Het zijn inderdaad, hij is er zich van bewust, ongewone zaken die hij schrijft.

Hij alleen schrijft die en toch blijft men hem lezen, waarom? Wat is er dan zo boeiend aan wat hij vertelt, in de eerste plaats aan zichzelf. Hij denkt aan wat hij gisteren schreef, gedompeld, zoals altijd,  in de muziek van Klara die hij hoort zonder ernaar te luisteren, hij luistert enkel naar de woorden in hem.

Maar, en dit is wat hij te vertellen heeft, dit is waar hij, sedert vier uur in de nacht van 6 april, hoogzwanger van is: geestelijk – ook stoffelijk niet – zijn we geen  bewoners van de aarde, we zijn bewoners van de Kosmos, wat een enorm verschil uitmaakt.

Ik weet het dankzij de uitwerking op mij van die ene regel 15 uit Canto XXIX van het Paradiso van Dante: de mens is er opdat, en ik wik mijn woorden, geweten zou dat HIJ of ZIJ of HET er is.

Wie die zijn en hoe die er zijn weten we nog  niet, maar we hebben in onze genen al een sterk vermoeden – die van Stonehenge wisten al ervan -  en wij zullen het weten op het einde van de weg die we aan het afleggen zijn; wij, homo sapiens.

Het is een kosmische opdracht die we meegekregen hebben bij onze geboorte en waar we niet aan ontkomen want het is een beweging die uitgaat van de Kosmos, van de geest erin.

De Kosmos is een bron voor ons, met Stonehenge en  tal van andere dergelijke bouwplaatsen waren we duidelijk op weg, maar de door de mens geschreven religies hebben ons afgeleid en hebben het voor het zeggen gehad, de Verlichting echter heeft dit bezworen zodat het kosmische terug de kop kan opsteken.

Ik ging heel ver vannacht. Het staat neergeschreven in mijn kladboek, het komt er nu op aan te ontcijferen wat mijn half ‘lamme’ rechterhand heeft geschreven.

Morgen misschien, vandaag is het genoeg geweest. In elk geval de opdracht die we meegekregen hebben heeft kosmische allures.

07-04-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als ik overloop wat er van mij al geschreven staat dan vind ik er heel wat zinnen in die wijzen op mijn geloof in de eeuwigheid, eigenlijk niet mijn geloof in mijn voortbestaan, ergens, als Carolus Ludovicus - mijn naam als gedoopte - maar terug genomen als geest in de oneindigheid van geest die van het Universum is, maar dan geïndividualiseerd en niet zo maar verspreid over de massa wolken geest.

Om, misschien, terug te komen geënt op de geest van een kind in wording, en waarom niet, de Bhagavad Gita claimt dit.

De vordering die ik zal gemaakt hebben in mijn leven in de richting van het godsbestaan – zelf weet  ik niet waar ik sta op deze weg, maar ik  ben op weg het  te weten – want daar komt het op neer, gaat aldus niet verloren.

Nu ik weet dat de Kosmos deze richting naar meer kennis van God (gemakshalve) op het oog heeft, 'het-beter-kennen' van ‘God’ in handen houdt, is er die grotere geruststelling wat het uiteindelijk afscheid betreft, het enige waarover ik me nog zorgen hoef te maken.

Vergis ik me dan  toch, wat kan, dan wil ik daar niet aan denken, ik wil sluiten met de gedachte: dit is niet het einde, dit is een nieuw beginnen, ergens. Ergens zal er iemand opstaan die denken zal zoals ik en veder gaan op de weg, voor hem als mens, als homo sapiens uitgestippeld.

En het is geen zelfbegoocheling, het is een geloof, even sterk als mijn geloof dat wat ik zie, niet de realiteit is, dat – en het feit dat ik schrijf is er het bewijs van - het wel mijn lichaam is, mijn handen die schrijven, maar er achter zit een geest die dicteert wat moet geschreven en het is naar die geest dat mijn eeuwigheid verwijst.

Dit is iets dat IS, of ik het zeg of schrijf, het wijzigt niets aan een toestand. Ik denk  en ik schrijf het in gotiek: er zal op deze aarde na mij altijd iemand rondlopen die denken zal in de verlenging van mij, mijn leven - hopelijk  het leven van ons allen - zal niet nutteloos geweest zijn.

Die overtuiging stuur ik de wereld in.

06-04-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik gisteren schreef houdt me meer dan nodig bezig. Maar ik heb een blog te schrijven  en  ik dacht aan de wijze Dante  die zich ook afgevraagd heeft waarom de mens er was.

Beatrice in Paradiso, canto XXIX: 13-15 geeft hem het antwoord op de vraag die ze voorzag dat hij ging stellen:

Non per avere a sé di bene acquisto,
ch’esser non puó ma perché suo splendore
potesso, risplendendo dir « subsisto ».

Niet opdat hij nog  iets meer zou hebben, want dit kan niet maar opdat zijn schittering, weerspiegelend zou kunnen zeggen ‘Ik besta’.

Ik twijfel aan ‘Subsisto’ als eerste persoon omdat hij een rijm nodig had op ‘acquisto’. Ik denk dat hij zeggen wou: opdat geweten zou dat ik besta, want Hijzelf weet al van zichzelf dat Hij er is .

Dante wist het dus: God heeft de mens er gewild opdat zou geweten zijn dat God bestaat en aanwezig is in zijn Universum. En alles – als mijn redenering correct is - moet mettertijd evolueren in deze richting

Volgens Dante was de mens het  doel van God, niet  hemel en aarde. De mens moest er zijn om te zien hoe het Universum er was en wist dat het enkel van een God komen kon.

Als we zien hoe het er is – en ik denk aan wat Feynman ervan denkt in een vorige blog – dan is dit een besluit dat we mettertijd logisch nemen moeten en gemakshalve heb ik de naam ‘God’ gelaten, al weten jullie dat ik een andere naam verkies.

En ik herhaal, God heeft een Universum nodig gehad dat 13.5 miljard jaren heeft gewrocht om zijn doel, de mens te bereiken, de mens die ‘weten’ zou dat Hij er is en hoe Hij er is. Want zonder de mens had noch God, noch zijn Universum zin gehad er te zijn. De Mens staat centraal in het Universum.

Zo ver loopt onze kennis nog niet maar onder de wetenschappers zijn er al velen die weten wat hen vroeg of laat te wachten staat dat ze, om te beginnen, zullen moeten bekennen dat effectief die God er moet zijn.

Dit is een kwestie van tijd, de tijd die voor God niet bestaat, Hij IS.

05-04-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben vanmorgen 3 april wakker geworden met het idee dat wat in het begin van alle beginnen het geweten was dat het de homo sapiens was die nodig was te ontstaan en dat de enige weg ernaar toe het Universum was.

Dit betekent een revolutie in de gedachtewereld: het Universum totaal bijkomstig zijnde, de mens geconfronteerd met zijn oorsprong en niet met het Universum, geen uitvloeisel ervan zijnde, maar het doel ervan.

Het plaatst ons naast wat er in den beginne was, want er was IETS voor ons waaruit we zijn ontstaan, een Tao, een Zijnde, een moeder waarvan we de kinderen zijn. Als ik dan iemand hoor zeggen dat hij  atheïst is dat heb ik onbegrip voor hem, hij ziet zich als een wees, wat hij niet is.

De ene vraag die er nu nog is,  is de waaromvraag. En om deze te beantwoorden hebben we een gans leven voor, nu we weten dat wat er was voor de Big Bang eenzaam was en nood had gekend te zijn, zich weerspiegeld te zien.

Dit heeft niets te maken met een materiële toestand dit is een innerlijk spiegelbeeld waar nood aan was. Wij, als homo sapiens zijn dit spiegelbeeld.

We zijn geplaatst op het hoogste niveau, het spirituele, het niveau waar geen naam voor is, op een voet van gelijkheid met het IETS, op weg er naar toe.

Het is dit op weg zijn dat bovenaan staat. We hebben hiervoor niets te doen, we gaan er onvermijdelijk naar toe, het zit verweven in ons, in onze genen. Het is zo geweest van af de eerste ogenblikken en het zal zo blijven tot de laatste, we worden er naartoe geleid, wat we ook doen hier op aarde, het is van voorbijgaande aard, het raakt niet de beweging inherent aan wat kosmisch is.

Eens zullen we het weten, we zullen dan sapiens, sapiens  zijn of nog een sapiens er boven op, wanneer dit gebeuren zal, weten we niet maar als het Universum er is omdat wij er nodig waren te zijn, dan is het zo, is het niet  anders.

Ik weet niet welke taal ik gesproken heb nu, laat me toe te zeggen dat het de taal is van mijne 'Moeder'.

04-04-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Is het niet zo: telkens ik neer zit, wacht ik dan niet op de woorden die me voor eens en altijd onsterfelijk zouden maken, zoals de poëzie van deze Yuan Mei uit de XVIII_e eeuw; zoals de klanken van Frédérick Chopin, zoals de woorden van Multatuli?

Ik leef nog om te schrijven, ik leef nog om gezelschap te zijn voor zij die me lezen.

Ik ga nog niet, maar ik wens ook niet te blijven tot een einde dat te ondraaglijk worden zou – ik denk aan Hugo Claus, ik denk aan vele anderen, een Guy, een Jean-Pierre, een Jean-Louis, vrienden die ik heb weten gaan –  ik hen op hun  wijze zou moeten volgen.

Er is, na donkere dagen, de hoop die de lente is. De kerselaar, de appelaar staan in bloei, het perkje wilde bloemen staat hoog, wat of wie kan me deren, zelfs de griep niet, als ik dit alles overschouw en ik dit schrijven kan alsof ik, in plaats van te vergrijzen, als dit nog zou kunnen, en te verrimpelen, wat nog altijd kan, dit geen impact heeft of kan hebben op de kracht die mijn geest is?

Een Chinese poëet, een broeder in de geest, heeft me hierbij geholpen. Hij zal het wel geweten hebben dat zijn woorden de tijd zouden overleven; hij zal het wel geweten hebben dat wat hij schreef een echo dragen zou die over de daken en de landerijen, over de valleien en de bergen, over de zeeën en de oceanen nazinderen zouden. En wist hij het niet, hij hoopte het in alle stilte, in de stilte van het zijn, het hoofd op de armen, ingeslapen op zijn boek, de wind, de warme wind, in zijn haren.

Hij droomde bedekt te worden door de bloesems, hij droomde aldus in te slapen en niet meer wakker te worden, terwijl een lichte hand, een feeënhand zijn verzen schreef.

Hij gelukkig was.

In de stilte van het erzijn.

03-04-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik volg de dagen op de voet. Ik zie hoe ze schuiven van 1 tot 30/31, hoeveel tijd er wel is tussen elk getal en hoe strak het verloop ervan wordt geregeld. Ik doe best van dit stramien niet af te wijken, wil ik voor geen verrassingen staan; ik doe best te zorgen dat mijn voormiddag voorbehouden blijft voor mijn blogs en voor weinig anders.

Na al die tijd is het een vorm van leven geworden, wat echter niet belet, en wellicht weet je dit al, dat wat ik schrijf als blog, een doorlopend aftasten is van woorden en gedachten. Het is geen vooruitzien meer naar welk gebeuren ook, het is naar mijn blog toe dat alles gericht is. Het is zelfs een gerichtheid geworden, strenger dan deze die ik, beroepshalve, voorheen heb gekend.

Ik heb nu de voormiddag van vroeg april twee zaken in het hoofd: een eerste is lijk een bloem die open komt, een gedicht van een Chinese poëet[1]:

Reading in the heat of noon
I grow sleepy, put my head
on my arms and fall asleep.
I forget to close the window
and the warm air blows in
and covers my body with petals. 

Hoe dikwijls niet voel ik me als deze poëet, terug getrokken in de kamer met het venster open, wachtende op de woorden die me bedekken zouden lijk de bloesems van de kerselaar.

En een tweede, een meer dan poëtische gedachte, eigenlijk een gedachte, die al enkele maanden speelt of beter werkt in mijn hoofd: het Universum is geen doel op zijn eigen of, het was niet de bedoeling een Universum te doen ontstaan, de bedoeling was de mens te doen ontstaan en hiervoor was een Universum vereist.

Hoe deze verder evolueren zal weet ik niet, of het is niet aan mij om het te weten. Wel is het aan mij te weten dat er 13.5 miljard jaar aan mij werd gewerkt  opdat ik er zou zijn. Ik  heb dus een enorme band met Hij of Het of Zij die de idee heeft gehad me te scheppen als homo sapiens, als iemand die weet dat hij geroepen werd om er te zijn. Nu komt het er op aan te weten waarom de homo sapiens, waarom ik er moest zijn.

Alle andere vragen over hoe het Universum geconstrueerd is zijn bijkomstig.

Dit noem ik dan een revolutionaire gedachte.

PS De schrijfwijze van Poëzie is deze van de PC die mijn correct geschreven woord overnam!

[1] Kenneth Rexroth: ‘Love and the turning Year – one hundred and more poems from the Chinese – New Directions publishing Corporation, New York, 1970

02-04-2024, 05:11 geschreven door Ugo d'Oorde  

Johannes :  ch. 20:

1. THE first day of the week cometh Maria Magdalena early, when it was yet dark, unto the sepulchre, and seeth the stone taken away from the sepulchre.
2. Then she runneth to Simon Peter and to the other disciple whom Jesus loved and said unto them ‘They have taken away the LORD out of the sepulchre, and we know not where they have laid him.

‘Who moved the stone? Frank Morison schreef er een boek over, een boek over iets dat niet nodig was geweten te zijn. Als Maria Magdalena aan het graf kwam stond het open en was het graf leeg. Nadat ze Simon Peter had verwittigd is ze teruggegaan en stond Jezus voor haar die ze eerst niet herkende maar toen zag ze dat Hij het was.

Belangrijk is in dit verhaal het feit dat het graf leeg was  en dat Jezus, zoals  het  verhaal er staat, uit de doden was opgestaan.  Morison was aan zijn boek begonnen als ongelovige en eindigde als gelovige na een grondig onderzoek van de geschriften. En ik beken dat als ik het Evangelie van Johannes voor authentiek aanzie, ik tot eenzelfde besluit komen moet.

16: Jesus said unto her: ‘Mary’. She turned herself and saith unto him: Rabboni, which is to say Master.

17: Jesus saith unto her . Touch me not for I am not yet ascended to my Father  but go to my brethern and say unto them I ascend unto my Father and your Father and to my God and your God.

We lezen dit voor de zoveelste maal in ons leven en staan een ogenblik sprakeloos. Al kan het dat  Jezus een schijndood gestorven is, het gemakkelijkste voor mij is me ervan af te maken met te besluiten dat het evangelie hier fictie is. Maar is het fictie?

Een bekentenis wil ik doen  hoe meer ik het hoofdstuk 20 lees, hoe groter de neiging geloof te hechten aan het ongelovige.

Het probleem is dus  niet te weten wie de steen wegschoof, het probleem is was het Jezus die daar voor Maria Magdalena stond of was het en al wat erop volgt, verbeelding?

Op Paaszondag geschreven en er lang over nagedacht.

01-04-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde