Ik schreef, in de periode van 15 januari tot vandaag, honderdduizend woorden. Ik wil er even bij stilstaan al vrees ik sterk - en ik lig er wakker van - dat ik maandag in de kranten lezen zal ‘Griekenland keldert de euro’, of wat nog erger zou zijn ‘Griekenland keldert de landen van de euro’.
 

Ondertussen wijzigt zich niets in onze dagelijkse gedragingen, de muziek op de radio is nog altijd wat ze vroeger was, de fuiven blijven doorgaan en morgen, om tien uur zal de finale van de rugbymatch tussen Nieuw Zeeland en Frankrijk worden gespeeld maar, waar de regeringsleiders zich op dat uur zullen over buigen is andere koek.

Echter het leven gaat verder. Laat me dus iets vertellen over de 100.000 woorden die ik schreef.

Gemiddeld betekent dit minder dan 400 woorden per dag. Veel is dit niet, een schrijver stopt niet met minder dan duizend woorden. Burgess schreef die voor zijn ontbijt en ik weet, bij ondervinding, dat dit de enige manier is om aan duizend woorden te komen.

In feite is het niet het schrijven zelf dat een probleem is, een probleem is over wat ik ga schrijven vandaag, of vannacht, of morgen.

Mijn Blog van gisteren lag al een paar dagen klaar, maar hij werd telkens verder geschoven omdat ik een beter onderwerp dacht te hebben. Van morgen - het is midden in de nacht à cause de l'euro – komt mijn verhaal neer op een soort bezinning en kijk ik naar het aantal bezoekers van mijn Blog dan haal ik een dagerlijks gemiddelde van dertig bezoekers – of het ook lezers zijn weet ik niet – maar reacties, nada.

IK ben dus maar een solist die piano speelt in de maneschijn en of er luisteraars zijn of niet, ik speel om te spelen. Meer is het niet en eigenlijk hoeft het niet meer te zijn, ik ben het die er vreugde aan beleeft, de vreugde van het schrijven.

Maar vannacht liggen er heel wat regeringsleiders wakker, terwijl ik mijn vrees om wat er beslist gaat worden verdrink in wat woorden, in meer.

23-10-2011, 03:12 geschreven door Ugo d'Oorde  

Le Monde van een paar dagen terug : ‘L’agence Moody’s décide de ‘surveiller’ la note Aaa de la France’.

Het agentschap Moody’s geeft zich drie maanden de tijd om de economische situatie van Frankrijk te evalueren en te beslissen of de derde A in de rating behouden blijft en Frankrijk aldus niet gedegradeerd wordt tot de AA1 van België bijvoorbeeld.

Onder de AAA landen heeft Frankrijk de hoogste overheidsschuld, 85,4% van het BBP, tegenover 52,5 % voor het gemiddelde van de AAA landen. Het deficit over 2011 bedroeg 5,7%, tegenover 2,2% voor de AAA landen.

Voor 2011 wordt een stijging voorzien van 1,75% van het BBP, maar deze cijfers moeten nu herzien worden en herleid tot hoogstens 1,5% (+2,4% voor AAA landen). Belangrijk is ook te weten dat 66,2% van de openbare schuld van Frankrijk in het bezit is van buitenlanders.

De daling van de Franse rating zou een nieuw dreun betekenen voor de geloofwaardigheid van de Eurozone, Frankrijk schijnt zich hiervan bewust te zijn en zoekt maatregelen om te anticiperen op een daling van het cijfer van de groei van haar BBP.

De toestand van België is ook op het nippertje, de Belgische schuld van de federale overheid bedroeg volgens de laatst gepubliceerde cijfer 357 miljard Euro, zijnde meer dan 100% van het BBP.
Deze cijfers werpen een donkere schaduw op de aan gang zijnde regeringsonderhandelingen.

En als u soms liquiditeiten zou hebben om te investeren in Overheidsfondsen, ziehier ‘la calificación crediticia segùn la agencia Moody’s, gepubliceerd in El País van 8 oktober.

Aaa : Duitsland, Frankrijk, Groot-Brittannië, Canada, USA.

Aa1   : België,

Aa2   : Spanje,

Aa3   : Japan

A2      : Italië en Polen

Ba1    : Ierland

Ba2    : Portugal

Ca     : Griekenland

Wat de kwaliteit van de rating betreft:

Aaa = óptima

Aa1, Aa2, Aa3 = alta

A1, A2, A3 = buena

Baa1, Baa2, Baa3 = satisfactoria

Ba1, Ba2, Ca = cuestionable

Dit wat Moody’s hierover weet te vertellen. S&P en Fitch liggen practisch op een zelfde lijn, behalve S&P die de USA maar een AA+ geeft.

*

Nog over mijn Blog van 18 oktober.

De idee die ik lanceerde in mijn Blog van 18 oktober was een idee die al in de lucht hing. Ik lees in Le Monde (page 10) van 21 oktober, van François Bayrou, le président du MoDem:

‘La crise, avec la surveillance par Moody’s de la note Aaa de la France, menace plus que jamais. Jugez-vous bonne la politique menée par Nicolas Sarkozy ?

Il y avait une chose à faire, le premier jour, qui n’aurait pas coûté cher et qui aurait arrêté la crise. Il suffisait que l’Union européenne affirme que la dette contractée jusqu’à ce jour par les Etats de la zone euro était garantie par les Etats de la zone euro. La France aurait dû défendre cette thèse. Cela aurait rétabli la confiance et n’aurait pas coûté le prix exorbitant que la défiance généralisée va nous obliger à assumer.’

Dit was ook de draagwijdte van de idee die ik naar voor heb gebracht, omkleed met wat meer details.

En ik geloof dat wat François Bayrou in Le Monde vooropstelt de enige goede en minst kostelijke oplossing is, op voorwaarde dat de banken niet verplicht worden de helft van de schuld kwijt te schelden aan de landen in moeilijkheden - moeilijkheden die ze zelf gezocht hebben.
Neen, elke schuld geavaliseerd door de euro-zone en afgelost door de landen van die zone ( door het Fonds bv.), moet ingeschreven worden in de boeken van het Fonds, het merkteken - hun erfzonde - door die schuld nagelaten moet indachtig gehouden worden en, druppelsgewijze, al was het twintig jaar later, terugbetaald aan de landen van die zone.

22-10-2011, 06:34 geschreven door Ugo d'Oorde  

Over Jung vond ik, bladerend in vorige geschriften, volgende verhalen over synchroniciteit.

Zo op een morgen zocht ik naar een postkaart van het Eilean Donan castle – gelegen op de vaarweg van Oban naar het eiland Mull – een kaart die ik ergens in een boek als bladwijzer had achtergelaten en ik terechtkom bij T.S.Eliot, ‘A facsimile and transcript of the original drafts of The Waste Land’ waarin ik op de eerste pagina, naast de krabbeltekening van een kind, geschreven had, ‘Anthony a dessiné ceci le 10.10.1987’.

En op het ogenblik dat ik dit lees, er aangebeld wordt en ik de deur open en de Anthony, die bijna twintig jaar voorheen de krabbel ‘getekend’ had, voor mij staat met zijn verloofde, zodat ik hem ontvang met het boek, met zijn ‘tekening’ in de hand, en hem toon wat hij als driejarige ‘geschreven’ had in ‘The Waste Land’.

Een voorbeeld van synchroniciteit à la Jung. Anthony en Ruth zullen dit morgen lezen en zullen zich het voorval herinneren en lachen.

*

En een ander voorval, een meer naar binnen gerichte gebeurtenis, toen ik in Genève was, en veel te vroeg voor mijn vliegtuig naar Brussel, en ik gewandeld was tot aan het meer en was gaan neerzitten in het gras onder de bomen. Het was een zondag in augustus, mensen zaten in groepjes neer omheen mij en kinderen liepen rond.

Het water, een grote spiegel kringelend licht met witte zeilboten overal tegen de blauwe achtergrond van heuvels en bergen.

Ik was neer gaan zitten met een bundel van Odyseus Elitis[1] in de hand. En een ogenblik, verloren in gedachten, opende ik de bundel op een gedicht en las:

Her soul took on a certain lightness

From the mountains opposite

Though the day had been cruel

And tomorrow was unknown

Het was toen dat een jonge vrouw in een lang wit kleed naar mij toekwam en ging neerzitten op enkele meters afstand. Haar blik was over het meer, haar ogen gezwollen. Ze weende of ging wenen of had geweend. Ze hield een wit zakdoekje in haar hand: Though the day had been cruel, and tomorrow was unknown.

Mijn vingers tussen de bladen van het boek keek ik naar haar, even maar. Voor zich uitstarend borg ze haar zakdoekje weg in haar tas en dan, alsof ze zich had bedacht, klaarde haar gezicht: Her soul took on a certain lightness from the mountains opposite.

Elitis had niets te maken met deze vrouw, hoogstens iets te maken met een vrouw in een zelfde toestand. Maar het was vreemd, dat ik over een bedroefde vrouw las op het ogenblik dat die vrouw naast mij kwam zitten.

Ik dacht nog aan haar toen ik in het vliegtuig zat. Had ik het gedroomd, toen ik het las en was er helemaal geen vrouw in een lang wit kleed geweest die gehuild had, en had ik, half in slaap, de tekst van Elitis omgezet in reële beelden?

Maar ik wist met zekerheid dat ze naast mij was komen zitten. Misschien wachtte ze op een woord van troost van mij, een onbekende man die haar helpen kon, een simpel woord was voldoende, een woord dat de greep om haar hart verlichten zou? Maar ik was zwijgend gebleven, starend naar de zeilboten op het water.

Had ik haar moeten toespreken en was dit het ogenblik in mijn leven dat beslissend had kunnen zijn voor de rest van mijn dagen, de beslissing die ik had kunnen nemen en de zoveelste die ik niet genomen heb omdat het niet de weg was die opgetekend lag voor mij.

Ik was blijven zitten in het gras met de treurende vrouw op enkele meters van mij, het boek in de hand en toen het tijd werd voor het vliegtuig was ik opgestaan en toen, even maar, een ogenblik maar, hadden onze ogen elkaar geraakt, een fractie maar, en las ik haar bede.

Wat is er van een ontmoeting die kon maar niet was, die niet à la Mulisch was – bij Mulisch in zijn Ontdekking van de Hemel is alles vooruit gepland.

Gebeurt het nog dat zij, zoals ik nu, terugdenkt aan die namiddag op het gras voor het meer, toen ze weende en een man dicht bij haar zat met een boek in de hand. Een ogenblik in het leven dat kwam en ging zoals zovele dingen die gebeuren of dingen die niet gebeuren.

Zo gaat er zelfs niets verloren van wat had kunnen zijn. Misschien, maar dit is Bashevis Singer die zo iets zou schrijven, was er tezelfdertijd op een andere plaats, in een ander land, een zelfde gebeuren waar de man wel is opgestaan om naar de vrouw toe te gaan en naast haar te gaan neerzitten om haar nimmer nog te verlaten.

Zou Jung dit voorval over enkele versregels in een boek en een simultaan gebeuren ook bestempelen als een voorbeeld van synchroniciteit?

21-10-2011, 00:57 geschreven door Ugo d'Oorde  

IK meende terug te komen op mijn Blog van eergisteren, over de knieval die de Overheid van een land dat zijn schulden niet meer kan honoreren zou moeten doen voor de vertegenwoordigers van de landen van de Euro-zone, opdat deze hun schulden zouden overnemen en honoreren op de vervaldag.

Wel ik meen het nog meer, als ik zie met welke woede het Griekse volk optreedt tegen de vertegenwoordigers die zij zelf gekozen hebben. En ze niet willen aanvaarden dat de zeven vette jaren voorbij zijn en ze nu de zeven magere jaren door moeten.

En Europa ook mag zich op de borst kloppen. Europa heeft niet bemerkt – of wilde het liever niet zien - wat er zich in Griekenland aan het voordoen was.

Ik dacht hier meer over te zeggen, maar het heeft geen zin meer. Hoe het verder zal aflopen in Griekenland weet niemand. We kunnen alleen vrezen voor het ergste.

Ondertussen, vrienden, lees ik in de Standaard, en het is Sarah Van Kersschaever die het overbrengt, dat Vincent Van Gogh geen zelfmoord pleegde maar dat hij getroffen werd door een kogel, bij vergissing afgevuurd door enkele spelende kinderen die hem aan het pesten waren. Dit is het besluit waartoe twee Amerikanen gekomen zijn in een lijvig werk[1], want als je zelfmoord wil plegen in de velden, neem je je schildersezel toch niet mee, vinden ze.

En waarom niet, zeg ik. Waarom zou dit niet kunnen, en als ze het wapen achteraf niet gevonden hebben, zoals de twee Amerikanen beweren, waarom zouden ze er op 28 of 29 juli 1890 naar gezocht hebben?

Het verhaal van de dood van Vincent Van Gogh heeft me destijds, nadat ik zijn graf had bezocht in Auvers-sur–Oise, lang beziggehouden. Het verhaal van de schilder die verging van armoede – ik bezocht zijn kamertje in l’Auberge Ravoux - en dingen schilderde die vandaag de wereld in vervoering brengen. Het was een verhaal dat ik las in dat ene laatste doek, zijn ‘Champs de blé aux corbeaux’, geschilderd met erin en erover de schaduw van wat komen zou, het drama van zijn zelfmoord. Ik vond dat in dit doek vele elementen verscholen zaten: de gedrevenheid van de kunstenaar, het schilderen dat zijn leven was. Zijn blijvend betrachten naar vernieuwing, zijn honger naar licht en kleur, zijn fatale liefde. Maar dan ook, eens leeg geschilderd, eens geconfronteerd met wat na het schilderen kwam, de ondraaglijkheid van de uren, omwille van teveel negatieve factoren: zijn slepende ziekte, het falend succes van zijn werken, het toch maar weer opnieuw beginnen, telkens en telkens een ander onderwerp, en keer op keer de moedeloosheid omdat geen enkel van zijn werken werd gekocht.

En het was in deze gespletenheid van gevoelens dat hij het vlammend-gele korenveld schilderde, het rijke, warme leven, onder een dreigende, donkere lucht, met de (te grote) zwarte kraaien erover, om duidelijker het contrast tussen het leven en de (nakende) dood uit te beelden. En in de gele klanken van zijn korenveld, huldigde Van Gogh de grootheid van het kunstenaar-zijn.

Hij schilderde dit doek in één ruk, ruwweg, met tranen in de ogen, tranen van onmacht omwille van het onbegrepen zijn, tranen van wanhoop en eenzaamheid. Hij schilderde de halmen met volle trekken van het penseel, in en over elkaar, hij schilderde de wind erover die hij voelde in zijn verhit gelaat. Hij schilderde de wegel met wat groen afgeboord tussen de velden, hij schilderde de dreiging van het nakende onweer, de dreiging van de dood, geaccentueerd door de wilde wemeling van de kraaien. Hij schilderde alsof hij wist dat dit zijn testament, zijn afscheid van het leven was.

Waarom kon het niet dat de idee er een einde aan te maken, al enkele dagen aan het broeden was, dat hij al enkele dagen het pistool meenam als hij uit schilderen ging, maar de moed (nog) niet had te doen wat hij dacht te doen.

We weten het niet en zullen het nimmer weten, maar een man als Van Gogh in Auvers-sur-Oise was rijp voor zelfmoord.

20-10-2011, 01:39 geschreven door Ugo d'Oorde  

Alle dinghe sin mi te inghe

Meer dan vijf jaar geleden schreef ik, in San Juan–Alicante, van 18 maart tot 8 april, een poëtisch diario, een dagboek in dichtvorm, geïnspireerd op artikelen in El País, op een werk van de atheïst Michel Onfray en een ander van de theoloog Enrique Miret Magdalena.

Wat ik toen schreef had ik even goed niet kunnen schrijven. Had mijn dagen toen in alle rust en peis, genietend van zon en wind en golven kunnen doorbrengen, als dan echter zouden die dagen van toen niet de minste sporen hebben nagelaten. Nu vind ik de woorden die ik in die dagen schreef terug op een memostick.

Vandaag zijn er geen massas woorden meer die me bestormen lijk de golven de rotsen toen. Maar in gedachten is de zee nog altijd de grote levende en voel ik me nog steeds opgenomen in de oneindigheid van lucht en licht en water, met een zin die opduikt, een simpele versregel van Ruusbroeck:

Alle dinghe sin

mi te inghe –

ic ben so wid’,[1].

En keer ik terug naar die idee van Ruusbroeck die, toen hij dit schreef, ‘ic ben so wid‘, een visie moet hebben gehad van het totale van het Universum, het totale van het zichtbare als van het onzichtbare moet hebben gehad.

En nu, wat is er nodig, opdat ik, schrijvend over zee en luchten, over golf en beweging, over licht met water gemengd dat zilver is, dat gouden is - het licht dat God is zegt Lorca - opdat ik opgenomen worde in dit licht, zoals een lustrum geleden, om te denken en te voelen, als was het maar een fractie lang, dat het Universum meer onzichtbaar is dan zichtbaar, meer geest is dan materie. En wat die geest is raden we, maar schrijven het niet.

19-10-2011, 04:10 geschreven door Ugo d'Oorde  

18 oktober

Schuldig verzuim.

De dag dat Europa te voorschijn is gekomen met de Euro, met één Centrale Bank, de ECB, en 17 Schatkisten elk met hun respectievelijke openbare schuld, hebben zij, die hiertoe besloten hebben, een zware verantwoordelijkheid op zich genomen. Zwaarder dan ze wellicht konden vermoeden. Want vele deelnemende landen waren geconfronteerd met een staatsschuld die abnormaal hoog was, zodat van in den beginne moeilijkheden in het verschiet lagen. Gehoopt werd de budgetoverschrijdingen te beperken tot 3%, een regel, die nimmer werd toegepast - en ook nimmer zal toegepast worden, want bij toepassing ervan zal de opgelegde boete het nog moeilijker maken voor een land om binnen die regel te blijven.

Maar als de jeugd eergisteren op straat is gekomen om uit te dragen dat de Banken de schuldigen zijn, dan hebben ze het verkeerd. En ik begrijp niet dat belangrijke Banken die nu geconfronteerd worden met reusachtige schuldafschrijvingen omdat ze vertrouwen hebben gehad in de kennis, het doorzicht en de regeringskracht van Europa en dus belegd hebben in papier uitgegeven door regeringen die onder het permanent toezicht stonden van de Europese Gemeenschap, geen proces inspannen tegen die Gemeenschap wegens ’Schuldig Verzuim’. Het verzuim, hun werk te hebben gedaan zoals het hoorde en niet tijdig de vereiste maatregelen te hebben genomen opdat de toestand die zich thans voordoet in landen met een te hoge staatsschuld, als daar zijn Griekenland, Italië, Ierland, Portugal, Spanje, (en België), meer dan tijdig zou worden recht gezet.

Optreden als het te laat is, is schuldig verzuim, Mijne Heren Barroso en consoorten. U bent de ware schuldigen. U hebt die banken misleid. En u hebt dit verzuim cash te betalen, niet de Banken.

‘Es la hora de los eurobonos, pero tambièn la del Eurotesoro’.

‘Es hora de avanzar hacia una gobernanza europea que armonice emisiones de deuda y politicas fiscales’

Ik lees dit in El País van vorige zondag. Natuurlijk is het ineens dringend geworden een gemeenschappelijke schuld en een gemeenschappelijk budget te hebben. Maar  nu is niet meer het uur, het was het uur, fue la hora, het is te laat nu en een uitgifte van Eurobonds – het spijt me voor Barroso, het spijt me zeker voor Verhofstadt - heeft geen zin meer omdat er geen voldoende controle is op de budgetoverschrijdingen en er geen gemeenschappelijk budget is.

En er zijn geen drie oplossingen om orde op zaken te stellen. Maar een zaak is zeker voor mij, het is Europa zelf die, als grote verzuimer, de maatregelen treffen moet om te redden wat nog te redden valt en de tijd dringt.

1.       

Nu er een akkoord is over het Europees Fonds (E.F.S.F.) moet Europa via dit Fonds zich garant stellen voor het betalen vervaldag na vervaldag, zo lang het nodig is, om te beginnen van de openbare Griekse schuld, die naar ik hoorde van Karel de Gucht, 385 miljard Euro bedraagt.

Het is het Fonds dat op de vervaldag van de Griekse staatsobligaties die deel uitmaken van dit bedrag van 385 miljard Euro, de verzilvering zal doen aan de houders van de Bons – de vernieuwing ervan is een andere aangelegenheid want dit betekent een nieuwe schuld – maar het is Griekenland die de jaarlijkse coupon op deze schuld zal betalen aan het Fonds – gezien ingeschreven op hun budget, hopen we toch – het Fonds dat op zijn beurt de intresten uitbetalen aan de houders van de schuld.

Als tegenpartij verwerft het Fonds – al is het maar symbolisch – een tegoed op Griekenland in te schrijven in de boeken van het Fonds.

Dit lost het Griekse Obligatie-probleem op en is een zegen voor de Banken, Dexia zou misschien niet gestaan hebben waar het vandaag staat, ware dit vroeger toegepast. Maar Europa slaapt, heeft wel slapende ideeën, Eurobonds!

2.

Dit geldt ook voor de Openbare Schulden van andere ‘triestige’ landen, met regeringen die in het verleden meer hebben gedacht aan de welvaart van hun partij dan aan de welvaart van hun land en zijn burgers. Dit ook was het antwoord aan de politiekers bij de betogingen van vorige zondag. De schuld van deze landen en trouwens van alle landen uit de Euro-zone krijgt vervaldag na vervaldag de waarborg mee van het Fonds.

De totale schuld van de 17 landen worden in één slag de waarde van Eurobonds zonder het te zijn.

Deze andere landen die zich eventueel zullen aankondigen zullen dan toch de knieval moeten doen en vragen dat een of meerdere vervaldagen van hun schuld, de behandeling krijgt die de Grieken krijgen. Maar ze moeten ook weten dat hun schuld tegenover het fonds, dus tegenover de ledenlanden die het Fonds hebben gespijsd, blijft bestaan. Er is hier dus hoogstens sprake van een soort verschuiven van bepaalde delen van de schuld in de tijd.

Ik heb, vanuit mijn ivoren toren, geen idee, noch over de grootte van de Openbare schuld van de Euro-landen, noch over de spreiding ervan in de tijd. Maar ik veronderstel dat het gespreid zijn in de tijd het volume van het te avaliseren papier zal verlichten, zodat niet het volume van de schuld op heden van belang is, maar de spreiding in de tijd van de vervaldagen.

Dit houdt natuurlijk in dat het Fonds, niet alleen inzage krijgt in de Openbare schulden van de 17 lidstaten, vervaldag na vervaldag, maar ook de dienst ervan verzorgt, zoals voorgesteld voor de Griekse schulden.

4.

Op dat ogenblik en enkel dan, kan elke burger van die 17 lidstaten de openbare schuld kennen van elk van die landen en dit, gesteld tegenover het BBP van het land, uitgedrukt in cijfers, in percenten, in grafieken en aldus een lichtpunt zijn voor hen die met reden, maar onvoorbereid in de straat komen. Ze zullen zich nu niet meer hoeven te verplaatsen naar Brussel, en zullen wat minder de banken met de vinger wijzen.

5.

Het feit dat Europa, zijnde het Fonds, borg staat voor de aflossing, in kapitaal, van de openbare schuld van zijn lidstaten die hierom zouden verzoeken, heeft een grote impact op de liquiditeitsgraad van dit staatspapier en dus op het beschikbare werkkapitaal van de Banken in kwestie.

Dit is noodzakelijk, helpt enorm en kost weinig in verhouding tot het mogelijke resultaat.

6.

Het komt er in de eerste plaats niet op aan, Griekenland te redden – dit is het werk van de Grieken - het avaliseren van hun papier is al een redding op zich zelf, maar wel, de banken te redden.

De banken die in vele gevallen als goede huisvaders hebben gehandeld en in hun vertrouwen, én in de Euro, én in Europa, én in zijn leiders, de deposito’s van hun clienten hebben omgezet in waardepapier van Griekenland, Italië, Portugal, of van welk land uit de Euro-zone ook.

7.

Het ergste dat het Fonds kan overkomen is dat het na verloop van tijd blijf zitten met een schuldvordering van 385 miljard Euro op Griekenland en X miljard op andere landen. Wat in elk geval beter is dan de Europese economie en financiële wereld een tweede maal in een chaos achter te laten.

18-10-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Bezocht het Museo de Arte Contemporàneo de Alicante (MACA) met mijn vriend Herman v. L. We zagen er doeken aan de muren, zagen er mobiele werken hangend aan de plafonds of staande op de vloer. We zagen er ook de tekeningen van de natuur in de marmeren betegeling. De natuur haalde het. Wat niet belette dat we in de lichtende ruimtes geboeid werden door de werken van de mens als kunstenaar, die getuigden van persoonlijkheid en een grote vindingrijkheid.

Het was vorige zondag dat we er waren, toen dacht ik niet een Blog te wijden aan dit bezoek, tot het me deze morgen heel vroeg, van binnen uit, werd opgedrongen. Ik had geen namen genoteerd, enkel van twee doeken kan ik de naam van Miró vermelden, andere waren werken van - waarom niet? – even grote kunstenaars met een eigen stijl en een eigen verwoording, al dachten we dat het kunst was die we zelf hadden kunnen maken indien we er maar hadden aan gedacht. Dit is dan de grootheid van de kunst van vandaag, het is in vele gevallen de kunst van elk van ons.

Echter, het bedenken en het uitvoeren van de idee vergt veel inzet, vergt handigheid en techniek, vergt kennis van het materiaal en is het resultaat van een lange traditie en ten slotte, in vele gevallen is het de touch van de omlijster die het werk een eigen klank meegeeft.

Als daarenboven, zoals dit in dit museum het geval was, het werk verzorgd is opgehangen of opgesteld, ruimte krijgt en de juiste belichting, dan spreekt het tot ons, zelfs een ingekaderd zwart vlak, zelfs een sterk geometrische figuur spreekt ons van de mens die het bedacht en het maakte. De mens die de maker is, el hombre el hacedor.

Het museum bevindt zich op la Plaza de Santa Maria in Alicante. Het licht op de middag domineert er. Het kleeft aan de strakke witte gevels van de gebouwen, het accentueert de massa beelden op de westergevel van de Eglesia Santa Maria. Twee werelden die zich hier ontmoeten, de wereld van de mens in het Universum dat God is en deze van God in de mens, verenigd door het mysterieuse licht van midden oktober, het licht van de geest in ons allen.

17-10-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde