De dag opende

op een kreet, vandaag,

een kreet die honderdvoudig

hangen bleef,

snijdend door mijn leden,

door de cellen van mijn geest.

Het land met letters

bezaaid

maar geen woorden

toen we hoorden

dat er een tijd zou komen

dat jij er niet meer bent 

in een straat of een huis

waar je immer waart.

We hielden de adem in

voor een lange tijd.

Terwijl het regende

en winden in de bomen,

vertelden

waar we waren,

overmoedig destijds

en o zo jeugdig,

over  onweer in de Highlands

en zonovergoten

wijngaarden in de Valais,

Hoorden we

en hielden de adem in

voor een lange tijd.

En vanmorgen,

of ik spreek of ik zwijg,

of ik smeek of ik wanhoop,

of ik treur of ik aanvaard,

je echo zal er zijn

een lange tijd.

Gedachten die  blijven

In sferen

waar ze niet hoeven te zijn:

kan het niet

dat er een wereld zou zijn

zonder jou.

Jij glimlachend

zoals ik je laatst zag,

ik doorboord,

met zorgzaam hart.

02-02-2014, 05:34 geschreven door Ugo d'Oorde  

Flintergedachten

lijk vlinders

in onze handen terecht gekomen,

gegoochel van woorden

zonder zin noch betekenis,

een waterbeeld

van klaterzilver

met wolken getint.

Roerloos hangen dagen

te dromen

tot ze voorbij zijn

terug te komen

om opnieuw dicht te gaan,

keer op keer

gevolgd en opgetekend

en er voor altijd te staan.

Witte bladzijden

Geruisloos doorzichtig

over lege velden

tot inkeer gekomen,

voor een lange wijl toegesproken

en opgevuld

met symbolen,

strakker dan ooit.

Kom ik aan je deur voorbij,

geopend of gesloten,

dan wacht ik even

tot het tijd wordt

     om verder te gaan.

01-02-2014, 08:01 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mon  cher ami Gustave, ‘fratello mio’,

En ce dernier jour du mois de janvier 2014, je sens la grande envie de m’adresser à toi.

A toi, dans ton ‘Home du Soleil’ où je te sais présent comme si j’étais là avec toi. Comme si je te voyais assis, au fond du couloir et me voyant approcher, que tu te levas pour me saluer en me serrant dans tes bras, chaudement comme cela a toujours été le cas lorsqu’on se rencontrait.

Que de souvenirs, que de joies intenses, que de moments précieux passés ensembles. Fut-ce le Bieshorn, ou la Cabane du Tracuit, fut ce Les Couronnes de Breyonnaz ou l’orage de grésil à la descente ; fut-ce les cabanes du Grand Mountet, de l’Arpittettaz, de Moiry, fut-ce une des nombreux descentes en la forêt à la recherche de chanterelles, de pieds de moutons, d’agarics, fut-ce le jour où tu m’amena au Déjert, au-dessus d’Ayer, pour y trouver l’auberge fermé, mais toutes sortes de boissons qui nous attendaient dans la cuve où coulait l’eau de la source.

Innombrables ces souvenirs que j’ai eus le grand plaisir de partager avec toi, Gustave, mon grand ami, fratello mio, comme j’aimais t’appeler, parce que tu étais un frère pour moi.

Je ne t’écris pas souvent, mais il n’y a pas de jour que je ne pense pas à toi. Ce jour-ci, le dernier jour de janvier, je me hâte de te saluer et de te serrer dans mes bras pour te répéter ce que tu signifies pour moi, pour te rappeler le grand ami que tu es resté et combien je me sens séparé de toi.

Sache que nous ne nous sommes jamais séparés, sache que je suis avec toi dans ton home et que toi tu es ici avec moi dans ce plat pays que tu connais.

Je te salue de tout cœur en te souhaitant une très bonne journée, pleine de lumière, pleins de souvenirs, pleine d’amitié.

Charles

31-01-2014, 07:29 geschreven door Ugo d'Oorde  

30-01-2014, 09:55 geschreven door Ugo d'Oorde  

‘Het leven hangt met toevalligheden aan elkaar’

Schrijft Harry Mulisch  in zijn ‘Ontdekking van de Hemel’, of, anders gezegd met de woorden van  Ada, een van de hoofdpersonages:

‘Volgens mij is alles voorbestemd. Het staat allemaal in de lijnen van de hand.’

Voor mij is dit duidelijk het geval wat zijn ‘Ontdekking’ betreft, deze voorbestemming  is het hoofdthema van zijn boek. Ik zie hoe hij gewerkt heeft alsof hij begonnen is met de laatste bladzijde en hieruit alles is voortgevloeid, en niet omgekeerd zoals men verwachten zou dat alles voortvloeit uit het begin.

Ik weet dat dit een boude vooropstelling is, maar de wijze waarop hij, met  liefde en trots, zijn zakboekje toonde – een beeld op tv dat me is bijgebleven - waarin hij de structuur van zijn roman had geschetst, neigt in deze richting. Het boek, waar ook een psalm van de Bijbel naar verwijst, was dan wel het zakboekje van Mulisch zelf.

Ik zou andersom werken, ik zou beginnen bij het begin en zien waar ik zou uitkomen, zoals bij een tekening waar je begint bij een lijn getrokken over het wit blad Steinbach en dan zien hoe je deze lijn geleidelijk aan kunt aan-en opvullen. Maar wat betreft de omstandigheden – ik noem dit geen toevalligheden - volg ik hem, we ontkomen niet aan het leven dat we hebben, het wordt ons opgedrongen, we moeten er alleen voor zorgen niet over de streep te gaan. En dan kunnen we stellen dat ons lot getekend ligt in de lijnen en lijntjes van onze (linker)hand.

En als Mulisch geen Nobelprijs winnaar literatuur is geworden dan ligt dit niet aan hem, noch aan zijn werk, maar aan de omstandigheden.

Zo, gaat het dan, je produceert een boek van negenhonderd pagina’s en dit laat je toe te hopen. En ik vermoed – ik zou het in elk geval gedaan hebben – ik vermoed dat je dan elk jaar, als het ogenblik gekomen is, verwacht dat je gebeld wordt om je te zeggen dat je de meest prestigieuze prijs die je als schrijver kunt ontvangen, werd toegekend.

Uiteindelijk denk ik dat hij te vroeg gestorven is om zijn hoop gerealiseerd te zien. Alhoewel, wat het Nederlands taalgebied betreft er misschien een andere kandidaat in de schuif ligt en dan denk ik aan Cees Nooteboom.

30-01-2014, 09:50 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een blog in het Frans voor een vriend - lezer die telkens een inspanning doet om me te volgen in het Nederlands.

Dans notre ‘blog’ du 16  janvier  (le poème VI), nous nous sommes référés au contenu du chapitre 25 du ‘Tao le King’ de Lao Tseu où nous lisons : 

‘Il y avait quelque chose d’indéterminé et tout de même complet qui existait avant le ciel et la terre. Cette chose n’avait ni forme, ni son, elle ne dépendait de rien d’extérieur, opérant sans arrêt dans un mouvement circulaire. Elle peut être considérée comme la Mère de tous les êtres sous le ciel… Ne connaissant pas son nom, je le dénomme ‘Tao’.’ 

Ainsi, Lao Tseu, il y a 2.500 ans, nous dit que l’Univers n’a pas connu de commencement mais qu’il y avait quelque chose d’indéfinissable qui était à l’origine de tous les êtres sous le ciel et qu’il désigne par le mot ‘Tao’, un mot qui est intraduisible, inexplicable, indéfinissable. Le  Tao est et il n’a d’autre modèle que lui-même. 

Le Tao est-ce une substance ? Lao Tseu ne se prononce pas, il dit simplement que ce mot ne veut rien dire d’autre que quelque chose d’Indéfinissable, quelque chose qui était tout de même complet et qui existait avant le ciel et la terre. Si nous admettons que le Verbe dont parle Saint-Jean est quelque chose d’Indéfinissable, nous rejoignons Lao Tseu.
 

Et lorsque nous consultons ‘La Fin des Certitudes’ d’ Ilya Prigogine ( Edition Odile Jacob, 1996, page 202) , il y a une image qui nous laisse rêveur et qui nous donne une très vague idée de ce que pourrait être cette Intelligence, incorporée, maçonnée dans la matière :
‘que dans l’atome d’hydrogène l’électron tourne pour ainsi dire, à peu près dix mille milliards de fois par seconde !’.
Les auteurs de la Bible ignoraient tout cela, sinon ils n’auraient pas insisté que nous sommes poussière et que nous retournerons à poussière. Mais à l’heure actuelle et ceci depuis les années 1920, le voile qui couvre la matière et sa composition réelle se lève peu à peu.  

Et je me demande parfois que serait devenue la civilisation occidentale si notre point de départ, au lieu d’un Dieu anthropomorphe, comme il nous a été présenté et continue à être présenté, avait été proposé comme quelque chose d'Indéfinissable.

28-01-2014, 08:40 geschreven door Ugo d'Oorde  

Sprankels licht

in brede banden schaduw,

bloemen ons verrast

van helleboris

uit de kille aarde

geboren

zonder omwegen

in meer dan franjes opgeschoten.

Eksters krijsend in de bomen,

Meesjes

ondersteboven,

en wij er langs gekomen,

leeg gedacht

maar innerlijk bewogen,

de open luchten

toegedekt met woorden,

nog ademend.

Kreten van groei overal,

januari pas begonnen

en reeds voorbij,

hoe vlug de tijd

amper opgetekend

we houden hem niet bij,

alsof tijd de wereld was

en niet de taal.

27-01-2014, 01:20 geschreven door Ugo d'Oorde