 |
|
 |
|
|
 |
24-09-2023 |
De aanzuigkracht van het woord. |
Op school hadden we een opstel - zo heette dat in de tijd van toen - te maken over het seizoen dat we het liefst hadden. Ik schreef over de lente, wat ik maar normaal vond, maar een schoolkameraad, de primus van de klas, schreef over de herfst. Hij hield, zegde hij me, van het verkleuren van de bomen in het licht, hij hield van het vallen van de bladeren over hem als hij in het bos was. Later hoorde ik dat hij heel jong uit het leven was gestapt.
In zijn keuze van de herfst heb ik de neiging hem te volgen nu die zich al een tijd heeft vastgezet in mijn lichaam. Het is nog geen marteling van het niet-meer-kunnen, maar het is ook niet meer de vlotheid van vroeger; het is wel degelijk de herfst die ik en mijn lichaam zijn ingegaan.
But we keep trying, om boven water te blijven. Het vergt ons wat meer tijd, maar we blijven ons verzetten tegen het herfstsyndroom dat bij mij aan het oprukken is, een soort van aftakeling waar onze geest niet wil aan toegeven, de enige die ons nog recht houdt ook, die ons aanzet rechtop te lopen.Dit is ook de reden waarom ik sporadisch teruggrijp naar wat van vroeger was - vroeger, zijnde de eerst dagen van mijn blogs - ik neem niets letterlijk over, ik neem maar een paar zinnen eruit, een paar beelden en tracht te vertrekken in een totaal andere richting om ergens uit te komen waar ik nog niet was, me vernieuwend.
Zo leef ik en zo werk ik, doe ik mijn dagelijkse wandeling in het gezelschap van het woord. Ik weet trouwens niet meer wat het is er te zijn zonder het woord. Ik kan me niet meer inbeelden dat ik er ooit geweest ben zonder. Zoek ik het niet op, het woord zoekt me. Als ik dit nog niet zou gezegd hebben, maar ik betwijfel het, dan is het nu dat ik het zeg en schrijf.
Ik weet dat ik over weinig anders spreken kan dan over mezelf, of over zaken waar ik zelf bij betrokken ben, maar ik denk dat ik hierin niet verschillend ben van jullie, mijn lezers; dat de omstandigheden - zeker niet het toeval - hebben gewild dat ik de schrijver ben en jullie de lezers, dat het even goed anders had kunnen zijn. Jorge Luis Borges, de blinde man in zijn late jaren, wist het maar al te goed:
Nostro nadas poco difieren, es trivial y fortuita la circonstancia de que seas tù el lector de estos ejercicios y yo su redactor.
Hoef ik het te vertalen, is het niet evident dat het anders kon, dat jij het waart die deze dagelijkse ‘nietsen’ schreef en ik de lezer ervan; dat heel weinig hiervoor nodig was?
24-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde 
|
|
|
 |
23-09-2023 |
Equinox. |
Vandaag om 08.50 MEZT* staat de zon loodrecht boven de evenaar en begint de astronomische herfst. Ik weet het omdat ik het lees in de ‘Sterrengids 2023’. Niet dat ik er op uit was of ben om het precies te weten, maar ik krijg het in de schoot geworpen en ik verwelkom het omdat het equinox-gebeuren heel wat meer is voor mij dan een jaarwisseling. Het herinnert me aan mijn ‘moeder’, de Kosmos in wiens handen ik leven mag.
En het sterrenbeeld van deze morgen verheugt me even zeer, Orion en in de verlenging van de lijn getrokken door de drie sterren van Orion, Sirius, de Hondsster – de Sothis-ster van de Egyptenaren waar hun tijdbepaling werd aan vastgeknoopt – voor ons kondigt Orion herfst en winter aan en als dusdanig ben ik, zijn wij, nog meer verbonden met het kosmisch gebeuren waarin we allen verweven liggen of zijn.
Hoe graag ik dit vermeld, hoe graag ik afstand neem van de gebeurtenissen hier in mijn omgeving om uit te zwermen naar mijn ‘roots’ en binnen te treden in het landschap van diepzinnigheid, het landschap van de vragen die ons overstijgen tot waar ik gisteren gekomen was.
En dan lees ik bij Frank Verstraete en Céline Broeckaert[1]: ‘In de kwantum fysica neemt het toeval wel een prominente plaats in. In de kwantumfysica bestaat alles net bij gratie van willekeur en waarschijnlijkheid.’
En dan vraag ik me af, is de willekeur, de waarschijnlijkheid en het toeval, inherent aan de kwantumfysica of, zijn we nog niet ver genoeg gevorderd om de kwantumfysica te begrijpen?
Het toeval is geen vriend van mij: er is aan elke toevalligheid iets voorafgegaan dat geen toevalligheid was maar een normaal gebeuren.
Of dit ook zo is met de kwantumfysica vernemen we wellicht later. Maar wanneer die later zijn zal, als die er ooit zou komen, weet - zou men vroeger gezegd hebben – alleen God.
Wij weten maar hoeveel pitten er zitten in een appel, God weet hoeveel appels er zitten in een pit. Dit wordt ook nu nog gezegd.
* Midden Europese Zomer Tijd
[1] In hun boek: ‘Waarom niemand kwantum begrijpt en toch iedereen er iets moet over weten.’ Lannoo 2023.
23-09-2023, 04:50 geschreven door Ugo d'Oorde 
|
|
|
 |
22-09-2023 |
Mens in de Kosmos. |
De tijd van het licht is een dag egaal aan de tijd van de duisternis, goed dat ik het weet, dat ik kennis heb van het verbond van de zon met de aarde wat de baan van de aarde betreft. We hebber ooit gedacht dat het de zon was die zich in een boog over de aarde bewoog maar we weten dat dit maar schijn is, gelukkig. Echter de preciesheid waarmede de aarde haar baan aflegt verbaast ons niet meer, is gewoonte geworden, maar stel dat de opwarming het gewicht van de aarde wijzigen zou en de aarde afwijken zou van haar baan, vertragen of versnellen, wat dan?
Of hoe afhankelijk we zijn van wat er zich boven ons hoofd aan het afspelen is, op welke speelbal we zijn terecht gekomen en hoe we in feite rondslingeren, tollend lijk een tennisbal, een tijd in het licht, een tijd in het donker.
En het leven, zoals het zich afspeelt hier gaat zijn gewone gang met alles erop en eraan tot kanonschoten toe;
Waar wil ik eigenlijk toe komen?
Wel dat we bewust moeten zijn van het geluk dat we kennen te leven op aarde niet als paarden of honden, niet als leeuwen of tijgers, niet als apen, mieren of kevers, maar, tenminste hier in het westen als homo sapiens, niet meegerekend deze in Soedan en in andere plaatsen, over hun ‘sapiens’ zijn van de machthebbers daar heb ik mijn twijfels, de ‘wokes’ ten spijte.
Maar dat we hier rondopen en een leven leiden waarin het supplement dat we meekregen: de rijkdom van de geest in ons, het redeneervermogen, het onderscheid tussen goed en kwaad, de kennis van het schone en het minder schone, het lief hebben en vooral, vooral de gift die we kregen creatief te zijn in vele gebieden, wat ons een beeld geeft van de oneindige mogelijkheden die we bezitten, welke die ook zijn en in welke richting die ook gaan.
Dit alles hebben we meegekregen, werd ons toebedeeld bij onze geboorte als mensenkind. In meer kregen we de vrijheid hoe hierover te beschikken, wat niet altijd goed uitviel omwille van de omstandigheden. Maar in potentie, stonden alle mogelijkheden open.
Aan wie of wat hebben we ‘dit Alles’ te danken, kwam het spontaan, zomaar uit de lucht gevallen, of werd het ons ‘toevertrouwd’ door wie of wat van de Kosmos is?
Wat het geval moet zijn, de mens voortgestuwd steeds maar verder en verder in de richting van de geest evoluerend, zodat we ons afvragen moeten welke opdracht hier schuil gaat voor ons als human being.
Is er op dit gebied al een schijn van licht te bespeuren of blijft het nog totale duisternis?
22-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde 
|
|
|
 |
21-09-2023 |
Over het zich uitvinden. |
De Herfst is al een tijd binnen in mij er is zelfs geen overgang geweest van zomer naar herfst, beide lagen in elkaar, zoals de zomer in de lente ligt, zoals wat is vandaag bepalen zal hoe morgen zal zijn. Tenware er gebeurde wat ik gisteren dacht dat gebeuren kon.
Mijn dagen zijn dan ook een stapeling van dagen geuit in een stapeling van blogs, ze kennen dus een kleine nagalm. Anderzijds moet ik me elke dag verlengen of, alsof het komen zou van een andere pen, me opnieuw uitvinden. Het houdt me in leven, het geeft me kracht en doorzetting omdat het zich voordoet in de wereld van de geest, ware het in de wereld van het materiele geweest ik was al lang gesneuveld.
Zo lang ik er met mijn geschriften sta vroeg in de morgen ben ik een overwinnaar en mag ik juichen en me gekroond voelen met laurier, echter ver heel ver af van de kroon van laurier die Dante verwierf.
Want hoe waag ik het me te vergelijken met hem. En nu ik er aan denk me te vergelijken met Tommy Wieringa en zijn boek waar ik het gisteren terloops over had.
Het enige dat ik gemeen heb met beide is het vermogen door te zetten tot het einde, tot gedacht kan worden dat het af is of, dat het genoeg is geweest en je voortgaan wilt met iets anders. Wat echter niet het geval was van Dante want hij overleed korte tijd nadat hij zijn ‘Paradiso’ had geschreven, met het verhaal dat erbij gaat dat er aantal gezangen ontbraken die dan dankzij een droom, door de zoon gevonden werden in een muurholte.
Ik heb het verhaal hierover ergens neergeschreven, als er onder jullie zijn die het willen horen, zeg het me, ik zoek het even op, veel moeite zal het me niet vergen ik weet waar ik het terugvinden kan.
Of, hoe ik afdwalen kan als ik me in de morgen voor de ‘n’-de maal vernieuw en waar ik opduiken kan in het jaar 1321 in de slaapkamer van Dante Alighieri.
21-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde 
|
|
|
 |
20-09-2023 |
Tegenpool. |
Het licht dat de klank en de kleur van de dag is was van een andere aard, zo dacht ik een ogenblik vanmorgen, maar het zal bij mij gelegen hebben. Ik die met vreemde gedachten ben opgestaan.
Vreemd in de zin dat ik een dag voorzie die niet verlopen zal zoals de vorige, noch in mijn doen, noch in mijn laten, dat er iets gebeuren zal dat ik niet had voorzien, zelfs niet kon voorzien. Ik wacht dus af hoe de ogenblikken van mijn leven vandaag zich gaan voordoen, in dit is mijn dag verschillend, ik ben uitkijkend, terwijl ik normaal de dingen op mij laat afkomen.
Intuïtie of inbeelding omdat ik ‘verkeerd’ ben opgestaan?
Eigenlijk verwacht ik al enkele dagen dat er iets op til is ik denk dan aan iemand die me schrijven of bellen zal dat hij mijn boek heerlijk heeft gevonden, of boeiend, of te intellectueel, of wat ook hij er moge over zeggen als er maar iets over gezegd wordt dat erop wijst dat het gelezen wordt en niet liggen blijft op de hoek van de tafel of geborgen in een kast.
Maar niets beweegt, ik ontving wel een bericht via facebook, het verraste me, én omdat het kwam van een vriend die ik in lang niet meer gezien had én omwille de inhoud ervan die ik niet durf overnemen hier, omdat wat hij schreef ik in de verste verte niet had durven dromen. Er is dus een zekere twijfel over de vergelijking met andere schrijvers die hij maakt.
Ondertussen wordt hier ‘Nirwana’ het boek van Tommy Wieringa de hemel in geprezen. Wat ik erover lees en hoor schijnt het me toe dat mijn boek er de tegenpool van is.
Het zij dan maar zo, ik kende niet het leven van Wierin ga,mijn leven was de eenvoud zelf
20-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde 
|
|
|
 |
19-09-2023 |
De Vierde van Gustav Mahler. |
Je begint je dag, en met wat geluk eindigt je hem op de een of andere wijze voldaan of, zoals het gebeurt, maar zelden, onvoldaan.
Dit onvoldaan gevoel heb ik nu om wat ik gisteren achterliet over het ‘stilstaande-zon’ gebeuren dat bleef en blijft ‘wemelen’ in mijn hoofd. Al zou ik er nog heel wat kunnen aan toevoegen ik beloof jullie erover te zwijgen want voorbije zaken nemen geen keer, we leven vandaag en niet ten tijde van Joshua, de opvolger van Mozes.
Dit vergeet ik maar al te dikwijls wat onvergeeflijk is gesteld de dagen die ik nog te leven heb. Hoe komt het toch dat ik me niet voortdurend ervan bewust ben dat ik aan het gaan ben in de richting van mijn nabije eindpunt.
Ik schrijf het wel maar ik denk er niet aan in de dag. Ik doe wat ik doen moet zonder bijgedachte. Mijn laatste ogenblik zich situerend ergens in het tijdloze van de tijd is het, in mijn dagelijks doen en laten, onuitgesproken en onbestaande want ik heb nog plannen en vooruitzichten die ver reiken en me bezighouden meer dan wat ook, meer dan mijn lichaam dat een zorgkraam is, een pijn als ik opsta, als ik wandel, als ik me een ‘tellen-tot-2 x 60’ uitgerekt tegen de deur opstel, de knieën recht.
Maar als ik schrijf ben ik mezelf is al het materiële ondergeschikt en ondergewaardeerd en krijg ik vleugels waarmee ik me verplaatsen kan in de tijd én me metamorfoseren in het ’erzijn’.
Ik keek gisteren naar een uitvoering van de Vierde van Mahler, met als hoogtepunt het invallen van de sopraan met ‘Wir genieszen die himmlischen Freuden’, en telkens heb ik de tranen in de ogen.
Waarom, denk ik dan, wat is er in die ‘Mahler’ dat me zo aanspreekt?
Wellicht heel wat, melodie en orkestratie en de sprekende houding van de dirigent; wellicht heel wat, want ik heb te intens de muziek gevolgd én ik heb mezelf vergeten tot op het ogenblik dat de sopraan invalt en ik dit aanvoelde als een verlossende schreeuw.
Intenser vergroeid met al wat en wie ik was kon niet; diepzinniger ogenblikken van bestaan, dacht ik niet mogelijk.
Mahler, hij betovert me ‘niet’ altijd, maar als het ogenblik van de betovering er is ben ik verloren. En het is niet de eerste maal, velen weten het.
19-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde 
|
|
|
 |
|
De geschriften van Jasher |
Wat bezielde me gisteren om me te gaan bemoeien met wat ‘mogelijks’ drieduizendvijfhonderd jaar geleden gebeurd is en dit zo maar binnen te brengen in het leven van vandaag alsof er gebrek zou zijn in wat vandaag aan de orde is.
Het is een zwakte van mij aandacht op te brengen voor een stuk geschiedenis dat plots opduikt tussen de gewone dingen van elke dag maar ik beken dat het zicht van Venus precies boven de tuin een verrassing was en een wereld van vroeger heeft zich plots geopend het ogenblik dat ik neerzat om te schrijven en dat was heel vroeg in de morgen zoals vandaag trouwens.
Zo vergeef het me, in feite onsamenhangende dingen te hebben binnengebracht in deze onschuldige blogs van mij en het sacrale van de Bijbel te hebben doorbroken met aan ‘the Lord’ dingen te ontnemen, te ontfutselen eigenlijk, die hij zou gedaan hebben, namelijk tussenkomen in dat onooglijk stipje van zijn immens Universum en de baan van de aarde om haar zon, even maar een middag lang of wat ook, te hebben onderbroken.
Moeilijk in te denken dat Hij zich met zo een kleinigheid zou bezig houden als hij een gans Universum aan het beheren is. En even moeilijk in te denken dat er een mens op aarde de lef zou hebben te schrijven in het boek van Jasher*, wie die ook moge zijn, dat de zon stil stond én de maan als hij er geen getuige van zou geweest zijn.
Dus, om eerlijk te zijn tegenover jullie, ik geloof in het gebeuren vermeld in Joshua 10: 11-13, al weet ik niet onder welke vorm het zich heeft voorgedaan. Dit is ook een van de redenen waarom ik de Bijbel, weliswaar het Oude Testament, ben gaan lezen.
Evenwel niet zoals mijn overleden vriend Robert De Telder, voor wie het Oude Testament geen geheimen meer had, het was zijn leven.
Voor hem was de Bijbel geschiedenis, de spil waar omheen de geschiedenis van het Midden-Oosten zich heeft afgespeeld. Hij schreef erover in zijn ‘Tijd en Tijden, de chronologische oudheidgeschiedenis van Israël, Egypte en Assyrië’. (Boekscout.nl).
Hem hier vermeldend gedenk ik hem en zijn Dame, Elza aan zijn zijde.
*Oude Joodse geschriften, niet opgenomen in het Oude Testament. Diverse vertalingen ervan zijn aanwezig op Google
18-09-2023, 04:25 geschreven door Ugo d'Oorde 
|
|
|
 |
|
 |
E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
E-mail mij |
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
|
Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
E-mail mij |
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
 |