Een lezer en dus een vriend, die zijn roots verlegd heeft naar Normandië of is het Bretagne? Vestigt mijn aandacht op een artikel van Philip Goff, dat verscheen in het Aeon tijdschrift (https://aeon.co/essays/cosmopsychism-explains-why-the-universe-is-fine-tuned-for-life?):

‘Is the Universe a conscious mind ?’ (Cosmopsychisme might seem crazy, but it provides a robust explanatory model for how the Universe became fine-tuned for life.’)

Het is geen gemakkelijke tekst (3.400 woorden) om lezen, het kostte me een deel van de avond en een voormiddag. Ik heb het even laten bezinken alvorens het op te nemen als blog.

Ik denk dat elke particule van het Universum weet wat het moet doen, hoe het zich moet aanpassen en integreren in het geheel; het is hen ingegeven, maar wat ik ooit moge gezegd hebben in het verleden, nu me de vraag wordt gesteld, aarzel ik hierop te antwoorden. Een positief antwoord zou betekenen dat, gezien elke particule het weet, de totaliteit, het Universum, het ook moet weten. Maar weten wat moet, betekent niet dat er een bewustzijn is, een dier weet ook wat het doen moet, maar of het weet dat het er is en dat het er morgen niet meer zal zijn, betwijfel ik.

Vandaag ben ik dus geneigd te zeggen: ‘I don’t think that the Universe has a conscious mind, but the consciousness is becoming, is in progress of formation.’Wat een zoveelste boude uitspraak is van mij.

En keer ik naar Philip Goff die begint met te zeggen: ‘A strange fact about our Universe gradually made itself known to scientists: the laws of physics, and the initial conditions of our Universe, are fine-tuned for he possibility of life.’

En Philip Goff somt enkele noodzakelijkheden op opdat leven zou mogelijk zijn. En ik voeg er aan toe dat het Universum een belangrijke stap verder is gegaan dan the possibility of life; dat uit het leven de mens is ontstaan en dat mens bewustzijn betekent, en is dit niet tezelfdertijd het bewustzijn van een deel van het Universum.

Maar ik verlaat de tekst van Goff – jullie kunnen die verder lezen en luisteren naar alle gissingen die vooropgesteld worden - omdat hij me op een spoor bracht waar ik nog niet aan gedacht had, een spoor dat ik jullie voorleg.

Het wordt meer en meer duidelijk dat de mens – we zijn geboren uit de stof van sterren - in de lijn ligt van een Universum dat wordende is, én dat aldus ook het bewustzijn in de mens - zijnde deel van het Universum - deel uitmaakt van dit ‘in-wording-zijn’ van het Universum. Is het niet precies dit deel dat ‘the conscious mind’ van het Universum uitmaakt? Is er een andere conscious mind?

Ik heb de neiging te antwoorden neen, er is geen andere.

Is er nog een vervolg op het menselijke, universum-gebonden bewustzijn, een ander vervolg dan de homo sapiens evoluerend naar sapiens sapiens?

Het kan, je weet maar nooit wat er komen kan, maar zoals ik het nu zie, is het, het bewustzijn van de mens, dat vergroeid is met het Universum, want de mens is een onlosmakelijk deel van het Universum.

Wij als mens, moeten niet vertrekken van uit ons bewustzijn om te weten wie we zijn, we moeten vertrekken van uit het Universum zelf. En hieruit onze conclusie trekken over welke rol we hier te vervullen hebben.

Ofwel – en dit is de vrije wil waarover we beschikken – er bewust van zijn dat we het bewustzijn zijn van het Universum, ofwel verder doen zoals we bezig zijn, een speelbal van het nutteloze. Tussen die twee ligt een hemelsbreed verschil. En het is niet omdat we als mens de enige zijn met een bewustzijn dat we daarom de gang van zaken in het Universum zouden kunnen beïnvloeden. Wat we wel kunnen is noteren, is vaststellen.

Denk ik nu aan wat ik gisteren schreef en wat er van overblijft nu ik terug in het grote leven sta: de dag die open bloeit met wat ik hier boven geschreven heb.

Zo, ik schrijf maar, ik doe maar, ik lees maar. Ik ben de persoon die zich zelf verliest in nutteloze dingen om daarna op te staan in een ander tijdperk, geladen met ideeën die kunnen/willen verbazen. Weinig is er nodig opdat de kleur van het leven zou omslaan van een eendere grijsheid, naar een regenboog van vergezichten.

Keer het zoals je wilt, wij homo sapiens, we zijn de speerpunt van het Universum.

18-02-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het doet me iets vast te stellen, dat lezers van het eerste uur me trouw zijn blijven volgen. Waarom dit zo is weet ik niet precies. Wat ik wel weet is dat ik met hen, wat de inhoud van mijn woorden betreft, op een correcte golflengte moet zitten; dat ik dus een geschrift binnen schuif in hun dagen die ze om een of andere reden appreciëren en ze aldus de gewoonte hebben aangeleerd om me telkens weer te gaan opzoeken om te weten wat ik in petto heb voor hen.

Het is voor mij duidelijk dat het voor hen is dat ik volhard. Duidelijk ook, dat ik allicht nu en dan, een dag zou overslaan ware het niet dat ik hen niet wil ontgoochelen, wat tevens een ontgoocheling betekenen zou voor mij. Deze gedachte alleen al, is de maatstaf voor mijn regelmatigheid..

 Ik denk nu ook aan de echtgenote van een onlangs overleden vriend. Het was zij die me las toen mijn vriend het niet meer kon. Is ze me blijven lezen, zodat ook hij, me blijven lezen is, en zijn mijn woorden voor haar een weg naar hem toe? Zo, dat hij er nog altijd is, zittend in de veranda en kijkend over het grasveld heen, naar de bomen en het schuiven van de wolken.

Een beeld dat ook, nu ik het boven haal, deel is van een droefheid die me overvalt lijk een zwaarte op mijn hart.

Ik verkeer in een toestand die niet slechter is dan mijn toestand van gisteren of eergisteren, maar waarbij al wat is - en er ligt heel wat gestapeld in mij - in het nu-ogenblik overkomt als een ‘zijn’ zonder toekomst; als een zijn met het niets, het totale niets voor mij uit dat, zou Dante zeggen, erger is dan de dood. En ik meen wat ik schrijf. Het plotse gevoel dat me overvalt, aangekomen te zijn op een punt in mijn leven waar het beter is me te verbergen dan me te tonen zoals ik me steeds toon.

Het is geen bitterheid, geen zwaarmoedigheid, eerder een uitzichtloosheid van het ‘niets-meer-te-verwachten’ te hebben. En, mijn God, wie je ook bent, van het uitzichtloze spaar me Heer.

Wat me overvalt, begon gisteren namiddag. Ik zat voor het eerst dit jaar buiten op het terras aan de vijver. Ik voelde het in de speling van het licht in het water, de bomen, de struiken, de grassen, wachtend op het mystieke punt om herboren tot leven, open te barsten, en ik, in mijn dode hoek, uitkijkend zonder die verwachting, met een leegte in mij.

Ik zat er maar, gedachteloos, een stukje mens nog naar zijn einde toe. Die gedachte heeft me niet verlaten, als de laag humus in het bos, als het grasperk waar ik over  loop, is ze aanwezig zonder er duidelijk te zijn, maar ze is er. Ze was er van in de aanvang die ik vandaag aarzelend heb neergezet, zelfs denkend aan hen die me lezen en blijven lezen. In feite is dit laatste het enige dat me nog rest als supplement, naast het normale leven met al zijn gevoeligheden dat ik elke dag leid, samen te zijn met de vrouw die mijn gezellin is, mijn warme toeverlaat.

Nu, op het einde van mijn betoog gekomen, denk ik dat ik beter gedaan had verder te schrijven over de profeet Ezechiël. Gezegd te hebben, verwijzend naar Mars als oorlogsgod, dat het opmerkelijk is vast te stellen, dat er, na het gebeuren van de zo geheten ‘tien plagen van Egypte’ - die wijzen in de richting van een natuurcatastrofe die plaats vond in de vijftiende eeuw voor Chr. - dat deze catastrofen zich terug zijn gaan manifesteren, in de achtste, de zevende eeuw, ten tijde van de Profeten, Isaïas, Jeremia, Ezechiël.

Dit is wat de Bijbel ons leert. Niemand heeft er zich echter vragen over gesteld waarom dit zo is, waarom er, gedurende zeven eeuwen, geen meldenswaardige catastrofen meer zijn geweest.

17-02-2018, 07:15 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik herlas hoofdstuk 1: 4-28, van het boek van de profeet Ezechiël, zijnde die fameuze passage die voldoende rijk aan elementen was voor Erich von Däniken om er enkele meer dan sensationele boeken over te schrijven. Wel heeft hij gelijk als hij zich buigt over deze passage want ze bevat een aardig stukje literatuur: het begin van het boek is grote literatuur, echter of het iets meer is dan een visioen betwijfel ik sterk.

1:1: Now it came to pass in the thirtieth year, in the fourth month, in the fifth day of the month as I was among the captives at the river of Chebar, that the heavens were openend and I saw visions of God.

Is dit geen prachtig begin, een reden om verder te lezen en te weten welke visioenen van God het waren die Ezechiël zag, en is het niet even verwonderlijk dat woorden geschreven tijdens het ballingschap van Israël in Babylonië, zes eeuwen voor Chr., bewaard bleven en we die voluit lezen kunnen alsof ze pas gisteren geschreven werden, de inkt ervan nog niet opgedroogd.

Er zijn er onder ons die zich hebben toegespitst op het minder aangename in de Bijbel, maar de prachtige passages erin hebben verwaarloosd. Wel, hoofdstuk 1 van Ezechiël is er zo een. Wat hij schrijft is uitzonderlijk voor zijn tijd. Omdat het hier gaat over wielen en lichten en gestalten die lijken op deze van de mens.

Echter, was wat hij zag, realiteit of inbeelding? Maar, wat ook, het was schitterend wat hij schreef.

Ik ontmoet weinig mensen die zich inlaten met de Bijbel, ken er onder mijn vrienden en kennissen maar één. Ik weet niet wat hij te vertellen heeft over Ezechiël, dan dat hij een profeet van de verdoemenis was die spreekt tot het volk van Israël tijdens hun ballingschap in Babylonië.

Wie heeft hier nog zorgen mee? Trouwens, nowadays, voor de mens van nu valt er zoveel te lezen of te horen en te zien, en is daarenboven de Bijbel afgeschreven lectuur, is hij, spijtig genoeg, oud zeer geworden, maar Ezechiël is, en dan vooral hoofdstuk 1, a beauty om te lezen. Zou Spielberg dit ooit onder ogen hebben gehad?

Laat me toe enkele passages uit het Boek te citeren, ik haal die uit de King James versie, die het voordeel heeft – een oude geschiedenis in een oude taal - in oud-Engels geschreven te zijn:

1: 4: And ik looked and behold, a whirlwind came out of the north, a great cloud, and a fire infolding itself, and a brightness was about it, and out of the midst thereof as the color of amber, out of the midst of the fire.

1: 5: And out of the midst thereof came the likeness of four living creatures. And these was their appearance: they had the likeness of man.

1: 6: And every one had four faces and every one had four wings.

1: 7: And their feet were straight feet; and the sole of their feet was like the sole of a calf’s foot; and the sparkled like the colour of burnished brass

1: 8: And they had the hands of a man under their wings on their four sides; and they four had their faces and their wings.

1: 10: As for the likeness of their faces, they four had the face of a man, and the face of a lion on the right side ; and they four had the face of an ox on the left side; the four  also had the face of an eagle.

1: 15: Now as I beheld the living creatures, behold one wheel upon the earth  by the living creatures, with his four faces;

1: 19: And when the living creatures went, the wheels went by them: and when the living creatures were lifted up from the earth, the wheels were lifted up.

Ik ga niet verder en verlaat de Bijbel. Verrast over wat er te lezen staat: het beeld van de eerste man op de maan die terecht komt in een groep maanmensen waaronder Ezechiël, die verbaasd over wat hij ziet, gezanten van God ziet verschijnen. Beken met mij, en ik heb andere passages van hoofdstuk 1 laten liggen, dat wat er te lezen staat, verbazend is en dat het mogelijkheden biedt aan iemand zoals von Däniken om er in het lang en het breed over uit te weiden.

We vergeven het hem, maar hem volgen doen we niet, want in de volgende hoofdstukken, 2 tot 48, staan er geen dergelijke feiten meer vermeld, wel over de gram van God, en over het onheil dat hen te wachten staat.

Ik denk echter dat de profeet hier geen voorspelling heeft gedaan, dat hij eerder vermeld heeft wat al voorbij was. Ik denk dat de zevende eeuw vóór Christus, een eeuw van catastrofen is geweest. Het was de tijd van de zonnewijzer van Koning Achaz die terugliep in plaats van vooruit; de tijd van Ulysses en Penelope en de zon die weigerde verder te gaan opdat Ulysses wat langer bij Penelope zou kunnen blijven.

Dit alles werd opgetekend door grote schrijvers uit de tijd die van de Bijbel was. Dergelijke dingen komen nu niet meer voor, zelfs indien ze zich zouden voordoen, we zouden ze niet geloven, we zijn veel te wijs geworden, we hebben geen God meer nodig, we zijn zelf God.

16-02-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De dagen schuiven op, met Mars nog steeds in het zuidoosten, maar nu wat dichter naar het zuivere oosten toe. Wat ik er gisteren over vertelde is ook waar ik vandaag met begaan ben, een van de vele gedachten die dagelijks in en uit stromen en in mij besproken worden. Jaren al is het zo en het bis maar normaal dat ik met deze gedachten, eens opgetekend, er een echo hangen blijft en er de volgende dag mee geconfronteerd word, zoals er van vele zaken een echo overblijft, waaruit je dan kiezen moet.

Dit is wat je leven geworden is, uit de vele beelden die je tegemoet komen een keuze maken, aan een ervan prioriteit geven en je gaan nestelen voor enkele ogenblikken in het binnenste ervan, alsof het de kern van je ogenblikken zou zijn en er rondom die kern niets anders aanwezig zou zijn. Wat zeker niet is, de kern van je gedachten is geen kern, want wat je neerzet heeft zijn bindingen met al wat was en wat nog komen zal in je leven.

… Not the intense moment / Isolated, with no before and after / But a lifetime burning in every moment…

zoals Eliot, het zegt[1], of, nog iemand die me vergezelt op mijn tocht, die me onophoudelijk vertelt dat de brandgeur van het voorbije nimmer ver af is, dat een vonk volstaat opdat ik vertrekken zou in een totaal andere richting.

Mars is al ver, het eerste licht heeft hem weggevaagd, hij werd onzichtbaar maar ik weet dat Mars er is en er nog lang zijn zal tot ver na mij, als hij bezocht zal worden, zoals hij nu al wordt bezocht en uitgekamd wordt door ‘Curiosity’ en andere ‘marslanders’. Maar het komt er aan, ditmaal zal het zijn door de homo sapiens en zullen we eindelijk weten of er op Mars ooit een beschaving is geweest en, of het gebeuren dat wordt opgeroepen in de visioenen van Ezechiël en exploiteerd door Erich von Däniken, een fantast, enige kans maken een deel van waarheid te bezitten, waarbij de wereld en de wetenschap op zijn kop zou komen te staan,

Maar ik zal er dan niet meer zijn want zo vlug zal het nu niet gebeuren als het ooit gebeuren zou.

Zo, ik dacht bij het opstaan te schrijven over het laagje ijs op de vijver en ik ben bij Mars gebleven, ik heb de droom verkozen en de realiteit, die elk van ons kent, op zij gelaten om me eens te meer te vermeien in mijn droomlandschap, waar ik liever vertoef dan in de realiteit der dingen.

Wat wellicht eigen is aan allen die pas tot leven komen als ze aan het schrijven, het schilderen of het componeren zijn.

Ik denk dan aan een goede vriend die een eerste beitel slaat in een stuk hout, of een eerste penseeltrek zet op een doek: het magische van een begin. In feite even magisch, maar minder spectaculair, dan het ontkiemen van een zaadkorrel, dan – maar dit is ver gegrepen – het ontstaan van het Universum.

Het is eenzelfde principe dat aan de basis ligt, het ontstaan uit het schijnbare niets, dat dan toch iets moet geweest zijn, want het niets is het niets, en het niets bestaat als het niets. Er was dus, er moet dus, een iets geweest zijn dat in potentie bestond, zoals in de graankorrel die Jules Verne plaatste in de zak van iemand  die vijf weken in een luchtballon had gezeten en op een onbekend eiland was terecht gekomen, na een tijd een veld koren kan worden; zoals mijn vrienden in hun prille aanzet een schilderij aanwezig zagen of een beeldhouwwerk, of wat ook, en ik, voor ik begin een blog geschreven zie staan.

Het wonder dat van het ‘creatief-zijnde’ is. Het verhaal dat ik bouwde dat er voorheen niet was, enkel het bestaan ervan in potentie. Nochtans dacht ik te schrijven over het laagje ijs op het water van de vijver, maar ik had het niet in de hand, iemand, iets, vond het overbodig.

En wellicht was het zo.

[1] Four Quartets: East Coker V, Faber and Faber, eleventh impression, March Mcmlviii. Wat van een totaal ander gehalte is dan wat Remco Campert schreef en toch hoog geprezen werd.

15-02-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Uit een verwarring van zinnen die ik in gedachten aan het schrijven was ben ik opgestaan deze morgen met, als ik de gordijnen openschuif, pal in het zuiden, een schittering, Mars, de vinnige, de oorlogsgod. Waarom Mars, die naam kreeg toebedeeld is me een raadsel, tenware de talloze YouTubes die we nu raadplegen kunnen en zo gezegd wijzen op het ooit bestaan van een beschaving op Mars, een waarheid vertellen zouden.

Maar dan nog, waarom, millennia geleden, een god van de oorlog, , en thans een vreedzaam lichtpunt in de morgenhemel. Ik kijk er lang naar, heb er een mogelijk antwoord op als ik denk aan Homeros, maar is die wel te vertrouwen wat Ares en Athena, wat Jupiter betreft? Verder ga ik vandaag niet, al zou ik kunnen.

Niets van de oorlogsgod dat ons nog rest, de planeet is zelfs geen blik, geen naam meer waard, want wie kijkt er naar en wie weet dat vandaag, het heldere punt in het zuiden aan de morgenhemel de planeet Mars is? We gaan er aan voorbij, zoals we aan zovele zaken uit het verleden voorbij gaan, verzadigd als we zijn met het nieuws van de nacht en dit van de morgen dat ons bereikt.

En ik loop rond met een verhaal er omheen, het verhaal dat Homeros bracht, waaruit blijkt dat er een gevecht was in de hemel tussen onder meer Ares (Mars) en Athena (Venus). Wie denkt er nog aan, wie zoekt naar een mogelijke reden ervoor, of was het Homeros die zijn verbeelding vrije loop liet en een gevecht op aarde samen liet gaan met een gevecht tussen de goden, tussen twee lichtpunten in de hemel die maar nu en dan tevoorschijn kwamen op het donkere laken van de nacht, maar die Homeros bezig zag in volle dag?

Hoe waagde hij dit te schrijven, want er is geen Athena, er is geen Ares zichtbaar in volle dag?

Weinig zijn zij die zich deze vraag stellen - ik zelf denk er pas nu aan - dat de gevechten, zo op aarde als in de hemel, plaatsvonden de zon hoog aan de hemel. Wat een verbeelding voor de blinde Homeros? Of was precies omdat hij blind was dat hij zich het beeld van botsende planeten permitteren kon, een gevecht tussen twee hemellichamen, waarvan hij hoorde dat ze er waren, maar niet wist hoe ze er waren. Dit is trouwens de enige uitleg die ik er voor heb, maar dit moet dan toch vreemd zijn overgekomen bij zijn toehoorders, bij zijn lezers.

Ik had beter, deze morgen, mijn gordijn niet open geschoven, ik weet niet wat ik verteld zou hebben maar zeker zou ik niet gesproken hebben over Mars en, dan zeker niet uit de gracht gehaald wat ergens, achthonderd jaar voor onze tijdrekening, werd opgetekend.

Het kan ook de tijd van Akhnaton geweest zijn – de tijd die Robert De Telder (zie o.m. Google) aan Akhnaton gaf – en dan ben ik niet meer zo zeker dat het wel de zon was die Akhnaton als de ene, ware god aanzag, het kan ook Venus, de meest heldere onder de planeten geweest zijn.

Ik heb dus deze morgen een geschrift na gelaten dat niet ware genoteerd had ik op het donkere laken van de morgenlucht Mars niet gezien. En ik heb me verzekerd van de juistheid ervan, ik ben het gaan opzoeken in mijn Sterrengids 2018 die me heel duidelijk wist te melden dat Mars zichtbaar is in het zuidoosten. Ik dacht dat het pal in het zuiden was, maar waar ook, het was Mars die ik zag, de planeet die meer dan ‘in’ is, de laatste tijd.

Ook bij mij zoals je lezen kunt, maar dit is hij al lang, echter nimmer als een god van oorlog.

14-02-2018, 06:54 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik schrijf een blog, ik log hem in en, ik mag herbeginnen aan de volgende. Echter dan toch niet zonder het gedicht van Remco Campert dat ik overneem – ik hoop dat het mag – uit DSL van 9 februari, met als titel: ‘Notitie’:

Ik zag een jongetje zitten / verwezen op een stoeltje / bedekt met bloed / en asgrauw puinstof / onder een huis weggehaald / met bommen bestookt / door Assads moordenaarstroep / 

dit gedicht helpt hem niet / maar het is genoteerd.

Ik vind het, dankzij de laatste regel, een schitterend gedicht. Ik wou dat ik er ook zulke geschreven had in mijn leven. Maar dat heb ik niet. Die poëzie van het verrassende heb ik nooit ten volle bereikt en of het nog tijd is om er nu voor te gaan, verwacht ik niet meer. Ik heb mijn tijd gehad. Ik heb er niet, zoals Campert, aan gedacht maar, me inspirerend op hem, dit wat ik je zeggen wou:

De slaap nog in de ogen / heb ik gedacht / hoe wonderlijk het was / te schrijven / wat, ware er Remco Campert niet, / een ogenblik voorheen / geen kans had gehad. 

Veel is het niet / maar toch, het staat genoteerd. 

Het heeft wel niet de dramatische ondergrond van Campert, maar weinig is er nodig om te verrassen,  een ogenblik en het staat er om er nog te staan een eeuw later: dit van Assad en van de knaap van onder het puin.

Het punt is dat het leven niet veel meer is dan de dood en de dood een verlossing uit het leven. Waarom het zo is, wordt genoteerd opdat het zo zou zijn. Ondertussen leven we verder alsof er niets ware gebeurd in Syrië.

Het is waar we de dag mee ingaan, om aan te komen in een nieuw ogenblik, aan of in een nieuw gebeuren dat genoteerd zal worden, hoe onbelangrijk ook het zijn mag, het zal worden ingelast in een geheel van feiten: de vlek van een gele arnica op een achtergrond van bergen, het tikje blauw op een schilderij van Vermeer waar Proust het over had. Niet veel zeggend maar – in het geval van Proust dodelijk – noodzakelijk. Het zijn de kleine dingen die de grote belangrijk maken en dus het kleine dat onmisbaar is voor het grote..

Zoals het gedicht van Remco Campert noodzakelijk was voor de dingen die ik vandaag en misschien ook morgen of overmorgen schrijven zal. Het zijn maar vierendertig woorden, ik telde ze, maar spreekt erover en het wordt geschiedenis.

Zo hebben we al heel wat dingen geschreven die geschiedenis zijn. We hebben er nog weinig aan. We wensen niet terug te blikken, om de geur van het voorbij zijn eens te meer op te snuiven. We houiden ons stoïsch aan wat van vandaag is om beter de dag van morgen binnen te gaan.

Zo is het altijd geweest, zo hoort het te blijven.

13-02-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Sarah Vankersschaever in DSL van 9 februari over de dichtbundel ‘Open Ogen’ van Remco Campert[1]:

‘Het klinkt hard, maar het moet gezegd: als je meer verleden hebt dan toekomst is het makkelijkste om je te nestelen bij het knetterende haardvuur van je eigen universum. Het vraagt moed om op je achtentachtigste de brandgeur van de wereld nog binnen te pakken, Campert doet het, met wisselend succes, maar hij doet het.’ 

Hoe is het met mij gesteld, ik die meer verleden heb dan toekomst. Hoe gedraag ik me als ik keer op keer afreis naar het verleden, is het omdat ik niet wens terecht te komen in de toekomst en ook, heb ik het verleden niet nodig om het heden te beoordelen en eventueel uit te kijken naar de toekomst?

Ik weet niet - maar ten dele - waar ik me situeer en in welke mate ik ’de brandgeur van de wereld’ nog ruik. Ik zelf heb er geen zicht op, maar ik heb het gevoel dat ik, wat het verleden betreft meer oog heb gehad voor het verleden in het algemeen dan over dit van mij. Maar het is exact, ik schrijf zelden over wat er gebeurt in de wereld, mijn jongste dochter scheen me te verwijten niets gezegd te hebben over de Tesla die nu in een baan om de aarde zweeft, maar wat zou ik er kunnen over zeggen, welke filosofie steekt er achter of welke kosmische geladenheid. Mijn logo is: wil je er iets meer over vernemen, raadpleeg dan de media, maar niet mijn geschriften die houden er zich niet mee onledig. Niet dat ik er niet aan denk en erover oordeel maar erover schrijven, uiterst sporadisch.

Er is een collega blogger die zijn blog gebruikt om zijn visie te geven over wat er gebeurt, in België meer dan in de wereld. Ik apprecieer zijn woorden en de wijze waarop hij zijn commentaar geeft, maar ik wens hem niet na te volgen, ik heb niet die kritische ingesteldheid van hem en wat meer is, ik heb andere prioriteiten, ik schrijf over ons ‘zijn’ hier op aarde, wat het zou kunnen betekenen en, wat belangrijker is, of we een instrument (!) zijn in de handen van het Universum.

IK heb dus een totaal ander doel dan mijn collega-blogger en het is voor velen een dagelijkse verpozing als ik zie dat hij de meest gelezene is van de bijna zeven duizend blogschrijvers die voorkomen onder de rubriek ‘Dagboekbedenkingen’. Hij is ook wijzer dan ik, hij wacht zijn beurt af, hij wacht tot hij iets te vertellen heeft. Ik die voorkom in zijn omgeving op de lijst, pers het eruit of ik nu iets te vertellen heb of niet. Ik treed elke dag op tot nader orde.

Om naar Sarah Vankersschaever terug te gaan, wat is er verkeerd aan te keren naar wat was en hoe het was. Hoe zal zij oordelen later over de wereld omheen haar, zal ze ook niet eerder gaan schrijven over hoe het was in 2017 en 2018, in plaats van zich te vermeien met wat zal zijn in haar achtentachtigste?

Ik ontdoe me niet van de indruk dat, wat de ouderen op leeftijd te vertellen menen te hebben, geen voldoende zeggingskracht meekrijgt, precies omwille van het feit dat ze teveel terugblikken naar wat was en niet meer gefixeerd zijn op wat is en op wat aan het komen is.

Wil ik haar nog zeggen dat wat ik ontwaar in wat de toekomst zou kunnen zijn – en ik hoop dat ik me vergis - dat de verlichting die we in het westen verworven hebben, niet opgeslorpt worde door een God die we als de pest missen kunnen.

[1] Remco Campert: ‘Open Ogen’ De Bezige Bij, 48 blz. 17.99€

12-02-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde