Na mijn bezoek aan de dokter: zou  ik, indien ik op sterven na dood ware geweest, een pacemaker ingeplant gekregen hebben? Ik denk van niet, dus waarom wel, waarom hebben ze besloten, me kennende, de ‘investering’ wel te doen en wel zo vlug mogelijk?

Was het omdat mijn levenskwaliteit erom vroeg, het hen duidelijk was dat ik nog inhoud had om mijn dagen verder in rust en vertrouwen – een vertrouwen dat ik niet meer had - door te brengen tot nader orde?

Het komt er in elk geval op  neer dat het een geschenk uit de hemel is en dat ik het als een geschenk zien moet. Misschien in aanvulling over wat ik schreef in verband met wat ik meende te zien als een ‘gezant’ zijnde. 

Ik moet er dus iets tegenover stellen, en het enige dat me rest is mijn schrijven, want het is mijn schrijven dat me gered heeft van een nakend heengaan.

Ik ben er dus nog en sta me toe, sta me toe het te zien als een gunst van niemand anders dan het ‘Zijnde’, het ‘Zijnde’ dat zich ontfermde over mij. Is  er een reden voor?

Ik ga dit geen tweede maal schrijven, het is te delicaat, maar ik ga het indachtig zijn voor de rest van mijn dagen.

Ik weet nu ook, mijn lichaam zijnde wat en hoe het is, dat ik geen verre of zelfs dichtbije reizen meer ga doen, de enige die me resten nog, zijn de reizen van de geest en hier kan ik alle kanten op, alle hoogten en alle diepten tot zelfs ‘twintig duizend mijlen onder  zee’.

Zo, waar ik, uitzonderlijk, heen reis deze morgen is naar een wel bepaalde plaats, hoog op de rotsen van Cabo de las Huertas, de Kaap der Tuinen in San Juan-Alicante.

Je kunt het me niet kwalijk nemen dat ik, hoog in de wind gezeten, met de oneindigheid van de zee onder mij, kijkend naar de witte lijn van de golven die openspatten tegen de rotsen, met de meeuwen erover en soms, soms een eenzame blauwe reiger, rechtstaande als droomde hij.

Ik zal er lang blijven met ‘El País’ naast mij, en een klein zakboekje om in te schrijven wat de zee en het grote licht me vertellen zullen terwijl ik daar zit als een feniks uitkijkend over mijn  wereld van het ogenblik.

Je kunt het me niet kwalijk nemen dat ik me heb los gewrikt van de toestand waarin mijn lichaam zich bevindt, mijn rechterhand vooral die ik broodnodig heb om jullie dit hier te vertellen en jullie mee te nemen al was het maar voor enkele ogenblikken  waar ik nu in gedachten zit, klaar om te schrijven wat me te binnen valt: het gevoel van een stil geluk dat ik in lang niet meer gekend heb.

Als je droomt is het ongebreideld, een ongebreidelde droom kent noch begin noch einde.

09-04-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke blog die ik nog schrijf zou moeten beginnen zoals de ‘Zevende’ van Beethoven, afwachtend, veel belovend, al weet ik niet wat me bezielde op 4 april toen ik me zag als een gezant, een gezondene van ik weet niet wie of wat die me gelastte met de opdracht verder te schrijven, meer nog en beter dan ik al gedaan had.

Dit gebeurde met jou en dit laat je achter jou als je schrijft wat je te binnen valt en als je meent gebeurtenissen, grote of kleine, te mogen interpreteren op een totaal vrije wijze, alsof ze plaatsvonden om je op het rechte pad te houden.

Je moet ingesteld zijn op het bevreemdende, het mysterieuze van het ‘zijn’ zoals ik, om dergelijke gedachten als echt te aanzien en niet zoals het hoort, als verbeelding.

Ter verdediging echter kan ik stellen dat een mens zonder verbeelding maar een sukkelmensje is, en dit is nu precies iets, dat ik, ondanks mijn toestand niet wil zijn; hoewel ik het ben als ik onder de mensen kom, straks bijvoorbeeld als ik naar mijn dokter toe zal gaan met meer dan aarzelende tred in het ziekenhuis.

Ik heb er een hekel aan dat men me zo ziet en dat men onwetend is over wie ik ben en wat ik schrijf als ik neerzit voor mijn klavier en er geen enkel teken van de gebreken van mijn lichaam zichtbaar zijn.

Het is dus binnen in mij dat het leven zich afspeelt en niet in mijn gaan van het ene punt naar het andere. Het uiterlijke is voor het oog, het innerlijke is voor de geest, en ‘mijn’ geest stelt het nog altijd goed anders zou ik niet schrijven wat ik schrijf, en zelfs, anders zou ik de vreugde, en de peis in mij, niet kennen had ik  het niet geschreven.

Oude man, die ik ben, na dit gezegd te hebben mag je in alle rust gaan slapen. De engelen als die er zijn zullen waken over jou en wie weet, wie weet misschien ben je toch geroepen als gezant.

Blijf het dus maar hopen!

07-04-2023, 03:11 geschreven door Ugo d'Oorde  

Tachtig jaar rond als een brood uit de oven. Vier maal twintig jong, je zegt het maar, je kent de waarheid in het getal, maar toch onverschrokken ben je het binnengegaan, ware er niet. Ware het niet dat je de pas werd afgesneden en de tijd je overwonnen heeft voor een tijd.

Waar sta je nu, die ons herhaalt in de nacht dat je er nog bent en dat we totaal verkeerd zijn als we denken dat je bent heengegaan.

Ja, wel heengegaan voor een tijdje, maar niet voor altijd, wachtend in de luwte nu, in de schaduw alvorens terug te keren in het licht dat van het leven is.

Zet dus alles klaar voor het feestmaal met jullie en met de kinderen, met Jane en Rachelle mijn twee oogappels, ik kocht een witte pony voor hen, een dwergpaardje, maar zegt het niet, wacht tot ik ermee voor de deur sta, het moet een verrassing zijn zoals ik een verrassing zal zijn als ik aanbel, want wat denkt je wel dat ik weg zou blijven nu ik tachtig ben en krachtig jong, vernieuwd en opgetuigd zoals het nimmer was.

Verwacht me dus, zet de champagne klaar en stel je op achter de deur, met open armen, ik kom, ik haast me, ik vlieg.

06-04-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik ooit schreef al was het maar wat gebazel van de zoekende mens, losgeslagen nadat de God waar hij naar opzag in zijn jeugd, zoals bij zovelen, zich heeft opgelost in de nevels van de tijd die was, en van de tijd die nog komen zal, is mijn vergankelijkheid duidelijker dan ooit geworden, vooral nu de dagen die me resten meer dan geteld zijn.

Ik weet nu, en het is deze gedachte die over mijn lippen komt elke avond als ik slapen ga: elke nieuwe dag is een bonus geweest, een gave van de natuur, een gave van het leven dat me welwillend in zijn schoot heeft behouden.

Ik waag het voorop te stellen dat ik die bonusdagen misschien, misschien, verworven heb met mijn blogs en andere geschriften die ik nagelaten heb, én met de inhoud ervan, en dat me nog wat meer tijd wordt gegund om verder te gaan met wat ik nu al meer dan tien jaren doe.

Ik zeg wel dat ik het ‘waag’ dit te veronderstellen, wat inhoudt dat ik word gade geslagen en behandeld op basis van wat ik, al, gedaan heb.

Ik zie het licht in de bomen als ik even stilhoud, als ik even opkijk, maar het licht is niet meer het licht van mijn jeugd, het is het licht van mijn leeftijd, toch voel ik, of meen ik te voelen/te weten dat me opgedragen wordt nog iets belangrijks te doen, alvorens het belangrijkste in gans mijn leven gebeuren zal.

Ik ga dus verder op die elan die ik me geschonken wordt, of die nu ingebeeld is of, je weet maar nooit, reëel is, ik durf het zien als een aanmoediging.

Waarvoor mijn dank al weet ik niet wie te bedanken, maar dit is hoe ik mijn toestand vandaag interpreteer. 

04-04-2023, 04:01 geschreven door Ugo d'Oorde