In de Standaard der Letteren van 10 februari, een recensie van Joël de Ceulaer over het boek van de Amerikaanse filosoof en neurowetenschapper Sam Harris, ‘Het morele Landschap’ ( The moral landscape).

Ik deel de vrees van Harris als hij schrijft dat Europa weldra een ‘kalifaat’ zal worden – 35% van de leerlingen in de Gentse stadsscholen volgen voor het ogenblik Islamles tegenover 30% die moraal volgen en nog amper 26% die katholieke godsdienstlessen volgen, (De Standaard van 10 februari) – en ook wil ik hem volgen waar hij zegt dat we onderweg zijn naar een mondiale moraal, waarvoor we, aldus Harris geen transcendente God nodig hebben.

Maar hier gaat hij te ver. Ik geloof niet dat die dag ooit komen zal, integendeel de scheiding tussen fysica en metafysica wordt steeds dunner en dunner en wie zich bevindt op die scheidingslijn kan niet anders dan zich vragen gaan stellen over wat er eigenlijk wel gebeurt binnenin het atoom en binnenin de meer dan 400 soorten quarks waar  Richard Feynman het over heeft. Zelfs de atheïst José Saramago wist dat er binnenin iets was, maar hij stelde er zich geen vragen bij. Wat echter niet het geval is van velen onder ons die met verbazing en verwondering op Google Earth de beelden zien van ons Universum.

Zich hierbij geen vragen stellen en zich anderzijds geen vragen stellen over het ontwaken van het leven, al was het maar in een mostaardzaadje is geen bewijs van diepzinnigheid. Ik vrees dus dat Sam Harris er nimmer in slagen zal de religieuze gevoelens van de mens tegenover het wonder dat het leven en het Universum is, uit te roeien uit onze genen, integendeel. En nog maar best ook. Natuurlijk als hij nog zo kortzichtig is religie te zien als een gebed en niet als een beleven van zijn verbondenheid met het ‘Grote Wezen/Zijn’ van de Kosmos mag hij zijn ideeën hierover behouden.

Zij die me regelmatig lezen weten welke mijn gevoelens en gedachten zijn op dit gebied. Ze kennen mijn ‘mindscape’ en het is noch Stephen Jay Gould, noch David Hume, noch Richard Dawking en zeker niet José Saramago die me van gedachte zullen doen veranderen.

Eigenlijk loop ik, na mijn bezoek aan de wereld in mijn blog van gisteren, de ganse dag al rond met een zin van Albert Einstein die Paul V., een vriend, me per mail liet geworden. Wat vertelde ons die bijzondere man die Einstein was:

‘L’idée que l’ordre et la précision de l’Univers dans ses aspects innombrables serait le résultat aveugle de l’hasard est aussi peu crédible que si après l’explosion d’une imprimerie tous les caractères retombaient par terre dans l’ordre d’un dictionnaire.’

Heeft Sam Harris ooit oog gehad voor de idee die schuil gaat achter de woorden van Einstein?

En hier treedt Jacques Monod op die in zijn boek ‘Le hasard et la nécessité’, (Edition du Seuil, 1970) pag. 225 te vertellen wist 225:

‘L’homme sait enfin qu’il est seul dans l’immensité indifférente de l’Univers, d’où il a émergé par hasard. Non plus que son destin, son devoir n’est écrit nulle part. A lui de choisir entre le Royaume et les ténèbres’.

Wat mij betreft, ik heb gekozen voor het Rijk van de Geest.

Karel

12-02-2012, 01:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Open brief aan de Heer Barroso, bij gebrek aan een andere mogelijkheid.

Ik heb vandaag de keuze, ofwel te spreken over Einstein en zijn visie, o.m. op het ontstaan van het Universum, ofwel een open brief te richten aan de Heer Barroso – die hij niet lezen zal, Verhofstadt misschien wel als ik hem die stuur op zijn e-mail – de twee teksten samen, Einstein en Barroso, zou te lang uitvallen als blog, zo de eerste kan wachten, mijn brief aan Barroso niet. Hier gaat die:

Had u, waarde Heer Barroso, als bewaker[1] van de Euro die U zo dierbaar is, zeven jaar geleden aan de ‘Griekse boys’ die we nu zien paraderen op ons scherm, één zevende opgelegd van de maatregelen die nu aan de Grieken worden opgelegd – en humanitair niet haalbaar zijn - waar zouden de Grieken vandaag hebben gestaan wat hun openbare schuld betreft, zeker niet met een torenhoge zoals dit nu het geval is?

Zo, als de Griekse Regering schuld heeft aan de huidige toestand, zijn er nog die er schuld aan hebben en zeker niet in het minst.

In plaats van de ganse Eurozone, en de in de Griekse staatsfondsen beleggende banken, in de grootste verwarring te brengen, ware het niet meer dan wenselijk dat:

. én de aan Griekenland opgelegde maatregelen om te komen tot een afbouw van hun budgettair deficit, versoepeld en verzacht zouden worden,

. én de terugbetaling op de vervaldag van de bestaande Griekse staatsschuld, afgelost zou worden door nieuwe, door de Eurozone gewaarborgde Griekse obligaties, tegen een redelijke rentevoet.

Als die hulp dan nog ontoereikend zou zijn zou hierbij ook kunnen gedacht worden de vervallen Griekse openbare schuld – of een deel ervan - af te lossen door middel van de opbrengst van de uitgifte van Eurobonds en de dienst ervan in te schrijven in het budget van de Eurozone.

In dit geval zal de ontstane Eurozone-schuld op een correcte wijze moeten beheerd worden opdat u, na enkele jaren niet zou uitkomen waar nu Griekenland is uitgekomen.

Ik bedoel hiermee dat u als Eurozone meer dan ooit zult moeten besparen op uw uitgaven aan personeel, wedden, vertalingen, verplaatsingen en dergelijke, om uw nieuwe verplichtingen, de dienst van uw schuld, te honoreren. Het schijnt me toe dat op deze wijze, die enkele jaren zou moeten volgehouden worden, een oplossing zou kunnen gevonden worden voor het Griekse probleem.

En nog iets, wat de huidige Griekse Regering betreft, in plaats van beroep te doen op Europa en het FMI, waarom geven ze geen lange-termijn-lening uit in Griekenland waar uitsluitend de Griekse burgers – als redders van het vaderland – vrijwillig of onvrijwillig - verplicht dus – kunnen/moeten, op intekenen?

Al begrijp ik nog altijd niet hoe de Griekse machthebbers de steeds maar meer dreigende catastrofe niet hebben zien aankomen. Hun hoop op de Europese solidariteit moet immens geweest zijn.

Als verantwoordelijke voor de Eurozone, Seigneur Barroso, brengt u nu Europa en de Euro aan het wankelen met een grote weerslag op de ganse wereldeconomie. Of het u een zorg is weet ik niet, maar u zou toch eens kunnen nadenken of er, van uwentwege, geen schuldig verzuim in het spel is, in plaats van zonder verpinken, het Griekse volk het mes op de keel te zetten.

Wat het gaat kosten weet ik niet, ook niet wat een euro-catastrofe kosten zou?

11-02-2012, 05:41 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het resultaat van mijn coloscopisch onderzoek is ruim geruststellend, mijn dagelijkse blog komt voorlopig nog niet in gevaar. Echter, wat ik schrijf vandaag en pas morgen 10 februari op mijn blog komt zijn maar wat nog half verdoofde woorden. Mijn allerlaatste blog lijkt aldus veel verder af te liggen, al is wat lijkt geen zekerheid, zeker is wel dat het leven, waar ook en van wie ook, verder gaat.

Het weze zo, maar ik ben gelukkig verder te kunnen woorden te vormen tot zinnen en deze de wereld in te sturen, dankzij, ja, dankzij wie in de allereerste plaats?

Wel dankzij de mens die voor het eerst zijn hand afdrukte op de rotswand en wiens drang om te weten, uit te zoeken en het wonder van het Universum te ontdekken – om deze reden verliet de Ulysses van Dante, Penelope, zijn vader en zijn zoon en zeilde hij uit met tien gezellen tot voorbij de bakens van Hercules – en uit te komen bij de e-mail en consoorten.

Maar het was het Universum en wat erin verborgen steekt dat doorslaggevend was. Men zoeke het maar uit, het loont de moeite, maar zwijg me van de theorieën én van Jacques Monod – ik las wat Einstein over toeval dacht - én van het succes van nu, Michel Onfray, o.m. in zijn ‘Traité de l’Athéisme.

Je dévie largement des quelques lignes, écrites cet après-midi dans ma chambre, de ‘Maria Middelares Sint Jozef’

Ik las daar in het dagblad de woorden van de Heer Wiebe Wieling, die hoewel hij geen bemoedigende woorden had over de Elfstedentocht - wat een zware klap was voor de natie en ook voor mij die hoopte deel te nemen, voor de tv gezeten met een Glennfiddish in de hand - toch wist Heer Wieling ‘dat we 9 februari waren en dat de lente al in de lucht hing’. En hij, de man van het ijs, kan het beter weten dan wie ook. Dit was dan het goede nieuws.

Wat de Grieken betreft zwijg ik liever, mijn geest is nog steeds beneveld - die van hun leiders is het al meer dan tien jaar en blijft beneveld.

Hopelijk is morgen, wat mij betreft, de nevel opgetrokken. En wie weet, Nederland en Elfstedentocht van mijn hart, misschien, misschien gaat het terug vriezen.

Karel, positief levend terug!

10-02-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een vriend vroeg me wat ik had tegen vers 3, 19 van Genesis:‘Je bent uit stof en tot stof keer je terug’.

Alles, heb ik geantwoord, het schijnt me toe een te goedkope wijsheid te zijn opdat het gezien zou worden als komende van God.

En dan baseer ik me ook op de vertaling van Paul Nothomb in zijn L'Homme immortel van 1984, en ver voor hem, van Fabre d'Olivet in zijn La Langue hébraïque restituée van 1824, die een totaal andere vertaling brengen. Beide schrijvers zijn van oordeel dat onze oorsprong de geest is en niet de stof en dat we keren zullen naar die geest.

De vertaling door ‘de Zeventig’ van het Hebreeuws naar het Grieks, drie eeuwen voor Christus, laat ons niet de minste opening: we zijn van stof en we lopen hier rond als een stoffelijk iets, een stoffelijke machine. Precies alsof die stof geen levend, bewegend, en integrerend element zou zijn bestaande uit atomen en elektronen en andere subatomaire deeltjes in een innige binding niet alleen met elkaar maar eveneens en niet in het minst met het ganse Universum. Als er een soort bewustzijn aanwezig is in het Universum, en dat geloof ik, dan is een deeltje van dat bewustzijn ook aanwezig in de mens.

En op deze basis waag ik te zeggen dat de hogergenoemde vertaling van ‘de Zeventig’, een vertaling is die niet klopt en zeker de God van vandaag onwaardig is.

Misschien, maar dit is dan ook maar een splintergedachte, komt die goddelijke revelatie in diverse fases naar de mens toe. Waren de grottekeningen er een van, Stonehenge en ander megalithische tempels er een van, was de Bijbel er een, de gotische kathedraal, en komen we thans in een nieuwe fase, namelijk deze van de new physics, die als een revelatie zonder woorden moet gezien worden.

Maar dat ik enkel en alleen van stof zou zijn, geloof ik niet, en zal dit blijven geloven. Het zal in dit geloof zijn dat ik vertrekken zal.

09-02-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben een huis voor de vele boeken die ik las, al las ik er duizend en nog meer te weinig. De woorden eruit vermengden zich, verstrengelden zich met mijn bestaan, waren en zijn een belangrijk deel ervan en onvermijdelijk dringen ze mijn geschriften binnen. Daarom niet onmiddellijk herkenbaar, maar gebruikt als springplank naar een ander beeld, geplaatst in een andere context. Het is alsof al wat ooit geschreven werd, al wat de mens ooit gepresteerd en gedacht heeft lijk stuifmeel omheen mij drijft en mijn geest bevrucht.

Zo heb ik wat poëzie bedreven op dagen die zonovergoten waren en ruim, al was het winter, al lag het huis en tuin en woud en velden bedekt met sneeuw en het diep aan het vriezen was.

Heb ik nu dagen zich opvolgen en in niets op elkaar gelijken, het vroeger geschrevene herdacht, herwerkt, herschikt.

Het effect van Dantes Muze die ons bezoekt van tijd tot tijd. Of moeten we denken aan de ‘morfische resonantie’ van Rupert Sheldrake die ons, lijk een onzichtbaar golvenveld omringt en beïnvloedt.

   In Memoriam.

Wij die overbleven spraken maar.

De blauwe avond over de sneeuw gegoten,

de lijster uit de struiken opgevlogen, een schreeuw

gekomen, een siddering.

De tijdloosheid die ons gevangen hield een ogenblik.

We spraken maar, in woordeloze woorden uitgekleed

de wereld waar we gisteren nog dwaalden,

of het bestaande dat het onbestaande werd

en zij die gingen erin opgevangen

en zoals bij Dante, rondgeleid in cirkelgangen.

We spraken maar. De laatste beelden opgeroepen :

het dromen van de ogen dichtgesnoerd,

de lippen op elkaar geschroefd,

een vleug geheugen, kringen van wat regen

op het watervlak.

En onvermijdelijk de vraag gekomen,

wat hebben we aangekleefd.

En het niet geweten, maar onredelijk elk dogma

dat uit de rede komt, omdat te brak, te eng, te ongekleurd

te a-dimensionaal, terwijl structuur van elektron en quark

subtiel en zo hartstochtelijk verweven. Terwijl die geest

van ons oneindig is, uit de tijd tot ons gekomen.

We spraken maar, we dachten dat het anders kon

het anders had kunnen zijn. Zo zijn naam vernoemd

heel even, zijn glimlach opgezocht,

en zagen we in ons verbeelden, zijn ziel, zijn eigenheid,

een symfonie van lichtbazalt uit lotusbloemen opgestegen

lijk een jonge eend naar de Oriongordel toe, waar hij

wonen zal voortaan en wachten zal zoals zovelen.

Wat is er van de onsterfelijkheid ?

08-02-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Herinneringen die me bestormen, herinneringen die pijn zijn of in zich de pijn dragen van dingen die ik deed of niet deed. Een grote verwarring van beelden is het, waarin dan telkens een bepaald detail de kop opsteekt. Het zijn immer dezelfde herinneringen die terugkeren die me overvallen zoals deze morgen bij het ontwaken.

Wat vertelde Joyce over herinneringen die sins zijn, of zegt Joyce in Ulysses, laat ze ons noemen zoals de wereld deze noemt, slechte herinneringen[1].

Ik ken slechts één verweer, opstaan uit het warme bed, de kilte van de morgen trotseren en schrijven in mijn dagboek om de beelden kwijt te geraken. Schrijven met stramme vingers zodat de letters verminkt worden neergezet en bijna niet te herlezen zijn. En zo vulde ik een volledige pagina met weinige zeggende zinnen waarvan op het einde hoogstens een paar woorden te onderlijnen zijn en te bewaren, misschien.

Dit is een slecht begin van de dag. Het begon gisteren al met de tekst die ik heb ingelogd, een tekst over het ‘Korenveld met kraaien’ van Van Gogh, een verloren tekst die niet af is, waar ik nog gedachten en beelden wil aan toevoegen, maar dan kom ik uit bij duizend woorden. Stel je voor een blog van duizend woorden, wie leest zo iets.

Het is een gekheid mij te willen concentreren én op het schrijven van een boek én op het zoeken naar een onderwerp voor mijn blog.

Het verdelen van le peu d’inspiration is verlammend en toch ga ik er mee verder. Ik ben een koppig man, een steenbok die zijn wil doordrijft ongeacht het resultaat, en de gedachte er nog gedichten aan toe te voegen blijft wegen op mij. Niets is me te veel opdat ik toch maar geen dag zou overslaan.

Het is duidelijk met de jaren zijn we geneigd alles te vertellen.

Op 9 februari moet ik een coloscopie ondergaan, de voorbereiding begint morgen al.

Het kan dat mijn oud hart de verdoving niet doorstaat. Het kan, alles kan.

Ik zal dan toch heel wat geschreven hebben, massa’s woorden die zullen blijven, waar ik ze laten zal, laten waar ze zijn en voor wat ze zijn.

Noot:

Als ik James Joyce erbij heb gehaald dan is het maar om te weten dat ik me geen illusies moet maken. Ik weet waar ik sta als ik hier die fameuze passage overneem als voetnoot.

07-02-2012, 01:26 geschreven door Ugo d'Oorde  

In het boek ‘Infinite in all Directions’, van Freeman Dyson had hij gelezen over Socinus, een Italiaanse heretic die leefde in die hoogst gevaarlijke (althans voor hem) XVIde eeuw. Socinus waagde het te beweren: “that God learns and grows as the universe unfolds”.

Of God nog iets te leren heeft betwijfelt hij, maar dat Hij groeit – op de een of andere wijze - in de mens, naarmate de mens meer ‘sapiens-mens’ wordt kan hij aanvaarden omdat hij aldus, dichter komt tot het beeld dat God wil dat de mens heeft van Hem.

Om deze reden ook – maar hij herhaalt zich - is het absurd Genesis 3, 19 te vertalen door “je bent van stof en tot stof keer je terug”, want hoe kan ooit het evenbeeld van God, de Geest in de mens, vergaan tot stof.

Er zijn dus duidelijk twee dimensies, de dimensie van God die tijdloos is en de dimensie van God in de mens, die evolueert in de richting van de mens die God uiteindelijk wil als mens. En hij heeft hier niet gedacht aan de God van de Kerk, maar aan de God van het Universum.

Het korenveld van Van Gogh, en de manier waarop het geschilderd werd is het bewijs van het creatieve in de mens Van Gogh, het creatieve dat eigen is aan het Universum.

God ontdekt als dan zichzelf in de mens Van Gogh, die als kunstenaar, als schepper van zijn doek, de perfectie is van wat Hij gewild heeft dat de geest van de mens zou zijn, scheppend kunstenaar.

En Van Gogh, toen hij het korenveld schilderde, was niet de sukkelmens Van Gogh die schilderde, het was de scheppende kracht van Van Gogh’s geest die schilderde. En hij wist het, hij wist dat hij zichzelf verloor telkens hij aan het schilderen was en dit tot de geest in hem was leeg-geschilderd en hij terug de mens geworden was, geconfronteerd met alle ongemakken van zijn lichaam.

Hij geloofde dat wat hij deed waardevol was, dat hij zijn tijd een generatie voor was. En dat schilderen het teken was de geest van God in hem.

Zo het korenveld verdween en Van Gogh verdween uit de zichtbare, tastbare wereld, en een nieuw korenveld is gekomen en een nieuwe Van Gogh is ergens opgestaan om in zijn nooit ophoudende beweging naar de diepte van het bestaan, God na te volgen, en aldus te zijn, hoe minimaal ook, het spiegelbeeld van de levende, groeiend-bewegende God.

En nogmaals de vraag, Dante, waar zou jij Van Gogh gaan situeren in uw Commedia, zou je hem geplaatst hebben bij Homerus, bij Ovidius, bij de groten der aarde of zou je hem gedumpt hebben tot aan de voeten van Minos die over het lot van zijn ziel zou beslist hebben. Ik geloof het niet, je zou hem de plaats gegeven hebben die hij verdiende als scheppende mens, minstens in het Vagevuur met uitzicht op het Paradijs.

  Het is duidelijk, de dode Van Gogh leeft. Hij leeft in de geest van zijn doeken die zijn naam uitademen, hij leeft in de geest van hen die voor zijn doeken staan, hij leeft in de geest van zij die die bewuste avond rond zijn graf en dit van zijn broer Theo stonden geschaard, terwijl het licht verzwakte, terwijl het regenen ging over hun graf, terwijl het regenen ging over de velden, over Auvers-sur-Oise en over de weg, langs waar hij die middag in juli met zijn schildersmateriaal op de rug voorbij was gekomen

Zo, het korenveld en je verzen, Dante, vermengen zich. Je laatste versregel, is zijn laatste penseeltrek, misschien was het de laatste grote kraai die hij tekende. En hij wist toen, na de laatste kraai, wat er gebeuren ging.

Ettelijke   malen   heeft hij getracht de laatste gedachten van Van Gogh te achterhalen, des nachts als de slaap niet kwam, des morgens bij het eerste licht dat binnenviel. En telkens meende hij dat hij, dichter en dichter bij de realiteit van het gebeuren kwam, alsof het zijn gebeuren was.

Maar de gedroomde tekst is de perfecte tekst, precies omdat hij niet duidelijk gekend is.

Dit wist Fernando Pessoa maar al te goed als hij leest bij hem J’ai composé tout en me promenant, bien des phrases parfaites dont je ne me rappelle pas un mot, une fois rentré chez moi. La poésie ineffable de ces phrases tient-elle à tout ce qu’elles ont été, un bref instant, ou bien, au contraire, au fait même qu’elles n’ont jamais été?[1] 

En hij heeft niet vertaald wat al een vertaling was.

06-02-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde