Wat van de morgen is, is van de goden, wat van de nacht is, is van de dromen, tussenin is er de dag die van de omstandigheden is, en alles is van de tijd die van de kosmos is, die van het begin van alle beginnen is. Welke wijsheden we ook verkondigen, ze komen voort uit dit begin.

Dit zijn mijn eerste woorden vandaag, si Dieu me prête vie, hoop ik er nog vele te schrijven omdat het woord mijn hartslag is, mijn leven. Maar van de tijd weet je dat je hem niet tegen houden kunt. Je kunt wel dingen doen en boeken lezen, je kunt wel wandelen gaan en vertellen over wat is of, neer gaan liggen op de sofa, maar de tijd neemt je mee, jij, tollend met de aarde om de zon, waartegen je je niet kunt verzetten.

Spreken over de tijd is zoals spreken over de dood en wat er is na de dood; de tijd is verbeelding gezien we er geen vat op hebben, maar van de dood weten we dat het een metamorfose is, een overgang is naar een nieuw, een ander soort van leven.

Want we zijn materie wat het lichaam betreft, cellen en moleculen, maar we zijn ook atomen en elektronen, we zijn ook neutrino’s.

‘Neutrino’s die ‘massa noch lading hebben, ze hebben  wel energie en een momentum. Omdat ze zo goed als met niets interageren worden we onophoudelijk  doorzeefd door neutrino’s, ze vliegen moeiteloos door alles heen.[1]

Ze zijn zo klein zijn dat ze misschien niets anders dan geest kunnen zijn, de geest die er in den beginne moet geweest zijn en waaruit we zijn ontstaan.

IK verwacht dat eerder laat dan vroeg de specialisten van de Quantum Physics erop uit zullen komen dat de minimaalste bouwstenen van ons lichaam deeltjes geest zijn en dat deze deeltjes weten, kennis zijn en kennis opstapelen, en dat de dood hier geen vat op heeft.

Je herhaalt dit maar. Je krijgt er niet genoeg van het te herhalen, nu vooral op de drempel van 1 november, op de drempel van het herbezinnen over de dood die ons wacht..

[1] Verstraete Frank en Broeckaert Céine: ‘Waarom niemand kwantum begrijpt en er toch iets moet over weten’. Pag.228. www.Lannoo.com

29-10-2023, 05:57 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik blader soms in mijn vele dagboeken in de hoop er inspiratie op te doen om mijn pagina te schrijven, maar ik vind er weinig dat me vandaag dienen kan. Het is alsof ik een persoon geworden ben, verschillend van de man van de dagboeken en het kan, omdat ik nu meer dan ooit geconfronteerd ben met de eeuwigheid die me wacht en mijn dagen nu verlopen geprojecteerd op een totaal andere achtergrond. Ze zijn in elk geval meer gevuld met dingen van de geest dan met dingen van de wereld, ze staan er bol van, moeilijk om vol te houden. Gelukkig misschien want soms ga ik, zo voel ik het aan, een stap te ver, over de grens van het ‘zichtbare’. Ik kan er weinig aan doen het ligt in mijn aard diep en ver te gaan, ik heb al te veel woorden neergezet opat ik me tevreden zou stellen met       het gewoon dagelijkse.                               

Meer en meer stel ik me de vraag hoe het verder moet nu ik meer en meer het gevoel heb alles gezegd te hebben wat mijn gedachtewereld betreft. Moet ik terug naar de simpelheid der dingen of ben ik het opgaan in de kleine dingen van het leven verloren?

Een vriend die me bezocht gisteren en het had over het gewone in zijn leven verbaasde me omdat ik van hem meer had verwacht, dat hij me zou gesproken hebben over een boek dat hij gelezen had of een idee die bij hem opgekomen was over wat het leven is.

Heeft hij het aangevoeld dat ik meer verwachte van hem, ik denk het niet, hij was vol van wat hij me te vertellen had en vroeg  zich niet af of ik er belang in stelde of niet. In dit opzicht ben ik een onmogelijke persoon geworden. Ik die altijd geschreven heb - komende van Bernanos en le curé de Crecy - dat ‘les petites choses n’ont l’air de rien  mais elles donnent la paix’, ben dit nu aan het negeren?

Shame on me.

28-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe begint een beeldhouwer aan een blok azobe-hout? Is het, zoals ik ooit hoorde, dat hij, het beeld in potentie af zijnde in zijn geest, maar de overtollige stukken weg te kappen heeft. Is het niet meer dan dat?

Zo simpel kan het evenwel ook niet zijn. Ik denk eerder dat het werk ontstaat tijdens het scheppingsproces zelf, dat het gebeurt zoals bij mij, ik die vertrek van uit een eerste zin en geleidelijk aan kom tot een eindresultaat dat zich gevormd heeft tijdens het schrijven zelf met nog niets ervan in het zicht op het ogenblik dat ik begonnen ben.

Het is zoals een plant die opschiet uit een zaadkorrel en, volgens Rupert Sheldrake (°1942), gebruik makend van de morfische resonantie, weet hoe ze verder groeien moet.

Echter, hoe het ook gebeurt, het is een creatief proces waaraan niet te ontkomen is en het is, in welk geval ook, het werk van de Natuur – van de geest in de mens of de geest in de Natuur – er ontstaat wat er nog niet was, iets nieuw dat verwondering/verbazing is of dan toch zou moeten zijn hetzij in de positieve, hetzij in de negatieve zin.

Maar wat de uitkomst ook moge zijn,  het komt niet van zelf, het vergt een inspanning van de geest, het vergt een concentratie en het vergt tijd, tijd en nog eens tijd.

In dit opzicht meen ik te hebben vastgesteld in mijn omgeving, dat er meer en meer kunstenaars opstaan uit de gewone lagen van de bevolking van wie je het vijftig jaar geleden niet zou verwacht hebben. Maar nu staan ze  er.

Ik interpreteer dit als het werk van de Kosmos in de mens!

27-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Na een te korte nacht sta ik terug in de realiteit van het ’erzijn’ en ben ik terug op zoek naar woorden om te zeggen wat ik nog niet te zeggen heb.

Het  komt erop neer dat ik me elke morgen wakker schrijf en me creatief instel op de mogelijkheden van de dag, mogelijkheden die er zijn de ene dag wat meer of wat minder dan de vorige. Zeker minder als ik denk aan wat ik gisteren schreef want verder en dieper kan ik niet gaan, mijn laatste volzin is een samenvatting van wat ik essentieel te vertellen heb. Ik heb er lang over gedaan, een gans leven er naar uitgekeken en er uiteindelijk deze zin uit gepuurd.

’Und was nun kleiner Mann?’ Hoe moet ik verder?

Er is wellicht maar één mogelijkheid en die is zoeken te herbeginnen en via een andere weg tot hetzelfde besluit te komen.

Dit is dan, overschaduwd door de dagelijkse beslommeringen, de gedachtewereld waarin ik terecht kom als ik neerzit om te schrijven of lang uitgestrekt neerlig, de handen gekruist, op mijn bed in de woonkamer. Ik ben dan alleen met mezelf, vertoevend in een rijk waar ik alle wegen uit kan. Ik volg dan deze wegen, smalle of brede, die getrokken worden in dat landschap van mij, ongeacht of je me als lezer volgen zult of niet. Om dan, eens te meer zoals vandaag, uit te komen waar ik niet dacht uit te komen.

Hiermede komt het essentiële van wat ik onbewust in petto had  tevoorschijn en kan ik sluiten op de vele ‘in petto’s’ die ik nog wens uit te klaren in de dagen, weken, maanden misschien die zich nog openen zullen op mij.

Is het niet zo, ik hoop het toch.

Ik beeld me dan in dat ik in het oog word gehouden door ‘Iets’ dat eigen is aan de elektronen van het Universum.

En nogmaals: ‘honni soit qui mal y pense’.

26-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

‘Teilhard n’était pas physicien, mais anthropologue. Il a tiré d’une étude minutieuse de toute l’évolution, depuis la Matière inerte, jusqu’au Vivant, puis au Pensant, la conviction qu’une certaine forme d’Esprit doit se loger dans chaque parcelle de Matière aussi petite soit-elle. Cette matière est donc faussement qualifiée de inerte, elle possède déjà des caractéristiques pensantes.’[1]

Het is een eigenschap van ‘ l’ Esprit’, in de mens te evolueren naar een toenemende complexiteit, zegt Teilhard, maar hij zegt niet wat ik zeg dat het dankzij de evolutiewetten die ingebakken zitten in het bewegend Universum dat we evolueren naar een grotere complexiteit, ‘une complexification s’accompagnant d’ une plus grande conscience’, ik voeg er aan toe een groter bewustzijn  van onze integratie in het werk van de Kosmos.

Ik wil me absoluut niet hoger achten dan Teilhard de Chardin, mijn God, absoluut niet, Teilhard was een pionier, hij was de eerste om zo diep te kijken in de Materie én, er een filosofie uit te puren maar ik denk dat ik me baserend op zijn werk en dit van Charon een stap verder mag gaan en zeggen dat de Kosmos een rol speelt in de gang van zaken wat  de Geest van de mens betreft.

Het is omdat ik stel dat het Universum er is omwille van de mens die er moest zijn dat ik kan stellen dat het, het Universum is dat zorgt voor de evolutie van de geest in de mens, een evolutie gedragen door de wetten van de natuur.

[1] Jean E. Charon over Teilhard de Chardin in ‘Mort, voici ta défaite’, Albin Michel 1979, page 33.

25-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke dag sta ik voor jullie met wat woorden die soms het intiemste van mijn gedachten weergeven zonder dat ik me afvraag of je die wel wenst te kennen. Wat ik nog altijd niet weet en alleen kan opmaken uit het aantal dat me nog bezoekt.

Als ik er logisch over nadenk, me baserend op de gegevens die ik krijg stop ik ermee om mijn woorden in te loggen en schrijf ik ze nog enkel voor mezelf al was het maar om me op te peppen en mezelf te bewijzen dat ik nog leef, dat er nog in mij een kracht aanwezig is die zich uiten wil via het woord want als ik die kracht verwaarloos - en het zou zo veel gemakkelijker worden - dan verwaarloos ik de geest in mij. Ik heb nu helemaal geen keuze meer, ik ben veroordeeld verder te gaan of ik nu gelezen wordt of niet.

Ik moet dit al ettelijke malen geschreven hebben want het is een gedachte die regelmatig de kop opsteekt, een waarheid voor mij omdat ik het zo aanvoel.

En hierbij stel ik me de vraag, de geest van de Kosmos die me omhult hoe is die aanwezig, kan hij er zijn zonder enige materiële vorm, hoe minimaal die ook zou zijn?

En hier ga ik weer: als ik lees en hoor dat de studie van de wereld van een elektron niet gebeuren kan zonder dat het resultaat van het  onderzoek mede bepaald wordt door de onderzoeker zelf, dan schijnt het me toe dat hier wetenschappelijk bewezen wordt dat het elektron ‘weet’ dat het bekeken wordt, dat het dus een eigenheid bezit die ons moet doen nadenken over het ‘wezen’ ervan; over wat er binnenin aanwezig is aan ‘kennis’, aan inzicht.

Ik schrijf dit niet zo maar ‘lichtzinnig’, velen tot Einstein toe moeten hierover nagedacht hebben, maar ze zijn er niet blijven bij stilstaan, dan toch niet bij mijn weten.

Jean Emile Charon (1920-1998) een schitterend man, een man naar mijn hart – l’ Einstein français maar dan op een ander gebied – wist het wel hij schreef: ‘Mort voici ta Défaite’ en ‘L’Esprit cet Inconnu’ .

Verplichte lectuur eens je een zekere leeftijd hebt bereikt.

24-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijn leven is, naast dat van het schrijven ook van de zee geweest, ook van de bergen geweest en van de bossen en de velden uit mijn jeugd, maar de beelden en de impressies die deze hebben nagelaten zinken dieper en dieper weg. Het is zo ver gekomen dat ik ze eerder kwijt wil dan ze te laten heropleven. De reden is dat die beelden eerder pijn dan vreugde oproepen, omdat ze een teruggaan zijn – en we kennen dit allemaal eens een bepaalde leeftijd bereikt - naar momenten van geluk en zorgeloosheid; momenten die tal van mogelijkheden in zich droegen en openbaringen waren. Vandaag, nuchter denkend heb je er nog weinig aan, zoals je heel weinig hebt aan een maaltijd die op het scherm van je televisie wordt klaar gemaakt.

Zo kan ik landschappen oproepen die indruk hebben gemaakt op mij, omwille van tal van feiten die er zijn aan vooraf gegaan, feiten die jij als lezer niet kent. Het landschap dat ik dan beschrijf is ontdaan van al dit bijkomstige dat eigenlijk de basis is waarop mijn oordeel gebaseerd is. Hoe wil ik dan dat jouw oordeel erover strookt met dat van mij.

In de rust van de morgen lag ik te denken aan de kleine dingen van vroeger, afdalend naar het verste punt in mijn jeugd, en heb  ik een verwarring van beelden en gebeurtenissen teruggevonden: kleuren en gevoelens waaruit ik ben opgestaan, zo talrijk dat nu, elk deel ervan evenwaardig is aan het andere: de vrienden die ik had, de dagen in de herfst, kastanjes en hazelnoten, de vuren die we stookten, de grachten met helder stromend water en de papieren bootjes erin, de smalle wegels in het bos, en in het heetste van de zomer de plaatsen met erica en hoge grassen en wij dronken van de vele geuren van hars en eik en humus. Dit alles en zoveel meer nog te noemen met enkele woorden terwijl het allemaal zo veel is geweest, een caleidoscoop van herinneringen in en over elkaar, dagen die seizoenen waren en seizoenen jaren, waaruit je bent tevoorschijn gekomen.

Je zegt het wel, niet meer terug te willen blikken, maar de beelden overvallen je en je neemt ze zoals ze komen. Omdat ze je leven zijn en je een geschrift na te laten hebt;

Enkele momenten uit je dag opgetekend: een foto in woorden die je nam.

23-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde