Je zegt het maar elke dag wat je te zeggen en niet te zeggen hebt, het is een soort verslaving die tezelfdertijd een kwelling is en dan nog een waaraan je niet wilt ontsnappen, een zelfpijniging, een zelfkastijding. Ik denk vanmorgen aan Poetin, aan dat niets meer dan dat stukje mens die beslist over oorlog of vrede; oorlog die het leven van miljoenen in de war gaat brengen en, hij, Poetin beslist erover.

Hoe is zijn nacht geweest en hoe is hij opgestaan, met wat in het hoofd, durft hij het aan een land binnen te vallen, een oorlog, waarvan er zo veel al geweest, nog maar eens te beginnen?

Het beroert me, het verontrust me. Ik zie het ijdele in van mijn dagelijks optreden als schrijver van een blog, als hij, Poetin begint, zal ik eindigen, want het heeft dan geen zin meer verder te schrijven over de kleine dingen des levens, want er zullen geen kleine dingen meer zijn, al wat is wordt door elkaar geschoven, het kleine wordt het grote en het grote het kleine en waar kunnen we heen om de hordes - de ‘hemelse legerscharen’ - te stoppen?

Gisteren was ik vol van het concerto van Prokofief, was Poetin er niet. Hij was er wel maar ver weg, ver in de schaduw van Prokofief. Ineens staat hij daar, frêle als mens, op het eerste zicht een sukkelmensje, zoals wij allen, maar met een gans leger achter hem. Hij plaatst, zijn man, Emmanuel Macron, die hem met woorden wil  overhalen, rustig te blijven, aan een lange tafel om hem symbolisch te wijzen op de afstand die er is tussen Europa en Rusland. Wordt de tafel ingekort bij een volgende ontmoeting, zijn er woorden die toereikend zijn om dit te bekomen, of, blijven het wanhoopspogingen en wordt de tafel nog wat verder uitgerekt?

Wat ook, wat ik gisteren nog hoorde laat op de avond, vergalde mijn nacht, vergalde mijn morgen, vergalde mijn geschriften. Ik ben terecht in een onwezenlijk wereld met aan de grenzen ervan de irrealiteit, de gekheid van de mens die boven zich zelf wil uitstijgen, die zijn macht tonen wil, die zijn eigen raadgever wil zijn.

Van waar ik zit als ik schrijf, zie ik hoe het oosten stilaan vuurrood kleurt tussen de wolken die er zijn. Niets of niemand houdt de zon tegen, kan hier iets aan wijzigen, zelfs Poetin niet. Denkt hij eraan?

Ik geloof het niet, de zon is er om een nieuwe dag aan te kondigen, meer betekenis wordt er niet aan gegeven, zeker niet dat het een wonder zou zijn dat ze er telkens staat na de nacht. Wat indien ze er niet had gestaan is geen vraag die ooit gesteld werd of wordt - misschien ooit eenmaal, misschien 1500 jaar voor Chr.? - maar van Poetin of hij de grens van Oekraïne oversteken zal of niet, weten we tot nu toe, absoluut niets. Maar ik vrees dat het in de lucht hangt. Ik vrees dat er een morgen komt dat het een zwarte zon zal zijn die zich tonen zal.

En dan wat?

Vroeger hadden we God om Hem te vragen tussen te komen, nu is Hij dood, of toch, als Hij er ooit zou geweest zijn, vandaag is Hij er niet meer, hoeft er dus niet mee gebeden worden, het heeft trouwens nog nooit iets opgeleverd.

Machteloosheid is ons deel. Er rest ons enkel Poetin nog om Hem te smeken niets te herbeginnen dat van vroegere tijden is.

PS. Ik schreef dit de morgen van 12 februari!

13-02-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zo, en niet anders, verlopen mijn dagen: ikzelf, mijn ‘ik’, geconfronteerd met de stramheid van mijn lichaam en, ondanks dit, mijn geest die woelt en groot levend wil zijn, zelfs in de nacht, als hij ontwaakt en half slapend luistert naar Musiq3 van RTBF - de radio was aan gebleven - en zoals het gebeurde deze morgen om half vier er een pianoconcerto was dat hij kende, dat hij wist hoe de volgende noten zouden klinken, waarbij hij bij momenten dacht aan een bos met karkassen van geblakerde boomstammen waar hij tussen liep. Hij kende de componist eerst niet, hij kende hem wel maar vond zijn naam niet, hij wist dat het een Rus was en terwijl de muziek doorliep dacht hij aan de namen van Russische componisten: Rachmaninov, Strawinski, Moessorgski en dan kwam de naam als de muziek was half uitgespeeld en ineens terugkwam in een sterk gescandeerd getimmer op de toetsen, en toen wist ik het,  het was die wondere Prokofief.

Het pianoconcerto nr 2 van Prokofief, een marteling voor het orkest en vooral voor de pianist die op bepaalde plaatsen meegevoerd wordt op het helse ritme en op andere, slenterend de staccato’s ondergaat, klankwisselingen die gedragen worden door ritmewisselingen.

Ik herbeluister het terwijl ik deze woorden schrijf. Nooteboom ook, denk ik, is zo een componist in woorden. Nu ik in mijn dagen door zijn geschriften aan het wandelen ben, zijn er bij hem ook sterke passages waar de schijnbare stiltes tussen de lijnen de toon aangeven. Stiltes die dan ineens loskomen en wegglijden in een nieuw en telkens verrassend onderwerp: Yeats, wisselend met Auden, en Auden met Borges en Borges met Nooteboom. Bij Prokofief zijn het de klanken die met stiltes verweven zijn, en door die stiltes een klankwaarde in meer verwerven en een grotere zeggingskracht; het concerto is zoals de zee, het leeft in zijn golfbewegingen, of hoe zeg ik het anders, als ik het anders zou kunnen verwoorden.

Dit is dan mijn wereld in de morgen als ik aan het schrijven ga: de ziel, de klanken van Prokofief, op bepaalde passages erin een ontploffing van klanken die dan uitdeinen in een lang gesaccadeerd gehamer op de toetsen. Ik hoor het terwijl ,ik schrijf, maar kan het niet schrijven zoals ik het hoor, trouwens  het is een te ver gezocht pogen van mij om dit concerto in woorden weer te geven, alsof de muziek, van Prokofief, nood heeft om er over geschreven te worden, vooral dan zijn pianoconcerto’s, vooral dan zijn vioolconcerto. Het moeten afschrikkingen zijn voor de solist en momenten van hoge creativiteit voor de componist.

Ik, in mijn betrachten er iets unieks, iets waardevols, iets zinnigs  over te zeggen, bewandel vreemde wegen, niet wetende of ik ergens aankomen zal, en als ik aankom in welke omgeving het zal zijn.

Ik vertelde het al zo dikwijls, dit is elke morgen mijn geval, ik begin met een halve zin en ga verder tot ik uitgeschreven ben, en mettertijd val ik dan stil na de 500 woorden die ik  me als norm gesteld heb.

Dit is de weg die allen die schrijven ondergaan, een ontdubbeling die plaats grijpt als je neer gaat zitten om de streling van het woord, de echo van de gevoelens in je, af te tasten als een weerspiegeling van het leed en de vreugdes in het leven opgedaan.

Literatuur bedrijvend, het liefst vroeg in de puurte van de morgen, denkend aan de Prokofief in zijn pianoconcerto.

12-02-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Bij wie ga ik vandaag te rade, rekenend op mijn goed gesternte dat me vergezellen zal op mijn tocht doorheen de wereld van de gedachten? Wellicht zoals het gisteren was, zoals het eergisteren was, er nog altijd op vertrouwend dat de Muze me niet in de steek zal laten.

Ik zoek het toeval, zegt Nooteboom, en het vindt me altijd. Ik zoek het nog niet, ik geloof trouwens niet in toeval, ook Cees niet, maar hij zegt het mooi, het toeval dat op zoek is naar hem, of het onverwachte maar ook het gepaste, dat zich aanbiedt op het even gepaste ogenblik.

Ik ga er niet zo maar overheen over wat hij schrijft, en hij schrijft veel en wat hij zegt is voedsel voor de geest, ik dring binnen in de enorme kennis die hij heeft over Literatuur, ik dring binnen op de wijze waarop hij op zoek gaat naar een kerkje van de tiende eeuw in een vergeten dorp, hoe hij het ziet en hoe hij het vindt en er binnen treedt om dan te horen dat Borges overleed. En schrijft hij:

‘Er gebeurt iets vreemds met grote schrijvers als ze sterven. Op dat ogenblik worden ze in de woorden van Auden, hun bewonderaars. Auden zei het bij de dood van Yeats. Twee zinnen uit dat gedicht kan ik nooit vergeten: ‘he was silly like us; his death forgave it all’ en ‘he became his admirers.’

Nooteboom schrijft dit, zittend in zijn ‘kasteel’ met een hoop krantenknipsels voor hem op de tafel.

Vergeef me, maar Nooteboom achtervolgt me, zijn woorden blijven echoën in mij, ze zijn nieuw voor mij ook deze van Borges, who became his admirers, nu er niets meer uit hem te halen was, werd hij wat zijn bewonderaars dachten over hem en, zo heb ik het begrepen, niet meer wat hij dacht over zichzelf.

Je hoort het, mijn geschriften zijn mettertijd uitgegroeid. Wat destijds in 2011, o zo onschuldig is begonnen  is nu ernst geworden, al heb ik het nimmer zo opgevat het blijft bewegen in die richting.

Heeft het naderen van het einde van mijn termijn hier op aarde er iets mee te maken, is het een soort van verdieping verheerlijking, in het vooruitzicht van het ogenblik dat ik mijn bewonderaars worden zal ?

In elk geval mijn lichaam is verraderlijk. Ik kijk uit hoe het opstaat uit het bed, hoe het zijn dag doorbrengt en hoe zijn slaap verloopt. De jaren hebben gemaakt - en Borges aarzelde evenmin om het te zeggen - dat het eerder een hinder is geworden dan een gemak om mee te leven, een  zwaarte eerder dan een lichtheid, meer een pijn dan een vreugde. De ene dag wat beter dan de andere en ik kan niet anders dan het te nemen zoals het zich aanbiedt.

Maar, vrienden allemaal:, de woorden die ik schrijf zijn mijn balsem, zijn mijn enig soelaas, vallen deze weg dan ben ik maar wat schroot, hoe cru het ook moge gezegd zijn. Maar  mijn geest is actief, hij is mijn redding, hij  is mijn houvast. Dus het gaat goed met mij, ik stijg telkens op met mijn blog en zweef, de vleugels wijd open, een meeuw gelijk. Wat? Een arend gelijk.

Ik kroon me vandaag zoals ik Nooteboom kroon, zoals ik een vriend dichter kroon, een andere dan die van gisteren, wiens bundel ik even hield, een lichtpunt, met een titel die enkel hij kan schrijven : ‘Wanneer de wind gaat liggen’.

Ik groet hem hier. Ik zeg hem dat zijn gedichten voor mij meer zijn dan ‘zinvolle stofjes in het grote oog van de eeuwigheid’, dat het flarden geest zijn die hij de wereld in stuurt, geladen met eeuwigheid, gestold in de tijd  en in volle wind ademend. En dat ik me verheug met hem.

11-02-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Om te beginnen is er wat me in de nacht bezig hield. ik wil het kwijt vooraleer aan iets anders te beginnen: een zin die plots is opgedoken, namelijk dat er tussen, er was ‘niets’ in den beginne en, er was ‘iets’ in den beginne, geen middenweg is, geen ontsnappingsroute, geen halve ‘niets’ of halve ‘iets’, neen, ofwel beken je kleur, ofwel druip je af, zo is het nu eenmaal in dit grote leven hier op aarde.

Is dit waardevol? Ik denk er niet over na, ik teken het op omdat het me deze nacht verraste en de zin is blijven spoken in mijn hoofd tot mijn ontwaken in de morgen.

Ondertussen word ik druk bezocht door andere gedachten in mij, waar Cees Nooteboom, bij mijn weten ook over schrijft, niet zoals ik, of ik niet zoals hij, maar de beelden die ik zie van de onmetelijkheid van sterren in de nachtelijke hemel, zoals er regelmatig verschijnen op het scherm - bij hem zal het zijn als hij in de nacht opkijkt naar de hemel op zijn Spaans eiland - dan stokt mijn adem omdat wat ik te zien krijg iets grenzeloos ontzaglijk is, overrompelend veelzeggend is, en telkens blijf ik in de onmogelijkheid er een passende, allesomvattende naam voor te vinden.

We kennen er wel een, maar die naam is bezoedeld door de mens. Aldus blijven ons enkel nog over, de negenennegentig eigenschappen van die naam[1].

In feite zit ik nergens met deze oplossing, komt dit neer op een naam die zo intellectueel-spiritueel-technisch geladen is dat het fenomenale ervan noch met mensenmaten, noch met godenmaten te omschrijven valt en is, ‘De of Het Onnoembare’ de enige naam die kan gegeven worden. Of het ‘Iets’ het ‘zijnde’ zijnde heeft geen naam nodig, het ‘IS’.

Dit is ook van deze nacht, nu van deze van deze morgen, en na dit te hebben geschreven kan ik terug de normale mens worden die ik ben, mijn engagement in die ‘hemelse’ zaken voldoende gekend zijnde kan ik terug gaan neerliggen en wegglijden in wat is van de dagen over mij, en wel van het ogenblik af dat ik ophoud met schrijven.

 Ik kreeg gisteren het bezoek van een broeder in  de geest, een man van literatuur en poëzie. Over wat we spraken is heel duidelijk, over het weinige dat de poëzie nodig heeft aan woorden, beter een woord te weinig dan een woord te veel, omdat het ‘te vele’ een rem is en het ‘te weinige’ het poëtische in de zin, het onuitgesprokene dat te gissen is, dat er staat zonder er te staan.

Het gedicht is aldus een samenspraak van de dichter met zijn lezer, als dit niet bereikt wordt in een of andere vorm, is het gedicht voor hem ontdaan van poëzie. Een vorm van poëzie is ook deze van een kunstenaar die een dode vogel tekent alsof hij nog levend is voor hem.

De gedichten van Nooteboom die ik de laatste dagen meende te moeten boven halen zijn van die aard, evenals deze van de vriend die me bezocht, als ik lees bij hem, en hij heeft het over de ‘Lierdekoutermolen:

Als de herfst de wieken slaat
zal de mosterd groeien op het veld.
Het geel zal bloeien op het palet
van de rijke aarde.

Het broederschap in de literatuur en de poëzie - en ik heb dit met enkelen - vult ons tot in de diepte van het mens-zijn, je gaat er zo maar niet aan voorbij, je noteert het als een echo van leven in je dagen.

[1] 99: Een getal dat, in Arabische cijfers weliswaar, gegrift staat in de linker en rechter handpalm: 81 en 18 - 8, een omgekeerde V; 1, een verticale streep – eigenschappen die, vertelde een vriend me ooit, gebeiteld staan in een steen ergens verloren, ik meen, in India. Maar ik denk dat ik dit al eens heb gezegd.

10-02-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Cees Nooteboom, nog altijd hij tussendoor, nu bij de ter aarde bestelling van leiders van de ETA-beweging. Hoe het toegelaten werd door de Staat het te doen met de nodige ‘éclat’ en Nooteboom er de geschiedenis bij betrekt van  Oedipus die na onwetend zijn vader te hebben gedood, even onwetend zijn moeder huwde, en  de vergelijking maakt met Kreon en zijn houding tegenover Antigone die geweigerd wordt haar broer Polyneikes te begraven, het toch doet en hiervoor levend begraven wordt. Hij handelt hierbij over de houding van Kreon, de Staat, ten opzichte van de dood en de rechten van de dode om begraven te worden.

Het staat er bij hem onder het hoofdstuk, ‘Een raadsel voor Kreon’, een tekst van 1987, die hij voor een groot deel haalde bij George Steiner uit dezes ‘Antigones’[1].

Ik dacht hierbij aan wat ik ooit las bij W.H.Auden :

‘Some books are undeservedly forgotten, none are undeservedly remembered’.

En verder, gezien het over boeken gaat, een woord van de jonge Desiderius Erasmus:

‘Als ik wat geld heb koop ik boeken, en als er daarna wat overblijft koop ik eten en kleding’.

Wat hij zal gekocht hebben waren boeken van waarde, en mijn vraag hierbij, op het totaal aan boeken die verschijnen, hoeveel zijn er die Erasmus zou gekocht hebben en hoeveel die undeservedly are forgotten.

Natuurlijk is het helemaal niet bij te houden wat jaarlijks, zelfs wekelijks gepubliceerd wordt, zelfs een idee erover houden is onmogelijk, laat staan het kopen ervan, het lezen ervan, zelfs het bijhouden van de titel ervan.

Ikzelf voel me op vele ogenblikken voldaan met de boeken die ik bezit en die ik las en onthield dat ik ze las en behield wat erin staat, maar er zijn ook momenten dat ik er meer zou willen kopen, en Nootebooms ‘Omweg naar Santiago’ was er zo een dat me verleid heeft, omdat ik nooit de gelegenheid heb gehad of gezocht de bedevaart naar Compostella te doen al was het maar om de Romaanse kerkjes in de vele dorpen onderweg te bezoeken.

Ik stel nu vast dat de ‘omweg’ die Nooteboom gemaakt heeft op het einde van de twintigste eeuw, heel breed over de geschiedenis van Spanje loopt en hierbij de kathedralen en kloosters in de grote steden ruim aan bod komen evenals de verborgen parels van kerkjes en kloosters verspreid over het land.

Ik bereikte pagina 272 en Santiago is nog steeds niet in het zicht, er resten me nog meer dan 100 pagina’s te gaan. Een vlugge lectuur is hij precies niet, er valt op elke pagina heel wat te verorberen, wat soms een vreugde is, soms een moeite. Maar we volgen hem, als het voor ons een moeite is hem te lezen dan was het zeker voor hem een nog grotere om het te schrijven.

Hij houdt ons in elk geval wakker.

[1] Ik bezit enkel de Franse vertaling ervan, ‘Les Antigones’, Folio Essais, Gallimard, 1984. Nooteboom handelt hier niet over de mogelijke binding van het verhaal met de geschiedenis van Akhnaton, wat ik wel zou gedaan hebben, omdat ik geloof in die binding. Ook Steiner had er zijn twijfels over, want hij schrijft in een bepaalde passage : ‘Elle suggère clairement la possibilité que le thème commun du débat sur les funérailles renvoie à une situation et à un conflit historiques spécifiques’.(page 133).

09-02-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Dagboeken die openbaar zijn, zijn er geen, wist Elias Canetti, en we volgen hem. De blogs die ik schrijf zijn geen dagboekgeschriften, het zijn brieven en weinig meer, brieven aan de wereld, de dichtbije en de ver afgelegene, mijn domein is eindeloos, zoals mijn woorden eindeloos willen zijn. Het eindeloze ervan maakt mijn woorden exponentieel, als zo iets zou bestaan.

En deze brieven, als jullie het nog niet zouden weten ontstaan vroeg in de morgen, voor de daarop volgende dag, omdat ik het niet waag, omwille van de enkelen die me lezen, hetzij in volle nacht, hetzij vóór dag en dauw, te ontgoochelen. Het kan dus dat de ochtend van het lezen verschillend is van de ochtend van het schrijven en/of omgekeerd.

Ook kan het, zoals vandaag dat mijn brief niet gelinkt is aan het ochtendlicht, maar aan een gedachte die plots is opgedoken, zoals vandaag, uit de nevelen van het voorbije toen ik nog Canetti las. Ik had ook kunnen beginnen met een gedicht van Cesare Pavese dat ik vanmorgen hoorde op MUSIQ3 van de RTBF - elke morgen beginnen ze met een gedicht - maar ik wou de Italiaanse versie ervan en het was de Franse versie die ik te horen kreeg.

Als ik dit zo schrijf is het wel degelijk een brief die ik stuur om jullie duidelijk te maken hoe ik in de vroege morgen ingesteld ben op jullie, vooral om er zeker te zijn als je me opzoekt, wanneer ook, waar ook en hoe ook, Ik wil er zijn. Daarom ook, het is geen opoffering, c’est une habitude, wil ik een dagelijkse brief of blog en niet, een nu en dan, het zou oneerlijk zijn van mijnentwege jullie naar mijn blog te lokken voor niets.

Nu, zijnde wie ik ben, ligt nog altijd Nootebooms ‘De Omweg naar Santiago’ - waarin ik heel traag vorder - naast mij en, zijn door de uitgeverij Koppernik zeer fraai uitgegeven dichtbundel ‘Vos’.

Het is een genot voor mij beide daar te zien liggen. Het boekje ‘Vos’ zelf, is een gedicht op zichzelf. Ik hoef het niet meer te openen, hoef het niet meer te lezen om te weten wat het betekent voor mij. Een paar dagen verder zal ik het plaatsen tussen de andere boeken in het rek en wellicht vergeten waar ik het plaatste, zoals het gebeurde met die andere bundel, even fraai uitgegeven, ditmaal door De Bezige Bij, zijn boekje over het Japanse klooster Kozan-Ji . Het zijn dingen, eigenlijk parels, die ik gelezen heb, gekoesterd heb en daarna, voor een tijd, verdwijnen zullen uit mijn gezichtsveld.

Ik denk er regelmatig aan, mijn boeken alfabetisch te gaan klasseren maar het blijft bij  een gedachte en het gebeurt niet, wel staan alle werken over Dante er gegroepeerd evenals deze van T.S.Eliot, deze van George Steiner, deze van Borges en onderaan, alle werken van Emmanuel Velikovsky samen met deze van Kamal Salibi. Het zijn de schrijvers van mijn leven, maar het is onfair van mij de andere niet te vermelden, eenzaten die even belangrijk zijn geweest en zeker nu en dan zijn opgedoken - zoals Canetti - in mijn geschriften omdat het voor mij mijlpalen zijn geweest bij mijn geestelijke vorming. Mijlpalen zoals deze langs de weg, lange tijd geleden, bij het binnenrijden in Kandersteg: ‘Bern XII Stunden’, deze ook staat er nog in mijn herinneren.

Het zijn allemaal zaken die inspireren, die mijn leven aangenaam houden, kleine dingen die soms rare gevolgen kennen.

Deze brief, onschuldig zoals alle vorige, gaat, over mijn diepste ‘Dasein’: de boeken in mijn leven. Hij gaat ook, tezelfdertijd zonder openlijk vermeld te staan, over de vrouw in mijn leven, nu meer dan ooit, over de vrienden in mijn leven, deze die me lezen en deze die me niet lezen, over deze die ik ken en deze die ik niet ken. Het is maar dat ik het eens vermelden wou.

PS: Elias Canetti, 1905-1994, Duitse schrijver, Nobelprijs literatuur in 1981, auteur van o.m. Das Gewissen der Worte, essays.

08-02-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik dacht gisteren nog in het grote licht van die, naar de maatstaven van vandaag, uitzonderlijke morgen, ik zal zien als ik aan de vijver ben, hoe het licht zich wentelen zal omheen de dingen die me omringen, de dingen waar ik deel van ben; ik zal horen hoe de botten zich openen zullen met een lichte knal, hoe  het leven eens te meer hernemen zal.

Dit is wat ik nog eens optekenen wil. Ik heb het zo dikwijls al meegemaakt en nu, op het punt waar ik aangekomen ben, groeit de intensiteit in het beleven ervan hoewel ikzelf er niets van voel, hoewel mijn lichaam even stram, even pijnlijk er zijn zal als ik wandelen zal, het is nu al een tijd geleden, omheen het donkere watervlak.  Maar laat me, laat me de nieuwe lente binnengaan en zelf ogenblikken lang lente zijn, de weinige lentes die me nog overblijven, denkend plots aan wat je ooit las in een vertaling van een  boek van George Steiner: ‘La mort sera chose intéressante’.

Wat hij, Steiner, hiermede precies bedoelt ontgaat me, maar hij moet zijn redenen hebben, hij is een verstandig en zeer belezen man. Voor mij echter,  zelfs uit zijn context genomen, is het een belangrijk gegeven die zelfs in de lente, een belofte inhoudt, maar dan liefst een belofte voor (veel?) later.

Hoe het komt dat lente en dood over elkaar gelegd worden in wat ik meen te mogen/te moeten schrijven vandaag, alsof ook de dood het leven zou zijn maar dan van een totaal andere geaardheid waar we nu nog geen zicht op hebben, en dit, voor mij, mijn lente zijn zou, een soort van voorbereiding die aan gang is  en de lente in de natuur een verwittiging is voor mij.

Er zijn nochtans geen tekenen die in die richting wijzen, ik schrijf nog, mijn geest blijft los en soepel om de woorden te nemen en te bewaren op mijn manier, maar mijn geïntegreerd zijn in de natuur volgt geheime wegen die ondoordringbaar zijn en die ik slechts gevoelsmatig gissen kan.

Nu de lente interpreteren als voor mij een voorspel op wat komen gaat en van een totaal andere orde is, is een vooruitlopen op wat me eens te wachten staat en het is beter verwittigd te zijn dan onvoorzien gegrepen te worden, de keel toegesnoerd.

Vooropstellen dat dit het beeld van mijn lente zou zijn is een vreemd iets, zelfs voor mij. Ik heb er nooit zo aan gedacht, maar mijn plots begaan zijn met Steiner en zijn zin, kan een vingerwijzing zijn, hoe ik ditmaal de betekenis van de lente vatten moet als een, voor dit leven van mij, een negatief punt. Heb ik het juist gezien of is het zuivere inbeelding van iemand die nood heeft om zijn woorden te schrijven alvorens verder te gaan in zijn dag, over de middag heen naar de avond toe en de nacht die er opvolgt, vergetend wat hij zo juist geschreven heeft, achter gelaten voor de eksters in het gras of hoog in de bomen.

Als ik herlees wat ik schreef met de regen tegen het raam, met de wind omheen het huis, en het spaarzame licht dat binnenvalt in de kamer is het, het meest bizarre dat ik ooit geschreven heb. Omwille van het bizarre erin zal ik het laten zoals het er staat.

Honni soit qui mal y pense.

07-02-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde