Je hebt je eigen regels om je woorden te verankeren, je schrijft zoals een Alechinsky schildert, zoals een Debussy componeert, je tracht dag aan dag je innerlijkheid af te tasten in een bevreemdende omgeving waar alle zekerheden hun twijfels kennen, om je er uit te spreiden, en in een geschrift je sporen na te laten, verzakend aan tal van bekoringen. 

Je hebt dit geschrift gewenst als een vilten schreeuw om  expressie te geven aan wat verborgen blijft, angstvallig opdat niet zou geweten zijn dat alles is gekend en reeds neer geschreven, zodat er niets meer te ontdekken valt, terwijl je toch maar zoeken blijft naar het allerlaatste restje dat te weten is, halsstarrig als je bent. 

je ontdekt dat we er zijn om er te zijn maar niet om er te blijven, alsof ons geen doel werd meegegeven, geen opdracht om te vervullen. Doel en opdracht, wat inhoud geeft aan een ander zoeken om je in orde te stellen met wat in de Kosmos is ingeprent en evolutie betekent, en dit tot binnen in jou tot het ogenblik van je versplintering in quarks en eonen van licht. 

Dat er niets verkeerd is aan wat je schrijft, dat alles kan en mag als het maar binnenshuis gehouden wordt of verteld aan zij die het horen mogen. Zodat er klaarheid komt in wat op te lossen is, bekend te maken wat bekend gemaakt mag worden of anderzijds, voor altijd dingen te verzwijgen, neer te zetten in donkere ruimtes ver onder de grond waar je nadien nimmer meer komen zult. 

Aldus gebeurtn het dat de morgen zich opent op je blog, en de dag dan pas begint als alles is gezegd dat je gegeven werd te zeggen, of het nu veel is of tergend weinig, het is niet aan jou te oordelen, zodat je wachten kunt op wat de volgende dag zal worden, gesloten of in een ruime openheid van waaruit de woorden je bestormen zullen. 

Het is de weg die je gekozen hebt om je te wentelen,  tot in der eeuwigheid – zoals je je wentelde in je jeugd in het hooi – in de wijsheid van het zijn.

19-04-2015, 00:25 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het land is openheid, is bloei en vreugde, een festijn dat aanvangt om niet meer op te houden voor een lange tijd. 

Erin ondergedompeld spat ik open in een veld elektronen, in lijnen en ovalen. Kringelend als het water van de vijver, heb ik alles lief wat ik ken en hoop te kennen, tot de winden komen, de blauwe luchten, de wolken en de regenbogen; heb ik alles lief wat is en gezegend nu wat er tevoorschijn komt. 

Kortstondig is de tijd van het ogenblik. 

Onbevangen wachtend op de beelden die zich uitstorten over mij, ineengedrongen in trillingen van ingetogenheid, waaruit ik niet meer ontsnappen wil omdat het is zoals het nooit is geweest, behalve. 

Behalve toen ik, op de hoogte naar Kawkaban[1] toe, dacht aan jou die mijn geliefde was en ik, naar de diepte toe, je naam toen riep in een zevenvoudige echo naar mij terug gekeerd, alsof je me hoorde en je ogen een kreet om me nimmer te vergeten. 

Zo weet je nooit hoe je dag zich vullen zal, eindigen zal, of wat je schrijven zult achteraf door de stilte opgeslorpt, geborgen als je gebogen zit tussen de plooien van je herinneren. 

Hongerend naar het voorbije dat je niet houden kon. 

Als je diep in jou gekeerd, overlopen zult hoe het was en hoe het leven zich ontwikkeld heeft. Het wijde land van je jeugd, de bossen en de straten je bedekkend met hun geuren en hun energieën die je o zo goed gebruiken kunt om je los te rukken van het beeld van de wereld die eeuwen oude relikwieën  tot stof verpulveren wil. 

Alles een tijd maar blijvend, verstrengeld wat is van jou en van die vriend van jou, ook een fervente lezer, ineengezakt in lusteloosheid omwille van het niet weten hoe het verder moet met hem. 

In de tijd van grootmoeder wandelde je met haar blootvoets in het mulle zand van de holle weg, de bermen begroeid met de intense geur van wilde tijm van duizendblad, van camile, in het gegons van vliegen en van bijen, van vlinders lijk zeepbellen, jij haar hand houdend, en toen ze een kaars aanstak in de kapel midden de velden en ze bidden ging opdat niet geschieden zou wat al gebeurd was. Jij nu, getekend door de jaren zoals zij toen getekend was, in gedachten teruggegaan langs die holle weg die er nu niet meer is, ook geen tijm meer, geen camile, geen duizendblad of wat ook, geen gegons van bijen meer, naar die kapel en die brandende kaars van haar, de weg van vele tijden terug genomen, ootmoedig om te bidden, een laatste maal. 

Al weet je niet hoe je bidden zult na al die jaren. noch hoe de dag zich verder schrijven zal.

18-04-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Deze aaneenschakeling van blogs wordt mijn dagboek. Het vertegenwoordigt het essentiële van de vijf laatste jaren van mijn leven. Wat onschuldig is begonnen  is nu ernst geworden, al heb ik het nimmer zo bedoeld het is gegroeid in die richting. Heeft het dichter komen tot, er iets mee te maken, is het een soort van verheerlijking van het ogenblik dat zich aanbiedt met zevenmijlen laarzen geschoeid?

In elk geval mijn lichaam is verraderlijk. Ik kijk uit hoe het opstaat uit het bed en hoe het slapen gaat. De jaren hebben gemaakt dat het eerder een hinder is geworden dan een gemak om mee te leven, een  zwaarte eerder dan een lichtheid, meer een pijn dan een vreugde. Ik moet het aanvaarden zoals het zich voordoet, de ene dag wat beter dan de andere en ik kan niet anders dan het te ondergaan zoals het zich aanbiedt.

De woorden die ik schrijf zijn mijn balsem, zijn mijn enige soelaas, vallen deze weg dan ben ik maar wat schroot, hoe cru het ook moge gezegd zijn. Maar,  mijn geest is actief, hij is mijn redding, hij  is mijn houvast. Dus het gaat goed met mij, ik stijg telkens op met mijn blog en zweef, de vleugels wijd open, een meeuw gelijk. 

Toen ik gisteren slapen ging was er de schittering van Venus in het zuiden, de planeet die mijn hart veroverde dankzij van Velikovsky. Een lichtpunt om (ooit) over te schrijven omdat hij om vele redenen uitzonderlijk is, ik kroon hem vandaag zoals ik het lichtpunt kroon van een vriend, Rik van Damme, die me de cover mailde van een nieuwe dichtbundel van hem, met een titel die enkel hij kan schrijven : ‘Wanneer de wind gaat liggen’.

Ik groet hem hier. Ik zeg hem dat zijn gedichten voor mij meer zijn dan ‘zinvolle stofjes in het grote oog van de eeuwigheid’, dat het flarden geest zijn die hij de wereld in stuurt, geladen met eeuwigheid, gestold in de tijd  en in volle wind ademend. Ik verheug me met hem, een bundel uitgeven is een zuivere, heerlijke prestatie, het is me nooit gelukt, heb ook nooit een poging gedaan omdat ik vreesde nog niet te hebben bereikt – denkend te veel aan T.S.Eliot en te weinig aan het milieu waarin ik was opgestaan en opgegroeid -  wat ik bereiken wou. Ik heb wellicht te hoog gemikt en ben er niet in geslaagd. Al dacht ik het soms, opstijgend in mijn woorden, tot het me duidelijk werd dat er meer nodig was en ook dat mijn ingesteldheid niet strookte met de gang van zaken in de wereld  die me boven het hoofd was gegroeid. 

Zo verlopen de dagen van de mens, geconfronteerd met een vermoeid  lichaam, en zo verloopt het met de mens die zijn lichaam op zij laat liggen en in de huid van zijn geest kruipt waar het hechte leven geleefd wordt. Dit is de weg die allen die schrijven bewandelen, ook de vriend met zijn nieuwe bundel. Ook hij moet deze ontdubbeling kennen als hij neer gaat zitten om de streling van het woord af te tasten tot in de nabijheid van de echo van de gevoelens in hem, tot vergeving van alle leed anderen aangedaan en benadrukkend alle vreugdes in het leven opgedaan.

Poëzie bedrijvend, ingeslapen voor het open raam en wakker wordend bedekt met bloesems van de kerselaar.

17-04-2015, 07:06 geschreven door Ugo d'Oorde  

Op dit uur doe je geen vondsten meer, schrijf je geen poëzie meer, lees je hooguit een of andere wijsheid van een of andere schrijver, waar bijvoorbeeld W.H.Auden je mee vergastte: 

‘Some books are undeservedly forgotten, none are undeservedly remembered’;

of de jonge Desiderius Erasmus: 

‘Als ik wat geld heb koop ik boeken, en als er daarna wat overblijft koop ik eten en kleding’. 

Maar je kunt ook, omdat het je in de dag bezighield, terugkomen op je idee van gisteren en zeggen dat er tussen, er was ‘niets’ in den beginne en, er was ‘iets’ in den beginne, geen middenweg is, geen ontsnappingsroute, geen halve ‘niets’ of halve ‘iets’, neen, ofwel beken je kleur, ofwel druip je af, zo is het nu eenmaal. 

Niet dat ik het ’iets’ omschrijven kan, maar als ik de foto’s zie door de telescoop Hubble genomen - ik vertelde al over de foto’s in de National Geographic - nu in de Standaard van 14 april dan moet dat Iets grenzeloos ontzaglijk zijn, overrompelend veelzeggend, en blijven we in de onmogelijkheid er een passende allesomvattende naam voor te vinden. We kennen er wel een, maar die naam is bezoedeld door de mens.

Aldus blijven ons enkel nog de negenennegentig eigenschappen van die naam, een getal dat, in Arabische cijfers weliswaar, gegrift staat in de linker- en rechter handpalm: 81 en 18, - acht een omgekeerde V, één een verticale streep – eigenschappen die door negenennegentig verschillende namen kunnen vervangen worden. 

In feite zit ik nergens met deze oplossing en komt het neer op een naam die zo intellectueel-spiritueel-technisch geladen is dat het fenomenale ervan noch met mensenmaten, noch met godenmaten te omschrijven valt en is 'De of Het Onnoembare’, de enige naam die kan gegeven worden. Het Iets zijnde wat geen naam heeft, het IS. 

Na dit te hebben geschreven kun je terug de normale mens worden die je bent, je engagement in die ‘hemelse’ zaken voldoende gekend zijnde kun je gerust gaan neerliggen en wegglijden in het ongerijmde van de slaap. Je weet dat je er uit ontwaken zult met de vraag van elke dag: ‘Was nun kleiner Mann?’, bij wie ga je vandaag te rade? rekenend op je goed gesternte dat je vergezellen zal op je tocht doorheen de wereld van de gedachten.

Dit zoals het gisteren was, zoals het eergisteren was, erop vertrouwend dat de Muze je omhelzen zal.

16-04-2015, 02:53 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een poging, zoals ik er al zovele heb gedaan, om op te gaan in de poëzie van het woord. 

In den beginne was er niets, helemaal niets, nog minder dan niets, is het paradigma van velen. Uit dit niets is voor hen alles ontstaan, uiteindelijk ook de mens met ogen om te zien, oren om te horen, longen om te ademen, met een lichaam dat functioneert op een wijze waarbij elk deeltje van de minimaalste bouwsteen ervan tot de meest ingewikkelde cel, op een perfecte wijze in elkaar verweven zijn en op elkaar ingesteld, de mens inschakelend als wezenlijk  deel van het Universum dat even perfect, van het allerkleinste tot het allergrootste in elkaar is verstrengeld en, universele wetten respecterend, alles op elkaar inwerkend.

Dit alles en, lieve mensen, nog meer dan alles, ontstaan uit het absolute niets, waarin we, eens onze tijd verlopen, zullen opgeslorpt worden, het niets verdwijnend  in het niets. Of, onze background en onze mindscape zijnde het zegevierende – met of zonder hoofdletter? - niets.

God zegene en beware me, zoals mijn moeder sprak, als ik, ingesteld op mijn  eeuwigheid, een poging zou doen om dit te geloven: de dood of het niets als bestemming.

Ik zeg en ik statueer dat dit een vreemde bedoening is. 

Ik weet dat ik hakkel als ik zeg dat het niets een IETS was en dat ik als paradigma meer dan gelukkig ben, te gelukkig misschien - het kan - als ik zeg en schrijf dat in den beginne het Woord was, dat in den beginne Tao was, en dat dit voor mij het enige begin is dat kans maakt de werkelijkheid te zijn; dat er geen ander begin kan geweest zijn en dat als bewijs en teken ervan, het Higgs deeltje zich heeft gemanifesteerd, en heeft het zich niet gemanifesteerd, was het maar een inbeelding, het deeltje is er als deeltje van het Woord (of van Tao).

Deze blog is dan mijn Steinmann, waarvan er zovele staan in de bergen als punt waar je aan voorbij moet om te komen waar je wenst te komen. Ik schrijf hem in vette letters. De allereerste letter, zoals het destijds gebruikelijk was – het geschreven woord sacraal zijnde - omkranst met goud, de tekst die volgde bezaaid  met bloemen en stuifmeel, met bijen en vlinders, met kevers, met al wat de natuur ons te bieden heeft, van atoom omcirkeld met elektronen tot paradijsvogels, hoe meer hoe liever, zijnde in zijn geheel gezien al wat van  het meest verhevene is, ons geleerd, ons meegegeven aan ons, Westerlingen,  in het raderwerk van onze genen : in den beginne was het Woord.  

Een zin waar ik kan mee vertrekken.

15-04-2015, 00:30 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik hoor van iemand dat hij begonnen is met al wat hij doet op te tekenen. Ik hoop voor hem dat hij het optekenen niet minutieus heeft ingeschat, want dan moet hij ook de tijd beschrijven nodig voor het optekenen zelf. Het enige nut dat er aan het bijhouden van een dergelijk dagboek verbonden is ligt hierin dat hij meer dan vroeger zal nadenken  over hoeveel tijd hij heeft verspild met nutteloze zaken.

Ik zal er niet aan beginnen, ik tracht een vast stramien te geven aan mijn dagen, maar het gebeurt heel dikwijls dat het onvoorziene dit stramien in de war brengt. Uiteindelijk als ik er over nadenk is enkel het schrijven van mijn blog  waar geen enkel dag aan ontsnapt. Eens de blog geschreven heradem ik, al weet ik dat het een geschiedenis is die geen einde kent. Maar dankzij mijn blog laten de dagen een spoor na, niet zo zeer gebonden aan het gebeuren van die dag maar eerder aan de gedachten van die dag, wat niet hetzelfde is en in die gedachten is geen stramien te bespeuren,  ze zijn uiteenlopend, ze springen van de hak op de tak omdat ze meestal een etmaal uit elkaar liggen, wat ruimschoots voldoende is om op een totaal ander terrein op zoek te gaan naar het meest verbazende, het meest geschikte, telkens hopende hiermede wat literatuur te hebben bedreven.

Mijn schrijven heeft aldus zijn voordeel, gisteren was er een soort droomtoestand, een teruggrijpen naar wat was of had kunnen zijn. Deze morgen is er het grote licht van een heldere morgen, is er de merel die over het gras huppelt – hij moet zijn nest hebben in de dicht op elkaar gegroeide takken van de ceder – zijn er de tulpen die gaan kleur bekennen; is er het onzichtbaar roeren van de sappen in de struiken en de bomen. Het wondere leven van de natuur heeft zich aangemeld nu de zon opschuift naar haar verste punt in het noordoosten, nu de botten zwellen gaan en een begin van kleur bekennen.

Ik dacht nog, ik zal horen hoe de botten, hoe  het leven eens te meer zal openbarsten, ik zal zien hoe het licht zich wentelen zal omheen de dingen die me omringen en waarvan ik deel van ben. Dit is wat ik optekenen wil. Heb het zo dikwijls al meegemaakt en nu, op het punt waar ik aangekomen ben, groeit de intensiteit van het beleven ervan.

Laat me, laat me de nieuwe lente binnengaan en zelf lente zijn, de weinige lentes die me nog overblijven, een ogenblik denkend aan wat George Steiner schreef: ‘La mort sera chose intéressante’.Wat hij, Steiner, hiermede precies bedoelt ontgaat me, maar hij moet zijn redenen hebben, hij is een verstandig en zeer belezen man. Voor mij echter,  zelfs uit zijn context genomen, is het een belangrijk gegeven die een belofte inhoudt, maar dan liefst een belofte voor (veel) later.

14-04-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Voor jou een blanco blad, je voelt je moe, het liefst van al wil je gaan neerliggen in je bed, de ogen sluiten en slapen. Maar je doet het niet, je zit neer en wacht op wat er komen gaat, hopend terecht te komen waar je nog nimmer geweest bent. Maar op dit uur doet je geen vondsten meer, al las je nog een haiku, vóór je, op de wijze van Dante, naar je kamer ging:

Einem, der ihn brach, / schenkt er dennoch seinen Duft, / Pflaumenblütenzweig[1],

Om over na te denken voor het inslapen en Hamlet er bij te nemen dat er andere dingen in het leven zijn dan filosofie. Je weet het maar al te goed, je wordt er voortdurend aan herinnerd, met deze haiku eens te meer, waarin mens en plant, of mens en natuur in elkaar opgaan, geen geheimen hebben voor elkaar en het gefilosofeer gevoerd wordt op een toegankelijke hoogte maar dan wel voor de ingewijden  die het leven in al zijn facetten en ondoorgrondelijkheden respecteren en hoog achten.

Zo, op dit uur, schrijf je geen poëzie meer,  daagt er geen onverhoopte zin meer op die een suggestie zou kunnen zijn, is er hooguit de echo nog die je meeneemt van een haiku van een Japanner die al lang overleden is maar toch nog even teruggekomen is op aarde. Misschien heeft hij de aarde zelfs nog niet verlaten, maar is hij blijven hangen in de oude pruimelaar waaruit hij een tak met lentebloesems heeft  afgebroken om die te plaatsen in een vaas op tafel, omdat er een vriend op bezoek kwam die een tak met Pflaumenblüten waardig was of, maar dit is maar een gissing, heeft zijn geest zich geïncarneerd in die pruimelaar.

Alle mogelijkheden blijven open. Het weten en het niet weten is een persoonlijke aangelegenheid afhankelijk in brede mate van de verbeelding die we wensen te bewandelen of niet. Literatuur is het bewandelen van de ruimte van de geest. Nu het lichaam dat we bewonen enigszins geblokkeerd is door tal van ongemakken is het de enige wandeling die ons nog rest. En als we erover schrijven en niet over wat we dagelijks doen of laten dan is het gewild, dan is het onze instelling op het bevreemdende, het nog niet gezegd zijnde.

Of we er in slagen weten we niet, ondertussen zijn we enkele minuten ouder maar niet wijzer.

13-04-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde