Wat is er van de mens die schrijvend zich bewust is van de hand die in een minimaal bewegen over de lijnen van zijn blad glijdt, op het ritme van zijn gedachten, op het ritme van de gevoelens die loskomen in hem. Waarbij elke ingeving gegrepen wordt en opgetekend in een conventionele vormgeving die de wondere transmutatie is van de geest. Ingevingen gewoonlijk ontstaan  uit een eerste zin die daarna uitgestreken wordt, die overvloeit in andere zinnen, ideeën opduikend uit reeds geformuleerde ideeën, immer verder wegdrijvend om uiteindelijk aan te komen waar je helemaal niet vermoed had aan te komen.

Ook weet je helemaal niet waarheen deze geschriften je voeren zullen, welke plaatsen, welke boeken ze gaan bezoeken en in welke vorm ze zullen uitgeklaard worden nu je een verre tocht onderneemt die je voeren zal van gedachte tot gedachte, gekende en nieuw gekomene, als een pelgrim van Romaanse kerk tot Romaanse kerk op de weg naar Compostella. 

Dit is wat gebeurt als je schrijven gaat, als je binnendringt in het donkere woud van je gedachten en er de plaatsen uitkiest met bomen die je vertrouwd zijn; waar je ontmoet wat van vroeger was, het herbekijkt, het herbeleeft en er, zo maar komend van uit wat je denkt het ‘niets’ te zijn, nieuwe gedachten opduiken die je verbazen en die je met graagte, als een gouden vondst, toevoegt aan wat je dacht al voltooid te zijn.

Hierbij wordt soms gedacht dat Iets of Iemand – wat of wie het is blijft een raadsel – over je schouders heen heeft toegekeken en het verloop van je woorden in een totaal andere richting heeft gestuurd. Dit is misschien een rare conclusie, maar je denkt dat dit een vaststelling is die allen, schrijvers, schilders, componisten, wetenschappers kennen moeten. Dan toch diegene die het metafysische binnenlaten in hun leven.

Uiteindelijk weet je maar al te goed dat wat wordt omgezet in woorden,     amper een smalle strook bestrijkt in het land van je herinneren, een strook die men vergelijken mag met het lint van de Schelde, getrokken doorheen het landschap van je verre – te verre - jeugd. Zo ook zijn de woorden die hier vastgelegd worden typerend voor ons ingesteld zijn op het immense landschap van de geest, het landschap van het onzichtbare, maar daarom niet minder reëel, duidelijk levend in ons, zoals de geheime krachten levend zijn in de natuur. 

In dit verband ontdekten we op een dag, en het verraste ons tot op vandaag toe, verwerkt in een half verheven beeldhouwwerk, op de muren van de aeropuerto van Alicante, de zin die ons niet meer verlaat: Lo que se ve es un vision de lo invisible’ [1] of, zoals ik het lezen wil: wat je ziet is maar het uiterlijke van de wereld binnenin. 

Zo is er de nooit aflatende geest, gestuurd door wat Horkheimer noemt, ‘die Sehnsucht nach dem ganz Anderen’, die immer verder en verder zoekt, die de werkelijkheid aftast, het voorbije herneemt, herschikt en herinterpreteert om te komen tot nieuwe waarden die ons onvermijdelijk brengen tot ver voorbij de horizon van het alledaagse. De wereld achter het zichtbare die we enkel bekijken kunnen met de voelhorens van de geest, een wereld die blijvend van ons wegschuift, zodat hij immer opnieuw moet worden bedacht en uiteindelijk toch immer oninneembaar blijven zal.

20-09-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De goden – de omstandigheden – waren me gunstig de vorige avond, ik zapte, voor ik de tv afzette – het is een gewoonte – nog even  naar BBC Four en ontmoette er Professor Brian Cox (particle physicist) die een, voor mij dan toch, wondere uitzending bracht over het begrip tijd, wat tijd is, waarin Einstein ettelijke malen is uit gekomen en het meten van tijd met een grote preciesheid. Ik heb enkel het essentiële er uit begrepen en twee belangrijke gegevens die ik onthield. Een eerste dat de tijd niet begonnen is bij de geboorte van Christus, noch deze van Mohammed, noch van de schepping van de aarde volgens de Joodse bijbelgeschiedenis, maar 13.700.000.000 jaar geleden met de Big Bang. En een tweede, dat mijn avond goed maakte, de verklaring van een van de vele geleerde astronomen die aan het woord kwamen, dat de tijd vóór de Big Bang begonnen is, dat er vóór de Big Bang een ‘mind world’ was, dat er in een vierde dimensie een tweede mind world was, dat deze twee met elkaar in aanraking zijn gekomen en dat dit de Big Bang heeft veroorzaakt.

Een idee die me sedertdien niet meer heeft losgelaten. Een eerste uitvloeisel ervan was, en de meest voor de hand liggende, dat die mind world wel even goed God, deze van Spinoza, had kunnen genoemd worden, of zelfs deze van Prigogine, het Universum in potentie. Ik dacht zelfs dat die mind world wel een idee kon hebben gehad over wat de mens worden zou – misschien was die het einddoel – en dat hij had kunnen denken aan de vorm die een vriend  in zijn gedachten had toen hij uit oude eik het gezegende werk beeldhouwde waarvan foto hierbij. 

Dit mijn terloops zijnde, wou ik verder met wat ik gisteren schreef. En nog even blijvend bij de Big Bang er Augustinus aan toevoegen, die dacht dat er het zaad van een Universum moet geweest zijn, voor het er was, of Fabre d’Olivet die beweerde dat God, vooraleer te scheppen, er zes dagen heeft over nagedacht en pas de zevende heeft gedaan wat Hij gepland had. En als metafoor, ik mijn ganse leven nagedacht heb over wat ik nu schrijven ga en dat deze eerste aanzet – zoals de eerste aanzet van elk boek, elk kunstwerk – ‘mijn’ Big Bang is, waarin alles wat er uit voortkomen zal, mijn eng, weinig zeggend universum, reeds begrepen is. 

Er blijft me dus enkel nog het schrijven, zoals Dante toen hij aan zijn ‘Vita Nova’ begon dat al geschreven stond in een klein boekje in  zijn geest geborgen;  zoals Jean Racine antwoordde aan Louis XIV, die hem vroeg hoe het stond met zijn toneelstuk: ‘Sire, la tragédie est faite, je n’ai plus qu’à écrire les vers’.

Inderdaad, ik moet het juist nog schrijven, wat ik ga doen, gezien het reeds opgetekend staat in mijn Big Bang – een heel kleine weliswaar – en dit in de komende dagen à rato van 500 tot 750 woorden daags.

19-09-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

In zijn ‘Le hazard et la nécessité’ schreef Jacques Monod dat de mens thans weet dat hij alleen is in ‘l’immensité indifférente de l’univers d’où il a émergé par hasard’. Ik kan dit standpunt niet bijtreden, ik denk en het is een overtuiging, dat de opkomst van de mens absoluut geen toeval was maar dat het Universum geconcipieerd was op een dergelijke wijze dat de mens er moest uit te voorschijn komen, ik dacht zelfs verder, dat het Universum er was omwille van de mens.

Dit alles zijn zaken die ik optekende op een bepaald ogenblik in mijn zoektocht  - deze ‘de toda mi vida’ - naar wat een waarheid kon zijn. Ik vind deze open en bloot in mijn dagboek van de jaren einde zeventig, begin tachtig toen alles in een stroomversnelling is gekomen nadat ik de ‘The Tao of Physics’ van Fritjof Capra, met de aanlokkelijke titel, ‘An exploration of the parallels between modern physics and Eastern mysticisme’, gelezen had.

Vele gebeurtenissen in mijn geestelijke vorming hebben aldus hun beginpunt, gewoonlijk valt dit samen met de ontdekking van een boek, meestal gebeurde dit in heel bijzondere omstandigheden, en was het telkens alsof die kennismaking uitging van het boek zelve dat toenadering zocht of dat ‘smeekte’ om uit zijn rek in de boekenwinkel, genomen te worden. Zo zijn er zeker een tiental gevallen waarvan het meest eigenaardige dit is van een boekje van Borges dat eenzaam en verlaten zich bevond op het lege bovenblad van een rek, in een boekenwinkel van Alicante, zodat ik in het voorbijgaan niet anders kon dan het in de hand te nemen en het te openen en dan nog wel op een gedicht van Borges dat me onmiddellijk aanzette het te kopen. Pas onderweg naar de kassa zag ik dat het ging over  nueve ensayos handelend over de Divina Commedia van Dante, wat me jaren van mijn leven kosten zou.

Ouspensky is ook zo een geval geweest. Ik was in Grimentz, mijn dorp in de Val d’Anniviers op 1600 meter hoogte en was afgedaald naar Sierre, waar ik in een boekenwinkel val op een ander boek van Capra dat ik echter niet kocht. Een week lang heeft het boek door mijn hoofd gespookt tot ik het niet meer houden kon en terug ben afgedaald naar die boekenwinkel in Sierre, waar ik op de plaats van Capra het boek vond van P.D. Ouspensky, een leerling van Gurdjief, dat ik kocht en me heel wat (wijsheid) heeft bijgebracht.

Ik kan er nog noemen, Fulcanelli, Fabre d’Olivet, boeken die voor mij een uitzonderlijk groot impact hebben gehad. En dan, en dit van de jaren vijftig af, Immanuel Velikovsky die heel lang op mijn nachttafel heeft gelegen en over wiens werk ik tal van voordrachten heb gegeven. Hij is het die me binnenleidde in de Bijbel en in de Egyptische geschiedenis, en me minstens een tiental jaren heeft bezig gehouden. Later is Kamal Salibi opgedoken met zijn theorie waarin hij het bewijs levert dat het Beloofde Land zich niet in Palestina bevond maar wel in Saudi Arabië ter hoogte van Mekka.

Dit zijn enkele  bakens geweest die zich in mij hebben vastgezet en aan mijn leven de nodige diepte hebben gegeven, waaraan ik zeker toevoegen moet het Evangelie van Thomas, opgedolven in Nag Hammadi, Egypte en vertaald in de jaren zeventig (ik citeer uit het hoofd) uit het Koptisch door Emile Gillabert, uitgave Metanoia, wat me een totaal ander beeld gaf over de figuur Jezus.

En dan is er Gilliams geweest, Pasternak, Bernanos, Proust, noem maar op, is er Hertmans geweest en, voor mij van groot belang, T.S.Eliot en tientallen andere schrijvers, maar dit verhaal speelt zich af in het gebied van de literatuur, heeft een belangrijke invloed gehad op mijn wijze van schrijven, minder op mijn geestelijke ontwikkeling.

Ik weet nu hoe moeilijk het wordt de evolutie die ik heb doorgemaakt in de voorbij decennia chronologisch te ordenen. Als ik een samenvatting ervan wil brengen dan zal dit anders moeten gebeuren. Hoe weet ik vandaag nog niet. Maar, jij lezer, moogt blijven hopen.

18-09-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Waar ik vanmorgen niet dacht over te schrijven is over de stelling van Spinoza die zegt dat Universum en God in elkaar verweven zijn en één eenheid vormen, een eenheid die door de Duve l’Ultime Réalité’ genoemd wordt. Maar de wegen van de geest zijn ondoorgrondelijk en een mail van een vriend, die op bezoek in Andegem met mijn vriend in wording, de beeldhouwer, over die stelling heeft gesproken en die vond dat deze moeilijk te beleven is, bracht me op een idee. 

Inderdaad, de stelling van Spinoza is niet voor de hand liggend, je neemt deze - tenminste wij, die sedert het begin van onze dagen geconfronteerd zijn geweest met de dualiteit God én Universum – zo maar niet op in jou, je moet ze verdienen, je moet ze aanleren, je moet ze elk bewust ogenblik laten binnendringen in jou, je erdoor laten overwinnen en er zeker niet tegenover staan als onbegrijpelijk, als te ver gezocht, als niet toegankelijk. 

Ze is in elk geval niet goedkoop, ze ligt er niet zo maar te grijpen of te vatten, neen, neen, er wordt een inspanning gevraagd, een inspanning die eindeloos is, die de inzet vergt van onze algehele persoonlijkheid. Het is – eens men aanvaard dat Spinoza het bij het rechte eind heeft – een leerproces. Want stel dat we allen, en dit zegt de Duve niet, Spinoza misschien, begaan zijn met deze idee, dat de bewustwording ervan de humus vormt van ons leven, van het leven van alle mensen, wat dan de samenleving worden zou. Geen nood meer aan naastenliefde, die na tweeduizend jaar nog niet beleefd wordt, deze zou er wellicht wel komen eens we doordrongen zijn dat ons ‘mens-zijn’ geworteld is in de ‘Universum-God’ idee. En, als ik het zo stel is ook het cosmotheandric paradigma, uit een van mijn meest recente blogs, te splitsen in enerzijds de twee eerste delen (kosmos en theos) waarbij het derde deel, de mens, gezien moet worden als integraal deel ervan

Het is evenwel duidelijk, dan toch voor mij, dat de Spinoza-idee niet voortdurend in mij aanwezig is, dat deze niet van het eerste uur van de morgen tot het ogenblik dat ik de ogen sluit, in mij  levend is. Wel aanwezig als ik aan het schrijven ben, wel als ik aan het tekenen ben, wel als ik in de velden loop, wel als ik een gesprek voer dat zich op het religieuze vlak situeert. De rest van de tijd is die gedachte niet bewust aanwezig. En het is daar ook nochtans dat ze zou moeten aanwezig zijn. We hebben dus nog een lange weg af te leggen. 

Weet, dat ik niet wist van morgen, en zelfs dat ik er nimmer had aan gedacht, dat ik schrijven zou, dat eens we Spinoza aanvaarden, eens we in de greep zijn van deze idee die alles overkoepelt het binnen treden ervan een lang leerproces wordt van generaties. 

Aldus is het nogmaals bewezen dat ‘du choc des idées jaillit la lumière’. Jan Hoet die mijn werk zag wist dat het ontbrak aan een botsing met andere ideeën. Een les dus voor allen die creatief bezig zijn. En als Van Saene, waar mijn vriend over sprak, wist dat hij maar enkele keren ‘na vijf seconden geluk’, een werk had gepresteerd dat boven al het andere uitstak, dan was dit de uitzondering die de regel bevestigt.

17-09-2015, 01:05 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een vriend – is hij het nog niet hij zal het worden - schitterend beeldhouwer schreef me dat hij soms bevreesd is om zijn atelier binnen te gaan, omdat hij daar, eens de drempel overschreden, geconfronteerd wordt met de noodzaak, de gewone mens die hij maar is, te verlaten en binnen te treden in die andere in hem, de mens die creëert wat leeft in zijn geest. Keer op keer, zegt hij, is dit een grote  stap, niet omwille van wat men achterlaat, maar wel om wat er me wacht, elke creatie zijnde een bevalling.

Hoe goed ik hem begrijp als ik opsta uit de nacht en de dag zich aanbiedt die ik niet voorbij kan zonder minstens vijfhonderd woorden te hebben geschreven, woorden die er niet zo maar voor het grijpen liggen, die zich soms een lange tijd verborgen houden. Telkens is er een weerstand om nog wat te wachten vooraleer te beginnen, maar ik weet nu al, na al die tijd, dat uitstel geen oplossing is en ook dat me de vreugde wacht en de voldoening eens het werk volbracht is. Om me de volgende dag terug in een zelfde toestand te bevinden om te herbeginnen, te herdenken, aan te vullen of met andere accenten te kleuren wat ooit geschreven werd door mij of door iemand anders. Het is inderdaad een werk dat zonder einde is. 

Wat, vraag ik me af, is hier aan vooraf gegaan? Hoe kan het dat ik me ooit verbonden heb om te doen wat ik doe, vooral dan te schrijven over wat ik denk, me bloot geven tot in het diepste van mijn gedachten, zeggen zoals Spinoza dat Universum en God geen dualiteit is maar een eenheid, het ene verweven tot in het merg met het andere, en omgekeerd, zoals ook Christian de Duve het voorhoudt?

De Duve heeft er zelfs een naam voor bedacht, hij noemde het ‘l’Ultime Réalité’, het begin dat ook het einde is en het einde het begin of de realiteit die ons niet alleen omgeeft maar in ons zijn wortels heeft. Wij ook zijn die Ultieme Realiteit, even goed de materie waar de geest in woekert als de geest waaruit de materie is opgeweld.

Wel, hoe ben ik er toe gekomen, zonder ooit Spinoza te hebben laten doordringen tot mij, laat staan dat ik hem zou begrepen hebben, maar door lezen en denken tot een uiterst standpunt te komen dat letterlijk en figuurlijk samenvalt met dat van Spinoza, vervloekt en uitgestoten door de Joodse gemeenschap waar hij deel van uitmaakte. Dit is mij niet te beurt gevallen, maar toch hebben velen me aangekeken met een vreemd oog.

Vandaag is mijn tijd gekomen dat ik op zoek ga naar de dingen en de gedachten die er toe hebben geleid te zijn wie ik ben en dan vooral en uitsluitend gezien in het licht van deze realiteit-doordrongen-van- de-geest.

Ik weet echter niet hoe ik dit brengen zal, onder de vorm van een opeenvolging van blogs, of als een afzonderlijk geschrift, waarvan het begin al getekend staat in mij.

16-09-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Deze nacht in mijn droom was er een discussie met iemand hier nieuw aangekomen die het had over het begrip    ‘vrije handelszone’. dat hij interpreteerde als een zone waarin alles mag en niet begreep dat ‘handel’ hier slaat niet op handeling maar op kopen en verkopen, op invoer en uitvoer. Ik dacht er aan eens wakker, wellicht, als ik ga vertalen bega ik identieke fouten, vooral dan als ik vertaal uit het oude Italiaans van Dante of als ik vertaal uit het Spaans, en dat wat ik er uit haal niet correct is; hoe kan ik dan weten, als ik ga bladeren in de Franse versie van de Koran, dat wat er staat wel degelijk beantwoordt aan de oorspronkelijke versie ervan, of, anderzijds dat de Hebreeuwse tekst van de bijbel correct werd vertaald naar het Nederlands, naar het Engels. 

Ik denk dikwijls aan het ‘timshel’ woord van John Steinbeck in dezes machtige ‘East of Eden’, komende uit een vers van Genesis en de vertaling ervan zoals deze voorkomt in de King James’ vertaling van 1611, gaande over het gesprek tussen Jahweh en Cain  wiens offering niet met dezelfde gevoelens door God aanvaard werd als  de offering van Abel – de bijbel het woord van God zijnde voor de vader van de tweelingzonen en voor zijn Chinese kok – gaan ze discussiëren over de precieze vertaling van dat ene vers waarin het woord ‘timshel’ van grote betekenis is om de zin, van wat de Heer zegt over de zonde, te begrijpen zoals Hij het bedoeld heeft.

Het interessante van het verhaal van Steinbeck – de Bijbel toen nog, we schreven 1950, voor Steinbeck, zoals voor velen het boek der boeken zijnde, het is het nu nog voor mij -- ligt hem niet zo zeer in de vertaling zelf maar in wat Steinbeck schrijft dat een groep van Chinezen in de nabije stad, na van het probleem te hebben gehoord van de kok, begonnen is met de studie van het Hebreeuws om te kunnen komen tot de juiste vertaling van dat woord.  Je moet een groot schrijver zijn om over dat ene woord te schrijven zoals Steinbeck het heeft gedaan, Voor de wereld van vandaag die God en de zonde gebannen heeft is het weliswaar een utopisch verleden. Voor mij echter die het las kort na zijn verschijning, ik was toen een goede twintiger, was het boek van Steinbeck een revelatie en betekende dit voor mij, de ontdekking, niet zo zeer van de Bijbel, die kende ik al, maar de ontdekking van de King James’ versie van de Bijbel. Ik heb die versie toen gekocht in een Oxford uitgave op misselpapier, en dat boek heeft me niet meer verlaten. Dit dankzij een schrijver die zich bezorgd maakt over de vertaling van het woord van God, iets dat nu ongehoord overkomt.

Het gevolg was, en eigenlijk is het dit wat ik te zeggen had, dat voor mij de King James vertaling, dé Bijbel werd die ik koesterde, al kocht ik later ook – dit was in mijn Velikovsky periode van half in de jaren vijftig - de Willibrordus Bijbel, ook wel La Bible Osty, en zelfs la Biblia de Jerusalen. Ik wil jE maar zeggen dat het boek voor mij van een grote betekenis is geweest en nog is, en dat het mijn leven en mijn schrijven sterk heeft beïnvloed. 

En ik kom nog eens terecht bij Christian de Duve – die trouwens lovende, bijna liefhebbende woorden heeft voor de Bijbel - waar hij het heeft over het toeval in zijn leven en waar hij verwijst naar Jacques Monod en dezes toeval en noodzakelijkheid, om te zeggen dat het toeval in zijn leven van groot belang is geweest.  Hij is een man van de wetenschap, hij zal nooit schrijven wat ik zou schrijven, namelijk dat toeval niet bestaat – Borges ook wist dit,  Spinoza ook moet het geweten hebben – dat het een samenloop van omstandigheden is die bepalend is voor de gang van ons leven, ons leven dat een aaneenschakeling van omstandigheden is. In elk geval wat mijn leven betreft, hoe ik terecht ben gekomen in de Nationale Bank van België in Brussel, hoe ik er Jan De Win heb ontmoet die me sprak over het vreemde boek , ‘Elias of het gevecht me de nachtegalen’, hoe ik er Leonard Hoendervangers ontmoette die me sprak over Mahler en het ‘ Lied von der Erde’, hoe ik Velikovsky ontdekte, zodat ik terecht kwam bij Akhnaton die me verwees naar Oedipus van Sophocles en zo maar t beginnen met de ontmoeting maar van vader en moeder en het ogenblik van mijn conceptie en dan verder en verder tot het ogenblik van dit schrijven om 00.54. Toevalligheid, absoluut niet, noodzakelijkheid misschien, in alle geval noodzakelijk om uit te komen waar ik me nu bevindt én wat de plaats ervan betreft én wat het bijhouden van een blog betreft. 

Zo, ik weet nu waarom ik vorige nacht gedroomd heb over de man en zijn verkeerde vertaling van de vrije handelszone en dit was zeker geen toeval maar de bevestiging van  mijn idee van vroeger, dat het noodzakelijk is dat ik eens ga schrijven hoe ik geworden ben wie ik ben.

15-09-2015, 01:03 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben gelukkig, dankzij Christian de Duve, gisteren geschreven te hebben wat ik voelde te moeten schrijven. Ik dacht eerst het niet te doen, maar de drang was te groot. Vandaag zou ik even willen stoppen met dit alles en de wapens, de woorden waarover ik beschik, neer leggen en, ofwel binnengaan in de herfstlucht, de velden in, de regen tegemoet, ofwel ware het misschien beter, even neer te liggen en weg te zinken in de totale rust van het zijn en niets meer, gedachteloos, zelfs niet wachtende, niet vooruitziende.

Heb ik voor dit laatste gekomen. Alhoewel het niet in mijn aard ligt gedachteloos te zijn, wou ik er voor eenmaal aan denken, niet te denken aan wat het leven is noch wat het sterven zou kunnen zijn, noch aan wat was, noch aan wat komen kan, neen, enkel, met de ogen dicht, drijvend zoals Huckleberry Finn, lang uitgestrekt op een vlot de Mississippi af naar een eiland toe, in het zilveren licht van de maan met de hemel en zijn duizend sterren  over hem en mij. Een hemel en maan zoals ik er in lang geen meer gezien had, laatst in Toscane misschien.

Ik dacht nog toen ik liggen ging, wat komt hier uit voort, welke woorden zijn het, ondanks mijn pogen woordeloos te zijn, die me bestormen zullen, om te zeggen wat nog niet gezegd werd, noch gedacht, noch klaar gezet om gedacht te worden. Maar hoe goed ik me voelde, vrij en onbevangen te zijn en te blijven, en in die sfeer van onbevangenheid opgenomen te worden voor een lange tijd, met een potentie aan gedachten ver achter mij, massa’s  woorden die niet staan te drummen, een effen bergmeer met de sterren erin lijk de woorden in mij, erin ondergedompeld.

Zo is het dat de tijd van het niet denken de tijd is van het schrijven over het niet denken. Een vreemd iets, schrijvend te vertellen dat je gedachteloos bent, terwijl je woorden neerzet die gedachten zijn. Maar anders hoe kun je ooit duidelijk maken dat er in jou het verlangen is om neer te liggen en te bestaan alsof je er niet bent, alsof je er ligt, weggestopt in een doos, zoals Schrödingers kat, noch levend, noch dood, een lange tijd, afhankelijk van wat de volgende zet zal zijn.

Kom ik dan toch terug in de wereld, denkend aan het boekje van de Duve, meer een pamflet, een oproep, denkend aan wat hij schrijft over de van alle religieuze gerichtheden ontdane boodschap van Jezus, over het elkaar beminnen, dat onze stelregel zou moeten zijn of worden. Waarbij ik het aandurf op te merken, dat we al twee duizend jaar lang pogen om Jezus hierin te volgen en dat we, vrezend dat het nog eens twee duizend jaar duren kan, ik eerder, in plaats van het beminnen zou hebben ingezet op het creatief zijn, dat een vorm is van beminnen, maar dan eerder gericht naar de geest in het Universum – en de geest in de mens - zoals Spinoza die zag en waaruit we zijn opgestaan.

Het schijnt me toe dat het gemakkelijker is van iemand te houden via de kracht en de inhoud of visie van zijn geest die bepalend is voor zijn handelingen, dan te houden van iemand van wie je helemaal niets afweet of van wie je weet dat zijn creatief zijn versluierd zit in een sfeer die je niet anders kunt dan als tegengesteld van wat je voelt te ervaren.

Van het blindelings beminnen van onze naaste spaar ons Heer.

NAWOORD bij mijn blog van gisteren 13 september

De genetische erfzonde, ‘le péché originel génétique’ die ik overnam uit het betoog van Christian de Duve, moet begrepen worden als: ‘les traits héréditaires que la sélection naturelle a préservés chez nos ancêtres, à qui ils étaient utiles dans les conditions où ils vivaient, mais qui sont devenus nocifs aujourd’hui’. Dit heeft dus niets te maken, zoals je zou kunnen verwachten, met de erfzonde, in het leven geroepen door Paulus in zijn brief aan de Romeinen.

14-09-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde