Ik luister naar Leoš Janáček, naar zijn ‘Taras Bulba’. Ik luister naar de kleuren in de klanken, de ritmeveranderingen, het melodieuze als het strak gespannene, lang gedragen en uitgesponnen.

Het is een terugvinden van wat in mij sedert jaren opgeslagen ligt, een grote, telkens verrassende rijkdom van het oneindige dat vastlag in de tijd en terug gekeerd is tot het dichtbije. Het is, indien het ooit zou kunnen, op deze wijze dat ik schrijven wil op ogenblikken die ook de ogenblikken waren van Janáček. Pas dan zou ik iets geschreven hebben dat blijven zou zoals zijn ‘Taras Bulba’ gebleven is: hoogstaand, tijd verwervend.

En luister ik naar het applaus na de uitvoering, wie is het die het applaus krijgt , is het, het orkest en de dirigent, of is het, het eeuwige van Janáček? -

OF, hoe we soms in de dag dromen gaan; hoe ons gemoed vol woorden schiet die we amper bijhouden kunnen, laat staan, tijdig neer zetten kunnen.

Want in de dag van nu is alles in mij opgang en neergang. ik schrijf, omdat het noodzaak is voor mij. Ik moet mijn simpel logisch gesprek  met de aanwezigheid van alles wat ik ken, ooit ontmoette, zich ooit neerzette in mij, verwoorden kunnen. Opdat ik het uitdrage !

Zo schrijf ik even goed voor hen die me lezen als voor hen die me nooit zullen lezen, die nooit weten zullen dat ik op deze wereld, gedoken in de stille massa, heb rondgelopen, ademend, zoals de wind in de bomen en omheen de muren van het huis.

En dat er een middel bestaat om gedachten over te brengen in conventionele tekens is een van de vele wonderen die de mens voor zich zelf heeft bedacht. En de wijze waarop deze overdracht vandaag gebeurt is een even groot wonder, zelfs al verbaast het ons niet meer, zelfs al vinden we het van zelfsprekend en stellen we er ons, zelden of nooit, vragen bij.

Mij verbaast het nog steeds, te weten dat wat ik schrijf een ogenblik erna gelezen kan worden, zelfs in Perth zoals in Oban, zoals in Wechelderzande.

Wat er niet dikwijls staat is, de moeite die het vergde, de drang die er was, of wie hij was die het schreef en hoe hij zich voelde toen hij het schreef; hoe hij twijfelde en hoe hij triomfeerde soms als hij wist dat het goed was wat hij achter liet, en meer nog, waarom hij niet schreef wat hij verzwegen hield.

Wat ik er ook vandaag, uitzonderlijk, aan overhoud is me ingegeven deze morgen door Janáček. Ik kan of wil er niet aan voorbij. Ik   ben van elke dag de woorden dankbaar die door mij vaste vorm krijgen. In vele gevallen, scheelde het slechts een haar of ze waren er helemaal niet. Het ware wel geen groot verlies geweest voor de lezer, wel een groot verlies voor mezelf, al overdrijf ik hiermee wellicht.

En wat ik schrijf ligt open en bloot te wachten lijk een vers gezaaide akker, om gelezen te worden, wat jaren, eeuwen duren kan, maar het ligt er om te kiemen en ontdekt te worden, zoals het gouden muntstuik er lag, in de grond geborgen, op het erf van mijn grootvader tot de hond het boven haalde en grootvader – ik erfde zijn naam - het goudstuk wisselen kon voor een zak tarwe, diep in de oorlog.

Vandaag ben ík de woorden die wachten diep in de aarde. Veel meer ben ik niet.

06-03-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik aanhaalde gisteren komt van Dante, en hij kan het weten want hij zag het gebeuren in het (ondertussen afgeschafte) Voorgeborchte van de Hel, het Arcadia van Stefan Hertmans, de verblijfplaats van  de groten der aarde. Het zou voor ons onovertroffen zijn, erna, te vertoeven in een dergelijk gezelschap. Beeld je in rond te  wandelen in een levendige groene omgeving met een kasteel, zoals er zelden werden gebouwd op de achtergrond. Koutend over dingen waar er hier niet over gesproken wordt.

Wie weet, wie weet, Dante als helderziende? De dood niet meer het bittere einde voor zij die vallen en, zoals ik hoorde, en het kan, de moeders in Rusland verwittigd worden door de Oekraïners dankzij de gsm die ze vinden, dat hun zoon gesneuveld  is en dat ze zijn lichaam mogen komen halen.

Dante is de verbeelding, de gsm is de realiteit van de dood.

Waarom verhaal ik dit, wat zet me ertoe aan dit hier te vertellen, en als ik het neerzet, waarop wachten de moeders van Moskou om uit hun huizen te komen en de straten te vullen.

Onze wereld en dan zeker de mijne is ernst geworden, mijn laatste dagen - want ik weet dat het statistisch de laatste zijn - neigen meer en meer naar de winter dan naar de lente, een winter die elke verbeelding overtreffen kan tot zelfs het laatste van een beschaving.

Het laat me niet los, alle vreugde die ik nog kende na mijn blog geschreven, is opgelost. Ik zie stuk geschoten huizen, kamers in puin. Ik vraag me af wie ik nog zou zijn als mijn wereld, mijn cel getroffen werd en alles, boeken, tekeningen, etsen en geschriften, zoals het zeker nu aan het gebeuren is in de steden van Oekraïne, één puinhoop zou worden.

Zeg me niet dat het overdreven is wat ik schrijf, het is potentieel mogelijk, het hangt in de luchten omheen ons  en voor ons uit. Het overstelpt, zoals ik al zegde elk lentegevoel dat ik kennen zou. En wat meer is, het overtreft elk gebeuren, het overtreft elk gevoel van schoonheid dat ons overkomt bij het beluisteren van welke muziek ook, zelfs ‘Nuages’ van Django Reinhardt. Alles is vervreemd, vervormd, overschaduwd, tot zelfs de helderheid van het licht dat o zo krachtig had kunnen zijn deze morgen, zoals het soms was de vele dagen van mijn, van ons, leven.

Dit ook moet me van het hart, dit is het enige dat ik deze morgen te vertellen heb. Ik word onder de voet gelopen, meer dan ik wensen of verlangen zou en ik kan me er niet van bevrijden, de wolken blijven hangen boven mijn hoofd.

In het verleden hebben we - het Westen - wellicht wind gezaaid niet wetende dat we storm oogsten zouden.

Een vriend uit Zwitserland stuurde me een mail, ik neem de tekst ervan hier over  zoals ik hem ontving:

Le fondateur de Dubaï, le cheikh RASHID, a été interrogé sur l'avenir de son pays et a répondu : 

‘Mon grand-père a fait du chameau, mon père a fait du chameau, je roule en Mercedes, mon fils roule en Land Rover, et mon petit-fils va rouler en Land Rover... Mais mon arrière-petit-fils va encore devoir faire du chameau.’ Pourquoi cela, lui a-t-on demandé ?  

Et sa réponse fut : ‘Les temps difficiles créent des hommes forts, les hommes forts créent des temps faciles. Les temps faciles créent des hommes faibles, les hommes faibles créent des temps difficiles. Beaucoup ne le comprendront pas, mais vous devez élever des guerriers, pas de parasites.

Et ajoutez à cela la réalité historique que tous les grands empires se sont tous levés et ont péri en 240 ans ! 
Les Perses, les Troyens, les Égyptiens, les Grecs, les Romains et, plus tard, les Britanniques... Ils n'ont pas été conquis par des ennemis extérieurs, ils ont pourri de l'intérieur.

L’Europe a maintenant passé ce cap des 240 ans, et la pourriture commence à être visible et s'accélère. Nous avons dépassé les années Mercedes et Land Rover... Les chameaux sont à l'horizon.’

Wat wacht er óns, achter de horizon, nu Poetin meester is van de kerncentrale Zaporizja in Oekraïne?

05-03-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Welke waarde heeft mijn woord nog in deze dagen; wie heeft het verlangen, de ruimte van gedachten nog, uit te kijken naar wat ik, vanuit mijn schelp, te zeggen heb en ik, daarenboven, zoek naar de moed neer te schrijven wat ik denk om het mede te delen?

Misschien, beter ware het te zwijgen, machteloos als we zijn bij het opstaan en even machteloos bij het slapengaan, alle gedachten geofferd aan wat er gebeurt op dit eigenste ogenblik in het zo dichtbije land in het Oosten.

Echter, ik blijf stemmen horen die me zeggen niet te versagen, me niet te laten verwarren door één man die als een God, zo voelt hij zich, is opgestaan en de wereld denkt te kunnen veroveren, almachtig als hij zich weet. Ik blijf stemmen horen, maar hoe beweeg ik, hoe schrijf ik, als ik voel dat het geen zin heeft, vandaag en wellicht morgen nog niet, te vertellen over wat leeft in de dieptes van mijn bestaan en  het, omwille van zovele gebeurtenissen, die de bovenhand nemen, en elk perspectief, elk vooruitzicht geblokkeerd  wordt,  het waardeloos toeschijnt verder te gaan.

Zo deze morgen: wakker geworden en gewacht tot er het nieuws was op de radio om daarna te beginnen schrijven wat me te binnen viel. Heb zelfs het gordijn niet opengeschoven om te zien of de nu wassende maan er was boven het nok van de gebuur. En als ik het toch doe, de luchten nog gesloten, en vaag in het oosten - ik weet nu welke kant uit het gebeurt - een eerste belofte, een  blekere schijn, zoals de gevoelens in mij: een deel te veel en een ander deel te weinig.

Het is een dag van het jaar 2022, een onschuldige dag die zich badend in het grote licht, bewegen zal naar de avond toe, naar de nacht toe. We hopen allen dat de soldaten van Poetin hun tanks zullen verlaten en verbroederen met hun broeders de Oekraïners, een droom van de voorbije nacht. Verwarring, nu mijn deel zijnde.

Dit is wat ik deze morgen, onsamenhangend, zal geschreven hebben over onsamenhangende tijden. Mijn schrijven, het stille gebeuren in het leven van de mens die ik ben, denkend, nu ineens aan de titel van een boek waarmede ik me meer en meer vereenzelvig: ‘De stille man’, van Albert Van Hoogenbemt.

Meer dan die stilte vermag ik voor het ogenblik niet, maar ik wacht op het verrijzen, op het me ontdoen van de wereld omheen mij en dieper dan ooit weg te kruipen in mijn schelp en er te blijven, me kerend en draaiend, me opofferend, me minimaliserend tot ik nog een punt ben, een onooglijk punt waar alles van mij geconcentreerd wordt opgeslagen en verzwegen, tot het ooit eens gebeuren zal dat al wat in dat punt geborgen is, ontploffen zal en wegschieten de hemel in tot waar het zich vermengen zal met alle geesten die er ooit waren hier op aarde, en ik wandelen zal met hen zoals Dante wandelde met Vergilius en Homerus, Ovidius en Horatius en Lucanus.

Alle andere dichters en schrijvers die ik er ontmoeten zal  - parlando cose che il tacere è bello si com’era il parlar colà dov’era* - met hen te spreken over dingen waar het mooier is hier over te zwijgen. Allen gemetamorfoseerd in een andere stilte die van de eeuwigheid is.

Hoe gek, hoe vreemd het soms is, schrijver te zijn en niet of maar half gehoord te worden. Er moeten er heel wat zijn in de wereld van nu.

*Inferno: canto IV, 104-105

04-03-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik kam me uit, ik ledig me. Ik droom dat de soldaten van Poetin hem zeggen zullen, dit is gekheid wat we doen, vecht zelf je oorlog uit, wij, we stoppen ermee, we verlaten onze tanks en wandelen weg, de velden in. Maar dit zal niet gebeuren, dit zijn de utopische gedachten van een oud man, die denkt dat de helft van de bevolking in Rusland tegen de oorlog is en er op rekent dat de helft van de militairen aan het front dezelfde mening erop nahouden.

Maar bezie me, ik moet ineens verlaten wat ik altijd heb aangekleefd en me verplaatsen in het absurde van een oorlog en van een enorme massa  vrouwen en kinderen die op de vlucht slaan, de grens over, welke ook. Ik heb het ooit meegemaakt in mei 1940 dat vluchtelingen, opgejaagd wild,  geslapen hebben op de grond in de living van het ouderhuis, gewikkeld in dekens. Kan het dat er voor hen ook stro werd gespreid in de kamer, vraag ik me nu af? Veel meer weet ik er niet meer van. En nu zie ik het terug gebeuren, maar er zijn er zo een massa dat er geen plaats genoeg is voor hen in de huizen, de herbergen.

Het is maar al te gek waarover ik tracht te schrijven. Dit is niet mijn taak. Ik raak het aan evenwel omdat het me bezig houdt hoe mensen en dan kinderen vooral, de helse weg op moeten om het geweld te ontvluchten, have en goed en speelgoed en leerboeken achterlatend.

En bidden zal niet helpen, eer is geen God die hun lot verlichten kan, een God die hoop is, toevlucht is, redding is. Ze kunnen hem wel aanroepen maar hen horen zal Hij niet.

Het bevreemdende is dat de eventuele slachtoffers van het geweld, met nog een greintje leven in hen, hun geliefden oproepen kunnen en hen toespreken voor een laatste maal. Ze sterven niet meer alleen, ze sterven met hun moeder naast zich, hun vader, broer of zuster naast zich. Het verlicht wellicht het sterven, echter zo iets is ongehoord, is een totaal nieuwe toestand die er gekomen is: een laatste woord dat kan gesproken worden, het is geen schreeuw meer, het is een dood gaan in woorden.

Denkt Poetin hier aan, denkt hij aan de vluchtelingen, denkt hij aan de stervenden met de gsm in de hand. Hij mooi geschoren - hij heeft misschien niets van baard, niets meer dan wat wol en ik denk eraan - het is een gekke gedachte - wat zou het betekenen indien de ‘bebaarden’ die hier rondlopen, ineens, uit medeleven met de slachtoffers van het conflict, hun baard zouden opofferen en op een morgen allen geschoren tevoorschijn zouden komen. Ik zou er zeker niets tegen hebben, ik zou het zien als een offergave, meer dan een gebed voor de goede zaak.

Ik heb weinig te schrijven vandaag, ik ben overhoop gedacht wakker geworden, denkend hoe het vervolg zou kunnen zijn: eerder de inslag van een missiel met atoomkop dan een nieuwe poging om vrede te bereiken.

Me steeds maar afvragend of de legerleiding van de Russen even gesteld is op oorlog dan hun oppermeester, Poetin, me afvragend of gans Rusland gek geworden is en Poetin zal blijven volgen?

Zijn de Russen dan zo een oorlogsvolk, hebben ze nog niet genoeg eronder geleden, of weten ze niet, absoluut niet wat er aan het gebeuren is?

03-03-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ruik ik de lente al, bloeit de wilde kerselaar al aan de vijver, onweerstaanbaar wat er ook gebeuren moge in de verre wereld; is er al de roep, de schreeuw van de Natuur met, hoe groot wordt  het, de echo ervan diep in mij, hopende tot in het merg van mijn gebeente?

Ik reken erop, ik reken van nu af, op elk teken van de Natuur, van het leven en, waarom niet, op elk teken van het Leven erna, dat ik niet stop te zoeken, om er alles over te vernemen onder een of andere vaststaande vorm, zelfs het wankelbare kleef ik aan, houd ik in beraad in de schemering, als in de nacht, als in het licht van de morgen met de hemel in het oosten in een heerlijkheid van vuur.

Dit is de kern van wat ik schrijven wil, vandaag en alle andere dagen, dit is van alle tekens die ik opsommen wil -een grote Shostakovich nu op de radio - of ze er nu zijn of er niet zijn. En wat ik enkel gissen kan van deze die er zijn, verscholen in het potentiële dat er is van in het begin der tijden, het immense onoverzichtelijke potentiële dat er was in den beginne en zich geleidelijk aan heeft uitgeklaard, wat niet betekent dat het volledig zou zijn opgebruikt als mogelijkheid. Verre van.

Dan toch voor mij nog niet, voor ons nog niet. We blijven uitkijken. De hoop die we kennen verstilt niet, er is geen vergissing mogelijk in wat we veronderstellen het element Geest te zijn. Het is wat het IS, het vlot zelfs niet in de luchten, het is de luchten zelf, het is het innerlijke van alles,   het is wat de sappen in de planten wakker maakt in de lente, en de planten bloeien doet, onaanraakbaar, ondefinieerbaar, onzichtbaar maar alom  aanwezig, het is de totaliteit van het ‘Zijn’.

We schrijven het, we herhalen het, het is ons Leitmotiv, raak het niet aan, maar zwerf er omheen als in de gangen van een spiraal, zoekend, aftastend van uit alle mogelijke hoeken, belicht het zoals je wilt, maar houdt het centraal in je gedachten als het centrale punt van die spiraal.

Hoe ontvankelijk zijn we voor de wereld van het schemer-ongekende, van wat beschreven kan worden zonder het te raken op welke kant of zijde ook, zelfs niet op de oppervlakte ervan?

Het eeuwig onaanraakbare dat er altijd moet geweest zijn, vóór de tijd begon en waaruit alles moet ontstaan zijn, wij, mens, incluis. In zo ver dat we denken gaan dat alles er is opdat wij er zouden kunnen zijn.

Ik schreef dit al: een oneindigheid aan sterrenstelsels is nodig omdat, de geest van het Universum, waar Spinoza naar uitkeek, zich bewijzen wil, zich openlijk tonen wil, als de geest in de mens die we zijn.

Dit ook herhalen we, dit ook is ons ‘Leitmotiv’.

02-03-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er is geen enkele zekerheid meer wat de tijd betreft, wat het gebeuren in de tijd betreft, alles wankelt of staat op het punt van het wankelen, ons schrijven wankelt. We houden het misschien nog enkele dagen vol, maar het kan dat het daarna zinloos wordt nog een jota te schrijven, het kan  en het ziet er meer en meer naar uit dat het zo zal zijn.

En daarna, daarna de verblinding van het hier-zijn: denken dat we leven terwijl we evengoed, in potentie, morsdood kunnen zijn als er ergens op een knop wordt geduwd en seconden later alles wat is wordt weggeveegd tot wat stof. Wat onmogelijk werd geacht steekt ineens de kop op. Het is in elk geval met de blik gekeerd op dit potentiële dat we leven gaan de komende dagen.

Ik kan niet anders dan schrijven met dit apocalyptisch beeld in mijn achterhoofd. Heeft het dan nog zin verder te gaan alsof het waanzinnige ervan onmogelijk zijn kan?

Een vriend lezer vindt enkele ogenblikken soelaas, in het beluisteren van wat wel een soelaas kan zijn voor hem en voor ons, die nog wachten kunnen op het vervolg van de dagen, maar wellicht niet voor zij die zich schuilen in de metro van Kiev en enkel voor het ogenblik, als toekomst het einde van de tunnel zien, zijnde een donkere holte van onzekerheid.

En precies dan, schrijft mijn vriend, stuurt Klara een mij welbekend lied de ether in: Canta la cicaleta, van de vroeg-barokke Romeinse componist Stefano Landi (1587-1639) en het is Marco Beasley, (°1957) Napolitaan met Engelse roots, die het zingt met begeleiding van L’ Arpeggiata, een internationaal ensemble, gespecialiseerd in “oude muziek”, van de Oostenrijkse harpiste Christina Pluhar (Graz, °1965) - https://youtu.be/Pj8hZDTQrkw, en ik voeg eraan toe voor zolang dit nog te beluisteren valt.

En hij gaat verder en ik neem zijn woorden dankbaar over:

‘En terwijl hier in Zarlardinge de zon opgaat en de nevels boven de Binchebeekvallei kleur krijgen, denk ik aan de mensen in Kiev. Zij zien geen lichtende dageraad, enkel een metrotunnel die zich oplost in duisternis want aan het einde is geen licht te bespeuren. En wie of wat kan in die omstandigheden troost bieden? De herinnering aan een mooie zomeravond op het land toen de krekels hun paradijselijk bestaan bezongen en van geen ophouden wisten? Ik weet het niet. Wel wenste ik hen toe dat ze, zoals ik, al was het maar voor even, de hemelse stem van Marco Beasley konden horen… Schoonheid kan de mensen in Oekraïne niet redden. Maar misschien – hoe kortstondig ook - een glimp van geluk bezorgen. En jij?’*

Ik dacht, terwijl ik dit schreef, aan Francesca en Paolo die Dante ontmoette in canto V van zijn Inferno. Francesca en Paolo die in de Hel waren gesukkeld omdat de liefde die ze voelden voor elkaar een verboden liefde was, Paolo de broeder zijnde van de echtgenoot van Francesca.  En wist ze sprekend met Dante :

… Nessun maggior dolore / che ricordarsi del tempo felice / nelle miseria ... : (canto V : 121-123)

Geen groter smart dan je de dagen van geluk te herinneren in dagen van miserie.

Wij zelf zijn nog niet toe aan die ‘miserie’, maar het zou kunnen dat ze al aan de achterdeur staat.

* Mijn viend bezit ook de tekst van het lied ‘Canta la cicaleta’ met de vertaling, die ik jullie kan bezorgen.

01-03-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Dit is wellicht de laatste maal dat ik op de laatste dag van de maand februari iets schrijven zal, de kans, als het een kans is, is heel groot. Ik weet het en het is goed er naar te luisteren.

Ik houd heel wat op de achtergrond als ik schrijven ga. Vooral nu als ik deze drie laatste gedichten vrij geef, denkend aan wat Wout Van Aert gisteren vertelde na zijn overwinning in de ‘Omloop’, dat het niet veel was in het licht van de waanzin die gebeurde in Oekraïne. Deze drie gedichten X, XI en XII zijn ook niet veel, ze sluiten wel een periode in mijn leven af op een zeer ongelukkig moment in de wereld.

X

Een eiland van gedachten
is de mens,
overschaduwd, overdonderd
door het toeval dat geen toeval is,
een steen de helling afgerold,
de plons in zee
die niemand hoort.

Zo staat het toch geschreven
van wie sterven gaat.

Zo denken we, maar mogen
het niet lezen laten
handelingen die we stellen
lijk lieveheersbeestjes
op rozenstengels,
het zijn slechts mazen
die we weven
in het net dat ver vóór ons,
in den beginne al,
werd opgezet.
Onwetend als we waren.

Hoe komen we er dan toe
archipel te willen zijn?

Hoe komen we ertoe
een brug te willen zijn,
lijk van tekeningen de lijnen
in een geheime harmonie
van tekens en symbolen
saamgebracht.

Een eiland van gedachten
denkt de mens te zijn,
maar hoe verbonden,
hoe hij ingeschakeld is,
hoe opgetuigd verstrengeld,
en de weg verlaten die in het net
voor hem getekend werd,
dat kan hij niet,
al denkt hij soms van wel.

De schaduwen zijn hier lang
in dit seizoen, naar de avond toe.

XI

Onooglijk bloem te zijn
in dorre aarde, of
het wonder dat we nimmer zagen
omdat we de wereld blind zijn in gegaan,
onvermogend om een ogenblik,
slechts bloem te zijn.

Zo de winden niet gevoeld,
de regen niet gesmaakt
en evenmin gehoord
gezien alhier,
de deeltjes elektronen:
Fritjov Capra wel gelezen.

Bloem te zijn en niet te dromen,
geen woorden moeten schrijven,
geen uur te kennen,
maar te bloeien en bevrucht te worden
door God weet wie of wat,
en met de wenteling der seizoenen
zaad geoogst om in de wind
gezaaid te worden.

Herderstasje is mijn naam,
la bolsa a pastor alhier,
het water uitgekomen, 
of uit de luchten
in een of andere vorm,
op aarde neergedaald,
de tijdloosheid.

Wie weet het nog,
hoe plant geworden, hoe gegroeid,
hoe mutatie na mutatie
die evolutie wordt genoemd:
survival of the fittest. 

Vanwaar die groei,
die drang tot voortbestaan,
komt het van binnenin
of is het, beademd door Amor
waarvan Dante dacht dat zij het is
die zon en ster bewegen doet?

Perplext te staan hoe zo iets
worden kon tot wat het is,
wat wortel en wat stengel
een vinger lang, uit resten rots
gerezen om dan te bloeien
in het teerste wit en zaad te geven,

zoals het staat geschreven in het boek
dat van het leven is,
te dik, te onbegrijpelijk.

Wie neemt er nog de tijd om na de zee,
het kleine nog te zien?
Zo deze woorden.

XII

Dit zijn de laatste golven
die we hier zullen zien en horen,
stukgeslagen op de witte rotsen,
schuimend van trots
en overhaastig om te keren.

Dit zijn de laatste golven
voor het avond wordt,
de laatste bundel licht,
wat schemerboten nog
en dan de eerste ster gekomen,
de lijn van horizon en wolken,
versmolten
als het nacht weer wordt.

Hoe kwamen we hier aangedreven,
hoe vergroeiden we
met wind en water,
met licht en lucht:
verbondenheid voor later
als we schrijven zullen wat we zagen:

‘la Mer à hauteur de notre âme…’* 

Het leven ons dooreen gerafeld,
het klein en groot gebeuren
dat onze regel was in ons verwerkt
en God gezocht of wat met Hem
kon vergeleken.

‘Altijd zoekend en nimmer dichter
komend tot wat de waarheid is.’**


*  Amers: Saint-John Perse
** Ecclesiasticus

28-02-2022, 06:37 geschreven door Ugo d'Oorde