomen in het meest delicate onderwerp dat er is en dat er ooit zijn zal.

Het verrast me eens te meer waar ik geconvergeerd ben, zonder het in het minst vooraf gewild te hebben.

Weet je, mijn bedoeling was te schrijven over een foto met als titel ‘Avond in Wichelen’ of was het ‘in Schellebelle’?

04-01-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik zag dit jaar nog geen Sirius, nog geen, ik vergat de naam bijna, het Orion sterrenbeeld, het mooiste dat er is, het licht in de straat dooft het licht van de sterren. Hoe arm ik me voel op het gebied van sterren en de kunde, de kennis ervan en het is nochtans daar dat alle wijsheid van de wereld te vinden is. Al zegt niemand het, al heb ik de indruk, nu, dat het de eerste maal is dat ik dit zeg of schrijf en dat de wijsheden waar ik het altijd over heb niet de echte, de meest waardevolle zijn.

Wat men leert met het ouder worden. Ik denk dan aan een sterrenkundige die elke nacht - kan het ook in de dag? - de hemel afzoekt naar een punt in het firmament, een onooglijk punt, bij middel van de Hubble telescoop, dat wondere ding in de ruimte, en  hij vanop zijn punt op aarde de meest fantastische kleuren aan sterrenstelsels te zien krijgt, waarover hij zich onvermijdelijk de vraag stellen moet, hoe het kan dat, dat ene punt een dergelijke wereld inhouden kan, een soort Universum in het Universum. En hij zich onvermijdelijk afvraagt wat hij ontdekken zal als hij nu een punt in dat nieuwe Universum gaat opzoeken, en dit, binnen afzienbare tijd, met de James Webb telescoop, op haar baan omheen de zon, hij in staat zal zijn, steeds dieper en dieper door te dringen bijna tot in de tijd die er was kort na de Big Bang, om zich alsdan, even onvermijdelijk, af te vragen wat er wel was precies het ogenblik ervóór opdat hij thans zien zou wat hij ziet.

Er zijn: er rondlopen op aarde als astronoom, voortdurend geconfronteerd met deze vraag die hij niet wetenschappelijk, ook niet met de allersterkste telescoop,  beantwoorden kan om zich en ook ons van deze vraag te bevrijden.

Of, waar ik deze morgen, zo vroeg in het jaar, kijkend naar de hemel, een donker laken zonder sterren, terecht gekomen ben. Eens te meer, iIn dit opzicht, ben ik ook een astronoom, een die zich, voortdurend wel niet, maar zich toch regelmatig zelfde vraag blijft stellen, wat was er vóór de Big Bang. Zelfs de vraag: was er wel Iets ‘vóór’?

Het groot verrassende hierbij is  dat we ons die vraag stellen en kunnen stellen, dat we van uit de cocon leven dat we zijn, verweven zijn en bindingen hebben, nu meer dan ooit, met dat ene punt in de ruimte dat de astronoom in ons, geestelijk althans, bezoeken kan en er in opgaan in gedachten alsof het binnen handbereik was.

Als we dit van tijd tot tijd niet voelen opwellen in ons, in het licht van de vraag hieraan toegevoegd, dan lopen we hier rond als kleinzielige mensjes, niet waard hier te zijn, want hier gaat het precies om: we zijn hier op aarde om ons deze vraag te stellen, omdat het antwoord hierop de ene waarheid is waar we op zoek zijn, en dit op  ‘zoek zijn’, het enige is waarom we hier op aarde gebracht zijn.

Hoef ik verder te gaan, heb ik mezelf, heb ik jullie niet plat geslagen met de woorden die ik hier deze morgen - de hemel nu licht blauwend met een stukje witte wolk - neergezet heb, de stem horend die me bereikt van uit dat ene punt, waar ik het over had, het punt waar ik mezelf terugvond, alsof ik  niet wist dat ik ervoor al bestond.

Echter, jullie die me lezen vroeg in de morgen als laat in de nacht, wat zou de mens betekenen, als mens, indien hij zich geen vragen zou stellen, al was het maar, over wat er was vóór het punt er gekomen is.

03-01-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde